Mick i Keith. Rolling Stonesów portret podwójny

Отрывок из книги

Dla mojej matki

Margaret Salewicz

.....

Zdjęcia do Przedstawienia ruszyły 3 sierpnia 1968 roku. Tego właśnie dnia Mick zauważył, że operator Mike Molloy przybija małe kawałki drewna do podłogi, by zaznaczyć miejsca, po których odtwórca głównej roli ma się poruszać. „Nie potrzebuję tego gówna”, warczał Jagger. Plan zdjęciowy był klasycznym przykładem filmowych niedopowiedzeń i półprawd – choć wykorzystano fasadę domu przy Powis Square, numer 81 został zastąpiony numerem 25, a ujęcia wnętrza i ogrodu kręcono w zapuszczonej rezydencji przy Lowndes Square, niedaleko Sloane Street w Knightsbridge. Christopher Gibbs, sprzedawca antyków, salonowy bywalec i znajomy Jaggera, urządził dom w tym samym stylu, w jakim przyozdobił nową posiadłość wokalisty Stonesów przy Cheyne Walk 48. Była to mroczna mieszanka marokańskich gobelinów i mozaik, indyjskich luster, mebli wykończonych mosiądzem oraz dziwnych modernistycznych akcentów. Wszystko to składało się na styl, który można określić jako „rockowe rokoko”.

Tak samo zresztą można by opisać jego mieszkańców. Jagger, z ufarbowanymi na czarno włosami, ubrany w haftowaną, chińską satynową podomkę, momentami wyglądał jak transwestyta. Anita Pallenberg, obcięta tak, by jej blond włosy opadały równo po obu stronach twarzy, prezentowała się jak piękniejsza wersja Briana Jonesa. Jeśli zaś chodzi o przygodę Micka z dużym ekranem, to najbardziej przypominał samego siebie w scenach gangsterskich: ubrany w garnitur, z napomadowanymi włosami, zaczesanymi do tyłu, przemieniał się w Chasa i wykonywał Memo From Turner – złowieszczy, mroczny i prawdziwie mistrzowski utwór napisany na potrzeby filmu. Dziś scena ta kojarzy się z odważnym teledyskiem, nakręconym na długo przed powstaniem tej sztuki filmowo-muzycznej. W innych fragmentach Mick nie zawsze jest tak przekonujący, jak sugerowałaby legenda otaczająca Przedstawienie. To wieczny problem z gwiazdami rocka, które próbują sił jako aktorzy: „O, patrz, Mick Jagger” – ta myśl mimowolnie pojawia się za każdym razem, gdy widać go na ekranie. A jako że Mick odgrywa postać będącą połączeniem przerysowanych cech jego i jego przyjaciół, często wystawia się na próbę. Gdy czyta fragment ostatniej historii z Fikcji Borgesa („W tym momencie zdarzyło się coś nieprzewidzianego. Siedzący nieruchomo w kącie izby stary gauczo […] rzucił mu pod nogi nagi sztylet. […] Dalhmann schylił się, żeby podnieść sztylet. […] »W sanatorium nie dopuściliby, żeby mi się zdarzyło coś podobnego«, pomyślał”[2]), jego soczysta, przesadnie wyraźna dykcja przywodzi na myśl chłopca grającego główną rolę w szkolnym przedstawieniu, do którego nie do końca pasuje.

.....