Читать книгу Stormpad na Vadersrust - Dirna Ackermann - Страница 4

Ek lei blindes op ’n pad wat vir hulle onbekend is. Ek lei hulle op paaie wat vir hulle onbekend is. Ek maak die donkerte voor hulle helder lig en die ongelyke plekke maak Ek gelyk. Ek gaan dit alles doen, en hulle nie alleen los nie. Jes. 42:16

Die ruitveërs se byna vergeefse pogings teen die voorruit is nie bo die storm se lawaai hoorbaar nie, maar dis ook nie eintlik nodig nie. Sy weet dit sal dieselfde klink as die ongemaklike weloep-weloep van haar hart teen haar oortromme.

Die motor dwing al om sy eie weg te baan deur die bruinerige sop-laag daar voor waar sy hoop die gruispad is, en skommelskud skielik gevaarlik. Haar liggaam hik en wikkel saam toe dit hierdie keer die regtervoorwiel se beurt is om ’n gat te tref. Koue, stram vingers wat nie langer soos hare voel nie, klem byna wanhopig om die stuurwiel. Dis met die grootste inspanning wat sy weer die motor se neus rig in die algemene rigting waarheen sy dink sy veronderstel is om te gaan.

Maar wanhopigheid spoel deur haar soos die rollende modderwater in die ligbaan van die koplampe. Sy weet dis puur verniet. Sy het verdwaal! Absoluut, geheel en al en toetentaal verdwaal …

“Hoe groot is U!”

Michaela luister met toe oë hoe die vol, ryk stem van die aanbiddingsleier fluweelsag en eerbiedig vloei oor die woorde, voor die musikante se instrumente die loflied weer opneem en die gemeente met hart en siel verder saamsing. Maar dié keer sonder ’n poging van haar kant om deel te wees van die lofsang.

Sy vou haar hande oor haar hart. Daar waar wanorde heers vandat sy vanoggend wakker geword het, en dit sonder dat sy eintlik weet waarom. Sy loop met die ongemaklike gewaarwording dat sy iets wil onthou. Of dalk is dit móét onthou.

’n Idee? ’n Ervaring, herinnering? ’n Droom? Sy weet nie! Tog kan sy nie die gevoel afgeskud kry nie. So asof dit dalk iets is waarby sy kan baat. Asof dit net perdalks kan help dat die leë koppie wat haar hart is ’n druppel of twee ervaar van dit waarna sy smag.

“Hoe groot is U!” vul die volheid van die klank die gebou en sy sug. So half wanhopig. Dankbaar dat dit nie hoorbaar is nie.

Sy het die Here lief en sy probeer Hom na die beste van haar vermoë dien, maar sy weet nie. Êrens markeer sy baie lank nou al net die pas. Eens, toe haar verhouding met Christus haar Verlosser en Here jonk was, het sy ook met gejuig saam feesgevier. Het dit ook warm geklop in haar binneste. Maar nou …

Sy sing steeds uit volle bors saam – dis nou sover haar baie beperkte sangtalent haar toelaat – sy bedoel elke woord hartgrondig, en tog … Die enigste manier waarop sy haar ervaring van die aanbidding kan beskryf, is dat dit voel asof sy haarself by die huis vergeet het. Asof die Michaela wie se lyf hier ruimte in beslag neem, dalk nie die ware Michaela is nie.

Dis die geruis van ’n skare mense wat in hul sitplekke terugsak wat haar weer bewus maak van die onmiddellike. Sy gaan sit vinnig, loer onderlangs na haar ma langs haar. Nelia Beekman hou daarvan dat dinge ordelik moet geskied in die huis van die Here. Nee, eintlik oral. ’n Dogter wat lyk asof sy in ’n ander heelal is, val nie in die ordelike kategorie nie.

Michaela maak haar Bybel oop by die eerste brief van Johannes, maar luister sonder om die hoofstuk en vers te soek na die besoekende prediker. Hy begin lees: “Kyk watter groot liefde die Vader aan ons bewys het: Hy noem ons kinders van God …”

Maar die eerste woord wat sy werklik begryp, is die “Amen” ’n driekwartier of so later. Die res van die preek het net eenvoudig by haar verbygevloei. Haar gedagtes het nie verder gekom as die woorde “liefde” en “Vader” nie.

Het die leë binnekant van die koppie meteens ’n naam gekry? Of dalk net ’n handvatsel? Liefde van ’n vader? Of die liefde van ’n Vader? Maak seker nie eintlik saak nie. Sy is tog maar ’n oningewyde wat al twee betref.

“Kom!” fluister haar ma en druk-druk teen haar knie toe Michaela blykbaar te traag na haar sin orent kom om agter die res van die gemeente aan uit te beweeg. Jy weet hoe sukkel mens om by die hek uit te kom met almal wat tegelyk wil huis toe, is nogal ’n gereelde gesang op Sondagoggende, alhoewel dit vanoggend afwesig is. Dalk omdat hulle voorgekeer word deur twee tantes, uitgevat in wat vir seker hulle Sondagbeste moet wees.

Michaela wag afgetrokke terwyl Nelia die vriendinne van die Vrouesorg-groep groet en vir ’n koppie tee die namiddag nooi. Sy wonder hoe sy gaan maak as haar ma oor die preek wil gesels, soos haar gewoonte is. Op die oomblik sukkel sy selfs om te onthou uit watter gedeelte die predikant gelees het. Die evangelie van Johannes of een van sy drie briewe?

Hulle begin aanskuifel. Toe hulle buite kom en oor die parkeerplek aanstap motor toe, neem Michaela Nelia se arm. Haar ma loop besonder moeilik. Sy sal Pepita en dalk selfs daai nuwe aanhangsel in haar lewe se hulp moet inroep sodat hulle Nelia sover kan kry om weer die spesialis te gaan sien. Haar ma lyk nie gesond nie, maar gehoor gee aan Michaela se pleidooie wil sy ook nie.

Dis hoogsomer in Pretoria en stikwarm. Michaela laat eers die motordeure ’n paar oomblikke oopstaan sodat die hitte kan ontsnap voor sy haar ma inhelp.

“Jy’s erg verstrooid vanoggend,” merk Nelia op toe haar dogter agter die stuur inskuif. “Weer te lank saam met daai pierewaaier van jou gerinkink laas nag?” wil sy effe asemrig weet en waai haar koel met die komende week se gemeentebulletin.

Michaela kry die aamborstige Volksie uit die jaar toet aan die gang en sug byna van dankbaarheid toe hulle die hek gou bereik. Sy wag ’n oomblik en swaai dan in die verkeer in. Kwaai woorde vorder tot op die punt van haar tong, voor sy hulle terugbyt en diep asemhaal.

“Ons het nou nie eintlik gerinkink nie, Ma. Ons het saam met twee vriende gaan uiteet, en hy het my elfuur al afgelaai. Ek het gesien Ma se lig was al af.”

Toe daar geen reaksie kom nie, moet sy haar hande bewustelik om die stuurwiel ontspan, al het sy eerder lus om te gil. Of te huil. Sy is nie seker watter een die stremming om haar hart sal verlig nie.

“En asseblief, Ma, Edward is nie ’n pierewaaier nie. Hy hou maar net daarvan om modieus aan te trek.”

Sy besef dit beantwoord nou nie eintlik die aanklag van verstrooidheid nie en soek rond vir iets om te sê, om net nie langer die fokus van haar ma se ongedurigheid te wees nie. ’n Viertrek-spogwa uit die soort prysklas wat jou bleek om die kiewe laat, swaai skielik voor hulle in, sodat haar voete tegelyk teen die rem en koppelaar vasskop.

En die res van die pad huis toe sê Michaela dankie vir die onbedagsame vent in sy blink koets. Haar ma het nie minder as twee geliefde onderwerpe om oor uit te wy nie: die onbeskoftheid van hedendaagse bestuurders in die algemeen, en die selfsug van mense in duur motors wat dink hulle is beter as ander in die besonder.

Hulle kom nog om die hoek van die groot oop stuk veld langs die huis, toe sien Michaela al die wit dubbelkajuitbakkie in die straat voor die huis staan. Sy voel die ongemaklike wip van haar hart en wonder hoe vroegoggend se Marmitebroodjie nóú eers sooibrand kan bring.

Pepita, haar beste vriendin en die naaste aan ’n suster wat Michaela ooit sal hê, en haar dogtertjie, Nina, is terug van hulle uitstappie saam met die nuwe man in Pippie se lewe. Hulle sou ’n vroegoggenddiens by Kayne Richardson se gemeente bywoon, en toe is die vierjarige Nina ’n besoek belowe aan die dieretuin – haar gunstelingkuierplek.

Die bakkie se eienaar, ’n gholfbaan-argitek met sy eie firma in die stad, het so vier maande gelede een laataand tot Pippie se redding gekom waar sy gestrand was met ’n gebarste motorband. En sedertdien het hy die lig geword in die kleine Nina se oë.

“Die kinders is al tuis,” merk Nelia op met meer geesdrif as wat sy die hele oggend geopenbaar het. Sy klim uit en stap na die voorstoep waar die driestuks verskyn.

Michaela moet haar hart bewaar teen die bitterals wat dit bedreig. Hierdie Sondag stap al na middagete se kant toe en nog nie ’n enkele gram van daardie toegeneentheid is na háár kant toe gegooi nie.

Sy wip haar skouers om die spanning te verlig, spreek haarself streng aan: Dis nou ook nie nodig om so fyngevoelig te wees nie, Michaela.

Sy is seker haar ma voel maar nes sy: ongedurig en ontevrede. En dit alles sonder rede. Wel, die sonder rede is nou sy. Haar ma kry duidelik baie swaar in die versengende hitte. En buitendien maak Nina se engelgesiggie poetoepap van enigeen se emosies.

Die oprit se geteerde oppervlak voel skoon sag onder Michaela se sole toe sy uitklim. Haar ma is baie erg oor klein Nina en sy kan nie help om te wonder hoe Nelia sal optree wanneer haar eie kleinkinders eendag daar is nie.

“Maak gou, slow coach, dis erg hittig hier buite!” roep Pippie van die stoep se rigting. Michaela wapper-waai ’n slap hand in antwoord.

Nelia sal vir haar kleinkinders baie lief wees, weet sy – solank die pa van daardie kleinkinders net nie Edward Burger is nie. Daardie man gaan jou nog trane besorg, Michaela. Sy mond en sy oë praat nie dieselfde taal nie, moes sy al meer as een keer aanhoor.

Sy gaan buk om die immer halsstarrige garagedeur oop te beur toe ’n sterk, bruingebrande arm verby haar skouer kom. “Wag, laat ek help.”

En daar wip die immer obstinate kontrepsie oop asof sy voortbestaan afhang van seepgladde samewerking. Hy kug. “E … sluit jy van binne of buite?”

“Binne.” Hulle oë haak skaars voor sy haar kop laat sak.

“Ek sal toemaak, jy kan net sluit.”

“Dankie,” mompel sy en glip om die gespierde manslyf in jeans en ’n swart gholfhemp. ’n Vars geur soos dié in ’n vroegoggend-woud is ’n sinlike verleiding. Sy klap die Volksie se deur só hard toe dat die arme rammelkas kreun. Is sy nou gek? Sy het geen idee hoe dit vroegoggend in ’n woud ruik nie.

Sy ry die skadugevulde garage binne. Sit dan minute net en staar na dansende stofdeeltjies in ’n sonstraal wat sy weg deur ’n skeurtjie in ’n dakplaat gevind het.

Wát is dit aan Kayne Richardson wat haar so verkeerd opvryf? Sy is dan tog so lief vir die pragtige donkerkop Pepita Ramirez, en dit lyk asof hierdie mansmens haar oë laat blink.

Pippie se ma, ’n buurvrou en vriendin van Nelia, is dood toe die twee dogters vyftien was, terwyl haar pa hulle reeds ses jaar vroeër ontval het. Met net ’n tante in Kanada, het Pippie by Michaela-hulle ingetrek. En so het hulle twee die traumas en dramas van adolessensie saam-saam deurgemaak. Verlief geraak op dieselfde skoolhelde, saam uitgegaan, saam gelag.

Uiteindelik ook saam as kelnerinne by dieselfde restourant gewerk, Pepita om vir haar studie te help betaal en Michaela tot tyd en wyl sy iets beters kon kry. Toe Pepita ná ’n onbesonne nag saam met haar eerste groot liefde swanger raak, is daar ook baie saam gehuil, maar vandag lag die saamgeflanste gesinnetjie oor die lig en liefde wat daardie bondeltjie vreugde in hulle huis bring.

Michaela onthou daardie tye. Met behulp van ’n klein erfenis wat haar ma aan haar nagelaat het, kon Pepita buitemuurs studeer, al het dit bloedsweet gekos met ’n baba tuis. Dit was lang ure by die restourant waar hulle gewerk het en soms nog langer nagte met ’n koliekbaba by die huis, maar ’n jaar gelede het Pippie as modeontwerper by ’n bruidsboetiek in die stad begin werk.

“Net die eerste stap,” bly sy volhou. Sy droom daarvan om haar eie kinderklerereeks van stapel te stuur.

Vir Michaela was verdere studie nie beskore nie, want geld was daar doodeenvoudig nie. En al was daar, sou haar ma nie tevrede gewees het met haar dogter se keuse nie. “Die kunste, Michaela, is net vir mense wat nie ’n ordentlike werk kan behou nie,” is elk van haar pogings in die kiem gesmoor.

Ná ’n lang ruk by die restourant het sy werk gekry by die tydskrif Flair. Aanvanklik heeldag rondgehardloop vir ander se nukke en grille, maar geleidelik gevorder tot waar sy die indiensopleiding aanvaar het wat haar aangebied is.

’n Joernalis, het sy met Nelia se goedkeuring besluit, is wat sy gaan word. Maar soos Pepita droom sy tog ook groter. Dalk verslaggewer vir TV-nuus! Of wie weet, selfs eendag oorsee êrens? Dis nou tensy die blonde man in haar lewe haar vra om te trou.

Michaela strek haar luierig in die bedompige kajuit en druk die deur oop. Bowenal wil sy ’n eie huis en kinders hê. ’n Huis met ’n pa wat vanaand van die werk af kom. Een wat trots sy kind se eerste verfbesmeerde kunspogings teen die yskas sal vasplak. Langs die sportveld sal staan en juig oor sy dogter se besonderse hokkie-aanleg. Haar trofeë sal uitstal en nie in die kas sal pak omdat sy vergeet het om hulle af te stof nie. Wat haar foto op sy lessenaar sal neersit, al is twee voortande afwesig.

Michaela klim uit en gaap byna van die hitte. In haar is tog ’n gevoel van voldaanheid oor wat die rose van Loepstraat 77 al bereik het. Hulle het meer as een droogte en baie storms oorleef en staan vandag vol in die blom.

Sy gaan haak die deur, wat intussen van buite toegedruk is, van binne vas. Hanteer die arme slot effe hardhandig. Nou skielik is daar ’n doring tussen die rose en sý het ’n probleem met daardie doring. ’n Yslike probleem.

Goeie vergelyking, grimlag sy vir haarself. Sy gaan kry haar handsak en Bybel en slaan dié keer die arme Volla se deur dat die stofdeeltjies dwarrelend protes aanteken.

Ja, haar probleem voel soos ’n ysberg – om dinge nou sommer Titanic-proporsies te laat aanneem. Die deel wat sigbaar is, lyk nou nie eintlik gevaarlik nie. Inteendeel. Maar die deel wat sy nie kan sien nie … dáár lê die ding!

Kayne Richardson spel gevaar, al kan sy nog nie haar vinger druk op die aard daarvan nie. Dis net hierdie gevoel. Soos radar, of is dit nou eintlik onderwater-sonar? Saak nie maak nie, soos Pippie se ma altyd gesê het, die waarskuwingsklokke lui.

Boonop kan sy vir die eerste keer in haar lewe nie dit wat pla met haar vriendin bespreek nie.

Sý wat Michaela Beekman is, is blykbaar die enigste een wat deur hierdie spesifieke doring gepla word. Die ander vroue in die huis is tot oor hulle ore verlief, lyk dit, haar ma inkluis.

En ten spyte van sy danige hulpvaardigheid weet sy die stekelrigheid is wederkerig. Vandat hulle mekaar die eerste keer in die oë gekyk het. Sy handdruk was ferm, die glimlag om sy mooi mond op die oog af eg, maar die momentele flikkervlam van antagonisme in sy swart blik was onteenseglik.

Michaela gaan deur die garage die kombuis binne. Sy hoor die gelag in die eetkamer en glip ongesiens na haar kamer. Haar handsak en Bybel land op die bed, haar hoëhaksandale onder die bed en sy skud die bolla in haar nek los voor die spieël. Staan ’n oomblik na haar weerkaatsing en kyk.

Lank en modelslank, het menige verkoopsdame al vir haar gesê. Te maer, dink sy, maar nie eens sjokoladekoek vir brekfis maak ’n verskil nie. Sy het probeer! Toegegee, sy het darem nooit ’n probleem om klere te kry nie.

Moet haar pa se gene wees, want haar ma is donker, korterig en, nou ja, ronderig, maar vra gaan sy nie. Nie die moeite werd nie, het ervaring haar geleer. In die geheim het sy wel gesoek, en met die verloop van jare weer en weer gesoek, maar vergeefs. Sover sy kan agterkom, is daar nie eens ’n foto van hom in hierdie huis nie.

Sy vroetel haar vingers deur die dik, blink stringe op haar skouers, ontknoop ’n kinkel hier en daar. Aarbeiblond, sê die haarkapper wat dit so nou en dan in toom moet hou, met ruiterlik erkende afguns. “Rooiblond” sal die woordeboek dit noem, maar volgens haar ma is dit rooi en klaar!

Viooltjieblou noem Edward haar oë; pers is Pippie se oorwoë mening. Voeg daarby ’n vol, natuurlike rooipienk mond en poeierfyn sproete oor min of meer haar hele lyf en siedaar, ’n kleurkaart met ’n identiteitskrisis.

Michaela druk ’n oomblik haar vingers teen die gloeiende kolle hoog op haar wange. Sy merk die ongewone glans in haar oë en storm badkamer toe met die wete dat die hitte nie alleen vir haar gloede geblameer kan word nie. Die tweebenige oorsaak se hartlike lag is saam met haar ma s’n vanuit die eetkamer hoorbaar.

Terwyl sy koue water oor haar warm gesig spoel, was sy sommer ’n ongenooide traan of drie ook weg. Nelia Beekman het geen ooghare vir die man in haar dogter se lewe nie.

Die man wat Michaela sommer wéét haar aanstaande lewensmaat is, al het hulle nog glad nie in daardie rigting gepraat nie. Dis sy fyn aanvoeling vir haar buie, die manier waarop hy verstaan wanneer sy voel soos sy vanoggend gevoel het – asof die ware Michaela êrens langs die pad van die wa afgeval het en dit net die afskynsel is wat hier rondloop. Die amper drie maande wat hulle nou saam is, het soos ’n oogwink verbygegaan.

Die sjarmante blonde Edward met sy elegante klere, onberispelike maniere en duur motor beïndruk Nelia Beekman egter minder as die bure se Dobermann wat gedurig die groentetuin omskoffel in sy jagtog na iets wat niemand anders kan sien nie.

Michaela tas toe-oë na die handdoek langs die wasbak, voel hoe dit deur haar vingers vloer toe glip en buk om dit op te tel. Sy knipper haar drupnat oë. Die donkerkop meneer Richardson, daarenteen, met daai glimlag van hom wat doer diep binne êrens begin voor dit in fyn plooitjies om sy swart oë kreukel, moet in Nelia se oë nog net vlerke ontwikkel.

Maar gee kans, Kayne Richardson se krake sal nog wys. Hy is nog nie lank genoeg op die toneel nie. Op die oomblik is hulle betower deur sy swymelmooie uiterlike. Die soort uiterlike wat háár vingers laat jeuk om dit met houtskool op papier te verewig. Die mooi, sterk, bruingebrande hande wat ’n vierjarige optel asof sy brose porselein is en haar ogies soos sterre laat glinster.

Michaela druk-druk aan haar rooi wange om nie nog kleur by te voeg nie. Watter vrou sal nie betower wees nie? Sy trek skewemond vir haar rooioog-weerkaatsing in die kollerige ou spieël van die medisynekassie bokant die wasbak.

Wat het julle dan gedink? het sy sommer lus om vir niemand in die besonder nie en almal in die algemeen te vra. Dat sy sal jok? Nee! Sy is grootmoedig genoeg om te erken hy ís iets om na te kyk. Daardie skaars merkbare duikie in sy ken, die fronskeep wat sý heel waarskynlik al meer gesien het as die drie ander vroulike bewoners van hierdie huis tesame.

Tog, as ’n vrou nie in haar pasoppens bly nie, sal sy aanhou wil kyk. En aanhou! Sy knyp die handdoek tussen haar knieë vas, spat weer koue water oor haar warm wange.

“Miek-ka,” roep Nina in die gang, en die twee lettergrepe van die verkorting van haar naam word soos gewoonlik duidelik geskei. “Waar’s jy?”

Toe sy antwoord kry uit die badkamer, storm-stamp sy die deur oop. “Ouma Nel sê ons wil eet …”

Sy beskou Michaela skeefkop, hande op die heupe soos ’n ma voor ’n omgeëlliede peuter. “Hoekom huil jy, Micha?”

“Ek huil nie, askoek, ek het net my gesig gewas,” keer sy vinnig. Sy vryf haar voorkop hardhandig droog en hang die handdoek netjies op sy plek.

Die fyn gesiggie frommel in ’n frons onder die goudblonde krullebol – tot dusver die enigste sigbare nalatenskap van haar pa, Jason, die erfgenaam van ’n reeks eksklusiewe restourante. Onder meer die een waar emmers van Pippie en Michaela se sweet en harde werk bygedra het tot die finansiële nalatenskap wat Nina eintlik toekom.

Michaela keer vinnig die gesprek weg van haarself. Hierdie engeltjie is besonder fyngevoelig vir emosionele nuanses. “Wat het jy alles by die dieretuin gesien?”

Terwyl hulle hand aan hand eetkamer toe stap, word sy getrakteer op die voortreflikhede van Kayne Richardson.

“As ek op sy skouers ry, kan ek álles sien, en hy is die slimste oom in die hele wêreld, hy weet álles van ál die diere in die héle wêreld,” gooi Nina haar arms wyd en huppel eintlik van opgewondenheid. Sy babbel asof sy bang is sy gaan nie toegelaat word om haar hele sê te sê nie. “En toe het oom Kayne vir my ’n blou roomys gekoop en ’n tjoklit en ’n koeldrank,” sy hyg asem in voor sy voortspoed, “en vir Mamma ’n rooi-en-geel-en-blou-en-groen krale-armband by die ronde tannies op die sypaadjie.”

Sy bestorm die voorwerp van haar bewondering toe hulle die vertrek binnegaan. Pluk aan sy hand toe hy nie gou genoeg aandag gee waar hy met Nelia gesels nie.

“Oom Kayne, oom Kayne, kan ons vir Miek-ka ook ’n armband gaan koop? Sy sê sy hettie gehuil nie, maar sy jok. Sy het!” word daar triomfantlik aangekondig, en almal se aandag draai na Michaela.

Berge val op my, see bedek my, vloer gaan oop dat ek kan inval, pleit sy klankloos en dwing ’n glimlag na haar gesig. ’n Blinke, hoop sy.

“Ek het net my warm gesig met koue water gelaaf, askoek, en water in my oë gekry,” lag sy.

Sy vang haar ma se frons en Pepita se besorgde blik, maar weier volstrek om toe te gee aan die onsinnige begeerte om te probeer vasstel watter uitdrukking in die donkerkopman se ewe donker kyk luier.

“Ek het amper gekook toe ek die kar ingetrek het. Ons kan op die oomblik daai garage uithuur as ’n sauna,” verduidelik sy gans te vinnig, voor sy op haar ma fokus. “Wat is daar waarmee ek moet help?”

Nelia se skerp blik rus etlike oomblikke nog op haar dogter, voor sy die ander nooi om aan te sit by die tafel wat vroegoggend al klaar gedek is. “Jy kan kom help met die aandra. Alles is in die koelkas,” antwoord sy.

Michaela volg haar gedweë kombuis toe. Wag vir die ondervraging om te begin, maar gee weer ewe gedweë pad toe sy ’n bak aartappelslaai en koue hoender in die hand gestop word en met ’n kopknik beveel word om dit op tafel te kry.

Tydens die ete babbel Nina sonder ophou en word ’n paar maal deur Nelia vermaan. Michaela het sommer lus en skop die man oorkant haar se skeen. Dis hý wat die kind so vol suiker gestop het dat sy soos ’n opgewende veer eers moet afloop, en nou moet sy raas kry.

Toe Pippie uiteindelik hard met Nina moet praat, gaan klim sy tranerig op Kayne se skoot. “Nou’s ek nie meer honger nie,” pruil sy en bêre haar kop teen sy skouer. Oomblikke later sak haar ogies toe.

Michaela sluk swaar aan ’n happie slaai en moet dit afhelp met vrugtesap. Daardie blouoog-engeltjie smag na ’n pa.

’n Lank vergete behoefte kom skop skielik nes in haar. Wat sal sý nie steeds gee om op ’n vader se skoot te sit en so ’n paar sterk arms om haar te voel nie? Arms wat niks vra nie, maar net gee. Krag wanneer hare min is, hitte wanneer haar binnemens koud is, oorvloed wanneer sy leeg is.

Sy sluk verbete teen die gevoelens wat haar so suutjies bekruip het. Dit kan net vanoggend se preek wees. Die predikant het gegrawe waar sy gedink het lankal begrafnis gehou is.

“Gaan lê haar neer, Pepita, dan kan ek die nagereg opdien sodra jy terugkom,” beveel Nelia en begin vuil borde opmekaar stapel.

“Wys my waar, dan dra ek haar.” Kayne kom orent, sy gesig ’n prentjie van sorg en teerheid.

Michaela kyk vinnig anderpad voor sy oor haar eie emosies struikel en ’n aap van haarself maak deur sommer te begin grens. Edward, weet sy as sy moet eerlik wees, hou nie baie van kinders nie. Volgens hom sou dit beter gewees het indien babas met ’n aan-af-skakelaar gebore word en mens hulle by die crèche kon los tot hulle groot is. Verkieslik verby hulle tienerjare.

“Nou kom,” vat Pippie Kayne aan sy boarm en die driestuks stap uit.

“Hoekom kan jy nie vir jou só ’n man soek nie?” wil haar ma weet. Sy verwag klaarblyklik nie ’n antwoord nie, want sy verdwyn in die kombuis. Kom oomblikke later terug met die bak nagereg en dien op toe al vier weer sit.

Die sjokolademousse is versier met aarbeiwaaiertjies en room, en die stilte waarin die veerligte, dekadente heerlikheid verorber word, spreek boekdele. Word deur Kayne beaam toe hy sy bakkie terugstoot ná ’n derde porsie.

“Mevrou Beekman, dit was onoortreflik. Ek het gedink ons huishoudster se sjokolademousse is van die boonste rakke, maar hierdie …” Hy glimlag in haar oë. “Ek het nie woorde nie!”

Michaela kyk met byna asemlose verwondering na die blos op haar ma se wange en die glans in haar oë. Sy het Nelia nog nooit so byna jongmeisie-sorgeloos gesien nie. Dan ook: sy het nog nooit ’n man gesien wat haar ma behandel soos hierdie een nie. Kompleet asof sy net so broos is soos Nina.

Vingers teen haar kuiltjie antwoord Nelia: “Kayne, jy kan my maar gerus op my naam noem.” Tik-tik dan met haar servet teen haar mondhoeke voor sy vra: “Waar woon jou ouers?”

“My pa is oorlede toe ek baie jonk was, maar my ma en stiefpa woon tussen George en Mosselbaai aan die Tuinroete.”

“Nog mousse vir enigiemand?” beduie Nelia met die bak in die hand, maar dis net sy wat ’n laaste skeppie neem terwyl Pepita trots opmerk: “Kayne se stiefpa is die bekende gholfspeler Darius Jordaan.” Sy glimlag speels vir hom. “Of dan Jordan, soos die wêreldpers hom noem …”

Nelia se lepel met die happie mousse kletter teen die poedingbakkie se rand. Sjokolade saai in skokbruin spatsels oor die spierwit tafeldoek. Sy snak na asem en vou vooroor.

“Ma!” Michaela gaan buk vinnig oor haar terwyl Kayne aan die ander kant langs haar stoel hurk en die slap pols tussen sy vingers vat.

“Haar polsslag is geweldig vinnig,” sê hy.

“Kry ’n dokter!” beveel Michaela die verskrikte Pippie.

Maar Nelia beur orent, keer met ’n bewende hand. “Nee, dis nie nodig …” Sy haal diep en sidderend asem voor sy kan verder gaan: “Dis g’n nodig om met ’n dokter te lol nie. Gee my net ’n bietjie water.”

Dis eers minute later wat sy die ander kan oortuig dat sy nie mediese hulp benodig nie. Met Kayne se ondersteuning kom sy uiteindelik orent. Steeds wasbleek leun sy swaar teen hom. “Dis maar net my hoë bloeddruk …”

“Hoë bloeddruk is nie iets om mee te speel nie, mevrou. Laat my toe om jou na die hospitaal se noodafdeling te neem. Hulle kan net seker maak of alles in orde is.”

“Nee, nee!” keer Nelia. Sy vat haar dogter se arm vas en trek heeltemal weg van Kayne, sodat hy half verras agteruit tree.

“Micha kan my kamer toe help, en ek sal my pille sluk en gaan lê.” Sy kyk na die witgeskrikte Pippie. “Sal jy omgee om op te ruim? Micha kan jou nou kom help.”

Dit lyk nie eens of sy Pepita se “Natuurlik, tannie” hoor nie, want sy stoot byna haar dogter by die vertrek uit.

Teen die tyd dat Michaela haar ma in die bed gesit, die kamer op bevel donker gemaak en die deur toegetrek het, bewe sy van skok en frustrasie. Nelia Beekman bly onomwonde seker dat sy op dees aarde niks makeer nie. Sy het mos pille gedrink, al wat sy nou vra is om – asseblief! – net alleen gelaat te word om te rus.

Pepita sit by die kombuistafel met ’n beker voor haar. Sy staan op en skink vir Michaela ook koffie uit die perkoleerder toe sy binnekom. “Ek het gedink jy sal dalk lus wees. Hoe gaan dit nou?”

“Dankie, dis net wat ek nodig het.” Michaela sak vermoeid in ’n stoel neer. “Sy slaap, maar ek het my as af geskrik. Dis die ergste wat dit nog was.”

“Ja,” sug Pippie. “Wat sou gebeur het?”

“Sy lyk al dae lank nie lekker nie, en die hitte tap haar. Seker maar dit.”

“Ek het gesien sy lyk moeg, ja. Maar Miekiemuis, jy sal ’n plan moet maak en haar by die spesialis kry.”

“Hoe? Jy ken haar. As sy nie wil nie …”

Michaela sluk-sluk aan die geurige swart brousel en sug behaaglik. “Kom ons praat oor iets anders.” Sy ontspan agteroor. “Waar’s die hero?”

Pippie beskou haar oor die rand van die beker, swart wenkbroue vraend geboog. “Waarom hou jy nie van hom –”

“Wie sê ek hou nie van –”

“Komaan!” val Pippie Michaela nou weer in die rede. “Ek’s nie dom nie, en ek het oë. Jy weet …” Sy skommelskud haar beker, haar groengoue oë met die donkerder randjie op die inhoud gerig. “As ek nie van beter geweet het nie, sou ek nogal kon dink julle twee is aangetrokke tot –”

“Pepita Ramirez!” Michaela se beker land hard op die tafel en sy klad ’n druppel droog met haar vinger. “Pippie Langkous! Jy weet ek sal nooit –”

“Ho!” Pippie hou albei hande omhoog en die beker kantel. Sy sit dit vinnig neer. “Ek’s jammer!” Sy stoot haar beker eenkant toe. “Kayne het net gou gehelp met die skoonmaak, toe is hy weg. Hy vertrek vanmiddag nog George toe. Hy gaan huis toe vir ’n paar dae – daar is glo sake wat dringend sy aandag nodig het.”

“Besigheid?”

“Ek weet nie eintlik nie. Sake met sy pa, het hy gesê.”

Hulle sit ’n ruk in stilte, elk versonke in haar eie gedagtes, tot Michaela skielik opspring. “Krismiskat! Ek het byna vergeet. Ma het twee tantes genooi vir tee. Ek sal hulle op die een of ander manier in die hande moet kry.”

Sy gaan spoel haar beker uit. “Ek sal ook vir Edward moet bel. Ons sou saam met vriende uitgegaan het, maar ek kan Ma tog nie alleen laat nie.” Sy keer die beker om op die droograk. “Ek gaan net gou my selfoon soek.”

Pippie se beker land langs hare en hulle stap saam uit.

“Ek is jammer ek los jou alleen, maar ek het klaar ander planne gemaak. Sodra Nina wakker is, gaan ons … e … ek bedoel … ek … e …” Sy struikel oor haar woorde én die gangmat, sodat Michaela na haar moet gryp.

“Julle gaan e …?” frons sy.

“Ek gaan Nina by ’n maatjie aflaai en dan gaan ek saam met … ’n nuwe vriendin koffie drink.”

Michaela staar na die gloed op haar maat se wange. Sy wil net daarna verwys toe Pippie vinnig groet en byna op ’n drafstap na haar kamer verdwyn.

Kruisbeen in die middel van haar bed, selfoon in die een hand en die jongste gemeentebulletin in die ander, plooi Michaela se voorkop steeds in onbegrip. Haar liefste suster-vriendin se gedrag is, om die minste te sê, verdag. Sy staar nikssiende na die papier in haar hand terwyl Pepita se aantyging skielik soos ’n pingpong-balletjie in haar kop rondbons.

Sý en Kayne … Michaela giggel senuagtig, blaai deur die bulletin. Hoe gouer sy die tantes kontak, hoe gouer kan sy Edward se stem hoor, sy kalmte aanvoel.

Here, bid sy klankloos terwyl sy skakel, verander tog my ma se hart teenoor hom. Hý is die man vir my.