Читать книгу Haar beste bruidegom - Dirna Ackermann - Страница 3

1

“Nee.”

“Hoekom nie?”

Donker wenkbroue word ’n donker lyn bokant sy amper swart oë. “Néé!”

“Ag, komaan, De Wet.” Haar blik dwaal oor sy so bekende – en meestal baie geliefde – gesig onder die breë skerm van sy sonverbleikte pet. Die logo daarop belowe nog net vaagweg: Plante praat nie teë nie. Hy het die ding al so lank sy kan nie eens meer onthou wat dit oorspronklik geadverteer het nie. “Ek sal op my knieë pleit as dit nodig is.”

“Annemé.” Hy sit terug op sy hurke waar hy die laaste steen in die geplaveide paadjie om die nuwe koidamme in sy plek gelê het. Biseps vorm rond en ferm toe hy sy T-hemp se mou oor sy beswete voorkop sleep voor hy sy voorarms op sy bobene laat rus. Sterk bruingebrande hande bengel oor ewe bruingebrande knieë onder die soom van sy kniebroek wat opgeskuif het. “Watter deel van néé verstaan jy nie?” Spiere speel ’n soepel spel toe hy opstaan en ’n paar treë verder langs die nuwe bedding teen die skuinste agter die damme gaan hurk.

Binne dae het hy ’n onooglike bergplek omskep in iets wat oor ’n paar maande, wanneer die plante wasdom bereik, nog ’n sieraad in die kwekery se vrolik fleurige kroon gaan wees. Nog ’n hoekie wat sal getuig van die baas van 4Seisoene se vaardigheid as gesogte landskapargitek.

“Maar hóékom nie?” Sy haat die smeektoon in haar stem, want hy sal dit net afmaak as ’n gekerm, en dan is daar geen kans dat hy na haar sal luister nie. “Dis ’n uitstekende plan, en jy kan nie stry nie.”

“Jy weet . . .” Hy vee die ryk, klam grond om die saailinge in die nuwe bedding liefderik glad. “Ek vermoed dit al lankal, maar nou wéét ek.”

“Wat?” Hy kan so teer met haar wees soos wat hy daardie saailinge behandel, maar ook net so ontoegeeflik soos die staalbak van die kruiwa waarin die oorblywende vrag stene rus.

“Jý . . .” hy mik skrefiesoog van onder die rand van sy pet in teen die son agter haar, vee eers weer oor sy klam gesig en laat ’n stofstreep oor sy wang. ’n Klammerige kluit val van sy vingers en land teen sy bors voor dit grond toe tuimel en ’n sanderige blerts word. “Jy, Annemé Zeelie, het soms planne wat mens laat dink jy is van lotjie getik!”

Sy gee hom dieselfde skrefiesoogkyk. “En jy, De Wet Dekker, soek vir nonsies wat eerder kon gebly het. Maar probeer soos jy wil, ek gaan nie vanoggend met jou baklei nie. Jy sê nee, maar gee my net ’n rede hoekom nie?” Koppiger as ’n donkie, hierdie man wanneer hy die dag lus het. “Ek dink dis ’n absoluut wonderlike oplossing vir my probleem.”

Hy kom met een vloeiende beweging orent en sy gespierde liggaam troon bo haar uit. Hy klits die grond van sy hande af voor hy die graaf en hark wat langs die akker lê, optel en haar begunstig met ’n kyk wat boekdele spreek. Sy weet, want sy ken hom en sy kyke, maar vanoggend praat hulle ’n taal waarvan sy g’n snars verstaan nie. “En dit is?”

“Komaan, Daai . . .”

“De Wet, poppielap, De Wet.” Daardie onleesbare kyk loop van haar kop tot by haar duur hoëhaksandale en weer terug. “Jy vergeet blykbaar ek het daardie seuntjie lankal agtergelaat.”

“Oukei, oukei,” hensop sy. “Ek belowe ek sal jou nie weer so noem nie as jy belowe jy noem my nie weer poppielap nie. Ek is amper drie-en-twintig, nie meer drie nie.”

“Wanneer jy jou begin gedra soos die volwassene waarop jy jou so beroem, sal ek dit alte graag doen. Maar dan weer, ek het nou so gereken: as ‘poppielap’ goed genoeg was vir Oupa, is dit goed genoeg vir my.”

Party dae wens sy sy kan hom sommer onder die grond van een van sy beddings inspit. “Dieselfde geld vir Daai. As hy jou so kon noem, hoekom kan ek nie?”

“Omdat my eerste naam De Wet is.”

“En jou tweede is Daniël.” Hoekom hou die man hom so dig? “Jy wéét hoe trots hy was dat jy sy naam dra. So waarom kan ek jou nie ook so noem nie? Of verkies jy dat ek jou Drie-D noem soos die outjie in graad sewe wat jy toe ’n blouoog gegee het?”

Hy gee geen aanduiding dat hy gehoor het nie, vat net die twee tuinimplemente in een hand en stoot die ander se vingers deur sy kort kuif. Dit laat hom met ’n skepping wat lyk asof vaardige stileervingers baie geld daarvoor kan vra. “Kom jy, kabouterkind, of bly jy? Ek het werk,” vra hy van sy groot hoogte af en gebruik oupa Danie se ander naam vir haar. Sy sê steeds dankie dat dit plek gemaak het vir die ietwat – ook maar net-net – meer aanvaarbare “poppielap”.

Sy wil hom nie net in sy eie bedding inspit nie, soms wens sy sy kan hom soos Gulliver op Lilliput teen die grond vaspen met toue – maar bo-oor ’n miernes. En dan ’n hele bottel heuning oor hom uitgooi. Hoekom moet sy altyd aan die kortste ent trek net omdat sy, letterlik, kleiner en jonger is?

Maar meestal is sy vir hom só lief.

Hy is haar allerbeste pel. Haar vertroueling. Haar ouboet. Hy ken al haar geheime. Vandat sy op die ouderdom van vier op sy skoot geklim en hom vertel het sy is so bly sy en haar pa en ma bly nou in die huis op die berg, en sal hy asseblief haar boetie wees, tot die besef dat sy dom was om aan Abrie verloof te raak. Alles.

Hy weet van haar eerste liefde. Van haar eerste soen, tot van die eerste ou teen wie sy net vir haar paaltjies moes keer. ’n Ou wat – so moes sy toe agterna hoor – een oggend met ’n blou oog by die werk aangekom het.

Elke vreugde of traan wat haar al ooit te beurt geval het, het sy met De Wet gedeel. By hom kan sy haarself wees, nie haar geredigeerde self wat sy so baie vir ander probeer voorhou nie. Soos om met ’n yslike glimlag by die werk te sit terwyl sy die mure kaalhande wil uitklim, maar ook nie die vryheid – of is dit vrymoedigheid? – het om te loop nie.

Sy struikel toe haar sandaal se dun hak in ’n gleufie in die klippaadjie vashaak.

“Pasop!” Sterk arms keer dat haar neusvelle in die slag bly. “Hoeveel keer het ek al vir jou gesê daardie goed gaan jou nog ’n gebreekte nek besorg?”

“Halló?” Hande teen die harde spiere onder sy hemp, druk sy haarself regop en stoot hom ergerlik weg, voel die grinterigheid van grond teen sy hemp. “Indien jy dalk nog nie gesien het nie, ek makeer lengte, en die enigste manier waarop ek myself kan laat geld, is om langer te lyk.”

Hy lag. “Glo my, jy het nie lengte nodig om jouself te laat geld nie, maar kom terug na die punt toe, Annemé. Wat is jou probleem?”

“Watter probleem?” Annemé stof vieserig die grondlagie van haar vingerpunte af. Die man het haar skoon deurmekaar gepraat.

De Wet sug die sug van een wat baie geduld aan die dag moet lê. “Kom ons begin voor. Jy het hier aangekom met die warkop-idee dat ek vir jou ’n man moet soek, toe sê ek jy is van lotjie getik, toe sê jy . . .”

“Orraait! Ek kry die prentjie.” Die gedagte het haar vroegoggend so uit die bloute bespring, en sy het amper uit die bed geval van opgewondenheid. Hier was die oplossing vir haar begeerte om nóú ’n man te hê teenoor haar skynbaar ingebore swakte om altyd die verkeerde mans te kies. Sy was só haastig vir hom om ook in haar opgewondenheid te deel en nou dié reaksie. “Ek mag blond wees, maar ek is nie dom nie.”

“Ek het nog nooit gesê, óf gedink, jy is dom nie, Annemé.” Hy skud sy kop asof hy radeloos is. “Praat terwyl ons loop. Anders as sekere mense wat ’n salaris kry, het ek ’n besigheid om aan die gang te hou.”

Hulle loop om die hoek van 4Seisoene se hoofgebou, en soos elke keer dat sy hier kom, verstom sy haar oor die Eden wat hy hier geskep het.

Ry op ry plantbeddings onder die skadunet vorm ’n fees vir die oog. Son, skaduwee en kleur in ’n simfonie wat so bevredig dat sy ’n sketsboek wil vat en die res van die dag hier sit om al die wisselende buie van die toneel voor haar vas te vang. En dan die wêreld wat sy vasgevang het, te bevolk met wesens wie se stories sy in volkleur wil vertel.

Amper sug sy van frustrasie en sommer verdriet ook. Om dag vir dag agter ’n lessenaar te moet sit en sensasieberigte wat deurgaan as nuus te moet redigeer en korrigeer terwyl haar hart na soeter weivelde smag, is nie hoe sy haar lewe . . .

“Hei.” De Wet druk-stoot met sy skouer teen hare. “Waar dwaal jy? Ek het nou al twee keer gevra, wat is jou probleem wat ons so maklik gaan oplos deurdat ek vir jou ’n man soek?”

“Maar presies net dit,” reageer sy met ’n halwe sug om net die beswaardheid so bietjie te verlig. “Ek wil nou trou. Ek wil ’n bruid wees. ’n Man en kinders en my eie huis hê waar ons gelukkig kan wees. Ek word nie jonger nie en ek is rêrig moeg van self probeer. Ons weet albei watter klaaglike mislukkings my eie pogings tot nou toe was, en dink jy nie ek verdien die heel beste bruidegom nie?”

“Jy bedoel seker die heel beste man?”

“Tsk! Natuurlik, maar mens begin tog by ’n bruidegom. En soos ek ook nog wou sê, niemand ken my so goed soos jy nie. Jy is eenvoudig die perfekte een om Kupido te speel.”

Hy beloer haar van onder wimpers wat halfmas oor sy oë hang. ’n Truuk wat haar soms rasend maak, want dan kan sy nog minder agterkom wat in sy kop aangaan. “Jy moet darem dink ek gaan die een of ander arme drommel sommer so in sy eie ondergang in lei.”

“Ondergang? Wat bedoel jy met ondergang?” Sy gee hom ’n kyk wat sy hoop hom in sy spore sal neervel, maar hy blyk onaangeraak te bly. “Mens sou sweer ek is ’n sirene wat mans naderlok en dan onder die water intrek om hulle te verdrink.”

“En jy is nie?”

“De Wet, wat dink jy van my?”

“Waarom die skielike haas om te trou?”

Dan sê hulle die vroulike spesie is die onvoorspelbare een. Sy weet nie aldag hoe om die mansmens te lees nie. Een oomblik is hy alfa-man tot in sy voetsole. Veral wanneer hy lyk asof dit die een of ander natuurkrag sal verg om hom van gedagte te laat verander. Die volgende is hy die ene metro-man. Sit hom bietjie in ’n aandpak en haar ondier verander voor jou oë in Prince Charming.

Dalk moet sy maar vir hom sy eie kategorie skep. So iets soos ek-hettie-’n-boksie-nie, en net ’n plakker opsit om die res van die vroulike populasie te waarsku – gevaarlik!

“Luister jy nie? Ek sê dan ek word nie jonger nie. Oor ’n week is ek drie-en-twintig en my biologiese klok stap aan.”

“Snert, Annemé. Jy is bloedjonk. Daar is nog baie jare om die regte man te ontmoet.”

“Moet nou nie maak asof ek nie myself ken nie. Ek is moeg van alleen wees. Ek wil ook iemand hê aan wie ek behoort. Iemand vir wie ek die heel belangrikste een op aarde gaan wees. Saam met wie ek kan wakker word en weet vanaand gaan hy weer daar wees.”

Hy gaan staan. “Mykie-bykie, wat is nou eintlik hier aan die gang? Jy bly by jou ouers in die huis –”

“As hulle die slag daar is, ja.”

“Goed, ek gee jou dit toe, maar al is hulle nie daar nie, het jy steeds vir Rebecca, en ek is reg langsaan. Jy het jou vriendinne, en daar was nog nooit ’n tekort aan manlike geselskap in jou lewe nie. Ek verstaan werklik nie waar hierdie ding nou vandaan kom nie.”

Moet die mansmens so verstikkend logies wees? Dis hartsake hierdie. Annemé begin weer aanstap. “Ek sê dan vir jou” – sy gaan staan toe hy nie saamstap nie – “ek is moeg van alleen wees, en ek is nou reg vir kinders. Ek wil nie te oud wees om hulle te geniet nie.”

“Is dít waarom dit gaan? Die feit dat jou ouers eers op gevorderde leeftyd vir jou gehad het?”

“Gaan jy my help of nie?”

De Wet kruis sy arms oor sy bors in ’n bekende gebaar, en toe hy sy voete wyd plant, weet sy: as hy eers lyk asof hy geanker is, beteken dit haar pleidooie val op dowe ore.

“Wie het jy nogal in gedagte? Ek bedoel, jy wil seker nie hê ek moet die eerste die beste ou wat verbykom, vra wie hy is en hom dan aan jou voorstel nie . . . Of wil jy?”

“Moenie vir jou simpel hou nie.”

“Dit beteken jy het iemand spesifiek in gedagte. Wie?”

“Jy het baie vriende.”

“Nee.” Hy gee ’n blaaslaggie. “Jy het ’n spesifieke een in gedagte, so uit daarmee.” Sy kry ’n kwaai frons. Een wat sê hy weet waarmee sy besig is. Sy probeer draaie om hom loop om te sien of sy hom nie in ’n hoek kan vaskeer nie.

“Of is dit ’n reaksie-ding? Jy is skaars verlos van een man en nou soek jy ’n nuwe?”

“Kry end, De Wet. Ek is ernstig, al hou ek nie van die manier waarop jy dink ek is verlós omdat ek nie meer ’n verloofring dra nie. Ek was nog nooit enigiemand se gevangene nie. Dat ek my verlowing verbreek het, was die regte ding om te doen, en jy wéét dit.”

“Goed. Goed.” Hy beklemtoon die woorde met waaiende hande voor hulle op sy heupe land. “Ek stem saam met jou, maar wie is dit dan?”

“Ehm . . . Die nuwe ou by die klub. Cameron White.”

“Oor my dooie liggaam.”

“Hoekom nie? Ek dog julle is pelle. Julle doen dan soveel sport saam.”

Sy het van die eerste dag ’n ogie op die blonde ou met die uitheemse sportmotor, die ou wat sedert die begin van die seisoen saam met De Wet rugby speel. Ongelukkig was hy die paar keer dat sy gegaan het om vir De Wet te ondersteun, die meeste van die tyd omring deur ander mense. Veral vroumense. Of sy was net bewus van sy kyke oor die lengte van die klubhuis. So al asof sy ’n soort kragveld om haar het wat hom verhoed om nader te kom dat hulle mekaar beter kan leer ken.

“Die blote feit dat ons op die sportveld – nee, slegs die rugbyveld – klaarkom, beteken nie ek gaan my kleinsus aan hom . . .”

“Dis nie asof ons nog nie ontmoet het nie.”

“Ek weet, Annemé, ék het julle aan mekaar voorgestel.”

“Nou?” vra sy palms na bo. “Ek vra net dat jy ons bietjie meer in mekaar se geselskap bring, en ek is nie jou suster nie.”

Sy blik hou hare, maar sy kan nie agterkom of dit is om haar vas te pen tot hy sy sê gesê het, en of hy ’n boodskap wil oordra nie. “Glo my, poppielap, ek is deeglik bewus van daardie feit.”

Moet die man gedurig kodetaal praat? “Hoekom wil jy my nie help om Cameron beter te leer ken nie?”

“Sommer nie.”

“Sal ek jou herinner aan jou geliefde gesegde toe ons – oukei, ek – nog kind was? Sommer is nie ’n rede . . .” Haar woorde raak op toe haar gedagtes ’n wilde sprong maak. “Wag so bietjie, jy is jaloers op hom!”

Sy snorklag is definitief bedoel om neerhalend te wees. “Wat het hy waarop ek jaloers moet wees?”

“De Wet, dan begryp ek nie. Hoekom hou jy nie van hom nie?”

“Dis die een-en-twintigste eeu, poppielap. Vra self die man as jy iets meer wil hê. Jy was nog nooit beskimmeld nie, wat is nou die probleem?”

“Ek weet watter flippen eeu dit is,” begin sy haar erg vir die man se dwarsheid. “Maar dis nog lank nie nodig dat ek alles slaafs moet nadoen nie, is dit? Ek doen my eie ding. Ek dink in elk geval dis voorbarig en sommer plein common. Ek is nog van die outydse soort. Ek hou daarvan – nee, ek verkiés – dat die man die jagter moet wees.”

“Nou toe nou.”

“Nou,” sy wip die dik poniestert in haar klamgeswete nek na agter. Dis uitermate warm vir die einde van Mei. “Dan sal ek dit maar self –”

“Annemé!” Haar naam sweepklap en sy sluk verskrik vir sy hewige reaksie. “Ek waarsku jou, los daardie man uit! Jy gaan meer afbyt as wat jy kan kou.”

“Wanneer jy vir my kan sê waarom ek hom moet uitlos, sal ek.”

“Omdat sy reputasie met vroue, om die minste daarvan te sê, stink.”

“Sê wie? Dié wat jaloers is?”

Die vernouing van sy oë is die enigste reaksie voor hy vra: “Sê my iets.”

“Wat?”

“As dit dan net oor kinders gaan, kan ek hulle mos ook vir jou gee.”

Wat die gevoel ook al mag wees, dit begin as ’n drukking in haar ore, sukkel dwars in haar lugpyp af sodat sy nie kan asem kry nie, en ontrafel agter haar naeltjie.

“En jy het die vermetelheid om mý onvolwasse te noem? Dís hoekom ek partykeer lus het om jou met ’n plank te slaan.” Verbouereerd vou sy haar arms oor haar skoppende hart. “Jy sal die eerste een wees om jou pap te lag en vir my te vertel beste pelle word nie bedmaats nie.”

Sy tol om na waar dit veiliger voel, uit onder sy amper swart blik wat haar vaspen asof sy ’n ruspe op een van sy saailinge is, en snip so skuins oor haar skouer: “Of het jy windbestuiwing in gedagte?” Uit die hoek van haar oog sien sy hy bly in een plek geanker. Redelik bleek om die kiewe.

Goed so. Hy dink mos omdat hy ouer en groter is, moet hy altyd die laaste woord inkry. “Kom, ek het ’n vergadering elfuur en ek soek ’n bos blomme vir die raadskamer se tafel, en daarna moet dit voorportaal toe gaan. Die baas verwag belangrike besoekers.”

“Gaan . . .” Hy skraap sy keel teen ’n heesheid wat, gemeet aan die gewone rasperklank in sy stem, na ’n grondverskuiwing klink, en val langs haar in. “Gaan jy darem dié keer daarvoor betaal?”

“Wie het wat aan jou gedoen dat jy vanoggend so mislik is met my?”

“Annemé, jy dra bosse blomme hier weg en ek moet finansieel instaan vir die versierings van Calvyn Calitz se plek terwyl jou baas geld rondgooi asof môre nooit gaan kom nie. Hy moet bietjie oppas, een van die dae sal jy blomme moet aandra vir sy graf.”

“Wat bedoel jy? Hy is g’n siek nie.”

“Ek bedoel sy finansiële graf, poppielap. Nie dat die skamele bydrae wat my ou kwekerytjie se blommetjies maak seker kan verhoed dat die gat wat hy vir homself grawe net dieper word nie.”

“Waarvan práát jy, De Wet Dekker?”

“Maak jou oë oop, Annemé. Jou baas gee geld uit soos een wat ’n onuitputlike bron het. Soms dink ek dis ’n wonder jy het nog ’n werk, maar loop nou, ék het werk om te doen.” Hy koers eenvoudig die teenoorgestelde rigting in en verdwyn sonder omkyk of groet tussen ’n ry vyebome met hulle voete in grondgevulde swart sakke.

Annemé gee driftige treë na die hoofingang, waar sy ’n bos blomme koop. Dan bestorm sy omtrent haar Volksie. As sy haar sonde nie ontsien nie . . . Die deur kletter toe.

Hy was nog nooit so lelik met haar soos die laaste weke sedert haar verlowing uit is nie. Pleks van die troos en bemoediging wat sy al amper as haar regmatige deel beskou, is hy sommer goor. Sou sy eksvrou weer van haar laat hoor het?

Bid jou dit aan! Die graaf mis sy voet rakelings toe De Wet dit saam met die hark eenkant gooi. Hý moet vir haar ’n man soek, maar terselfdertyd is haar nommereenkeuse Cameron White! Hy sug, tel die gereedskap op en sit dit met meer sorg teen ’n sak neer.

As hy nie so omvergegooi was nie, het hy dalk die eerste keer in sy amper twee-en-dertig jaar – of liewer, die twintig dat hy haar ken – sy moed bymekaargeskraap en haar gesoen tot sy nie genoeg asem oor het om sulke twak kwyt te raak nie. Daardie mond van haar het lankal toemaak nodig.

“De Wet?”

Vernon du Plooy, sy bestuurder, regterhand en vriend, kom om die hoek van die ry vyebome. “Is jou sel af, of al weer by die huis?”

De Wet vroetel in sy broeksak, maar hy weet dis eintlik onnodig. “Lê weer iewers waar dit moes laai. Die battery was heeltemal pap. Jammer, man. Is daar fout?”

“Daai ou van Sonnekus Eiendomme het al weer gebel. Hy sê jy skuld hom nog ’n antwoord.”

“Ja, sê hy moet maan toe vlieg.”

Vernon se glimlag wys effe krom maar spierwit tande. “Nogal so gedink, maar dis jou voorreg om hom ’n voorspoedige reis toe te wens. Hy sal wel weer bel, want ek het gesê jy is in ’n vergadering, en . . .” – sy mond kink – “dan gaan hy seker ook kla ek was ongeskik.”

De Wet se glimlag vorm vanself as reaksie op die onnutsigheid wat in sy vriend se bruin oë glim. “Waaroor gaan dit vir my nodig wees om jou aan te spreek?”

“Hy was astrant genoeg om te vra waar jou vergadering is, want dan kan hy jou mos maar gaan inwag. Tyd is glo kritiek. Toe sê ek, seker êrens in die bos, hy moet net genoeg vlieëgif saambring. Jy hou nie van brommers nie.”

De Wet demp sy skaterlag toe klante wat in die paa­d­jie anderkant die ry bome verbyloop, omkyk. “Sy vel is te dik, hy sou nie eens gesnap het waarvan jy praat nie. Maar as hy weer bel, sê ek hou ook nie van rusverstoorders nie. Ek raak nou sat van hulle gekarring. 4Seisoene is nie te koop nie en klaar. Ylani sê reeds sy het gehoor hulle het geldelike probleme. Waarmee wil hulle my betaal? Toe ek die stuk hier voor waar Sondal nou staan aan hulle verkoop het, het dit haar baie moeite gekos om al my geld uit hulle te kry.”

“Nogal handig, hè?”

“Wat?”

“As ’n man eers begin dom speel, is dit reeds te laat.”

“Pel, ek het werk wat moet klaar. As jy ’n sê het, sê dit behoorlik.”

“Ek bedoel nou maar net dit is heel handig as ’n man se prokureur eers jou probleme met trae betalers vir jou erfgrond uitsorteer en dan sommer jou main squeeze ook word.”

“Ylani is nie my meisie nie.”

“As jy so sê. Weet Annemé al wat aangaan? Sy het hoeka netnou hier deurgetrek soos ’n haelbui wat plek soek om uit te sak. Wat het jy dié keer vir haar gesê?”

“Sy kort net die afgedankste pak slae wat haar ouers haar nooit gegee het nie.” Tot in die afgrond bederf, daardie witkop met haar asuurblou oë wat ’n man drome laat droom oor die warm waters en soel nagte van ’n tropiese eiland.

Vernon lag. “En jy is nét die man om dit vir haar te gee, nè?” vra hy met ’n doodsedige gesig, maar pret glinster in sy oë.

“En jý, ou pel, bevind jou op gevaarlike grond. Dalk moet jy bietjie onthou ek ís nog die baas, en die baas gaan nou huis toe om skoon aan te trek voor ek potensiële klante die skrik op die lyf jaag, en om my selfoon te kry.” De Wet tel die gereedskap op. “Vra asseblief een van die manne om die kruiwa en ander goed daar by die koidamme te gaan haal.” De Wet stap weg terwyl Vernon se lag agter hom aan eggo, sy gedagtes besig met sy vriend se woorde.

Hy is bereid om te erken hy het wel al gewonder of hy en Ylani in die rigting van meer as prokureur en kliënt wees moet beweeg, maar vir Annemé hoef hy niks te vertel nie. Sy het nog altyd ’n mondvol te sê gehad oor elke meisie, en later vrou, wat hy uitgeneem het.

Daardie parmantige bekkie het omtrent gif gespoeg toe hy en Miranda besluit het om te trou, en in die twee jaar wat sy huwelik gehou het, het sy hulle huis vermy asof die pes daar groei. Terwyl dit al die jare haar tweede tuiste was.

De Wet bêre die gereedskap in die skuur, stap agterom die geboue en tik sy kode in om die veiligheidshek in die geëlektrifiseerde heining wat die kwekery van sy privaat eiendom skei, oop te maak. Hy buk en trek ’n pol onkruid uit aan die kant van die gruispaadjie wat van hier tot bo by Annemé-hulle se erf teen die voet van die berg loop.

Die pragtige Dennevallei is sy tuiste van geboorte af. Eers het sy oupa, en later sy pa, toe dié nog gelewe het, dit net so ongerep probeer hou. Behalwe vir die laerliggende dele waar Sondal vandag gebou is en wat toe die kwekery gehuisves het, was dit net hulle huis so halfpad teen die hoogte uit.

Twintig jaar gelede het oupa Danie die lappie grond anderkant die sloot vir ’n appel en ’n ei aan die bekende dirigent Morné Zeelie verkoop en ’n yslike gewerskaf het daar begin. Sommer gou was die Dekkers se huis nie meer die enigste hier nie en het die natuurlike afvoersloot uit die voetheuwels die grens tussen die twee huise geword.

Te klipperig om behoorlik te beplant, maar met ’n asemrowende uitsig oor die vallei, het menigeen die kop geskud, en oupa Danie dan van allerhande versteekte motiewe beskuldig.

Ouma Lenie het net gelag. Almal het geweet Oupa het ’n ding gehad vir Anne Garner, die beroemde Engelse operasangeres en Zeelie se vrou. Toe De Wet eendag vra of die praatjies haar dan nie pla nie, het sy gelag en hom ’n ferm druk gegee. Nee. Wat Oupa gevoel het, was bewondering, nie begeerte nie.

Die kaalvoetseuntjie het die bouery van agter die stam van die wilger so halfpad in die sloot af dopgehou. Mettertyd het hy die mense begin herken: die man met sy silwergrys kop, die mooi blonde vrou, wat hy later uitgevind het nie so jonk was soos sy gelyk het nie, en die dogtertjie met haar helder laggie. Maar hy het op ’n afstand gebly. Vas van plan om die indringers in sy klein paradys te haat tot in lengte van dae.

Die dag dat die trek aangekom het, het Oupa gaan help en Ouma eetgoed aangedra. Hy het die spul dikmond vanuit sy skuilplek gadegeslaan. Dit was eers die volgende dag dat die witblonde klein parmant sy lewe binnegehuppel het waar hy by die kombuistafel gesit het met die laaste stukkie van Ouma se suurlemoentert.

Haar hare in ’n fonteintjie op haar kop, haar oë ’n soort blou wat hy jare later besef het lyk soos die waters om ’n tropiese eiland op ’n helder sonskyndag. Met haar hand om Oupa se dik voorvinger gevou, het sy hom oomblikke lank skuinsweg beloer en toe ewe ’n stoel nader gesleep. Oupa wou help met die opklimmery, maar is ferm ingelig sy is al groot, sy kan sélf.

“My ma sê koek is on . . . on . . .” Sy het vir hom gefrons asof sy wou hê hy moet weet wat sy bedoel. “Koek is vet,” het sy toe plegtig aangekondig en die fonteintjie wat met die sukkelende opklimmery skuins gekantel het, uit sy rekkie gepluk sodat sy tussen die gordyn oor haar oë vir hom moes loer. “Kan ek ook kry?” wou sy weet en so half onder sy blad ingekruip.

Om nooit weer uit te kruip nie.

Hy het woordeloos gedwee die bordjie met sy laaste stukkie en die teelepel met ’n half gehapte happie na haar gestoot en is beloon met ’n glimlag en ’n soen skuins teen sy oogbank.

En teen alle logika in en ’n mislukte huwelik later, behoort sy hart steeds aan haar.

De Wet gooi die bossie onkruid met geweld van hom af weg en staan en bekyk die kolletjie groen wat wortels-omhoog daar lê ’n oomblik voor hy dit loop optel. Daar is nie juis veel sin daarin om die saadjies die wêreld vol te strooi nie.

Hy stryk weer aan huis toe. Oor die grasperke wat die vloeiende lyne van die omringende beddings met hulle seisoenale en meerjarige struike volg en beklemtoon, om die huis na die agterdeur.

As iemand hom net kan sê hoe om sy gevoel vir Annemé ook so met wortel en tak uit te roei. ’n Man moet seker die een of ander tyd die waarheid in die oë . . . Hy steek viervoet vas toe ’n gedagte hom so suutjies bekruip dat dit oomblikke is voor hy hoor wat hy dink.

Sy ouers is dood in ’n motorongeluk toe hy ses was, en Oupa en Ouma het by die kinders ingetrek. Ouma se arms het getroos, maar Oupa se rotsvastheid het vir die verskimmeld verskrikte klein De Wet koers aangedui.

Oupa het hom geleer ’n man gaan nie sommer lê nie. ’n Man staan op vir wat reg is en veg vir wat hy wil hê. Hy doen alles in sy vermoë om sy geliefdes te beskerm, en as dit nodig is, gebruik hy selfs sy vuiste. Die laaste stukkie raad is hy natuurlik ingefluister waar Ouma nie kon hoor nie.

De Wet kry half huiwerig weer koers die trappies op na die oop agterdeur toe hoop ewe sku begin kop uitsteek. Gooi hy te maklik tou op?

Eers was die ouderdomsverskil tussen hom en Annemé ’n onoorkomelike struikelblok, en hy gaan boender homself in ’n kataklismiese huwelik in. Teen die tyd dat hy weer sy selfrespek teruggehad het, was sy betrokke in haar eerste vaste verhouding. Hy het nog probeer asem skep oor die skielike beëindiging daarvan, toe verloof sy haar aan ’n ander man. Maar nou . . .

Sy huishulp, Truia, is besig om die skottelgoedwasser uit te pak toe hy instap. “Nee dankie,” reageer hy met ’n glimlag op haar vraag of hy koffie wil hê, besef sy selfoon is in die studeerkamer en gee lang treë soontoe.

Hoop het reeds plek gemaak vir ’n vaste voorneme. Hy hoef nie vir haar die regte man te soek nie, hy kan hom op ’n skinkbord vir haar aandra. Al wat nodig is, is ’n goeie strategie. Hy lê nie ’n tuin uit sonder om alles tot in die fynste detail te beplan nie, so hoe kan hy moed opgee sonder dat hy ooit werklik probeer het?

’n Aantekening in rooi op sy lessenaarkalender spring uit soos ’n flitsende reklamebord terwyl hy besig is om die selfoon te ontkoppel, en die plan doen hom vanself voor. Behalwe natuurlik vir Cameron White sal hy doen wat sy vra.