Читать книгу Wiersze wybrane - Duo Duo - Страница 6

Kocham, kocham mój cień

Co jest papugą, kocham jeść

To, co ona; kocham dawać ci to, czego nie mam

Kocham pytać: Czy mnie kochasz?

Kocham twe ucho, co kocha słyszeć, że kocham ryzyko

Kocham jak wzruszony dom zaprasza, byśmy kładąc się byli mu dachem

Kocham leżeć na boku, zostając cieniem dla prostej

I dla pełnego ciała zostawić łańcuch wiosek

Chcę, żeby pieprzyk najbliższy twych ust

Wiedział, że to moja przysięga

Kocham to, że mądrością mych snów jest pan młody pełen ambicji

Kocham jeść mięso, patrzeć prosto w piekło

Ale kocham też ukradkiem grać na skrzypcach twych objęć

Kocham wcześnie gasić światło i czekać

Aż twoje ciało raz jeszcze rozświetli nasz pokój

Kocham kładąc się spać zobaczyć na poduszce śliwkę

A budząc się widzieć, że wróciła na gałąź

Kocham, gdy całą noc fale przyciągają pokład

Kocham wołać, że wrócisz

Kocham tak dręczyć port, dręczyć słowa

Kocham panować nad sobą przy stole

Kocham wkładać rękę w morze

Kocham jednocześnie rozprostować palce

I mocno chwytać za brzeg łanu pszenicy

Kocham, że moje palce to wciąż twych pięciu kochanków

Kocham to, że wspomnienie to życie; to mało,

Ale wciąż więcej niż to,

Co się pomija, gdy podchodzi do mnie kobieta, jak trzydzieści lat temu

W wieczornym świetle, na ulicy, dziewczyna z pudłem na instrument

Uśmiechnęła się do mnie bez powodu

A jeszcze bardziej kocham to, że my dwoje to torpedy

Co czekają, aż ktoś je na nowo wystrzeli

Kocham łączyć się z tobą w morskich głębinach, ty

Jesteś moja, tylko moja, ja

Nadal kocham tak mówić, śpiewać moją przysięgę