Читать книгу Zaliczenie z tragedii - Elizabeth Laban - Страница 39

Istnieją dwie osoby, bez których nie byłoby tej książki. Pierwszą jest mój agent Uwe Stender, który przeszedł ze mną każdy dosłownie krok tego projektu. Jest bystry, lojalny i wytrwały – ma wszystkie cechy, jakich mogłabym sobie życzyć u agenta (i przyjaciela). Chciałabym podziękować w jego imieniu Charlotte, Wendy i Saskii. Druga osoba to mój nauczyciel zaawansowanego angielskiego w Hackley pan Arthur Naething, któremu dziękuję za to, że w ostatniej klasie zadał mi napisanie pracy zaliczeniowej z tragedii, a tym samym dał mi najważniejszą ze wszystkich lekcji – dowiedziałam się, że uwielbiam pisać.

Chcę podziękować mojej cudownej wydawczyni w Knopf – Erin Clarke – za to, że zechciała opublikować tę książkę i za to, że przeprowadziła mnie przez tę długą drogę z życzliwością, entuzjazmem i nadzwyczajną dbałością o szczegóły. Dziękuję mojej redaktorce Sue Cohan i mojej próbnej czytelniczce Lisie Leventer. Obie wykonałyście fantastycznie drobiazgową robotę przy tej książce. Dziękuję też Stephanie Moss, autorce okładki. Uwielbiam tę okładkę! Jestem też wdzięczna wszystkim w Random House.

Często żartowałam, że moja nieprawdopodobnie wręcz hojna przyjaciółka Jennifer Werner mogłaby zrobić drugą karierę, wspierając mnie w pisaniu. Zawsze jest gotowa pomóc, udzielić rady i omówić punkt zwrotny albo motywy danej postaci. Przebywanie z nią to również świetna zabawa. Inni przyjaciele, którym pragnę podziękować, to: Simona Gross, Ivy Gilbert, Dawn Davenport, Charlie Phy, Doug Cooper, Nika Haase, Lisa Kozleski, Melissa Cooper, Meghan Burnett, Melissa Jensen, Angie Benson, Leah Kellar i kumple, którzy wraz ze mną wydeptali korytarze w Hackley.

Dziękuję moim mentorom, nauczycielom i redaktorom: Dianne Drummey Marino z NBC News, LynnNell Hancock i śp. Dickowi Bloodowi z Columbia Journalism School, a także Tomowi Watsonowi, Buddy’emu Steinowi i śp. Celii Stein z The Riverdale Press – jestem tu, gdzie jestem, dzięki Wam wszystkim.

S.E. Hinton zmieniła bieg mojego życia swoimi powieściami Outsiderzy oraz THAT WAS THEN, THIS IS NOW. Lektura jej książek sprawiła, że zapragnęłam zostać pisarką. Żałuję, że nie mogę podziękować jej osobiście.

Patty Rich i Terry LaBan – dziękuję za Waszą wiarę we mnie i za miłość. Moim teściom, Joyce i Myronowi LaBan – kiedy dziesięć lat temu kupiliście mi laptop, zrozumiałam, że traktujecie moje pisanie poważnie. Od tamtej pory nieustannie we mnie wierzyliście, a to znaczy dla mnie więcej, niż potrafię wyrazić.

Chciałabym, żeby mój śp. ojciec Arthur Trostler mógł być tutaj i przeczytać tę książkę. Ojciec jest zawsze ze mną, a jego motto: „Nie spuszczaj piłki z oka” stale rozbrzmiewa w mojej głowie. Mojej matce Barbarze Trostler – która nieustannie daje mi wszystko, co ma – nigdy nie będę w stanie podziękować w wystarczający sposób.

Nie zdołałabym zrobić żadnej z tych rzeczy bez mojego kochającego męża Craiga LaBan, który podtrzymuje moje siły, naprawdę dobrze mnie karmiąc, i który zawsze podtrzymywał moje marzenie, żeby zostać powieściopisarką. (Craig robi też najlepsze cappuccino, jakie zdarzyło mi się pić).

I moim dzieciom, Alice i Arthurowi: dziękuję za Wasze podskoki, kiedy powiedziałam, że (wreszcie) sprzedałam powieść. Ta jest dla Was. Niech Wasze życie będzie pełne dobrych książek i wspaniałych opowieści. Wiem, że wszyscy to mówią, ale w tym wypadku to prawda: jesteście najlepszymi dziećmi na świecie.