Читать книгу Slapende honde miaau nie - Elsabe Steenberg - Страница 5

Verbeel sy haar, of was daar ’n geluidjie naby die deur?

Stadig laat sak Kotie haar bene oor die rand van die bed, trek haar lyf orent en staan met ’n gaap op. Sy loop kaalvoet deur toe, vee oor haar hare en luister noukeurig. Niks. Hoekom het sy dan gedink sy hoor iets?

Nou toe, Koot-Poot, jy’s tog nie te versigtig om oop te maak nie? Yslike groot meisiekind, skrik terwyl dit helder middag is hier in die voorstad? Komaan, te hoender met jou mond wat skielik droog is: maak oop!

Miskien is dit Jaco wat by die agterdeur ingesluip het. Sy’t waarskynlik vergeet om dit te sluit, en nou wag hy dat sy hier uit haar kamer kom sodat hy weer vir haar van hul huis kan vertel. Deesdae kom hulle mos weer goed klaar.

Miskien is dit Ursula wat iets oor skoolwerk kom vra en suutjies loop ingeval Kotie slaap. Sy sal nou-nou die deur oopdraai, haar hare sal uit die ewige vlegsels losspring soos altyd, sy sal lag en haar kop ruk – alles net soos vroeër. Gewoon. ’n Bietjie vervelig.

Nee: niks, niks is soos vroeër nie.

Miskien het Werner ’n nuwe boek oor sterre gebring. Hy het eers met sy lang bene omgestap na die buitekamer waar sy … waar daar straks nog …

Sy hardloop na haar lessenaar, gaan sit sommer skeef op die stoel, gryp ’n bolpen en begin harde strepe oor die eerste die beste boek trek.

Hoor: daar is die effense geluid weer.

Dit kan juffrou Schoeman wees wat haar kom aanjaag om te gaan oefen vir die meisies onder vyftien se 200 meter-naelloop; interhoër kom vinnig nader. Hol! Jy moet verlore geleenthede inhaal! Hou die Suid-Afrikaanse kampioenskappe in gedagte!

Juffrou Schoeman het ’n mooi stem, en haar oë is groot en sag. Maar Woensdag het hulle geknetter, so boos was sy.

Jy sal moet verskoning vra vir Woensdag se naelloop, Koot-Poot – jy stel nóú nog uit om dit te doen.

Ag, dis seker Agnes wat terugkom omdat sy gedink het Kotie moenie so lank alleen by die huis wees nie. Ma en Pa het al twee gesê hulle kom eers laterig van hul werk af en die middag tik bitter stadig verby.

Of is dit maar die ure dat Tama hier was, al die min-baie ure se dink en praat en vreeslik lééf wat vorm gekry het en in die gang oor die mat skuif?

Nou is daar weer net hitte en Februarie om haar, en ’n groot stilte. Ongeduldig vee Kotie die hare uit haar oë, trek die boonste laai oop en haal die bladsy uit waarop sy verlede Dinsdag die rympie gekrap het:

’n kat wat rus kan nie tjank nie

’n hond wat slaap wil nie miaau nie

maar ’n weggeekindjie miaau én tjank én

kerm klein

Twee keer lees sy dit stadig deur. Net toe sy haar kop op haar hande wil-wil laat sak, hoor sy nog ’n slag die gerasie by die deur en roep-vra: “Wie’s daar?”

Haar stem was te flou. Harder wil sy weet: “Haai! Is jy ’n iemand of ’n iets?”