Читать книгу Miłość jest lekarstwem. O życiu, pomaganiu i stracie - Elton John - Страница 4

Po pogrzebie Ryana wróciłem do Londynu i zaszyłem się w swoim domu, co zdążyło już stać się moim zwyczajem, jeszcze przed jego śmiercią. Doszedłem do takiego punktu, w którym nie potrafiłem rozmawiać z ludźmi, jeżeli nie miałem nosa pełnego kokainy i żołądka pełnego alkoholu. A z czasem nawet i to przestało wystarczać.

Pamiętam, jak kilka dni po pogrzebie oglądałem telewizję; emitowano program poświęcony Ryanowi oraz fragmenty ceremonii. Na ekranie zobaczyłem siebie samego w jednym z najgorszych momentów w moim życiu. Wyglądałem strasznie. Moje włosy były białe, skóra blada. Byłem otyły i opuchnięty. Wyglądałem na zmęczonego, chorego i przygnębionego starego człowieka. Patrzenie na siebie samego w tym stanie, w dodatku na pogrzebie Ryana, to było więcej, niż mogłem znieść. Nałogi zupełnie mną zawładnęły i całkowicie straciłem kontrolę nad własnym życiem. Szczerze mówiąc, wyglądałem jak grający na fortepianie późny Elvis Presley. Człowiek ruina. Nie było wątpliwości: albo się zmienię, albo umrę. Nawet ja to wiedziałem.

I desperacko pragnąłem tej zmiany. Pamiętam, jak wiele razy siedziałem zupełnie sam, piłem, zażywałem narkotyki i objadałem się, słuchając raz po raz Don’t Give Up Petera Gabriela i Kate Bush.

„Nikt nie chce patrzeć na ciebie, gdy przegrywasz”. Ten wers zawsze mnie poruszał. Słuchałem tych słów, a kiedy dochodzili do refrenu i śpiewali Don’t Give Up, zaczynałem płakać. Nie chciałem się poddawać, ale z każdym kolejnym gramem kokainy zapadałem się coraz głębiej w króliczą norę. Myślałem sobie: „Któregoś dnia z tym skończę. Na pewno. Na pewno. Nienawidzę takiego życia. Nienawidzę siebie. Nienawidzę tego, jaki się stałem”. Ale nie umiałem – albo może raczej: nie chciałem – poprosić o pomoc.

Wszyscy pragnęli sprawić, bym przestał. I dopiero teraz potrafię to naprawdę docenić. Ale wtedy doprowadzało mnie to do szału. Wiele osób cierpiało z powodu moich ówczesnych wybuchów gniewu, mojej obojętności i tego, że nie chciałem nikogo słuchać. Wiedziałem, że jestem dupkiem. Wiedziałem, że mam problem. Ale wierzyłem, błędnie, bardzo błędnie, że jestem wystarczająco inteligentny, wystarczająco bogaty i wystarczająco sławny, by nad tym wszystkim panować. Oczywiście im bardziej utwierdzałem się w tym przekonaniu, tym gorzej zaczynało to wyglądać.

Niektórzy nazywają to „wysokim dnem”. Tam właśnie lądujesz, jeśli spadniesz na kamienne dno, ale nie leżysz jeszcze w rynsztoku. Tam właśnie byłem ja. Odnosiłem sukcesy. Byłem bogaty. Miałem wtedy chłopaka, który nazywał się Hugh Williams i który bardzo mnie kochał, a ja kochałem jego. Zdobyłem szacunek i podziw wielu ludzi. To było życie, którego zawsze pragnąłem – albo przynajmniej coś koło tego. „Jak niby miałbym spaść na samo dno, skoro jestem na szczycie świata?”, mówił głos z tyłu głowy.

Ale mimo to spadłem. Narkotyki zawładnęły moim życiem, tak samo jak alkohol. I jedzenie. Mój egocentryzm ustąpił miejsca bardzo niskiej samoocenie. Nie byłem już w stanie niczego kontrolować – ani swojego zachowania, ani tego, co zażywałem, ani tego, co jadłem. Jedyne, co wiedziałem, to że się staczam. Więc jeszcze mocniej popadałem w uzależnienia. Potem przez jakiś czas było lepiej, ale niebawem znowu wszystko zaczynało się od nowa. Byłem narkomanem. Byłem bulimikiem. I zaczynało wyglądać to coraz gorzej. Każdego dnia myślałem o tym, jak bardzo pragnę się zmienić. Lecz rozczarowanie, że mi się to nie udaje, sprawiało, że brałem jeszcze więcej. To było jedno wielkie błędne koło.