Читать книгу Wewenaar van Groene Weide - Ena Murray - Страница 3

Die dag begin vir Manda Maree soos elke ander dag van haar goed geroetineerde lewe.

Om halfsewe die oggend lui die wekker – heeltemal onnodig eintlik, want jare lank al word sy vanself om vyf en twintig minute oor ses wakker. Maar dit is net so deel van haar lewe om saans die wekkertjie te stel as wat dit deel van die roetine is om vyf minute soggens te lê en wag tot dit afgaan, haar hand uit te steek, dit dood te druk, en in dieselfde beweging die beddegoed van haar af te gooi. Hierna is dit bad, aantrek, ’n ligte ontbyt en haar handsak nagaan. Klokslag kwart oor sewe trek sy haar motor uit en om agtuur stap sy die kantore van die groot maatskappy binne waar sy stelselmatig deur die jare gevorder het tot een van hul bekende en gewaardeerde joernaliste.

Dis eers toe sy die hoofdeur van haar afdeling, ’n vrouetydskrif, oopdruk, en sy teen die gesigte van die tiksters en ander joernaliste vaskyk, dat iets haar waarsku dat vandag anders as ander dae gaan wees … reeds is.

Waar sy andersins direk deurstap na haar kantoor, aarsel sy nou, en dis een van die senior tiksters wat wegbreek van die kring wat gevorm is en reguit na haar toe aankom.

“Môre, juffrou Maree.”

“Môre, Mattie. Wat makeer? Julle lyk ontsteld.”

“Ek is bevrees ek het slegte nuus. Juffrou Hettie het verongeluk …”

“Verongeluk?” Ontsteltenis sprei oor die kalm gelaatstrekke. “Is sy … dood? Maar hoe … waar …?”

“Nee. Nee, gelukkig nie. Maar sy is in die hospitaal. Dit het vanoggend op pad werk toe gebeur. Sy is glo vroeër van haar woonstel af weg, en toe het ’n vragmotor in haar vasgery by ’n verkeerslig. Sy het ’n been gebreek en harsingskudding opgedoen. Meneer Kock het so pas gebel en gesê u moet hom dadelik kom spreek sodra u inkom.”

“Dankie, Mattie.” Sy kyk na die res van die kantoorpersoneel. Skielik is sy in beheer. Sy probeer kalm optree. “Goed, dames. Ons ken ons werk. Laat ons daarmee voortgaan en nie vir juffrou Hettie teleurstel nie. Sodra ek meer weet, sal ek julle dadelik sê. Maar nou maak ek op julle staat om voort te gaan asof die hoofredakteur in haar kantoor sit soos altyd.”

Almal beweeg gewillig na hul lessenare toe. Juffrou Hettie is gewild en gelief onder haar personeel. In jare is sy lankal ’n verstokte oujongnooi, maar daar eindig die ooreenkoms. Hettie Henkel is die dierbaarheid self, ’n moedertjie vir almal in hierdie groot gebou.

Meer ontsteld as wat sy wys en selfs aan haarself wil erken, stap Manda oomblikke later die besturende direkteur se kantoor binne. Ook hy doen sy bes om kalm te bly. Hettie Henkel is een van sy steunpilare en hy kan hom kwalik die tydskrif sonder haar aan die stuur van sake voorstel. Maar omstandighede het skielik verander.

Sy blik gaan krities oor die meisie wat in die aangebode stoel voor sy lessenaar gaan sit. Hy weet Manda Maree werk al ’n hele paar jaar vir die maatskappy. Volgens haar hoofredakteur – iemand vir wie se mensekennis hy groot ontsag en respek het – is sy ’n gebore joernalis en in staat om nog ver in die wêreld van drukkersink te kom. Maar sal sy so sonder voorbereiding in die ervare en bekwame skoene van Hettie Henkel kan instap?

Dan besef hy dat hy nie eintlik ’n keuse het nie. Hy troos hom daaraan dat juffrou Hettie, soos almal haar maar ken en noem, hom al dikwels verseker het dat Manda Maree haar regterhand is en dat sy besig is om haar onopsigtelik op te lei om eendag die leisels by haar oor te neem. Dat dit so gou sou wees, al is dit hopelik net tydelik, het niemand verwag nie.

Toe die deur weer agter haar toegaan, voel hy ietwat meer gerus. Soos altyd was juffrou Hettie se taksering van ’n persoon korrek. Manda is duidelik ontsteld oor wat gebeur het, maar sy het bedaard op sy vrae geantwoord en hom oortuig dat sy die roetine op die punte van haar vingers ken. Net een keer het sy effens twyfelmoedig voorgekom.

“Dis net haar rubriek waaroor ek nie so seker voel nie, meneer,” het sy eerlik erken. “Niemand het nog ooit daardie rubriek gedoen behalwe sy self nie.”

Hy het skrams geglimlag. Hy het natuurlik dadelik geweet na watter rubriek Manda verwys. Juffrou Hettie is oor daardie rubriek so begaan soos ’n ma oor haar enigste kleintjie. Sy verduur baie goedige geterg daaroor, want die hoofredakteur van ’n gewilde tydskrif het seer sekerlik nie tyd om na al haar lesers se klagtes en probleme te luister en boonop raad te gee nie, maar deur die jare het Hettie Henkel aan daardie rubriek bly vasklou.

“Dit hou my in persoonlike kontak met my lesers. Dis vir my lekker om hulle te help, of te probeer help.”

En almal het geweet dis opregte woorde. Juffrou Hettie gaan altyd uit haar pad om ander mense te help, en deur haar rubriek het sy vir haar ’n groot vriendekring opgebou. Manda en meneer Kock is bewus van die feit dat die lesers onmiddellik kapsie sal aanteken as die rubriek in iemand anders se hande geplaas word. Die lesers vertrou juffrou Hettie. Niemand anders sal vir daardie rubriek deug nie.

“Ja, dis ietwat van ’n probleem. Ek is bevrees jy sal dit ook op jou moet neem. Maar ons hou dit maar onder juffrou Hettie se naam. Hopelik sal dit net drie of vier rubrieke wees voordat sy dit weer self sal kan doen.”

Manda het net geknik. Sy weet dat daar niemand anders is wat die rubriek sal kan behartig nie. Juffrou Hettie self sou haar aangewys het as sy daartoe in staat was.

Maar nadat Manda die eerste brief deurgelees het, skiet die twyfel al hoër in haar op. Toe ’n stuk of tien probleembriewe voor haar opgestapel lê, is sy verward en voel sy vir die eerste keer in baie jare onseker van haarself. Vir die eerste keer dring dit ook ten volle tot haar deur hoe probleemloos, byna eentonig, haar eie lewe is.

Vir die eerste keer sedert sy grootmens is, word sy byna gedwing om ’n voorraadopname van haar eie lewe te maak. Onwillekeurig begin sy haar eie lewe vergelyk met diegene s’n wat hulle in nood en kommer tot die wyse en ervare juffrou Hettie gewend het. Met nuwe insig besef sy hoe klein die sirkeltjie is waarin sy leef, hoe gesentreerd haar menswees is met net haarself as die middelpunt.

Dit word ’n dag van openbaringe, openbaringe wat haar ontstel en ontstig. Haar geroetineerde lewe begin vir haar al minder na iets lyk om op trots te wees. Eerder begin sy skuldig voel daaroor, so asof dit haar eie skuld is dat haar elkedagse bestaan in sulke rustige kanale vloei en sy so ’n probleemlose lewe het. Dis asof dit meteens nie so hoort nie, asof dit nie reg is dat die een mens so alles het, so rustig en kommervry is en die ander sulke skynbaar onoorkomelike probleme in die gesig staar nie.

Terwyl sy magteloos op die briewe voor haar afstaar, besef sy dat sy nie genoeg ervaring van die lewe se donker kant het om hierdie mense te kan help nie. Skielik onthou sy wat juffrou Hettie eendag gesê het toe sy haar weer goedig oor die rubriek geterg het.

“Kind,” het sy gesê, “julle kan maar terg en spot, maar ek sê vir jou, ek sou nie die mens gewees het wat ek vandag is as dit nie vir hierdie rubriek was nie. Ek leer baie uit elke brief wat ek ontvang. Ek leer veral om my seëninge te tel – elke dag. Ek ontvang meer uit hierdie rubriek as wat ek gee.”

Die wysheid van haar woorde tref Manda nou terwyl sy met bedenking oor haar eie bekwaamheid vir hierdie nuwe taak haar blik laat dwaal oor die een brief tussen die klomp wat haar besonder getref het.

’n Verhaal wat onwillekeurig haar hart aangryp, ontplooi voor haar. Soos die meeste van die briewe, het hierdie een ook geen adres nie. Daar is ook geen volledige naam en van nie. Dit begin net formeel met Geagte juffrou Hettie en sluit af met Jeanette. Maar adresse en vanne is in hierdie rubriek nie belangrik nie. Dis nie maklik om jou intiemste geheime aan ’n wildvreemde te vertel nie, en as jy dan adresloos met net ’n skuilnaam of ’n blote voornaam kan skryf, maak dit sake soveel makliker. Nie dat dit by juffrou Hettie enige verskil sou gemaak het nie. Haar “briewe”, soos daarna verwys word, is net vir haar en haar oë alleen bedoel en niemand anders as sy kry insae daarin nie.

Die formele toon in die aanhef van die brief wyk onmiddellik met die eerste sin, en selfs Manda kan dadelik agterkom dat die skryfster ’n jong en onervare meisietjie is. Nietemin gryp haar verhaal die leser onmiddellik aan.

Jeanette vertel dat haar ouers albei in ’n lugramp oorlede is toe sy skaars twaalf was. Die afgelope ses jaar bly sy by ’n neef van haar oorlede vader, ’n man wat vir haar baie goed was tot dusver, en baie jare ouer as sy. Sy het hom nog altyd as ’n pa beskou, en sy is natuurlik lief vir hom. Heel beskeie word vertel dat haar ouers haar ’n bietjie geld nagelaat het waarop sy eers geregtig is as sy mondig word of wanneer sy gaan trou.

Nou kom haar probleem. Hierdie voog van haar het blykbaar trouplanne met haar. Hy is self redelik welaf, maar hy het dit al teenoor haar genoem dat dit goed sal wees as hulle hul onderskeie besittings bymekaar kan voeg. Jeanette is baie onseker van haarself. Sy is eintlik raadop. Sy het ’n baie beskermde lewe gelei, danksy haar voog wat haar nog altyd soos ’n stukkie goud opgepas het.

Natuurlik oor die geld, dink Manda fronsend terwyl sy verder lees. Jeanette se vriende is van kleins af gekeur en hoe verder sy vertel, hoe duideliker word dit vir Manda dat die voog haar doelbewus van jong geselskap weggehou het omdat hy haar vir homself grootgemaak het. Manda kan sy plan so helder soos daglig tussen die reëls lees en hoe verder die verhaal ontplooi, hoe meer ontevrede en ontsteld raak sy. So ’n ou jakkals!

Soos ek gesê het, is ek lief vir Rocco. Hy was vir my nog altyd baie goed. Maar hy is darem soveel ouer as ek, juffrou Hettie. Ek kan my nie as sy vrou voorstel nie.

Ek sou so dink, beaam Manda ontstoke. So ’n liewe, onskuldige kind die vrou van so ’n skelm, slinkse ou man! En hy is net agter haar erfporsie aan. Dis so duidelik soos daglig. Maar hierdie kind gaan swig voor hom uit skone dankbaarheid dat hy al die jare so goed was vir haar. Sy is nog te onervare om te besef dat hierdie ou mens haar glad nie uit suiwere onselfsugtigheid en familieliefde al die jare soos goud opgepas en versorg het nie. Nee. Sy is nog te jonk om dwarsdeur sy slinkse planne te sien.

Met bekommerde oë lees Manda verder.

Daar is niemand wat ek so goed ken dat ek openlik my probleem kan bespreek nie. Daarom skryf ek aan u. Wat moet ek doen? Ek was pas agtien en het ’n kontantbedraggie uit my ouers se boedel gekry. Ek het al gedink ek moet stilletjies verdwyn. Maar dit sal Rocco vreeslik seermaak en teleurstel. Maar ek sien ook nie kans om met hom te trou nie – nie nou al nie, juffrou Hettie. Ek is nog jonk. Ek wil nog lewe en ’n bietjie plesier hê. Ek sal later met hom trou. Ek sal moet. Ek kan hom nie teleurstel nadat hy so goed was vir my nie. Maar ek wil net eers so ’n bietjie wegkom, net so ’n bietjie sien hoe lewe die res van die wêreld. Dan sal ek terugkom en probeer om ’n goeie vrou vir hom te wees. Haar laaste sin ruk aan Manda se hart. As hy net nie al so oud was nie!

Daar is ook ’n naskriffie: Ek sal u rubriek dophou. Help my, asseblief.

Manda sit en kou aan die agterkant van haar pen sonder dat sy dit agterkom. Sy wens die kind het liewer haar volledige adres verskaf. Dan kon sy haar persoonlik antwoord. Maar dit sal seker ook te gevaarlik wees. Die ou man sal natuurlik haar pos sensor.

In haar verbeelding sien sy ’n ou man van om en by sestig, sewentig, so maer soos ’n stuk songedroogde sening en sy gril. Die arme Jeanette. Sy sien die meisie in haar verbeelding met lang, blonde hare, groot onskuldige blou oë en ’n engellyfie. Die vrou van so ’n ou man. Sy sien ook in haar verbeelding die plek waar hy hierdie pragtige kind gevange hou: ’n kasarm van ’n huis êrens op ’n eensame, afgesonderde plek. En daar is tralies voor die vensters.

Sy knip haar oë en weet dat haar verbeelding dalk nou ’n bietjie met haar op loop gesit het. Maar nietemin … Die prentjie bly steek en sy plaas haar vingers op die sleutelbord. Hierdie brief gaan sy heel eerste beantwoord. Sy moet. Arme kind …

Vir die res van die dag is Manda druk besig. Sy het die eerste rubriek afgehandel en deurgestuur. Maar hoe sy ook al probeer konsentreer op ander pligte, die eerste brief van haar eerste rubriek bly haar by. Vaag wonder sy wat juffrou Hettie se antwoord daarop sou gewees het. Maar juffrou Hettie sou presies dieselfde as sy geantwoord het, daarvan is sy seker. Daar kán geen ander antwoord wees nie. Elke ander antwoord sal wreed teenoor so ’n arme kind wees. Dit sal haar bind tot lewenslange gevangenisstraf saam met ’n ou man wat haar oupa kon gewees het. Nee. Haar antwoord was die enigste wat daar was.

Maar soos die dae kom en gaan, vervaag hierdie treurige prentjie van ’n bloedjong meisietjie in die kloue van ’n slinkse ou man. Haar rustige aandjies voor die TV, selfs ook die twee aande in die week wat sy haarself toelaat om uit te gaan, is iets van die verlede. Vragte werk waardeur sy nie in kantoorure kan kom nie, word nou saans huis toe gebring, onder hulle stapels probleembriewe wat sy soms in die nagtelike ure sit en deurworstel. Sy troos haar aan die lof wat sy van meneer Kock inoes vir die bekwame wyse waarop sy die leisels vasgevat het ná juffrou Hettie se ongeluk.

Toe sy veertien dae later juffrou Hettie se woonstel binnestap, kyk die ouer vrou haar met ’n goedkeurende glimlag aan. Sy is so pas uit die hospitaal ontslaan, en hoewel sy nog lank nie op kantoor sal wees nie, het sy darem nou sodanig herstel dat sy weer vanuit die diep gemakstoel in haar eie sitkamer die leisels kan oorneem. Van siekteverlof wou sy nie hoor nie.

“Ek makeer niks. Dis net hierdie gips wat so lastig is, anders was ek al terug op kantoor,” het sy laat hoor toe haar hoof enkele minute gelede die voorstel aan haar gedoen het. “Die een wat vakansie nodig het, is Manda. Sy moet totaal oorwerk wees, die arme kind.”

Meneer Kock het geredelik geknik. “Sy het haar uitstekend van haar taak gekwyt. Ek het my werklik verbaas vir die kalme wyse waarop sy die verantwoordelikheid op haar skouers geneem het. Jy was soos altyd weer reg, juffrou Hettie. Manda Maree sal ’n waardige opvolger vir jou wees. Ek hou haar in die oog.”

Juffrou Hettie het tevrede geglimlag. Lof vir Manda is ook lof vir haar. Sy het haar immers opgelei en haar uitgekies tussen talle ambisieuse joernaliste. Manda sal haar opvolger wees. Só het sy lankal besluit. Maar sy voel nog glad nie na aftree nie. O, nee. Daar wag nog hopelik tien jaar vir haar, en in daardie tyd sal sy Manda afwerk en poleer tot ’n fyn en bekwame redakteur. Manda kan nog soms impulsief en onnadenkend wees, nie altyd so taktvol as wat haar hoofredakteur verlang nie. En takt is een van die grootste vereistes vir ’n suksesvolle joernalis. Maar daaroor bekommer sy haar nie nou nie. Manda gaan nou eers met vakansie, ’n baie welverdiende een, en wanneer sy dan terugkom, sal juffrou Hettie die finale afronding begin doen.

“Jan Kock was nou net hier. Ek het goeie nuus vir jou,” laat sy met haar beminlike glimlag hoor toe Manda gaan sit.

“Ja? ’n Verhoginkie miskien?”

“Dit ook. Dit is vanselfsprekend ná al die werk wat jy die afgelope tyd moes verrig. Maar daar is nog so ’n ekstra verrassinkie. Jy is van Maandag af met ’n volle, ronde maand se vakansie. Lekker!”

Manda se oë rek. “Maar ek het ses maande gelede vakansie gehad. Hoekom …?”

“Omdat ek dit voorgestel het, eintlik geëis het. En Jan Kock stem volkome met my saam dat jy dit verdien.”

“En die kantoor? Ek bedoel … u kan tog nie regtig nou al … van Maandag af terug wees op kantoor nie. Juffrou Hettie, u gaan u nie ter wille van my ooreis nie,” laat Manda fronsend hoor en haar senior se oë verteder. Sy het nie geweet die mense is so lief vir haar nie. Tot die mees junior tikstertjie het vir haar blomme gestuur en haar so dikwels moontlik kom besoek. Hoeveel dit vir haar beteken het, weet net sy alleen. Sy is maar net ’n oujongnooi, hoe bekwaam ook al en dikwels maar baie eensaam. Almal in daardie groot persgebou is vir haar soos haar kinders. Sy het altyd in elkeen van hulle belanggestel, maar sy het nie geweet dat hulle ook soveel in haar belangstel nie. Tot ’n paar weke gelede …

Neem nou maar vir Mandatjie. Die laat nagte agter die rekenaar het sy tol begin eis, maar ter wille van ’n eensame ou vrou sal sy liewer voortgaan om haar te breek.

“Kind, daar is niks om jou oor te bekommer nie. Dis net hierdie gips wat my bewegings belemmer, dis al. My kop makeer mos niks. Mattie sal gereeld soggens kom en die werk kom haal vir die dag en Ursula kan heeldag hier by my bly en my tikwerk vir my doen. As julle my langer soos ’n suikerklont gaan behandel, beland ek van verveling in ’n huis vir sielsiekes.”

Manda kyk haar onseker aan. Dis net soos juffrou Hettie is om voor te gee dat sy haar ’n guns sal bewys as sy met vakansie gaan. “Is u baie seker, juffrou Hettie? Ek gee nie om …”

“Ek weet, kind. En ek waardeer dit so baie. Gaan hou jy nou lekker vakansie en dan kom jy terug. Teen daardie tyd sal ek ook weer op kantoor wees. Ek beoog ’n hele skommeling daar. Dis tyd dat ons van jou sleurwerkies wegvat en jou groter verantwoordelikheid gee.”

“Net nie u rubriek nie,” laat Manda vinnig hoor. “Asseblief, ek het nagte sit en worstel met ander se probleme. Ek weet net nie hoe u dit soveel jare kon volhou en op so ’n wyse nie.Wat meer is, dis ’n te groot verantwoordelikheid vir my om vir ander mense te sê wat hulle met hul lewens moet maak. Ek voel nog nie opgewasse daarvoor nie. Ek kry party nagte nagmerries daarvan. Dan is ek seker ek het die verkeerde raad gegee en daardie mense se lewens verongeluk.”

Juffrou Hettie knik. “Jy het gelyk, Manda. Die hantering van so ’n rubriek is ’n groot verantwoordelikheid. Baie dikwels is dit desperate mense wat hulle in ’n laaste poging na jou keer. Dikwels kry jy ook net die een kant van die prentjie. Dikwels vertel hulle nie die volle waarheid nie, is hulle nie heeltemal eerlik met jou nie – veral waar dit hul eie aandeel in die probleem aangaan. Jy moet leer om tussen die reëls te lees en die ongeskrewe waarheid uit te snuffel. En baie dikwels is hul verbeelding met hulle op hol, bestaan daar glad nie sulke nare goed as waarvan hulle jou vertel nie. Daarom moet so ’n rubriek met die grootste omsigtigheid en versigtigheid gehanteer word. Jy bedoel dit so goed, en in die lig van wat jy uit ’n enkele paar reëls wys word, gee jy raad. Maar dit kan so maklik gebeur dat, as daardie raad op ’n risiko uitloop, die vinger na jou gewys word. Dan sê hulle maklik: Jý het so gesê. Jý het gesê ek moet dit doen.”

“Presies. Dis wat ek bedoel,” knik Manda instemmend.

Haar hoof knik en glimlag. “Goed, kind. Ek sal weer my rubriek terugneem. Baie dankie vir die tydjie wat jy dit behartig het. Ek het dit nog nie te lese gekry nie, maar volgens ander was jy net so goed soos ek!”

“O nee. Ek is seker daar is al teen hierdie tyd hope mense wat my wil braai. Nee, juffrou Hettie, baie dankie, maar ek gee dit met ’n verligte hart terug aan u,” lag Manda.

Met ’n ontspanne gemoed stap sy ’n rukkie later weer haar kantoor binne. Noudat juffrou Hettie weer die leisels oorgeneem het, besef sy eers hoe uitgeput sy werklik is. Nie alleen het die afgelope weke fisiek meer van haar geverg nie, maar die geestelike spanning wat die verantwoordelikheid meegebring het, het haar ook tam en mat gemaak. Sy sak agter haar lessenaar neer en ten spyte van haar moegheid, voel sy tog ’n warm gevoel van weldadigheid deur haar gaan. Almal dink sy het haar goed van haar taak gekwyt. Sy sal nie menslik wees as dit haar nie lekker laat voel nie.

“Juffrou Maree.”

Sy kyk ietwat gesteurd op. “Ja, Mattie?”

“Hier is ’n man wat eintlik vir juffrou Hettie wil spreek. Ek het hom gesê dat sy nie beskikbaar is nie, maar hy lyk gedetermineerd om haar te sien. Hy eis haar huisadres.”

Manda frons. “Ek hoop nie jy het dit gegee nie, Mattie,” sê sy vinnig. “Jy weet geen privaat adres mag aan die publiek verskaf word nie.”

“Nee, natuurlik nie. Maar hy lyk moeilik, juffrou. Toe wou hy meneer Kock gaan soek, maar ek het hom gekeer en gesê ek sal hoor of u hom te woord kan staan want u neem tydelik waar.”

Manda se frons verdiep. “Het hy nie gesê wat hy wil hê nie?”

“Nee, maar hy lyk … baie ontevrede oor iets,” laat die senior tikster huiwerig hoor, wetende dat sy dit eintlik sagkens stel. Die man is briesend, om die minste te sê.

“Goed, laat hom inkom. Ek kan nie dink wat …” Sy swyg toe die deuropening meteens gevul word en die ontevredenheid flits in haar oë. Hy kon ten minste gewag het tot hy aangesê word om binne te kom.

Maar die vreemdeling stap met afgemete pas binne. Dit is duidelik dat hy nie van plan is om vir verlof te wag nie. Mattie verdwyn geruisloos by die deur uit en trek dit agter haar toe terwyl sy Manda se stem koel hoor sê: “Goeiedag, meneer. Kan ek help?”

“Wie is jy?”

Die vraag spat kortaf en byna onbeleef op haar af en die waarnemende hoofredakteur verstyf merkbaar. Vererg kyk sy op in die blitsende bruin oë van die lang, donker man hier voor haar lessenaar. “Juffrou Maree. Ek neem waar terwyl ons hoofredakteur ongesteld is. As daar enige probleme is waarmee ek kan help …”

“Probleem!” Dit klink soos ’n ontploffing uit sy mond. “Ek soek na juffrou Hettie, die een wat so graag ander mense se probleme vir hulle oplos. Ek wil met háár praat – met niemand anders nie.”

Manda voel ’n krieweling langs haar ruggraat afgaan. Haar intuïsie vertel haar dat daar êrens ’n groot skroef los is, maar sy kan nie dink waar nie. Nog steeds probeer sy koel en kalm optree.

“Sy is die hoofredakteur en sy is ongesteld op die oomblik, soos ek reeds gesê het. As ek dan nie kan help nie, is ek bevrees sal u moet wag tot sy oor ’n paar weke terug is op kantoor.”

“Wag!” Weer klap dit in die kantoor asof ’n geweer sonder knaldemper afgegaan het. Manda se nekhare begin rys. As daar een ding is wat sy nie kan verdra nie, dan is dit ’n geskree op haar.

“Ja, meneer, wág. En as u my nou sal verskoon …”

Twee paar oë meet kragte en onder die blas vel sien sy ’n rooi gloed opstuif. Dit verskaf haar oneindige plesier om dit te sien. Hy lyk nie soos ’n man wat daaraan gewoond is om die deur gewys te word nie. Die bewing in die sensitiewe neusvleuels en die stram, stywe lippe vertel haar sy het gelyk. Uitdagend kyk haar blou oë terug asof hulle wil sê: Daar is altyd ’n eerste keer …

Twee paar vuiste word aan weerskant van haar lessenaar se hoeke geplant en die groot man buig vooroor. “Ek wil nou, op die daad, daardie juffrou Hettie se adres hê – al sit sy in Kaïro.Verstaan? Nóú.”

Weer is dit lekker om terug te antwoord: “Jammer, meneer, maar dit word nie gedoen nie. Dis teen die regulasies.”

“Na die duiwel met regulasies. Ek sal jou sê wat teen die regulasies is. Dis teen alle regulasies dat ’n versuurde oujongnooi mense raad gee oor hoe hulle hul probleme moet oplos. Daardie juffrou Hettie van julle … Sy ís ’n oujongnooi, is sy nie?”

“Maar meneer …” begin Manda, nou billik ontstoke. Hoe durf hy die dierbare juffrou Hettie ’n versuurde oujongnooi noem!

“Geen maars nie, juffrou. En so lyk dit my is die hele spul van julle wat hier werk. Al wat julle van die lewe ken, is die paadjie om jul lessenare. Maar julle matig julle aan om ander mense te vertel hoe hulle moet lewe en wat hulle moet doen. Dan gaan sit julle selfvoldaan agteroor en ander mense moet die gelag betaal.” Hy buig nog laer en Manda sit versteen. Maar die man is nooit reg wys in sy kop nie! Waarvan praat hy? “Wel, hierdie keer gaan juffrou Hettie haar eie gemors kom regmaak.”

“As u my net sal sê waarna u verwys. Ek het geen idee waarvan u praat nie!”

“Ek praat hiervan.” ’n Sterk, sonbruin hand skiet na sy baadjiesak en hy gooi iets voor haar op die lessenaar neer. Met bewende vingers tel sy dit op, vou dit oop. Voor haar dans ’n uitgeskeurde blad van een van hul uitgawes en langs die vetgedrukte letters “Vra vir Juffrou Hettie” glimlag die liewe ou gesig haar vriendelik toe.

Manda frons verward. “Wel … wat daarvan?”

“Wat daarvan?” Hy maak eers so ’n halfsirkel voor haar en draai dan weer terug, kompleet soos ’n slang wat wil pik, dink Manda. “Lees dit! Lees daardie eerste stuk … die stuk van Jeanette en …” Dis of sy stem wil breek. “En daardie ou oom van haar. Lees dit, want groter snert sal jy in jou dag des lewens nooit weer onder oë kry nie.”

Manda gehoorsaam werktuiglik. Sy weet dis háár rubriek hierdie, die eerste een wat sy geskryf het die oggend nadat juffrou Hettie die ongeluk gehad het …

Sy kyk versigtig op. “Ek … ken die inhoud. Wat is die probleem?”

Hy snorklag en sê dan sissend: “Die probleem? Daar is meer as een, juffrou. Die eerste probleem is dat dit die grootste spul snert is wat daar geskryf staan. Dat nie een woord daarvan waar is nie. Dis ’n spul infame leuens om mee te begin. Daar bestaan nie so iets dat daardie arme kind soos jou liewe juffrou Hettie haar noem, ooit gevange gehou is nie. Dat sy ’n beskermde lewe gehad het tot dusver, is waar, maar sy is beslis nie agter tralies opgesluit soos wat daar geïnsinueer word nie. Dis ’n gruwelike, hemeltergende leuen dat haar voog, daardie ou man, soos hy in die rubriek genoem word, haar vir homself grootgemaak het en haar nou in ’n huwelik met hom wil dwing. En dis belaglik dat hy agter haar erfporsie aan is.”

“So?” Manda het haar intussen reggeruk, neem nou weer plaas en kyk uitdagend op. “U wil my dus wysmaak dat ’n meisie van agtien jaar al hierdie dinge uit haar duim gesuig het? Ek gee toe dat sy miskien hier en daar kon aangedik het, maar die basiese feite, glo ek …”

“Ek wil jou niks wysmaak nie. Dit traak jou nie uit watter vinger Jeanette daardie klomp snert gesuig het nie, maar ek sê vir jou dis nie waar nie.”

’n Onrustigheid pak Manda beet. Die man klink so seker van homself. Sou hierdie Jeanette ’n grap probeer maak het of sou die kind nie heeltemal normaal wees nie? Aan daardie moontlikheid het sy nooit gedink nie! “As ek dan u woord daarvoor moet neem dat niks hiervan waar is nie, moet ek aflei dat sy … wel … aan ’n oormaat verbeelding ly of selfs …”

“Swaksinnig is?” sis hy, steeds woedend. “Ek het nog nooit so daaraan gedink nie, maar begin dit beslis nou vermoed. Wat vir my ’n voldonge feit is, is dat net ’n swaksinnige grootmens so ’n brief vir soetkoek sal opeet, dit publiseer en dan nog die vermetelheid het om haar raad te gee, die soort raad wat wel gegee is. Geen volwasse mens by sy sinne sal so iets doen nie.”

Dis nou Manda se beurt om ’n blos op haar wange te kry. “Meneer, ek dink nie dis nodig om so beledigend te wees nie. U is ook onredelik. U moet onthou dat ons net dít wat aan ons geskryf is, het om na te oordeel. Daarvolgens gee ons raad en probeer ons help.”

“Help? Noem jy dit help? Ná wat gebeur het …”

“Wat het gebeur?”

“Sy het die raad aanvaar. Sy het weggeloop. Spoorloos verdwyn.”

Manda se hart ruk. “Sy sal weer terugkom …”

“O? En hoe weet jy? En wat kon intussen nie alles met haar gebeur het nie? ’n Jong meisie wat die lewe nie ken nie en dan nog die erfgename van ’n fortuin.”

Manda se oë rek. Jeanette het net melding gemaak van ’n bietjie geld wat haar ouers vir haar nagelaat het. Sy het nooit iets van ’n fortuin genoem nie. “Is dit werklik so baie?”

“Ek sou sê tienmiljoen is seker nie kleingeld nie,” kom dit sarkasties en Manda staar hom net aan. “Waar is daardie juffrou Hettie, juffrou Maree?”

“Wat … wat wil u hê? Wat … kan sy doen?”

“Sy het hierdie gemors veroorsaak.”

“Nee, sy het nie.” Manda lek oor haar lippe. “Dit was ek. Ek het daardie rubriek geskryf. Ek het dit gehanteer terwyl juffrou Hettie in die hospitaal was.”

“Jy!” Hy is vir die eerste keer stom … stom van verbystering en skok.

Manda kyk moedig op. “Dis nog altyd net u woord teen dié van Jeanette dat die feite wat sy my gegee het, leuens is. Ek vind dit steeds moeilik om u woord bo hare te aanvaar. Dit maak nie sin dat sy so ’n brief sou skryf as daar nie ten minste ’n greintjie waarheid in steek nie.”

Weer lyk dit of hy gaan ontplof. Weer is dit duidelik dat hy nie ’n man is aan wie se woord ooit getwyfel word nie. Koel en uit die hoogte kyk sy hom aan. “Ek kan nie sien waar u in die prentjie pas nie.”

“Nie? Wel, laat ek jou dan vertel, sodat jy kan weet waar ek in die prentjie pas en wie se woord om te aanvaar. Ek, juffrou Maree, is die ou man wat agter haar fortuin aan is en haar in ’n liefdelose huwelik met my wil dwing – die ou man wat haar oupa kon gewees het. Ek is Rocco de la Rey – Jeanette de la Rey, die erfgename van die De la Rey-fortuin, se oom en voog, ’n wewenaar, ses en dertig jaar oud en self ’n hele paar miljoen rand sterk. Wel?”