Читать книгу Ver pad na Königsee - Ettie Bierman - Страница 3

“Daar is niks om voor bang te wees nie,” stel Carl vir Ezette gerus terwyl hy die sportmotor in die rigting van sy ouerhuis stuur. “Jy sal van my broer hou.”

“Belangriker is of hy van mý sal hou!”

Die volgende verkeerslig is rooi. Terwyl hy wag, draai Carl na die skraal donkerkopmeisie langs hom.

“Hy sal. My ouboet is stroomop en moeilik, maar julle twee is eintlik baie eenders. Julle is albei skrywers en ewe lief vir diere. Derek sal ook met sy laaste rand eerder ’n boek as ’n brood koop. Of liewer vir ’n honger, brandsiek brak kos koop as vir homself! Jy en hy sal goed oor die weg kom.”

“Skryf?” eggo Ezette. “Derek het vier boeke geskryf en ek één kortverhaal wat ek minstens drie keer moes oortik. Ek is beïndruk, maar ek glo nie Derek is nie!”

“Hy is drie-en-dertig en jy maar vyf-en-twintig,” troos Carl. “Teen die tyd dat jy so oud soos hy is, spog jy dalk met tien boeke.”

Tien boeke … Ezette twyfel of Carl weet hoeveel werk en lang ure dit agter die tikmasjien sal verg. Sy gee Afrikaans vir standerd ses tot agt en Carl gee liggaamlike opvoeding. Sy vak het geen nasienwerk nie en verg blykbaar min voorbereiding. Carl verstaan nie dat sy nie altyd tyd het om saam rond te ry, partytjies te hou en rugby en tennis te kyk nie. Nog minder verstaan hy dat sy naweke soms wil gebruik om te probeer skryf.

Wat Carl betref, is verhale skryf ’n tydverdryf vir wanneer ’n mens niks beters te doen het nie. Saterdae moet sy op die pawiljoen sit wanneer sy span met ’n skepdoel slaag of ’n strafskop tussen die pale deurstuur. Die aand word dit gevier en Sondae moet sy saam met hom en die manne kuier. Hy is ’n lekker maat, sy is lief vir hom en hulle gaan die einde van die jaar verloof raak. Maar die afgelope tyd wonder Ezette: Is sy en Carl Myburgh werklik geesgenote? Is hulle op dieselfde golflengte?

“Ontspan,” herhaal Carl toe hulle voor die groot dubbelverdiepinghuis stilhou. “Wat maak dit saak wat Derek van jou dink? Ek en hy sit ook nie langs een vuur nie en hy sal waarskynlik nie eers die moeite doen om na ons verlowingspartytjie toe te kom nie. Hy is net twee weke lank in Pretoria en dit sal seker jare duur voordat ons hom weer te sien kry. Hy is nie belangrik nie. Jy hoef nie senuweeagtig te wees nie, want Derek het nog altyd ’n oog vir ’n mooi vroumens gehad. Soos ek, veral wanneer jy lyk soos jy vanaand lyk …”

Carl trek haar nader, sy mond teen die blink, swart hare. “ ’n Diertjie soos jy behoort vir uitlokking gearresteer te word.”

“Carl, wag,” keer Ezette. “Ek het grimering aan en jy maak my hare deurmekaar. Moenie …”

“Móénie, dís wat jou naam eerder moes gewees het,” kla Carl. “Moenie Nel.”

Ezette keer vir haar rok en grimering. Sy wil nie netnou vir Carl se ouers en broer verkreukel lyk nie. “Nee, Carl, los my. Asseblief, moenie …”

“As ek ’n Engelsman met ’n Walliese aksent was, het ek gesê, vergeet die ‘moeney’, ek sal later betaal,” spot Carl.

Ezette vind dit nie grappig nie. “Carl!” roep sy verontwaardig uit.

Carl lag. “Dis ou Billy se grap. Ek het gedink dis vreeslik snaaks.”

“Dit is nie.”

Ezette voel na die deurhandvatsel om uit te klim, maar Carl hou haar terug. “Goed, ek erken die grap was miskien swak smaak, maar hoekom is jý so snaaks?”

“Ons is reeds laat en ek wil nie jou ouers laat wag of die aandete vertraag nie.”

Carl is nie tevrede nie. “Ek praat nie net van nou nie. Jy is al die afgelope paar weke anders. Jy is so afsydig en stil en nie jou gewone, vrolike self nie. Wat is verkeerd?”

“Niks nie. Ek is nie ’n bietjie moeg, dis al.”

“Vir my?”

“Sommer vir alles. Vir skoolhou en heeldag se raas en baklei. Vir nasienwerk en kinders wat meer in disko’s as in opstelle belangstel. Vir netbal en kunswedstrydoefening elke middag. Ek wens ek was ’n kluisenaar op ’n Griekse eiland, ver weg van alles en almal af.”

“Ons kan vir ons wittebrood Griekse eilande toe gaan,” stel hy voor.

Ezette haal haar skouers op. “Ek weet nie. Ons sal sien.”

“Wat sien?” Carl sit weer sy arms om haar en steur hom nie aan Ezette se teëstribbeling nie. “Wat weet jy nie? Of ons wél ’n wittebrood gaan hê? Is dit wat jy probeer sê?”

“Nee.”

“Wat dan?”

“Ag, Carl, vergeet dit. Dit is nie nou die tyd om daaroor te praat nie. Ons moet ingaan. Jou pa-hulle het waarskynlik die motor hoor stilhou en hulle sal wonder hoekom ons so lank buite bly.”

“Hulle sal nie wonder nie,” grinnik Carl. “Hulle sal wéét! My pa was ook eenmaal jonk.”

Ezette ignoreer die insinuasie, klim uit en stap aan voordeur toe. Mevrou Myburgh kom hulle vanuit die sitkamer tegemoet, elegant, met ’n nuwe kapsel en ’n syrok wat heel duidelik haar prokureursman ’n fortuin uit die sak moes gejaag het.

“Tant Myra lyk mooi,” merk Ezette waarderend op.

“Niks ouer as sestien nie,” las Carl by.

Sy ma glimlag. “Dankie. Ek weet ’n haarkapster en ’n nuwe rok was ietwat rojaal, maar dis nie elke dag dat ’n ma se verlore seun ’n duisend kilometer of meer ver kom om te kuier nie.”

Carl voel met sy duim en voorvinger aan die geblomde sy. “Maar vir mý trek Mams sommer gewone katoenrokke aan?”

Myra Myburgh sidder. “Katoen, ja, maar jy het my nog nooit in iets slegters gesien nie, my seun! Kom, dis al amper sewe-uur en Derek-hulle wag in die sitkamer.”

“Jammer ons is laat,” maak Ezette verskoning.

“Alles reg. Na die lang rit wou Derek eers bad en ontspan, dus eet ons vanaand laat. Seker eers teen agtuur se kant.”

“En as ons ander honger is?” vra Carl, sy stem nie baie vriendelik nie.

“Dan is daar southappies, saam met ’n drankie.” Mevrou Myburgh kyk na haar aanstaande skoondogter. “Jy lyk ook pragtig, soos altyd, Zet. Jy moet meer dikwels turkoois dra, dit beklemtoon die kleur van jou oë. Is dié rok deel van jou uitset?”

“Ja,” erken Ezette. “Maar ek het gedink dit sal seker nie skade doen om dit een keer voor die tyd aan te trek nie. Vanaand ís darem ’n spesiale aand.”

Die Myburghs se sitkamer was van die begin af vir Ezette ’n vreugde om te aanskou – gemeubileer in roomkleur en wit, met Persiese matte, duur skilderye en ’n hoë plafon wat die kristalkandelaar ten beste vertoon. Sy en Carl sal seker ’n paar jaar in haar eenkamerwoonstel aanbly om vir ’n huis geld bymekaar te maak en Ezette wonder of hulle ooit ’n plek soos hierdie sal kan bekostig.

Meneer Myburgh staan by die vuurherd toe hulle instap. Dis egter nie na hom wat Ezette kyk toe sy tot in die deur kom en dan aarselend vassteek nie. Op die rooshoutbank sit ’n jonger man, sy kop teen die rugleuning gestut en sy bene lank voor hom uitgestrek. Blykbaar Carl se broer.

Derek Myburgh staan hoflik op toe hy Ezette sien. Hy is langer as sy pa en sy broer. Skraler ook, maar met breër skouers. Sy hare is lig, amper blond, streperig deur die son gebleik, en sy oë hou Ezette s’n gevange – donkerbruin, met eienaardige goue vlekkies. Derek is al een wat nie ’n pak klere aanhet nie, net ’n langbroek en ’n swart rolnektrui. Sy klere sit los aan hom, asof hy onlangs maer geword het. Nogtans is Ezette van ’n sensuele manlikheid bewus wat van hom uitstraal, van ’n onderliggende lenigheid wat van krag en gespierdheid getuig. Sy kan nie wegkyk nie. ’n Ontstellend prikkelende en onweerstaanbaar aantreklike man, besef sy, onthuts deur haar onmiddellike herkenning hiervan en haar intuïtiewe aangetrokkenheid tot Derek Myburgh.

“Naand,” groet hy met ’n lui glimlag. “Is jy nou Diertjie?”

Al Ezette se selfvertroue is skielik weg. Sy weet nie of hy skerts en of hy met Carl se troetelnaam vir haar spot nie.

“Ezette Nel,” sê sy.

“Ek is Derek.” Hy hou sy regterhand uit. “Bly om jou te ontmoet, Ezette.”

Sy handdruk is koel en onpersoonlik, maar toe sy vingers om hare sluit, voel dit vir Ezette asof haar hand in syne wegsmelt. Sy voel hoe die bloed in haar nek opstoot en haar rok se kraag knel om haar keel.

“Maak jou tuis.” Derek beduie na die rusbank langs hom.

Carl se stem is skielik skerp. “Ezette sit altyd op die stoel by die venster.”

“Ook goed.” Derek tel sy bierglas op. “Sal julle twee iets drink?”

“Ek sal self skink,” antwoord Carl kortaf.

Carl se weiering het stuurs geklink en in die ongemaklike stilte wat volg, kyk Ezette verskonend na meneer Myburgh. “Naand, oom Julius. Ek is jammer u moes vir ons wag. Ons het teen Silverton netbal gespeel en hulle het eers na drie opgedaag, met die gevolg dat ons nie voor halfvier kon begin nie. Na die wedstryd was daar toe natuurlik nog eers verversings en … en alles.”

Ezette besef sy praat te veel en knip senuweeagtig die res van haar sin kort. Sy is versigtig om nie in Derek Myburgh se rigting te kyk nie toe sy by die venster gaan sit. Sy neem dankbaar die sjerrie wat Carl vir haar aangee.

“Het jy gewen?”

Waarvan praat Carl se pa? Dan onthou Ezette sy het van die netbal vertel.

“Net-net, oom Julius,” sê sy en knik en neem terselfdertyd ’n groot sluk sjerrie.

“Negentien-ses is nie net-net nie,” korrigeer Carl haar. “Dit beteken haar span is nou in die kwarteindronde,” spog hy. “Sy wen dalk nog die liga. Ons is net skrikkerig vir Lynnwood volgende Saterdag. Hulle afrigter is ’n oud-Springbok en hulle is sterk vanjaar. Veral hulle rugby. Lynn­wood het ’n stelskopper wat nie ’n voet of ’n bal verkeerd sit nie.”

Soos gewoonlik wanneer Carl by is, handel die gesprek oor sport. Oor sy beste senter wat ’n dyspier geskeur het, oor krieket, oor Noord-Transvaal, Vrystaat en die Westelike Provinsie se kanse om die Curriebeker te kry.

“En moet Namibië natuurlik nie buite rekening laat nie,” spot hy. “Of het julle darem ’n A-span doer bo in die boendoes, broer?”

Derek glimlag skeefweg. “Jy sal beter weet as ek. Saterdae het ek die hele middag spreekure en nie tyd om te gaan rugby kyk nie. Nog ’n drankie vir Ma? Pa?”

“Nee, dankie,” antwoord mevrou Myburgh. “Carl kla hy is honger. Ek wil gaan kyk hoe ver Anna met die kos is.”

Aan tafel sit Ezette oorkant Carl, langs Derek. Sy is oorbewus van sy teenwoordigheid. Hy is so naby dat sy ’n hand kan uitsteek en aan hom kan raak. Toe hy die silwerskottel met die vleis aangee, verbeel sy haar sy kan die warmte van sy lyf deur sy trui voel deurslaan. Hy ruik na pyptabak en naskeermiddel. Duur tabak en ’n muskusgeur … Sy maak gespanne keel skoon.

“Is dit in Windhoek ook so droog soos in Pretoria?” wil sy weet.

“Ek is op Königsee, vyftig kilometer wes van Windhoek. Maar ja, dis skreiend droog. Die boere en die diere kry swaar.”

“Toe maar, hoe meer beeste en bokke vrek, hoe minder pasiënte het jy,” troos Carl. “Dalk kry jy later selfs tyd vir rugby.”

Ezette byt haar onderlip vas. “ ’n Mens voel so magteloos en terneergedruk. Jy voel nie om te sit en eet terwyl jy weet daar is plekke waar onskuldige diere van honger en dors omkom nie. Hulle het niks gedoen om die droogte te verdien nie.”

Die eerste keer aan tafel kyk Derek Myburgh direk na haar. Sy regterwenkbrou lig. “Is jy lief vir diere?”

Carl trek ’n suur gesig. “Liewer as vir mense. Sy het twee enorme honde in daardie beknopte woonstel van haar, plus ’n ongeskikte hans kat wat oor alles nies, hoes en proes. Dan nog ’n goudvis ook wat ’n kind in haar klas in ’n tamatiesousbottel aangehou het. Daar is omtrent nie plek vir my of vir die meubels nie.”

Derek knik. “Dis goed. Daar moet mense soos jy wees.”

“Ja, maar hoekom nie normale, gesonde diere nie, dan kon ek ook dalk vir hulle lief gewees het?”

“Die normale diere het genoeg huise.” Derek draai terug na Ezette. “Wat makeer jou kat? Griep?”

“Ek weet nie. Hy het sy katgriep-inspuiting gehad. Dalk is dit net verkoue.”

“Hoe lank hoes en nies hy al?”

“Amper ’n maand. Maar sy neus is nat en hy het ’n goeie eetlus.”

“Is hy lomerig? Sonder energie? Dooierig?”

Ezette dink na. “Ja, Mattewis slaap nogal baie, meer as gewoonlik, en soms as ek hom roep, is hy traag om te kom. En een keer was daar bloederigheid in die slym wat hy uitgehoes het.”

“Het jy opgelet of die kat hare verloor?”

“Ja, maar ek het gedink dis natuurlik, omdat dit nou somer begin word.”

“Dis nog te vroeg en nie natuurlik nie. Dit klink na osteomiëlitis, oftewel beenmurgontsteking. Jy moet daarna laat kyk, Ezette, anders raak dit baie maklik chronies.”

“Oppas, Derek is ’n duur veearts en hy gaan jou vir die konsultasie laat betaal,” waarsku Carl.

Derek skud sy kop. “Het jy ’n veearts of wil jy hê ek moet na Mattewis kom kyk, Ezette?”

“Dankie, ek wil jou nie moeite aandoen nie, Derek. Ek gaan gewoonlik na dokter Van Rooyen toe, net hier naby,” antwoord Ezette. “Jou pa het hom aanbeveel en hy is baie goed.”

“Pieter van Rooyen? Hy is ’n ou skoolmaat van my.” Derek wend hom na sy pa. “Piet en ek korrespondeer nog so af en toe. Hy is self ook nie te gesond nie. ’n Mantelvliesbreuk gee hom baie las en dalk as ’n laaste uitweg sal hy geopereer moet word. Hy sal dalk nie die seminaar kan bywoon nie. Ek wil môreaand ’n draai by hom en Petro gaan maak om te groet.”

“Hy was altyd ’n gawe seun,” merk sy ma op. “Sê groete. Hoe laat begin julle seminaar môre?”

“Halfnege, by Onderstepoort. Wil Mams nie saamgaan nie? Daar is ’n skyfievertoning en professor Reitz gaan ’n lesing oor wildbewaring gee.”

“Ek sou graag saamgaan, maar ek moet ongelukkig halfvyf vir ’n vergadering terug wees.”

“Ek sal Mams betyds terugbring, want ek wil ook voor vyf in die stad wees om ’n handboek te koop. Die een oor karakoelskape wat ek gebruik, is verouderd.”

“Het Königsee dan nie boekwinkels nie?” vra Carl.

Derek skud sy kop. “In so ’n gramadoela-plekkie? Ons het nie eers ’n motorhawe nie, boetie, wat nog te sê ’n boekwinkel!”

“En daar slyt jy jou lewe, net omdat jy idealisties genoeg is om te glo onderbevoorregte Namibië is ’n lewenstaak en ’n edel roeping,” sê Carl en lag neerhalend.

“Ek weet nie van ’n roeping nie. Maar as ek sou terugkom stad toe, is die wildreservaat plus ’n omtrek van tweehonderd kilometer se boere en veld sonder mediese hulp.”

“Ja, en hulle sal seker nie gou ’n ander veearts in die hande kry wat so gek soos jy is nie. Ek sal van verdriet doodgaan,” verklaar Carl. “Van jou kan ek dit glo en verstaan, want jy was altyd uit pas met ons normale mense. Maar jy moet onthou dat jy vir ’n jong kind ook verantwoordelik is. Jou dogter het nie meer ’n ma nie en haar pa is seker selde tuis. Hoe hou die arme Astrid dit in elk geval so alleen daar in die boendoes uit?”

Derek is lank stil, sy gesig afgewend en geslote. “Astrid is in ’n hoërskool waar sy met baie ander mense en kinders van haar ouderdom in aanraking kom.”

“Wou sy nie saamgekom het Pretoria toe nie?” vra Derek se pa. “Twee weke uit die skool sou seker nie so baie skade gedoen het nie. Ons het haar juis lank laas gesien. By die begrafnis laas.”

“Nee.” Derek se antwoord is kortaf en hy borduur nie op Astrid se redes voort, waarom sy nie na haar oupa en ouma toe wou kom nie.

“Maar jy sê dit gaan darem redelik goed met haar?” hou meneer Myburgh vol.

Derek sug. “So goed as wat dit onder die omstandighede kan gaan. Sy mis haar ma.”

“Geen wonder die arme kind is wanaangepas en sukkel op skool nie,” beskuldig Carl hom. “ ’n Veertienjarige het maats en afleiding nodig. En wat van jou, Derek? Wat maak jy as jou motor breek of jy wil vleisbraai hou en het skielik ’n dosyn biere nodig?”

“Ek maak die motor self reg. En bier is ’n luukse. As ek dit nie het nie, kom ek daarsonder klaar.”

“Los die verdriet,” lag Carl. “Ek sal lank voor die tyd van dors omkom. Ursula was jonk en mooi. Dit gaan my verstand te bowe hoe sy met so ’n kluisenaarsbestaan tevrede kon wees.”

“Ursula het haar musiek en pottebakkery gehad,” antwoord Myra Myburgh en probeer subtiel die onderwerp verander. “Sal ons koffie in die gesinskamer geniet?”

Carl is eerste by om die skinkbord te neem toe sy ma met die koffie inkom. Hy plaas dit op die marmertafeltjie. “Wil jy skink, Diertjie?”

Ezette bedien meneer en mevrou Myburgh, dan Carl. “Melk en suiker?” vra sy vir Derek.

“Swart, sonder suiker, asseblief.”

“Jy is nie nou op Königsee sonder voorrade nie,” merk Carl op.

“Ek verkies dit so, dankie.”

Ezette wou die koppie ongeërg op die sytafeltjie langs Derek neersit, maar hy staan op om dit by haar te neem.

“Dankie, Diertjie.” Hy gee haar ’n skewe glimlag.

Ezette weet sy moet ook ongeërg glimlag, omdraai en wegkyk. Maar sy kan haarself nie keer nie. Haar koppige hart steur hom nie aan haar verstand nie. Hoeveel nooiens het al vir hom gesê hy is onweerstaanbaar aantreklik? Ursula, natuurlik! En hoeveel ander?

“Nou weet ek waar jou bynaam vandaan kom. Omdat jy so erg is oor honde en katte.”

“Alle diere.” Hy het leeu-oë, dink sy, en die wimpers is amper te lank vir ’n man. Hy het verleidelike oë, maar om in hulle te kyk, bring dieselfde gevoel as om in ’n waterpoel te staar – aanloklik, maar terselfdertyd diep en gevaarlik.

Intuïtief voel Ezette aan dat Carl ook na haar kyk. Sy draai vinnig anderkant toe en begin met oordrewe konsentrasie om die koffiepot en melkbeker reg te skuif.

“Nog koffie, Carl?” bied sy aan, verdedigend, soos een van haar leerlinge wat weet hy of sy het nie tuiswerk gedoen nie of ’n toets gedruip.

Carl antwoord nie en toe sy opkyk, sien sy dat hy steeds na haar staar, vreemd en ontoegeeflik. Ezette lig haar skouers en maak ’n hulpelose gebaar, maar Carl reageer nie en sy gesig bly kil en stroef.

“Nog koffie?” herhaal sy.

“Nee, ek wil nie eers hierdie hê nie. Vanaand is ’n weeksaand. Jy het gekla jy is moeg en môremiddag na skool het jy kunswedstryd tot baie laat. Sal ons gaan?”

Dis nou eers twintig voor tien, tog het die aand vir Ezette soos ’n leeftyd gevoel. Sy is uitgeput en gedreineer en lus om by haar woonstel te kom. Sy wil tussen die koel lakens inkruip en vergeet van ’n man met die naam van Derek Myburgh wat haar ontstig, ontstem en heeltemal van koers af gebring het.

“Dankie, die ete was heerlik, tant Myra, oom Julius,” groet sy. “Goeienag, almal. Lekker slaap.”

“Moenie vir my wakker bly nie, Ma,” sê Carl. “Ek sal laat terug wees.”

Ezette wens hy het dit nie gesê nie. Dit het insinuerend geklink en sy voel verleë, wetend wat Derek van die opmerking gedink het.

Hoewel daar niks met die sportmotor skort nie, moet hý sy baas se humeurigheid ontgeld. Carl klap die deur hard toe, sonder ontsag vir die ruite óf skarniere. Die gruis spat en die ratte krap toe hy wegtrek.