Читать книгу Die hart se tweede lente - Ettie Bierman - Страница 4

“Vanaand kom ons te laat in Windhoek aan om iets te kan doen,” sê Fanie, “maar môreoggend gaan ons ’n motor huur en uitry Daan Viljoen-wildtuin toe. Ek sou graag Etosha vir jou gaan wys het, maar ons het te min tyd. Ons moet sesuur al weer aan diens wees.”

Fanie bestel vir hulle koffie, dan gaan hy voort: “Ek het al ’n keer of wat by Luzern geski. Formele lesse is nie nodig nie. Ek sal jou help. Dit sal my ’n verskoning gee om jou styf te kan vashou.”

Kara kom stadig terug na die hede toe. “Ek sal regtig hard probeer om vinnig te leer en jou nie in die skande te steek nie.”

“Dis soos waterski, wat jy al gedoen het.”

“Presies dieselfde, net heeltemal anders,” stem sy saam.

“Dis maklik.”

Sy is skepties. “Ja, vir dié wat dit reeds kan doen.”

Fanie gesels oor ’n Raclette-ete wat hulle by ’n restaurant in Bahnhofstrasse gaan eet, wat uit kaas, ertappels en pekel-uie bestaan; oor inkopies wat sy kan doen en die kabelkarretjies en sweefspoor tot op die hoogste pieke van die Alpe.

Dan kyk hy op sy horlosie. “Ons sal moet wikkel: ons vlieg saam met die Gestapo. Kaptein Hitler. As jy ’n halfsekond laat is, teken hy dit in die vliegverslag aan en dan is jou doppie op bevordering geklink.”

“Hitler?” eggo sy.

“Alias kaptein Kirsten. ’n Despoot. Outokraties en foutvinderig.” Fanie soen haar weet op die wang. “Maar gelukkig het ék niks meer uit daardie oord te vrees nie. Hy is ’n vrygesel, maar het ’n hekel aan vroumense.”

“Hoekom?”

“Hy was glo verloof aan ’n meisie wat ’n week voor die troue saam met ’n ander man weggeloop het. Vandaar sy renons in die Evageslag.”

“Volgens wat ek al van hom gehoor het, blameer ek haar nie.” Kirsten of Carsten of iets … Kara weet van hom. Uiters presies en krities. Dit sál nou natuurlik met haar gebeur om hom as bevelvoerder te hê terwyl sy nog onseker en senuweeagtig is.

Kara sluk haar koffie haastig weg.

Hulle is vyf minute vroeg aan boord.

Fanie en nog ’n paar van die juniors gaan die kroegvoorraad saam met die hoofkelner na, terwyl die waardinne toesien dat die kajuit en kleedkamers netjies is.

Kara sorg dat die sitplekgordels in haar stasie almal gekruis is. Sy pak naskeermiddel, parfuum en handdoeke in die kleedkamers uit en toets of die leesliggie, roepklokkie en musiekkanaal by elke sitplek werk.

“Is die vegetariër se kos gelaai?” wil sy by die hoofkelner weet’

Sampie knik gerusstellend. “In die oond, gereed om verhit te word.”

Kara gaan maak dubbelseker.

Die hooflugwaardin bekyk haar op en af. “Romp nie te styf of te kort nie en bloes skoon en gestryk. Die kaptein sal jou nie voor ’n vuurpeloton plaas nie.”

“Is hy só erg?” vra Kara met groot oë.

“Nee,” antwoord Hermien Lategan. “Erger. Ons sal in ons spoor moet trap op hierdie vlug.”

“So het ek gehoor. Anders word jy gedemoveer.”

“Of na Siberië verplaas.” Hermien kyk ondersoekend na haar. “Wat makeer jou voorkop? Jy lyk soos ’n renoster wat ’n horing kweek.”

Kara se vingers vryf oor die knop en sy probeer haar kuif vorentoe trek om dit te bedek. “’n Stamp,” antwoord sy en herhaal die hele storie.

“Die skurk,” simpatiseer Hermien. “Jy moes hom gedagvaar het. Én aangebied het om vir hom ’n bril of ’n truspieëltjie te koop.”

“Ek sou as hy nie so vinnig verdwyn het nie.”

“Nie net onnosel nie – nog ’n lafaard daarby.”

Een van die ander juniors het na die relaas gestaan en luister. “Wat het van die vissies geword?” wil sy weet.

“Nee, heelhuids,” antwoord Kara. “Of heel-skub, of wat ’n mens dit ook al noem.”

Hermien lyk bekommerd. “Jy lyk of jy in die oorlog was. Jy kan nie so voor die passasiers verskyn nie. Ons bevelvoerder sal jou bokant die Kalahari uitgooi – sonder ’n valskerm.”

“Een yspak op pad!” kondig Fanie aan.

Die ys help om die pyn te verdoof. En toe Kara in die spieël gaan kyk, is die swelsel ook minder opvallend. ’n Bloukol is besig om bokant haar slaap te vorm en sy wend vars grimering bo-oor aan.

Fanie kom staan agter haar in die kleedkamer en sit sy arms om haar middel. Hy beduie na die spieël. “Dink jy nie ons maak ’n aantreklike paartjie nie? So of ons vir mekaar bedoel is, ek en jy.”

Kara maak sy arms om haar los. “Fanie, wag … daar is nog baie werk om te doen.”

“Soos wat?”

“Ek moet gaan kyk of die suurstofsilinder vol is, of daar legkaarte en ander speletjies vir die kinders is, en genoeg lugwiegies vir babas wat aan boord kan wees.”

“Dit kan wag.” Sy arms gly oor haar rug en sy hande streel oor haar nek en gesig. “Ek is lief vir jou, al skram jy heeltyd weg en soek jy verskonings. Jy en ek hoort bymekaar.”

Kara probeer haar uit sy omhelsing loswikkel. “Daar is ’n tyd en ’n plek vir alles. Moenie. Wag nou eers.”

“Ek wag al te lank,” fluister hy met sy mond teen hare. “Ek is ook maar net ’n man van vlees en bloed. En jy is ’n begeerlike vroumens …”

“Nee, moenie!” herhaal Kara.

Eers dink sy dis haar weiering en koel reaksie wat die gewenste reaksie het. Fanie los haar. Sy arms sak teen sy sye. Hy beweeg weg en staan soos ’n soldaat op die paradegrond.

“Dis beter. Nou kan ek met my pligte aangaan,” sê sy verlig.

“Deksels en vervlaks!” mor hy omgekrap.

“Wat?”

“Verduiwels! Die kaptein het pas aan boord gekom en ons twee hier gesien. Ons kan ’n brander te wagte wees, of ’n inskrywing in die vlugverslag.”

“Die kaptein? Waar was hy?” vra Kara.

“Hy het so pas twee meter van ons af in die gang verbygeloop.”

Kara staan vinnig nog verder van Fanie af weg. “Dink jy regtig hy het ons gesien?”

“Ek is bevrees hy het. As hy iets daaroor te sê het, sê dit was my skuld. Ek was voorbarig en jy het my probeer wegstoot. Anders is jou voorland terug binneland toe.”

Kara se moed sak in haar skoene. Hulle is nog nie eens van die grond af nie en sy is alreeds in die kookwater.

’n Bus kom oor die laaiblad aangery en hou aan die voet van die trap stil.

“Passasiers in aantog!” roep Sampie waarskuwend. “Aksiestasies! Sit julle pette en julle beste glimlagte op.”

Kara sit gou ’n bietjie lipstiffie aan om haar selfvertroue te gee.

Eerste aan boord is ’n jong ma met ’n baba.

“Sal jy hom nóú neem of later?”

“Ekskuus?” vra Kara.

In antwoord oorhandig die ma die baba aan haar. “Die reisagent het gesê dis ’n diens wat by die prys van die vliegkaartjie ingesluit is: dat die lugwaardin die baba oppas.”

“Én ’n vyfgangmaal,” sê die man agter haar.

’n Vyfgangmaal met 348 passasiers en ses mikroskopiese kombuise? Kara kan op die oomblik aan ’n paar baie beskrywende woorde vir wysneus-reisagente dink.

“Aandete bestaan uit ’n vrugtekelkie, biefstuk en twee groentesoorte, Meneer,” antwoord sy, “asook slaai, nagereg, kaas en beskuitjies, wat u saam op ’n skinkbord ontvang.”

Die man lyk skepties. “Én koffie?”

“’n Keuse tussen koffie, tee, Milo, Ovaltine, ’n glasie likeur en portwyn.”

“Dis te hope nadat ek die agent verseker het ek wil nie die vliegtuig koop nie – net ’n sitplek tot in Londen.”

Kara se glimlag verslap effens, maar sy sê nie ’n woord nie. Met klein Junior op haar heup wys sy sitplekke aan, beantwoord vrae en help met handbagasie, waarvan daar ’n oormaat is.

By sitplek 79A is ’n dubbelbespreking: twee mans met sekretarisvoëlbene wat beide ’n sitplek by die venster en by ’n nooduitgang gevra het, wat meer beenruimte bied.

Kara gaan kyk na die passasiersplan op die rekenaarskerm op die vlugbeheerbeampte se lessenaar net onder die stuurkajuit. 35J is oop. ’n Voorlopige, telefoniese bespreking is nie bevestig nie. Dis wel ’n venstersitplek, maar regoor die vlerk, wat beteken daar is nie ’n uitsig nie.

“Wat wil hy in elk geval sien? Die vlug is driekwartpad oor die woestyn en die see,” brom die vlugbeheerbeampte.

“En dit in die donker,” voeg Kara by.

“Los Bergman waar hy reeds ingegrawe is en skuif Scholtz na 35J,” gee Johan van Zyl raad. “Gee hom ’n ekstra poskaart of ’n aandenkingspeldjie of iets om hom gelukkig te hou.”

As dit so maklik sal wees, dink Kara. Sy gee vir die baba ’n bottel en lê hom in een van die lugwiegies by sy ma se sitplek neer. “Sodra ek ’n kans het, sal ek hom weer kom haal,” belowe sy.

“Moenie te lank wag nie. Ek is moeg vir kinders – ek wil rus.”

Die ambulansgeval is welkome afwisseling. Oom Willemse is gaaf en vriendelik. Hy het nog nooit voorheen gevlieg nie en dit het ’n span osse gekos om hom op die “vliegmasjien” te kry om die ou lollende tikker te gaan regmaak.

“As die liewe Vader wou gehad het die mens moet vlieg, sou hy vir hom vlerke gegee het,” kla hy. “Hoekom dit uitlandse doktertjies moet wees, weet ook nugter. Wat is verkeerd met ons eie land se dokters dat hulle nie die omlyning sommer hierso kan doen nie?”

“Omleiding, Oupatjie,” korrigeer die verpleegster wat die pasiënt vergesel.

Oom Willemse is effens doof. “Ja, dis mos wat ek seg, niggie. Hulle gaat vir my ’n nuwe lyn insit vir die kortasemgeit.”

Hy is bleek en sweetdruppels pêrel op die vervalle gesig. Kara bring vir hom tee en maak seker dat die suurstofsilinder byderhand is op die hoederak. Hoewel hy sy eie medisyne het, gaan maak sy seker dat daar genoeg van die nodige kapsules in haar noodhulptas is, ingeval hy hartkloppings kry.

“Onthou, op die noordwaartse vlug is dit jou beurt vir die papegaaibuis,” herinner Hermien haar.

“Groentjies behoort aankondigings gespaar te word op hulle eerste vlug,” kla Kara. “Hulle lyding is reeds erg genoeg.”

Hermien lag. “Jy sal dit oorleef, en dis goeie oefening. Vra asseblief vir die stuurkajuitbemanning wat hulle wil drink nadat ons opgestyg het. Dit sal my ’n klim met die trap bergop spaar.”

Kara voltooi eers gou haar ronde met die silwermandjie en gaan maak kennis met Josef Truter.

Hy is soos sy verwag het: ’n bedorwe brokkie. Nog neuroties daarby. Maar dalk met rede.

“Ek haat legkaarte!” vaar hy uit en keer die doos wat Kara vir hom gebring het, op die vloer om. Legkaartstukkies lê die hele gang vol en oor die mense wat langs hom sit.

Tydens hulle opleiding het die aspirantlugwaardinne in kindersielkunde geleer om met die kind te kommunikeer, hom kans te gee om sy saak te stel sodat hy soos ’n indiwidu in eie reg kan voel.

“Hoekom?” vra Kara. “Ek glo nie ’n arme, onskuldige legkaart het iets gedoen om haat te verdien nie. Hy doen maar net sy bes om jou te vermaak.”

“Hóékom? Omdat my ma dit altyd vir my gegee het om my besig te hou as sy ’n nuwe kêrel het en ek hulle nie moet pla nie. Dis hoekom sy en my pa geskei het: oor al die baie kêrels.”

“Gaan jy nou by jou pa kuier?” vra sy.

“Nee, by my ma. By haar en haar nuwe bosery. Ek bly by my pa, maar hy het ook ’n nuwe bimbo. Met sulke lang, rooi naels en geel hare. As my pa nie by is nie, knyp sy my altyd. Dis hoekom hy my vir die vakansie na my ma toe stuur – sodat hulle alleen kan wees.”

Kara probeer weer ’n bietjie sielkunde. “As jy met haar vriende maak, sal sy van jou hou en jou nie knyp nie. Moenie haar pla nie, eet elke aand al jou kos op en sê dit smaak lekker.”

“Ek hoef nie, want sy maak nie die kos nie. Sy koop net altyd hamburgers.”

“Bied dan aan om die tafel te dek of die skottelgoed te was.”

“Ons eet nie by die tafel nie; sommer op ons skote. Uit die bokse.”

Kara ag dit raadsaam om vir eers liewer die onderwerp te verander. “Wil jy koeldrank hê?”

“Ja.”

Sy bring vir hom lemoensap, wat hy nie wil hê nie.

“Ek wil gaskoeldrank hê,” eis hy. “In ’n bottel.”

Kara bring vir hom ’n kola; gewaarborg om in enige kind se smaak te val. Dan pak sy die poskaarte, watte en kougom weg.

Sy gaan kyk vlugtig in die spieël na die knop aan haar kop en gee haar romp ’n afwaartse pluk voor sy die trap na die stuurkajuit toe opklim om die besonderhede vir haar vertrekaankondiging te kry.

Die kaptein sit met sy rug na haar toe en met oorfone op sy kop toe sy die stuurkajuit binnestap.

“Haai, bloeiseltjie,” groet die eerste offisier. “Gaaf om jou weer te sien.”

Dis Henk Coetzee, saam met wie sy in die binneland op 727’s gevlieg het en wat intussen na Boeing 747-makrostralers bevorder is. Altyd gaaf en gemoedelik.

“Ja, jou ook,” antwoord Kara. “Hoe gaan dit?”

“Stukke beter vandat ek jou weer gesien het.”

Kara lag. “Jy is medisyne vir ’n ou se moreel: iets wat ek op die oomblik nodig het.”

“Hoekom?”

Kara wil nie haar skete en kwale met hom bespreek nie. “Ek sal nou-nou beter voel.”

“Afgesien van jou, is daar enige ander proposisies aan boord?” verneem hy hoopvol.

Dis ’n ou speletjie van bemanningslede. Kara dink na. “66A en B is nie te sleg vir die oog nie. 81F ook nie, maar sy dra ongelukkig ’n trouring.”

“Vra vir die ander twee gesiggies of hulle nie lus is om die stuurkajuit te sien nie. Dis te sê, as jy nie beskikbaar is nie.”

“Ek is hier om te werk. Wat van die skone Leonora?” stel Kara voor.

Henk trek ’n suur gesig. “Ek het haar lankal uitgekyk. Sy het ’n langbroek aan en ’n donkerbril op. Dis gemeen.”

“Dis incognito.”

Die kaptein kyk vlugtig op. “Windrigting?” verneem hy.

Henk soek haastig na die meteorologiese verslag, wat onder ’n stapel papiere lê, sodat hy dit nie dadelik opspoor nie.

“Twintig knope noordnoordwes,” antwoord sy bevelvoerder. “Waar is daardie straler wat vir landing inkom, waarteen die beheertoring ons gewaarsku het?”

“E …” Henk tuur onbeholpe na regs. “Ek is nie seker nie.”

“Links. 37 grade na bakboord. Meneer Coetzee …” kaptein Kirsten stoot sy kopstukke af en draai na sy medevlieënier. “Die lugwaardin is aan boord om ’n diens aan die passasiers te lewer, nie om as afleiding vir die bemanning te dien nie.”

“Jammer,” mompel Henk verleë.

Die kaptein is grimmig en omgekrap. “Vergeet van die onderbrekings en bepaal asseblief in die toekoms jou aandag by jou werk.”

“Reg, skipper,” antwoord Henk verleë.

Hitler, dink Kara. ’n Gepaste bynaam …

Hy was onbillik, besef sy. Henk het net ’n grap gemaak om haar te laat tuis voel. Hy is ’n baie goeie vlieënier; nougeset en pligsgetrou. Hy het dit nie verdien om tereggewys te word, en dít voor ’n kollega nie.

Dit was haar eerste kennismaking met hulle bevelvoerder en Kara besluit dadelik sy hou nie van hom nie. Hy geniet dit blykbaar om sy rang te misbruik.

“Mejuffrou wie?” vra kaptein Kirsten kortaf, sonder om om te draai of te groet.

Hy praat blykbaar met háár … Hy hét die bemanningslys voor hom – hy kon self haar naam opgekyk het.

“Verster,” antwoord sy, net so kort en bondig.

“Twee, tien. Tienduisend. Vyfhonderd-en-veertig. Negedertig,” vuur kaptein Adriaan Kirsten die inligting soos snelgeweerskote af.

Dit help nie om Kara meer positief teenoor hom in te stel nie. Ander bevelvoerders het altyd die besonderhede op ’n velletjie papier vir die waardin neergeskryf.

“Dankie, Kaptein,” antwoord sy en wonder of sy op aandag moet kom en moet salueer. Die Gestapo-saluut moet maak. Of haar hare kort moet laat knip en haar grimering moet afwas sodat sy minder vroulik en soos een van die Adamsgeslag kan lyk.

Die kaptein is egter nog nie klaar met haar nie. Hy draai dwars in sy sitplek en kyk oor sy skouer na haar. “Weet u waar die koolsuurgassilinders is in geval van ’n noodlanding of ’n brand aan boord, mejuffrou Verster?”

Kara registreer net hier en daar ’n woord van die vraag. Haar keel trek toe en haar hart ruk. Dit kan nie wees nie! Maar dit is. Dit is onmiskenbaar dieselfde donker hare en bruingebrande gesig. Dieselfde skouers, oë, mond …

Die eienaar van die rooi sportmotor.

Sy moes geweet het ’n obskure klerk sal nie met so ’n motor ry nie! Maar hy het nie ’n baadjie aangehad of epoulette op sy skouers gedra sodat sy die vier goue rangstrepe van ’n bevelvoerder kon herken nie.

Is dit toeval, die noodlot of die gode wat haar ’n streep getrek het dat sy juis in haar bevelvoerder se motor moes vasry? wonder sy. Dan besef Kara dit was nie so toevallig nie. Dié tyd van die aand op die Kemptonpark-pad lei alle paaie na Rome: die lughawe. Hy moes vir dieselfde vlug, dieselfde tyd as sy aanteken. Sy moes verwag het dis iemand wat saam met haar op die vlug gaan wees toe sy die pers hemp gesien het.

Sy onthou dat sy hom uit die pad gestoot het en beveel het om haar met die visse te help. Gedink het hy is ’n swak bestuurder, en nog doof ook. ’n Onnosele swaap, ’n skurk en ’n lafaard … Sal dit as ’n verskoning dien dat sy aan skok gely het en nie haarself was nie?

Kara weet die botsing was haar skuld. Sy moes Volksie se remme laat versien het en op die pad gekonsentreer het. Stadiger gery het. Darem agterna om verskoning gevra het en agter hom aan by die afrit afgedraai het om te verduidelik …

Aan die flikkering in sy vreemde, groenbruin oë weet Kara dat hy haar ook herken het. Hy besef waarskynlik ook dit was sy wat in die kleedkamer saam met een van die kelners was. Wat hom betref, is haar boekie vol.

Kara kan haar indink watse indruk hy van haar het. Jaag in hom vas, trap hóm daaroor uit, het nie die ordentlikheid om haar naam en adres te laat nie, en klou in die kleedkamer aan een van die kelners … Sy wens die aarde wil oopskeur en haar insluk.

“Ek is jammer dat ons nie voorheen … nie vroeër ontmoet het nie,” stamel Kara.

Selfs in haar eie ore klink dit onbeholpe en dalk selfs ’n bietjie voorbarig. Sy sluk droog en stotter verder. “Ek bedoel, daar was nie kans nie. Tyd nie. Vir … ’n kennismaking nie. Ek was laat en … en die visse was besig om dood te gaan. Ek het hoofpyn gehad en was skoon deurmekaar na die ongeluk.”

Haar verduideliking het nie die gewenste uitwerking nie. Adriaan Kirsten frons en kyk haar aan asof sy ’n wurm op ’n komposhoop is. Of iets wat in die straat platgery is.

Kara wens sy was op ’n ander planeet; enigeen, solank dit net ver van die aarde af is.

Wat was dit van ’n hond? Probeer sy onthou. Hy het iets van ’n hond gesê, maar sy het nie geluister nie. ’n Worshond? Wolfhond? Sy is te bang om te vra.

“Ek was ook laat,” sê Adriaan Kirsten.

Moet sy sê sy het wel links afgedraai, maar kon hom nie sien nie? Die verkeer was so druk dat sy nie kon stilhou nie en toe het sy maar aangery?

“Omdat ek vrugteloos op die afrit vir jou gewag het,” gaan hy voort.

Daarop het Kara ’n goeie antwoord. “My eerste oorweging was om betyds vir die vlug aan te teken. Ek het jou – ú registrasienommer gesien en wou u later opspoor om om verskoning te vra en te verduidelik waarom ek nie afgedraai het om die kwessie te bespreek nie.”

“Later?”

Hy klink kortaf en Kara weet sy kan hom nie kwalik neem nie. Haar goeie voornemens klink nou vir haar ook asof hulle net ’n ontsnaproete was.

“Het u e … seergekry?” probeer sy vir haar vorige gebrek aan belangstelling vergoed.

“Nee. En jy?”

“Nie eintlik nie. Het u versekering?”

“Ja.”

“Volledige dekking?”

Adriaan is weer besig met die oorfone en die beheertoring. Hy ignoreer haar.

Kara weet nie of sy moet loop of bly nie. Sy wil van Fanie verduidelik: dat hy haar gehelp het om die spieël te poets en dat dit nie was soos dit gelyk het nie; dat sy hom wou wegstoot en met haar werk wou aangaan.

Maar haar bevelvoerder is met oordrewe konsentrasie in die weerverslag geïnteresseerd terwyl hy aan bakboordkant deur die windskerm voor hom tuur. Hy lyk nie asof hy sal hoor wat sy sê nie. Ook nie asof hy die tyd het om te luister nie.

Henk is ’n gawe ou wat van grappe hou, maar nie ’n bondgenoot in ’n krisis nie, besef Kara. Sy bly aarselend staan toe sy besef dat hulle besig is om oor die laaiblad te taxi. Wanneer hulle die aanloopbaan bereik, moet sy haar aankondiging maak, dan nog toesien dat al die passasiers in haar stasie vasgegord is, haarself gaan vasgord …

Henk weet ook nie raad nie, sien sy toe hy vlugtig simpatiek omkyk na haar toe. Hy haal vinnig sy skouers op en wys vir haar duime-op.

Kara probeer haarself so klein as moontlik maak en skuifel agteruit verby die boordingenieur se tafel.

Sy het gedink kaptein Hitler het belangriker dinge om hom mee besig te hou as om na ’n onbenullige junior waardin se aftog op te let. Kara het egter nie met die ander rederye rekening gehou nie. Daar is vier makrostralers voor hulle wat wag vir toestemming om op te styg.

Net toe haar vingers die stuurkajuit se deur raakvat, hoor sy weer haar bevelvoerder se stem.

“Die koolsuurgassilinders, mejuffrou Verster?”

Kara het gehoop hy het vergeet, maar die vent … die kaptein het blykbaar die geheue van ’n olifant. Sy bly staan en kry haar brein in die hoogste versnelling.

“Met die uitsondering van die agt nooduitgange, op die hoederakke bokant elke tiende ry sitplekke, weerskante van die paadjie,” antwoord sy en hoop sy klink minder dom as wat sy voel. “Plus een in die stuurkajuit.”

“Lokaliteit?”

“Links, agter die bevelvoerder se sitplek, gemonteer, tesame met ’n kapbyl, Verey-pistool en noodligte, asook ’n oorlewingspak, bestaande uit ’n draagbare radio met batterye, ontsoutingstablette en vier reddingsgordels, toegerus met ligte wat aangaan sodra dit deur seewater geaktiveer word.”

Kara weet haar antwoord is onsamehangend. Die derde makrostraler het darem al opgestyg … Nog net een …

“Ek verneem ons het ’n ambulansgeval aan boord,” merk haar bevelvoerder besorgd op. “’n Hartlyer. Weet u wat die prosedure is as dit nodig blyk te wees om suurstof toe te dien?”

“Ja.” Kara besef dis nie genoeg om net bevestigend te antwoord nie. “Ek sal toesien dat die uitvoerklep op maksimum toevoer oopgedraai is, en sal gereeld gaan kyk of alles in die haak is.”

Haar antwoord was blykbaar volledig genoeg. Kaptein Kirsten vra haar nie verder uit nie en druk ook nie ’n pistool teen haar slaap nie. Hy knik afgetrokke en praat weer met die beheertoring.

Sy onthou dat Hermien gesê het sy moet vra wat die stuurkajuitbemanning voor aandete wil drink. Sy wil nie later met ’n verkeerde bestelling opdaag nie, want dan kry sy nóg ’n brander.

“Sal u koffie of tee ná opstyging neem?” vra sy.

“Ja,” antwoord kaptein Kirsten kortaf.

Die vier motore bou omwentelinge op en die makrostraler vibreer. Kara kan nie hoor nie en sy is senuweeagtig.

“Koffie of tee?” herhaal sy.

“Ja!” antwoord die kaptein ongeduldig.

“Ja, wát?” vra Kara ’n derde keer, haastig om met haar pligte voort te gaan.

Kaptein Kirsten gee haar ’n dwars kyk. “Ja, asseblief. Asseblief, Juffrou,” las hy sarkasties bly.

Kara raak rooi van verleentheid. Dis ’n misverstand. Dis nie wat sy bedoel het nie: om hom maniere te leer nie.

“Nee, ek bedoel: koffie of tee. Wat sal u drink?”

Adriaan lyk ook ’n oomblik verleë. Maar pleks daarvan om oor die misverstand te lag, jaag dit hom die harnas in.

“Ek het mos gesê koffie.”

Hy het nie. Hoe moes sy geweet het?

“Dankie, juffrou Verster, dit sal al wees,” sê hy kortaf.

Al? dink Kara. Dit was ’n oordosis, oorgenoeg en ’n onnodige vuurdoop op haar eerste oorsese vlug. Na dese sal sy liewer in die poskantoor of die bank gaan werk.

Het sy verlof om te loop, of moet sy skriftelik aansoek doen daarvoor?

Die vertrekbeampte in die beheertoring se stem kom krakerig oor die lug. “JA 313. Ons roep Jakaranda-Lugdiens vlug 313. Julle is uitgeklaar vir opstyging. Taxi na loopbaan C, JA 313.”

Dit gee Kara haar antwoord. Voor die 747 aan die einde van die laaiblad begin draai, is sy uit by die stuurkajuit, af met die trap en by die mikrofoon om haar aankondiging te doen.