Читать книгу NIEMIECKIE PRAWO INSOLWENCYJNE - Heinrich Feist - Страница 2
ОглавлениеNIEMIECKIE PRAWO INSOLWENCYJNE
Ustawy w języku niemieckim są dostępne na stronach autora
Autor
Heinrich Feist
Ochronie międzynarodowym prawem autorskim podlegają tłumaczenia tekstów ustawowych, komentarze, wzory formularzy, opracowanie redakcyjne oraz projekt okładki książki.
Autor posiada wszelkie prawa do dzieła:
Heinrich Feist, Nelkenweg 16, 38162 Cremlingen, Niemcy
Heinrich Feist
http://www.feisth.de
Wydanie 2014
w wersji obowiązującej od dnia 01.07.2014 r.
ISBN 978-3-9817029-1-0
Wprowadzenie
Autor przekładu posłużył się międzynarodowym wyrażeniem „insolvency”. Słowo to zostało przejęte z języka angielskiego i określa „niewypłacalność”. W polskim języku prawniczym występuje jako „upadłość”. Wydanie zawiera aktualną nowelizację, obowiązującą od roku 1999 r. Prawodawca niemiecki wprowadził nowe rozporządzenia. Najbardziej istotną zmianą jest „upadłość konsumencka”, która umożliwia dłużnikowi - osobie fizycznej - zawarcie porozumienia z wierzycielami. W rozporządzeniu o wynagrodzeniach zostały wprowadzone nowe zmiany dotyczące wynagrodzeń syndyka, tymczasowego syndyka, zarządcy, powiernika i rady wierzycieli. Następną nowelizacją ustawy jest rozporządzenie o publicznym ogłaszaniu danych w postępowaniu insolwencyjnym w Internecie. Ochrona danych - przede wszystkim niewypłacalnego dłużnika - ma bardzo ważne znaczenie w odniesieniu do zapobiegania dyskredytacji dłużnika. Rozporządzenie WE 1346/2000 zawiera nowości dotyczące zagranicznych postępowań insolwencyjnych w Republice Federalnej Niemiec oraz w innych państwach członkowskich Unii Europejskiej.
Historia niemieckiego prawa insolwencyjnego
Prawo o niewypłacalności jako prawo globalnej egzekucji na majątku niewypłacalnej osoby fizycznej lub nierentownej spółki prawa handlowego ma w Niemczech szczególne znaczenie przede wszystkim od wejścia w życie przepisów postępowania konkursowego dnia 1 października 1879 r. Obowiązywało w sferze edukacji i ogólnie w sferach prawniczych jako trudne i jego pielęgnowanie pozostało przez dziesięciolecia zastrzeżone dla stosunkowo niewielkiego, odbieranego często jako ekskluzywnego kręgu prawników zajmujących się prawem o niewypłacalności. Już wkrótce po wejściu w życie ustawy centra uniwersyteckie tworzyły się przede wszystkim w dużych miastach. Pierwszy nakład został wyczerpany już kilka miesięcy po ukazaniu się końcowej dostawy. Z Lipska pochodził nauczyciel prawa i profesor uniwersytecki Ernst Jaeger, który jak nikt inny wykształcił się w niemieckim i austriackim prawie o niewypłacalności oraz prawnik zajmujący się prawem o niewypłacalności i nauczyciel akademicki prof. dr Stefan Riesenfeld, który dzięki swojej uniwersalnej znajomości międzynarodowego prawa o niewypłacalności miał ogromny wpływ na obowiązującą amerykańską ustawę o konkursach. Podczas drugiej Wojny Światowej prawo o niewypłacalności odgrywało znikomą rolę. Dopiero w roku 1949 doszło do spotkania adwokatów, rewidentów księgowych i doradców podatkowych i założono grupę roboczą zajmującą się istotą niewypłacalności i sądu polubownego. Statut uchwalono dnia 9 stycznia 1953 r. a stowarzyszenie wpisano dnia 26 stycznia 1953 r. do Rejestru Stowarzyszeń Sądu Rejonowego w Kolonii.
Grupa robocza zajmująca się istotą niewypłacalności i sądu polubownego obchodziła setną rocznicę ogłoszenia Kodeksu konkursowego w roku 1977 na Kongresie Kolońskim prawa o niewypłacalności pod patronatem ówczesnego ministra sprawiedliwości. Wybitni naukowcy i praktycy wygłosili referaty na temat aktualnych problemów reform prawa o niewypłacalności. W roku 1978 minister sprawiedliwości powołał Komisję Reform Prawa o Niewypłacalności. W międzyczasie przedłożone zostało zarówno pierwsze jak i drugie sprawozdanie Komisji Prawa odnośnie Niewypłacalności (1985/86), jak również projekt dyskusji nad ustawą reformy prawa o niewypłacalności, który przedłożył minister sprawiedliwości. Kodeks insolwencyjny miał uzyskać uprawomocnienie w dniu 1 stycznia 1999 r. Pożądana przez dziesięciolecia ustawa reformy stała się rzeczywistością. Kodeks insolwencyjny, który wszedł w życie dnia 1 stycznia 1999 r. stawiał wiele różnorodnych zadań i wymagań sędziom, kuratorom sądowym, syndykom masy insolwencyjnej i doradcom. Zmienione pojmowanie sensu i celu globalnej egzekucji zmusiło również do zmiany sposobu myślenia jak w przypadku nowych rodzajów postępowań, które były nieznane dotychczasowemu niemieckiemu prawu o niewypłacalności. Zasady zaczerpnięte z prawa konkursowego nie mogły zostać zupełnie lub częściowo wykorzystane do pokonania narastających problemów. Zobowiązało to do obchodzenia się z Kodeksem insolwencyjnym w ugodowy sposób i do zabiegania o to, aby gospodarka niemiecka przejęła ustawę skierowaną na interesy wierzycieli jako część składową gospodarczego prawa prywatnego.
Heinrich Feist
