Читать книгу Die soete dwaling - Helene de Kock - Страница 5

Die groot vliegtuig sak deur die digte wolkbanke wat laag oor Heathrow-lughawe hang. ’n Lugwaardin buk by Daïrus, waar hy ingedagte deur die venster staar, al is daar nou niks om te sien nie.

“U veiligheidsgordel, meneer!”

Dai glimlag meganies en gehoorsaam. Hy is moeg, tam van die lang vlug en die veeleisende paar weke vooraf. En hy is veral uitgeput deur die stremmende atmosfeer by die huis. Dit het gewissel van ysige stiltes na ’n woordelose tussentoestand, en toe ’n vurige uitbarsting. En al dié temperatuurskommelinge in sy verhouding met sy ma, het hom naderhand laat voel soos iemand wat ’n growwe kwaal onder lede het.

Hy haat onmin, dink hy die soveelste keer. Hy aard te veel na sy pa, want dit ontstig hom tot in sy siel toe om sy ma te opponeer. En tog is sy iemand wat na teenkanting soek. Want haar liefde vir hom is so sterk gekoppel aan haar besitreg dat sy sonder enige diskresie op ’n gebied oortree waar ’n moeder liefs nooit moet kom nie. Enige ander man sou haar kort en klaar na haar peetjie stuur die éérste keer dat sy vir hom probeer vrou soek het. Maar nie hý nie . . .

In die tyd nadat hy aangekondig het dat hy twee jaar lank Charles-Henry se praktyk gaan oorneem, was daar dae dat sy hom byna gesmeek het om te bly. En smeking het groot krag, veral as ’n mens vatbaar is daarvoor. Maar Dai het geweet dat as hy sou toegee, alles vir hom verlore sou wees. Geen eie inisiatief sou verder geduld word nie. Hy móés een maal standpunt inneem, téén haar, al het dit hóé teen die grein gegaan. Een aand het hy by haar gesit terwyl sy haar kort haartjies in ’n silwerblou wolk om haar kop geborsel het. Sy het op Dai se pa gewag, wat nog ’n laaste televisieprogram wou sien. Meteens het sy Dai se blik in die spieël opgevang en omgeswaai, borsel in die hand.

“Boetie, móét jy gaan?”

Hy het net geknik, met sy hele hart gewens dat sy iemand was wat aan bande gelê kon word. Hy het die verspotte wens gekry om die mooi, klein ma van hom iewers waar dit ruim en vry is, op te sluit sodat hy haar kon besoek wanneer hý wou. Dis tog nie dat hy haar heeltemal wil verloor nie. Maar dis op oomblikke soos dié dat hy bly is hy gaan landuit vlug, want soos ’n sterk seestroom waarteen geen swemmer bestand is nie, trek haar ongelukkigheid aan hom sodat hy werklik wens hy kon haar behaag. Want daar was iets byna kinderliks aan die ontstemdheid op die fyn ou gesiggie onder die blinkgrys hare. Haar mondhoeke het weerloos gebeef.

“Maar, boetie, het jy dan nou al die jare saam met Martine vergeet? Het sy dan vir jou niks beteken nie?”

Was daar dan jare-saam-met-Martine? het hy verdwaas gewonder. Sy praat asof dit een van die stadia in sy ontwikkeling was, asof hy daar iets aan te danke het. Sy het ’n verskriklike vermoë om hom te laat skuldig voel, het hy gedink en haar weer goed bekyk.

Sy was geklee in ’n persblou kamerjas met sagte valle, en het allermins formidabel gelyk. Maar onder die sagte, fyn-vroulike uiterlike, moes Dai ten ene male erken, skuil daar ’n wil wat ’n staatsman van koers kan laat verander. Sy het skielik haar twee klein handjies na hom uitgesteek asof sy sy kritiese gedagtegang kon aanvoel. Maar hy het hulle sag weggestoot en opgestaan. Gesorg dat hy nie die geoefende verwyt in haar blou oë sien nie. En hy het haar woorde opsetlik verdraai:

“Ma, dis nie dat Martine niks beteken nie. Dis net dat daar nooit ’n betekenisvolle verhouding tussen ons kan of sal wees nie!”

Sy ma het geslote geraak, soos altyd wanneer iets ontleed moet word. En sy het haar geykte argument gebruik:

“Jy’s net moeilik, boetie! Martine het jou lief!”

Hy het stadig geantwoord, kalm:

“Nie vir mý nie! Ek is maar net die konkrete vervulling van háár ambisieuse drome! Aansien, status, geld . . .”

Sy ma het ’n hand na haar voorkop gebring en in ’n gepynigde stemtoon gesê:

“Ek begryp jou nie. Daar is niks daarmee verkeerd nie! ’n Mens móét weet waar jou toekoms lê. Ek het geweet wat ek wou hê toe ek met Pappa getrou het!”

Toe het hy maar liewer stilgebly. Eenvoudig geweet dat dit niks, niks sou baat om verder te praat nie. Sy sou nie begryp nie. Nie tóé of óóit nie.

Die gesprek met Martine was veel moeiliker. Hy het dit mooi probeer doen. Haar uitgevra vir ete en daarna hoog bokant die stad op ’n koppie stilgehou. Onder hulle het die stadsnag soos ’n tapyt vol blinkertjies gelê. En Dai kon dit nie langer uitstel nie.

“Martine, jy weet dat ek Sondag vertrek, nè?”

Sy was heelaand opgeruimd, selfs dierbaar, maar hy het skielik besef dat hy haar nie moes uitgeneem het nie. Só iets kan nie minlik geskik word nie. Nie met iemand soos Martine nie. En die oomblik toe sy begryp wat hy aan haar probeer sê, het sy teruggekap:

“Vlug jy of vlieg jy?”

Hy het al twee sy hande op die stuurwiel geplaas om te voorkom dat hy haar oor sy skoot trek en die pak gee wat sy kleintyd al moes gekry het. Waarom lê party mense se verweer tog altyd in nydigheid?

“Martine . . .” het hy geprobeer, “begryp een ding . . .”

“Ek begryp niks. Niks! Maar in die vervolg sal ek weet om nooit weer ’n man te vertrou nie! Dankie vir dié duur les!”

“Nou is jy onnodig drasties!”

“Wel!” het sy gestik in haar gramskap. “As dit darem nie die toppunt van . . . van . . .”

“Kyk hier, Martine,” het hy skerp gereageer toe sy geduld eindelik meegee, “ek het jou nooit enige rede gegee om te dink dat ek met jou ’n ernstige verhouding wil aanknoop nie. Jy is lief en baie mooi, maar . . .”

“Ry! Rý!” het sy hees gesê, haar gesig strak teen die donker koper van haar hare.

Hy het dit gedoen, kwaad en ongelukkig omdat hy dit so plathand aan haar gestel het. Hy moes dit lankal gedoen het, het hy toe spytig gedink. As hy haar lankal die voet dwars gesit het – ook sy ma – sou dit nie nou nodig gewees het om alles ru oop te vlek nie. Dis eintlik ’n lelike ding as die man die afsêwerk doen, maar nou is daar geen ander genade nie!

Voor hul huis het hy stilgehou en verwag dat sy sonder meer sou uitspring en die deur toeklap. Sy het nie. Sy het bly sit, voor haar uitgekyk sodat hy geen keuse gehad het nie en dieselfde gedoen het.

“Dai . . .?”

“Ja?”

“Sal jy . . . sal jy soms aan my dink?”

Hy het sy tande opmekaar geklem. Hoe kan Martine en sy ma tog nie hul eie wense parallel weef met ’n ander se wrange versugtinge nie! Dis nie dat hulle reg in sy pad staan nie – hulle hardloop saam met hom. As hy swenk, swenk hulle ook. Sy wéét dat hy wil wegkom van haar, en nou dring sy aan op ’n plek in sy gedagtes. En sorg dat sy só by hom bly . . .

Sy het haar gesig na hom gekeer, en in die lig van die straatlamp kon hy sien dat haar wange blinknat is. Toe het hy geweet waarom sy ma en hierdie meisie mekaar so goed vind – hulle is van dieselfde stoffasie. Hulle gee nooit op nie. Hulle wil-en-sal voortdurend. Tog het haar hartseer hom week, amper skuldig, laat voel. Hy het haar gesig versigtig in sy hande geneem, maar sy het haar met groot dringendheid teen hom aangedruk en sodoende alle bekoring uit haar nabyheid gewis. Hy het haar ferm aan die skouers gevat, op die voorkop gesoen en die deur agter haar oopgemaak, haar sag uitgehelp. Op die mooi gesig by hom kon hy die ingehoue woede sien, maar sy het net sag gesê:

“Nag, Dai . . . En tot siens!”

Dit het hom amper meer ontstel as haar aanvanklike verset. Dié skielike inskiklikheid was gemotiveerd, dit kon hy voel . . .

Dai kom tot homself toe die vliegtuig se wiele met ’n effense stampie die aanloopbaan raak. Die ou tantetjie langs hom leun gretig oor om haar eerste glimps van dié Engeland te kry, waar haar dogter nou woon. Haar ou rimpelgesiggie val en sy draai na Dai.

“Lyk dit dan altyd so trietsig hier?” wil sy weet.

“Nee wat, tannie, moenie jou blind staar teen die wolkies nie. Die gras is hier feitlik altyd groen. En die somer is sommer om die draai . . .” Hy maak sy gordel los en help haar ook. Sy is ’n tannie Van Zyl van die Vrystaat. Dai besluit terstond om hom oor die verlore ou mensie te ontferm. Hy help haar deur die doeane en kry lag vir haar doodverskrikte uitdrukking.

“Ek was die bangste dat hulle dalk my medisyne sal vat,” beken sy bewerig aan Dai. Met die verwarrende mensemassa om haar het sy egter vrede. Spoedig weet Dai dat sy aan haar rug ly en baie las van pyn het, en o, wat gaan sy doen as sy in die ses maande van haar kuier ’n dokter nodig kry? Dai stel haar dadelik gerus, gee haar die adres van Charles-Henry se spreekkamer, en sê sy moenie huiwer om hom te kom sien nie. Dit maak die ou tantetjie se dag, en Dai kyk met iets soos deernis hoe haar dogter haar in haar arms toevou. Dan kry hy sy eie bagasie en gaan sit in die ruim ontvangslokaal, waar Charles-Henry beloof het om hom te kom ontmoet.

Hy sit skaars of iemand sê sy naam.

“Dokter Deetlefs . . .?”

Hy swaai om op die draaistoel. Sy staan skuins agter hom. ’n Lang meisie met pikswart hare wat sy van haar hoë voorkop af terugkam en in ’n groot chignon in haar nek saamvat. Sy is in ’n heldergeel tweestukpakkie gekleed, met ’n geelbont syserpie om haar nek. Oor haar skouers hang ’n deftige donkerblou leerjas. ’n Huiwerige glimlag raak aan haar vol mond toe sy merk dat hy haar herken.

“Sylvia . . .!” roep hy verras uit en kom na haar toe. Dis sý wat saam met Charles-Henry by Hugo en Sanet gaan kuier het om Dai se hospitaaladres by hulle te kry. Hugo wou juis in sy brief weet of Dai haar nog onthou.

“Hallo, dokter . . .” Haar stem is laag en rond soos hy dit onthou.

“Hoekom so formeel?” vra hy toe hy haar met die hand groet, en sy glimlag haar stadige glimlag, wat eerste in haar donker oë begin. Hy het vergeet dat Sylvia só lyk, ontdek hy met verbasing. Miskien omdat sy nie werklik mooi is nie. Tog wek sy die indruk dat sy pragtig is. Miskien het dit iets daarmee te doen dat ’n mens feitlik dadelik ’n tweede keer na haar kyk. Dai besef met ’n ligte skokkie dat haar oë nie donker is nie; hulle is ’n diep pers. Sy het regte viooltjie-oë, en haar sensitiewe mond het ’n kuiltjie in die linkerhoek.

“Wel, dokter,” antwoord sy sy vraag, “jy is nie meer ’n student nie en ek is nou jou ontvangsdame, klinieksuster, teemaakster . . .” en sy maak ’n sprekende gebaartjie met haar hand om aan te dui hóé ’n pos van vele kleure sy nou het.

“O, dus is jy Charles-Henry se vonds?” vis hy. Hy kan byna nie glo dat die knap suster Sylvia Saunders haar hospitaalpos sou verruil vir die een wat sy nou beklee nie. Sy het heelwat aansien as operasiesuster in Guy’s Hospital gehad; selfs besoekende chirurge het van haar geweet, en Dai is opreg verbaas dat sy daar weg is. Tensy daar natuurlik ’n geweldige verskil in salaris is. En dit verklaar mos alles, dink hy gemeen, maar hy vra niks verder nie.

“Ja,” sê sy net en tel haar handsak van die stoel af op. “Dokter Mounthallow kon ongelukkig nie self kom om jou te ontmoet nie. Hy is in die operasiesaal. Een van sy pasiënte, wat maar voor verlede week ontslaan is, was in ’n motorfietsongeluk. ’n Bekkenfraktuur en drie gekraakte ribbes . . .”

“Ek begryp. Is jy met jou motor hier?”

“Nee, dokter Mounthallow het gesê ek moet die BMW neem. Hy is met die Mini weg kliniek toe. Jy kan sommer saam met my kom. Ek het met iemand gereël om jou bagasie na die motor te neem.”

“Nog altyd so bekwaam!” kan hy nie help om ’n bietjie te spot nie.

Sy glimlag. “’n Vereiste in my werk, nie waar nie!”

“En wat ék vooropstel,” antwoord hy, en is onmiddellik spyt toe sy liggies verkleur en niks sê nie. Hy kan die onheilige begeerte om met haar skoor te soek, nie verklaar nie.

Hulle stap in stilte na die motor en hy bied aan om te bestuur. Sy oorhandig die motorsleutels sonder ’n woord en hy hou vir haar die deur oop.

Op pad stad toe is sy stil, maar dis nie ’n stilte wat hom hinder nie. Hy voel by haar byna soos by Rieta, dink hy. Rustig, maar ingestel om te kommunikeer, met of sonder woorde. Met klein berou dink hy daaraan dat hy nie ’n enkele maal kan onthou dat hy en Martine werklik gedagtes gewissel het nie. Daar was net gedurige skermutselinge met woorde, wat daarop gemik was om reaksie by hóm uit te lok. As hy maar eerder Martine se doelgerigtheid in haar verhouding met hom gesnap het!

Hy steel ’n blik na die meisie langs hom. Met haar gesig weggedraai, sit sy en kyk na die verbysnellende landskap, en hy kry ’n glimps van ’n slanke wit hals en ’n fyn neus. En die donker bolla in haar nek . . . so ’n kalm kapsel. Hy onthou nou dat hy haar ook een aand tydens sy studiejare na ’n hospitaaldans geneem het. Sy het haar hare toe net so gedra, en hy het ’n aanmerking daaroor gemaak.

“Ek hou daarvan,” het hy gesê, dit lig aangeraak. “Geen fieterjasies nie.”

Sy het niks gesê nie, net met stil oë na hom gekyk sodat hy gewonder het wat sy dink.

“Jy het mos geen fieterjasies nie, nè?” het hy die oomblik lig probeer hou, en gelag.

“Nee,” het sy sag gesê, en omgedraai.

Hy het haar net af en toe uitgeneem, want hy was versigtig om nie te gebonde te raak in daardie jare nie. En by Sylvia was hy op sy gemak; sy was afsydig, soms selfs koud. Min het hy geweet hoe gebonde hy wel was, want Martine en sy ma het fyn-fyn drade om hom gespin, eintlik so lossies dat hy maar onlangs eers van die krag daarvan bewus geraak het . . .

Hy sug, en onwillekeurig trap hy die petrolpedaal dieper in. Die BMW skiet vorentoe. Hy voel die krag van die motor onder hom en hy sien hoe die lentesonnetjie ’n paar wolkies opsy stoot en ’n blink streep op die nat teerpad laat. En hy voel hoe dit los word binne-in hom, hoe die beklemming van die afgelope weke wyk. Ek is ’n vry man! dink hy in roekelose opgewondenheid. En die twee jaar wat voorlê, gaan heerlik wees! Genadiglik is sy ontvangsdame iemand soos Sylvia – kalm en altyd bedaard, betroubaar en bekwaam. En bo alles ’n meisie wat nooit haar vangnet na ’n man sal gooi nie!

Hulle ry die groot grys stad binne. Hy ken Londen, en sy hoef maar net die straatnaam te noem waar Charles-Henry vir hom ’n woonstel gekry het.

“Gaaf,” sê hy net. “Ek het Charles-Henry gevra om vir my verblyf so na moontlik aan die spreekkamers te reël.”

Sy haal ’n paar roomwit leerhandskoene uit en trek dit aan, stoot dit omslagtig tussen haar vingers in sodat dit gemaklik pas.

“Dit . . . e . . . dit was eintlik ék wat die woonstel vir jou gekry het. As jy dalk nie daarvan hou nie, moet jy net sê . . . maar die uitsig uit die woonkamer is vir my so mooi. Dit kyk uit op ’n klein binneplein met plate affodille in blom . . . en baie plante, selfs drie groot potpalms met bankies onder. En daar kom baie voëltjies . . . Ek is bevrees ek het dit verkies bo ’n moderne plek sonder siel . . .” Sy kyk huiwerig na hom.

Dai is verbaas en aangenaam verras.

“Jy weet nie hoe bly is ek daaroor nie! Ek was juis bang ek sal dalk in een van hierdie betonblokke moet nesskop. Ek is meer bederf, weet jy? Baie ruimte, baie son en baie kos! Dit alles maak dat ’n mens darem min of meer jouself kan wees!”

“Ja,” sê sy met haar seldsame glimlag. “Dis daardie ekstra dimensie wat die Duitsers Lebensraum noem . . .”

Hulle hou stil in ’n kort doodloopstraatjie. Die spierwit spitsdakhuise is in Tudor-styl en staan styf teen mekaar. Die blomkersiebome op die groen sypaadjie is oortrek met digte trosse pienk kersieblomme. Dis sprokiesmooi. En die hele omgewing straal ’n intieme geselligheid uit. Dis ’n bloeisel van ’n plekkie in die stedelike grouheid om hulle.

“Jy is reg, Sylvia,” sê Dai. “Dié plek het baie siel . . .”

Hulle klim uit en in stille akkoord staan hulle eers die wêreld en bekyk. Die pienk bloeiseltrosse van die kersiebome verdryf alle grysheid uit die dag; die swart houtwerk steek skerp af teen die spierwit mure van die huise, en die nou straatjie met sy eeue oue hobbelsteentjies blink nat en skoon. En dis ’n byna ongelooflike stil woonbuurt. Twee goed geklede kindertjies kom saam met hul moeder by ’n voordeur uit, kyk nuuskierig na die man en vrou by die motor en glimlag skamerig toe hulle verbystap. Uit een van die takke bokant hul koppe vlieg daar ’n vaal stadsmossie uit en hul vlug laat ’n paar van die brose blommetjies grond toe fladder. Sylvia buk dadelik en tel hulle op. Hou hulle op haar oop handpalm, en Dai sien met verwondering hoe daar kleur in haar wange kom en haar donker oë glinster van plesier.

“Dis ’n baie goeie teken!” sê sy ingenome. “Nou gaan jy gelukkig hier woon!”

Dai staan in sprakelose verwondering na haar en kyk. Dis asof sy in ’n oogwink sy hele gedagtewêreld betrek het. En hy kan geen logiese rede hoegenaamd daarvoor verstrek nie. Wat ’n interessante mens, dink hy, en smoor daarmee enige opwindende gevolgtrekking waartoe hy moontlik kon gekom het. Hy draai hom om, bestudeer die vooraansig van die huis, wat volgens die agente eintlik ’n woonstel is.

“Ek hou van die plek,” sê hy houterig. “’n Mens sal dit jou eie kan maak.”

“Wag tot jy binne is!” antwoord Sylvia beheers en laat val sonder meer die twee bloeisels op die sypaadjie. Toe stap sy na die houtvoordeur en sluit oop.

’n Klein portaaltjie lei na ’n ruim studeerkamer, ’n sitkamer, woon-eetkamer en ’n klein kombuisie. Bo is twee slaapkamers en ’n badkamer. Die plek is egter ongemeubileerd, afgesien van ’n kookplaat in die kombuis, en ’n divan en leunstoel in die studeerkamer.

“Ek het gedink dit sal voldoende wees vir die eerste paar dae, totdat jy vir jou meubels gekoop of gehuur het,” verduidelik Sylvia toe hulle weer onder in die portaal staan.

“Ja wat,” gee Dai toe. “Maar jy moet asseblief so gou moontlik vir my die plek meubileer. Ek gee jou ’n vry hand. Maak maar soos wat jy goed dink – ek het volle vertroue in jou!”

Daar kom ’n geslotenheid oor Sylvia se gesig, ’n trek wat Dai in die maande wat kom, nog goed sal leer ken.

“Ek ken nie jou smaak nie, dokter,” sê sy styf en vee met ’n vinnige gebaar ’n paar los haartjies van haar slaap af weg. “En . . . en kry iemand wat geskool is daarin om ’n vry hand te hê . . .”

Dai kyk haar enigsins verbaas aan. Dis op die punt van sy tong om haar op ’n baie hoflike manier na die hoenders te stuur. Enige ander meisie sou gespring het om hom met só iets te help. Vroumense hou tog daarvan om ’n vry hand te hê met meubilering en binnenshuise versiering. Dis mos glo ’n lekker speletjie! Martine sou tog . . . Hy druk ’n hand oor sy oë en kry sy gedagtes bymekaar. Die soveelste maal dink hy met ’n soort weersinwekkende skok daaraan dat hy ontsettend verwikkeld geraak het met Martine. Onwillekeurig herlei hy alles na wat sý sou gesê of gedoen het. En hy weet sonder twyfel dat hy haar met grasie sou aanbeveel het om dan maar alles te los as dit vir haar te veel is! Maar Sylvia is anders. Geeneen van die reëls wat deurgaans geld vir sy ander vroulike kennisse, geld vir haar nie. Hy voel dit aan. By haar is daar veel meer onder die oppervlak as wat vermoed word. En Dai is mensekenner genoeg om te weet dat daar ’n baie groot verskil tussen diepte en oppervlak is . . .

Daarom pleit hy nie met Sylvia nie, maar hy aanvaar ook nie haar weiering nie. Hy gee bloot ’n opdrag.

“Suster Saunders,” sê hy, en sien hoe sy onpersoonlike stemtoon haar laat ontspan, “ek besef dat jy baie besig is en nog gaan wees veral noudat ék hier is. Jy sal my met ongelooflik baie dinge móét help. Ék sal bepaald geen tyd hê om te gaan kies tussen plakpapiere en materiale nie. Kry dus vir my ’n erkende binneversierder soos Al Brizzi, maar gee jy sélf maar rigting aan sy idees. Ek gee nie om vir appelkooskleur en perskepienk in die slaapkamers nie, maar die studeerkamer . . .”

“Moet prakties en manlik wees!” val sy hom sagkens in die rede, maar sonder om hom in die oë te kyk. Sy stap by hom verby en bly staan in die studeerkamer se deur. “Leer, chroom en hout . . . en daardie oorkantste muur moet van bo tot onder boekrakke kry. Gordyne, mat en kussings in skakerings van bruin en oranje . . .?” sê-vra sy oor haar skouer.

Dai kyk grimmig-geamuseerd na haar stywe rug. Dus is ons op saaklike voet, dink hy. Wel, des te beter!

“Daaroor sal jý besluit!” troef hy haar nietemin, en toe sy nie reageer nie behalwe met ’n klein kopknikkie, kyk hy op sy horlosie en sê: “Dokter Mounthallow behoort al terug te wees. Ek het heelwat om met hom te bespreek.”

“Natuurlik,” antwoord sy dadelik, en hulle stap saam motor toe nadat Sylvia die voordeur gesluit het. “Ek sal vanmiddag nog ’n duplikaat van die sleutel laat maak!”

“Alles reg,” sê Dai afgetrokke.

Hulle ry in stilte spreekkamers toe.

“Wie het vandag jóú werk behartig?” vra Dai eenkeer.

“O ja, ek het vergeet om jou te sê. Daar is twee van ons . . . ek en mevrou Thatcher. Jy sal haar bekwaam vind, dokter. Sy is nie ’n gekwalifiseerde verpleegster nie. Doen eintlik die ontvangswerk. Maar sy kan kophou en . . .”

Dai vind dat hy meer na haar stem luister as na haar woorde. Dit is rustig, met lae, ronde klanke.

Hulle parkeer reg voor die baie moderne spreekkamergebou.

“Aitsa!” sê Dai toe hulle uitklim. “Mounthallow het nie sleg gedoen nie!”

Sylvia loer versigtig na hom en sê ernstig:

“Ja, dokter Mounthallow is regtig ’n baie suksesvolle ortopedis!”

Dai kyk af in haar groot oë met die swart wimpers. ’n Mag buite homself laat hom aanhou kyk. Kalm gelaatstrekke, geen groot skoonheid nie . . . maar tog. Daar is iets omtrent die reguit neusie en spits kennetjie, en ’n flikkering in die oë, wat nooit werklik tot uitdrukking kom nie. Miskien was daar nog nooit ’n man wat kringe op die stil waters kon maak nie, dink hy. Toe lag hy, hou sy kop skeef toe hy sê:

“Dus sal ek versigtig moet trap in die spore van die groot Mounthallow?”

Sy gaan staan, haar mond effens oop in protes.

“Nee, dis nie hoe ek dit bedoel het nie!”

Hy neem haar aan die elmboog en stuur haar die gebou in tot by die hysbak.

“Ek spot, suster Saunders. Ek spot met jou.”

En hy dink: daar is iets aan haar mond ook, ’n beweeglikheid wat veel meer sê as haar versigtig gekose woorde . . .

Hulle kom Charles-Henry in die gang teë. Die maer student van byna twee jaar gelede is weg, en hy is nou die toonbeeld van ’n man wat suksesvol in sy beroep is. Hy was nog altyd ’n ekstrovert en slaan sonder meer sy arm om Dai se skouers.

“My liewe man! Jy weet nie hoe bly ek is om jou te sien nie! Kom ons gaan gesels! Ek sien suster Saunders het jou toe in ’n goeie toestand hier gekry!” Hy glimlag na Sylvia se kant toe en sy knik net haar kop in erkenning van die ietwat dwarse bedanking vir haar moeite.

Dan verdwyn sy, en die mans gaan sit in die groot en gerieflike spreekkamer. Hulle val dadelik weg met lang en ingewikkelde besprekinge van Charles-Henry se werk. Die kliniek, verduidelik hy, is in dieselfde gebou as die spreekkamers, en bedien ses ortopediste. Dit is volledig toegerus met drie hipermoderne operasiesale en die allernuutste toerusting. Baie van sy erfgeld, erken Charles-Henry, het hierdie dinge moontlik gemaak. Dit heet dan ook die Mounthallow-kliniek. Verder is die personeel hoogs gekwalifiseerd en baie gewillig.

Die gesprek gaan ook oor vooroperatiewe pasiënte, wat nou Dai se verantwoordelikheid word. Hulle is spoedig so verdiep in die nuutste operasietegnieke, wetenskaplike artikels en Charles-Henry se navorsingsprojekte dat die tyd omvlieg, en dis skemer voordat hulle verpoos.

“Wel, daar het jy nou die hele prentjie,” sug Charles-Henry en rek genoeglik met min konsiderasie vir sy Saville Row-pak.

“Ja-nee, ek sal regkom,” stel Dai hom gerus. “Ons is na alles uit dieselfde skool.”

Toe loer Sylvia in om te groet voordat sy huis toe gaan. Sy trek die deur agter haar toe en Charles-Henry leun vooroor.

“Só ’n verstandige meisie daardie. Ek kan nooit genoeg dankbaar wees dat sy dié pos aanvaar het nie . . .”

“Dit glo ek goed,” antwoord Dai. “Maar sê my, hoekom hét sy gekom? En wat maak haar so danig verstandiger as ander van haar spesie?”

Charles-Henry kyk verbaas na hom.

“Wat pla jou, Dai? Jy ken suster Saunders tog? Jy behoort te weet hoe bekwaam sy as operasiesuster was? Hemel, man, tot ou Van Zeust wou niemand anders naby hom hê as hy kom lesings gee in die operasiesaal nie. Jy onthou tog hoe ons as studente daar op die galery ons soms verstom het aan haar buitengewone kalmte en vaardigheid die keer toe Cholms die hartaanval langs die tafel gekry het? Sý was die een wat kop gehou het! Guy’s het ’n week lank daaroor gejuig . . .”

Dai lig sy hand in ’n vredesgebaar.

“Juis, juis! Maar dis presies waarom ek wonder wat haar beweeg het om hiérheen te kom!”

“Dit weet ek self nie. Ek is maar te bly dat sy hier is!”

“Ek begryp . . .”

“Dan is ek bly,” sê Charles-Henry kripties, kyk Dai meteens reg in die oë, en spot fyntjies: “Ek weet jy’s bang vir vroumense, Dai. Ek sou ook gewees het as ek jy was. Jou voorkoms maak natuurlik dat jy heelwat las het van bewonderaars – ’n arme outjie soos ek moet maar op my fantastiese persoonlikheid staatmaak!”

“Gaan vang die haan, hoor!” brom Dai. “As jy weet wat ek moes deurmaak die afgelope tyd, sal jy grys word uit skone simpatie!”

“A . . . jou ma, nè? En die mooi rooikop?”

“Ek het nie geweet dit staan geskryf nie!” sê Dai afgehaal. “In elk geval, dis nou alles verby!”

“Ek hoop so, ou kêrel! Dis nie my saak nie, maar ek dink nie die rooikop sal goed wees vir jou nie! Wat ek netnou wou sê, is dat jy niks te vrese het wat Sylvia aanbetref nie . . . sy . . .”

“Dit weet ek, man!” lag Dai geforseerd. “Ek is nie heeltemal onkundig nie. Ek hou baie van haar. Sê my, waarom is sy nog nie getroud nie? Sy is seker al so agt en twintig, nie waar nie?”

“Ja, maar dit weet ek nou regtig nie. Dit is bepaald nie weens ’n gebrek aan bewonderaars nie!”

“Nee, seker nie,” beaam Dai ingedagte.