Читать книгу 'n Week van passie - Hetta Kotze - Страница 4

Wilmari parkeer die volgende oggend seweuur in Môreson se openbare parkering voor die hoofgebou en gaan by die voordeur in. Die koffiewinkel is reeds oop en die geur van geperkoleerde koffie hang in die lug. Sy sal een of ander tyd hulle spyskaart gaan uittoets, besluit sy toe sy verbystap.

Die sekuriteitswag by die deur en die ontvangspersoneel groet vriendelik en sy ervaar ’n onverwagte warmte. Sy dryf uit vrye keuse die afgelope vyf jaar rond en knoop geen bande aan met mense of plekke nie. Ná Rheeder se dood aan die einde van haar studies het sy oorsee gevlug. Sy het ’n ruk by haar ma en dié se tweede man in Londen gekuier, en toe met ’n rugsak deur Wes-Europa getoer. In Switserland het sy haar hart uitgehuil omdat sy en Rheeder gedroom het om daar wittebrood te hou nadat hulle gekwalifiseer het.

Aan die einde van daardie jaar het sy besef dat sy nie meer kan weghardloop nie. Sy het besluit om die gevreesde en aggressiewe siekte, kanker, trompop te pak en dit te help oorwin. Sy sou dit leer ken, en help om gevorderde behandelings en metodes te ontwikkel om dit te voorkom. Sy sou dit bestudeer totdat daar geen geheimenisse meer vir haar is nie.

Sy het haar Zuma-jaar op die platteland gedoen en daarna in onkologie begin spesialiseer. Dit was spoedig vir haar duidelik dat dit nie so maklik gaan wees om dié vyand te verslaan nie. Professor Tayban het haar in haar tweede jaar genader en vir sy nuutgestigte kankernavorsingseenheid gewerf.

Die hyserdeur gaan oop en sy dink aan Môreson se direkteur toe sy die knoppie na die vierde vloer druk. Sy skuld die man eintlik ’n verskoning.

“Jy’s lekker vroeg,” sê Tiyika toe Wilmari by die ontvangstoonbank aanmeld.

Wilmari beduie na Martha se leë kantoor. “Is suster in die sale besig?”

“Sy kom nie vandag in nie, dokter.”

“O.” Wilmari staan ’n oomblik besluiteloos. Sy wou Martha uitvra oor die man by die parkeerterrein.

Tiyika tel haar notaboek op. “Ons kan maar begin wanneer jy gereed is.”

Die jong kankerpasiënt, Bettie, se ma is vandag by haar. Wilmari voel dadelik aangetrokke tot dié besadigde vroutjie met die sagte stem. Sy pas by haar man, dink sy.

Mabel Fryer stel haarself voor en bedank Wilmari vir haar openhartigheid met haar man in hulle gesprek die vorige dag.

“Dit help,” sug sy. “ ’n Mens voel so magteloos en desperaat as hierdie goed met jou kind gebeur.”

Bettie lê vandag lusteloos terug op haar kussing, die pop in haar arm.

“Voel jy sleg, nooi?” vra Wilmari en Bettie knik.

Tiyika kyk op haar notas. “Sy gaan vandag vir haar eerste chemoterapiebehandeling. Dokter wil sien hoe sy daarop reageer voor hy verder beplan. Daarna sal sy heel waarskynlik die buitepasiëntkliniek besoek totdat die behandeling voltooi is.”

Wilmari frons. “In Bettie se geval sou ek aanbeveel dat sy vir die laaste paar behandelings weer opgeneem word en in isolasie gehou word tot haar bloedtelling na wense herstel het. Ek sal ’n nota op haar lêer maak.”

“Dis die koste, dokter,” sê Mabel verleë. “Die mediese fonds is maar moeilik.”

“Hulle betaal gewoonlik as ons die behandeling behoorlik motiveer,” stel Wilmari haar gerus. “Ek sal dit reël met die dokter wat Bettie behandel. Ons het al ’n paar soortgelyke gevalle in ander hospitale gehad.”

“Dankie, dokter.” Mabel leun vorentoe en neem Bettie se handjie weer in hare.

Wilmari en Tiyika stap uit in die gang.

“Wil jy by ouma Tara Strydom aangaan?” vra Tiyika en beduie na die enkelkamer langsaan.

Wilmari knik. “Daar was gister besoekers by haar. Ek sal haar graag wil ontmoet. Die diagnose is lewerkanker, as ek reg onthou?”

“Ja.” Tiyika maak ’n aantekening in haar notaboek. “Sy is ses en sewentig en het twee jaar gelede ’n beroerte gehad wat haar aan die regterkant verlam gelaat het. Sedertdien woon sy by haar jongste seun. Ek verstaan dat al die kinders bydra tot haar versorging. Die tuisverpleegster wat haar al twee jaar lank oppas, kom elke dag Môreson toe om haar te was en na haar om te sien. Dis ’n baie hegte familie – daar is altyd iemand by haar.”

Ouma Tara kyk moeg op toe hulle binnekom. Langs die bed sit ’n middeljarige vrou haar hand en vashou. ’n Swart vrou is besig om tandepasta op ’n tandeborsel te sit.

“Dis dokter Neveling, mevrou Strydom,” sê Tiyika hard. “Sy doen navorsing hier in ons afdeling en wil jou graag ontmoet.”

Ouma Tara knik. “Dag, dokter.”

Die woorde kom moeilik en Wilmari moet mooi luister om dit uit te maak. “Het u pyn?” vra sy.

Ouma Tara skud haar kop.

Wilmari trek die lêer uit die rakkie aan die onderpunt van die bed om dit te bestudeer. Sy merk dat die dosis morfien, wat deur middel van ’n plakkertjie onder ouma Tara se skouerbeen toegedien word, reeds hoog is.

“My ma is eintlik net hier vir ’n paar chemoterapiebehandelings,” sê die vrou langs die bed. “Sy het ’n knop in haar skouer ontwikkel en dit hou aan groei en veroorsaak baie pyn. Toe het die spesialis gesê hulle gaan die knop bestraal om die gewas te verklein. Hulle doen nog waarneming, en sal Maandag met die behandeling begin.”

Wilmari plaas die lêer terug en lê haar hand op ouma Tara se arm. “Daar loop ’n perdestert van senuwees van die nek af deur die skouer,” verduidelik sy vir die dogter. “Dis waarom dit vir jou ma soveel pyn veroorsaak as die knop daarteen druk.”

Sy glimlag vir ouma Tara, wat haar nou onrustig lê en dophou. “Kan ek u gou ondersoek?” vra sy hard, en die ou vrou knik.

Wilmari ondersoek haar vlugtig en vra nou en dan ’n vraag, wat deur die dogter of die hulpverpleegster beantwoord word. Dan groet sy vriendelik en beweeg saam met Tiyika na buite.

“Ons het eintlik die kamer nodig,” sê Tiyika gedemp, “maar die nagsuster het haar uit die saal hierheen geskuif omdat haar dogter nou snags by haar wil slaap.”

“Wanneer is die diagnose gemaak?” vra Wilmari.

Tiyika kyk na haar notas. “Drie weke gelede. Volgens die familie is die spesialis se prognose dat haar lewensduur drie tot ses maande kan wees.”

Wilmari skud haar kop. “Hou haar in die enkelkamer, verpleegster, sodat die familie haar kan besoek. Verwys asseblief enige navrae oor die besluit na my. Ek glo nie dit gaan vir ouma Tara nodig wees om bestraal te word nie. Dis een van die aggressiefste kankers wat ek nog teëgekom het. Hou julle die pyn goed onder beheer?”

“Ja, dokter. Ons gee ’n morfienstropie by wanneer die plakkertjie nie genoeg is nie,” knik Tiyika.

“Dis goed.”

Toe hulle weer by die saalontvangs kom, staan ’n slanke vrou met lang blonde hare vir hulle en wag. Sy groet Tiyika en steek dan haar hand na Wilmari uit.

“Bly om jou te ontmoet, dokter Neveling. Ek is eintlik hier om jou vir ontbyt by die koffiewinkel te nooi. Ek is Salomien Bruwer, Môreson se bemarkingsbestuurder.”

“Aangenaam,” glimlag Wilmari toe sy die vrou se hand skud. “Ek het juis vroeg vanoggend toe ek die koffie ruik gedink ek moet daar uitkom. Dit sal heerlik wees.”

Sy huiwer en kyk na Tiyika. “Net nog een saak, verpleegster: weet jy van enige klagtes oor vreemdelinge wat snags in die parkeerarea ronddwaal?”

Tiyika en Salomien verwissel ’n vinnige blik en Tiyika lyk meteens bekommerd. “Waarom … vra dokter?”

“Net gewonder.” Wilmari trek haar skouers op. “Daar was ligte gebreek by die personeelparkering gisteraand. Die sekuriteitswag het toe vir my met sy flits kom lig om die glasstukke mis te ry. Toe ek wegry, kom daar ’n ander motor verby, en ek het my verbeel ek sien in die ligte iemand in ’n blou hemp teen die gebou skuil.”

Tiyika suig haar asem hard in. “Norman het gisteraand ’n man met ’n blou hemp by die ambulansparkering gekonfronteer! Die man het gesê hy het ’n pasiënt besoek en hy’t op pad uit verdwaal!”

“Norman Khoza is die hoof van ambulansdienste,” verduidelik Salomien vir Wilmari. “Jy moet dit maar rapporteer, Tiyika.”

Sy glimlag vir Wilmari. “Kom, ek sal jou tydens ontbyt ’n bietjie meer oor die saak vertel.”

Toe hulle op die grondvloer uit die hyser stap, kom ’n lenige man geklee in ’n netjiese pak klere verby en groet Salomien. Dan ruk hy tot stilstand. “Wilmie!”

Wilmari draai verras na hom toe. “Danie? Ek het nie geweet jy’s nou hiér nie.”

Hy omhels haar sonder huiwering en soen haar.

Dan staan hy terug en bekyk haar waarderend. “Ek praktiseer nou al vir ’n jaar as ortopeed hier. Jy lyk goed! Wat maak jý by Môreson?”

“Ek is besig met navorsing.” Wilmari draai terug na Salomien, wat hulle geïnteresseerd dophou. “Ek en Danie het saam gestudeer,” verduidelik sy.

“Toe kies Wilmari koers oorsee en ek gaan maar aan met my studies,” voltooi hy en sug oordrewe.

“Ons sien jou nie dikwels so uitgelate nie, Danie,” terg Salomien. “Wil jy nie saam ontbyt kom eet nie?”

“Ek laat my nie twee keer nooi nie.” Hy vryf sy hande ingenome saam. “My eerste afspraak is gekanselleer, so ek het tyd. Dis in elk geval min genoeg dat ek en jy kans kry om te gesels, Salomien.”

“Dis omdat ons almal so besig is,” skerm sy.

“Wat behels jou navorsingsveld?” wil Danie by Wilmari weet toe hulle verder stap.

“Onkologie. Ek is verbonde aan professor Tayban se kankernavorsingseenheid.”

Danie steek verbaas vas. “Onkologie? Maar …” Hy swyg toe hulle by die koffiewinkel instap.

“Wat van daardie tafel in die hoek?” vra Salomien.

Wilmari kyk om haar rond. Die atmosfeer in die koffiewinkel is ontspanne en huislik en daar is baie beweegruimte. Die tafels het elkeen ’n vrolike tafeldoek en ’n potjie blomme op. Hulle het skaars gaan sit, toe is die kelner byderhand met die spyskaart. Hulle bestel ontbyt en Salomien vra dat die koffie dadelik gebring word.

Tydens die gesprek wat volg, hoor Wilmari by Danie dat hy geskei is. Salomien wei uit oor die werksaamhede by Môreson.

“Jy wou my nog vertel oor die man in die parkeerarea,” val dit Wilmari by.

“Man?” vra Danie skerp.

Wilmari vertel hom van die vorige aand se voorval en hy kyk geskok na haar.

“Daar is al drie gevalle van aanranding deur damespersoneel aangemeld,” sê hy en frons vir Salomien. “Julle sal JD dadelik moet inlig.”

Wilmari ril. “Is … die ander beseer?”

“Twee kon met bloukolle wegkom,” sê Salomien, “die derde een is byna verkrag. Daar is reeds ’n klomp veiligheidsmaatreëls ingestel – jy’t seker agtergekom die kantingange is gesluit. Dis ’n nagmerrie vir bestuur.”

Hulle ontbyt word bedien en terwyl hulle eet, groei Wilmari se skuldgevoel oor haar blatante verontagsaming van Jon van Jaarsveld se raad. Die man het werklik goed bedoel. As hy net minder dominerend opgetree het! Dis oor hy beheer van die situasie geneem het dat sy ergerlik geraak het.

’n Jong meisie met swaar gegrimeerde oë en slordige haarslierte kom ingeskuifel. Haar swart T-hemp is van gaas en het ’n materiaalinsetsel oor haar borste met ’n filmster daarop geskilder. Die uitrusting word afgerond met ’n wit valletjiesromp en iets soos veters wat in ’n dik band om haar gewrigte gedraai is. Stewels en kort swart kouse loer onder die romp uit.

Die kreatuurtjie val in ’n stoel by die tafel skuins oorkant hulle neer en skud haar kop toe die kelner naderkom. Dan vroetel sy in haar skouersak en haal ’n sigaret en ’n aansteker uit.

“Sy weet goed sy mag nie hier binne rook nie,” sê Danie onderlangs. “Hoe moedswillig kan ’n mens wees?”

Die kelner haas hom nader toe die meisie die eerste rook uitblaas. Hy beduie na die buitenste tafels en sy trek ’n gesig. Sy druk die sigaret heftig dood in die asbakkie wat hy haastig neersit.

Salomien skud haar kop. “Arme JD, lyk my sy ruk nou heeltemal handuit. Dis Taryn, direkteur Van Jaarsveld se dogter,” verduidelik sy toe Wilmari vraend na haar kyk. “Sy was tot ’n paar jaar gelede, toe haar ma dood is, nog ’n dierbare kind.”

Wilmari bestudeer die eienaardige stukkie mens onderlangs terwyl hulle verder eet. Almal in die restaurant word om die beurt met ’n uitdagende blik aangestaar. Wilmari moet haar wange byt om die glimlag te keer.

“Ja, baie dinge het verander nadat Mariska dood is,” sê Salomien sag. “Sy was ’n sjirurg hier by Môreson voor die ongeluk. ’n Bus se remme het onklaar geraak en dit het oor ’n rooi lig in haar vasgejaag. Sy is op slag dood.”

Wilmari knik toe die kelner met die koffiepot naderstaan om hulle koppies weer te vul. “Miskien is dit net die storms van die tienerjare,” sê sy en skeur ’n pakkie suiker oop.

“Miskien.” Salomien kyk peinsend na die meisie. “Ek onthou haar as ’n dierbare dogtertjie met ’n skaam glimlag toe ek drie jaar gelede by JD … gekuier het.”

Danie sit sy mes en vurk langs mekaar op die bord neer en skuif met ’n tevrede sug terug in sy stoel. “Dit was nou lekker.”

Hy grinnik vir Salomien. “Wat vang jy deesdae vir ontspanning aan?”

Sy lyk waaksaam. “Nog dieselfde. Ek lees, ek kweek orgideë en woon operas by. En jy?”

Hy knipoog ondeund vir haar. “Ek toets steeds eetplekke uit. Wil jy nie Vrydagaand saamkom en jou opinie gee nie?”

Salomien skud haar kop. “Dankie, maar ek het ongelukkig reeds ’n ander afspraak.”

“Selfde ou Salomien,” terg hy. “Wat van weer ’n bietjie saamkom op ’n hengeluitstappie? Ek gaan Saterdag Rietvleidam toe.”

Sy lag meteens helder. “Oor my dooie liggaam! Ek onthou nog goed hoe die brommers laas oor my tjoppie baklei het. Daar kom JD nou.”

Jon van Jaarsveld kom binne en groet met ’n kopknik toe hy verbystap na sy dogter toe. Sy kyk hom onstuimig aan toe hy gaan sit en draai dan haar kop weg.

Hy sien die sigaret raak en dis duidelik dat hy streng met haar praat voor hy sy bestelling aan die kelner gee. Sy kyk verby hom in die verte en lyk verveeld. Hy pers sy lippe saam en kyk af na sy hande. Dan begin hy weer met haar gesels.

Wilmari besef dat almal om hulle tafel stil geraak het. Salomien sit JD en dophou met ’n weerlose trek op haar gesig, en Danie frons vir sy bord.

Drie mans kom die koffiewinkel binne. Hulle gaan sit en bestel koffie. Wilmari herken hulle as ouma Tara se familie. Hulle sit en skerts, maar bekommernis lê swaar op hulle gesigte.

“Ons reël ’n spanbou by Impunzi-natuurreservaat vir volgende naweek,” begin Salomien weer gesels. “Julle is albei op die gastelys, so hou die naweek maar oop.”

Wilmari skud haar kop. “Baie dankie,” keer sy haastig, “maar dis sekerlik net vir julle personeel? Ek is weer oor ’n paar maande weg. Buitendien het ek dringende werk om af te handel.”

“Ek is bevrees jy het nie ’n keuse nie, Wilmari,” sê Salomien. “Wanneer jy in die geneesheerkorps van Môreson dien, tydelik of permanent, is jy outomaties ingesluit by al die personeelaktiwiteite. JD is baie streng daaroor.”

Danie knik instemmend. “JD het spesiaal ’n soort ruilooreenkoms met een van die Sandtonklinieke beding. Hulle personeel los hier af wanneer ons personeelsaamtrekke het, en ons los weer by hulle af wanneer nodig. Jy sal nie uit hierdie een kan kom nie, my liewe Wilmie.”

“Ek wil net nie julle geld en tyd mors nie,” gee Wilmari toe. “Eintlik sal dit lekker wees – Bennie is wildbewaarder daar.”

“My magtig!” Danie lyk verbaas. “Ek het gewonder of hy toe by sy ideale uitgekom het.”

“Bennie is my jonger broer,” verduidelik sy vir Salomien. “Hy en my oorlede verloofde het ’n passie vir die natuur gedeel.”

“Dis dan gaaf dat jy hom ook sal sien.” Salomien kyk op haar polshorlosie. “Ek het ’n ander afspraak, so julle sal my moet verskoon. Dankie dat julle kom saameet het.”

“Ek gaan nog koffie bestel,” sê Danie. “Dit en die ete sal vir my eie rekening wees, Salomien, dankie. Wil jy saamdrink, Wilmie?”

Wilmari skuif haar stoel terug. “Beslis ’n ander keer, dankie, maar ek het ’n dringende verslag wat ek moet afhandel en deurneem na professor Tayban toe. Dankie vir die ontbyt, Salomien.”

“Ek e-pos die reëlings vir die naweek,” belowe Salomien toe sy wegstap.

Danie kyk haar agterna, en vir ’n onbewaakte oomblik sien Wilmari die verlange in sy oë. Hy is verlief op Salomien, besef sy.

“Ek moet gaan.” Sy leun vorentoe en soen hom vlugtig. Toe sy regop kom, is sy bewus van Jon van Jaarsveld se blik op hulle.

“Haai!” Danie vang haar hand vas en beduie met sy kop in Jon se rigting. “Gaan jy nie vir hom sê van die man in die parkeerarea nie?”

“Nie nou nie.” Wilmari is meteens traag om in daardie grys oë te kyk, en vir boetedoening aan die dinamiese direkteur van Môreson Kliniek.

“Ek sal later, as sy dogter nie by is nie,” sê sy en maak haar haastig uit die voete.

Jon sien haar uitstap en kan nie help om die verleidelike wieg van haar heupe dop te hou nie. So ongeduldig en hardkoppig as wat sy mooi is … Hy twyfel nie vir ’n oomblik dat sy ’n harde werker is nie, maar sy aanvaar beslis nie gesag maklik nie.

Hy raak bewus van Taryn se blik op hom en kyk ondersoekend na haar.

“Hoekom kyk jy so na haar?” vra sy beskuldigend.

“Sy is ’n mooi vrou.” Jon kan nie die geamuseerdheid uit sy stem hou nie. “Dis wat mans doen as ’n mooi vrou verbystap, Taryn.”

Sy vleg haar vingers inmekaar. “Jy’t dit nooit gedoen toe Mamma nog geleef het nie.”

Sy glimlag verdwyn. “Ek was toe met haar getroud,” probeer hy geduldig wees, “en getroude mans kyk vir hulle eie vrouens.”

Taryn sug oordrewe. “Daar kom Yvonne se ma nou terug. Kry ek die geld, of nie?”

Jon plooi sy gesig streng. “As jy ordentlik vra, kan ek miskien ’n plan maak.”

“Sal Pa asseblief vir my geld gee vir ’n ete en ’n fliek?” akkommodeer sy hom. “Ek belowe om nie te laat terug te wees nie.”

Hy haal note uit sy beursie. “Tienuur,” sê hy ferm.

“Hoekom?” Sy staan op en kyk langs haar neus af na hom. “Jy’s in elk geval nie daai tyd al by die huis nie.”

“Tienuur,” herhaal hy.

Sy neem die geld by hom en buk onverwags af om hom op die voorkop te soen. “Dankie, Pappa.”

Ek het ’n verantwoordelike pos, wil Jon vir haar sê. En die huis raak soms te klein vir my; dis te leeg sonder jou ma. Ek is ’n man met behoeftes … En daar is ’n huishoudster en alles anders wat ’n kind se hart kan begeer vir jou in daardie huis. Wat meer kan ek doen?

Maar hy sê dit nie, want hulle het dié gesprek reeds baie kere tevore al gehad. Hy kyk die figuurtjie met die lelike stewels en wit romp agterna totdat sy in die maatjie se motor klim. Dan laat hy sy voorkop teen sy vingers sak. Wat meer kán hy doen?

“JD!”

Hy kyk op.

“Die twee vrouens het my in die steek gelaat,” kla Danie. “Wil jy nie saam met my ’n tweede koppie koffie kom drink nie?”

“Graag.”

Jon skuif verlig oor na die ander tafel toe. “Hier kom my ontbyt ook nou net. Wat is dit met die vroumense, Danie, klein en groot?”

Danie glimlag breed. “Dierbare ergernisse. Dit wil vir my lyk die tienervroumense is die moeilikste van almal.”

“Dis nie altemit nie.” Jon gooi sout en peper oor sy eiers en begin eet. “Daardie meisiekind van my gee my grys hare.”

“Miskien kort sy ’n ma.”

Jon skud sy kop. “Ek dink nie daar is iemand wat Mariska se skoene sal kan volstaan nie. En trou vir Taryn se onthalwe kan ek nie. Oor vier jaar is sy uit die huis en dan is ek steeds getroud.”

Danie lag. “Ja, as jy dit só stel …”

“Is Gert Beetge jou pasiënt?” vra Jon.

Danie knik. “Hy’t my gesê julle speel saam muurbal. Hoe hy so lank uitgehou het, weet ek nie. Die x-strale toon ’n groot diskusherniasie na posteriorvlak L4 tot L5. Daar is reeds geringe neurologiese uitval.”

“Dis die ou storie,” sê Jon. “Ons rugbybeserings haal ons almal hier by die middeljare in. Hy is een van die fiksste mense wat ek ken.”

“Dit sal sy herstel bespoedig.” Danie roer sy koffie. “Ek hoor daar was weer ’n voorval in die personeel se parkeerarea.”

Jon trek sy oë op skrefies. “Ek weet niks daarvan nie?”

“Dit het gisteraand gebeur; Wilmie het ons nou net vertel.”

“Wilmie?” Jon frons en vee sy mond met die servet af.

“ ’n Troetelnaam vir dokter Neveling,” grinnik Danie. “Ons twee het saam gestudeer.”

“Ek verstaan.” Jon stoot sy bord terug. “Ek het eintlik uit die afskeidsgroet afgelei dat julle mekaar ken.”

Danie knik. “Ons kom ’n lang pad saam. Ons groep het altyd op universiteit saam gejol. Wilmari en Rheeder – dit was haar verloofde – was versot op mekaar. Hy en Wilmie se broer was albei fanaties oor die natuur en Wilmie is elke vakansie saamgesleep op hulle goggavang-ekspedisies. Ek glo nie hulle het ooit ’n normale vakansie gehad nie – dit was altyd met ’n tent en ’n bakkie die bosse in. Rheeder was amper klaar met sy studie as bioloog toe hy met leukemie gediagnoseer is. Hy is aan die einde van Wilmie se finale jaar oorlede.”

Danie se gesig raak somber. “Dit was ’n hartseer tyd vir ons almal. Wilmie kon nie sy dood verwerk nie en is oorsee vir ’n jaar. Ons het toe eintlik kontak verloor.”

“Jy wou my vertel van die aanval,” herinner Jon hom.

Danie herhaal wat Wilmari gesê het.

Jon pers sy lippe saam. “Die wagte het gerapporteer dat iemand die ligte by die personeelafdakke gevandaliseer het. Dis onaanvaarbaar! Die man raak mak. Peet sal ’n plan moet maak. Ek kan nie toelaat dat my personeel aangeval word as hulle hulle werk doen nie.”

Danie staan op. “Ek moet gaan, JD, my volgende pasiënt is seker nou daar. Dankie vir die geselskap.”

Jon kyk afgetrokke na die gewerskaf in die koffiewinkel toe Danie weg is. So, die parmantige navorsertjie het toe haar rieme styfgeloop in die parkeerarea. Hy trommel met sy vingers op die tafel. Die probleem moet dadelik hanteer word, al moet hulle ’n lokval stel.

Dan glimlag hy skeef. Wilmie … Sy loop met haar eie bagasie, net soos hy. Die foto op haar lessenaar is seker van die verloofde.

Hy het haar weer vanoggend sit en bekyk terwyl Taryn sy lewe vergal het. Sy is sjarmant en ontspanne wanneer sy saam met vriende is, en sy het ’n mooi lag. Net jammer sy verander in ’n ystervarkie met uitstaanpenne wanneer hy naby kom. Miskien moet hy haar vra om met Taryn te help. Die twee sal mekaar verstaan.

Hy wonder meteens of dit ’n goeie ding is dat sy met kankernavorsing werk as sy nog rou oor haar verloofde. Is haar kompulsiewe werksure nie dalk ’n ontvlugting van die harde realiteite van die onkologie-afdeling nie? Sou professor Tayban van haar persoonlike tragedie bewus wees? Hy sal moet uitvind.

Hy voel weer die verontwaardiging in hom opstoot oor haar kortaf optrede die vorige aand. Miskien is hy net bederf, maar hy het gewoond geraak aan die respek van sy personeel én belangstelling van die vroulike geslag. Wilmari Neveling het hom eenvoudig geïgnoreer en aangegaan met haar werk. Die skok op haar gesig toe sy besef dat hy nog in die kantoor is, het hom oortuig dat dit nie toneelspel was nie. Net so maklik kon die aanvaller haar daar in haar kantoor oorrompel het.

Hy stoot sy stoel terug en stap toonbank toe om sy rekening te betaal. Vreemd dat hy skaars bewus was van Salomien by die tafel langsaan, maar heeltyd bewus gebly het van die donkerkop. Salomien gee nog vir hom om, hy kan dit aanvoel, maar sy jaar lange verhouding met haar lê ver in die verlede. Sy is ’n dierbare mens en ’n knap bemarkingsbestuurder, maar sy kon dit nooit regkry om sy hart aan te raak nie.

Jy is oud en sinies, betig hy homself toe hy uitstap, en naïef om te dink dat daar nog so iets soos die opwinding van eerste liefde vir jou kan wees.

Hy haal sy selfoon uit sy sak en skakel die operasionele bestuurder om hom na sy kantoor te ontbied. Peet moet sy afdelingshoofde bymekaarkry en die saak van die aanvaller vandag nog takel.