Читать книгу Vivienne Westwood - Ian Kelly - Страница 31

Niniejsza książka jest efektem wielu godzin spędzonych razem z Vivienne w ciągu ostatnich lat, rozmów, w większości nagranych, oraz wywiadów z członkami jej rodziny, przyjaciółmi i współpracownikami. Dlatego w pierwszej kolejności dziękuję właśnie im, a przede wszystkim najważniejszym mężczyznom w jej życiu: Andreasowi, Benowi, Joemu i jej bratu Gordonowi, za czas, cierpliwość i ciepłe wspomnienia oraz wyrozumiałość, z jaką traktowali inwazję literatury w swoje życie.

Część biografii oparta została na zapiskach, robionych na maszynie i ręcznie, które Vivienne zaczęła prowadzić z Garym Nessem i od tamtej pory cały czas coś do nich dorzucała; znajdują się one wśród rozmaitych dotyczących jej dokumentów w Clapham oraz na Elcho Street.

Książka nie zostałaby napisana bez początkowego bodźca ze strony Christophera Di Pietro, Carla D’Amario i Ivana Mulcahy’ego, a dług wdzięczności zaciągnąłem również wobec Mattea Guarnacciego, który pozwolił mi skorzystać z wyników swoich badań. Mam nadzieję, że ufność, jaką we mnie pokładali, oraz sympatia dla Vivienne znalazły odzwierciedlenie w tekście.

Współpraca z przyjaciółmi, rodziną i z wieloma osobami z całego świata, w których życiu pojawiła się Vivienne, nie byłaby możliwa bez ciepłego wsparcia asystentki osobistej Vivienne i Andreasa, Tizer Bailey. Vivienne i ja dziękujemy jej z całego serca. Chciałbym wyrazić wdzięczność Jego Królewskiej Wysokości księciu Walii za pozwolenie przytoczenia cytatów z jego prywatnej korespondencji z dame Vivienne Westwood, oraz dr. Grahame’owi Daviesowi, asystentowi prywatnego sekretarza Ich Królewskich Wysokości księcia Walii oraz księżnej Kornwalii, za życzliwą pomoc.

Na najgorętsze podziękowania zasługuje cały zespół ludzi pracujących w firmie Vivienne Westwood w Londynie, Paryżu i we Włoszech, szczególnie osoby zajmujące się kolekcją „Gold Label” wiosna/lato 2014, czyli: Maiwenn Le Gall z agencją castingową Maiwenn Models, Kiko Gaspar, Rafael Gomes i Ajuma. Szczegółowe informacje od długoletnich współpracowników: Marka Spye’a, Murraya Blewetta, Alexa Krenna i Brigitte Stepputtis uratowały mnie od wielu błędów w dziedzinie mody i historii; te, które pozostały, są wyłącznie moją winą. Dziękuję im wszystkim oraz moim gospodarzom, którzy umożliwili mi napisanie rozdziału paryskiego: Jeanowi i Françoise Pepin-Lehalleur oraz Dominique’owi Lapierre’owi.

Wiele osób poświęciło swój czas, udzielając wywiadów, służąc informacjami na temat przydatnych źródeł, wymieniając ze mną listy czy e-maile. Spośród nich chciałbym podziękować szczególnie Gene’owi Krellowi z japońskiej edycji „Vogue’a” oraz Claire Wilcox i Kate Bethune z Muzeum Wiktorii i Alberta za nieocenione rady i poparcie dla tego projektu tudzież za wypożyczenie mi muzealnego archiwum wycinków na temat Vivienne Westwood.

Razem z Vivienne pragnąłbym podziękować wielu osobom, które nie szczędziły czasu na udzielanie nagrywanych wywiadów bądź na pisanie listów czy e-maili. Są to: Pamela Anderson, Julian Assange, Rosita Cataldi, Naomi Campbell, Shami Chakrabarti, Lily Cole, Cora Corré, Joe Corré (oraz jego asystentka Carmen Christensen), Sharon Dechi Palmo, Joyce DiDonato, Terry i Louise Doktorowie, Tracey Emin, Renée Fleming, Bella Freud, Francine Galea, Bob Geldof, Jerry Hall, Debbie Harry, Noreena Hertz, Andy Hulme, Paola Iacopucci, Neneh Jalloh, Cynthia King, Teddy Kronthaler, Angie Kurdash, Sharon Lishman, Daniel Lismore, Sam McKnight, Louie McManus, Giselle Menhenett, Kate Moss, Matthew Owen, Sarah Jessica Parker, Leonard Peltier, Serena Rees, Lisa Reynolds z „Worlds End”, Philip Salon, Iris Steidle, Susan Sutton, Gordon Swire, Olga Watts i Ben Westwood. Osobne dzięki składam Robertowi Pinnockowi za czas i fotografie oraz Sarze Stockbridge za wnikliwe uwagi oraz przychylność dla tego przedsięwzięcia. Dawni i obecni pracownicy firmy Vivienne Westwood, którzy służyli radą i informacjami, to między innymi: Cristiana Benini, Marta Grande, Giordano Capuano, Francis Lowe, Giuseppe Aragoni, Victoria Archer, Nuria Gavalda, Andrea Austoni, Benedikt Sittler i Giorgio Ravasio. Dziękuję im wszystkim, a szczególnie Laurze McCuaig, Robercie Minaldo, Jessice Moloney, Jessice Evans i Michaelowi Pegrumowi oraz całemu działowi prasowemu i działowi marketingu. Sprawiliście, że czułem się mile widziany, a ciężka praca wydawała się zajęciem dającym radość, a nawet eleganckim. Dziękuję Janet Chan za wyjaśnienia i tłumaczenia z języka chińskiego, Peppemu Lorefice – za tłumaczenia języka włoskiego, a Ingrid Waasenaar – jak zwykle – za korektę mojego francuskiego.

Spomiędzy autorów, których opracowania poprowadziły mnie w odpowiednim kierunku, szczególnie istotni okazali się: Claire Wilcox, Aileen Ribeiro, Anne Hollander, Jon Savage, Paul Gorman, Robert O’Byrne, Linda Watson, Ian Macleay, Deborah Orr, Alix Sharkey oraz Jean-Marie i Letmiya Sztalrydowie – którzy uprzejmie pozwolili mi zaczerpnąć cytaty z nakręconego przez siebie filmu – a także Jane Mulvagh. Dziękuję również Denise Elsdon, Judith Woods, Maisie Hulbert oraz zespołowi Alphabet Transcription Services. Bardziej ogólne podziękowania – w zakresie zakwaterowania, rady, zachęty i przychylności dla przedsięwzięcia – należą się Philipowi Hoare, śp. Sebastianowi Horsleyowi, Donowi Krimowi oraz Davidowi T. Russellowi, Andy’emu i Louise Chaterom, Lisie Darr oraz Brianowi Valentemu z Los Angeles, Lisie Hilton, Jane Willacy, Fleur Britten, Lindsey Clay, Matthew White’owi i Elii Pinaud, Victorowi Wyndowi oraz Last Tuesday Society z Londynu, Gary’emu Rowlandsowi i Olivii Pomp, Stephenie Cohen, Lauren Crowe, Janie Jenkins, Marilynn Scott Murphy, Danowi Crowe’owi, Hestonowi Blumenthalowi i Suzanne Pirret, Erice Wagner, Samancie Conti, Ericowi Akoto oraz Steve’owi Hindle’owi z całym zespołem Huntington Library z Pasadeny w Kalifornii oraz Rosie Apponyi i innym z Brody House w Budapeszcie.

Z wydawnictwa Picador Pan Macmillan w Londynie pragnę podziękować Paulowi Baggaleyowi za przychylność i wiarę w ten projekt, podobnie Krisowi Doyle’owi za pełną poświęcenia pracę nad tekstem i ikonografią, a poza tym Laurze Carr, Dusty Miller oraz innym pracownikom Picadora. Chciałbym wyrazić wdzięczność Clare Skeats za projekt książki, a Joemu i Beacie De Campos oraz Alexowi Krennowi z firmy Vivienne Westwood za bezcenny wkład w opracowanie graficzne. Ben Westwood i Juergen Teller zasługują na specjalne podziękowanie i podziw za fotografie – w kolejności – w środku i na okładce.

Wiele osób użyczyło zdjęć z własnych archiwów bądź pomogło mi w dotarciu do nich i otrzymaniu zgody na publikację. Najserdeczniejsze podziękowania otrzymują: Daniel Picado, Miguel Domingos, Ugo Camera, Juana Burga, Martina Kobesova z Elite Model Management London, Bob Gruen, Sarah Field, Jamie Reid, John Marchant z Isis Gallery, Dennis Morris, Isabelle Chalard, Robert Pinnock, Andy Gotts oraz Ki Price.

Osobiście i jednoosobowo pragnę podziękować Vivienne i Andreasowi Kronthalerowi. Musieli odłożyć na bok prywatność, żeby zrealizować projekt zrodzony nie z ich inicjatywy; dzięki niemu zaznałem ich przyjaźni i uprzejmości i mogłem docenić ich mądrość. Zaufanie Vivienne do mnie jako do autora i przyjaciela było bardzo wzruszające i zmotywowało mnie do stworzenia książki bez ukrytego żądła czy cynicznego wydźwięku, w duchu jej i Andreasa.

Na koniec – jak zwykle – chciałbym podziękować Claire oraz rodzinie i przyjaciołom, którzy cierpliwie znosili moje nieobecności, fizyczne i duchowe, a także Michaelowi Cedronowi, Richardowi Eyre i George’owi Gibsonowi z wydawnictwa Bloomsbury w Nowym Jorku, którzy wybaczyli mi nieangażowanie się w rozpoczęte razem projekty, a nade wszystko moim dzieciom, Oscarowi i Celii, którzy nie tylko musieli znosić to, co powyżej, ale też tolerować moje zjawianie się pod drzwiami szkoły w kompletnym (acz wypożyczonym) stroju z kolekcji „MAN” Vivienne Westwood.