Читать книгу Ondersoek my hart - Ilze Beukes - Страница 3

Madelie kyk vies na die interkom in haar klas toe dit met ’n piepgeluid aangaan.

Die sekretaresse se stem klink huiwerig: “Juffrou, jammer om te pla.”

Sy probeer die irritasie uit haar stem hou. “Ja, Benita?”

“Handré se oom dring aan om jou onmiddellik te sien.”

Waaroor sou dit nou gaan? Iets in Benita se stem laat haar toegee aan die ongewone versoek. “Goed, laat hy maar deurkom.”

Haar blik gly oor die graad 3’s en kom op Handré tot stilstand. Iets baie vreemds is hier aan die gang …

Handré duik vinnig weg agter die rug van die maatjie voor hom. Net ’n stukkie van sy koperblonde kuif steek uit.

Madelie kry ’n nare voorgevoel. Hy het beslis iets aangevang, maar wat? En wat het dit met sy oom te doen? Waar is sy ma en pa dan? Die oom is seker ’n ou inmengerige, bemoeisieke man met te veel vrye tyd op hande.

Handré is ondeund, maar tog nie regtig stout nie. Wat kan nou so dringend wees dat dit nie tot later kan wag nie? Hoop nie sy ouers … Nee wat, dis seker nie te ernstig nie.

Sy wou so bitter graag vandag se werk volgens haar beplanning klaarmaak. Sy draai gou na die skryfbord voor in die klas en tik daarteen met ’n liniaal: “Haal asseblief jul klaswerkboeke uit en skryf dié woorde van die bord af.” Gelukkig het sy alles reeds vroeg vanoggend voor skool opgeskryf.

Stoelpote skuur oor die vloer. Tasknippe raas terwyl almal na hul boeke begin soek. Penblikkies val op die grond. Fluisterstemme agter bakhandjies klink oral op, en hier en daar giggel iemand.

Madelie draai stadig om en kyk na die kinders. “Wie wil pouse in die klas bly en uitskryfwerk doen?”

Dadelik het sy hul volle aandag. ’n Paar koppe skud heen en weer. Stilte daal oor die klas net toe daar hard teen die deur gehamer word. Sy loop gou soontoe voor die ou omie dit afklop.

Dit klink ernstig.

Madelie maak die deur oop, en haar mond gaan stadig oop terwyl sy na die lang donkerkopman staar. Hy is toe glad nie ’n ou omie nie; sy skat hom so dertig jaar oud – en hy is gevaarlik aantreklik. ’n Diep frons keep in sy voorkop en dit lyk of sy twee potblou oë blitse skiet. Haar knieë voel effens lam.

Hy is sterk gebou, pynlik netjies aangetrek in ’n wit en blou strepieshemp, donkerblou das, en donkerblou langbroek wat sy smal heupe beklemtoon. Gepoleerde swart skoene rond die prentjie af.

Iets pla Madelie. Maar sy weet nie wat dit is nie.

Sy tree agteruit en sê die enigste woord waaraan sy kan dink. “Hallo?”

Sy frons keep nog dieper in en sy oë vee net vinnig oor haar – van haar kort rooi hare, oor haar veelkleurige rok wat los om haar skraal lyf hang tot by haar bont geverfde toonnaels.

Toe kyk hy na die kinders. “Ek het dadelik gekom. Waar is Handré? Laat ek gou na hom kyk. Hy het dit al ’n paar keer baie erg gekry. Dit kan gevaarlik wees.”

Hy gee nog ’n tree vorentoe en kyk oor haar kop na die klas, want hy is heelwat langer as sy.

Sy skud haar kop. Die man kan net sowel Grieks praat. Hy is so naby dat sy die sagte muskusgeur van sy naskeermiddel kan ruik.

Dit is duidelik dat hy nie vir Handré sien waar hy nou laag op sy bank lê nie. Dit lyk of die seuntjie in die knyp is.

“Ek verstaan nie,” sê sy.

Die vreemdeling draai na haar. “Waar is die juffrou? Dit is ’n krisis. En waar is Handré? Ek het nie tyd nie. Is jy ’n student?” Kommer trek sy mooi mond skeef.

Sy nabyheid ontsenu haar en sy gee nog ’n tree agteruit. Sy frons ook nou. “Ek is die …”

Hy hoor duidelik geen woord wat sy sê nie. “Kinders, waar is Handré?”

Die kinders wys almal in Handré se rigting en dié staan op en loop druipstert tot voor sy oom. Hy slaan sy armpies om sy oom se lyf.

Die kinders raak doodstil. Almal se aandag is op die prentjie voor in die klas.

Ergernis begin soos ’n fontein in Madelie opborrel. Sy kon net sowel nie eens hier gewees het nie. Die man is wragtig onbeskof. Waar het jy nou al ooit so iets in jou lewe gesien? Bars sommer net haar klas binne en neem oor. Kom seker uit ’n ryk familie en nou is hy daaraan gewoond om sy vingers te klap en almal in gelid te laat spring.

Wel, nie in háár klas nie. Sy gee ’n tree vorentoe en maak haar mond oop om iets te sê.

Die volgende oomblik kyk Handré op na sy oom: “Oom Ian, jy het sowaar gekom!” Hy klou soos ’n klein apie om sy oom se lyf vas.

Madelie besef eers wat dit is wat haar heeltyd onbewustelik gepla het toe die man ’n stetoskoop van sy nek afhaal. Haar ore begin soos sonbesies sing. Net met uiterste wilskrag bly haar voete geanker op die vloer. Sy kyk met verstarde oë hoe hy die stetoskoop in sy ore sit en na Handré se bors begin luister.

’n Doodse stilte sak oor die klas neer. Heldeverering verskyn op die kindergesiggies.

Maar Madelie tree terug tot sy die deurkosyn agter haar rug voel en beskou als deur ’n waas terwyl haar hart angstig in haar borskas doef-doef-doef.

O, help tog! Gaan hierdie dokter vir Handré hospitaal toe neem? Sal sy moet saamgaan? Sy kan nie. Sy kan eenvoudig nie. Daardie lang, steriele gange … die mense in pyn … Sy wil nooit weer nie!

Haar asem kom vlak en vinnig oor haar droë lippe. Doelbewus dwing sy haar om stadiger asem te haal soos die berader haar destyds geleer het. Kom nou, Madelie, moenie die ergste dink nie, praat sy haarself moed in.

Stadigaan kom die lewe terug in haar lyf. Sy maak haar keel skoon. “Verskoon my?” Maar haar stemmetjie piep, en met die stetoskoop in sy ore kan hy haar blykbaar nie hoor nie. Sy maak keel skoon. “Ekskuus tog,” sê sy harder.

“Hmm, lyk darem of als in orde is, grootman,” hoor Madelie die man mompel. Sy aandag is volledig by Handré. Eers nadat hy klaar na die kind se bors geluister het, hang hy die stetoskoop tydsaam om sy nek. Hy draai om na haar en bekyk haar op en af. “Het jy iets gesê?”

Het hy regtig nie gehoor nie of spot hy dalk met haar? Noudat die ergste skrik verby is, neem die ergernis weer oor. Skielik voel sy soos die groentjie waarvoor hy haar heeltyd aansien. Die hele klas sit soos oopbek-agies na haar en kyk.

Sy trek haar asem diep in en herwin ’n bietjie van haar selfvertroue terwyl sy haar bont rokkie met haar swetende hande glad stryk. “Kan ons asseblief buite praat?” Sy wys met haar hand vir Handré na sy bank. “Handré, gaan sit op jou plek.” Met pieringoë skarrel die seuntjie na sy bank. Dan beduie sy met dieselfde hand by die deur uit en kyk betekenisvol na die dokter.

Die lang vreemdeling stap by haar verby en gaan by die deur uit. Toe hulle in die gang staan, maak sy die deur hard agter hulle toe. ’n Waarskuwing vir almal aan albei kante van die deur. Miskien wil sy haarself juis daardeur oortuig dat sy nie meer die bang dogtertjie is wie se lewe vir ewig in ’n hospitaal verander het nie. Ja, ondanks al daardie sessies by die berader, het sy die skok blykbaar nog nie heeltemal verwerk nie.

Sy maak haar keel skoon. Haar knieë voel steeds lammerig. “Sê asseblief vir my wat nou so pas hier in my klas gebeur het?”

Hy trek sy lippe op en kuiltjies duik in sy wange. “So, jy is wraggies die juffrou? Ek kan dit skaars glo. Jy lyk regtig soos ’n student, so jonk en kleurvol.” Sy oë gly oor haar terwyl sy glimlag verbreed.

Sy vat aan haar kort hare toe hy daarna kyk. Die styl is ongetwyfeld te vreemd na die smaak van ’n verbeeldinglose dokter, so met die een kant langer as die ander kant gesny, en haar rok seker ook heeltemal te uitheems. Sy volg sy blik tot by haar toonnaels wat afwisselend ligblou en seegroen geverf is.

Sy kyk op in spottende oë. Die woede vlam van voor af in haar op, en sy voel hoe die warm kolle op haar gesig uitslaan. Wat het dit met hom te doen hoe sy lyk en aantrek?

Hy steek sy hand uit in ’n groet. “Jammer, kom ons begin voor. Ek is Ian Duvenhage, Handré se oom.”

Madelie kyk hom net aan sonder om ’n vinger te verroer. Wie de joos dink hy is hy miskien? Hy moet maar dink sy is kinderagtig; sy voel ’n veer. Sy is net te kwaad. Om haar so disrespekvol voor haar klas te behandel – net hier in te bars en oor te neem. Die vermetelheid! En sy is sommer kwaad omdat hy haar so laat skrik het.

Die vent het haar nog nie geantwoord nie. “Wat presies het nou net hier gebeur?”

Hy trek sy hand terug terwyl die lag steeds in sy oë blink. “Sjoe, maar dit lyk my mos jy is een van daardie kwaai juffrouens. Dis tog duidelik dat ek Handré ondersoek het.”

Sy trek haar rug ekstra regop. “Ek is nie blind nie. Ek probeer net verstaan hóékom jy hom ondersoek het.”

Sy glimlag verdwyn. “As jy werklik nie weet nie, maak jy my bekommerd. Jy behoort tog te weet as een van die kinders siek is?”

Madelie verstik amper. “Ek dog jy het nou net vir hom gesê alles lyk in orde?”

Ian trap ongemaklik rond. “Wel, hy het my gebel en gesê hy is benoud, hy kry nie asem nie. Ek weet nie of jy dit weet nie, maar hy ly aan asma. Dit is nie iets waarmee mens speel nie. Toe ek hom ondersoek, het als gelukkig normaal geklink.”

Sy skud haar kop in ongeloof. Dit voel of sy gaan ontplof. Hy insinueer mos dat sy nie weet wat in haar eie klas aangaan nie. “Ek is op hoogte van die kinders se mediese geskiedenis en het al die ouers se telefoonnommers. Handré het nie vir my –” Skielik gaan daar ’n lig vir haar op. “Het jy dit nie vreemd gevind dat ’n skoolkind jou self oor so iets bel nie en dit nogal van ’n telefoonhokkie af. Of was dit van ’n selfoon af?”

Dokter Duvenhage vryf deur sy netjiese donker hare. “Nee, dit het soos ’n telefoonhokkie geklink.”

“Presies! As daar werklik fout was, sou hy tog vir my gesê het en dan sou ék sy ouers gebel het. Waar pas jy in elk geval in die prentjie? Sy pa is mos ook ’n dokter. Ek is nie eens seker dat dit wettig is wat nou net hier gebeur het nie.”

“Dis glad nie so erg soos jy dit maak nie.”

Madelie lig albei hande uit absolute ongeloof op. O, hy dink sy is maar net ’n ou juffroutjie wat oorreageer, terwyl die groot en belangrike dokter kan doen wat hy wil. Sy wys na die klaskamer. “Dis my klas dié, nie jou spreekkamer nie! Sal jy daarvan hou as iemand so in jou spreekkamer inbars terwyl jy besig is?”

“Dis darem nie heeltemal dieselfde nie. Ek vra om verskoning, maar jy moet verstaan: by my kom gesondheid altyd eerste en dan eers reëls en regulasies. Klim nou maar van jou perdjie af, laat ek probeer verduidelik: My broer is ’n dokter ja, en ons is vennote. En nee, ek ken nie die prosedure by skole nie. Ek het nie kinders nie.”

“So gedink, ja!”

“As jy my ’n kans gee, kan ek jou vertel wat gebeur het?”

Sy beduie met die hand dat hy moet voortgaan.

“My broer en sy vrou is vanoggend vroeg Welkom toe nadat my skoonsuster kontraksies begin kry het. Haar ginekoloog is by die hospitaal daar, dieselfde man wat haar met Handré se geboorte bygestaan het toe hulle nog destyds daar gebly het. Hulle het my inderhaas gebel om na Handré om te sien terwyl hulle weg is. Ek weet nie of jy weet nie, maar Suné het eintlik nog ses weke van haar swangerskap oor. Die kontraksies is vroeg.”

Madelie knik: “Ek weet, ek ken Suné goed.” Sy trek haar asem diep in. Bekommernis kom sit op die krop van haar maag. O, hemel, nou is daar werklik iemand wat sy ken in die hospitaal. Suné het al soveel miskrame gehad … alles het hierdie keer so goed gegaan, maar nou? Haar asemhaling wil-wil weer onreëlmatig word. “Is als reg, ek bedoel met haar – die babas? Sal die rit na Welkom nie meer skade doen nie?”

“Tweelinge word dikwels vroeg gebore, maar dis goed dat hulle so gou moontlik by die hospitaal kom sodra sy geboortepyne begin kry. Dit sal beter wees as die dokters die kraamproses dalk eers kan stuit. Daar is medikasie wat toegedien kan word. Hoe langer Handré se sussies in die baarmoeder kan bly, hoe beter.” Ian trek sy vingers deur sy hare. “Ek wag in spanning om te hoor of als daar goed verloop, maar hulle het seker nog nie kans gekry om te bel nie. Ek’s baie bekommerd. En toe ek die oproep van Handré kry …” Hy loop weer na die deur. “Hy is my peetkind en baie na aan my hart.”

Sy woorde wil haar net sag maak. Ai tog, miskien moet sy die vent maar dié keer vergewe. Hy draai weg van haar af na die deur toe. “Dalk moet ek Handré tog maar saamvat? Dit bekommer my dat jy nie eens geweet het dat hy my gebel het nie.”

Madelie trek haar asem skerp in. Nee, magtig, hier bevraagteken hy haar bevoegdheid weer. Sy tel in stilte tot tien. Die man het eenvoudig die gawe om haar vreeslik te ontstel. “Moet asseblief nie so gou tot gevolgtrekkings kom nie. Handré het gevra om die kamer te verlaat. Ek loop nou nie juis saam met seuntjies wat wil badkamer toe gaan nie. Hy het toe natuurlik weggeglip na die telefoonhokkie. Soos jy self gesien het, makeer hy absoluut niks. Ek sal verkies dat jy in die toekoms die regte prosedure volg. As jy dit nie ken nie, vind uit, maak ’n afspraak.”

“Ek het nie bedoel om –”

“Maak verkieslik ’n afspraak gedurende pouses of buite skoolure,” val sy hom in die rede. “Dit is kosbare klastyd dié. Ek sal Handré net met sy ouers se toestemming huis toe laat gaan. Voorlopig bly hy beslis net hier. Handré draai jou om sy pinkie.”

“Ek is geen vreemdeling nie, ek is sy oom. Ek het sekerlik ’n reg om –”

“Ek sal bly wees as jy nie weer my klas onderbreek nie! Die tyd stap aan, ek het werk wat wag.”

’n Diep frons verskyn op sy voorkop. Toe hy weer praat, is dit te bevelend na haar sin. “Roep asseblief vir Handré dat hy kan saamkom! Ek dring daarop aan.”

Madelie sit haar hande op haar heupe en skud haar kop. “Nee! In elk geval, waarheen wil jy hom vat?”

“Spreekkamer toe.”

’n Rilling trek teen haar ruggraat af. Spreekkamers is vir haar amper net so erg soos hospitale. “Uitstekend! Flippen fantasties! Vat ’n seuntjie nou tussen al die siek mense in en dít terwyl sy ma nie hier is om hom te versorg as hy ook siek sou word nie. Hy bly net hier. Jy kan hom na skool kry, indien sy ouers toestemming daarvoor gee.”

Hy grom van frustrasie. “Nou maar goed, ek sal hom hier los. Maar bel my dadelik as hy nie goed voel nie.” Hy gee vir haar sy visitekaartjie.

“Ek is seker dit sal nie nodig wees nie. Ek sal wel vir Handré mý kontakbesonderhede gee, want jy gaan ongetwyfeld vasbrand met die kind se versorging.” Nie dat sy daarna uitsien om weer met hom te praat nie. Simpel vent! Maar hy moenie dink hy is die enigste een wat iets weet nie.

“Handré kuier baie by my. Ek weet wat ek doen.” Hy gee ’n tree agtertoe en begin omdraai. “Tot later!”

Madelie draai om en sien dan eers al die nuuskierige kindergesiggies wat deur die vensters na die gang loer. Sy pluk die deur oop en stap die klas binne, druk dit weer agter haar toe sonder om om te kyk. ’n Paar kinders hardloop na hul banke. Sy gluur hulle aan; dat hulle nou wraggies skaamteloos deur die vensters staan en afloer het, maak haar sommer weer van voor af die dinges in.

Sy is skaars weer op dreef nadat almal tot bedaring gekom het, toe die klok vir pouse lui.

“Handré, bly asseblief agter.” Toe al die kinders uit die klas is, buk sy af en kyk hom in die oë.

Sy blik sak voor hare, en hy boor met die punt van sy skoen op die vloer.

“Hoekom het jy jou oom skelm gaan bel?”

“Juffrou, Mamma is siek. Ek was bang. Hulle het gemaak of daar niks fout is nie, maar ek het gesien iets is verkeerd. Ek wou vir Pappa by die werk bel en seker maak als is oukei, maar toe gaan dit deur na oom Ian se kantoor toe. Toe weet ek iets is weer verkeerd.”

Sy bang ogies en die opregte liefde vir sy ma pluk aan haar hartsnare. Sy hurk en kyk die seuntjie waterpas in die oë. “Hoekom het jy toe vir jou oom gesê jy is siek?”

Trane dam in sy oë op. “Toe ek hoor dis oom Ian en nie Pappa nie, toe weet ek Mamma is weer baie siek en wou ek net huis toe gaan …”

“Toe jok jy?” vra sy sag.

Handré knik en loer onderlangs na haar.

Sy druk hom liggies op die skouer. “Toemaar, belowe my net jy sal liewers volgende keer eers met my kom praat. Ek sal verstaan. Dis nie mooi om so te jok nie. Ek ken jou nie so nie.”

Sy blik ontwyk hare.

“Jou oom kom jou na skool haal en sal dan seker nuus van Mamma hê. Die dokters sal mooi na haar kyk. Al wat jy nou vir Mamma kan doen, is om ’n soet seun te wees.”

Handré knik. “Jammer, juffrou.”

Sy vryf sy koperblonde kuif deurmekaar en glimlag vir hom. “Ja toe, weg is jy!”

Die grondslagfase se skooldag is byna verby. Madelie doen nasorgdiens. Omtrent die helfte van die klas bly elke dag agter vir wagklas, aangesien hul boeties en sussies in die hoër grade eers oor ’n halfuur uitkom. Sommige werkende ouers kan ook eers later wegglip om hul kinders te kom haal.

Die heerlike somerweer maak dit moontlik vir die kinders om onder toesig buite te speel. Net voor die klok lui, roep Madelie vir Handré vorentoe en skryf gou haar selfoonnommer en adres voor in sy huiswerkboek. Sy verduidelik aan hom dat hy of sy oom haar enige tyd kan bel as daar ’n krisis is.

Hy knik terwyl ’n glimlag sy gesig ophelder.

Die klok lui, en die kinders storm na die speelterrein terwyl sy haar stoel na buite dra en onder ’n groot koelteboom gaan sit.

Sy glimlag terwyl sy kyk hoe Handré saam met die ander kinders speel. Vergete is die bekommernis van vroeër. Hoe wonderlik is dit nie om ’n kind te wees nie. So onskuldig. So maklik vir hulle om in die oomblik te leef. Dis eers later, as volwassene, dat ’n mens kan teruggaan na die kinderhartseer en dit oor en oor bedink, dit probeer verstaan en begin verwerk.

Op die ingewing van die oomblik skakel sy Suné Duvenhage se nommer. “Hallo, Suné, dis Madelie Botma hier. Hoe gaan dit daar? Ek hoor by Handré se oom dat jy in die hospitaal opgeneem is.”

“Madelie, hallo! Dis gaaf van jou om te bel. Dit gaan nou baie beter, dankie. Die dokters het vir my iets gegee om die kontraksies te stop, maar ek sal eers hier moet bly. Die sussies gaan beslis hul opwagting vroeër eerder as later maak. En die dokters gaan solank vir my steroïed-inspuitings gee om hul longetjies sterk te maak.” Suné se stem klink moeg.

“Ek is so bly dit gaan goed in die omstandighede,” sê Madelie al laat die gedagte aan Suné in ’n steriele hospitaalkamer haar maag op ’n knop trek. “Um … ek wil net seker maak … jou swaer was vandag hier … is dit reg as ek Handré in sy sorg laat?”

“O ja, beslis. Ag, jammer, ek moes jou laat weet het Handré gaan by Ian bly terwyl ons hier is. Maar alles het so vinnig gebeur …”

“Nee, nee, ek verstaan heeltemal.”

“Ai, Ian is so dierbaar om ons te help. Hy sien vir baie kans, want nou moet hy die praktyk daar op die dorp ook nog alleen behartig. Gelukkig begin nog ’n dokter aan die einde van die maand daar werk.”

Gmf, dink Madelie. “Dierbaar” is nou nie juis die woord wat sy sou gebruik het om hom te beskryf nie.

“Ek is so bly julle het uiteindelik ontmoet. Ek het nogal gedink julle twee sal goed oor die weg kom …”

“Um … wil jy dalk gou met Handré gesels? Hy is nog hier saam met my op die speelterrein,” verander sy gou die onderwerp. Suné maak ’n reusefout as sy dalk Kupido wil speel. Sy wat Madelie is, soek beslis nie ’n verhouding met ’n dokter nie.

“O ja, asseblief. Ek mis hom al klaar.”

Madelie roep hom gou nader. Sy gesiggie blom sommerso.

Madelie kry meteens die gevoel dat sy dopgehou word. Sy kyk om. Twee treë van haar af staan die beterweterige dokter. Hulle kyk mekaar vir ’n oomblik opsommend aan voor hy naderkom. Haar hart skop. Die man is nou eenmaal aantreklik.

“Pla jy my skoonsuster wraggies in die hospitaal? Sy mag nie nou ontstel word nie,” sê hy met ’n frons.

“Wel, ek moet seker maak jy is wie jy sê jy is. Ek doen net my werk. Hoekom sal ek haar nou ontstel? Ek stel haar juis gerus.”

“Ek hoor jou! Tog glo ek ’n blinde sou vandag kon sien dat ek Handré se oom is.”

“Nogtans.”

Sy een duim glip in sy broeksak, en dit trek haar aandag na sy smal heupe. Hy is nou wel aantreklik, maar hy bly ’n dokter en ’n baie arrogante een daarby. Sy hoop hul paaie loop sommer vandag uitmekaar.

Hy kyk haar met ’n broeiende uitdrukking aan. “Is jy altyd so koppig en eiewys?”

Madelie lig haar een skouer ongeërg en bly hom ’n antwoord skuldig. Hy kan hierdie ronde wen. Sy is nie lus vir drama nie, veral nie op die speelterrein nie.

Handré trek skamerig aan sy oom se hand. “Oom Ian, juffrou het vir Mamma gebel, en ek kon met haar praat. Mamma sê sy voel beter, ek moenie bekommerd wees nie.”

“Ek is bly, ou grote! Kom ons ry. Sê totsiens vir jou juffrou en kry jou tas.”

“Jippie, gaan ek nou saam met oom?”

Ian knik vir die seuntjie.

“Baai, juffrou.”

Madelie lig haar hand en glimlag vir Handré.

Ian knik sy kop en draai om. Hy loop met lang treë agter die seuntjie aan wat oop en toe op pad is na ’n silwer viertrek.

Haar oë volg hulle tot by die voertuig. Sy kyk hoe hy die deur vir die seuntjie oophou en die tas van sy rug afhaal voor Handré soos ’n bal inbons. Dan loop hy agter om die voertuig om die tas agterin te bêre. Toe hy by die bestuurderskant inklim, sit hy sy sonbril op en draai sy gesig terug na die speelterrein.

Sy kyk vinnig weg en haal ’n denkbeeldige rafeltjie van haar rok af. Haar hart tamboer in haar binneste, en sy voel hoe haar lyf warm word. Sy hoop hy het nie gesien hoe sy soos ’n agie na hulle kyk nie. Dit was ’n ontstellende dag. Dalk was sy tog maar ’n bietjie bars met die man? Maar hy het daarvoor gesoek. Storm haar lewe binne en krap haar siel deurmekaar. Maar dis mos nou als verby. Dit was tog net ’n misverstand.

Nasorgdiens is byna verby. Die meeste van die kinders is reeds huis toe. Sy probeer haar gedagtes doelbewus weglei na klein Sanet en die kunsklas vanmiddag. Wat sal sy vandag vir die talentvolle dogtertjie leer?

Maar dis asof haar gedagtes net nie hokgeslaan wil word nie. Sal Ian ooit onthou om vir Handré kos te gee? Hy word darem seker ook honger? Nee, Madelie, hou jou neus in jou eie sake, maan sy haarself. Daardie dokter sal in elk geval nie jou raad wil hê nie.