Читать книгу Córka nieboszczyka - Joanna Jodełka - Страница 5

TYCJANA RAJ, trzydziestoparoletnia konserwatorka zabytków, powiesiła na drzwiach czarną, wyprasowaną na sztywno koszulę. Powłóczystą grafitową spódnicę przełożyła przez oparcie krzesła. Obok, na podłodze, postawiła czarne szpilki. Skompletowała żałobny strój na jutrzejszą uroczystość. Patrzyła, ale ciągle nie mogła uwierzyć, że idzie na pogrzeb ojca. Zmarł nagle, a wszystko, co się wokół niej działo przez ostatnie dni, wydawało się jej nieprawdziwe i dotyczące kogoś zupełnie innego.

Była zmęczona, próbowała zasnąć, ale tylko kręciła się z boku na bok. W końcu wstała i na bosaka, w piżamie, pobiegła do ogrodowej przybudówki. Postanowiła zająć czymś głowę. Czymkolwiek.

Zapaliła światło i po chwili dziesiątki mniejszych i większych majowych owadów przepychały się, próbując wtargnąć do środka. Przyciągało je ostre, punktowe światło, które rzucała lampa zawieszona nad dużym stołem roboczym. Na skraju blatu w równym rządku stały słoiki z pędzlami, nożykami i skrobakami. Po drugiej stronie pudełka z farbami, fiolki z odczynnikami. Pośrodku leżał obraz. Stary. Zniszczony. Bez ramy. Miał postrzępione brzegi.

Tycjana Raj przez dłuższą chwilę patrzyła na płótno z pewnej odległości. W końcu pochyliła się nad nim, chwyciła w palce ciemne włosy, ukręciła z nich kok i wprawnie przyszpiliła go jednym z długich, cienkich pędzli. Kilka niesfornych siwiejących loków opadało jeszcze na czoło, ale odgarniała je tylko albo zdmuchiwała z twarzy.

Nie zdążyła mu się jeszcze przyjrzeć. Obraz dostarczono do pracowni rano.

– Święta Tekla… – przeczytała po raz kolejny podpis umieszczony na modlitewniku. – Piękny portret – dodała, przyglądając się mu w skupieniu.

Obraz był mocno popękany. Podobrazie kruche, z kilkoma rozdarciami. Stan krosna zły. Narożniki przetarte. Farba łuszczyła się i odchodziła od podłoża. Pełno było ubytków. Całość mocno ściemniała i miała liczne zabrudzenia. Ale było to doskonałe przedstawienie damy trzymającej rękę na modlitewniku. Święta siedziała prosto, lekko przekrzywiając głowę, i patrzyła na tego, kto się jej przyglądał. Z pewnym zaciekawieniem. Może nawet z lekkim uśmiechem. Tycjana oceniła, że ma przed sobą osiemnastowieczne płótno. Sądząc po ubraniu kobiety, dokładnie z drugiej połowy stulecia. Pomyślała, że można to datować jeszcze precyzyjniej. Tekla miała na sobie wyjątkowo strojną suknię, bogato haftowany stanik, na tym jednak nie za bardzo się znała. Musiałaby poszperać w Historii mody Bouchera albo jakiejś innej książce, ale wąskie, sięgające do łokcia rękawy i mankiety z marszczonej gazy przypominały jej jakąś znaną kreację. Ubiór był bogaty, do tego jeszcze upiększony dużą broszą z rubinem. Na dodatek w kunsztownie, wysoko upiętych, lekko upudrowanych włosach widać było jakieś piórko i biżuterię. Tycjana przysunęła wysięgnik z przytwierdzonym do niego grubym szkłem powiększającym. Piękną szpilkę do włosów wieńczyła opalizująca perła.

– Święta Tekla… – powtórzyła. – Tak… Dziewica, a w najmodniejszym stroju z epoki. – Pokiwała z uznaniem głową. Nie było to znowu takie dziwne. Święte w średniowieczu nosiły średniowieczne suknie, a w renesansie renesansowe. Dziwiło ją znacznie bardziej to, że ten wyszukany portret dworski znalazła na strychu zakrystii kościoła w niewielkiej podpoznańskiej miejscowości. Leżał tam wśród wielu bezużytecznych i bezwartościowych gratów, takich jak kawałek piszczałki od organów, przerdzewiały na wylot świecznik i połamany klęcznik.

Tekla. Czego ona jest patronką? – próbowała sobie przypomnieć. Tak… Chciano ją spalić na stosie, więc na pewno chroni od pożarów, rozmyślała, przesuwając szkłem po wyjątkowo głębokim dekolcie. Tym sobie zasłużyłaś na takie wygnanie? – zastanawiała się, gdy nagle za oknem rozległ się trzask.

Dźwięk był głośny, jakby ktoś nadepnął na suchą gałąź. I to pod samym oknem. Ze strachu podskoczyła tak, że uderzyła głową o lampę. Odruchowo ręką ochroniła głowę, ale przy okazji strąciła jeden ze słoików. Akurat ten z wodą. Słoik przewrócił się, potrącając drugi z pędzlami. Podniosła go szybko, ale i tak połowa się wylała i woda spływała w kierunku leżącego obok telefonu. Próbując go uratować, wykonała tyle niepotrzebnych ruchów, że zrzuciła go na podłogę. Wtedy nagle zaczął dzwonić i wibrować. Na wyświetlaczu pojawiło się zdjęcie byłego męża. Westchnęła głośno, patrząc z niedowierzaniem na kręcący się w kółko aparat. Zdjęcie zrobione zostało, gdy zasnął na siedząco z otwartymi ustami, i teraz wydawało się, że krzyczy z podłogi. Nie odebrałaby, ale od kiedy przeniósł się do niego ich syn, nie mogła go zignorować. Poza tym trochę się przestraszyła.

– Nie obudziłem cię? – zapytał.

– Obudziłeś – odpowiedziała, rozglądając się dookoła.

– To przepraszam. Zadzwonię jutro.

– Już jest jutro – odparła, idąc w kierunku drzwi.

– Nie chciałem…

Chciałeś, pomyślała Tycjana, ostrożnie chwytając za klamkę. Stoisz z tą swoją łódeczką w porcie na Bahamach i się nudzisz albo masz wyrzuty sumienia. Zgadywała, ale jak zwykle nic nie powiedziała. Ostrożnie wychyliła głowę. Niewiele było widać. Krzewy zdążyły już puścić liście, a z tej strony ogrodu wszystko było mocno zarośnięte.

– Chciałem tylko… Podziękować, wiesz, to znacznie rozsądniejsze… Dziękuję… że powiedziałaś Leo… że nie musi przylatywać na pogrzeb… Że… – tłumaczył, lekko się jąkając.

Skłamałam, pomyślała, wychylając się za róg.

– Powinien przyjechać – powiedziała już na głos.

– „Powinien” to nie jest dobre słowo – mówił, gdy Tycjana powoli obchodziła budynek. Jedną ręką chwyciła oparte o mur grabie. – Przede wszystkim nie powinno się wzbudzać w nim poczucia winy. Słowo „powinien” sugeruje przymus. A presja wywierana na człowieka w młodym wieku, próba zmuszenia go… – Przerwał. – Dlaczego tak dziwnie dyszysz? – usłyszała po chwili.

– Jestem innego zdania – stwierdziła, odkładając grabie. Zdawało się, że nikt nie grasuje po ogrodzie.

– Nie ma w tobie akceptacji. Nie potrafisz pogodzić się z istniejącym stanem rzeczy. Leo sam chciał mieszkać ze mną…

Doprawdy, trzeba być wybitnym trenerem personalnym, żeby przekupić szesnastolatka, zabierając go na jacht i mówiąc mu, że nie będzie musiał się uczyć, pomyślała. Chciała nawet coś powiedzieć, ale nie zdążyła. Coś poruszyło się w krzakach. Serce zaczęło jej walić jak oszalałe. W tamtej części ogrodu było zupełnie ciemno. Znowu zacisnęła rękę na drążku grabi. Tym razem znacznie mocniej.

– Jesteś zbyt zasadnicza i to jest twój problem. – Nie mogła zrobić kroku. Krzaki dereni zatrzęsły się ponownie. Błysnęły dwa małe punkciki. – W dzisiejszych czasach trzeba być bardziej elastycznym, otwartym, gotowym na wyzwania. Powinnaś wyjść z własnej strefy komfortu… – perorował były mąż, gdy z zarośli wyszła puchata kula z wielkimi oczami. Jenot, rozpoznała pocieszne stworzenie. Odłożyła grabie. Zdziwione zwierzę czmychnęło z powrotem w krzaki. – W twoim życiu brakuje szaleństwa. Czy ty mnie w ogóle słuchasz?

– Tak – skłamała, po raz kolejny oddychając z ulgą.

– To dlaczego się tak dziwnie zachowujesz?

– Jutro pogrzeb mojego ojca, zapomniałeś? – rzuciła szybko. Nie miała ochoty na kolejny wykład o niebezpieczeństwach czyhających na samotną kobietę w dużym domu i rady, by się wyprowadzić z podpoznańskiego Kiekrza do centrum miasta.

– A, tak. Przepraszam. Właśnie dlatego dzwonię – zaczął po chwili. – Miałem w wielu sprawach odmienne zdanie. Ale oczywiście przyjmij moje kondolencje.

– Dziękuję. – Odłożyła telefon, włączyła głośnik i zaczęła układać porozrzucane pędzle.

– Wiesz, pójdziemy na mszę tu, w Stanach… – ciągnął. Podał nawet nazwę kościoła, przekazywał wyrazy współczucia od wspólnych znajomych, ale Tycjana prawie go nie słuchała.

Potrącone szkło powiększające ustawiło się niemal dokładnie nad ręką Tekli. Jej uwagę przykuł pierścionek na palcu świętej. Po chwili wzrok powędrował na modlitewnik. Dziwne – namalowany był zupełnie inaczej. Znacznie gorzej, grubymi, niechlujnymi pociągnięciami pędzla, już bez takiej finezji jak reszta obrazu. Na przykład taki perłowy łepek od szpilki do włosów… zerknęła dla pewności na fryzurę Tekli. Tak, tam było widać rękę mistrza, a w tej partii obrazu już nie. Powoli nabrała pewności. Ktoś to przemalował w tym miejscu. Ktoś znacznie mniej utalentowany. Ale dlaczego? – zastanawiała się pochylona nad płótnem. Dziwny był również układ drugiej ręki. Złączone kciuk i palec wskazujący, odchylony mały palec. Modelka trzymała coś delikatnego, coś, co kryło się teraz pod mocno maźniętą plamą w kolorze tła.

– Co ty tam jeszcze ukrywasz? – powiedziała Tycjana głośno do samej siebie, patrząc na postać z obrazu.

– Nie, ja nic! Dlaczego tak myślisz? Czemu tak powiedziałaś! Ktoś ci coś nagadał? Wiesz, musimy się już zwijać. Opuszczamy port… – usłyszała w słuchawce poirytowany głos.

– A więc jestem prawie pewna, że coś ukrywasz – powtórzyła, przesuwając palcami po fakturze płótna.

– Muszę kończyć. Wyrazy współczucia.

Zapraszamy do zakupu pełnej wersji książki