Читать книгу Gulliver's Reizen naar Lilliput en Brobdingnag - Jonathan Swift - Страница 4

Inhoudsopgave

De schrijver deelt het een en ander mede over zichzelf en zijn familie.—Zijn eerste aanleiding tot op reis gaan.—Hij lijdt schipbreuk en zwemt om zijn leven te redden.—Hij komt veilig aan land in het rijk Lilliput.—Wordt gevangen genomen en het land ingevoerd.

Mijn vader had een kleine bezitting in Nottinghamshire; ik was de derde van vijf zoons. Hij zond mij naar de Emanuelschool in Cambridge, toen ik veertien jaar was, waar ik drie jaar bleef, en me ijverig op mijn studies toelegde; maar daar de kosten van mijn onderhoud, ofschoon ik maar een heel kleine toelaag kreeg, te groot waren voor een beperkt fortuin, werd ik in de leer gedaan bij den heer James Bates, een voornaam geneesheer in Londen en bleef bij hem vier achtereenvolgende jaren; en daar mijn vader mij nu en dan een sommetje geld zond, gebruikte ik dat om de scheepvaart te leeren, en andere deelen van de wiskunde, die van nut zijn voor hen, die zich voorstellen te gaan reizen, zooals ik altijd geloofde, dat ik op den een of anderen tijd nog wel eens zou doen. Toen ik den heer Bates verliet, ging ik naar mijn vader in de provincie, waar ik, met behulp van hem, mijn oom Jan, en een paar andere bloedverwanten, veertig pond bij elkaar kreeg, en een belofte van dertig pond ’s jaars om me te laten studeeren in Leiden. Daar studeerde ik twee jaar en zeven maanden in de geneeskunde, omdat ik wist dat ik daar nut van hebben kon op lange reizen.

Kort na mijn terugkomst van Leiden, werd ik, op aanbeveling van mijn goeden meester, den heer Bates, dokter op de Swallow, gezagvoerder kaptein Abraham Pannell; bij wien ik drie en half jaar bleef en in dien tijd een reis of twee maakte naar de Levant en een paar andere streken. Toen ik terugkwam, besloot ik, mij in Londen te vestigen; waartoe de heer Bates mij aanspoorde; en door hem werd ik aanbevolen bij verscheidene patiënten. Ik ging een deel van een klein huis in de Old Jewry bewonen; en daar men mij den raad gaf te trouwen, huwde ik Mrs Mary Burton, tweede dochter van Mr. Edmund Burton, winkelier in gebreide goederen, in Newgate Street, die mij vierhonderd pond als bruidschat aanbracht.

Maar daar mijn goede meester Bates twee jaar later stierf en ik weinig vrienden had, begon mijn zaak te verloopen; óok omdat mijn geweten mij niet toeliet de kwade praktijken van te veel van mijn vakbroeders na te doen. Nadat ik daarom mijn vrouw en enkele van mijn kennissen geraadpleegd had, besloot ik weer naar zee te gaan. Achtereenvolgens was ik toen dokter op twee schepen, en maakte verscheidene reizen, gedurende zes jaar, naar Oost- en West-Indië, waardoor mijn vermogen een weinig toenam. Mijn vrije uren besteedde ik met het lezen van de beste schrijvers, antieke en moderne, waarvan ik altijd een goede hoeveelheid bij mij had; en, als ik aan land was, met het opmerken van de gewoonten en neigingen van het volk en het leeren van hun taal; waarin ik heel vlug was, omdat ik zoo’n sterk geheugen heb.

Toen de laatste van deze reizen niet erg gelukkig uitviel, kreeg ik genoeg van de zee, en nam me voor thuis te blijven bij mijn vrouw en mijn familie. Ik verhuisde van de Old Jewry naar Fetter Lane, en daar vandaan naar Wapping, in de hoop patiënten onder de zeelui te krijgen; maar het leverde niets op. Na drie jaar wachten of de zaken beter zouden gaan, nam ik een voordeelig aanbod aan van Kaptein William Prichard, schipper van de Antilope, die een reis ging maken naar de Zuidzee. Wij gingen onder zeil, uit Bristol, den 4den Mei 1609, en in ’t eerst was onze reis voorspoedig.

Het zou, om sommige redenen, niet gepast zijn, den lezer lastig te vallen met bijzonderheden van onze lotgevallen in die zeeën; het is voldoende als ik meedeel, dat wij, in onzen overtocht vandaar naar Oost-Indië, door een hevigen storm noordwest van Van Diemens Land gejaagd werden. Volgens onze waarneming bevonden wij ons op een breedte van 30 graden 2 minuten zuidelijk. Twaalf van onze bemanning waren doodgegaan door overmatigen arbeid en slecht voedsel; al de anderen waren erg verzwakt. Op den 5den November, in die streken het begin van den zomer, en terwijl het bar mistig weer was, bespeurde het volk een rots binnen halve kabelslengte van het schip; maar de wind was zoo zwaar, dat we regelrecht erop gejaagd werden en het schip onmiddellijk stukstiet. Zes van de bemanning, waarvan ik een was, lieten de boot in zee, en probeerden het schip en de rots kwijt te raken. Wij roeiden, naar mijn berekening, omstreeks drie mijlen, totdat we niet meer konden, want al aan boord waren op geweest van ’t werken. Wij dreven daarom maar voort, op ’t geluk van de golven; en binnen nagenoeg een half uur lag de boot omgekanteld door een plotselinge windvlaag uit het Noorden. Wat er werd van mijn makkers in de boot, en van die zich op de rots redden, of van die in het schip bleven, kan ik niet zeggen, maar ik onderstel, dat ze allemaal zijn omgekomen. Ik, voor mij, zwom, waar de Fortuin me hebben wou, en liet me door wind en vloed voortduwen. Dikwijls liet ik mijn beenen zakken, en kon geen grond voelen; maar toen ik bijna dood-op was, en geen kracht meer had om me op te houden, merkte ik dat ik mijn diepte had; de storm was toen juist vrijwel gaan liggen. De strandhelling was zoo flauw, dat ik bijna een uur liep eer ik op ’t droge was, wat, naar gissing, gebeurde omstreeks acht uur ’s avonds. Ik liep toen nog bijna een halve mijl vooruit, maar ontdekte nergens eenig spoor van huizen of bewoners; tenminste, als ze er waren, was ik te zwak dan dat ik ze kon zien. Ik was verschrikkelijk moê en daardoor, en door de hitte, en door bijna een halve pint brandewijn, dien ik gedronken had eer ik van het schip ging, voelde ik me heel geneigd gauw te gaan slapen. Ik ging op het gras liggen, dat heel kort en zacht was, waar ik vaster sliep dan ik me ooit in mijn leven herinner gedaan te hebben; en, naar mijn berekening, meer dan negen uur; want toen ik wakker werd was het juist dag. Ik trachtte op te staan, maar was niet in staat me te bewegen; want, zooals ik lag, op mijn rug, vond ik mijn armen en beenen stevig vastgemaakt aan weerszijden aan den grond, en mijn haar, dat lang en dik was, net zoo. Ook voelde ik allerlei smalle banden dwars over mijn lichaam, van mijn oksels tot mijn dijen. Ik kon alleen naar de hoogte kijken: de zon begon warm te worden en het licht deed mij zeer in mijn oogen. Ik hoorde een verward gesoes om me heen, maar in de houding, waarin ik liggen moest, kon ik niets zien, als de lucht. Na een poosje voelde ik iets levends op mijn linkerbeen bewegen, dat zachtjes vooruit kwam over mijn borst, en zoo staande, bijna tot de hoogte van mijn kin kwam; en toen ik mijn oogen zoover ik kon neerboog, merkte ik dat het een menschelijk wezentje van nog geen zes duim hoog was, met een pijl-en-boog in zijn handjes en een pijlkoker op zijn rug. Tegelijkertijd voelde ik, dat tenminste nog veertig, naar ik giste van dezelfde soort, dien eersten volgden. Ik was in de uiterste verbazing, en schreeuwde zóó hard, dat ze allemaal in doodsangst weer wegliepen; en eenige van hen werden, zooals mij later gezegd werd, ernstig gekneusd door den val dien zij deden, toen ze in eens van mijn zijden af op den grond sprongen.

dat ze allemaal in doodsangst weer wegliepen.

Zij kwamen echter gauw weerom; en een van hen, die zich zóó ver waagde, dat hij mijn heele gezicht zien kon, riep, zijn handen en oogen opheffende bij wijze van verwondering, met een schrille, maar duidelijke stem: Hekinah degul: de anderen herhaalden dezelfde woorden verscheidene malen; maar ik wist toen niet wat zij beteekenden. Ik lag al dien tijd, zooals de lezer wel gelooven zal, lang niet gemakkelijk. Maar, al worstelende om los te komen, had ik, eindelijk, het geluk de koorden te breken en de pinnen uit te wrikken, die mijn linkerarm aan den grond hielden; want, door hem op te lichten naar mijn gezicht toe, ontdekte ik op wat voor manier zij me gebonden hadden; en tegelijkertijd maakte ik, met een hevigen ruk, die me erge pijn deed, de koorden wat losser, die mijn haar aan de linkerzij bevestigden, zoo dat ik juist zoowat in staat was mijn hoofd twee duim om te draaien. Maar de wezentjes gingen nu de tweede maal aan den haal, voordat ik ze pakken kon; waarop er een groot geschreeuw opging, heel schril, en toen dat uit was, hoorde ik een van hen uitroepen: Tolgo phonac, waarna ik in één oogenblik meer dan honderd pijlen op mijn linkerhand voelde afgeschoten, die mij prikten als zooveel naalden; en zag bovendien, dat zij nog een heele vlucht pijlen in de lucht schoten, zooals wij met bommen doen in Europa, waarvan vele, naar ik vermoed, want ik voelde er geen een van, op mijn lichaam vielen, en sommige op mijn gezicht, waar ik dadelijk mijn linkerhand over heen hield. Toen die pijlenregen over was, lag ik te kreunen van pijn en boosheid; en toen, omdat ik weer probeerde los te komen, kreeg ik nog een lading, grooter dan de eerste, en sommigen poogden, met speren, mij in de zijden te steken; maar, gelukkig, had ik een leeren wammes aan, waar ze niet doorheen konden. Het leek mij toen het voorzichtigst mij stil te houden; en ik overlegde bij mijzelf daarmee voort te gaan tot ’s nachts, wanneer ik, nu mijn linkerhand al los was, mij gemakkelijk zou kunnen vrijmaken. Wat de inwoners betrof, had ik reden te gelooven, dat ik een portuur zou wezen voor de grootste legers die zij tegen mij op de been konden brengen; als ze tenminste allen van dezelfde grootte waren als de eene, dien ik gezien had. Maar het lot had anders over mij beslist. Toen het volk zag dat ik stil was, schoten zij geen pijlen meer af; maar aan het lawaai dat ik hoorde, merkte ik dat hun aantal toenam: en ongeveer vier el van mij af, vlak tegenover mijn rechteroor, hoorde ik, gedurende meer dan een uur, een geklop als van timmervolk aan het werk; en zag, toen ik mijn hoofd dien kant uitdraaide, zoover als de koorden en pinnen mij dat toelieten, een stellage gebouwd, zoowat anderhalven voet van den grond, waarop vier van de inboorlingen staan konden, met twee of drie ladders om erop te gaan; van waaraf één, die een heer van gewicht scheen te wezen, een lange rede tegen mij hield, waar ik geen syllabe van verstond. Hier had ik nog moeten doen opmerken, dat die hoofdpersoon, vóór hij zijn rede begon, driemaal uitriep: Langro dehul san; (deze woorden en de vorige werden mij later herhaald en uitgelegd); waarop onmiddellijk omstreeks vijftig van de inwoners de koorden doorsneden, die de linkerzij van mijn hoofd vasthielden, en mij zoo de vrijheid gaven het naar rechts te draaien en de gestalte en het voorkomen te zien van den man, die spreken ging. Hij leek me van middelbaren leeftijd, en grooter dan de andere drie die bij hem waren; waarvan de een een page was, die zijn sleep ophield, en een beetje langer leek dan mijn middelvinger; de twee anderen stonden aan weerszijden van hem. Hij was uitstekend in de rol van een redenaar; en ik kon nagaan sommige volzinnen met bedreigingen en andere met beloften, medelijden en vriendelijkheid. Ik antwoordde in enkele woorden, maar op de onderdanigste manier, terwijl ik mijn linkerhand en allebei mijn oogen naar de zon ophief, alsof ik die tot getuige nam; en daar ik nagenoeg dood van den honger was, want ik had geen stuk gegeten sinds eenige uren voor ik van het schip ging, werd de natuur me zoo sterk, dat ik niet laten kon mijn ongeduld te toonen (misschien een beetje tegen de strenge regelen van welvoegelijkheid) door herhaaldelijk mijn vinger aan mijn mond te brengen, om te kennen te geven, dat ik eten noodig had. De Hurgo (want zoo noemen zij een groot heer, zooals ik later vernam) begreep me volkomen. Hij ging van de stellage af, en beval dat een aantal ladders tegen mijn zijden zouden gezet worden, waar toen meer dan honderd van de inwoners boven-op klommen, en naar mijn mond wandelden, allen beladen met manden vol vleesch, dat aangevoerd en verzonden was op bevel van den koning, zoodra die bericht omtrent mij ontvangen had. Ik merkte op, dat daar vleesch van allerlei dieren was, maar kon ze niet door mijn smaak herkennen. Er waren schouders, bouten en lendenstukken, gevormd als van schapen, en uitstekend toebereid, maar kleiner dan leeuweriks-vleugels. Ik at ze bij twee of drie in een mondvol, en nam drie brooden tegelijk, elk zoowat van de grootte van een musketkogel. Zij voorzagen mij zoo snel zij konden, en toonden duizend teekenen van verbazing en ontzetting over mijn omvang en mijn eetlust. Toen gaf ik hun te verstaan, dat ik drinken wou hebben. Aan mijn eten hadden zij gezien, dat een kleine hoeveelheid niet genoeg voor me was; en, daar ze een allervindingrijkst volk waren, heschen ze, met groote behendigheid, een van hun grootste okshoofden op, rolden dat naar mijn hand en sloegen er den boôm uit. Ik dronk het in één slok leeg, wat ook best kon, want het hield geen halve pint, en het smaakte als een licht Bourgondisch wijntje, maar veel lekkerder. Zij brachten me een tweede okshoofd, dat ik net zoo uitdronk, en vroeg toen om meer; maar meer hadden ze niet. Toen ik deze wonderen verricht had, schreeuwden zij van pleizier, en dansten op mijn borst, en riepen verscheiden malen, juist als zij in den beginne gedaan hadden, Hekinah degul. Zij vroegen mij met teekens de twee okshoofden naar beneden te gooien, maar vooraf waarschuwden zij het volk beneden uit den weg te gaan, door te roepen Borach mivolah; en toen zij de vaten in de lucht zagen, was er een algemeen geschreeuw van Hekinah degul. Ik moet zeggen, dat ik dikwijls in de verzoeking kwam, terwijl zij zoo vooruit en achteruit over mijn lichaam wandelden, veertig of vijftig, die het eerst onder mijn bereik kwamen, op te grijpen en tegen den grond te smijten. Maar de herinnering aan wat ik gevoeld had, wat waarschijnlijk nog niet het ergste was wat ze doen konden, en ook mijn woord van eer dat ik hun gegeven had—want als zoodanig beschouwde ik mijn onderdanige gedragingen—dreven deze voornemens weg. Bovendien achtte ik mij nu door de wetten der gastvrijheid verplicht aan dit volk, dat mij met zooveel kosten en pracht onthaald had. Ondertusschen kon ik mij in stilte niet genoeg verbazen over de stoutmoedigheid van deze stervelingen in miniatuur, die het durfden wagen op mijn lichaam te klimmen en er over heen te wandelen, terwijl een van mijn handen vrij was, en niet al beefden bij het enkele zien van zoo’n monsterachtig wezen, als ik toch voor hen moest zijn. Na eenigen tijd, toen zij zagen dat ik niet meer om eten vroeg, verscheen vóór me een heer van hoogen rang van wege Zijne Keizerlijke Majesteit. Zijne Excellentie kwam, nadat hij eerst op den enkel van mijn rechterbeen geklommen was, vooruit tot aan mijn gezicht, met zoowat een dozijn van zijn gevolg, en terwijl hij zijn geloofsbrieven voor den dag haalde, voorzien van het keizerlijk zegel, dat hij vlak bij mijn oogen hield, sprak hij nagenoeg tien minuten zonder een blijk van boosheid, maar met een soort van welbesloten vastberadenheid; daarbij wees hij telkens vooruit, zooals ik later merkte, naar de hoofdstad, een halve mijl daar vandaan, waarheen Zijne Majesteit in den raad besloten had dat ik vervoerd zou worden. Ik antwoordde met een paar woorden, zoo maar wat, en maakte een gebaar met de hand die los was, door daarmee eerst de andere aan te raken (maar over het hoofd van Zijne Excellentie heen, uit vrees dat ik hem of zijn gevolg bezeeren zou), en toen mijn eigen hoofd en lichaam, om daarmede te kennen te geven, dat ik nu vrij wou wezen. Het bleek dat hij me uitstekend begreep, want hij schudde zijn hoofd afkeurend en hield zijn hand zoo, alsof hij wou uitdrukken, dat ik als een gevangene moest vervoerd worden. Evenwel maakte hij ook andere gebaren, om me te doen begrijpen, dat ik eten en drinken genoeg zou krijgen en een heel goede behandeling. Toen dacht ik er nog eens aan te beproeven mijn banden te breken; maar onder den indruk van de pijn, die hun pijlen mijn gezicht en handen gedaan hadden, die heelemaal stuk waren, en waar een heeleboel pijlen nog in staken, en ook bemerkende, dat het aantal van mijn vijanden vermeerderde, gaf ik door teekens te kennen, dat zij alles met mij doen mochten wat zij wilden. Daarop vertrokken de Hurgo en zijn gevolg met veel beleefdheid en opgeruimde gezichten. Spoedig daarna hoorde ik een algemeen geschreeuw, met voortdurend herhalen van de woorden Peplom selan; en ik voelde groote hoopen volk aan mijn linkerzijde de koorden zooveel losmaken, dat ik in staat was mij naar rechts te draaien. Eerst evenwel hadden zij mijn gezicht en mijn handen bestreken met een soort van zalf, zeer aangenaam van geur, die, in een minuut of wat, al de pijn van hun pijlen wegnam. Deze omstandigheden, samen met de verfrissching die ik door hun eten en drinken, dat zeer voedzaam was, ondergaan had, maakte mij geneigd een beetje te gaan slapen. Ik sliep nagenoeg acht uur, zooals men mij later verzekerde; en dat was geen wonder, want de geneesheeren hadden, op bevel van den Keizer, een slaapdrank in de okshoofden wijn gemengd.

Het schijnt, dat onmiddellijk nadat ik op den grond slapende ontdekt was, de Keizer door een bizonderen bode daar bericht van kreeg, en in den raad besloot dat ik zou gebonden worden op de wijze, die ik verteld heb (wat gedaan werd ’s nachts, terwijl ik sliep); dat mij overvloed van eten en drinken zou gezonden worden, en een werktuig gereed gemaakt om mij te vervoeren naar de hoofdstad. Dit besluit zal misschien heel baldadig en roekeloos lijken, en ik ben wel zeker dat geen vorst in Europa het bij een soortgelijke gelegenheid zou navolgen. Toch was het, naar mijn meening, bij uitstek voorzichtig zoowel als edelaardig, want gesteld dat deze lieden getracht hadden mij in mijn slaap met hun speren en pijlen te dooden, dan zou ik zeker door het eerste gevoel van pijn ontwaakt zijn, wat mijn woede en kracht zóó had kunnen opwekken, dat ik de koorden, waarmee ik gebonden was, gebroken en hun, die mij niet weêrstaan konden, stellig geen genade geschonken had.

Deze lieden zijn zeer uitstekende wiskunstenaars, en hebben een groote volkomenheid bereikt in het maken van werktuigen, daartoe opgewekt en aangemoedigd door den Keizer, die een beroemd beschermheer van wetenschappen is. Deze vorst heeft verscheiden werktuigen op wielen, voor het vervoer van boomen en andere groote gewichten. Dikwijls bouwt hij zijn grootste oorlogsschepen, waarvan sommige negen voet lang zijn, in de bosschen waar het timmerhout groeit, en laat ze dan vervoeren op die werktuigen, drie of vierhonderd el, naar zee. Vijfhonderd timmerlieden en werktuigkundigen werden onmiddellijk aan het werk gezet om het grootste werktuig dat zij hadden, in gereedheid te brengen. Dat was een houten gestel, drie duim van den grond, zoowat zeven voet lang en vier breed, dat zich voortbewoog op twee-en-twintig wielen. Het geschreeuw, dat ik hoorde, ging op bij de aankomst van dit werktuig, dat, naar het schijnt, vertrok vier uur na mijn landing. Het reed tot waar ik lag, naast me. Maar de grootste moeielijkheid was nu mij op te tillen en in dat voertuig te zetten. Tachtig palen, ieder van een voet hoog, werden daartoe opgericht, en zeer sterke touwen, van de dikte van pakgaren, met haken bevestigd aan een groot aantal banden, die de werklieden om mijn hals, handen, lijf en beenen hadden gewonden. Negenhonderd van de sterkste mannen werden gebruikt om die touwen op te trekken, die met een groot aantal katrollen aan de palen bevestigd waren; en zoo was ik in minder dan drie uur opgetild, in het voertuig geheschen en daar vastgebonden. Dit werd me later allemaal verteld; want gedurende die heele bewerking lag ik in een diepen slaap, tengevolge van het drinken van den slaapdrank, die in mijn wijn was. Vijftienhonderd van des Keizers grootste paarden, elk zoowat vier en een halven duim hoog, werden gebruikt om mij naar de hoofdstad te trekken, die, zooals ik al zei, een halve mijl verwijderd lag.

Omstreeks vier uur nadat wij onze reis begonnen waren, werd ik wakker door een heel belachelijke gebeurtenis; terwijl het rijtuig nl. even stilhield, omdat er iets aan in orde moest gebracht worden, hadden twee of drie van de jonge inboorlingen de nieuwsgierigheid te willen zien hoe ik eruit zag als ik sliep; zij klommen daartoe op het voertuig, en toen ze heel zoetjes tot bij mijn gezicht waren gekomen, stak een van hen, een officier van de garde, het scherpe eind van zijn handspeer een goed end in mijn linker neusgat, wat mij een gevoel gaf of er met een strootje in mijn neus gekriebeld werd, en me heel erg aan ’t niezen maakte; toen kropen zij onbemerkt weg, en het duurde drie weken, eer ik wist hoe het kwam, dat ik zoo in eens wakker geworden was. Het overige deel van dien dag maakten wij een langen marsch en hielden ’s nachts stil, met vijfhonderd man keurbenden aan weerszijden van mij, de eene helft met toortsen en de andere met bogen en pijlen, gereed om mij dood te schieten als ik mij bewegen dorst. Den volgenden dag, met zonsopgang, zetten wij onzen tocht voort, en kwamen omstreeks den middag tot op twee honderd el afstand van de stadspoorten. De Keizer en zijn heele hof kwamen naar buiten om ons te ontmoeten, maar zijn hoofdofficieren wilden in geen geval toestaan, dat Zijne Majesteit zijn persoon in gevaar zou brengen door op mijn lichaam te klimmen.

Op de plaats waar het rijtuig stilhield stond een oude tempel, die voor den grootsten in het heele koninkrijk gehouden werd, maar die, daar hij voor eenige jaren door een onnatuurlijken moord bevlekt was, door het volk, in zijn godsdienstijver, voor ontheiligd werd aangezien, en daarom voor onheilig gebruik bestemd en van al zijn versierselen en meubelen was ontdaan. In dit gebouw, was er bepaald, dat ik verblijf zou houden. De groote poort, staande naar het noorden, was ongeveer vier voet hoog en bijna twee voet breed, zoodat ik er lichtelijk door kon kruipen. Aan weerszijden van de poort was een klein venster, niet meer dan zes duim van den grond; door het linker brachten des konings smeden een-en-negentig kettingen binnen, zooals in Europa de dames aan hun horloges dragen en bijna even groot, die aan mijn linkerbeen werden vastgemaakt met zes-en-dertig hangsloten. Tegenover dien tempel, aan den anderen kant van den heerweg, op twintig voet afstand, was een toren van minstens vijf voet hoog. Dien besteeg de Keizer met de voornaamste heeren van het hof, om mij vandaar te kunnen zien, zooals mij later verteld werd, want ik zag hem niet. Men berekende dat meer dan honderdduizend inwoners uit de stad kwamen met hetzelfde doel, en in weerwil van mijn bewakers, geloof ik, dat er niet minder dan tienduizend achtereenvolgens geweest zijn, die met behulp van ladders mijn lichaam bestegen. Maar spoedig werd een proklamatie uitgevaardigd, waarbij dit op straffe des doods verboden werd. Toen de werklieden ervan overtuigd waren dat het mij onmogelijk was los te breken, sneden zij de koorden stuk, die mij bonden; waarop ik opstond, zoo melankoliek als ik ooit in mijn leven was geweest. Maar het geschreeuw en de verbazing van het volk, toen het me opstaan en loopen zag, zijn niet te zeggen. De ketenen, die mijn linkerbeen vasthielden, waren omstreeks twee el lang, en lieten mij niet enkel vrij om achter- en vooruit in een halven cirkel te wandelen, maar daar zij vier duim van de poort waren vastgemaakt, ook om naar binnen te kruipen en lang-uit te liggen in den tempel.