Читать книгу Taka zabawna historia (tw) - Juliusz Ćwieluch - Страница 3

Juliusz Ćwieluch: Zaczynamy łagodnie czy na ostro?

Krzysztof Kowalewski: Jak od dzieciństwa, to łagodnie się chyba nie uda.

Urodziłem się 20 marca 1937 roku w Warszawie. Na ulicy Nowogrodzkiej 25. W domu, w którym była miłość i całkiem przyzwoity poziom życia. Choć tego nie mogę pamiętać. Odtwarzałem to z czasem ze słów matki, zdjęć, stanu mebli. A później to wszystko po prostu trafił szlag.

– Czyli?

– Czyli przyszła wojna i zabrała mi ojca. A dzieciństwo wypełniła wspomnieniami, które trudno uznać za standardowe.

Niedługo skończę siedemdziesiąt siedem lat. Siedzę sobie w wygodnym fotelu, a przed oczami znów mam sceny sprzed siedemdziesięciu. Bramę warszawskiej kamienicy. Jakichś ludzi, którzy coś wynoszą, układają. Kilka minut wcześniej w budynek uderzyła niemiecka bomba, bo mamy powstanie warszawskie. Wchodzę z matką do tej bramy i widzę, że leżą tam kawałki mięsa. Wołam: Mamo! Mięso! I chcę lecieć, żeby to zbierać, mięsa na talerzu to już kilka tygodni nie widziałem. Zresztą chcę jeść, bo byłem cholernie głodny. Wszyscy byliśmy. I rwę się do tego mięsa, a matka nic nie mówi, tylko mnie odciąga.

– ...

– Tam był szpital dziecięcy. Tu nóżka, tam rączka. Na pierwszy rzut oka rzeczywiście trudno było rozpoznać, bo wszystko posypane białym pyłem. Zakleszczone w sprasowanych wybuchem łóżeczkach. Ludzka konserwa.

– Masakra.

– Pełna. Ale to teraz tak brzmi. Joaśka Szczepkowska była strasznie zszokowana, gdy jej to kiedyś opowiedziałem. A ja z tym żyję. Ale też tak jakbym z tym nie żył. To jest gdzieś obok mnie.

– Głód?

– Pamiętam. To było w mieszkaniu u ciotki Bieniewskiej na Noakowskiego 16. Kończyło się powstanie. Ale jedzenie skończyło się dużo wcześniej. Nie zostało już nic. Wszystko odjechało.

Nie jadłem już chyba ze trzy dni. Cały czas był ostrzał i nie dało się wyjść. Zresztą nie bardzo było po co. Snułem się po tym mieszkaniu i szukałem czegokolwiek, co jednak można byłoby zjeść. Grzebałem w szafach. Patrzyłem po szufladach. I w końcu gdzieś na samym dole była jedna, kompletnie pusta. Otworzyłem, zagrzechotało: taka sucha przylepa chleba. Złapałem ją i przeczołgałem się do przedpokoju, bo tam nie było okien, a ciągle strzelali. Położyłem się na koszu i ssałem ten suchy chleb. I tak przez kilka godzin. Ta zapomniana przez kogoś pajda uratowała mi życie.

Jeśli kiedyś byłem naprawdę blisko śmierci, to chyba najbardziej wtedy.

– Inne?

– Na brak wspomnień z wojny nie mogę narzekać, piękne też wracają. Na przykład takie jedno, z Kielc. Po upadku powstania warszawskiego przenieśliśmy się tam z matką, miasto było wyzwalane w styczniu 1945 roku.

Pamiętam, że było zimno. Cały kielecki rynek był zamarznięty. Ale w taką biało-czerwoną kratkę, bo pomiędzy kocimi łbami było pełno krwi, która również zamarzła. Taka gruba skorupa lodu.

– Bardzo filmowe.

– Nawet za bardzo. Gdyby któryś reżyser wsadził to do filmu, to by go krytycy zjechali, że to zbyt wymyślna scena. Bo na tej krwi sprawa się nie kończyła. Pamiętam, że na tym rynku leżał jeszcze trup niemieckiego żołnierza. A kierowca rosyjskiego czołgu chwalił się na nim swoim kunsztem.

– Rozjechał go?

– A co to za kunszt rozjechać martwego żołnierza? On go rozjeżdżał precyzyjnie. A dokładnie: obcinał mu głowę, centymetr po centymetrze.

Zzzzz i nie ma czubeczka. Zawracał i zzzzz, nie ma kolejnego kawałka. Trzeba przyznać, bardzo równiutko.

– I pan tak stał i patrzył?

– Ja i wiele innych dzieci, dorośli. Wszyscyśmy tam stali i podziwiali talent radzieckiego czołgisty. Ludzie rzeczywiście byli pod wrażeniem. Jednak szczególnie podobało się dzieciom.

Zamknąć okno, bo widzę, że zakłada pan bluzę?

– Zimno mi.

– ...

– Robi wrażenie.

– A na mnie jakoś nie. Jakbym to dziś zobaczył, to spieprzałbym jak najdalej. Ale wtedy stałem i patrzyłem. Teraz to wspomnienie jest tylko pewną abstrakcją. Na swój sposób taka zabawna historia. Mam ją przed oczyma. Ale tak odbieram, jakby wydarzyła się komuś innemu.

– Nie da się wejść w kałużę i nie zmoczyć.

– Chodzi panu o to, że musiało na mnie wywrzeć jakiś wpływ? Zmienić?

– Tak myślę, choć papierów na psychologiczne dywagacje nie mam.

– Jeśli chodzi o to, jak mnie zmieniła wojna, to chyba najbardziej odbiła się na mojej nieśmiałości. Wręcz chorobliwej. Byłem typem dziecka, które bało się odezwać publicznie. Takim, co w towarzystwie szepcze matce na ucho, żeby mu nalała kompotu. To zresztą miało też dobre strony, bo niektórzy dorośli lubią takie dzieci. Ciocia Józefa Bieniewska na przykład bardzo mnie lubiła.

– Wspomina ją pan już drugi raz.

– Bo to bardzo ważny w moim życiu człowiek. Zresztą nie tylko w moim. Wspaniała osoba. W czasie wojny działy się różne straszne rzeczy. Jedni się tym złem zarażali, inni nie. Ona należała do grona tych szlachetnych osób, które nie dały się mu ukąsić. Moja matka była Żydówką...

– Czyli pan też.

– Byłem, ale o tym nie wiedziałem.

– Jak to pan nie wiedział?

– To zacznijmy moją opowieść jeszcze raz, od początku.

Urodziłem się 20 marca 1937 roku w Warszawie. Na ulicy Nowogrodzkiej 25. W domu, w którym była miłość i całkiem przyzwoity standard życia. Mój ojciec Cyprian Kowalewski karierę rozpoczynał w wojsku. Walczył z bolszewikami w 1920 roku. Brał udział w III powstaniu śląskim. Kiedy Polska odzyskała niepodległość, uznał pewnie, że czas zająć się własnym życiem. Z wojska odszedł w stopniu podporucznika. Szczęścia postanowił szukać w biznesie.

– Znalazł?

– Zdaje się, że miał pecha do wspólników, z którymi gdzieś na Wołyniu zakładał Bank Rolny czy Ziemski. Nie znam szczegółów. Matka mówiła, że ojciec został oszukany. Później zajął się handlem. Miał wykształcenie ekonomiczne, kończył Wyższą Szkołę Handlową w Warszawie. W związku z interesami dużo podróżował. Przez chwilę rodzice mieszkali nawet w Krakowie. Później przeprowadzili się do Warszawy. Ojciec dostał tu pracę. Był dyrektorem papierni w Jeziornej.

– Chyba nieźle się im powodziło, skoro na jednym z rodzinnych zdjęć pozują na tle samochodu.

– Nie był ich, raczej znajomych. Ale biedy z pewnością nie klepali. Taka typowa przedwojenna klasa średnia. Wynajmująca mieszkanie w niezłej, jak na tamte czasy, kamienicy. Nie olbrzymi apartament, tylko takie przyzwoite dwa pokoje. Co prawda, w amfiladzie. Ale dom czysty i dobrze utrzymany. Ojciec ponoć nieźle zarabiał. Dbał o nas. Pamiętam, że matka nosiła piękne futro z popielic. Prezent od ojca. Kiedy wracał z podróży, to też z prezentami. Na krótko przed wojną zamówił zestaw pięknych mebli z orzecha, które go zresztą przeżyły. Wojnę przetrwał stół, szafa, fotel i taka etażerka, na której później stało radio. A następnie telewizor.

– Wróćmy do ojca. Jego oficjalny biogram, opracowany na podstawie Centralnego Archiwum Wojskowego, liczy cztery zdania.

– Ja sam mam tylko jedno związane z nim wspomnienie. Czasem nawet myślę, że może to był sen. On siedzi na ławce i czyta gazetę. Za nim, w tle, wściekle czerwony dystrybutor paliwa, z ręczną pompą. A ja bawię się w piaskownicy. Tyle. Koniec.

Przed wrześniem 1939 roku został zmobilizowany. Później trafił do sowieckiej niewoli.

Dla matki był chyba miłością życia. Jedynym mężczyzną, którego naprawdę kochała. Później była w różnych związkach, ale nigdy nie zdecydowała się na małżeństwo.

– To musiało być silne uczucie. On – goj, oficer rezerwy, ona – Żydówka, aktorka. To nie był popularny wówczas model.

– Z tego co wiem, aktorstwo nie było pierwszym wyborem matki. Chciała iść na prawo, ale na uniwersytecie Żydzi nie byli wtedy mile widziani.

Ojciec pochodził z Łodzi. Miał tam rodzinę, siostry. Na początku okupacji matka woziła mnie do nich, kiedy nie miała co ze mną zrobić, bo na życie zarabiała handlem i musiała jeździć po towar. Sądząc po tym, jak te siostry się do mnie odnosiły, to, delikatnie mówiąc, nie były szczęśliwe z wyboru, jakiego dokonał ich brat. Ale o tym nigdy z matką właściwie poważnie nie rozmawiałem.

Zresztą dziś trudno o tym mówić tak, żeby ludzie rozumieli.

– A jak to się stało, że matka znalazła się nagle w Warszawie?

– Przeprowadziła się tam cała rodzina, ale nie wiem, kiedy i w jakich okolicznościach.

– Matka nie opowiadała?

– Nie przepadała za opowiadaniem o przeszłości.

– A o niej co pan wie?

– Właściwie też niewiele. Matka była o trzy lata młodsza od ojca. Urodziła się w 1905 roku. W dowodzie jako miejsce urodzenia wpisane miała ZSRR, choć nie przemieszkała w tym kraju ani jednego dnia. Po prostu urodziła się we Lwowie. Pochodziła z rodziny o korzeniach rabinicznych.

– Rodzicom nie mogło spodobać się to, że ich córka została aktorką.

– Trudno powiedzieć, bo o ile ja wiem, to ta rodzina szybko się asymilowała. Pamiętam tylko jedną wizytę u dziadków. Wryła mi się w pamięć, bo babcia dała mi do zabawy takie dwa blaszane pieski osadzone na rączce. I jak jeden piesek drugiemu wąchał pod ogonem, to tamten się błyskawicznie odwracał. Magnes.

– A dziadek?

– Pamiętam, że był wysokiego wzrostu i sakramencko milczący. Przychodził. Rozdawał dzieciom cukierki. Siadał i milczał.

– Ma pan jakieś ich zdjęcie?

– Żadnego. Nic. Jakby nigdy nie istnieli.

– W oficjalnym biogramie matki dziadek występuje pod imieniem Marian, ale to właściwie niemożliwe. To imię, którego Żydzi raczej nie wybierali. Podawanie więc go mogłoby sugerować, że matka próbowała tę żydowskość odrzucić.

– Za jej czasów co najmniej kilka razy bycie Żydem nie było zbyt modne. Może za którymś z tych razów dziadek został Marianem. Sama, kiedy w 1927 roku zaczynała występować na scenie, przyjęła pseudonim Czahurska.

– W biogramie występuje jako Czaharska.

– Takie pseudonimy nie miały wtedy wielkiej trwałości. Ktoś pomylił coś na afiszu. Ktoś źle wymówił i tak zostało. Po ślubie z ojcem matka została Elżbietą Kowalewską.

– Z domu?

– Herszaft.

– Malarz Adam Herszaft to rodzina?

– Widzi pan ten obraz nad sobą? To właśnie jego. A dzieci na obrazie to jego rodzeństwo. Wśród nich jest namalowana moja matka. Ciotka Paulina, Józio. Józio był najmłodszy. Zapowiadał się na bardzo zdolnego chemika. Współpracował nawet z przyszłym zdobywcą Nagrody Nobla. Najprawdopodobniej zginął podczas wojny.

Ich było w sumie siedmioro. Wszyscy obdarzeni jakimś talentem.

– Skąd pan ma ten obraz?

– Matka jakimś cudem przechowała go przez wojnę. Porcelanę ukradli, weneckie kryształy – jeden z wujów zbierał – też wzięli. Obraz został. Trzeba go było oddać do renowacji, bo był zrolowany i źle to zniósł. Ale go mam i przypomina mi o nich wszystkich.

– Wiadomo, w którym roku go namalował?

– Nie, bo nie podpisał.

– Przeżył wojnę?

– Adam zginął w 1942 roku. Najprawdopodobniej w czasie transportu do obozu zagłady. Reszta rodzeństwa się uratowała. Ale rozproszyła po całym świecie.

Był jeszcze brat Władysław. Ciekawa postać. Po rewolucji przedostał się do Sowietów i został tam nawet komisarzem. Ale stosunkowo szybko zorientował się, czym to wszystko pachnie, i przez Polskę uciekł do Stanów Zjednoczonych. Zamieszkał w Miami. Lewicowych poglądów nie zmienił do końca swojego długiego życia. Co nie przeszkadzało mu zarabiać na milionerach. Organizował dla nich pokazy teatrzyku własnego pomysłu. To był bardzo wymyślny mechaniczny teatr, który sam skonstruował. Miał do tego niesłychany dryg. Już w młodości uwielbiał sztuczki typu uciekająca serwetka, biegające kalosze.

Uratowały się jeszcze ciotki, które też dotarły do USA. Matka przez jakiś czas utrzymywała nawet z nimi kontakt, później się jakoś urwał. Jedna z nich miała na imię Paulina. Reszty nie pamiętam.

– A zna pan prawdziwe imiona dziadków?

– Właściwie to nie.

– Według Centralnej Bazy Danych Instytutu Yad Vashem babcia miała na imię Ita, a dziadek Szabtai. Obydwoje zginęli w Treblince.

– (cisza) Matka była przekonana, że na Majdanku.

– Na Majdanku był dosyć dokładny spis. Tam ich nie ma. Z Treblinki są tylko liczby, ale biorąc pod uwagę, gdzie mieszkali, to na 99 procent wywieźli ich właśnie tam. Pewności nie ma. To był obóz zagłady. Nazwiska nie były już do niczego potrzebne.

Było tam za to minizoo. Esesmani urządzili je sobie na zapleczu, bo to byli na ogół ludzie rozkochani w zwierzętach.

– Przeczytałem fragmenty dokumentów z procesu norymberskiego i ten chłód, z jakim to wszystko było zaplanowane, wstrząsnął mną. Niektórzy narzekali, że stawiane im zadania były zbyt obciążające. Ale nie moralnie, tylko czasowo. Fizycznie. Wszystko mieli policzone, zaplanowane. Jak można było nie zdobyć się na moment refleksji nad sobą? Nie zlitować się nad tą nędzą ludzką?

– Dla mnie jedynym wytłumaczeniem jest szatan.

– To za łatwe.

Za proste.

To jest wprowadzenie czynnika metafizycznego. Zabijałem, bo szatan mi kazał? Zabijałem, bo Hitler mi kazał? Jeśli tak, to kwestionujemy ludzką wolną wolę. A przecież w tym samym czasie byli tacy ludzie jak ciotka Bieniewska, która ryzykowała życie, pomagając mojej matce. Nikt jej nie kazał pomagać. Sama tę decyzję podjęła.

– O Treblince wiemy cokolwiek także dzięki ludziom, którzy ryzykowali życie, zbierając informacje. Jeden z kolejarzy, związany z AK, wynosił kwity transportowe. Z Warszawy to godzina i czterdzieści dwie minuty jazdy samochodem. Ale pociągi często jechały nawet trzy dni. Wtedy na miejscu było mniej roboty z zabijaniem. Wiele wskazuje na to, że dziadkowie nie przeżyli nawet transportu do obozu.

Nie ciągnęło pana, żeby to wszystko posprawdzać?

– Matka opowiadała mi więcej, niż pamiętam. Ale ja chyba nie do końca chciałem to wszystko wiedzieć i tak dokładnie pamiętać. Wydawało mi się, że to, co wiem, wystarczy... (cisza), że nie ma sensu tego drążyć. Żyć tym.

– ...

– Może to ze względu na moją naturę. Mam taką, że odsuwam od siebie rzeczy przykre, trudne. Moja psychika tak działa, że całe to zło odkładam na bok. Uciekam przed nim. Może to nieładnie, że tak działam. Ale co by dało wracanie do tych spraw. Rozpamiętywanie. Wolę pamiętać te dobre chwile. Tak się chyba bronię przed złem.

– Adam mieszkał na Hipotecznej 3. Zachował się nawet numer jego telefonu: 2 56 77. Zginął w wieku pięćdziesięciu dwóch lat.

Długo nie było jasne, dokąd wywożą z getta. Hitlerowcy mówili: na wschód, do pracy, polskie podziemie informowało Zachód w swoich biuletynach: „Wyjechali w nieznanym kierunku”.

– Mój ojciec również wyjechał w nieznanym kierunku, ale Sowieci nie bawili się w żadne detale, nikt nie wbijał żadnych pieczątek, nie powiadamiał. Ludzie sami wiedzieli, czego nie można mówić. Myśmy dopiero po kilku latach dowiedzieli się, że został zabity w Charkowie. Kiedy wyszła sprawa katyńska, matka była przekonana, że to tam zginął ojciec, bo dostaliśmy od niego list z sowieckiego obozu.

– Pojechał pan kiedyś do Charkowa?

– Nie. Dostawałem nawet jakieś pisma urzędowe z IPN, że jest jakieś ponowne śledztwo. Ale nic z tym nie zrobiłem. Jakoś nie widziałem sensu.

Nie chciałem tego dotykać.

– A co się stało z obrączką?

– To dłuższa historia. Józef, najmłodszy brat matki, miał syna Aleksandra. On jeszcze ciągle był w getcie. Zdołał jakoś zadzwonić do matki. Wyprowadziła go, kiedy już getto się paliło. Prowadziła na Noakowskiego. Ale pod bramą stało dwóch łapaczy. Matka bardzo spokojnie powiedziała: „Przy sobie mam tylko złotą obrączkę, ale na górze jest jeszcze złoty zegarek”. „No to idź. A on z nami zostanie”. Zawsze mi mówiła, że to najdłuższa podróż w jej życiu: tam i z powrotem. Poszła, przyniosła zegarek, dała. Puścili. W ciągu chyba dwóch godzin wyjechaliśmy pod Warszawę. Do wsi Lipiny. Jej już też nie ma. Przynajmniej na mapie. Tam spędziłem z Olkiem sporo czasu. Imponował mi, bo był odważny, mądry. W tym domu, w którym się ukrywaliśmy, mieszkała również nauczycielka. Kiedy ona szła na zajęcia do szkoły, to on płakał, że nie może z nią pójść. Taki pęd do nauki, moje zaprzeczenie. Przeżył wojnę. Wyjechał do Stanów. Został naukowcem.

– Znalazłem go na Facebooku. Po przejściu na emeryturę bardzo zaangażował się w ruch ochrony praw zwierząt.

– Pisywaliśmy czasem do siebie. Nawet przyjechał do Polski na jakąś konferencję, ale w tym samym momencie ja musiałem pojechać za granicę na plan filmowy i się minęliśmy.

– Tam w bramie też się minęliście. O włos ze śmiercią. Pan sobie wyobrażał taką sytuację, że, w zasadzie, przecież to wszystko było na granicy? W tym pociągu mógł pan być razem z dziadkami. Myślał pan tak kiedyś o tym? Czy miał pan świadomość, jak bardzo blisko pan był tego wszystkiego?

– (cisza)

Przyznam szczerze, że nie. Że tak sobie tego nie ustawiałem. Myślę, że to dzięki matce, która mocno mnie chroniła. Dzięki niej byłem od tego wszystkiego daleko. Po drugiej stronie. Teraz, jako dojrzały człowiek, mogę sobie to wyobrazić. Zresztą w pewnym momencie bardzo dużo o tym czytałem. Wiem, że tak, tak, no... Jeden krok, jeden gest, jeden...

– ...

– Zimno tu. Może pan przymknąć okno.