Читать книгу Wyspa mojej siostry - Katarzyna Ryrych - Страница 3

Kochana Pippi, moja starsza-młodsza siostro!

Moja kochana siostro, zanurzona w niebieskim oceanie, oddalona o ścianę milczenia, grube, nieporadne dłonie, wielkie, jakby ulepione z plasteliny palce…

Piszę do Ciebie i spoglądam w szybę – nadchodzi jesień i na parkowych alejkach leżą, niby wielkie dłonie, liście kasztanowca, które zawsze przypominały mi Twoje ręce. Ręce, które nigdy nie objęły nikogo – ani mnie, ani taty, ani naszego starego grubego psa, z którego pewnie została już tylko garstka kości pod starą sosną, daleko za miastem. Słońce wyzłaca korony drzew w parku, dzieci brodzą w liściach jak w płytkiej wodzie i zbierają kasztany.

Dzisiaj mam wolne. Spałabym pewnie dłużej, gdyby nie Nilsson, nasz nowy pies. Kiedy tylko usłyszy, że się budzę (nie mam pojęcia, skąd to wie), wpada do pokoju i zaczyna obgryzać mi uszy. Widzisz, gdyby to było dzisiaj, na pewno pokonałabyś niewidzialną ścianę dzielącą Cię od reszty świata.

Dzisiaj… Dzisiaj pomagają w tym psy. To się nazywa dogoterapia i gdyby nasz młody pies był wystarczająco opanowany… Czasami odnoszę wrażenie, że ma ADHD. Pewnie nie wiesz, co to jest. Chyba nie potrafiłabym Ci tego wytłumaczyć. W każdym razie to nie jest niebieskie, ani nie boi się dotyku. To jest coś, co każe naszemu psu kręcić się w kółko za własnym ogonem i przebierać łapami nawet przez sen. Wiem to wszystko, nauczyłam się tego, szukając odpowiedzi na pytanie DLACZEGO.

Czy ją znalazłam? Chyba nie… Albo może jeszcze nie. I coraz bardziej jestem pewna, że nie znajdzie jej nikt, przynajmniej w stopniu, który pozwoliłby od razu odpowiedzieć na pytanie CO DALEJ…

Nie umiem Ci wytłumaczyć, co to jest DNA, ani jak wygląda ludzki mózg. Chociaż… Pamiętasz, jak siedząc w kuchni, rozgniatałaś orzechy? Wygląda mniej więcej tak jak połówka orzecha włoskiego wyjętego ze skorupki. Na pewno pamiętasz. Pomyśl chwilę, przypomnij sobie całe kosze orzechów, które przywoziliśmy od babci, zielone łupinki brudzące palce i ten ostry zapach unoszący się nad koszykiem…

Koszyk… Twoje koszyki były naprawdę piękne, szczególnie ten pierwszy, z błękitną wstążką zawiązaną na pałąku.

Moja kochana starsza-młodsza siostrzyczko, chciałabym podziękować Ci za wszystko. Za ten pierwszy koszyk, który od razu pogryzł nasz nowy pies, i za to, że dzięki Tobie nauczyłam się żyć, zapinać guziki, myć zęby i sikać do nocnika…

Nie wiem, jak o tym opowiedzieć, żeby wszyscy, którzy boją się przybijać do brzegów nieznanych wysp, uwierzyli, że nie ma na nich ludożerców, dzikusów ani potworów – tylko ludzie. Może trochę inni, ale zdolni do miłości, czułości, tęsknoty… Tacy sami jak Ty, moja duża, gruba siostrzyczko, po której została mi tylko niebieska wstążka.

Twoja Myśka

Ten kawałek materiału… Dalej połyskliwy, błękitny, ale już dużo bledszy niż wtedy. Przesuwam go w palcach, jest chłodny jak woda. Kiedy przytulam go do twarzy, czuję (albo wydaje mi się, że czuję) zapach świeżo umytych włosów. Rumiankowy szampon, mydło o zapachu poziomek…

– Pippi… – mówię w przestrzeń.

Zaciskam powieki tak mocno, że przed oczami pojawiają mi się świetliste koła. Z tych kół, najpierw daleka, a potem coraz bliższa wyłania się okrągła, piegowata twarz, dwa sterczące na boki warkoczyki.

Pippi, moja siostra.