Читать книгу Volbloedvrou vir 'n vaalseun - Kobie Smit - Страница 6

Voor sy instap, haal sy eers haar selfoon uit en skakel vir Mitzi. Sy antwoord onmiddellik, en dis duidelik dat sy vir die oproep gewag het.

“Uiteindelik! Ek het al begin dink jy het kleinkoppie getrek! Waar’s jy?”

Laggend antwoord Fransien: “ Voor die saal. Kom haal my!”

Sekondes later storm ’n klein blonde vroutjie by die saal uit. Sy steek voor Fransien vas en kyk ondersoekend na haar. Dan vra sy huiwerig: “Fransien? Is dit jy?”

“Mitzi?”

Hulle gil soos twee tieners en omhels mekaar.

Uiteindelik los hulle mekaar. Fransien skud haar kop ongelowig.

“Jy lyk wonderlik, maar die helfte van jou is weg! Eet jou man jou kos op, of wat gaan aan?”

Mitzi giggel soos ’n skooldogter en beduie in die rigting van die groot man wat hulle geamuseerd dophou.

“Daar’s hy! Vra hom self!”

Die man kom nader en beduie kamma verleë na sy groot liggaam. “Jy kan mos sien ek het baie kos nodig,” spot hy.

“Oeps, ek en my groot mond!” speel Fransien spontaan saam.

Mitzi haak besitlik by hom in en stel hulle ewe formeel aan mekaar voor. “Dis my man, Daan, Fransien.”

Daar is verwondering in haar oë toe sy haar vriendin op en af bekyk. “Goeie genade, ek kan nie glo dis jy nie. Niemand gaan jou herken nie. Jy lyk fantasties!”

“ Wel, niemand het sover nie,” antwoord Fransien met ’n vonkel in die oog.

Mitzi se nuuskierigheid kry dadelik die oorhand. “Het jy bekendes raakgeloop?”

Fransien knik haar kop sedig.

“ Wie?” dring Mitzi aan.

“ Wel, ’n hele paar,” hou sy Mitzi moedswillig aan ’n lyntjie.

Mitzi gluur haar dreigend aan.

“ Wel, onder andere die heer Chris de Wet, en die hoogedele Tessa de Villiers.”

Mitzi lag lekker. “Mooi, man! Laat dit vir hulle ’n les wees.”

Daan kyk op sy horlosie. “ As julle twee nou klaar gegroet het, kan ons gerus ingaan. Anders mis julle nog die hele reünie.”

Hy hou sy ander arm vir Fransien. Sy is maar net te bly vir die ondersteuning, want haar bene voel skielik taamlik bewerig.

In die saal is dit ’n geroesemoes van stemme wat lag en gesels. Ou maats wat mekaar jare nie gesien het nie, probeer tien jaar se gesels inhaal. Bewus van die oë wat hulle volg, plak Fransien ’n vriendelike glimlag op haar gesig. Sy knik hier en daar ’n groet na ’n bekende.

Die saal lyk mooi binne. Die somber donkergroen gordyne van tien jaar terug is vervang deur ’n blougrys wat meer lig binnelaat en ’n rustige atmosfeer skep. Ronde tafeltjies is gedek met koringblou tafeldoeke en servette en keurige teeserviese. Klein rangskikkings bring spatsels kleur wat die geheel komplementeer en opvrolik.

Fransien is bly toe hulle ’n tafeltjie in die hoek kry. Sy sit met haar rug na die muur sodat sy kan rondkyk sonder om gesien te word. Een van die skooldogters wat as kelnerin ingespan word, is dadelik by om te hoor wat hulle wil drink.

Fransien lig haar wenkbroue vir Mitzi en beduie na die netjiese spyskaartjie wat deel van die tafeldekor vorm.

“Mmm, ek is beïndruk!”

“Ja-nee, onse Tessa ken haar storie, dis nou maar wors,” beaam Mitzi.

“Tessa? Ek dog jý het die reëlings getref?”

Mitzi glimlag liefies. “Ek het die naweek gereël, ja. Maar gelukkig is delegering een van my sterk punte. Ons het elkeen mos maar sy talentjies. Tessa s’n is onthaal en sy het ’n koffiewinkel, so dit was logies om haar hier in te span. En ek was so diplomaties omtrent die ou sakie dat sy nou onder die indruk is dit was eintlik háár idee.”

Fransien proes van die lag. Sy kan sien wat Mitzi bedoel. Tessa is besig om tussen die tafels rond te fladder en seker te maak dat in elkeen se behoeftes voorsien word. Sy het niks verouder in die tien jaar nie, die grimering is net swaarder en die hare blonder. Sy het nog steeds ’n volmaakte figuur en hou nog steeds daarvan om dit te wys.

“Mmm, ek kan sien wat jy bedoel: die perfekte gasvrou. Jou beplanning was, soos gewoonlik, uitstekend. En dan is sy nog dekoratief ook!”

Hulle giggel soos twee stout tieners agter hulle hande.

Daan lig sy hande moedeloos. “My vrou, my vrou! Wat moet ek met jou aanvang?” kreun hy met ’n martelaarstem.

Dan kyk hy kamma beskuldigend na Fransien. “En jy, wat lyk of botter nie in jou mond kan smelt nie, hits haar nog aan ook!”

Mitzi lag hom openlik uit. “Ou grompot! Wag, ek beter haar keer voordat sy by ons tafel uitkom. Sy kan mos nie met ’n man praat sonder om aan hom te vat nie, en ek laat haar nie aan my man vat nie.”

Fransien knipoog fyntjies vir Daan. “Ook maar lekker jaloers, nè!”

Mitzi is glad nie op haar mond geval nie. “My goed is my goed en my man is my man, en veral dekoratiewe gasvrouens moet liewer ver van hom af bly as hulle weet wat goed is vir hulle. Ek is nou terug.”

Sy staan op voor Daan hierop kan reageer. Sy praat ook net ’n paar woorde met Tessa voor sy terugkom tafel toe.

Tessa begin verhoog toe stap en Mitzi klap haar hande opgewonde soos ’n klein kindjie.

“Nou vir die Ken-mekaar. Ouens, dit gaan vet pret wees!”

Tessa gaan staan op die verhoog met ’n mikrofoon in haar hand en dit raak stadigaan stil in die saal. Sy verwelkom almal en praat ’n bietjie oor verandering en groei, voor sy meer vertel van die Ken-mekaar.

“Ons wil graag hê elke oudleerling wat vandag hier is, moet vir ons ’n vinnige opsomming van sy lewe die afgelope tien jaar gee. Waarheen is jy ná matriek en wat het jy gedoen? Wat het alles met jou gebeur? Enige besondere prestasies waarop ons trots kan wees? Wat doen jy deesdae? Is jy getroud en het jy kinders? Waar woon jy nou? Daardie soort ding. Julle kan sommer by julle tafel bly staan. O ja, gee maar jou naam ook. Mense verander baie in tien jaar en ons wil darem weet wie met ons praat. Ons begin sommer daar in die hoek. Baie dankie.”

Daarmee beduie sy na Fransien-hulle se tafel, en stap grasieus onder applous van die verhoog af.

Fransien se oë spring amper uit hulle kasse van skrik. Sy was bewus van die Ken-mekaar, het haar trouens al by voorbaat verlekker in die reaksie wat haar toesprakie gaan ontlok. Maar heel eerste?

Terwyl sy nog verbouereerd na woorde probeer soek, staan Mitzi kalm op.

“Goeiemôre, almal. Ek is Mitzi Dreyer en ek is – soos julle kan sien – ongeveer die helfte van die Mitzi Coetzee wat julle onthou. Ná skool het ek onderwys gaan studeer en teruggekom hierheen om te kom skoolhou en ’n man te vang. Met die eerste was ek nie baie suksesvol nie, met die tweede wel. Die hunk hier langs my is Daan, my gewillige slagoffer. Toe ons ontmoet het, het ek nog soos ’n mosbolletjie gelyk, maar hy het my behandel asof ek ’n porseleinpoppie is. Dit het natuurlik ’n identiteitskrisis by my laat ontstaan en ek moes besluit wie ek nou eintlik is. Tans is ek ma van ’n pragtige tweeling van vier jaar, porseleinpop vir Daan en huisvrou in my vrye tyd, wat gelukkig maar min is!”

Sy gaan sit onder luide toejuiging en gelag.

Die ys is gebreek en Fransien het kans gehad om tot verhaal te kom. Sy is dankbaar dat haar stem nie haar innerlike bewing weerspieël toe sy begin praat nie.

“Ek is Fransien de Swardt, en ek het ná matriek saam met my ouers stad toe getrek. Aanvanklik het ek by ’n prokureur gewerk, maar ek het mos hierdie geneigdheid om nie my mond te hou wanneer ek moet nie, soos op skool ook maar. Om moord in die prokureurskantoor te voorkom, het ek ses jaar gelede besluit om iets anders te probeer. Sommige van julle kan seker onthou dat ek houtwerk geneem het. Te danke aan die onbaatsugtige toewyding en onderrig van meneer De Lange, ons gewaardeerde houtwerkonderwyser, kon ek my eie meubelwinkel begin, en ek is dankbaar om te sê dat dit besonder goed gaan daarmee. Ek woon nog steeds in die stad, het my eie huis in ’n stil buurt en wonderlike bure, naamlik my eie pa en ma. Ongelukkig kon ek nog nie ’n man vastrek soos Mitzi nie, maar sy het belowe om my ’n paar wenke te gee!”

Hierdie keer gaan die toejuiging en gelag gepaard met ’n paar wolwefluite, wat Fransien bloedrooi laat bloos.

Mitzi hou haar duim in die lug, maar is nie heeltemal tevrede nie. “ Vir wat sê jy nie jy is die eienaar van Ebony nie?” fluister sy verontwaardig.

“Moenie bekommerd wees nie, ek bêre dit vir later,” probeer Fransien haar kalmeer.

Maar Mitzi is steeds nie tevrede nie. “Hoekom?” hou sy koppig vol.

Fransien lag net. “Tessa is een van Ebony se kliënte,” is al wat sy bereid is om te sê, voor sy met haar vinger voor haar mond beduie dat hulle moet luister na die volgende spreker.

Snaaks dat ’n mens twaalf jaar op skool is en daar net ’n handjie vol mense is wat ’n impak op jou lewe maak in daardie tyd, mymer Fransien ná ’n ruk. Die sprekers wat sover na haar aan die beurt gekom het, was bekend, maar dis ook al. Sy het nooit na skool oor hulle gewonder of aan hulle gedink nie.

Effens verveeld begin sy rondkyk. ’n Ent van hulle af sit ’n paar onderwysers. Sy skrik effens toe sy in die houtwerkonderwyser se oë kyk.

Voor sy Mitzi se aandag kan trek, hoor sy haar onderlangs sê: “Sjoe, kyk vir Langes, dit lyk of hy jou wil doodkyk! Geen wonder nie, jy was darem lekker sarkasties oor sy sogenaamde toewyding en onderrig.”

“Ek moes dit seker nie gesê het nie, maar die versoeking was te groot. Hy het my lewe darem net te erg versuur op skool,” fluister Fransien terug.

Dan verhelder haar gesig toe die volgende spreker opstaan. “Jy’t nie vir my gesê Barnie gaan hier wees nie. Hy het dan altyd gesê hierdie plek sien hom nooit weer nie.”

Mitzi se oë is ook nou op die nuwe spreker. “Kan jy hom kwalik neem? Sy skooljare was nou nie juis ’n bed van rose nie. Hy het op die laaste nippertjie laat weet hy kom. Seker maar kom spog, soos jy. Sjuut nou!”

Barnie het verander – ten goede, dink Fransien. Die skraal, senuagtige seun met die seerkryoë is nou ’n aantreklike man met genoeg selfvertroue. Hy staan regop en praat gemaklik. Sy skouers is breed en sy pak klere is ooglopend spesiaal vir hom gemaak. Sy luister met belangstelling terwyl hy praat.

“Goeiedag, almal. Ek is Barnie Nel, en julle sal my onthou as die nerd van tien jaar gelede. Ná skool het ek in die bank gaan werk, ter wille van oorlewing. ’n Gawe bankbestuurder het my belangstelling in die aandelebeurs opgemerk en my ongemerk in daardie rigting begin stuur. Met die hulp van ’n paar ander gawe mense het ek daar ’n holte vir my voet gevind en die res is, soos hulle sê, geskiedenis. Die aandelebeurs het vir my ’n lieflike huis in ’n goeie buurt gegee, sorg dat ek altyd my droommotor kan ry en sit elke dag kos op my tafel. Die gawe bankbestuurder het selfs sy pragtige dogter aan my toevertrou. Sy kan ongelukkig nie vandag hier wees nie, maar ek verseker julle: ek het die mooiste vrou in die hele wêreld!”

Hy gaan sit onder applous en uitroepe soos “Bulperd!” en “Jis, ou Barnie!”

Dit voel vir Fransien of daar meteens skille van haar oë afval.

“Jy lyk snaaks. Wat is fout?” Mitzi lyk bekommerd.

Fransien praat saggies, half ingedagte. “ Weet jy, Mitzi, ek het altyd geglo al die kinders by die skool haat vir my en Barnie. Jy was die enigste een wat ons nie getreiter het nie. Maar noudat ek terugdink, besef ek dat daar eintlik net twee treiteraars was, en die ander was te bang om hulle teë te gaan. Hulle het net saamgespeel as hulle nie anders kon nie. Maar daardie twee het ons lewens elke dag vergal, tot dit vir ons gevoel het die hele wêreld is teen ons. Kyk net die reaksie op ons toesprake noudat daardie twee nie meer invloed op die ander het nie. Twee bedorwe brokkies het ons sorgvrye kinderjare gesteel. En ons het dit toegelaat!”

Mitzi knik begrypend. “Tessa en Chris. En praat van die duiwel, nè?”

Die persoon tans aan die woord is Chris de Wet. Ooglopend ryk, aantreklik en baie vol van homself. Die humor wat by die meeste ander deurgekom het, ontbreek by hom totaal. Hy lees van ’n kaartjie af en vertel langdradig van al die grade wat hy behaal het, belangrike poste wat hy al beklee het, merietetoekennings wat hy ontvang het en groot maatskappye wat tevergeefs probeer om sy gesogte dienste te bekom.

Fransien se gedagtes begin dwaal. Sy sit regop toe dit lyk of hy klaar is met sy toespraak, maar hy vat net ’n nuwe kaartjie en gaan voort: “Dan is daar nog my sportprestasies.”

Mitzi rol haar oë en Fransien is dik van die lag toe ’n hele paar ander mense dit ook doen.

Toe Chris gaan sit ná sy relaas, merk iemand half spottend op: “Dis duidelik dat hy nie tyd gehad het om te trou ook nog nie.”

Chris word bloedrooi toe hy besef dat hy nie sy vrou of kinders genoem het soos die ander nie. Maar die volgende spreker staan op en die geleentheid om dit reg te stel is verby.

“Is hy getroud?” vis Fransien uit.

Mitzi knik. “Ja. Oulike vroutjie, maar hy oordonder haar totaal. Ek is nie verbaas dat sy nie hier is nie. Onse Chris het ’n dwalende oog en twee dwalende hande en haar teenwoordigheid sal sy pret ’n bietjie bederf. Ek hoor sy het senuweeprobleme, gaan blykbaar omtrent nêrens nie. Sjuut, dis Tessa se beurt. Dit behoort interessant te wees!”

Teen alle verwagting in is Tessa se toesprakie kort en feitlik geheel en al toegespits op haar koffiewinkel.

Toe sy gaan sit, kreukel Mitzi haar neusie verontwaardig.

“Dank jou die duiwel vir die gratis reklame! Hier sit ek die hele tyd gretig en wag om ’n paar sappige brokkies oor haar verlede te hoor, en al waaroor sy tekere gaan, is haar koffiewinkel.”

Fransien sukkel om haar lag te bedwing en Daan skud sy kop gemaak moedeloos.

“ Wat moet ek met dié vrou van my maak? Was sy op skool ook so?”

Fransien skud haar kop sedig. “Nie naastenby nie. Dit moet die getroude lewe wees wat haar so laat ontaard het.”

Daan staar haar ongelowig aan.

Fransien probeer haar gesig ernstig plooi, maar gee gou die stryd gewonne. “Maar ek lieg!” erken sy uiteindelik laggend.

Daan lag maar verleë saam. “Dit help nie eens ek kla by jou nie. Julle twee is ewe erg! Die arme onderwysers wat vir julle moes skoolhou, is seker almal spierwit grys.”

Fransien en Mitzi kyk al twee outomaties na die tafel waar Ferdie de Lange sit.

“Nie almal nie, party het sommer heeltemal bles geword,” spot Fransien sinies.

Mitzi grinnik. “Jy het darem vir Langes lekker gekap. Ek sal graag sy gesig wil sien as hy hoor jy is die eienaar van Ebony!”

Daan frons onbegrypend. “Hoe het jy hom gekap? Jy het hom dan net bedank vir sy onderrig. Hy sal seker baie trots wees dat een van sy leerlinge so goed doen.”

Mitzi kyk vraend na Fransien. “Kan ek hom maar vertel?”

Kamma ongeërg trek Fransien haar skouers op, maar haar kakebene bult soos sy op haar tande byt. “Jy kan net sowel. Dit sal in elk geval binnekort die hoofonderwerp van bespreking wees.”

Daan lyk heeltemal dronkgeslaan.

Met ’n simpatieke blik in haar vriendin se rigting begin Mitzi saggies vertel: “ Wel, jy weet nou dat Fransien houtwerk geneem het op skool. In daardie dae was dit nogal ongehoord vir ’n meisie, veral hier. Langes … meneer De Lange het geweldig daarteen geskop om ’n meisie in sy houtwerkklas te hê, maar dit het hom niks gehelp nie. Sy volgende opsie was om die klasse vir haar só onaangenaam te maak dat sy self sou besluit om dit te los. Dit het ook nie gewerk nie, want sy kan nogal koppig wees.”

Fransien glimlag skeef. “Dit was darem nie net koppigheid nie. Ek was werklik mal daaroor om met hout te werk.”

Mitzi knik instemmend. “Dis waar. Sy het van kleins af met houtjies en stokkies speel en het goed daarmee probeer maak. In elk geval, daar het gerugte begin ontstaan dat Fransien mannetjiesagtig is, want Langes het haar ‘die lessie’ genoem in die klas. Een of twee kinders was gemeen genoeg om die storie verder te voer, en hulle het haar lewe hel gemaak.”

Daan staar Fransien ongelowig aan. “Ek kan dit nie glo nie! Magtig, jy is so vroulik as kan kom. Enigiemand wat jou as mannetjiesagtig beskou, moet sy kop laat lees.”

Lagplooitjies verskyn om haar oë toe Fransien erkentlik in sy rigting knik. “Baie dankie, waarde heer. Dis vir my ’n riem onder die hart om dit te hoor.”

Mitzi gluur kwaai na hulle, maar die lag lê vlak in haar stem. “ Vir julle twee gaan ek dophou! Watse flankeerdery is dit hier reg onder my oë?”

Fransien versober vinnig. “Mitzi, het jy nog ons matriekafskeidvideo?”

“Jy weet mos ek is sentimenteel. Dis tussen ’n klomp gemors wat ek nie oor my hart kan kry om weg te gooi nie.”

“ Wys dit vir Daan, dan sal hy beter verstaan.”

Fransien kyk na Daan. “Ek het baie verander. Op skool het ek soos ’n strykplank gelyk. Omdat Tessa altyd haar mond vol gehad het oor my krulle, het ek my hare kort afgesny voor dit kon krul. Sommer self, want ons was bitter arm en daar was nie geld vir ’n haarsalon nie. Boonop het ek nie rokke gedra nie, net seunsbroeke wat my ma by ’n niggie of iemand present gekry en verstel het. Die Fransien wat jy hier sien, het nie op skool bestaan nie. Ek was Ou Fransiena, Siena, Kroesie of Lessie – afhangend van wie my aangespreek het.”

Die Ken-mekaar is lankal verby en oral staan groepies mense en gesels.

“Genoeg hiervan, kom ons meng ’n bietjie,” besluit Fransien. “Ek is besig om myself in die verdrietigheid in te praat, soos my ma altyd sê.”

Sy staan op, en gevolg deur Daan en Mitzi beweeg sy doelgerig na die groepie waar Tessa staan en gesels. Sy beland langs Bets, wat sy onthou as ’n uitstekende netbalspeler. Sy begin belangstellend met haar gesels asof sy nie bewus is van Tessa se blik op haar nie.

Bets is net besig om te vertel van die sportwinkel wat sy en haar man wil begin, toe Tessa langs hulle praat.

“Dis darem lekker om weer ou vriende raak te loop! Hallo, Bets. En hier is Fransiena ook! Ek moet sê, ek het nie verwag om jóú hier raak te loop nie.”

Kamma verbaas kyk Fransien na haar. “Skuus, Tessa, praat jy met my?”

Tessa gooi haar hare ongeduldig na agter. “Met wie anders?”

Die ou woede en vernedering roer diep in Fransien, maar sy kyk Tessa vas in die oë. Haar stemtoon is koel toe sy sê: “ Wel, my naam is Fransien – of Fransie, as Fransien te moeilik is. Ek antwoord nie op ander name nie.”

“Oeps! So saam met die nuwe voorkoms het jy sommer ’n nuwe naam ook gekry! Is die oue nie meer goed genoeg nie?” Tessa se stem is neerhalend.

“My naam was nog altyd Fransien, en ek sal dit waardeer as jy dit sal onthou.” Fransien se stem bly sag en egalig en daar is selfs ’n effense glimlag om haar mond, maar haar oë het yskoud geword.

Stroopsoet stel sy die strik vir Tessa.

“Ek was vroeër in jou koffiewinkel. Regtig ’n oulike plekkie wat jy het. Miskien moet ek my kaartjie vir jou gee. Ek maak mos houtartikels. Miskien stel jy belang om van my werk uit te stal?”

’n Smalende glimlaggie kom lê om Tessa se mond. “Dankie, maar ek glo nie my kliënte sal in jou houtgoedjies belang stel nie. Ek stal net Ebony se werk in my plek uit. Dis baie eksklusief, jy het seker al van hulle gehoor?”

Dikvellig hou Fransien aan: “ Ag, jy het nog nie eens my goedjies gesien nie. Wag, hier’s my kaartjie!”

Triomfantlik haal sy ’n kaartjie uit haar handsak en hou dit op. Die smaakvolle swart kaartjie met goue drukwerk word oorheers deur ’n swierige hoofletter E – Ebony se kenteken.

Dis skielik so stil jy kan ’n speld hoor val.

Meteens roep ’n opgewonde stem: “Ebony! Julle ouens, Fransien werk by Ebony!”

Dit klink of almal gelyk begin praat, maar dan is Mitzi se stem duidelik hoorbaar bokant die skielike stemmegedruis: “Nee, sy werk nie vir Ebony nie, sy ís Ebony. Fransien is die eienaar van Ebony.”

Uitdagend kyk Fransien in Tessa se oë. Vandag is die bordjies verhang, dink sy. Hierdie oomblik vergoed vir baie van die vernederings wat ek in my skooljare moes verduur.

Tessa word rooi, maar sy hou sonder om te aarsel haar hand uit vir die kaartjie.

“Dankie, dit verander die situasie natuurlik heeltemal. Ek sal jou beslis kontak.”

Die harde blik in haar oë sê egter dat sy nie so maklik die aftog gaan blaas nie.

Sy lees die naam op die kaartjie hardop: “Mmm … Fransien de Swardt? So, jy is toe nooit getroud nie. Jy sal seker maar altyd ’n alleenloper bly, nè?”

Die woorde klink onskuldig, maar Fransien weet dis ’n subtiele verwysing na haar gewaande seksuele voorkeur.

Sy voel hoe rooiwarm woede in haar opstaan, maar haar glimlag word net breër en haar stem vriendeliker. Twee kan hierdie speletjie speel!

“Jy is reg, Tessa. Ek is ook ’n alleenloper soos jy, maar uit eie, vrye keuse. Ek is darem nie van plan om een te bly nie. Wanneer ek die dag ’n man ontmoet wat my knieë lam maak, sleep ek hom onmiddellik kansel toe, en ek maak seker dat hy nooit weer loskom nie.”

Die wind is uit Tessa se seile en dis duidelik dat sy nie weet wat om te antwoord nie. Sy het twee egskeidings op haar kerfstok en almal hier weet dit.

“Dis so lekker om met julle te gesels, maar nou moet julle my verskoon, asseblief,” sê Tessa vinnig. “Ek moet gaan kyk wat gaan in die kombuis aan.”

Fransien kyk haar ’n oomblik agterna voordat sy weer aan die geselskap rondom haar begin deelneem. Werktuiglik lag en gesels sy, al voel sy nie werklik daarna nie.

Ná ’n rukkie maak sy haar doelbewus los uit die groep. Haar blik soek na Barnie, maar hy is nêrens te sien nie. Sy trek saggies aan Mitzi se mou.

“Mitzi, waar is Barnie? Ek wil so graag ’n bietjie met hom gesels.”

Mizi se oë dwaal deur die saal. “Ek sien hom nie nou nie. Kom gou saam met my, ek wil gaan kyk of die tweeling hulle nog gedra. Dalk kry ons vir Barnie langs die pad. Of miskien is hy al hier as ons terugkom.”

Hulle stap die ent na die gradeklasse toe al op die stoepe langs.

“Hier lê baie herinneringe,” mymer Fransien. “Maar ek is bly daardie tyd lê agter my.”

Mitzi klik haar tong simpatiek. “Ja, my ou maat, veral vir jou was dit nie aldag maklik nie. En vir Barnie.”

“Ek was altyd so jammer vir Barnie. Dis goed om te sien hy het nie letsels oorgehou nie.”

“Hoekom? Jy was altyd so beskermend teenoor hom, maar julle was feitlik in dieselfde bootjie. Ek dink jy is selfs meer as hy geteiter.”

Fransien sug. “Ek weet, maar ek kon dit nie help nie. Miskien omdat ek liefde by die huis gekry het, al was daar nie veel aardse goedere nie. Arme Barnie se huis was nooit vir hom ’n toevlugsoord nie. Geen kind behoort deur te maak wat hy as kind deurgemaak het nie. Weet jy, ek het altyd ’n rympie in my kop opgesê: ‘Tant Heila huil, Barnie is bang en oom Willem is wild.’ Dit het vir my die situasie in hulle huis opgesom. Woon tannie Heila nog in die spoorweghuis?”

“Nee, kort ná oom Willem se dood het Barnie haar kom haal. Sy bly deesdae in ’n woonstel nie te ver van hom af nie.”

Hulle is nou naby aan die gradeklasse en die gejil en gelag van die spelende kinders is duidelik hoorbaar.

“My twee sal seker buite wees. Hulle was baie opgewonde omdat hulle ‘groot skool’ toe kom, maar ek weet die speelgoed is die groot trekpleister. Gelukkig is hier ’n paar graad 11-dogters wat ’n ogie hou!” lag Mitzi toe hulle om die hoek stap.

Fransien steek in haar spore vas toe die speelterrein in sig kom. “Dis onregverdig! Hoekom het dit nie in ons dae ook so gelyk nie?”

Die klaskamers se buitemure is versier met tonele uit bekende sprokies, en die speelterrein is ’n lus vir die oog met sy lowergroen grasperke en helderkleurige speelapparate. Kinders swaai, gly, klim en klouter oral rond.

“Mamma! Mamma!”

Twee blonde dogtertjies storm roekeloos op hulle af. Fransien verstar. Asof in stadige aksie sien sy hoe die voorste een tevergeefs probeer uitswenk om ’n swaaiende swaai te vermy. Die hoek van die swaai tref haar teen die kop en sy struikel. Half verdwaas gaan sit sy op die gras en vat aan die diep sny bokant haar wenkbrou, wat onmiddellik begin bloei het.

“Eina! Eina … Mamma, dis seer!” Sy begin hartroerend huil.

Mitzi is dadelik op haar knieë langs die kleintjie. Sy raap haar in haar arms op en hou haar vas terwyl sy sagte trooswoordjies prewel.

“Toemaar, Mamma se skat, toemaar. Hier is Mamma. Kom, Mamma vee gou die nare ou bloedjies af. Kyk, hier is tannie Fransien. Sy is mooi, nè? Sy gaan gou vir Pappa vra om die motor nader te bring, dan gaan kuier ons vir oom Dokter. Hy sal die eina sommer gou-gou wegvat.”

Die ander kleinding het intussen styf teen Mitzi kom staan en haar lippies begin ook bewe.