Читать книгу Engel van my hart - Kristel Loots - Страница 3

1

Breggie stoot haar bril teen haar neus op. Sy kan haar oë nie glo nie, ook nie haar ore nie. Sien sy reg? Hoor sy reg? Hoe kan Erik so taktloos teenoor haar wees? Nou, terwyl sy die ondersteuning van haar vriende en familie nodig het?

“Wat het ons hier, Erik?” vra sy en waai die vel papier in haar hand deur die lug. “ ’n Advertensie van ’n oogdokter met ’n wanderlust wat iemand soek om sy vuil werk vir hom te doen?”

Erik leun gemaklik teen die stoepmuur. “Nie sommer só ’n oogdokter nie, hoor,” verseker hy haar. “Hierdie ou is ’n oftalmoloog.”

“So sien ek, ja, ’n professor om die waarheid te sê. Lééf seker met sy neus in ’n boek. Dra heel moontlik ’n bril so dik soos bottelbodem-glas en lyk soos ’n preutse pruimedant met ’n wit jas aan.”

Ek maak my nou skuldig aan presies dit wat ek so in ander mense verpes: ek stereotipeer, besef Breggie met ’n skok.

“Wel, ek sal nou nie weet hoe lyk die man nie, maar onnosel kan hy nie wees nie,” sê Erik. “Hy moet ten minste sy sewe jaar basiese mediese opleiding voltooi het en daarna nog vier jaar in sy vak gestudeer het om hom as oogspesialis te bekwaam.”

Haar ouboet het duidelik nie vandag geduld met haar nonsens nie.

“Foei tog, ja. Hy’t natuurlik gegril vir die baie bloed toe hy as dokter begin praktiseer het en besluit om iets minder morsig te doen.”

“Soos ek verstaan, doen hy steeds ’n hele rits operasies, en dit strek heelwat verder as die verwydering van katarakte. Blykbaar skrik hy nie vir die nuutste tegnologie of om sy hand aan radikale behandeling te waag nie.”

Breggie snork. “Maklik genoeg as dit nie jóú oë is wat op die spel is nie.”

“Ek kry die idee die man weet wat hy doen. Lyk my hy draf soggens sommer voor brekfis al deur ’n hele paar Lasik- en Lasek-operasies.”

Breggie gaap. Sy’s nou eenmaal nie ’n oggendmens nie, en om vroegoggend hierdie gesprek te voer, vra te veel van haar.

“Lasik en Lasek? Dit klink soos die name van ’n tweeling uit die mitologie. Weet jy ooit waarvan jy praat?”

“Natuurlik, Breggie. Jy weet ek stel net soveel daarin belang as jy.”

“Verskoon my! Ek stel juis nié daarin belang nie.”

Breggie wil huil. Dít het sy nie vandag nodig nie – om herinner te word aan haar achilleshiel. Die vrees wat in haar nek blaas en vir jare lank al haar vreugde en haar vrede met soveel wreedheid aanval.

“Lasek is die alternatiewe laserbehandeling vir pasiënte wat nie met Lasik gehelp kan word nie omdat hul korneas te dun is of hul oë te diep in die oogkasse,” verduidelik Erik.

“Ek en elke ander bobbejaan wat al van laserbehandeling gehoor het, weet dit, Erik. Jy beïndruk niemand nie.”

“Dis nie al wat hierdie ou doen nie, hoor. Hy is glo ’n kenner as dit kom by die inplanting van lense.”

“Nogal, nè?”

Erik knik. “Nogal, ja,” antwoord hy onverstoord. “Hy was glo een van die eerstes wat die Tecnis Z9000-lens, wat nagvisie verbeter, in Suid-Afrika begin gebruik het.”

Breggie kan nie help om te lag nie. “Stadig met die jargon, Erik! Dit klink of jy ’n oftalmologiese woordeboek ingesluk het.”

Hy lag saam. “Dis net dat ek die man se kennis en waagmoed bewonder. Lyk my sy werk is sy passie, en vir so ’n ou het ek groot respek.” Erik se hande praat geesdriftig saam. “Hy het ook die AlphaCor kunsmatige kornea aanvanklik aan oftalmoloë hier bekend gestel toe hulle nog huiwerig was om dit te gebruik.”

“Asseblief, Boet, jy verveel my!” probeer sy hom stilmaak. “Ek kry die idee. Die man is dus ’n baanbreker. ’n Voorloper. ’n Waaghals. Ek ken hom nie, maar ek hou uit beginsel nie van hom nie. Ek haat medici wat mense as proefkonyne gebruik om glorie en goud vir hulself in te palm.”

Hoe het ons tog nou weer hier beland? wonder Breggie. Asof sy nie genoeg het om te verwerk nie! Moes Erik nou juis vandag hier aangesit kom met ’n storie oor ’n oogdokter wat ou bakens en grense verbysteek? Tipies! Dwase foeter hoeka in waar engele maar eerder sal verbyvlieg.

“Jy oordeel sonder dat jy die feite ken,” betig Erik. “Nie alle dokters is soos die kwak wat Ouma behandel het nie, Breggie. Hy het duidelik nie geweet wat hy doen nie.” Daar is deernis in sy stem. “Die AlphaCor kan natuurlik ’n wonderlike hulpmiddel wees vir pasiënte wat kornea-oorplantings gehad het wat misluk het.”

Sy weet na wie hy verwys, maar sy hou haar dom. Sy sal haar nie vandag laat uitlok om ou wonde oop te krap nie.

“Ook kan ek nie glo hierdie man wat so hoog aangeskrewe in sy vakgebied is, sal iets aandurf wat nie reeds deur die eksperimentele fase is en behoorlik getoets is nie,” borduur hy voort.

“Aarde tog! Het die ou jou gehuur om sy beuel te blaas of wat? Hoe weet jy in elk geval al hierdie dinge oor hom?”

“Op die internet gaan soek en alles gelees wat ek oor hom in die hande kon kry. Professionele inligting, hoofsaaklik.” Hy aarsel. “Dis net van sy persoonlike sake wat ek niks kon opspoor nie. Die man beskerm beslis sy privaatheid.”

“Dan het hy heel moontlik iets om weg te steek.”

“Miskien. Ek weet nie. Ek hoop nie so nie. Daar was wel ’n beriggie oor hom en sy broer op die sosiale blad van ’n koerant toe hulle saam by ’n liefdadigheidskonsert opgedaag het, maar nie ’n foto nie.”

Breggie luister skaars. Sy stel nie ’n snars belang in een of ander vreemde oogarts se professionele óf persoonlike lewe nie. Sy sug. Sy moet Erik seker innooi. Dis verspot om soos vreemdelinge hier op die stoep te staan en gesels. Maar eintlik sal sy verkies dat hy sy ry moet kry ...

“Nou goed, Erik, ek hoor jou – die man is superslim en verrig wondere. Maar dan wil ek nog altyd weet: wat het dit met mý te doen?”

“Wel, ek het gedink dit behoort jou te interesseer. Dat jy sou belangstel om aansoek te doen vir die pos wat hy adverteer.”

“Ek? Hoekom ek? Net omdat ek ’n bril dra? Laat kwalifiseer dít my vir die pos?” Sy lag bitter. “Jy’s nes al die ander! Sien net my bril raak en te hel met die res. My totale identiteit word met my bril geassosieer. Dit maak my siek!”

“Wag nou, Breg, jy oorreageer soos gewoonlik.”

“Dis maklik vir jou om te praat, Erik. Vir jou was daar meer genade toe daar uit die genepoel geskep en uitgedeel is. Al wat jy van Ouma geërf het, was die staanhorlosie en die familieportrette. Ek was minder gelukkig.”

Erik trek sy gesig in ’n oordrewe gepynigde uitdrukking. “Ai tog, Breggie! Soveel melodrama en dit op my nugter maag!”

Hy’s seker reg, dink Breggie vies. Sy voel ’n bietjie simpel, sy met haar neuroses.

“Dis net ... Liewe hemel, jy behoort teen hierdie tyd te weet ek haat álle oogkundiges! Die laaste ding wat ek wil doen, is om meer dikwels skouers te skuur met een as wat absoluut noodsaaklik is.”

“Dis waar jy die fout maak, jy én Pa. Julle loop wye draaie om die mense wat julle kan help.”

“Of vir ons kan vertel wat ons nie wil weet nie ...”

“Breggie, jy’s laf! Dis nie te sê dieselfde lot wat Ouma getref het, lê vir julle voor nie, veral nie vir jou nie. Jy’s jonk en gesond, jy makeer op die aarde niks.”

Sy sien hoe pluk ’n glimlag aan sy lippe. “Jy het ’n pragtige paar oë. Heeltemal funksioneel ook. Selfs al moet jy, soos derduisende ander mense, ’n bril dra. Niks om ’n Griekse tragedie van te maak nie.”

“Dis nie so eenvoudig nie. Baie oogprobleme is oorerflik. Kyk vir Pa! Kyk wat is besig om met hom te gebeur. Hy kan skaars sy hand voor sy oë sien.”

“Wag nou, Sus! Pa se probleem met sy oë het aanvanklik onder vreemde omstandighede ontstaan. Dit was ’n ongeluk wat hom die sig in sy linkeroog laat verloor het en ...”

Breggie wil hom onderbreek, maar hy gee haar nie kans nie. “En nee! Ek wil nie weer hoor van die vloek wat oor die Bruwers uitgespreek is nie. Goeie aarde! Jy’s tog ’n moderne en intelligente meisie. Dis ’n spul snert daardie en jy behoort jou te skaam om jou daaraan te steur. Dis onchristelik. Ek sit sommer die predikant op jou!”

O, daar is baie wat sy hom hierop kan antwoord, baie sogenaamde toevallighede waarop sy kan wys, maar sy wil nie onnodig met hom koppe stamp nie. Alles aan haar is seer – haar hart, haar kop, selfs haar ego is gekneus. Sy’t nie nog die krag vir ’n volbloed konfrontasie nie.

“Jy’s hopeloos te sensitief oor jou swak oë en jou bril, Breg,” berispe hy. “Die advertensie het bloot ...” Hy aarsel ’n oomblik en grinnik dan. “Wel, jy weet, met my perfekte 20/20-visie het dit natuurlik dadelik my oog gevang.”

“Baie snaaks!”

“Daar’s selfs blyplek vir jou in ’n heel aparte deel van die huis waar die dokter bly. Dit sal jou tydelik uit Suid-Afrika neem.”

“Sodat die mense oor iets anders begin skinder?”

Dis nie nodig dat hy haar antwoord nie.

“So maklik sal dit nie wees nie, Erik.”

“Ek weet. Wat met jou gebeur het, sal jy met jou saamneem, of jy hier bly en of jy die pos in Londen kry.”

Gewoonlik is sy bly om Erik te sien – natuurlik is sy! Hy’s haar ouboet en sy’s lief vir hom. Al dryf hy haar ook teen die mure uit wanneer hy so sonder die nodige insig in ’n ander mens se pyn optree, so sonder finesse.

Dis net dat dit deesdae vir haar moeilik is om gaaf en gesellig teenoor énigiemand te wees. Soveel inspanning! En dat sy so deksels lewensmoeg is dat sy nie eens wil probeer nie.

Sy nooi Erik nog steeds nie in nie, maar moet noodgedwonge opsy staan toe hy in elk geval verby haar skuur om by die oop deur in te stap.

“Hoe gaan dit met jou? Cope jy darem?” wil hy weet en maak die voordeur agter hulle toe.

“Dit gaan goed, dankie.”

“Ag twak, man!” Hy waai haar woorde met sy hand weg. “Jy praat nou met mý – jou bloedbroer. Ek ken jou mos. As jy die dag so bitterbek uit die bed klim, gaan dit beslis nie goed met jou nie.”

Hy stap deur kombuis toe en mik om te gaan sit. Ag aarde tog! Sy’t so gewens hy’s haastig en sal nie van haar verwag om koffie te maak of kopstukke te gesels nie. Sy’t nie eens die krag om praatjies oor die weer te maak nie, wat nog te sê die storie van haar lewe vir die hoeveelste keer voor hom oop te vlek!

Sy stap willoos agter hom aan. “Dit gaan orraait met my. Ek sê mos.”

“Nou’s dit darem al orraait, nie meer goed, dankie nie. Ons vorder. As jy so aangaan, kom ons dalk nog by die waarheid uit voor die son vandag oor ons sak.” Erik gaan sit langs die tafel en skop sy lang bene voor hom uit.

Berge val op my, kreun Breggie innerlik. Hy’s hier om met mening te kuier.

Sy wil-wil haar vererg. Vir wat karring hy so? Is dit vir hom lekker om haar uit te dop totdat al haar gedermtes voor hom uitgesprei lê?

“Wat wil jy van my hê, Erik?” vra sy moeg toe sy op die stoel oorkant hom neerval.

“Die waarheid, Sus. Ek wil regtig weet hoe dit met jou gaan.”

Breggie sug gelate. “Hoe dink jy gaan dit met my? Ellendig, dankie. Sommer simpel. Is dit wat jy wou hoor?” Sy wag nie vir ’n antwoord nie. “Al wat ek wil doen, is om onder die bed te gaan wegkruip. Waar niemand van my sal weet nie en niemand my sal kom pla nie.”

Sy gluur hom aan, hoop hy vang die skimp. Sy’t nie lus vir mense nie, nie lus vir hom nie, nie lus om soos ’n vrolike vinkie aan die tjirp te gaan terwyl sy eerder in sak en as wil sit en krepeer nie.

“Ek wil soos ’n stofbolletjie diep onder die bed gaan lê, verstaan jy? As ek in die oggend wakker word en die son skyn in my oë, wil ek sommer ... sommer ... sommer iets oorkom. Ek begin die dag met ’n kreun, want dit voel of een of ander reuse-roofvoël op my bors nes gemaak het en ek kry die nare ding nie weggejaag nie. Die enigste genade van die dekselse dag is dat ek saans weer in die bed kan klim en die komberse oor my kop kan trek.”

“Dis waarvoor ek bang was – dat jy dit later gaan begin geniet om jou wonde te lek. Dis alles tekens van depressie, jy weet dit?”

“Ag toe nou, Erik, hou jou kombuissielkunde vir jouself. As ek berading nodig gehad het, sou ek by iemand gaan aanklop het wat meer van die saak af weet as jy.”

Sy gedra haar sleg, sy weet. Sy’s aaklig met haar broer, wat seker uit die goedheid van sy hart hier by haar kom draai het terwyl die son daar buite skyn en hy sy tyd beter op die gholfbaan kon deurbring. Sy’s ’n ondankbare mens, ’n propperse feeks, sy’s alles wat sleg is – en sy gee nie eens om dat dit so is nie.

“Wat daarvan as ek depro is, Erik? Dink jy nie daar is genoeg rede daarvoor nie?”

“Natuurlik, maar dit gaan jou nie help om weer op jou voete te kom nie.”

“En wie sê ek wil weer op my voete kom?”

“Jy’t nie ’n keuse nie, Breg. Dis wat ’n mens doen – jy staan maar weer op uit die puin as jou wêreldjie ineengestort het. Jy kan nie vir die res van jou lewe hier sit en verlep totdat niemand dit meer naby jou wil waag nie.”

“Jy’s wreed, Erik.” Sy haat die Martie Martelgat-klankie in haar stem.

“Nee, Sus, net eerlik. Kyk hoe lyk jy!”

Dit kriewel in haar nek. “Hoe lyk ek, Erik? Soos ’n stiksienige ou vrou met ’n bril?”

“Nee, Breggie. Jou bril het niks daarmee te make nie. Jy lyk in elk geval soos iets waarmee ma’s hulle kinders sal bangmaak.” Hy glimlag effens. “Dit lyk of ’n muis nes gemaak het in jou hare, jou klere hang soos sakke aan jou lyf, en wanneer het jy laas beenhare geskeer?”

Breggie lag kortaf. “En vir wie sal ek nogal my beenhare skeer? Vir die vrugtesmous op die hoek van die straat, of vir die diaken wat deesdae twee keer ’n maand ’n oorlas van hom hier by my kom maak?”

Erik se gesig verhelder. “Twee keer ’n maand? Hoe so?”

“In die eerste plek natuurlik om te kollekteer, wat anders? En glo ook om van tyd tot tyd te kom kyk hoe dit met my gaan. Sy herderlike plig, jy weet? Hy is tog tweede in bevel van die gemeente.”

Sy verander haar stem, maak die sedige jansalie na wat haar op ’n gereelde basis hier by haar woonstel kom pla. “En u moet asseblief maar verskoon, juffrou – Dominee is só besig dat hy nie al sy draaie kry nie.”

“Hoe lyk hy – hierdie diakentjie wat jou nie wil uitlos nie? Waarmee ry hy? Waar bly hy? En veral: het hy iets in die bank?”

“Wat op aarde maak dit saak?” Die ergernis laai in haar op. “Probeer jy my nou al aan die diaken afsmeer?” Sy hoor hoe skril haar stem raak. “Wel, vergeet dit, ou broer! Hy ry met ’n skedonk, bly heel moontlik nog by sy ma en lyk soos ’n haarnaald – ’n geroeste haarnaald, om presies te wees. Dun soos ’n haarnaald en net so outyds ook.”

“So, jy is darem nog kieskeurig?” lag Erik.

“Wat het jy dan verwag? Dat ek myself op ’n skinkbord aan die eerste die beste man wat op my drumpel beland, sal aanbied?”

“Behalwe dat selfs die eerste die beste man jou nie sal wil hê terwyl jy so verniel is nie.”

Sy weet hy bedoel dit goed. En tog ... tog maak sy woorde vandag seer. Tot haar ontsteltenis voel Breggie hoe ’n traandruppel op haar saamgeklemde hande val.

“Haai?” vra Erik verstom. “Huil jy?” Hy spring op, kom staan agter haar.

“Jy’s seker reg, Erik. Geen man sal dit naby my wil waag nie – ek’s ’n wrak!”

“Met goeie rede, Breg. Maar dit het tyd geraak om iets daaraan te doen. Dis hoekom ek vir jou hierdie advertensie van die internet afgelaai het.”

“Was daar nie eerder ’n resep vir doepa vir ’n gebroke hart nie?”

“Dis presies wat hierdie geleentheid kan wees, Breggie. ’n Verandering van omgewing, ’n nuwe uitdaging.”

“Op die oomblik is dit vir my ’n uitdaging om uit die bed te klim en deur die dag te kom. Ek sien nie kans vir ’n nuwe lewe nie.”

“Ek weet. Dis hoekom jy al jou opgehoopte verlof geneem het. Blykbaar was jy die afgelope tyd nie veel werd op kantoor nie.”

“Ja, dit was maar moeilik om opgewonde te raak oor ander mense se bates en laste en allerhande syfertjies wat voor my oë dans.”

“Jy treur te lank oor iemand wat dit nie werd is nie, as jy my vra.”

“Niemand vra jou nie, Erik. Los my uit! Ek sorg vir myself en ek pla niemand nie.”

“Ja, maar jou neseiertjie sal nie vir ewig hou nie.”

“Is dít waarvoor jy bang is – dat ek op jou nek sal kom lê?”

“Jy weet dis nie so nie. Ek het tog aangebied dat jy by my moet intrek toe jou eie toekomsplanne sneuwel. Maar jy het verkies om hier ...” Hy wys met sy hand om hom. “Om hier aan te bly, hier waar die hele ou treurspel plaasgevind het.”

Hy frons, staan skielik op. “Dit kán nie gesond wees nie, Breggie. Hier gaan jy nooit weer heel word nie. Hier in hierdie plek met al sy herinneringe! Liewe hel, selfs ék wil nie eens meer hier kom nie! Eintlik wil ek ’n toeval kry die oomblik wat ek by die deur instap en die lazyboy-stoel sien waar die heer en meester hom altyd tuisgemaak het. Die bliksem! Uitgestrek op sy bas asof die wêreld aan hom behoort, met jou aan die rondhol asof hy die koning van Kammaland is en jy een van sy diensmaagde.” Hy snork. “Behalwe dat jy nie meer ’n diensmáágd in die ware sin van die woord kon wees nie. Daarvoor het die bliksem ook gesorg.”

“Don’t go there, Erik!” Breggie se stem is gevaarlik sag. “Asseblief. Ek sien nie vandag kans vir daardie blik wurms nie.”

Hy gooi sy hande in die lug. “Dis net dat ek so die duiwel in raak dat ek wil moor.”

“En ek, ou broer, en ek.” Sy gee ’n laggie, die spanning vir eers effens gebreek.

Sy sal tog maar koffie maak, want sy ken haar broer: hy byt vas soos ’n foksterriër aan ’n skroplap en sal nie sy loop kry voordat hy nie vir haar gepreek het nie. Sy ken al die storie! Sy kan nie toelaat dat hierdie ding haar onderkry nie, sy moet die verlede vergeet en aangaan met haar lewe, kyk noord en foeter voort, bla-bla-bla.

Erik het sy roeping gemis. Op sy unieke manier, wat nie altyd so suksesvol is nie, leef hy hom behoorlik ín in die rol van Barmhartige Samaritaan. Dis net dat hy nie verstaan dat nie alle mense wat langs die pad uitgesak het en daar opgebondel lê, opgehelp wíl word nie.

“Wel, ou Breg,” flikflooi hy toe sy vir hom sy koffie aangee, “eintlik het jy al klaar aansoek gedoen vir die pos.”

“Hoe so?”

“Ek het namens jou aansoek gedoen. Jou CV bygewerk en vir die ou ge-e-pos, ensovoorts.”

“Wat? Hoe kón jy? Dit was uiters arrogant van jou! Voortvarend ook!”

Sy gee hom ’n oorveeg agter die kop. Nie hard genoeg om hom seer te maak nie, maar darem so dat hy moet weet sy keur sy gedrag nie goed nie.

“Jy doen dit nooit weer nie, hoor jy? Ek sweer dis onwettig! Dis bedrog!” Sy skud haar kop ongelowig. “Gelukkig is die kanse skraal dat ’n oogkundige in Londen sal belangstel in ’n rekenmeester van Suid-Afrika as ontvangsdame.”

“Hy soek juis na ’n Suid-Afrikaanse meisie.”

“Seker omdat die meeste ou meisietjies hier skoon lam in die bene raak wanneer hulle teen die huidige wisselkoers in goue ponde betaal word.”

“Jy kan self doen met ’n paar goue ponde, Sus.”

“Ja, toe, moenie dit nog invryf nie.” Sy gluur hom aan. “Ek word so kwaad as ek aan die onreg daarvan dink. Ek het alles gehad: ’n grootskermtelevisie, ’n wasmasjien, tuimeldroër, skottelgoedwasser, alles waaroor ’n moderne huisvrou moet beskik om die lewe vir haar maklik te maak. En nou ... skielik sit ek met die helfte van my aardse skatte en gate teen die mure waar die res moes gestaan het.” Sy glimlag flou. “En ’n lazyboy waarin niemand meer sit nie.”

“Wel, jy het nou die kans om dit te verander. Suid-Afrikaners se werksetiek is orals gesog, blykbaar ook by hierdie dokter Graham Condor.”

“Graham Condor? Dit klink taamlik Engels.”

“Al sy korrespondensie was in Afrikaans, sonder enige spel- of taalfoute.”

“Wat sou die ou se storie wees?” wonder sy hardop.

“Nee, ek weet nie.” Erik teug aan sy koffie. “Al wat ek weet, is dat jy ’n goeie kans staan om die pos te kry.”

Breggie is dadelik agterdogtig. “Hoekom? Wat bedoel jy?”

“Dokter Graham Condor het laat weet jy is op die kortlys.”

“Ag, asseblief, dit klink so pretensieus ek kan daarvan stik. Die kortlys, nogal! Daardie kortlys is heel moontlik besonder kort. Ek, of altans jy, was dalk die enigste aansoek wat hy gekry het.”

“Ek dink weer hy is toegegooi onder die aansoeke. Die advertensie klink besonder aanloklik.”

Breggie trek die vel papier vieserig nader, skuif haar bril reg en lees vir die eerste keer behoorlik wat daarop staan.

“Mmm, hy laat dit vreeslik aanloklik klink,” gee sy toe. “Hy beplan glo binnekort ’n sabbatsjaar waarin hy van plan is om te reis en sy assistent gaan hom vergesel. Die doktertjie wil heeltyd met sy handjies gevou sit. Die ontvangsdame-cum-assistent-cum-slaaf waarna hy soek, moet al sy reis- en verblyfreëlings vir hom tref en saam met hom piekel waarheen hy ook al sy skrede wil wend.”

Sy snork onvroulik. “Seker nog sy tasse ook vir hom dra. Hy wil net by die lughawe opdaag en in die vliegtuig klim, en aan die ander kant moet daar vir hom ’n sagte ou bedjie gereed staan sodat hy net kan inkruip en die slaap van ’n onskuldige kan slaap.”

“Hy gaan nie net sit en niksdoen nie. Hy word gereeld vir praatjies genooi en gee ook lesings aan verskeie universiteite in die Verenigde Koninkryk. ”

“Ek wonder waarheen hierdie reise van hom sal wees,” mymer Breggie. “Heel moontlik na verre, vreemde, afgeleë plekke waar dit jare laas gereën het en waar niemand dood gesien wil word nie.”

Erik lag. “Jy is vasberade om negatief hieroor te wees, nè? Nou ja, jy kan die dokter uitvra oor hierdie verre, vreemde plekke waar niemand dood gesien wil word nie wanneer jy vandag met hom gesels.”

Breggie gooi haar hande in die lug. “Wat het jy nóg alles aangevang? Hoekom sal ek vandag met die vermaarde dokter – met wie ek hoegenaamd niks te doen wil hê nie – moet gesels?”