Читать книгу Dokter van drome - Kristel Loots - Страница 4

Ek kon dit seker verwag het, dink Anastasia toe sy na ’n limousine gelei word. ’n Spierwit wa, uitspattig lank en luuks.

“Is dit nou om jou pasiënte te beïndruk?” Sy lag. ’n Mooi beskaafde laggie. Nie spottend nie … wel, nie heeltemal nie.

“Eintlik is dit eerder om hulle te laat tuis voel. Die Amerikaners wat hier aanland, is dikwels so gewoond aan ’n limo soos ek en jy aan ’n BMW.”

Anastasia glimlag binnetoe. Ja, sure, meneer die wêreldbekende dokter, dink sy. Noem my en jou gerus in een asem. As jy dalk ’n grap wil maak. Daar wás miskien ’n tyd dat ek net so gewoond was aan ’n Bee-Em soos jy. Die goeie, oue tyd toe ek saam met die groot haaie geswem het en gulsig gegryp het na alles wat ek kon kry. Maar dit was lank gelede voordat ek soos vrot seewier op die strand uitgespoel het. Nou sit ek in ’n woonstel opgehok en soek werk wat ek met my oë toe kan doen en wat vir my geen uitdaging of bevrediging sal bied nie.

Die swartgeklede chauffeur rond die prentjie volmaak af. Hy knik statig in haar rigting en skuif die deur van die limo vir haar oop. “En ek sonder my Sondagsklere,” maak sy ’n flou grappie omdat haar oorwerkte jeans skielik nie gepas lyk vir die rit lughawe toe nie. Jeans waarvan daar derduisende die wêreld vol rondloop, terwyl sy wil wed Juan s’n is ten minste van die maan af vir hom ingevoer – met ’n prysetiket wat dit die moeite werd maak.

Sy skrik effens toe Juan ook buk om langs haar in te skuif, maar gelukkig is ’n limousine groot genoeg dat hy nie naby haar hoef te sit nie. Hy sak oorkant haar neer en antwoord eers weer sy selfoon voordat hy aandag aan die chauffeur gee. Een van sy pasiënte moet glo ’n pynstiller kry, die ander een se verbande moet omgeruil word.

“Lughawe toe, John,” sê hy toe hy die selfoon bêre. “En laat waai maar, hoor. Ons is laat.” Toe draai hy na haar. “Verskoon my net ’n oomblik,” versoek hy en trek sy skootrekenaar nader. “Daar is iets wat ek moet nagaan.”

Anastasia doen haar bes om so ongeërg moontlik op te tree, maar sy verlekker haar tog heimlik in die luuksheid van die limo. Om haar is die verkeer op die snelweg na die lughawe so besig soos gewoonlik. Steunende vragmotors met enigiets van bakstene tot troppe skape agterop gelaai, toetende taxi’s wat soos miere van baan tot baan vleg en alle padreëls verontagsaam, selfs ’n paar motors wat seker met spoeg en genade aan die gang gehou word – almal deel ewe haastig en ongeduldig die pad met die meer luukse motors.

Anastasia haat hierdie pad en is altyd op haar senuwees wanneer dit vir haar nodig is om hier te ry. Maar vandag is dit of sy verwyder is van die geroesemoes daar buite. Asof ek onaantasbaar is, dink sy met ’n ingehoue giggel. Wie gaan dit waag om ’n limo van die pad af te druk of teen een te bots? Don’t talk to me, talk to my lawyer! Vir weelde wat so blatant uitgespel word, het die gewone man groot respek. Sou die eienaar van so ’n weeldewa jou hof toe vat, sal jy betaal totdat jy jou spaargeldjies onder die matras ook moet gaan uitkrap.

Anastasia sak so effens dieper in die sitplek en voel soos die koningin van die pad. Daar word oor hulle geskinder, sy weet sommer. Die ander motorryers op die N1 wonder oor hulle; wie hulle is en waarheen hulle met hierdie skitterblink limo op pad is. Dit mag wees dat elke tweede, derde Amerikaner in die VSA met ’n limousine rondry, maar hier is sulke rykmanspeelgoed nog skaars genoeg om snaaks te wees.

Juan hamer ’n paar minute lank op sy toetsbord voordat hy sy skootrekenaar toeklap. Hy kyk vlugtig op sy polshorlosie en fluit ’n toonlose deuntjie deur sy tande. Sy ken die geluid. Dis spanning wat maak dat oorwerkte mense daardie deuntjie sing. Oormatige stres. Die prys wat betaal word vir die dolle, soms doellose, gejaag van ’n rotresies wat net nooit ophou nie.

En tog … toe Juan jou waarlikwaar twee glase uit die kassie langs die sitplek haal en oorleun om vir hulle iets uit die yskassie te kry, voel dit skielik vir haar of sy met vakansie is. Sy weet instinktief om nie ’n bohaai daaroor te maak nie. Nee, nonchalant is die woord, soos haar ma altyd gesê het. Sy wat Anastasia is, is ’n vrou van die millennium. Als gewoond! Selfs ’n rit in ’n limo.

“Sal jy iets drink? ’n Koeldrankie dalk?”

“Vrugtesap, asseblief.”

Eintlik sal ’n stywe dop welkom wees om die bewing in haar binnegoed tot bedaring te bring, maar dit sal beslis nie ’n goeie indruk maak nie. Nie hierdie tyd van die oggend terwyl die Boeing nog op pad is nie.

“Gaan haal jy altyd self jou pasiënte op die lughawe?” wil sy weet toe hy vir haar die glas yskoue lemoensap aangee.

“Nee, natuurlik nie. Hierdie tyd van die oggend opereer ek gewoonlik. Dis een van die redes waarom ek ’n assistent nodig het.”

Hy leun vorentoe om haar indringend aan te kyk. Asof hy tot onder my vel wil sien, dink Anastasia senuweeagtig.

“Terloops, ons streef daarna om ’n ontspanne en informele atmosfeer by die kliniek te skep.”

“Ek het so verstaan. Die tyd wat die pasiënte daar moet deurbring, moet eerder na ’n vakansie voel as na ’n verblyf in ’n hospitaal.”

“Dis reg, ja. En dis meer as net ’n bemarkingsfoefie. Dis ’n aanslag wat goed werk en altyd meer pasiënte trek wanneer die gerug versprei word.” Hy glimlag. “En natuurlik wanneer my pasiënte by die huis gaan spog met die goeie werk wat ek gedoen het.”

Na regte behoort hy nie van sy “pasiënte” te praat nie, dink Anastasia wrang. Want hulle is nie siek wanneer hulle hier aanland nie. Hulle makeer niks nie! Kom net om vet te laat uitsuig, van ’n paar maagvelle ontslae te raak of ’n mooier neus te kry en gee nie om om daarvoor te betaal nie. Dit sal eerder vanpas wees as hy na hulle verwys as sy melkkoeie. Of iets dergeliks!

Sy haat die gedagte om deel te wees van hierdie materiële misbruik van mense se ydelheid, maar sy’t ook genoeg gehad van edelheid en integriteit en beginsels en al daardie wonderlike eienskappe wat sy aan moedersknie geleer het. Tot dusver het dit haar nie veel verder gebring nie.

Toe daar op Gannaskraal aan haar onskuld geglo moes word, het niemand van haar goeie eienskappe onthou nie en is sy summier vir die varke gegooi. Selfs die man wat sy liefgehad het, het sy rug op haar gedraai!

“Dit help om ’n meer ontspanne atmosfeer te skep as ons mekaar op die voornaam noem,” verduidelik Juan. “Noem my dus gerus maar Juan, hoor.”

Anastasia sluk, knik dan. “Goed, dokter … e … Juan,” stem sy in. “En ek is natuurlik Anastasia.”

“Anastasia …” Hy proe-proe aan die naam. “Besonderse naam, ’n naam van oorwinning. Die een wat weer sal herrys, wat weer sal opstaan en aangaan.”

Ja, dink Anastasia. Wonderlike naam van faam! Maar wishful thinking in my geval. Miskien het die bekendste Anastasia van alle tye dit reggekry om soos ’n wafferse feniks uit die as op te staan en aan te gaan toe die res van haar gesin in die stof gebyt het, maar ek is ’n doodgewone ou meisietjie wat nie geseënd is met so ’n paar sterk vlerke nie. Vir my is dit nie so maklik om my kop te lig nie.

Sy haal haar skouers op. “Wat kan ek sê? My pa was ’n geskiedenis-boffin op sy dag en Russiese tsare het hom gefassineer.”

“Die tragiese gebeure rondom die Romanoffs en veral die bespiegelinge of Anastasia saam met die res van haar gesin vermoor is en of sy ontkom het, ís nogal ’n besonder boeiende verhaal.”

“Mag wees, ja, maar ek dra swaar aan my naam. My pa kon gerus maar besluit het om my liewer Olga te noem. Sy was immers haar pa, Nikolaas, se witbroodjie.”

Hy kyk na Anastasia deur vernoude oë. “Ek weet nie of dit so goed sou werk nie.”

“Natuurlik sou dit en ek sou heelwat spot kon vryspring. Om in ’n klas op te staan en vir jou juffrou en dertig, veertig klasmaatjies te vertel jou naam is Anastasia, vát nogal aan jou, hoor.”

“Ek wil dit glo!”

“Later jare raak die wysneuse se wisecracks nog erger. Ek het dit al oorweeg om my naam te verander. Olga is ook ’n trotse naam en sal beslis beter by my pas.”

Maar dan skud Juan sy kop. “Tog nie,” sê hy nadenkend. “Toevallig het ek ’n afdruk van ’n foto van Anastasia in my studeerkamer. ’n Mens kan jou verkyk aan daardie gesiggie. Daardie meisietjie het iets veel dieper as die gewone in haar saamgedra. Dit sou my nie verbaas as sy wel oorleef het nie. Dalk het sy haar losgepraat uit die situasie.”

“Ek is bly vir haar onthalwe, maar wat het dit met my te doen?”

“Wel, Anastasia was die klein snip in die gesin, die terggees, die kreatiewe stoutstert. Sy was ’n klein rissiepit wat nie geweet het wanneer om stil te bly nie. Het jy geweet hulle het haar Shwbzik genoem?”

“Ja, Juan. En ek weet ook wat dit beteken – klein niksnut, rakkertjie, so iets. My pa het tog te graag vir my die verhaal van Anastasia vertel.”

“Miskien het jou pa jou by die geboorte al een kyk gegee en geweet dis die enigste naam wat by jou sou pas.” Sy oë plooi genoeglik.

“Dis jammer jóú pa het nie oor dieselfde vermoë beskik nie. Want dan kon hy jou dalk Iwan die Verskriklike genoem het.” Sy glimlag om die stekie uit haar woorde te neem.

“Of Alexander die Grote.” Die man is blykbaar onverstoorbaar.

“Of eerder Raspoetin. Hy was ook vol streke.”

“Ag, nee wat, hy’t te maklik afgetjop.”

Daar skort voorwaar niks met Juan se self beeld of sy ego nie.

“Gelukkig was nie almal so behep met geskiedkundige name soos my pa nie. Hy’t blykbaar van jongs af al met sy neus in die boeke gesit, stowwerige boeke met stories uit die verlede en alles van Shakespeare waarop hy sy hande kon lê.”

“Hy klink na ’n merkwaardige man om so ’n besonderse naam vir sy dogter te kon kies. Ek sal hom graag wil ontmoet.”

“Hy … Jy kan nie. Hy’s dood.” Soos altyd val die wreedheid van die woorde vreemd op haar ore. “Daardie dag het my hele lewe verander.”

“Ek is jammer.” Anastasia hoor die deernis in sy stem en ruk haar reg.

Te veel inligting, jou dwaas! berispe sy haarself. Wil jy nou jou kanse verder beduiwel deur vir Juan te vertel wat daardie dag gebeur het? Die deel wat jy tot jou pa se dood bygedra het, vir hom oopvlek sodat hy jou sommer net hier langs die pad kan aflaai?

“Nee, ék is jammer, ek moes nie daarna verwys het nie.”

Sy sal haar kop bymekaar moet hou, sy sal haar moet dwing om ten alle tye professioneel teenoor dokter Juan Harmse op te tree. Die feit dat hulle mekaar op die naam gaan aanspreek, beteken nog lank nie dat hulle op dieselfde vlak verkeer nie.

“Jy sien, Anastasia …” Weer aarsel hy, asof hy eers die klank van haar naam ten volle wil ervaar. “Jy sien, Anastasia, ek het iemand nodig om my regterhand te wees, iemand wat my soos ’n skaduwee sal volg en my bevele sal uitvoer sonder om te veel vrae te vra.”

Dis nie hoe sy is nie, besef Anastasia. Allermins. Sy vra al vrae vandat sy kan praat, maar dis ’n gewoonte wat sy eenvoudig sal moet afleer as sy haar kans wil benut om vir hierdie man te werk vir ’n salaris wat nie te versmaai is nie.

“Die idee is om die pasiënte by te staan en te ondersteun. Hulle is taamlik broos wanneer hulle hier aanland en daar moet iemand wees wat hulle kan vertrou. Ons doen alles vir hulle. Reël vir hulle vervoer, verblyf en vermaak. Ook die safari’s waarop hulle na die operasies gaan, is ons verantwoordelikheid.”

Van organiseer kan hy haar niks vertel nie. Sy ken van toutjies trek en om dinge skematies uiteen te sit. Geleer van haar hoofmeisiedae af.

“Dit behoort nie ’n probleem te wees nie.”

Hy antwoord haar nie, bekyk haar deur versluierde oë. “Ons sal gou genoeg sien.” ’n Glimlag pluk aan sy mond. “Ook of ons jou getem gaan kry sodat jy ’n sustertjie sonskyn-gesiggie na buite kan wys.”

Hy weet ek gee net voor om goed en gaaf te wees, besef Anastasia. Hierdie man sien dwarsdeur my. “Ek kan die spel speel, Juan,” verseker sy hom. “Ek ken die reëls.”

“En jy was nie verniet in ’n stadium ’n sepiester van formaat nie. Toneelspel is in jou bloed.” Hierdie keer gee hy hom oor aan die glimlag wat om sy mooi mond gehuiwer het.

Dit gaan nie maklik wees om saam met Juan Harmse te werk nie, dit weet Anastasia. Maar sy sien kans vir die uitdaging.

“Beteken dit dat ek die pos het?”

“Voorlopig, ja. Ek sal doodeerlik met jou wees, Anastasia. Ek het werklik nie tyd om iemand anders te soek nie.”

Vir ’n wonder is die noodlot aan haar kant, dink Anastasia met ’n innerlike snork. Sy is vas van plan om die geleentheid aan te gryp.

Dis goed en wel om te bly in ’n woonstel waar jy met tye jou beperkte ruimte met ’n paar kakkerlakke moet deel as jy nie ’n ander keuse het nie, maar sy ís aan beter gewoond en sal nie omgee om na haar vorige fleur terug te keer nie. Selfs op Gannaskraal het sy ten minste ’n drieslaapkamerhuis tot haar beskikking gehad en nie gedurig met engtevrees geworstel nie. Net jammer dit was ’n kaartehuis wat ineengetuimel het en haar met skande en skade ontbloot voor die hele spul op die dorp se verwytende oë gelaat het.

Sý was die vark in die verhaal, die indringer van die stad wat die rus en vrede op die dorp kom versteur het. Sy was die skarlakenvrou, die moeilikheidmaker wat weggewerk moes word.

Liewe hemel, besef Anastasia terwyl sy onthou hoe die sedebewakers soos aasvoëls op haar toegesak het – sy kan bly wees sy is nie destyds gestenig nie! Of ten minste geteer en geveer nie!

Die pad lughawe toe bly besig, maar hulle kom tog gouer daar aan as wat Anastasia sou verkies. John hou ewe swierig voor die deur van die internasionale aankomssaal stil en klim dadelik uit om die deur vir haar en Juan oop te maak.

Sy skuif agter Juan aan om uit te klim. By die deur gekom, steek hy sy hand na haar toe uit. Sy neem dit instinkmatig, maar toe sy hand om hare sluit, is sy spyt dat sy dit gedoen het.

Sulke sjarmante gebaartjies is natuurlik waarmee hy sy vroulike volgelinge aan sy voete kry, maar sy moes voorbedag daarop gewees het. Want die warmte van sy hand, die stewige greep waarmee hy haar uit die motor help, doen vreemde dinge aan haar. Dit laat ou verlangens in haar leef, emosies waarmee sy nie meer opgeskeep wil wees nie omdat dit seermaak.

“Gaan parkeer die motor, John,” sê Juan toe hulle op die sypaadjie staan. “Ek sal jou bel sodra ons die Amerikaners se bagasie gekry het sodat jy ons weer hier voor die deur kan kom oplaai.”

Anastasia moet haar treë rek om by te bly. Daar is ’n gejaagdheid in hom toe hy vooruit stap om die aankomstye op die elektroniese inligtingsbord te bestudeer.

“Ek kon dit gedink het!” roep hy uit. “Murphy’s law. Die vlug van New York af is vertraag.” Hy vloek binnensmonds. “My ontvangsdame, wat ek nie tans het nie, is veronderstel om voor die tyd vas te stel of die vlugte op skedule is. Ons mors kosbare tyd as ons hier sit en wag.”

“Wat het geword van jou vorige ontvangsdame? Kon sy nie uithelp totdat jy iemand anders aangestel het nie?”

Daar spring ’n spiertjie in sy wang. “Nee. Ek moes haar dadelik laat gaan.” Hy kyk haar skielik streng aan. “Ek hoop nie ons gaan dieselfde probleem hê nie, Anastasia.”

Hy delf in sy baadjiesak om sy selfoon uit te haal en druk ’n nommer op sy blitsskakellys. “Een van die susters van die kliniek doen tydelik diens in die spreekkamer, maar sy kan nie daar aanbly nie. Baie bekwame vrou. Ek het haar in die operasiesaal nodig.”

Hy draai sy kop weg toe die persoon wat hy geskakel het, antwoord. “Sarie, jy moet my afsprake vir vanmiddag kanselleer, hoor. Ek sit hier op die lughawe vasgevang. Die vlug is vertraag en ek sal die twee pasiënte wat ek hier kom haal het, moet ondersoek nadat hulle aangeland het. Daar sal die res van die dag nie tyd wees om ander pasiënte te spreek nie.” Hy sug. “So kan dit regtig nie aangaan nie!” Anastasia hoor die irritasie in sy stem. “Gelukkig het ek iemand hier by my wat om die assistentpos aansoek gedoen het.”

Hy sug weer toe die persoon aan die ander kant van die verbinding praat. “Nee,” antwoord hy. Hy draai na Anastasia, bekyk haar weer behoorlik en skud toe sy kop. “Nee, Sarie,” sê hy, steeds met ’n sug in sy stem, “sy kwalifiseer helaas nie vir die vereistes waaraan my assistent moet voldoen nie, maar ek het nie veel van ’n keuse nie.”

Juan Harmse gee nie juis om vir my gevoelens nie, dink Anastasia vies. Watter geheime vereistes dit is waarna hy verwys, weet sy nie, maar sy kan raai dat dit iets is wat ’n mens net in ’n heilige sal aantref. Sy is helaas net ’n mens van vlees en bloed. Maar wat sy wel het om aan te bied, is ook nie te versmaai nie.

Hy bêre sy selfoon. “Kom saam,” nooi hy. “Ons kan gaan koffie drink. Die Andersons sal eers oor ’n uur of twee hier wees. Dit gee ons kans om te gesels.”

Anastasia se keel trek toe. ’n Uur of twee kan ’n ewigheid wees! Sy gee nie om as hy haar uitvra nie, maar dan moet dit die gewone vrae wees waarop sy aanvaarbare antwoorde gereed het. Alles so na aan die waarheid moontlik, natuurlik.

Juan stap voor haar uit na die News Café op die grondverdieping van die aankomssaal. Hy wys die kelnerin wat vir hulle plekke wil aanwys met die hand weg en gaan neem in die agterste hoek voor die venster plaas waar hulle ’n uitsig op die aanloopbaan het. Hierdie man sal hom nie sommer laat voorskryf nie, besef Anastasia.

Die stoeltjie wat hy vir haar uittrek, is bra regop en nie besonder gemaklik nie. Dis goed so, dink Anastasia. Ons moenie te knus hier saam sit en koffie drink nie. Ek moet in my pasoppens bly, nie te veel ontspan nie. Sy ril effens van die skielike koue na die lugversorging in die limo en vryf oor haar arms.

“Koffie, asseblief,” sê Juan toe die kelnerin nader staan. “Vir jou ook?” vra hy in Anastasia se rigting. Sy drink eintlik tee, maar dis net makliker om te knik en toe te laat dat hy vir haar koffie bestel. Sy sal die kleiner geveggies verloor in die hoop om die oorlog te wen.

Anastasia kyk om haar rond. Dit wemel van die mense. Mense wat kom afskeid neem, of die gelukkiges wat geliefdes hier kom ontmoet, passasiers wat so pas geland het of wat gereed is om te vertrek. Sy lees die name van die bestemmings op die bord bo haar kop: Windhoek, Londen, Frankfurt, Buenos Aires. Verre vreemde plekke.

“Ek kan my verkyk aan die gewoel op ’n lughawe,” merk sy op om die skielike stiltetjie tussen hulle te verbreek.

Eintlik is daar iets aan ’n lughawe wat haar melancholies stem. Almal het iemand. ’n Pa en ma wat kinders kom afsien, vriende wat mekaar om die hals val en natuurlik die paartjies wat vir oulaas of opnuut aan mekaar hang asof hulle nooit weer die voorreg gaan hê nie.

Dis tog wat sy ook wil hê, wat sy begeer, al maak dit hóé seer. Iemand wat genoeg omgee om die besige pad lughawe toe aan te pak wanneer sy ’n vlug moet haal of van iewers ver terugkom. ’n Man, ’n geliefde, ’n minnaar! Iemand wat haar teen sy bors sal vashou, aan haar sal klou asof hy haar nie wil laat gaan nie. Iemand om lief te hê! Anastasia sug sag en laat haar hande slap in haar skoot val.

“Ek haat lughawens,” brom Juan. “Hier krimp my lewe korter, veral wanneer vlugte vertraag word.”

“Reis jy dikwels?”

“Hoofsaaklik vir my werk, ja. Soms word ek genooi om praatjies te lewer oor die jongste tegnieke en metodes wat ons by die New You-kliniek toepas.”

Juan Harmse het dit alles, besef Anastasia weer. Skatryk stralerjakker wat geld maak uit die Achilles-hiel wat soveel mense in hul gang strem in ’n wêreld waar skoonheid vooropgestel word.

Terwyl hulle wag, speel Anastasia senuweeagtig met die suikerpotjie in die middel van die tafel. Juan leun skielik vorentoe en neem haar linkerhand in syne. “En dit?” vra hy. “Hoekom is daar nie ’n ring aan hierdie vinger nie?”

As sy hom regtig op daardie vraag moet antwoord, sal sy moet derms uitryg wat hulle tot donker toe hier sal hou.

Sy sou hom moes vertel van Vince, hoe hy haar hart gesteel het met sy knypbrilletjie op die neus wat aan hom ’n sekere onaantasbare gesag verleen het. Vince, wat bo haar uitgetroon het en op die oog af so sterk gelyk het. Ek het gedink hy gaan die res van my lewe daar wees vir my, sou sy moes sê. Dat hy langs my sou loop deur die jare, saam met my sou lag, sou liefhê. Ek het gedink hy sou my dra wanneer ek nie self kon loop nie, my abba wanneer die pad steil raak.

Maar sy sou hom die res ook moes vertel. Van Gannaskraal en van Gerrit en van die gebeure daar wat haar drome die een na die ander laat verkrummel het. Hoe sy met haar gesig in die modder beland het en alleen daar gelê en krepeer het. Dat daar niemand was wat haar wou ophelp nie, ook nie Vince nie. Dat sy haar hand na hom toe uitgesteek het, gehoop het hy sou haar uit haar ellende lig, maar dat daar net ’n lugleegte was. Dat sy hulpbehoewend na hom toe wou opkyk, maar net sy voete van klei kon sien.

“Daar is nie ’n ring aan my vinger nie omdat daar nie vir elke skewe pot ’n deksel is nie, dokter,” verseker sy hom en trek haar hand terug. “Maak nou nie saak wát die spreekwoord sê nie.” Sy hou haar hande in haar skoot gevou. Elke keer wat hierdie man aan haar raak, duik haar maag af tot in haar skoene.

Hy glimlag sag. “Ek sien niks wat skeef is aan jou nie, juffrou.”

“Miskien is dit die probleem. Mans loop wye draaie om meisies wat veronderstel is om mooi te wees.” Sy bloos, sy weet dit, want sy voel die weggee-warmte oor haar wange blom. “Is dit nog ’n vereiste vir die pos wat nie in die advertensie genoem is nie? Dat daar ’n ring aan my vinger moet wees?”

“Ek sou dit verkies, ja.”

Sy hoef hom gelukkig nie te antwoord nie, want die kelnerin is daar om hul skinkbord met stomende koppies koffie voor hulle neer te sit.

“Een ding moet jy mooi verstaan,” sê hy die oomblik toe hulle weer alleen is. “Jy is glad nie wat ek in gedagte gehad het nie. Ek het my voorgeneem om nooit weer iemand aan te stel wat jonger as vyftig is nie.”

“Hoekom nie?”

“Omdat daar altyd komplikasies intree wanneer …” Hy aarsel ’n vlietende oomblik. “Wel, wanneer my ontvangsdames-cum-assistente op my verlief raak,” sug hy.

Anastasia stik in haar koffie waarvan sy die eerste teug wou neem. “Ekskuus?” Die vrek weet – hierdie man het ’n hemelhoë dunk van homself en kom met die vreemdste goed vorendag.

“Anastasia, die saak staan so – pasiënte is geneig om op hul dokters verlief te raak, meer nog op plastiese chirurge wat dit reggekry het om hul drome te bewaarheid. Terwyl ek hulle behandel, is dit deel van die diens wat ek lewer. Ek laat hulle goed voel oor hulself sodat hulle die moed kan hê om die wêreld in die oë te kyk.”

“Daarom gee jy voor om ook op hulle verlief te wees en dit traak jou nie as jy hul harte breek nie?” Sy móés dit net vra!

Hy lag sag. “Glo my vry, daar word geen harte gebreek nie. So ’n tikkie verliefdheid is normaal en hanteerbaar. My pasiënte gaan almal terug na hul huise en die verliefdheid waai gou genoeg oor.” Hy lag weer. “Veral wanneer hulle my rekening kry.”

Toe raak hy weer ernstig. “Wat ek nie kan hanteer nie, is ’n assistent wat aanspraak maak op my en wat jaloers raak op my pasiënte. Dis nou die tweede keer wat ek met daardie probleem opgesaal was en dit kompliseer en bemoeilik my taak.”

“Is dit hoekom jy jou vorige ontvangsdame laat gaan het?”

Hy knik. “En die een voor haar. Dit raak nou regtig afgesaag, en ’n ring aan jou vinger sou ons moontlik van daardie onaangenaamheid kon vrywaar. Maar by gebrek daaraan, waarsku ek jou vroegtydig: jy mag onder geen omstandighede op my verlief raak nie.”

Sy gooi haar kop agteroor en kyk hom vierkant in die oë. “Ek verseker jou, jy het niks om oor bekommerd te wees nie. Ek raak nie sommer verlief nie en ek moet in alle eerlikheid sê die kanse dat ek op jou verlief sal raak, bestaan glad nie.” Dis haar beurt om te lag. “Aarde tog! Ek hóú nie eens van arrogante mans nie.”

Toe onthou sy van die rekeninge wat opgehoop op die tafeltjie in haar voorportaal lê en dat dit dalk nie die regte manier is om die mansmens te benader nie. “Of, altans, ek raak nie op hulle verlief nie,” voeg sy versigtiger by. “As ek vir jou gaan werk, sal ek dit streng professioneel hou.” En sal ek daarmee probeer saamleef dat jy ’n arrogante blikskottel is …

“Ek sal dit so verkies,” verseker hy haar. “Dit sal sake net soveel makliker maak. Soos ek vir jou probeer verduidelik het – jy sal veel meer as ’n ontvangsdame moet wees. Jy sal my assistent moet wees, my regterhand …”

“Jou hestertjie-my-kneg?”

“Min of meer, ja. Waar ek gaan, sal jy gaan. Wat ek doen, sal jy moet doen. As ek iemand nodig het om my by te staan met iets, sal jy daar moet wees. Behalwe natuurlik in die operasiesaal. Daar het ek jou nie nodig nie.”

Hy sou verbaas wees om te weet hoe tuis sy in ’n operasiesaal kan voel en in watter hoedanigheid sy al daar doenig was.

“Ek veronderstel jy het al bygestaan met operasies, maar wanneer ek opereer, maak ek gebruik van my ervare personeel. Mense wat die prosedures ken en ondervinding het daarin.”

“Ek sou self verkies om nie deel te hê aan die operasies wat jy uitvoer nie.”

Sy moes dit nie gesê het nie, maar die woorde het uitgeglip. Hy kyk haar lank en ondersoekend aan.

“Ek lei af jy stem nie saam met wat ek doen nie, Anastasia.”

“Ek het die grootste respek vir dokters wat rekonstruktiewe chirurgie doen,” keer sy. “Die soort wat gebreke regstel of mense wat geskend is, help om normaal te funksioneer.”

“Maar nie vir dokters wat kosmetiese chirurgie doen nie?”

“Ek verstaan nie die motivering daarvoor nie en sukkel om dit by die edelheid van die mediese beroep uit te bring. Maar natuurlik – ek besef dis ’n goudmyntjie sonder weerga.” Sy probeer die verwyt uit haar stem hou.

“Nee, jy sal nie verstaan nie, Anastasia.” Daar is ’n vreemde klank in sy stem, iets soos bitterheid. “Jy met jou volmaakte hartvormige gesiggie en jou vasvang-oë. Wat weet jy van die skade wat aan liggaam en siel berokken word wanneer die godin van skoonheid jou verbygeloop het? Dis duidelik dat Afrodite mildelik aan jou uitgedeel het. Mooi soos die môredou, met ’n lyf op die model van die volmaakte vrou geskoei. Vir jou is dit maklik om op ’n seepkissie te klim en diegene wat nie so gelukkig soos jy is nie, te veroordeel.” Hy skud sy kop meewarig. “Mooi mense het dit nou eenmaal makliker!”

“Jy sal seker weet, Juan. Jy het self taamlik voor in die ry gestaan toe daar uitgedeel is aan sogenaamde skoonheid. Jy met jou ontwerperspiere en donker, broeiende oë wat seker menige vrou aan die swymel kan kry.” Dit behoort nie vir haar nodig te wees om haarself te verontskuldig nie, en tog kry hierdie dekselse man dit reg om haar te ontsenu.

Se voet! besluit Anastasia vies. Dis nie ék wat dit verkeerd het nie, eerder hy wat sy skalpel en ander instrumente op doodgewone, gesonde vroue gebruik waar Moeder Natuur in sy oë tekort geskiet of verbrou het. Asof hy dit beter kan doen. Dit maak haar siek!

“Moet ek daarvan aflei dat jy my onweerstaanbaar vind?”

Haar kop ruk orent. Spot die mansmens met haar? Maar sy kan nie sy oë sien om die uitdrukking daarin te probeer ontleed nie.

“Onthou die goue reël, nè? Dat jy nie op my verlief mag raak nie.”

Anastasia haal ’n paar keer hard asem. “Al wat ek probeer sê, is dat jy nie so snedig hoef te wees oor mooi mense nie, omdat jy self ’n aantreklike man is, Juan. Maar nee, moenie bekommerd wees nie – ek vind jou beslis nie onweerstaanbaar nie, eerder onuitstaanbaar!”

“Jy besef seker dat jy hierdie bedenkinge oor kosmetiese chirurgie vir jouself moet hou wanneer jy met my pasiënte praat, nè?” Hy proes openlik geamuseer. “Hulle stem duidelik nie met jou saam nie, anders sou hulle nie hier gewees het nie.” Hy kyk weer ongeduldig op sy polshorlosie. “Miskien moet ek vir jou ’n bietjie agtergrond gee oor die Andersons, aangesien hulle die eerste pasiënte sal wees wat jy onder die vlerk sal neem.”

“Vandag al?” Haar stem styg.

“Hoe gouer, hoe beter. Aanvanklik sal ek hulle welkom heet en deur die proses met hulle gaan sodat jy kan sien hoe dit gedoen word, maar jy moet so gou moontlik by my oorneem. Ek het môre ’n besige dag in die operasiesaal. Ek gaan goud delf dat die byle huil en sal nie ma óf dogter se hand kan vashou nie.”

Hy knip sy skootrekenaar oop. “Ek kry net gou die Andersons se lêer. Dis maar die gewone storie, nie ’n besonder interessante geval nie. Nie eens belangrik genoeg om op my webruimte te noem nie.”

Anastasia sluk. “Bespreek jy dan jou gevallestudies op jou webruimte?”

“Maar natuurlik, Anastasia. Hoe anders gaan voornemende pasiënte weet wat ons by die New You-kliniek doen? Dit word selfs onder die vaandel van toerisme op sommige webruimtes bekend gestel.” Hy kyk haar in die oë. “My gevallestudies bied uitstekende leesstof vir diegene wat daarin belang stel.”

“Seker met voor- en na-foto’s?”

“In volkleur, helder en duidelik sodat elke oorspronklike plooi en moesie wys.”

“Met die na-foto’s tegnologies gedokter sodat dit heelwat beter as die werklikheid lyk?”

“Nee. Dis nie nodig nie. Wanneer ons een van die New You-pasiënte huis toe stuur, is ons trots op ons werk en huiwer ons nie om dit te adverteer nie. Jy kan gerus ingaan op www.newyou.co.za en kyk wat daar gebeur.”

Anastasia antwoord hom eers nie. Sy tel tot by tien … en terug. Maar sy kry dit ook nie reg om hom daarmee te laat wegkom nie. Die woorde rol oor haar lippe sonder dat sy veel beheer daaroor het.

“Liewe hemel, Juan! Hoe bring jy hierdie dinge by die Eed van Hippokrates uit? Wat van vertroulikheid teenoor jou pasiënte?”

“Ek doen dit natuurlik met hul toestemming, Anastasia. Van die begin af maak ek dit baie duidelik hoe ek dinge doen, en tot dusver was my pasiënte gewillig om saam te werk.” Hy glimlag effens. “Buitendien, die Eed van Hippokrates is argaïes. Dis ’n taamlik verwaterde weergawe daarvan wat deur die meeste mediese studente afgelê word en by sommige universiteite word dit glad nie eens meer gedoen nie.”

“Dis jammer, want dit beskerm tog die pasiënte in ’n mate.”

“’n Eed wat aanvanklik vir heidense gode afgelê is, sou nie veel water hou in my geval nie.”

Hy kyk na haar met helder, intelligente oë, die uitdaging tot ’n verbale oorloggie ’n duidelike boodskap daarin. Anastasia onthou met hoeveel drome en ideale sy sélf daardie belofte afgelê het, hoe die begeerte om ander te help en te genees in haar hart gebrand het, hoe gretig sy was om haar eerste onafhanklike treë in die mediese wêreld te gee. En sy onthou ook op watter wanklank daardie loopbaan van haar in sy spore tot stilstand geruk is. Miskien is sy die laaste een om Juan se metodes te bevraagteken. Miskien moet sy eerder met soveel grasie moontlik die aftog blaas en nie weer die onderwerp aanroer nie.

“Wees verseker dat ek my eie etiese reëls het wanneer dit by geneeskunde kom, Anastasia.”

“Kan jy dit in alle regverdigheid geneeskunde noem, Juan? Of is dit vir jou bloot ’n maklike manier om geld te maak?”

Daar is nou ’n sagter klank in sy stem. “In teenstelling met die algemene opvatting, gaan dit nie vir my net oor geld nie.” ’n Glimlag pluk sag aan sy mond. “Die geld is bloot ’n lekker bonus.”

“Wat gaan jy vir die Andersons doen?” verander sy die onderwerp. As Juan sy pasiënte se lotgevalle vir die hele wye wêreld verkondig, kan sy seker ook maar daarvan weet.

“Mamma Anderson kom vir ’n facelift en ’n tummy tuck, as ek reg onthou, en haar dogter wil ’n nose job gedoen hê.”

“Het hulle dit nodig?” Sy moenie vra nie, sy weet, maar sy kry dit ook nie reg om haar gramskap heeltemal opsy te skuif nie.

“Besluit self,” sê hy en skuif die skerm van sy skootrekenaar in haar rigting sodat sy die foto’s van die Andersons kan sien.

“Vir my lyk die ouer dame maar soos enige ander middeljarige tannie. Effens oorgewig met netjiese kort hare en ’n gesig wat by haar jare pas.”

“Presies. En dis ook wie sy is. ’n Middeljarige vrou met ’n lyf en gesig wat by haar jare pas. Dis juis die probleem.”

“Hoekom? Wat skort daarmee? Mag ’n mens dan nie saam met die tyd verouder soos die natuur dit wil hê nie?”

“In ’n volmaakte wêreld, ja, Anastasia, maar ons leef nie in ’n volmaakte wêreld nie. Jy sien, in die gebroke wêreld waarin ons en ook mevrou Anderson haar bevind, het die heer en meester van die huis, meneer Anderson, die pad gevat. Vir hom ’n jong bokkie gekry en sy goed gevat en geloop. Sy vrou van baie jare net so gelos met plooie en vetlae en al en vir hom ’n nuwe lewe saam met ’n vars jong vrou begin.”

“Hoe weet jy al hierdie dinge?”

“Ek korrespondeer eers ’n tyd lank met my pasiënte oor die internet voordat ek hulle Suid-Afrika toe laat kom. Veral die vroue wat ek behandel, is geneig om die hele mandjie vuil wasgoed van hul lewens voor my uit te skud. Soos te verstane, is mevrou Anderson taamlik stukkend oor hierdie laaste verwikkeling.”

Anastasia krimp ineen. Sy weet hoe dit voel om deur ’n man geweeg en te lig bevind te word. Hoewel … in hierdie oorgewig vrou se geval is sy heel moontlik geweeg en hopeloos te swaar bevind.

Sy kyk met nuwe belangstelling na die vrou se gesig. Is dit pyn wat sy in daardie dowwe oë lees? Is dit haar man se verraad wat die diep vore om haar mond gekeep het?

“En nou, Juan? Wat gaan jy daaraan doen? Wat kán jy doen? Haar gesig vir haar stryk? Haar magie vir haar platter kry? En dan? Is dit dan die oplossing vir al haar probleme?”

“Nee, natuurlik nie. Die kanse dat haar eksman weer na haar toe sal terugkom, is skraal. Om die waarheid te sê, ek voorspel hy gaan die verbeteringe aan haar nie eens raaksien nie. Sy gaan haar vreeslik uitvat en die een of ander verskoning soek om hom weer te sien met die hoop dat hy sy fout sal agterkom. Maar ek kan jou amper waarborg dat sy teleurgesteld gaan wees. As ’n man eers aan die dwaal gegaan het en ’n jong vrou aan sy sy het om sy ego te streel, sal dit meer as ’n kosmetiese operasie verg om hom te laat omdraai.”

“Hoekom doen jy dit dan?” Sy hoor hoe haar stem ’n oktaaf styg, hoe skril dit weer eens raak.

“Ek gaan dit doen omdat sy dit nodig het, Anastasia. Omdat haar selfbeeld aan skerwe is en niks of niemand haar daarvan sal oortuig dat sy goed genoeg is net soos wat sy is nie.”

“Maar dan het sy nie plastiese chirurgie nodig nie, Juan. Sy het eerder sielkundige behandeling nodig.”

Hy glimlag wrang. “Dis wat ’n mens sou dink, nè?” Hy vergroot die foto van die jonger vrou en skuif die rekenaarskerm sodat sy dit kan sien. “Wat van haar dogter?” wil hy weet. “Hoe lyk sy vir jou?”

Anastasia leun nader aan hom om beter te sien.

’n Oomblik kry sy sy manlike geur en sy skuif so ongemerk moontlik weg. “Wel, Mavis Anderson is nie juis ’n skoonheid nie,” erken sy.

“Nee. Maar sy glo sy sal een wees as ek haar neus kleiner gemaak het.” Hy draai sy kop skuins en hul koppe raak aan mekaar. “As ek in haar skoene was, sou ek nooit aan my neus laat werk nie. Dit verleen ’n eiesoortige karakter aan haar gesig wat sy gaan verloor as ek met haar klaar is.”

Anastasia kan haar ore nie glo nie. Hy erken dit! Die ellendige mansmens erken in soveel woorde dat hy operasies doen wat nie nodig is nie, maar hy vra nie om verskoning daarvoor nie. Hy probeer dit nie eens regverdig nie! Wat ’n koue, kille uitkyk op die lewe moet hy nie hê nie!

“En intussen kan daar soveel dinge skeefloop,” verwyt sy hom tog teen haar sin, “met die narkose, met die operasie self. Daar is altyd ’n risiko aan verbonde. Maar jy gaan dit doen. Jy gaan jou hande in onskuld was en dit toe-oë doen.”

Blykbaar vind hy haar verontwaardiging vermaaklik, want ’n glimlag huiwer om sy mond. “Darem nie toe-oë nie, Anastasia, en ek belowe jou, ek was my hande deeglik voor elke operasie en nie net in onskuld nie.”

Toe gee Anastasia op – hierdie man sal hom nie laat hiet en gebied nie, veral nie deur haar nie, besef sy.