Читать книгу Vet feetjies vlieg nie - Kristel Loots - Страница 3

My naam is Lucy Lombaard en ek is vet.

Miskien nou darem nie spekvet nie, maar nogtans lekker vet.

As ek in Rubens se tyd geleef het, was ek ’n looker. Dan was my danskaart vol, sou daar gedigte oor my geskryf word en liedere gesing word. En daar sou skilderye van my wulpse poedelkaal lyf deur meesters geskilder word wat miljoene werd sou wees. Baie wow!

Maar toe word ek mos in die verkeerde eeu gebore, in hierdie eeu waar vrouelywe soos kodestrepies lyk. Soepel wilgerlatlywe, buigsaam in alle rigtings, is aan die orde van die dag. Vir boomstomplywe soos myne is daar selde ’n plekkie in die son.

Dis my XXL-lyf wat raakgesien word die oomblik wat ek om ’n hoek aangerol kom. Nie my “bekoorlike kuiltjies” soos skrywers dit sou noem nie. Of my beau-ti-ful bokkie-oë nie. Of my welige blinkblonde krullebol nie. Ook nie my sagte, vol mond wat ’n halfdronk ou al as taamlik soenbaar beskryf het nie. Of my spierwit tande wat ’n appel met ’n enkele hap kan halveer nie.

Nee, dis my childbearing hips, my boobs soos heliumgevulde ballonne by ’n kinderverjaarsdagpartytjie en my cleavage wat blykbaar magneties inwerk op al wat ’n man is se oë.

Maar eintlik is ek meer as net ’n paar double-D’s.

Kyk, ek is nie kliponnosel nie. Nie hééltemal nie. Nie meer nie.

Daar wás ’n tyd, lank, lank gelede, toe ek histeries bly geraak het oor die wonderlike nuus wat in my inboks beland het. Oor ’n verlangse familielid van wie se bestaan ek nie eens geweet het nie. Stinkryk! In Londen nogal! ’n Liewe, dierbare oom wat o so tragies in ’n motorongeluk daarmee heen is, siestog, so onverwags en alles. Maar not to worry, ek is toe mos die gawe man se enigste erfgenaam van ietsie meer as ’n miljoen Britse ponde. Nogal!

Al wat ek moes doen, was om ’n klompie duisend se oordragkoste te betaal. Verder was dit nie nodig om ’n vinger te verroer nie – die geld sou tjoef-tjaf in my bankrekening wees. Met komplimente van my oorle verlangse omie. Ag, en ek sou kon doen met ’n miljoen, so met die wisselkoers in my guns en als.

Dalk sou ek die oordrag selfs gedoen het, as dit nie was vir die toestroming van beloftes oor Zimbabwiese dollars wat my ook toekom nie. Dis toe dat ek my onskuld oor onverwagse erflatings finaal verloor het.

Daarom vreet ek nie meer alles vir soetkoek op nie, al is ek ook hóé lief vir eet. Daarom het ek my bedenkinge oor die e-pos wat ek hierdie Vrydagmiddag oor middagete op my iPad kry toe ek my blog se inboks oopmaak.

Moenie ’n fout maak nie – die Funky Feetjie/Funky Fairy-blog kry meer hits as waarvan ek ooit sou kon droom en jy kan my niks vertel van weirdos wat Funky Feetjie se skryfsels op hul eie manier vertolk en my alter ego van naderby wil leer ken nie. Sy word gereeld genooi vir naweke in driester-hotelle met kamerdiens. All expenses paid! Come as you are. En moenie bodder om te veel klere saam te bring nie …

Ek lees en ek skrik en ek wonder watter sleutelwoorde in die search-blokkie hierdie wesens na my blog toe gelei het.

Google is nie altyd jou vriend nie.

Sommige desperate soekers na pret en plesier van die lyf beland alte maklik op ’n dwaalspoor. So dan en wan duik daar selfs ’n begriplose man of twee op wat ’n adamsappel by Funky Feetjie soek en nie rede wil verstaan nie. Kyk, Funky Feetjie/Funky Fairy is miskien tweetalig, maar sy is nie dáárdie tipe funky nie, ook nie daai tipe fairy nie. Ek block daardie ouens die een na die ander. Toegang streng verbode. Ai tog! Feetjie is sommer net funky en vermaaklik en wil vertel van die mens en sy dinge. Dis al.

Bietjie van ’n drama queen, toegegee, maar dis hoe ver dit strek.

Ek leun nader aan die rekenaarskerm om die weirdo van die dag se e-pos nóg ’n keer te lees. Asof die kleiner afstand my sal help om groter duidelikheid te kry oor die e-pos wat glo van Billy Bruwer af kom.

Billy Bruwer nogal. Dié Billy Bruwer. Ja, sure! En ek is die koningin van Kammaland.

Gegroet, skepper van Funky Feetjie!

Hierdie is helaas die enigste manier waarop ek jou kan kontak. Ek weet nie wie die ware jy is of waar jy jou bevind nie, maar ek aanvaar te goeder trou hierdie e-pos gaan by jou in jou gedaante as Funky Feetjie land en privaat gelees word. En nie as kommentaar wat gelewer is op die blog verskyn nie.

Dis uiters noodsaaklik dat ek met jou as skrywer in aanraking kom. ASAP! Ek vra egter dringend dat hierdie e-pos en alle ander moontlike kontak of korrespondensie tussen ons streng geheim gehou sal word. Ek verduidelik sodra ons by mekaar kan uitkom om te gesels. My kontakbesonderhede verskyn hier onder. Skakel my asseblief direk op my private selfoon en nie by die algemene kantoornommer nie.

Vriendelike groete

Billy Bruwer

Vriendelike groete se watsenaam! Daar skree ’n alarm iewers in my kop. Wát is die ou se storie? Billy Bruwer wat mý kontak? Einste hy, new kid on the block, wat feitlik oornag ’n bekende in mediakringe geraak het? Grootbaas van Media Uniek wat verwoed buite die boks bly dink, al word hy dikwels daaroor gekritiseer? Kyk noord en foeter ongestoord voort, al sê wie ook wat, verskyn op al wat geselsprogram is, antwoord vrae vreesloos, hoe moeilik ook al. Uitdagend. Uiters kontroversieel, maar nogtans flavour of the month, word na elke groot sosiale funksie toe genooi, die kameras voortdurend op hom gerig, die publiek se nuuskierigheid oor hierdie nuweling onversadigbaar.

Dan nog eye candy par excellence ook. Nie een van die moderne androgene mansmense wat jou alewig laat wonder nie. Nee. Deels macho man, deels metroman, maar onbetwisbaar alfaman van kroon tot toon, ’n bedreigde spesie, skaars soos koekies in ’n weeshuis. Lyk asof hy ’n leeumannetjie grond toe kan stoei – en jy dan nog steeds slegs aftershave sal ruik. Frieken awesome, as jy my sou vra.

Billy Bruwer nogal. Wat my blog lees? Ja, sure! Het varke dalk begin vlieg sonder dat ek daarvan gehoor het? Of het perde miskien horings gekry en ek het nog net nie so een gesien nie? Op soek na mý? I don’t think so! Miskien nog na Funky Feetjie soos sy op haar gedokterde profielfoto lyk, maar nie na my wat nog nie veel verder met my skryfwerk gevorder het as om te blog nie.

Dis eerder moontlik dat daar met my die gek geskeer word. Nie dat my regte naam of kontakbesonderhede ooit op die blog verskyn en ek enigsins as Lucy Lombaard herkenbaar is nie. Dit kan dus nie ’n persoonlike aanval wees nie, eerder iets wat teen my Funky Feetjie-persona gerig is. Regte cloak-and-dagger stuff. Geheimenisse en fake vertroulike fluisteringe, melodrama op sy beste.

Iemand iewers dink seker ek is dom genoeg om hiervoor te val.

Ek kyk weer met ’n arendsoog na die e-pos. Mmm … Lyk regtig baie legit. Die briefhoof, die e-posadres, alles lyk reg en eg. Billy.Bruwer@mediauniek.co.za, die Johannesburgse hoofkantoor se telefoonnommers, die straatadres en ander besonderhede wat verskaf word, alles klop. Moerse convincing, ek moet sê.

Daar kriewel iets in my gedermtes, soos ’n sespotige insek wat reg is om uit ’n kokon te bars. Opwinding? Hoop? Whatever! Sê nou maar net dis regtig Billy Bruwer wat die e-pos gestuur het. Sê nou maar net daar is iets omtrent my blog wat hom interesseer … Cool it, Lucy, moenie op hol gaan oor niks nie. Selfs al ís dit die baas van Media Uniek wat die skrywer agter Funky Feetjie se blog wou kontak, kan daar ’n doodgewone, baie boring verduideliking wees. Ek beweeg tog nie in Die Kringe nie. Daar waar die literati en die glitterati skouers skuur.

Ek vrek van nuuskierigheid, maar ek is ook versigtig. Daarom antwoord ek per e-pos en stuur nie my telefoonnommer nie. No way! Ek lap ook nie uit wie Funky Feetjie in der waarheid ís nie.

Hiermee erken ek ontvangs van onderstaande e-pos. Stuur asseblief meer inligting. Vriendelike groete. Namens Funky Feetjie.

Ek gooi Die Taal. Lekker formeel – maar, so hoop ek, op ’n manier wat dit vir hom sal duidelik maak Funky Feetjie vattie twakkie, nie van kabouters nie en ook nie van gekskeerders nie.

Hy antwoord dadelik: Aangename kennis, Feetjie. Ek het vir jou ’n invite op Skype gestuur. Reageer asseblief daarop.

Skype? Mekaar in die oë kyk? Wel, soort van, al is dit op die rekenaarskerm? Onder géén omstandighede nie, meneer Wie-jy-ook-al-mag-wees. En is jy die ware Jakob, Billy Bruwer in lewende lywe, dan nog minder. Ek skuil lekker agter my Funky Feetjie-persona, baie dankie. Ek het geen begeerte om my Lucy Lombaard-gesig en veral nie my Lucy Lombaard-lyf vir die wêreld te wys nie. En ook beslis nie vir jou met jou sprokiesboekprinslike voorkoms nie. Ek wil nie op Skype sien hoe jy ineenkrimp wanneer jy skielik teen my volmaangesig vaskyk nie. Wil ook nie weet jy kan jou goed verbeel hoe ek ondertoe lyk waar die kamera nie kyk nie.

Funky Feetjie gee my die anonimiteit wat ek nodig het om my sê te sê. Ek love Funky Feetjie. Sy is ’n free spirit. Sy sê wat sy wil en steur haar nie daaraan as e-posse op haar neerreën waarin sy beskuldig word dat sy nie polities korrek is nie. Sy hoef nie te please-explain nie. Want sy bestaan nie werklik nie.

Funky Feetjie is nie net my alter ego nie, sy is ook my vriendin, my beskermengel wat vyande se pyle afweer en sorg dat geeneen van die aanvalle ooit persoonlik raak nie. Wat Funky Feetjie self betref – sy moet maar vát wat na haar kant toe kom. As jy jou wil uitgee vir ’n toffie, gaan jy gekou word, finish en klaar.

Daar is baie wat ons gemeen het. Ons hou ewe veel van mooi skoene, maar raak so gou moontlik daarvan ontslae as ons tuis kom. Ons verwonder ons ewe veel aan ons medemens en ons is ewe nuuskierig. Daarom prikkel Billy Bruwer (of wie ook al sy naam gebruik) se e-pos my pienk.

Laatmiddag by die huis begin ek Billy Bruwer te google asof ek ’n tesis oor hom skryf. Elke flentertjie inligting wat ek kan kry, elke enkele foto’tjie van hom wat al op die internet beland het. Ek zoom in sodat ek hom behoorlik kan bekyk en bestudeer.

Ja-nee, nes ek gedink het – ’n trust fund baby, van daardie blink kinders aan wie vele talente saam met die silwer lepel by geboorte al geskenk is. Stellenbosse wynplaas-elite. Dis een van daardie plase waar ’n mens deur ’n hek van gegote yster, so mooi soos die hemelpoort, ry om by die opstal te kom. ’n Jaar of wat na universiteit sy studies by Oxford gaan voortsit, one of the chosen few. Studiebeurs gekry daarvoor, asof hy dit nodig gehad het.

Toe effens van die radar af verdwyn. Blykbaar ’n ruk lank oorsee gebly, sy doktorsgraad daar behaal, daar gewerk ook. Min inligting oor sy doene en dinge daar. Was seker maar ’n groot padda in ’n klein dammetjie terwyl hy in Suid-Afrika was, maar in Europa, doktorsgraad ten spyt, het hy verdwyn tussen die haaie en walvisse. Toe maar teruggekom en Media Uniek gestig sodat mense weer van hom sou weet en hy gereeld in praatjies en lesings aangehaal kon word. Asof hy ’n moderne Salomo is wat ’n antwoord het op die baie vrae van die lewe. Ek gaan loer op YouTube na van sy toesprake en onderhoude wat met hom gevoer is.

Vinnig van tong. Laat hom nie sommer vasvra nie, gee nie ’n aks skiet nie.

“Persvryheid is ononderhandelbaar, maar daarmee saam kom die verantwoordelikheid om feite te publiseer, nie fabrikasies nie,” verklaar hy tydens ’n debat oor dié onderwerp. “Politieke korrektheid moenie met objektiwiteit verwar word nie.” Vra blykbaar ook nooit om verskoning vir sy sienings nie. Tog klink dit nie of hy oorlog verklaar nie. “Wat ons by Media Uniek doen, is om ’n seepkis te verskaf vir individue wat gewoonlik nie ’n spreekbeurt kry nie.”

Nogal, nè? Wie? Die Griek by die kafee op die hoek? Die Malawiese vlugteling-ingenieur wat nou as karwag vir Pick n Pay werk? Of iemand soos ek wat feitlik onsigbaar deur die lewe gaan? Sal like om hom sélf ’n paar vrae te vra as ons twee mekaar ooit in die oë kyk. Maar skype sal daar nie sommer ge-skype word nie. Ek weet net nie met watter verskoning ek daardie voorstel kan omseil nie. Daar’s fout met my rekenaar? Met die Skype-program? Die sein is swak? Daar’s ’n puisie op my ken? Of sommer net: “Ek wil nie hê jy moet sien hoe vet ek is nie.”

Wat ook al, hy sal moet wag. Ek wil eers daaroor slaap. Ek skakel my rekenaar net na sesuur af sodat ek nie weer heelaand teen die skerm sal vaskyk nie. Is mos verslaaf aan die internet. Besweer só die eensaamheid wat soms die woonstel binneglip.

In die virtuele wêreld het ek ’n lewe wat vir niks skrik nie. En vriende by die dosyne – by die honderde, om die waarheid te sê. As ek nie blog of facebook nie, speel ek speletjies of kyk ek movies. En af en toe doen ek ’n vryskut-skryfwerkie, al is dit net ’n advertensie vir toiletpapier. Nie die tipe ding wat vir my ’n Pendoring-toekenning sal losslaan nie, maar iets wat die hoop lewend hou dat ek nie vir die res van my lewe my huidige day job gaan hê nie. Daar word ek elke dag in ’n blik gedruk en gee dit ’n vreeslike gespartel af om nie te versmoor nie.

Ek draai my rug op die dooie rekenaar en gaan staan voor die venster. Onder in die straat is daar lewe. Motors wat van weerskante af kom en iewers heen op pad is. Die rus is ewig elders. Plesierige wesens wat nie by ’n woonstelvenster uitstaar met ’n leë aand wat voorlê nie.

Dis nog nie heeltemal donker nie. Miskien kan ek uitglip om vir my iets te ete by Pat’s Place op die hoek te gaan koop, hopelik sonder om oor die kop geslaan te word vir my selfoon of platterige beursie. Iets om die aand mee op te kikker. Wat kan ek sê – I don’t get out much, jy sien? Opwinding is nie my tweede naam nie.

Ek gryp gou my handsak om kos te gaan koop. Want die hongerpyne knaag nou genadeloos.

Op pad ondertoe skuif die hyser se deur oop op die sewentiende verdieping. Voor my staan die Mafia-mannetjie in al sy twyfelagtige glorie, so verskrik soos altyd wanneer hy my sien. Arme ding. Donker oë soos die duiwel self, maar klein soos ’n hongerlyende rot, lyk soos ’n Mafia-baas se buite-egtelike seun, een wat beswaarlik in sy pa se voetspore kan volg. As hy iemand saam met die vissies wil laat swem, sal hy nie die sementblok sonder hulp om die slagoffer se enkels kan vasbind nie. Daarvoor is sy armpies te dun en sy borskassie te plat.

Mislike mannetjie wat wierook brand en musiek speel wat ’n hoofpyn waarborg. Ek weet, want ek ruik dit en ek hoor dit wanneer ek op sy verdieping na die wassery gaan en dit verby sy toe woonsteldeur dring. Hy is altyd kop onderstebo as ons mekaar raakloop. Groet net as ek eerste groet. Seker bang ek sal iets van hom wil hê. ’n Koppie suiker, een van sy niere … Dis altyd simpel om teen daardie gesig vas te kyk as ’n mens jou probeer wysmaak die môrestond het goud in die mond.

Ek weet nie regtig waarom die Mafia-mannetjie so doodsbenoud raak die oomblik wat hy my sien nie. Ek is tog onskadelik genoeg, dan nie? Nou staan hy weer ongemaklik en rondtrap. Asof hy innig wens dit was nie vir hom nodig om saam met my in die beperkte ruimte van die hysbak te wees nie. Ek meen nou maar – ek drink wel knoffelpilletjies om die verkoue weg te hou, maar dis van die soort wat nie veronderstel is om jou asem sleg te laat ruik nie en ek is nogal skoon op my lyf. Dis sweerlik my gewig wat hom pla. Dalk is hy vreesbevange dat ons twee saam te swaar vir die hysbak gaan wees en dit iewers langs die pad sal gaan vassit. Vir ure en ure. Sonder televisie en sonder suurstof. Dat ons gedwing gaan word om met mekaar te gesels.

Ek sien daar ís ’n piepklein kennisgewing teen die muur wat aandui hoeveel mense die hysbak op ’n slag kan hanteer. For you own safety: to prevent death or serious injury from the elevator free falling through the shaft due to excess weight. Nogal kras gestel, ek moet sê. Ek wens nogtans hy wil dit lees en ’n eenvoudige som maak sodat hy kan besef ons is nog aan die veilige kant, selfs al tel my gewig vir dié van twee mense. Of so iets.

Ek het nuus vir hom – ek wil net so min tussen hemel en aarde saam met hom vasgekeer wees in ’n hokkie met spieëls langs die kante. Hy lyk na die tipe wat in my arms sal spring en verwag ek moet hóm troos as so iets gebeur. Ek wil niemand troos nie, ek wil getroos word. Ek wil ’n man hê wat oor my troon en mý sal troos, ’n man wat my klein en fyn sal laat voel. Ek soek ’n reus van ’n man, ’n frats van ’n man.

En hulle kom net in feëverhale voor. Demmit.

Ek knik so half met my kop in die mannetjie se rigting, maar hy hou hom siende blind. Staan net in sy veilige hoekie so ver moontlik van my af, en hy sprak g’n sprook.

Soms praat ons noodgedwonge ’n sin of twee. Pynlik ongemaklik. Hoofsaaklik oor die weer.

“Lekker dag, nè?”

“Ja. Baie lekker.”

Maar vandag het hy nie ’n saak met hoe lekker die weer vandag was of vanaand is nie. Hy kan nie gou genoeg uit die hysbak kom toe ons die grondverdieping bereik nie. Storm by my verby. Goeie maniere het klaarblyklik die wyk geneem voor naakte vrees. Waarheen sou hy so haastig op pad wees? ’n Aand van skaak en toebroodjies vir bloukouse in ’n koue kerksaaltjie iewers? ’n Praatjie oor global warming deur oorsese navorsers wat doom and gloom verkondig?

Asof ék vir hom kan lag. Hier stap ek in die skemer in my huisdra-langbroek met die rek om die middel en ’n T-shirt wat amper op my knieë hang. Wat lossies hang sodat my heupe en boude nie so duidelik afgeëts is nie. Op pad na Pat’s Place vir iets om te eet, iets om alleen in my woonstel te gaan sit en eet. Sommer so op my skoot met ’n glas Coke om dit mee af te sluk. Nie cool nie.

Die aand is nog jonk, maar by Pat’s Place wemel dit van die mense, die heerlike geure daarop uit om enige verbyganger nader te roep. Warmte, vriendskaplikheid, ’n aura van kameraadskap wat jou omvou die oomblik wat jy die swaaideur oopstoot. Ek wens ek het die moed gehad om by een van die tafeltjies te gaan sit en hier te eet, eerder as om my kos as ’n takeaway te bestel.

Miskien kan ek dit vanaand probeer.

Ek wil nog wik en weeg, toe staan die hoofkelner al nader. “Table for one?” vra hy.

For one? Is dit nou nodig om dit so in te vryf? Wat laat hom dink ek is alleen hier? Ek oorweeg dit om vir hom ’n liegstorie op te dis sodat ek minder pateties sal lyk. Maar ek vererg my. Ek is single! Sue me. It’s a free country, is dit nie? Is dit ’n ark hierdie waar net paartjies oor die drumpel toegelaat word, met die opdrag dat daar in alle haas en erns aan ’n nageslag gebou moet word?

“Ja, asseblief,” antwoord ek. “’n Tafel vir een.”

My bene wil-wil onder my knak toe ek verby die bondels vrolike mense na ’n afskeeptafeltjie gelei word – taamlik eenkant waar ek niemand sal pla nie.

“Jy kan vir my ’n glas rooiwyn bring, asseblief,” bestel ek roekeloos. Ek nogal! Ek wat nie juis drink nie. Maar vanaand moet ek wêreldwys en gesofistikeerd voorkom wanneer ek openlik aangestaar word.

Kyk! Kyk! Die vet girl daar anderkant wat alleen by die tafeltjie sit. Sien julle? Ag siestog, hoe hartverskeurend.

Dalk wag sy vir iemand? ’n Man of ’n boyfriend wat later by haar gaan aansluit?

’n Man? No way! Kyk hoe lyk sy. En dan nog so slonserig aangetrek ook.

Ek is so ongemaklik soos ’n Dopper-dominee by ’n dans, dis asof ek skielik te veel arms en bene het en my boude goed geknie is soos brooddeeg, sodat dit by die minuut hoër rys. Toe die kelner die rooiwyn bring, gryp ek die glas en vat ’n sluk. Ek proe skaars wat ek drink, maar ten minste het ek nou iets om met my hande te doen.

’n Mens kan baie agter ’n glas wyn wegsteek, jy kan amper gesofistikeerd voorkom ás jy oor genoeg finesse beskik. Maar nie ek nie. Ek verstik. Nie mooi fyntjies en fraai soos die meisies in die movies wat met ’n sagte kloppie op die rug reggesien word nie. Nee. Met wyn wat by my neus uit spuit en ’n gehoes soos die blaf van ’n histeriese hond wat ’n gevaarlike inbreker gewaar het.

Van ’n lae profiel handhaaf is daar geen sprake nie. Ek maak amok.

Die dapperheid wat my tot hier gebring het, is skoonveld. Ek sou graag in die grond in wou sak, as ek net kon. Ek wink die kelner al proesend nader. “Jy kan maar die rekening bring,” versoek ek, my ore vuurwarm.

“Toemaar.” Hy wys my met ’n handbeweging weg. “Laat staan maar. Die glas wyn is op die huis.”

Loop net! is wat hy eintlik wil sê. Ons wil graag die restaurant se standaard handhaaf.

Ek wil vir hom sê wat hy met sy glas gratis wyn kan doen. Maar ek het nie die asem daarvoor nie. Al wat ek wil doen, is om so gou moontlik hier uit te kom. Na waar niemand my kan sien nie, veilig tussen die vier mure van my woonstel waar ek kan asemhaal en nie meer my maag hoef in te trek nie.

Maar ek wil nie hier uitsluip soos ’n hond wat geskop is nie. Ek gaan ook nie die verdomde halfvol glas wyn laat bly staan soos ’n aanklag teen my nie. Daarom gryp ek dit opnuut en sluk die res van die rooiwyn af asof ek uit die woestyn kom, hierdie keer sonder om te verstik. Toe eers gooi ek my sak oor my skouer en staan op, hoewel nie so vas op my voete as wat ek graag wil wees nie. Nee, o hel, so kan dit nie aangaan nie. Om alleen te eet is die pits, maar om alleen te drink is erger. Waar drank betrokke is, is daar altyd dubbele drama.

“Jong, is jy oukei om te bestuur?” wil die vrou by die tafeltjie langsaan besorg weet.

“Ek … ek gaan nie bestuur nie.”

“Dis ’n wyse besluit,” glimlag sy my toe.

Daar is baie van hulle – sulke bleddie bleeding heart-mense wat dit konsuis goed bedoel en dan daarin slaag om jou te laat voel soos ’n week oue koerant wat weggegooi moet word omdat niemand dit meer wil lees nie. Dit help nie eens ek probeer vir haar verduidelik dat ek net ’n entjie in die straat op bly nie. Of dat ek nie regtig beskonke is nie, net onseker van myself. Sy sal my in elk geval nie glo nie en heel moontlik nooi om by ’n breiklub aan te sluit, waar flukse vroue truie vir straatkinders produseer. Sodat daar betekenis in my lewe kan kom.

Ek is summier as ’n loser gebrandmerk, heel moontlik ook as ’n drankverslaafde.

Ek wil my skaars maak, maar ek het nog steeds niks om vanaand te eet nie. Soms het ’n mens trooskos net so nodig soos om asem te haal. Dit is nie die regte aand om honger te gaan slaap en moontlik ’n halwe kilogram te verloor nie. Ek stap oop en bloot op die takeaway-toonbank af en my voete trap nie te erg skeef nie.

Ek kan amper die skindertonge om my hóór. Kyk! Kyk! Sy gaan haar nou behoorlik instop, die vette daar anderkant. Geen wonder sy lyk soos sy lyk nie. Geen wonder sy eet alleen op ’n Vrydagaand nie. En gee haar oor aan drank nie. Bacchus is heel moontlik die enigste vriend wat haar nog nie verlaat het nie, arme vrou.

Want ek is ’n vet flippen vrou en vet flippen vroue trek altyd aandag as hulle naby die kosbakke kom. Vet vroue word áltyd as vrate gesien, al eet hulle net ’n ertjie op ’n slag.

“Wat sal dit vanaand wees?” wil die ou agter die toonbank weet toe dit my beurt is om bedien te word. “Pizza of pasta?”

“Wie sê dit gaan een van die twee wees?”

“Ek weet mos wat my regulars bestel.”

“Pizza,” sug ek gelate.

“Regina soos gewoonlik?”

Ek aarsel. Sal ek ’n verandering maak? Die noodlot tart en iets anders bestel? En dalk met ’n teleurstellende koservaring gekasty word?

Nee. Nie vanaand nie.

“’n Regina-pizza, ja. Met ekstra kaas.”

Wat kan ek sê – ek is ’n gewoontedier. Boring, baie, baie boring. Die pizza sal dieselfde wees as elke ander aand, sonder enige verrassings wat die smaakkliere kielie. Nie besonder lekker nie, maar ook nie sleg nie. En natuurlik, met ekstra kaas is enigiets goed genoeg.

“Small, medium of large?” Hy vra dit elke keer. Sien hy elke keer die blos wat my oorval? Put hy behae daaruit om my so te martel? Wel, sy gat.

“Extra large, asseblief.”

Hy kan dink wat hy wil, maar hy kan niks bewys nie. Hy weet nie vir hoeveel eters ek die pizza bestel nie. Dalk het ek ’n man en ’n dosyn honger kinders by die huis wat almal ’n snytjie sal gryp die oomblik wat ek die voordeur oopstoot, totdat daar net krummeltjies van die yslike pizza oorbly.

Ek wil lag – of huil – toe ek by die woonstelblok se voorportaal instap. Ou Murphy is vanaand weer op sy stukke, want die Mafia-mannetjie staan voor die hysbak en wag. Ek kán hom natuurlik genadig wees en kans gee om alleen boontoe te ry sodat hy nie vir die tweede keer binne ’n uur ’n stille dood hoef te sterf nie.

Maar ek is in ’n moedswillige bui. Ek stap saam met hom in toe die hysbak se deur oopskuif. Daar’s nie ’n manier hoe hy kan ontsnap sonder om ’n moerse issue daarvan te maak nie. Hy klou aan die papiersak met sy Dinner For One asof ek dit by hom gaan afneem en skuif weer na die verste hoekie om daar met neergeslane oë op sy hakke te staan en wieg, sy vrese en voorbehoude in sy hele houding sigbaar.

“Wat eet jy vanaand?” vra ek.

Sy kop ruk regop. “Kerrie … kerrie en rys.”

Ek het niks daarop te sê nie. Ek het my plig gedoen, ’n poging aangewend om met hom te praat. Soos dit ’n goeie en gawe amper-buurvrou betaam.

“En jy?”

Hierdie keer is dit ek wat skrik. Meer as twee sinne small talk is ver verby ons kwota, wat op goeie dae al uit ’n feitlik onhoorbare gemompel bestaan. “P … pasta,” stotter ek. Toe onthou ek. “Of nee, wag, ek jok. Dis pizza. Ek maak beurte.”

Of dit nog die rooiwyn is wat deur my are bruis, weet ek nie, maar ek doen wat vir my ’n vreemde ding is. “Bring jou kos, dan eet ons saam in my woonstel. Daar’s messe en vurke en borde en goed.”

Hoe groot is die kans dat hy sal instem? Hierdie arme ou wat blykbaar ’n angsaanval kry die oomblik wat hy my sien aankom.

Maar dis ’n aand vol verrassings.

“Wie was die skottelgoed?” wil hy weet.

“Ons kan sommer uit die takeaway-bakke eet,” stel ek hom gerus.

Moenie bekommerd wees nie, ek verwag nie dat die saam eet tot ’n saam slaap gaan aanleiding gee nie. Ek het ’n sterk man nodig wat my behoorlik kan oorrompel en plat duik as dit nodig is, en dít sit voorwaar nie in amper-buurman se nommer 32-broek nie. Daar is nie ’n enkele amoreuse gedagte in my kop nie. Ek is bloot nie vanaand in die bui om met my potplante te gesels nie. Die arme goed lyk hoeka so verlep, asof my geselskap hulle al genoeg verveel het.

“Het jy blatjang?”

“’n Vol bottel. Mrs Ball’s herself.”

“Dan is die saak reg,” stem hy in en lyk nie heeltemal onwillig nie. Dalk het hy ook ’n glas van die een of ander iets weggeslaan in die tydjie wat ons verskillende strate in die voorstad bewandel het. Dutch courage kan mens vreemde dinge laat doen. Vra my, ek weet.

Toe die hysbak verby die sewentiende verdieping beur, lyk dit vir ’n oomblik asof hy sy waaghalsige besluit wil heroorweeg.

“Going, going, gone,” spot ek liggies. Daar is nie meer vir hom wegkomkans nie.

Op die volgende verdieping stap ons swygsaam soos mense in ’n begrafnisstoet in die gang af na my woonstel toe, ek en die Mafia-mannetjie. Die vette en die maere. Hy met sy Dinner For One, ek met my XL Pizza met ekstra kaas. Twee uitgespoeldes in ’n see van stadsmense wat almal lewens leef wat sowaar opwindender moet wees as die wat ons leef.

“As ons saam eet, moet ons seker mekaar se name ken,” merk ek op terwyl ek my voordeursleutel soek. “Ek is Lucy. Lucy Lombaard.”

“Noem my sommer Muskiet. Dis wat almal doen.”

“Muskiet? Hoekom Muskiet? Daar is seker ’n storie aan.”

“Nie veel van ’n storie nie, net ’n goeie beskrywing.”

Hy staan effens opsy, beduie met sy hand na sy lyf. Ek krap in my sak asof my lewe daarvan afhang en besef ek bloos. Want dis eintlik ’n baie gepaste beskrywing, amper beter as Mafia-mannetjie. O, ek weet alles van byname en skelname, maar gelukkig het nie een van myne so stewig inslag gekry dat ek daarmee nader geroep word nie – of, so hoop ek, dat iemand dit ooit in ’n romantiese oomblik sal prewel nie. Dis nou te sê ás ek ooit weer iets soos ’n romantiese oomblik beleef. Vetsak of Potjierol sal ’n oomblik van passie lelik kan bederf.

“Jy kan my natuurlik ook Mario noem. Dis my doopnaam.”

“Dan sal dit Mario wees,” besluit ek, want ek voel so skuldig soos iemand wat tot ses jaar hardepad gevonnis behoort te word. Ek, wat my ook maar deur my oë laat lei wanneer ek na Mario kyk. Ek doen wat mense gewoonlik met my doen, ek oordeel volgens wat ek sien, evalueer karakter en persoonlikheid en wat nog alles suiwer op grond van Mario se voorkoms.

Soos almal wat hier by my woonstel inkom, steek hy in sy spore vas. Hy vra nie dadelik uit nie, dink seker dit sal nie cool wees vir ’n stadsmannetjie soos hy om by die aanskoue van soveel skoonheid te verstar nie. Hy staar nietemin ’n hele paar sekondes na die tamaai afdruk van Sophie Gengembre Anderson se feetjie-skildery wat in die portaal hang.

“Mooi, nè?” por ek hom aan.

“Ek hou nie eintlik van airy-fairy stuff nie.” Tog kry hy dit steeds nie reg om weg te stap nie. “Die engel lyk nogal na jou.”

“Dis nie ’n engel nie, dis ’n feetjie,” mompel ek. Maar dit maak nie regtig saak nie. Dis die gedagte wat tel. Ek dink nie iemand het al in my hele ganse lewe vir my so ’n mooi kompliment gegee nie. Net daar kruip Mario pens en pootjies in my hart. Hy het dalk die sosiale grasie van ’n gewonde leeu, maar hy is sowaar nie net gemaak en gelaat staan nie. Ek het sommer lus en soen hom, maar ek vermoed hy sal van die balkon af spring en sy nek breek.

“Is dit omdat die feetjie in die skildery ook vet is?”

“Vet?” Hy kyk my aan asof ek met my vet lyf en al onlangs op my kop geval het. “Jy’t ’n stunning body aan jou, dis al wat ek weet.”

Stunning body? Wie? Ek? Wat rook dié ou? Maar ek sal vat wat ek kan kry.

“Nie volgens gewone standaarde nie …”

Ek probeer lag sodat Mario nie te behoorlik kan sien wat in my binneste aangaan nie. Ek meen nou maar, ek ken hom nog nie eens nie. Om my achilleshiel vir hom – of enigiemand anders – te wys, kan gevaarlik wees.

“Probeer gerus om ’n stofpoepertjie te wees as almal om jou six-packs en boarms soos Popeye flaunt, dan praat ons weer.”

Ek kyk hom so. Mario, alias die Mafia-mannetjie, alias Muskiet, sal nie sonder serious swoeg of sweet swaar goed kan ronddra nie. Of ’n vroumens op ’n “Me Tarzan, you Jane”-manier op ’n dubbelbed kan neergooi nie.

En ek weet ek trap op omgedolwe grond. Ek weet, want ek ken van.

Ek wil hom van my feetjies vertel, waar hulle vandaan kom en waarom ek hulle nodig het, maar ek is nie seker of hy sal wil luister nie. Toe doen ek maar wat al die vrouetydskrifte jou aanraai om te doen as jy ’n man op sy gemak wil stel. Ek vra hom uit oor wie en wat hy is.

“Ek is ’n computer nerd, sit nagte om en karring aan die goed.”

Geen wonder hy is so bleek en onderstebo soos ’n vlermuis wat nooit die son sien nie.

“Great! Dan kan jy my computer guy wees. Elke girl het ’n computer guy in haar lewe nodig.”

“Ek werk nie vir love and charity nie, hoor,” waarsku hy.

Nee, seker nie, want dan sou hy nie ’n bestaan kon maak nie.

Ek wíl nie hierdie goed dink nie, dis nie mooi en goed en gaaf en vriendelik nie, ek weet. Maar die gedagtes spring ongenooid my kop binne. Ek skaam my, want ek is seker nou eenmaal nie ’n goeie mens nie.

Ons beweeg al pratende voetjie vir voetjie kombuis toe, waar ons tog maar ons kos in regte borde skep voordat dit te koud raak. Toe verkas ons na die sitkamer, sit sommer op die vloer met die borde op ons skote. Ek probeer die atmosfeer so ontspanne moontlik hou. As pretensie by die voordeur inkom, waai spontaneïteit mos gewoonlik by die agterdeur uit. En dis spontaneïteit wat ons tot hier gebring het. Dit en ’n tikkie malligheid.

Ek sal nou nie sê ek en Mario gesels daarna ’n hond uit ’n bos nie, maar dit raak gesellig genoeg tussen ons. Sien, dis wat gebeur wanneer daar geen chemistry is nie, geen kans op ’n love affair nie, nie eens van ’n skelm vryery nie. ’n Ou en ’n meisie kan mekaar platonies leer ken en ’n broodjie breek sonder dat dinge onnodig gekompliseerd raak.

“Ons moet dit weer doen,” sê ek toe ek hom ’n uur of wat later by die deur afsien.

“Net nie in my woonstel nie,” waarsku hy. “Daar’s net genoeg plek vir een mens op ’n keer.”

Ek glo hom. Mario lyk na die tipe ou wat die leë bokse waarin die takeaways na sy woonstel toe aangedra is, sal opgaar vir moontlike hergebruik op ’n ander dag. Hy deel heel moontlik sy blyplek met ’n hele kolonie uitgevrete kakkerlakke wat ’n smaak vir kerrie-en-rys ontwikkel het.

Dis nie heeltemal my scene nie. Eerder daar wegbly, eerder hier in my woonstel kuier wanneer dit nodig is, hier tussen my versameling feetjies en fieterjasies.