Читать книгу K jak Klara 18 - Nieprzyjaciółka na zawsze - Line Kyed Knudsen - Страница 4

W poniedziałek uczniowie z klasy Klary oraz z klasy równoległej zebrali się razem w tej samej sali. To tydzień filmowy i Klara jest podekscytowana. Wszyscy będą pracować wspólnie w grupach. Każda grupa zrobi film na iPadzie.

– Mam nadzieję, że będziemy razem – mówi Julia i bierze koleżanki pod ręce.

Klara też chce być ze swoimi dwiema najlepszymi przyjaciółkami. I z Malou. Ale zdaje sobie sprawę, że będzie musiała kontaktować się także z osobami z klasy równoległej.

Za chwilę widzi podział na grupy na dużej tablicy. Szybko znajduje swoje imię w grupie piątej. Nie jest razem z Julią i Różą, tylko z Malou i Benjaminem.

– Yesss! – krzyczy Malou i przytula Klarę. – Jesteśmy w tej samej drużynie!

Klara oddycha z ulgą. Przynajmniej kogoś zna. Okazuje się, że zna także dwóch pozostałych członków. To Nanna i Gustaw. Klara chodziła z nimi do świetlicy po lekcjach. Bardzo lubi Nannę. Czasami bawiły się razem. Klara pamięta, że Nanna była świetna w wymyślaniu gier.

– O, nie! – cicho mówi Róża. – Jestem w grupie z Laurą z równoległej klasy. Nie cierpię jej.

Róża zna Laurę z piłki ręcznej. Laura ma długie, rude włosy i nosi ubrania, których mama Róży nigdy by nie pozwoliła córce włożyć.

Malou pochyla się w ich kierunku.

– Czy to nie Laura opowiadała wszystkim, że coś ukradłaś? – Malou patrzy na Różę.

Róża prycha ze złością.

– Tak, przysięgała, że wzięłam jej kolczyki z ławki w przebieralni, kiedy byłyśmy na piłce ręcznej.

– Przecież niczego byś nie ukradła! – Klara jest zaskoczona. Nie rozumie, jak ktoś mógłby pomyśleć coś takiego o Róży.

– Nie miała dowodu – stwierdza Róża. – Głupia kłamczucha.

Klara się zgadza. Laura to kłamczucha.

Klara szybko zapomina o niesnaskach między Różą i Laurą, bo jej grupa właśnie spotyka się, żeby wymyślić, o czym ma być ich film. Siedzą przy stole. Nanna uśmiecha się do Klary. Ma okrągłe okulary na nosie i bardzo krótkie włosy.

– Nasza ekipa jest świetna – mówi Nanna. – Nie mogę się doczekać, kiedy zaczniemy kręcić.

– Ja też – przyznaje Klara i uśmiecha się niepewnie. Reszta potakuje.

– Jesteś w tym dobra, Nanno. – Malou wzdycha i opowiada o krótkometrażowym filmie, który Nanna wrzuciła na YouTube.

Klara słyszała, że Nanna umie robić filmy. Uważa, że ma szczęście, że jest w grupie z tą dziewczynką.

Nanna uśmiecha się radośnie i prostuje plecy.

– Sądzę, że powinniśmy nakręcić film dokumentalny.

– Co to znaczy „dokumentalny”? – pyta Malou.

– To film o rzeczywistości – tłumaczy Nanna i poprawia okulary. – Możemy zrobić film o dokuczaniu w szkole. – Nanna patrzy na Klarę.

– Znakomity pomysł – zgadza się Klara. To ekscytujące zrealizować film o czymś prawdziwym, a dokuczanie to ważny temat.

Pracują w grupie cały ranek.

Nanna spisuje wszystko, czego potrzebują do nakręcenia filmu, i pani Karen chwali ich ekipę, że tak wspaniale współpracuje. Klara rzuca spojrzenie na grupę Róży, która ulokowała się na drugim końcu sali. Widzi Różę, która siedzi sama. Róża boi się Laury.