Читать книгу Liefde onbeperk - Luné Olivier - Страница 4

Lelanie Ferris stap versigtig, op haar tone, al met die flou verligte stoep van die gastehuis in Clifton langs, kamer 109 se sleutels in haar hand. Sy het nie verwag om só laat van die jazz-uitvoering in die Kaapse middestad af terug te kom nie, maar Rozanne het haar op universiteit laas gesien en wou met alle geweld die aand om kuier. Dit moet al na twaalf wees. Sjoe, sy is nie meer gewoond aan sulke laat aande nie, maar Rozanne het blykbaar sedert universiteit nie veel verander nie. Dit is maar goed dat sy ’n Uber-taxi gevat het en nie self die gehuurde motor bestuur het nie, want die bottel wyn wat Rozanne bestel het, het haar so effens lighoofdig gemaak.

Sy laat gly haar hand al langs die muur af soos sy na haar kamer vorder.

Buite klots die branders liggies oor die rotse. Toe sy gister by mevrou Roets, die eienaar, ingeteken het, het sy eers oopmond na die pragtige uitsig oor die see gestaar en toe die interessante gebou beskou. Hier is ’n enorme stoep reg rondom. Swaar houtrelings, roomkleurige mure met ligblou insetsels. Skulpskilderye teen die tussenmure van die kamers.

Sy asem die vars seelug diep in haar longe in.

Die volgende deur moet haar kamer wees. Ja, die buitelyne van die kamernommer is net-net sigbaar: 109. Sy druk die sleutel in die slot, maar dit wil nie draai nie. Vreemd. Sy vat aan die handvatsel en die deur swaai oop. Oeps! Het sy dan sowaar vergeet om die kamer te sluit toe sy uit is? In die vervolg sal sy versigtiger moet wees.

Lelanie gaan in en stoot die deur saggies agter haar toe, bang om die gaste in die kamers langsaan wakker te maak. As sy die lig nou gaan aanskakel, sal dit op die stoep skyn en dan pla dit iemand dalk. Nee, los dit liewer af. Sy weet darem nou al min of meer hoe die kamer uitgelê is. Dit is nie moeilik om haar pad bed toe te kry nie. En dis regtig al wat sy nou wil doen: gaan inkruip en slaap. Sy trek haar denimbroek doodmoeg uit en pluk haar bra behendig van onder haar hempie uit. Sy voel-voel haar weg tot by die koningsgrootte dubbelbed en skuif onder die duvet in.

So ja, nou kan sy ontspan …

Vroegoggend word Lelanie wakker uit ’n diep, droomlose slaap. Haar kop voel dof van die glasie wyn te veel wat sy gisteraand gedrink het. Rozanne het haar regtig g’n guns bewys nie.

Lelanie druk haar kop weer in die snoesige kussing om verder te slaap. Die volgende oomblik slaan ’n sterk arm van agter oor haar lyf en word sy teen ’n harde borskas vasgetrek.

Sy gil. Oombliklik helder wakker, ruk sy los en spring instinktief uit die bed. Haar hartklop weerklink soos donderweer en haar asem jaag.

’n Man! Hier is ’n man in die bed. Sy blonde kop het opgeruk en hy kyk verward rond. “Wat de joos?”

“Wie de hel is jy? Gee pad hier uit!”

“Huh?” Sy oë fokus op haar, rek dan wyer. Gestut op sy een elmboog, vee hy met sy ander hand oor sy gesig. Toe staar hy weer na haar. Geleidelik sprei ’n geamuseerde glimlag oor sy gesig.

Sy oë gly oor haar waar sy in net haar stywe hempie en broekie staan.

Haar oë volg syne na haar lang kaal bene. Met ’n klik van haar tong gryp sy haar denimbroek en pluk dit vinnig aan en vou haar arms beskermend voor haar bors.

“Ek het gevra wat soek jy in my kamer? Jy beter nou loop voordat ek ’n klag van betasting teen jou lê.” Haar wange gloei, maar sy hou haar stemtoon laag en dreigend.

Die blonde man kom stadig orent en glimlag tergerig vir haar, sy goed gevormde wenkbroue ietwat geboog. “Ek bly al twee nagte in hierdie kamer in dié gastehuis. Ek het niksvermoedend lê en droom van my droomvrou toe jy my wakker gegil het. Was jy sowaar in my bed? Ek sou eerder sê dit is jy wat my betas het.”

“Ek het g’n niks van die aard gedoen nie! Ek bly al van eergister af in kamer 109 wat ek vir die week bespreek het.” Lelanie skep asem: “En hou op om vir my te lag! Jy kon my ten minste gisteraand van jou teenwoordigheid laat weet het. Jy kon gemaak het of jy snork of hoes of … Ek gaan die saak nou dadelik met mevrou Roets uitklaar.”

“Dit is kamer 106 dié. Ek weet nie hoe laat jy gisteraand teruggekom het, ook nie hoeveel drankies jy ingehad het nie, maar toe ek elfuur gaan slaap het, was ek nog alleen. Buitendien is ek ’n vaste slaper wat gewoonlik van geen sout of water weet nie. So ek vra nederig om verskoning dat jy in dié omstandighede wakker moes word, maar jy is welkom om terug te klim in my bed en weer saam met my lepel te lê totdat die son behoorlik op is. Dan bestel ons sommer ’n koffietjie en ’n lekker ontbyt.” Met ’n tergende glimlag sak hy terug en bedek sy goed gevormde borskas.

Ook maar goed, want haar oë wil die heeltyd soontoe dwaal.

“Ek het nie te veel drankies gehad nie!” roep sy verontwaardig uit. “Ek het saam met ’n ou universiteitvriendin gekuier en … uhm … Dit is jý wat in my kamer is! Ek hét na die kamernommer gekyk.”

Sy storm na die deur en pluk dit oop om die buffel reg te help.

O, aarde! Hier staan die 1 en die 0, en langsaan ’n 6 wat onlangs een van sy skroewe moes verloor het, want dit hang skeef aan een skroefie. Sy moes dit laasnag vir ’n 9 aangesien het, maar die roesagtige buitemerke van waar die ses voorheen vasgespyker was, staan duidelik in die oggendson uit.

In een beweging gryp sy haar sleutels wat op die tafeltjie langs die deur lê. “Sluit volgende keer jou kamer, mansmens!” slinger sy nog na hom voordat sy uitstorm.

“Jammer, ou laai van my. Tannie Rosa berispe my gereeld daaroor.”

Hy lag uitbundig.

Vernederd, en sonder om terug te kyk, drafstap sy die stoep af om haar kamer te gaan soek. Drie kamers af in die stoepgang vind sy kamer 109, sluit die deur oop en slaan dit agter haar toe.

Sy sak op die bed neer. Mansmense! Gryp sommer die geleentheid aan as ’n wildvreemde vrou in hul bed beland – tipies! Dalk het hy nog ’n meisie of ’n vrou ook, maar dit maak seker nie eens vir hom saak nie. Nes Geoffrey. En Geoffrey is nie so aantreklik soos hierdie man nie. Nee, die gas van kamer 106 het ’n harde, gespierde borskas waarteen enige vrou seker geliefkoos sou wou word.

Maar nie sý wat Lelanie is nie. Ja, die man is droommooi en … maar hy het haar sowaar uitgelag en boonop geïnsinueer dat sy te veel drink.

Niks kan verder van die waarheid wees nie. Die vernedering!

Lusteloos kyk sy om haar rond. Die kamer is ingerig in wit en helderrooi. Hier en daar is daar iets blous, wat ’n mens aan die see laat dink. Teenaan die een muur is ’n donkerhoutlaaikas met ’n ketel, koppies en die nodige vir tee en koffie, asook tuisgebakte gesondheidsbeskuit.

Laat sy maar vir haar ’n koppie koffie maak. Dalk voel sy ná die lafenis beter.

Die koffie help inderdaad en ná ’n louwarm stort in die badkamer met sy see-tema, is sy gereed om die wêreld aan te durf. Meneer 106 se voet.

Lelanie haal skoon klere uit haar tas, grimeer gou en wend rooskleurige lipstiffie aan. Nadat sy haar lang bruin hare in ’n poniestert vasgemaak het, gaan soek sy na mevrou Roets om die vermiste skroefie aan 106 se kamernommer aan te meld. Netnou maak nog iemand ’n fout en moet hulle met daardie aaklige man te doen kry.

“Wat pla, hartjie? Het jy nog genoeg koffie en beskuit in jou kamer?” Die gryskopvrou lees die uitdrukking op haar gesig duidelik verkeerd.

“Ek het genoeg, dankie, mevrou Roets,” sê Lelanie verleë. “Ek het net kom sê dat … uhm … die kamernommer van 106 hang skeef … en ek wil nie hê iemand moet dieselfde fout as ek maak en per ongeluk daar ingaan nie.” Sy dink ’n oomblik na. “En mevrou kan sommer vir die ongeskikte gas in daardie kamer sê hy moet sy deur sluit. Dit is onverantwoordelik en –”

“Goeie genade! Het jy per ongeluk by Dian se kamer ingegaan? Wat het gebeur, hartjie?”

Dian? Dan is dít sy naam.

“Ek het gisteraand laat teruggekom en …” Sy was nie van plan om alles uit te lap nie, maar mevrou Roets klink so simpatiek. Netnou kom dra Dian dalk stories aan. “Ek het baie laat ingekom en nie die lig aangeskakel toe ek in die bed geklim het nie. Toe ek vanoggend wakker word, was ek saam met ’n vreemde man in die bed. Dit was baie ongemaklik en vernederend. Ek moet miskien eerder na ander verblyf gaan soek, want ek voel verleë, veral aangesien hy die situasie amusant vind.”

Die gryskopvroutjie se verrimpelde mond val oop. “Ag nee, ek is verskriklik jammer dat dit jou oorgekom het, hartjie. Ek sal vanoggend nog reël dat die nutsman die kamernommer regmaak. Moenie nou ander verblyf gaan soek nie, jy het dan klaar vir die hele week betaal.”

Lelanie kan sien mevrou Roets is ook onkant gevang; sy het stellig nog nooit só ’n penarie moes hanteer nie.

“Nee, dankie, ek verkies dit om vanoggend nog uit te teken.”

Wat moet die vrou van haar dink?

Mevrou Roets blaai deur die gasteboek. “Dian, die man in kamer 106, vertrek vanoggend, dus kan jy die res van jou vakansie hier by ons geniet. Ek vra groot om verskoning vir die ongerief, hartjie. Ek sal dadelik met die kelners reël dat al jou drankies gratis sal wees.”

“Ek verwag nie …”

“Nee, onsin. Dit is die minste wat ons kan doen na jou ondervinding,” val mevrou Roets haar in die rede. “Gaan drink sommer nou ’n lekker cappuccino in ons restaurant. Ek laat die kok weet om vir jou ontbyt te maak. En noem my tog gerus Rosa.”

Minute later sit Lelanie in die gastehuis se gesellige restaurant met ’n heerlike bord spek en eiers voor haar. Halfpad deur ontbyt kom tannie Rosa na haar toe aangestap. “Is alles in orde, hartjie? Eet jy lekker?”

“Baie lekker, dankie … uhm … tannie Rosa.”

Die ouer vrou knik glimlaggend. “Nou waar in die wêreld kom jy vandaan?”

“Parys, tannie.”

“A, die dorp van skilderye en musiek. Ek is baie lief vir die Vrystaat. Nou watter kunste beoefen jy dan daar op Parys?”

Haar gasvrou is nogal nuuskierig. “Ek bly maar net daar omdat ek die rustige atmosfeer bo Johannesburg verkies. Eintlik is ek ’n ouditeur.”

“Hoe lank werk tannie al hier by Charla’s?” Sy kan mos darem ook ’n vragie inkry. “Dit is pragtig en tannie is so gasvry. Ek sal ook eendag in Kaapstad wil aftree.”

“Ek is nou so drie of vier jaar by die gastehuis betrokke, maar dit is nog al die jare in die familie. Die plek is na my ma, Charla, vernoem.”

“Dis nou interessant.”

“Nou ja toe, geniet jou ontbyt verder,” sê Rosa.

Toe sy klaar geëet en haar koffie gedrink het, maak Lelanie haar gou uit die voete om langs die strand te gaan loop.

Lelanie stap seelangs met ’n groot sonhoed op haar kop, haar kamera in sy slingertas oor haar skouer. Die son streel warm oor haar vel. Clifton het darem die mooiste strande.

Haar susters dink sy is simpel om alleen te kom vakansie hou, maar sy geniet dit. Afgesien van Rozanne, ken sy niemand in die Kaap nie. En sy het nou die aand net saam met haar universiteitsvriendin gaan kuier omdat dit ongeskik sou wees om nie by haar ’n draai te gemaak het nie. Eintlik wil sy alleen wees.

Sy glimlag. Hulle drie sussies is baie verskillend, maar sy is baie lief vir hulle. As sy klaar vakansie gehou het, moet sy weer by hulle elkeen ’n draai gaan maak: By haar ousus Landie op Potch, by kleinsus Leonie in Johannesburg en by haar ouers in Pietermaritzburg. Maar eers het sy dié wegbreek alleen bitter nodig gehad. Haar hond Raffie se dood het ou wonde weer oopgekrap. Sy het nie net ’n wonderlike maat verloor nie, maar dit was ook die laaste band wat sy met Geoffrey gehad het. Hulle het Raffie nog saam gekoop terwyl hulle verloof was.

Hartseer wil-wil haar oorval, maar ’n hond se geblaf ruk haar terug na die werklikheid. Sy kyk hoe ’n bejaarde egpaar met hul hond verbystap. Sy neem ’n paar foto’s van die strand totdat sy tevrede is dat sy die skoonheid daarvan vasgevang het.

Toe sy weer naby die gastehuis kom, hoor sy die gedreun van stemme soos die mense in die vol restaurant gesels. Die glasdeure staan oop en sy kan binnetoe kyk.

Daar is hy … Dian! Die fris geboude man wat haar vanoggend in sy sterk arms vasgehou het.

Hy is diep in gesprek met ’n mooi vrou in ’n snyerspakkie, met ’n moderne, vierkantige bril en kort blonde hare, netjies gestileer. Haar klokhelder lag klink op saam met sy lae, diep ene.

Sy weet nie hoe lank sy na hulle gestaan en staar het nie, maar die volgende oomblik kyk hy reguit in haar rigting. Sy glimlag verleë, maar kan haarself nog nie sover kry om weg te kyk nie.

Die blondine raak aan sy arm om sy aandag weer te kry.

Met brandende wange begin Lelanie vinnig aanstap. Nes sy gedink het. Die vent het ’n meisie en hy nooi haar sowaar uit om saam met hom lepel te lê!

Hoekom sou sy hoegenaamd omgee? Tannie Rosa het gesê hy vertrek vanoggend. Sy moet van hom vergeet en haar welverdiende vakansie geniet. Sy gaan net gou terug kamer toe, dan wil sy bo-op Tafelberg ’n glasie eg Kaapse wyn gaan drink.

Die Berg bied ’n asemrowende uitsig oor stad en see. Lelanie probeer haar bes om dit met haar kamera vas te vang, maar niks kan reg aan die oorweldigende atmosfeer laat geskied nie. Die wêreld aan jou voete. Rus vir ’n mens se siel sodat jy weer vir alles kans sien. Eers na ’n pitabroodjie en ’n glasie koel witwyn stap Lelanie tydsaam terug na die stasie van die kabelkarretjie. Nou kan sy ook sê sy was bo-op Tafelberg. Terug op die grond, klim sy in die gehuurde motor en vleg dan deur die middagverkeer na Charla’s toe.

Op pad na haar kamer bewonder sy eers weer die uitsig. Sy sal sowaar aan hierdie plek verslaaf kan raak. Toe sy by kamer 106 verbyloop, sien sy dat die ses reggemaak is.

Wat sy nou nodig het, is ietsie koels vir die keel en lyf. Vandag is die dag dat sy die gastehuis se privaat swembad op die proef gaan stel om haar in die warm Februarie-son af te koel. Skaars minute later is sy gereed met ’n handdoek in die hand en haar strandsak, met sonroom, haar sonbril en ’n boek, oor haar skouer.

Sy bestel ’n cocktail vanaf die restaurant. Hoekom nie?

Drankie omhoog in haar een hand, klim sy in die swembad.

Sjoe, die weerkaatsing van die son op die water is byna verblindend. Sy moet regtig maar haar sonbril opsit. Sy klim weer uit om dit in haar strandsak op die lêstoel te gaan haal, maar toe sy opkyk, staan hy voor haar: die man met wie sy per ongeluk ’n bed gedeel het.

Wat maak hy nog hier?

Hy kom nader. “Dit is nou ’n verrassing. Ek het gewonder waarmee jy jou die hele dag besig gehou het.”

Aarde sluk my in! Sy het nie gedink sy sal hom weer sien nie.

“Ek, uhm, ek was op Tafelberg. Ek dog jy teken vandag uit?” Lelanie klink meer kortaf as wat sy bedoel het, want sy kan die man nie in die oë kyk nie.

“Omstandighede buite my beheer,” antwoord hy in daardie diep, lui stem.

Sy ruk haar reg en kyk hom vierkantig in die oë. In die daglig lyk hy selfs aantrekliker en sy oë groener as vroeër vanoggend. Dit ontsenu haar van voor af.

Hy kyk haar goedkeurend op en af.

O, aarde, sy staan weer eens met die minimum klere voor die man. Sy gryp gou na haar handdoek. Die drankie in haar hand kantel. Sy probeer keer, maar dit mors in ’n oranjegeel blerts oor sy wit hemp uit.

“O, vrek. Jammer,” sê sy senuweeagtig, en probeer die vlek op sy hemp met haar handdoek droogklad.

Sy vingers sluit liggies om haar arm. ’n Rilling gaan deur haar lyf, en sy ruk haar arm los.

“Ek sal jou verskoning aanvaar as jy terugklim in die swembad en my toelaat om vir jou nog ’n cocktail te koop.”

“Dit is nie nodig nie.”

“Ek dring daarop aan,” sê hy ferm en draai weg na die restaurant toe.

Sy sien die spiere in sy rug beweeg toe hy die besmeerde hemp oor sy kop trek. Die swembroek wat hy aanhet, een wat tot by sy knieë kom, vou netjies oor sy sitvlak. Sy kuite bult soos hy stap.

Sy sluk en klim maar gedweë in die swembad. Ten minste is haar lyf in die bikini dan nie so sigbaar nie.

Binne minute is hy terug, ’n drankie in elke hand. Sy sien die drankies skaars raak, want sy lyf toor met haar gedagtes. Sy moet haarself keer om nie aan sy borskas te vat nie toe hy, doodluiters en op sy gemak, in die water in gly. Liewe genade, wat gaan met haar aan? Dit is dieselfde ongeskikte vent wat vanoggend oor haar misverstand gelag het. Dieselfde man wat met haar geflirt het en daarna saam met sy blonde meisie gaan eet het asof niks gebeur het nie. Waarskynlik ’n ontroue rokjagter.

Maar sy kan nie ontken dat hy, met nat hare wat krulletjies op sy voorkop maak, beslis een van die aantreklikste mans is wat sy al gesien het nie.

“Ek is Dian Bergh,” stel hy hom in ’n doodernstige stem voor, asof hulle mekaar die heel eerste keer sien.

Maar liggies dans in die groen oë.

“Lelanie Ferris.” Sy voel skielik skaam. Nie net omdat hy haar elke keer halfkaal betrap nie, maar omdat Dian haar sintuie benewel. Gelukkig is hulle in die swembad, anders het sy sweerlik kennis gemaak met die aarde, so lam voel haar bene onder haar.

“Ek weet. Ek het by tannie Rosa vasgestel wat jou naam is.”

“So, nou stalk jy my boonop? Lyk my ek sal die polisie teen jou moet waarsku.” Sy het ergerlik probeer wees, maar skielik klink dit vir haar asof sy by die man aanlê.

Hoekom is haar stem so heserig?

“Nee wat, ek is skadeloos, maar dit kan gevaarlik raak as ek jou elke keer in so min klere te siene kry.” Sy oë verdonker na ’n dieper groen.

“Ek … wat maak jy in die Kaap? Besigheid of plesier?” vra Lelanie gou. Agge nee, nou klink die woord “plesier” ook dubbelsinnig.

“Tot vanoggend toe was dit werk, maar ek dink van nou af sal dit net plesierig raak.” Sy stout glimlag steek weer die liggies in sy oë aan.

Lelanie besef hy flirt openlik met haar, maar sy kan nie anders as om aan die vrou in die restaurant te dink nie. Sou “plesier” na sy rondspelery tussen ’n klomp vroue verwys? Dalk is dit sy gewoonte tydens sakebesoeke. En sy arme vroutjie sit seker alleen by die huis.

Sy kyk na sy hand, maar hy dra nie ’n ring nie. Beteken niks. Hy kan dit mos afhaal.

“Ek is hier om ’n kontrak af te handel,” gaan Dian voort, “maar dit sloer so ’n bietjie, nou moet ek aanbly totdat dit gefinaliseer is.”

Toe hy naderleun om nog iets te sê, sit sy haar drankie op die swembadrand neer en swem onder water tot by die ander kant en weer terug. Toe sy opkom, vee sy haar hare agteroor.

“En dit?” vra hy geamuseerd.

“Dit is mos waarvoor ’n swembad is – om in te swem.” Eintlik wou ek onder jou hipnose uitkom, dink sy.

Hy lig sy hand versigtig om ’n blaartjie uit te haal wat in haar hare verstrengel geraak het. Sy hand raak ’n breukdeel van ’n sekonde aan Lelanie se wang sodat sy vingers haar gesig skroei.

“Jy, ek … dit is warm, ek gaan uitklim voordat ek sonsteek kry,” sê sy onsamehangend en voeg die daad by die woord toe sy met die trappies van die swembad tot op die rand klim. “Dankie vir die cocktail,” voeg sy gou by voor sy selfbewus wegstap. Sy kan voel hoe Dian se oë oor haar rug streel.

Met die handdoek om haar lyf gevou, verkas sy na haar kamer toe.

Dit is asof hierdie vrou my hipnotiseer, dink Dian.

Maar sy kon nie vinnig genoeg van hom af wegkom nie. Haar lang bruin hare het nat aan haar blink lyf geklou en haar oë het helderblou geskitter.

Hy kon sy oë nie van haar af hou nie. In haar blou eina-bikini het sy hom bedwelm. Hy weet nie hoe om haar te benader sonder dat sy weer weghardloop nie.

In sy dertig jaar het hy ál sy ideale bereik. ’n Finansieel goed gevestigde onderneming, ’n groot huis langs die Vaalrivier, ’n stewige bankbalans en ’n huisie by die see. Alles buiten ’n vrou wat hom onvoorwaardelik sal liefhê. Daar was al ’n paar vroue wat hy gedink het die posisie sal kan vul, maar tot sy teleurstelling het sy verhoudings altyd op ’n fiasko uitgeloop. Geen meisie het nog die onmiddellike uitwerking op hom gehad wat die misterieuse brunet vanoggend gehad het nie.

Om te dink hy was besig om te droom van sy droomvrou, ’n vrou wat hom perfek sou aanvul. In die droom kon hy haar gesig nie gesien het nie, maar het hy sy arm om haar geslaan en haar styf vasgehou.

En toe hy sy oë oopmaak, staan Lelanie met haar pragtige lang bene voor hom.

Die meeste van vorige meisies in sy lewe het hy tydens ’n dinee of fondsinsamelingsprojek ontmoet. ’n Paar van hulle is wel deur sy vriende aan hom voorgestel, maar die belangstelling het nooit langer as ’n maand gehou nie. Nou sit hy met ietwat van ’n dilemma, want hy besef die blouoogvrou wat in sy bed beland het, gaan nog lank by hom spook.

Toe sy vanoggend so aangestap kom terwyl hy besig was met sy sakeontbyt, het hy skoon die draad van die gesprek verloor. Heather Moss van Sentra-Kommunikasie moes twee keer aan hom tik voordat hy gereageer het. Lelanie laat hom die kluts heeltemal kwytraak.

Dian klim traag uit die swembad, droog hom af en gaan na sy kamer. Hy haal sy skootrekenaar uit om te probeer werk, maar verniet. Die oulike brunet wil sy gedagtes nie in vrede laat nie.

“Kom nou, man, Dian,” kla hy teenoor homself. Hy stoot die lêer saam met die gedagtes aan Lelanie oor die tafel en begin in alle erns werk.

Toe hy weer van die omgewing bewus raak, is dit na ses en grom sy maag van die honger. Hy spring gou onder ’n verfrissende stort in en haas hom daarna na die restaurant om die sjef se beroemde steak te gaan verorber.

“Naand, Dian, hoe het dit vanoggend met jou vergadering gegaan? Kon jy die kontrak vir Bergh en Rossouw Beperk sluit?” groet tannie Rosa hom in die ontvangsportaal.

“Die kontrak is nie vir Bergh en Rossouw nie, Tannie. Dit is vir Vaal Ingenieurshuis BK. Bergh en Rossouw het nie vendorskap by Sentra-Kommunikasie nie, daarom gebruik ons my eenmansaak om die kontrak te sluit. Hulle wil ’n verandering aanbring, dus sal ek nog ’n paar dae hier moet bly.”

“Dit is reg so, jong. Ek hoop net die meisietjie waaroor jy vanoggend uitgevra het, gee nie om nie. Foeitog, sy was baie skaam nadat sy per ongeluk in jou bed geslaap het. Ek het haar verseker dat jy vandag huis toe gaan. Maar nou … Sy sit alleen hier in die restaurant. Dalk moet ek vir haar gaan verduidelik en om verskoning vra.”

“Toemaar, tannie, ek sal dit sommer self doen,” stel hy gretig voor.

“Ag, dit is dierbaar van jou, Dian. Ek het vanoggend ’n bietjie met haar gesels, en sy is nou voorwaar vir jou ’n oulike nooi.”

“Dankie, lekker aand,” groet Dian voordat hy die restaurant binnestap.