Жанры
Авторы
Контакты
О сайте
Книжные новинки
Популярные книги
Найти
Главная
Авторы
Michał Kamiński
Koniec PIS-u
Читать книгу Koniec PIS-u - Michał Kamiński - Страница 1
Оглавление
Предыдущая
Следующая
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
...
54
Оглавление
Купить и скачать книгу
Вернуться на страницу книги Koniec PIS-u
Оглавление
Страница 1
Страница 2
Страница 3
Страница 4
Страница 5
I.
O Jarosławie Kaczyńskim
W STANIE PANIKI Jak się zmieniła umysłowość Jarosława po śmierci Lecha?
Zwykle przedstawia się Jarosława jako szefa, a Lecha jako tego, który meldował bratu wykonanie zadania. I jako tego, któremu brat dyktował poglądy.
Jakie są jego realne poglądy?
A w sprawach ideowych?
A w latach waszej współpracy, w czasie sprawowania przez PiS władzy, miał pan poczucie, że zna prawdziwe poglądy prezesa?
Jakiś inny przykład?
To jest gra, ale co jest w środku? Czy jest mainstreamowym politykiem udającym radykała, czy może na odwrót?
A gdyby frukta były po lewej stronie, on jest gotowy do wielkiej wolty?
Czy w jego pragmatyzmie i poszukiwaniu głosów widzi pan coś szczególnie cynicznego, czy to standard polityczny?
Czy on myśli w interesie Polski, czy swoim?
A zatem to Lech Kaczyński miał silniejsze poczucie służby państwu.
Czy Jarosław uważa dziś, że jego interes jest najważniejszy?
Co to jest? Zwykła mizantropia? Gigantyczny narcyzm, który każe mu wierzyć, że tylko on jest wielki, a reszta to szumowiny? Jakaś obsesja?
Dlatego tak mocno oczernia kolegów, którzy odchodzą z jego własnej partii? To też psychologiczna potrzeba?
Opisuje pan mechanizm psychologiczny, który sprawia, że Jarosław często traci kompas moralny. Zarazem mówi pan, że to polityk w swoim wnętrzu raczej mainstreamowy. Co jest silniejsze? Czy dziś, pozbawiony kontroli ze strony brata, jest gotów do radykalizmu? Czy jest w nim potencjał realnego niebezpieczeństwa? Czy może przekroczyć dopuszczalne granice? Na przykład zażądać wycofania Polski z Unii Europejskiej?
Czyli to jest człowiek, który jest w stanie dla zdobycia władzy podpalić Polskę, ale zdobywszy władzę, będzie ją sprawował odpowiedzialnie.
A jego trzeba stabilizować?
Jak pan by określił jego stan ducha?
Kaczyński nie jest więc potworny, tylko zagubiony?
Czy to jest stały element w psychice Kaczyńskiego, czy też ta panika zaczęła się pojawiać dopiero po przegranej w debacie z Tuskiem?
To jest stały element w jego funkcjonowaniu, że najważniejszą kwestią jest jego przywództwo w partii?
Ale potrafił też zdobyć władzę?
Jakim człowiekiem jest Kaczyński, skromnym czy zarozumiałym?
A co może zaburzać jego poczucie wartości?
Dużo było takich oznak poczucia niedocenienia?
Opisuje pan kompleksy czy rany?
Czy jest jeszcze w Jarosławie zdolność do tworzenia głębszej diagnozy politycznej?
Jaki jest w partyjnych gremiach? Czy wysłuchuje opinii, czy mają one wpływ na jego decyzje?
W takiej sytuacji jest zrelaksowany czy podejrzliwy?
Czy lata współpracy i bliskich rozmów pozwalają panu powiedzieć, co on naprawdę myśli o Tusku?
A jak to się ma do tego, co widzieliśmy wielokrotnie, czyli wyjątkowej odporności psychicznej Kaczyńskiego. Nawet w Smoleńsku trzymał się imponująco dobrze.
On to widzi?
Jakim człowiekiem jest Jarosław Kaczyński?
Czy w kampanii wyborczej Jarosław Kaczyński się zmienia w tym sensie, że zgadza się na robienie rzeczy, na które normalnie by się nie zgodził?
Często Kaczyński wietrzył spiski?
Czy każdy polityk musi się z tym liczyć, że inny, który z nim pracuje, może za chwilę wbić mu nóż w plecy, czy to jest specyficzna cecha Kaczyńskiego?
Jaki jest stosunek Jarosława do zwykłych ludzi – sekretarek, kierowców?
Kaczyński też śpiewał i pił piwo?
Rozmawia czy raczej prawi kazania, sądząc, że cały świat ma go słuchać?
Czy on ma w ogóle jakikolwiek obszar poza polityką, taki, który można by nazwać sferą przyjemności? Słucha muzyki, gra w karty, ogląda telewizję, lubi kuchnię?
A zwierzęta? Czy choć je autentycznie kocha, czy to też tylko wizerunek?
Jaki był stosunek prezesa do kobiet?
Kazimierz Marcinkiewicz mówił mi kiedyś, że przy prezesie nie można było opowiadać rubasznych dowcipów o kobietach. Tylko jeden człowiek – Mirosław Styczeń mógł je opowiadać.
Czy akcją piarowską była lansowana przez tabloidy teza, że prezes i Jolanta Szczypińska są parą?
Czy żartowano na temat stanu bezżennego prezesa?
Czy Jarosława trudno namówić do wizerunkowej gry, do udawania kogoś innego?
Страница 53
Страница 54
Подняться наверх
