Читать книгу Моабитские тетради - Муса Джалиль - Страница 20

Үтеп барам шулай урам буйлап,

Парадныйда күрәм: бер бала

Звонокка үрелә, буе җитми,

Аптырагач, карап уйлана.

Мин балага киләм:

– Әллә, – димен, –

Звонокка буең җитмиме?

– Җитми шул, – ди.

– Кая, үзем басыйм.

Бернеме, – дим, – әллә икеме?

– Биш, – ди. Басам.

Шуннан бала әйтә:

– Абзыкай, син нинди йөрәкле!

Әйдә качыйк хәзер, хуҗа чыкса,

Икебезгә дә бирер кирәкне!