Читать книгу Моабитские тетради - Муса Джалиль - Страница 22

Күрше кызы Хәдичә,

Шулай гадәттәгечә,

Озак йөреп бакчада,

Кичегеп кайтты кичә.

Каравылчы карт аның

Ишетмәгән кайтканын.

Шуңа күрә ачмаган

Хәдичәгә капканы.

Капкада тимер йозак,

Хәдичә көткән озак.

Тышта кунып булмый бит,

Булса да гәрчә йөз ак.

Ахры, кызга уй керә,

Төнлә белән кем күрә?

Күп тикшерми Хәдичә,

Койма аша сикерә.

Кайтып керә йортына,

Кайткач бар да онтыла.

Тик, кадакка эләгеп,

Юбка гына ертыла.

Ул көн соң дип ямамый,

Аны-моны карамый.

Иртән китә хезмәткә,

Кичегергә ярамый.

Әле дә кичә соң кайтып,

Йоклаган кырын ятып;

Күрше карчык эшенә

Чак җибәргән уятып.

Менә бара ул, кара!

Юбка гына чайкала.

Исе китеп, хатын-кыз

Юбкага карап кала.

Икенче көн ни күрәм? –

Бер елыйм да бер көләм.

Урам тулы хатын-кыз,

Бар да ертык юбкадан.

Күрче, күршем теккәнче,

«Мода» дип көн үткәнче,

Бар да ерган юбкасын

Бот төбенә җиткәнче!

Әй Хәдичә, Хәдичә!

Кичегеп кайтып кичә,

Нинди эшкә чуалдың –

Яңа мода чыгардың.

Кызлар, төнлә йөрмәгез!

Коймадан сикермәгез!

Тагын әллә ни ертып:

«Мода», – дия күрмәгез.