Читать книгу Blits 2: Operasie Hoërskool - Nadine Blom - Страница 5

“Graadagts, met hierdie hasie-oortjies gaan jy stort, slaap, eet en leef vir die volgende twee weke. As ons jou sonder jou ore vang, is jy geskiedenis. Een van ons gunstelingreëls vir die hasies is dat wanneer een van ons matrieks vir jou sê: ‘Hop, hasie’, dan hop jy tot ons sê nou mag jy stop. As jy nie sweet nie en jou bene nie sleep nie, doen jy dit nie reg nie.”

Zander kyk na my met ’n verslae uitdrukking op sy gesig. Ek probeer op iets fokus wat hom sal laat beter voel, maar al waaraan ek kan dink, is die girl wat voor ons in die vierkant staan en praat. Ek dink dis die hoofmeisie. Haar hare lyk so sag soos een van daai fluweelkombersies by Woolworths wat jou ma nooit vir jou wil koop nie omdat dit so duur is. Sy het blou oë wat selfs die koudste hart sal laat smelt.

“Kyk af, ou!” fluister Zander dringend.

Ek skrik wakker en kyk vinnig af.

Dan praat die hoofmeisie verder: “Ons gaan nou die oortjies vir julle uitdeel en dan ’n groepfoto neem vir die skoolkoerant. Maar voor ons dit doen, gaan meneer Cilliers net eers gou die registerklasindeling doen.”

Meneer Cilliers se stem weergalm oor die vierkant. “Raait, graadagts. Ek gaan nou die klasindelings uitlees en dan moet julle sorg dat julle by julle klasse kom, asseblief.”

Hy lees ’n klomp name wat ek nie ken nie. Ek hoor my naam ook. Graad 8A. Ek wag vir Zander se naam, maar nie een van die ander name wat meneer Cilliers lees, klink bekend nie. Dan begin hy met die volgende klas.

My vrees is bewaarheid: ek en Zander is nie in dieselfde klas nie. Zander lyk nie te gepla daaroor nie. Mmmm. Miskien fokus hy net baie sterk op die damage control van sy gewonde ego en reputasie.

Na die foto skuif ek alleen saam met my groep na my klas toe en sien hoe Zander met ’n emosielose uitdrukking na my kyk. Ek hoop hy’s oukei.

’n Kort, ouerige juffrou wag ons by ons klas in. Sy lyk soos Nanny McPhee sonder die moesie. Dit voel vir my haar neus druk teen my voorkop toe ek by haar verbystap. Ek moet sê, my verbeelding is dalk ’n bietjie ooraktief. As ander mense moet weet wat ek soms dink … Dit moet die creative juices wees wat begin vloei het toe ek netnou besig was om my hasie-speech uit te dink.

My ouma sou nou gesê het: “Hannes, ons is elkeen perfek op ons eie manier.” Fokus, Hannes, fokus. Terug na die werklikheid.

Die res van die kinders stap stuk-stuk in die klas in. Die tafels is gemerk met ons name. Ek stap tussen die tafels deur en soek my naam.

Net toe ek wil gaan sit, verskyn ’n figuur langs my. Hy lyk soos ’n lang noedel. Dit lyk of hy in my rigting mik om met my te praat of iets, maar onseker is of hy moet.

Ek steek my hand uit. “Hi, ek is Hannes.”

Hy skud my hand. “Aangename kennis, my naam is Harry.”

Voor ek enigiets verder kan kwytraak, praat die juffrou se skril stem. “Stilte! Julle sal nie praat in my klas nie. Julle sal julle nie wangedra in my klas nie. As julle besluit om aan sulke aktiwiteite deel te neem, sal die eerste plek waarmee julle kennis maak, die hoof se kantoor wees. Ek is juffrou Noiman, julle registeronderwyser vir die jaar.”

’n Dapper graadagt waag dit om kommentaar te lewer van agter af: “Noi man, Juffrou, Juffrou kan nie so wees nie. Hoe kan die hoof se kantoor die eerste plek wees? Die eerste plek is dan Juffrou se klas.”

Almal lag, maar ek lag nie saam nie, want ek sien hoe die vlammetjies in haar oë ’n vuur word.

“Aaa! Hier het ons nou sommer ’n gepaste voorbeeld van wat sal gebeur met die mense wat hulle maniere by die huis vergeet het. En jou naam is … meneer?”

“Pieter Hougaardt, Juffrou.”

“Aangesien jy vergeet het waar jy jou maniere gebêre het, meneer Hougaardt, sal jy hierdie Vrydag ná skool een volle uur kom sit en probeer onthou waar jy hulle laat lê het.”

Pieter volg die roete van ’n onwyse mens (nog een van my ouma se sêgoed) en probeer homself uit die gemors praat. Maar voor hy sy sin kan voltooi, slaan juffrou Noiman hom met nog ’n Vrydagmiddag se detensie.

“Nou goed, klas. Soos julle kan sien, het ek julle klasrooster op die bord geskryf. Skryf dit asseblief af. Julle begin môre klasse wissel. Vandag kan julle ’n boek lees of julleself besig hou, maar as ek ’n selfoon sien, word hy myne.”

Die interkom bliep. “Juffrou …” kom ’n stem deur die luidspreker.

“Jaaa?” antwoord sy in ’n engelagtige stem.

“Kan u asseblief vinnig iets kom haal by die kantoor?”

Die interkom bliep weer. “Ek kom dadelik.”

Juffrou stap ingedagte uit die klas uit. Dis weird. Geen preek oor hoe sy ons iets gaan aandoen as ons raas terwyl sy weg is nie.

Toe sy uit is, sê Pieter hardop: “Ek dink sy het haar besem in die kantoor vergeet.”

Die kinders lag almal, behalwe Harry die noedel. Hy staar met ’n stroewe gesig voor hom uit asof hy een van die moeilikste wiskundesomme in die wêreld probeer uitfigure. Die enigste ding is, daar is geen wiskunde voor hom nie.

Dan begin iets in my brein krap – daardie bekende krapperigheid wat my altyd waarsku as iets nie reg loop nie.

“So, Harry, is jou van Potter?” vra ek.

Hy hoor my nie. Ek tik aan hom. “Hei, ou. Hoe loop hy?” Harry kyk verbaas na my. Dan is dit asof iets hom uit sy droomwêreld ruk.

Hy skud sy kop soos iemand wat homself wakker skud. “Ag, jammer, man, um … Ek wonder, um … Ek dink … Ek kan nie onthou of ek die hond kos gegee het nie.”

Sjô, die ou is weird. Ek is nou ’n klein bietjie meer op my gemak, maar iets krap steeds. Soos my pa altyd sê: Only time will tell.

Toe die skoolklok later die middag lui, is ek verlig. Dit was ’n dag uit die hel. Ek kan nie wag vir my kamer en my bed nie. My eie grot.

Dit was net vreemd om nie vir Zander raak te loop gedurende een van die pouses nie. Ek sien altyd maklik sy gesig in die skare raak omdat ons al ons hele lewe beste vriende is. Terwyl ek so aan hom loop en dink, sien ek hom van ver af aangery kom op sy longboard. Hy ry soos iemand wat probeer wegry van sy probleme af.

Hy kom briek langs my. “Jy verstaan nie hoe lucky ek is nie, tjom. Ek het ’n babe van ’n juffrou gestrike. Jy dink daai hoofmeisie van ons is oulik, maar jy moet my juffrou sien,” sê hy.

“Naaa, bra, jy kan my mos nou nie so jaloers maak nie, dis onwettig. Ennieewayzzzz …” probeer ek sy aandag aflei van die juffrou af, “wat sê jy van ’n lekker surfsessie?”

“Jinne, ou, in dié weer?” vra Zander.

“Ja, tjop, jy weet mos op ’n koue dag soos dié is die see lekker warm.”

“Oukei, die saak klink reg. Hoe laat?”

“Sommer nou, wat sê jy?”

“Raait, sien jou daar oor dertig.”

“Ek gaan net gou my robvel aangooi en my surfboard kry.”

Zander skud sy kop. “Jy en jou vreemde naampies.” Hy klim op sy longboard en zirr in die pad af.

Ek is spyt ek het nie ook met my longboard skool toe gekom vandag nie. My pa en ma is by die hospitaal vir ’n sonar. Ons hoor vandag of ons ’n boetie of ’n sussie kry. Ek hoop dis ’n boetie. Gina is ook nie by die huis nie. Sy is op universiteit en kom net party naweke huis toe. Maar sy sou my in elk geval nie kom haal het nie, want sy slaap in die dag en leef in die nag.

Terwyl ek stap, bly stoei ek met my gedagtes. Harry. Hoekom bly sy gesig by my spook? Daar is net iets aan daai ou se oë wat my laat wonder.

Ek stap gou eers see se kant toe om te gaan kyk hoe die gety loop. Dis ’n langer pad huis toe, maar ek like dit, want dan kan ek in vrede dink en die see hoor.

Hoog op teen die strand sien ek ’n figuur hurk agter ’n bos. ’n Lang noedelfiguur. Harry wat grawe in die sand? Ek besluit om eers die ding uit te kyk en nie dadelik nader te gaan nie. Navorsing is die eerste stap in die speurproses.

Ek kruip agter ’n groterige klip weg naby die plek waar Harry sit en grou, sodat ek ’n beter kykie kan kry. Is dit hy? Die volgende oomblik staan die figuur op en draf weg. Dalk het hy my uit die hoek van sy oog gesien.

Toe hy in die verte verdwyn, kruip ek versigtig nader aan die plek waar hy gegrawe het. Daar is ’n gat so diep dat ek die nat sand onderin kan sien. Hy moes iets daar uitgehaal het. Wat is hier aan die gang?