Читать книгу Drugie życie Mahometa. Prorok w literaturze zachodniej - Nedim Gürsel - Страница 7

Przypisy

[1] W „Bibliotece Warszawskiej” 1890, t. 2, s. 433–437 opublikowane zostało jeszcze stosunkowo obszerne, z cytatami, streszczenie nieuwzględnionej przez Gürsela sztuki poety i dramaturga francuskiego Henri de Borniera (1825–1901) z 1888 r. Mahomet. Redaktor „Biblioteki Warszawskiej” tak komentuje dramat: „Bornier pracował nad nim pięć lat. Zbadał do gruntu życie i naukę Mahometa. Z osób wprowadzonych do działania żadna nie jest fantastycznie zmyśloną. Wypadki wzięte z Koranu, z legend i starych kronik arabskich” (s. 437).

[2] Warto w tym miejscu podkreślić rozróżnienie pomiędzy orientalistyką a orientalizmem, które w ostatnich dziesiątkach lat, od ukazania się Orientalizmu Edwarda Saida (1978) ulega zatarciu w dyskursie popularnym. Orientalistyka to naukowe badania nad Wschodem, orientalizm zaś to artystyczna, w tym literacka recepcja Wschodu – o tym właśnie traktuje zarówno mój tekst, jak i niniejsza książka.

[3] Samuel Twardowski, Przeważna legacyja Krzysztofa Zbaraskiego od Zygmunta III do sołtana Mustafy, oprac. Roman Krzywy, wyd. Instytut Badań Literackich PAN, Warszawa 2000.

[4] Por. The Turkish Letters of Ogier Ghisselin de Busbeck Imperial Ambassador at Constantinople 1554–1562, translated by Edward Seymour Forster with a Foreword by Karl A. Roider, Louisiana State University Press, Baton Rouge 2005, s. 154.

[5] Tamże, s. 148–149.

[6] Orientalia w „Zbiorze potrzebniejszych wiadomości porządkiem alfabetu ułożonych” Ignacego Krasickiego, opracował zespół pod redakcją Pawła Siwca, Księgarnia Akademicka, Kraków 2015, s. 239–240.

[7] http://pl.wikisource.org/wiki/Derwisz_i_ucze%C5%84 (dostęp: 06.12.2019).

[8] Juliusz Słowacki, Dziennik niektórych dni mojego życia. Antologia zapisów diariuszowych, pomysł i opracowanie Marek Troszyński, PIW, Warszawa 2019, s. 65.

[9] Najpopularniejszą jego powieścią bliskowschodnią jest Dżafar z Bagdadu, Zapiór i Spółka, Kraków 1949, kolejne wyd. 1991.

[10] Maria Pawlikowska-Jasnorzewska, Złote myśli kobiety. Poezje zabrane, Prószyński i S-ka, Warszawa 2019, s. 1011.

[11] Andrzej K. Waśkiewicz, Mirbad, 7, Fundacja Sztuki. Oficyna Wydawnicza im. Tadeusza Peipera, Warszawa 1991.

[12] Aleksandra Witkowska, Synowie Pustyni, Nasza Księgarnia, Warszawa 1989.

[13] Opowieści Koranu, spisał Janusz Danecki, Nasza Księgarnia, Warszawa 1991.

[14] Chamaiły i kitaby to gatunki piśmiennictwa religijnego Tatarów polsko-litewskich tworzone od XVII w. na obszarze Wielkiego Księstwa Litewskiego, zapisywane w gwarach kresowych za pomocą pisma arabskiego dostosowanego do wymogów języków słowiańskich.

[15] Baśnie, podania i legendy polskich Tatarów spisał i zilustrował Selim Chazbijewicz, Muzułmański Związek Religijny w Rzeczypospolitej Polskiej. Najwyższe Kolegium, Białystok 2012, s. 49–51, cytat ze s. 51.

[1] John V. Tolan, Saracens. Islam in the Medieval European Imagination, Columbia University Press, New York 2002, s. XVI.

[2] Anne-Marie Delcambre, „Le prophète de l’islam prisonnier de deux légendes” w: Enquêtes sur l’islam, Desclée de Brouver, Paris 2004.

[3] Jacqueline Chabbi, Le Seigneur de tribus, CNRS Editions, Paris 2010, s. 93 i 121.

[4] Alfred-Louis de Prémare, Les fondations de l’Islam, Seuil, Paris 2002, s. 30.

[5] Jako dowód mogę przywołać postępowanie sądowe, którego stałem się przedmiotem w Turcji – kraju przecież laickim – po opublikowaniu mojej powieści Les filles d’Allah („Córki Allaha”, Seuil, Paryż 2009).