Читать книгу Синџирот На Дејзи - Owen Jones - Страница 6

Бременоста на Тереса, нејзина трета, иако претходните завршија

предвреме, течеше нормално, и покрај тоа што природно имаше немир

поради своето минато. Џон беше свесен за тоа и ѝ обезбеди приватна

медицинска сестра и уште една кола за да може градинарот да ја носи во

болница, во случај тој или Тони да не се дома. Меѓутоа, сѐ течеше

нормално, па Дејзи се роди дома едно сончево попладне, на 14 декември, со помош на бабица којашто ја обезбеди осигурителната компанија на

семејството. Раѓањето се одвиваше без проблеми, а Џон со блескава

гордост ја гледаше својата убава жена како го држи нивното убаво бебе.

Џон никогаш не бил по фотографирањето, но за една недела направи

стотици фотографии. Им ги покажуваше на пријателите и познаниците, а

кога ќе му кажеа дека бебето ги има неговиот нос или очи, нараснуваше од

гордост, иако самиот тој тоа не го гледаше. Нему ќерка му му беше плукната

на милата Тереса, а тој не ни сакаше да биде поинаку. Не ја изнесуваше

надвор од капија, но сакаше да ја шета со количката низ градините, да ѝ ги

опишува цветовите и птиците кога беше сигурен дека никој не може да го

слушне. Едно утро ја стопи Тереса кога таа намина да ја види Дејзи и го

виде Џон како ѝ ја пее „Бе-бе, црна овчичке“. Тој поцрвене од срам кога

виде дека таа го слуша, па таа повторно не го виде да го направи истото.

Набргу потоа запреа и прошетките низ градините, а тоа се одрази и на

Тереса бидејќи Џон не беше научен да се социјализира самостојно, па

сакаше жена му да му прави друштво, а тоа значеше дека им е потребна

дадилка. И покрај тоа што Тереса не го сакаше тоа, чувствуваше дека треба

да се покори поради тоа што Џон беше толку љубезен со неа.

Временските периоди во кои бебето Дејзи остануваше со дадилката

стануваа сѐ подолги и почести, сѐ додека бебето не покажа поголема љубов

кон Лиса, отколку кон мајка си. Тоа го скрши срцето на Тереса, но таа не

можеше ништо да преземе. Отприлика во тој период Тони почна да

забележува дека малата Дејзи често е сама во својата ограда во градината, па почна да наминува за да ја занимава. Нему не му пречеше некој да го

види или да мисли дека е будала; сакаше деца и отсекогаш жалеше што

немаше свои. Дејзи и него го засака и станаа блиски пријатели.

Џон сѐ почесто го немаше дома, и покрај тоа што канцеларијата му беше

таму, но бидејќи за него друг начин немаше, тоа не му пречеше. Тој така

беше воспитан.

Кога бебето прооде, се покажа дека брзо учи, а со приближно иста

брзина учеше шпански и англиски. Тереса ја искористи оваа прилика да си

го подобри познавањето од англискиот, кое дотогаш беше на разумно

просечно ниво за областа и нејзиното минато. Тоа подоцна ќе ѝ се најде и ќе

ѝ го подобри односот со ќерката.

Меѓутоа, и покрај сето тоа, Дејзи порасна, горе-долу, сама или поточно со

слугите. Таа живееше во истата вила со родителите, но Џон беше навикнат

да биде сам, а беше премногу стар да се менува. Тој сакаше да оди на

пијачки и вечери навечер, а очекуваше жена му да го придружува како што

жените на неговите пријатели ги придружуваа нив, и покрај тоа што ова

обично доведуваше до тоа жените да седат на едниот крај од масата, а

мажите на другиот откако ќе завршеше оброкот.

Додека да се вратеа дома, дадилката најчесто ќе ја имаше сместено в

кревет малата Дејзи, а таа ќе имаше заспиено додека ѝ читаа приказна. Што

е за право, дадилката на Дејзи ја сакаше нејзе како своја, а мајка ѝ на Дејзи

се трудеше колку може да надомести за редовните отсуства бидејќи не

престана да чувствува грижа на совест поради нив, но сега барем беше

убедена дека иднината на Дејзи е обезбедена, а тоа ѝ беше најважно од сѐ.

Дејзи нема да треба да го прави истото што таа го направи за да

обезбеди иднина за себе и за своите деца, кога ќе ги има еден ден.

Дејзи го следеше патот на многу деца на богати родители. На почетокот, односот кон неа се движеше од тоа да ја разгалуваат родителите кои

чувствуваа грижа на совест, до тоа истиот дека повторно да ја

занемаруваат. Потоа, кога наполни пет години, ја запишаа во предучилишна, каде што учителите се трудеа да ги заменат родителите и дадилките на

децата. Сите беа добронамерни, но сето тоа доведуваше до уште поголеми

забуна, изолираност и самотност кај засегнатите деца, а меѓу нив и кај

Дејзи.

Таа стануваше нечувствителна; осамено дете кое не бараше

пријателство или друштво. Тоа не ги спречуваше другите деца да

другаруваат со неа, но со ниту едно не се зближи. Таа немаше поим што е

тоа најдобро другарче.

На училиште повторно беше истото, иако на Дејзи добро ѝ одеше. За

волја на вистината, тоа беше така затоа што сакаше одобрување од татко ѝ.

Поубедена беше во мајчиното оти мајка ѝ поминуваше малку време со неа, кога не требаше да ги исполнува обврските кон социјалниот живот на Џон.

Во тој период од нејзиниот живот, кога беше во вишите одделенија, таа

првпат слушна за подвизите и репутацијата на татко ѝ како „тврдокорен

човек“. Некои дури одеа дотаму што го опишуваа како „безмилосен“ или

„ладнокрвен убиец“. Меѓутоа, ваквите описи за татко ѝ не ја тераа да се

запраша за неговиот карактер, туку само ѝ го потврдуваа неговиот статус на

херој во нејзиниот млад ум. Сепак, зарем мајка ѝ не го смета за „свој херој“?

А често и го нарекуваше така. Таа никогаш не разговараше за своите

чувства во честите прилики кога другите зборуваа лошо за татко ѝ, но не

реагираше ни кога за него зборуваа со страхопочит, иако во себе таа

нараснуваше од гордост за човекот за кого дознаваше повеќе од другите, отколку од прва рака, од него.

Во истото училиште учеше и на англиски и на шпански, и потполно

владееше и со двата јазика. Со подеднаква леснотија се мешаше со

богатите и сиромашните шпански деца и со богатите Британци. Немаше

запознаено сиромашни Британци, така што, додека не замина во интернат

во Британија на 16 години за да се стекне со напредни квалификации, немаше поим дека постојат. Во тој поглед беше како многу шпански деца.

Нејзините родители ја однесоа во Лондон за да се запише на интернат, но кога ја оставија таму, мајка ѝ целата во солзи, таа откри дека човекот кој

го нарекуваше чичко Тони, главниот за обезбедувањето на татко ѝ, најмногу

ѝ недостасува. Дадилките се менуваа, исто како нејзините наставници, но

Тони секогаш беше достапен, што не можеше да го каже за нејзините

родители. Тој ја научи да вози велосипед со помошни тркала и токму тој ѝ ги

извади и ја задржа кога се преврте. Ја имаше научено да плива, да се

качува по дрвја, да шутира и да фрла топка, па дури ја научи на основите на

боксот и каратето. Со радост се навраќаше на сеќавањата како гледа рагби

со него на телевизија и уживаше да гледа како се радува кога Англија ќе

освоеше поен или ќе играше особено добро.

Таа неколкупати за малку ќе заронеше некоја солза за тие среќни

денови, за кои знаеше дека веројатно ги нема засекогаш.

Токму во интернатот и на факултет, каде што студираше Бизнис и

економија на ЛСЕ, таа се здоби со кожа дебела како на носорог и стана

итра како лисица. Отсекогаш имаше необјаснива способност да го запомни

секој збор што некој некогаш го има речено за неа, нејзиното семејство, а

особено за татко ѝ. Имаше навика и сето тоа да го запишува во дневници и

тоа го правеше една деценија, но беше само начин на кој го запаметуваше

тоа. Во детството беше открила дека штом ќе запише нешто со свој

ракопис, повеќе не го заборава.

Колку да прави нешто настрана од часовите, а потоа и од студиите, се

запиша да тренира мешани боречки вештини. Беше вешта во кјокушин

карате со целосен контакт, а додека да заврши со студиите изучуваше

аикидо и бокс.

Џон и Тереса се чувствуваа како најгорди родители на планетата кога

отидоа во Лондон да гледаат како ќерка им ја зема дипломата како првенец.

Веднаш потоа со пријателите прославија во Риц, а вечерта кај една

другарка на Дејзи. Денот беше совршен, а можеби и единствен во десет или

петнаесет години кога Дејзи се чувствуваше заслужно за обајцата родители

истовремено.

Џон и Тереса ѝ понудија авио-билет од прва класа за целиот свет како

награда за нејзиното достигнување, а како изненадување во гаражата во

Шпанија имаа сосема ново порше 911 карера „ес“ кабриолет, но на нивно

зачуденост, Дејзи го одби авио-билетот.

„Ако не ви е проблем, повеќе би сакала да се вратам со вас во Малага“, рече таа. „Сакам некако да придонесам за семејниот бизнис. Ќе имам

доволно време за лет околу светот подоцна. Сакам да работам со тебе во

семејната фирма, тато.“

Тато, со своите осумдесет и шест години, не знаеше како да го

протолкува тоа, но во срцето почувствува топла светлина. Ја стави раката

околу ќерка си и ја стисна. Тоа беше редок момент на близина за обајцата.

Како алтернатива за летот околу светот, родителите ја почестија Дејзи со

шопинг од 5000 фунти во срцето на Лондон. Џон, како и обично, за да не ги

придружува жената и ќерката, го кажа изговорот дека го боли грбот, но тие

знаеја дека тој мрази шопинзи и отидоа сами. Си поминаа преубаво, а кога

се вратија, со новата облека парадираа пред него. Тој глумеше дека е

заинтересиран, но тие повторно, знаејќи го премногу добро, не очекуваа

ентузијазам за мода од него.

Загрижен за британските медиуми, Џон реши дека е побезбедно тој да се

врати во Шпанија следниот ден, а неговото мало семејство беше пресреќно

да оди со него. Тој толку долго не бил таму, што Британија, па дури ни

Лондон повеќе не ги чувствуваше за дом. На Тереса ѝ се допаѓаше Лондон, но само за шопинг, а Дејзи беше спремна да започне нов живот. Се

чувствуваше постаро, поодговорно и поподготвено да ги запознае

родителите колку што може повеќе за разлика од кога беше дете.

.„Имаш момче или некој посебен со кој би сакала да се збогуваш?“ ја

праша мајка ѝ.

„Не“, одговори таа дури и засрамено, но не беше срамежлива затоа што

имаше момче, туку беше проникливо свесна дека другите очекуваат убава

млада жена како неа да има, а немаше. Тереса не ѝ веруваше, но ја остави

таа тема. Факт е дека последните пет години, откако не беше дома, ја бркаа

купишта момчиња и мажи, но таа не успеа со никого да се зближи емотивно.

Се обиде кога беше прва година, навистина се обиде, но не уживаше во

бакнувањето, особено не на француски начин, а не сакаше ниту да ја

допираат ниту да очекуваат да задоволува момци. Имаше водено љубов

три пати со двајца различни партнери, но не уживаше во искуствата. Потоа

се откажа и се „вадеше“ на замислен свршеник во Шпанија за да си ја

задржи гордоста. Таа немаше ни другарки со кои беше доволно блиска за да

забележат дека никогаш не го запознале нејзиниот свршеник, којшто го

нарече Дик, зашто тоа ја засмејуваше.

Заклучи дека е асексуална, но длабоко во себе знаеше дека ни тоа не е

точно. Сакаше момци, не девојки, но не ѝ се допаѓаа или барем ниту еден

од тие што дотогаш ги имаше запознаено, а мораше да признае дека

запозна прилично доста на факултет.

Меѓутоа, со цел да се отараси од мајка ѝ, излезе сама неколку часа

вечерта, но само за да оди во кино и да јаде хамбургер.

Сите тројца, особено Дејзи, беа среќни што се враќаат дома во Шпанија

следното попладне.

3 УЧЕЊЕТО ЗАНАЕТ

Во неделата попладне откако се вратија, Дејзи му рече на татка си по

ручекот, „Тато, спремна сум да ти помогнам за што и да сакаш. Сакам да

бидам твојата десна машка рака, ова, девојчинска, т.е. женска, небитно како

ме гледаш. Мислам дека најдобро е работата да остане во семејството, така

што, ако сакаш, јас ќе ја преземам работата на Тони, како твој заменик од

утре.“

Таа очекуваше или барем се надеваше на уште една прегратка од својот

херој поради исказот на лојалност, но повторно се разочара, но веќе многу

години не дозволуваше да се познаваат тие работи на нејзиното убаво лице.

„Тони работи кај мене триесет и кусур години... Не можеш тукутака да го

замениш, душо... како и да е, што ли ќе каже мајка ти? Работата на Тони е

опасна. Не можам да те ставам на негово место...“

Ѝ се скрши срцето, но само таа знаеше.

„Јас само сакам да помогнам, тато. Сакам да си ја одиграм улогата во

организацијата што си ја поставил ти и којашто го плаќа нашиот начин на

живот... мојот и на мама.“

„Многу убаво од твоја страна, Дејзи, но не гледам како... Ќе ти кажам

што ќе направам. Дај ми неколку дена да размислам, па ќе ти најдам место

во нашиот семеен бизнис. Во ред ли е така?“

„Ми ветуваш?“

„Ти ветувам, пиле, до крајот на неделава.“

Таа многу сакаше кога ќе ѝ каже „пиле“ и го бакна во образ.

„Сега оди, остави ме да размислам,“ рече тој.

∞

Џон се гордееше со ќерка си и со начинот на кој таа го обожаваше како

херој, но беше загрижен дека таквото обожавање нема да издржи голем

надзор ако дозволи Дејзи да дознае премногу за деловните интереси. Затоа

тој се обиде да ја задржи во близина, давајќи ѝ работа која беше само

поврзана со правната страна на неговите финансиски зделки.

„Дејзи, најдов совршена работа како за тебе“, ѝ рече тој еден ден.

„Твојата работна соба ќе ја претвориме во соодветна престижна

канцеларија, па ќе ги следиш финансиите. Ќе бидеш книговодител на

фирмата... или сметководител, штом целосно ќе се запознаеш со

финансиските закони на државава. Знам дека го имаш изучувано сето тоа

во врска со Обединетото Кралство, но Шпанија е нешто поинаква, така што

ќе треба сега убаво да се запознаеш со тоа.“ Тој се надеваше дека со тоа

што ѝ даде толкава обврска, таа нема да има време да му ги проучува

зделките.

„Сакаш да бидам службеник? По сето тоа време поминато во учење –

шеснаесет години ако не и повеќе – да станам чирак книговодител?“

Беше јасно дека ја навредил и ја разочарал, а немаше да биде лесно

ниту да ја тргне настрана како што се надеваше. Ова беше проблем којшто

тој не го имаше предвидено.

„Мора да почнеш од некаде, пиле, а тоа не може да биде врвот. Секој

треба да си го заработи своето место во една организација, така што ќе

почне речиси од дното… А ти нема да бидеш баш на дното. На секоја

фирма ѝ се потребни добри сметководителите. Инаку, владата и некои

вработени жив ќе ме одерат.

„Твојата работа ќе биде да го запреш одливот на пари во празно во

нашата фирма.“ Сега веќе во од размислуваше, нешто што му одеше од

рака. „Ќе треба да го анализираш секој дел од нашиот бизнис и да го

поврзеш со неговите финансиски резултати. Потоа ќе можеш да предлагаш

подобрување на нашето работење. Знаеш, јас стареам, и повеќе не можам

да го проверувам пулсот на сите наши операции како порано.

„Затоа си ми потребна ти. Член од семејството на кој можам да верувам, интелигентна си и добро образована… помлада личност со издржливост и

елан за соодветно завршување на работите. Никој друг не одговара на тој

опис, така?“

Таа погледна во неговите очи за да процени дали ја лаже, но мораше да

се согласи дека нема никој друг кој би ја исполнувал таа функција. „Знам

дека ми ласкаш, тато, но тешко ми оди расправањето со тебе, така што ќе

направам како што сакаш, но решена сум да имам вистинска работа, не

само некој апсурден изговор што си го измислил за мене. Сериозна сум

дека сакам вистински да придонесувам за нашиот бизнис. Сакам некако да

се оддолжам. Дали се разбираме?“

„Да, душо, но мора да го разбереш и ова: ќе биде потребно малку време

за да се подготвиш за оваа нова улога. Не е самата работа толкува нова, порано јас ги проверував сите мои бизниси во текот на денот или неделата, зависно од тоа како наложуваа околностите, но попуштив во тој поглед, така

што сакам да се надоврзам каде што сум застанал. Сепак, ова е нова улога

за тебе и ќе биде потребно време за да ја научиш.

„Дали го разбираш тоа?“

„Да, тато, кога да почнам? Едвај чекам да работам со тебе.“

„И јас, душо, но ајде да ти најдеме нов компјутер само за канцелариска

работа, како и поголемо биро. Ти можеш да го средиш сето тоа, па да се

запишеш на некој курс за сметководство. Прашај го Мануел, нашиот

сметководител, кој го препорачува и купи го истиот софтвер којшто го

користи и тој.“ Додека Џон го кажуваше сето тоа, сфати дека топката е

повторно на негов терен оти ѝ даде на ќерка си значајна функција за која

може да се гордее дека ќе ја исполнува добро.

Тој сепак не сакаше таа да се приближува до неговите нечесни работи.

∞

Кога Дејзи седна крај своето биро во девет часот следното понеделничко

утро, таа го вклучи својот компјутер епл мак и зјапаше во празниот

сметководствен програм. Никој не дојде кај неа, никој не ѝ прати податоци и

никој не побара совет од неа. Меѓутоа, таа беше решена да ѝ даде свој

печат на работата. Знаеше дека татко ѝ некако ја мавта, но подеднакво

беше убедена дека ѝ ја кажува вистината кога призна дека дозволил

работите да излезат од контрола последните години. На овој или оној начин, таа ќе успее да ја врати контролата.

Меѓутоа, соочена со никаква опиплива работа, работниот век го започна

со поставување на параметрите на десетината програми на новиот

компјутер, а потоа отиде на ручек.

„Како ти помина првиот работен ден кај татко ти?“ ја праша мајка ѝ.

„Ги поставив сите програми и чекав некој да ми каже што да правам...или

барем да ми даде информации за бизнисите коишто треба да ги

анализирам – како имиња и адреси, но никој не дојде. Така, го направив тоа

што можев и дојдов на ручек.“

„Така оди тоа, душо. Кога-тогаш ќе се научиш. Само полека се стигнува

до победа.“ Таа ја погледна мајка си, која често беше наклонета да кажува

безначајни клишеа кога не е погодно, но сега јадеше и не ја ни гледаше неа.

Потоа погледот го сврте кон татко ѝ, но и тој ја одбегнуваше.

„Па, тато, кој ќе ми помогне на почеток?“ Беше решена да не ја остави

работата така.

„Извини, пиле, ќе повториш? Бев замислен. Да не заборавам, дали

Мануел ти ги прати податоците што му реков да ти ги прати?“

„Не знам на кои податоци мислиш, така? Меѓутоа, бидејќи ниту тој ниту

никој друг не ми пратил ништо, ќе кажам дека не ми ги прати.’

„Можеби сум заборавил да му кажам. Само секунда.“ Тој стисна неколку

копчиња на телефонот и разговараше со некого. „Не, не ги знам нејзините

нови податоци за контакт. Ќе ѝ дадам сама да ти ги каже.“ Ѝ го подаде

телефонот на Дејзи, велејќи, „Треба да си направиш визит-карти за да знаат

другите дека постоиш и како да стапат во контакт со тебе. Ни јас не знам, а

живееме во истата куќа!“

Ја сфати пораката. Независно дали другите знаеја што да прават со неа, таа беше подеднакво виновна поради тоа што не е достапна. Попладнето си

дизајнираше визит-карта со помош на печатач на интернет, со помош на

алатката Џинг го исече дизајнот и го прати во локална печатница за веднаш

да се печати. Следниот ден ќе ѝ испорачаат илјада шарени визитки.

Проблем ѝ претставуваше само полето со работната функција. Беше

решена дека не сака да ја опишуваат како книговодител, па дури ниту како

сметководител. Но, ѝ се допадна описот кој конечно го смисли: „Решавач на

проблеми“.

Одговараше со семејниот темперамент, според неа, а како за жена, звучеше агресивно. Особено за убава, млада, синоока, русокоса дама.

Беше совршено. Потоа ги внесе називите и подробностите за бизнисите на

татко ѝ и се запозна со нивната локација и со тоа што им беше предмет на

работа.

Таа вечер, на вечерата, на татка си му го покажа списокот со петнаесет

бизниси коишто ѝ беа доделени.

„Добро, тато“, почна таа, „Сакам да се запознам со менаџерите на сите

овие компании и да им дадам до знаење дека ќе ги проучувам. Мислиш

дека би било подобро ти да ме прошеташ и да ме претставиш или сакаш

прво да им телефонираш и да им пратиш воведно писмо?“

„Од која сакаш да почнеш?“

„Мислам дека е подобро да почнам со двете најмали. Така ќе можам да

си ја усовршам техниката пред да дојдат на ред поголемите. Што мислиш

ти?“

„Ми звучи добро. Дали имаш некој редослед на списоков?“

„Од најголем до најмал профит. Ни тоа не го знаеше? Во втората колона

е претставен во проценти профитот од целокупниот приход.“

„Истиве цифри ги добивам секој квартал од Мануел, но сѐ додека се

разумни, не им посветувам големо внимание.“ Тоа беше вистина. Тој беше

мултимилионер, а легитимните бизниси и тоа како го покриваа начинот на

живот кој го водеше, но неговите други интереси му носеа многу, многу

повеќе.

„Ќе те однесам да се запознаеш со првите неколкумина од твојот список, нема проблем, но не гарантирам дека ќе те однесам кај сите петнаесет. Како

планираше, да одиш кај еден дневно?“

„Таков ми беше планот, но навистина зависи што ќе откријам. За некои

можеби ќе треба повеќе време.“

Џон кимна со главата во согласување. „Јас ќе одам со мојата кола, а ти

можеш да одиш со твојата. Штом ќе те запознам, ќе си се вратам на мојата

работа, а исто и ти. Дали може така?“

„Секако, одлично би било. Нема потреба да ме чекаш и да вртиш со

палците.“

∞

Прва на список, што требаше да ја посети во единаесет часот, беше

„Камбио“ – менувачница за девизи и травелер-чекови на крајбрежјето во

Лос Боличес, на триесет минути северно од Марбеља.

Додека возеа натаму секој во својата кола, Дејзи му објасни на татка си

за што се грижи преку телефонот со хендсфри-технологија.

„Тешко им оди, тато. Киријата е висока како за киоск, а повратот е

занемарлив. Можеби е исплатливо да се затвори овој бизнис и да се

реинвестираат средствата на друго место.“

„Полека, девојче. Забави. Твојата задача е да истражуваш. Прво мора да

ми донесеш истражување, а потоа ќе решиме што ќе правиме. Немој да ми

ги затвораш бизнисите пред да разговараш прво со мене. Јасно ли е?“

Таа не го мислеше тоа така, но за памет ѝ беше дека треба да ги бира

повнимателно зборовите кога разговара за чувствителни прашања. Се

извини. „Извини, тато. Погрешно се изразив. Размислував на глас.“

„Тогаш тоа е уште една работа што треба да ја научиш. Биди

претпазлива кога кажуваш пред други што мислиш. Тоа е прифатливо со

мене и со мајка ти, но во никој случај не е со некој друг. Тоа е како да им ги

покажеш картите на другите. Будалесто.“

„Добро, тато. Те сфаќам јасно и гласно.“ Всушност, таа тоа го знаеше

одамна, но сметаше дека не се однесува на нејзините родители, како што

тој сега посочи. Меѓутоа, очигледно се однесуваше, така што научи уште

една лекција.

Џон ја запозна ќерка си со Пако, којшто управуваше со малото дуќанче, зеде филџан кафе и потоа ги остави да работат. Пако и Џон имаа меѓусебен

однос како на стари пријатели, но кога вториот си замина, првиот стана

претпазлив пред Дејзи.

Таа го прашуваше за бројот на трансакции во еден ден и за нивната

просечна вредност, за најпрометните периоди, како и за најпрометните

денови. Таа веќе ги имаше информациите до, и заедно со, претходниот

квартал, но сакаше да види колку е запознаен Пако.

Во четиринаесет часот одглуми дека е гладна и одвози. Меѓутоа, своето

фалбаџиско порше го одвезе само подалеку од видокругот, а потоа пеш се

врати во еден ресторан на плажата, дијагонално отспротива од киоскот, носејќи шамија на главата и очила за сонце, како маска на божемна

старлета. Со часови боцкаше салата од гргеч, проследена со сладолед, а ги

фотографираше сите што влегуваа во киоскот преку леќата за зумирање на

својот фото-апарат никон СРЛ.

Таа се израдува за своето откритие и сакаше да му го соопшти на татка

си додека вечераа истата ноќ, но му одолеа на искушението поради тоа што

тој ѝ го кажа утрината. Му кажа само дека за целосна анализа ќе бидат

потребни повеќе денови и дека нема да има потреба да ја запознае со

следниот бизнис до идната сабота или пак понеделник, како сака тој.

Таа недела секој ден се враќаше во ресторанот, на долг ручек, а

извештајот го напиша во петокот вечерта. Нејзината прва анализа беше

готова, за што таа беше неизмерно горда.

Ја претстави пред своите родители по петочната вечера.

По извештајот, кој одзеде дваесет минути, таа се осврна на своите

заклучоци.

„Мојот прв впечаток е дека менаџерот Пако или често не отворал или пак

ги филува бројките. Сепак, со задоволство известувам дека, и покрај тоа

што се чини дека Пако ја губи контролата врз фирмата, тој е искрен, и

вистински работи во сето пријавено време. Меѓутоа, концернот едвај вади

профит затоа што, под а) на луѓето им одговара да повлекуваат локална

валута директно од своите банкарски сметки со помош на картичка и под б) продажбата на травелер-чекови е со години во опаѓање, па тоа се одразува

на профитот.

„Ако се водиме според мотив заснован на профитот, разумно е да се

затвори концернот. Повратот може да се инвестира во некој од другите

бизниси, но сѐ уште не можам да кажам кој.“ Таа седна, додека мајка ѝ ѝ

аплаудираше.

„Зар не го прочита Дејзи ова добро, Џони? Како вистински

професионалец... и да не заборавиме: „Подобро да се спречи, одошто да се

лечи! Постојано го велам тоа.“

Обајцата ја погледнаа, кимнаа со главите, се насмевнаа и потоа се

погледнаа меѓу себе. Дејзи се надеваше на пофалба, но знаеше дека не

треба да ја очекува.

„Ти благодарам, Дејзи“, одговори Џон по неколкуминутно размислување.

„Мислам дека ти е точна анализата. Сепак, начелно ти е точна. Дали

забележа нешто во врска со Пако?“

„Беше исцрпен, ако мислиш на тоа.“

„Да...нозете му се осакатени. Тој е, како што велиш, исцрпен. Тереса, се

сеќаваш на Пако? Типот што ја води менувачницата во Лос Боличес?“ Таа

кимна и ѝ се насолзија очите.

„Како е прекрасниот човек, Џони? Добро ли е?“

„Да, мила, добро е. Дејзи цела недела се дружеше со него...“

„Баш си добра, Дејзи! Немој да го заборавиш чичко Пако.“

Дејзи беше збунета. Претходно не беше слушнала за ’чичко Пако‘ „Кој е

тој, тато?“

„Ќе ти кажам кој е, пиле. Тој работеше со Тони. Еден ден, еден човек се

обиде да ме нападне со оган од митралез, додека излегував од кола во

Фуенхирола. Мајка ти уште беше внатре, а Пако ми ја држеше вратата да

излезам. Тој ме турна внатре и прими пет куршуми во нозете.

„Пет куршуми наменети за мене, а можеби дури и за мајка ти. Јас, ние, му ги должиме животите на Пако. Тој потоа стана исцрпен, како што со

право велиш ти, па го ставивме да води мал бизнис за да има приход и

каква-таква почит.

„Ова го велам не како критика на твојата работа, која фактички е

прецизна, но Пако е доживотно вработен… Тој вади и мал профит, кој јас и

мајка ти го ставаме во фонд за него, за пензија, за кој тој не знае.“

Дејзи имаше чувство дека ја наместиле да не успее, но се утеши од

фактот дека чесно се потрудила да го анализира бизнисот во рамки на

сознанијата што ѝ беа доверени.

Ѝ беа потребни месеци за да ги анализира другите четиринаесет

бизниси, но немаше повеќе скриени стапици, иако еден од баровите го

водеше друг бивш вработен. Легитимната империја на Џон во Андалузија се

состоеше од три средно скапи хотели, дрогерија, четири ресторани, четири

барови, туристичка агенција, тур-оператор и менувачницата „Камбио“ на

Пако. Меѓутоа, таа најде неусогласености кај два од баровите и два од

хотелите.

Едно попладне, додека го минуваше делот од денот со Тони во

градината, побара совет од него, како што правеше цел живот. Тој ѝ беше

многу повеќе од чичко и човек од доверба; повеќе од вистинските.

„Чичко Тони, одамна си кај татко ми. Мислиш дека помагам за фирмата

или сакаат да ме откачат?“

„Малечко, никогаш не сум те излажал намерно, но треба да бидеш

свесна дека сум му лојален првенствено на татко ти. Ако тој ти вели дека

помагаш, кој сум јас да се објаснувам? Тој ја гледа големата слика… Јас сум

задолжен за обезбедување и за некои други работи. Мојот совет е дека

мораш да веруваш на одлуките на татко ти. Сепак, досега добро му оди,

така? Но, ако ти не се согласуваш, тогаш треба да си го следиш срцето. Жал

ми е што не можам повеќе да ти помогнам, но секогаш ќе ти бидам пријател

ако ти требам. Тоа можам да ти го ветам.“

„Знам, чичко Тони... Го знам тоа. Ти си ми потпора, отсекогаш си ми бил.“

И покрај тоа што беше висока, се посегна нагоре за да го бакне на образот

со остри црти. Тој ја стави раката околу нејзиното рамо и ја стисна.

„Подобро да одам да патролирам, госпоѓице“, рече тој, пуштајќи ја и

заминувајќи. Таа беше единствената жена со која немал секс, а која му

значеше нешто, освен неговата мачка, за која зажали што ја нарече ’Пуси‘, секој пат кога требаше да ја викне дома.