Читать книгу Синџирот На Дејзи - Owen Jones - Страница 7

Во месеците што следеа, Дејзи уживаше да се запознава со менаџерите

на легитимните бизниси на татко ѝ и успеа да собере многу податоци, кои

потоа ги анализираше и ги претвораше во предлози за нивно усовршување

и подобрување.

Сите тие компании се наоѓаа помеѓу Марбеља и Лос Боличес, што е

кратко растојание за возење по крајбрежјето. Затоа таа беше многу

изненадена кога дозна дека повеќето од нив не знаеја оти постојат другите.

Таа имаше предлози за секој засебен бизнис, но имаше идеи и за сите

нив заедно. Сакаше професионално да пристапи, па закажа состанок со

нејзините родители за да може да им ги образложи плановите.

„Тато, треба да го повикам и Тони?“

„Не, тој мора да дознае што сме одлучиле, но ова ќе го решиме прво

како семејство, па ќе ги исправаме кривите Дрини. Потоа, кога ќе бидеме

апсолутно сигурни во нашиот став, може да разговараме со други.

Не дозволувај луѓе од страна да видат како се расправаат внатрешните

лице за детали. Параванот кој го креваме пред светот, дури и пред Тони, мора да го кренеме обединети. Макар и приватно да не се согласуваме за

сѐ.“

Дејзи веќе го имаше слушнато тоа, но сериозно кимна. „Ќе го запомнам

ова, тато.“

„Како ти оди со курсот за шпанскиот закон за сметководство? Сѐ уште го

слушаш?“

„Секако дека да. Зошто не би го слушала? Ти кажав дека сум сериозна

дека сакам да помогнам и ќе ти го докажам тоа со мојата презентација.

Впрочем, уживам во курсот, иако многумина не би уживале. Сувопарен е, ако ме разбираш.“

„Можам да замислам, но некој мора да го работи тоа, а засега тој некој

си ти. Жалам, пиле.“

„Нема потреба од извинување. Побарав работа со одговорност, а сега ја

имам. Среќна сум, навистина.“

„Добро...“

„Вечер ќе излезам со неколку другарки, тато, така што не ме чекај. Ќе се

видиме изутрина, во десет, за презентацијата. Чао, тато. Те сакам.“ Таа ги

стави рацете околу неговите рамена, го бакна во образ и замина со среќен

израз на лицето.

Тој се насмеа во себе; ужасно многу се гордееше со неа, што помисли

дека некогаш би можел да експлодира.

∞

Утрината таа му рече на готвачот за единаесет часот да спреми кафе и

кремаста чоколадна торта, за во нејзината канцеларија, бидејќи тоа беше

една од омилените комбинации на нејзините родители.

Нешто по единаесет часот, таа уште ги дефинираше поединечните

измени за петнаесетте бизниси, но продолжи со тоа и додека мајка ѝ ја

сечеше тортата и тураше кафе.

„...со тоа доаѓам до темата ’Интеграција‘. Сметам дека не ги

поттикнуваме бизнисите да си ги користат меѓусебните особености. На

пример ниту еден од хотелите, баровите и рестораните не се препорачуваат

едни со други.

„Тоа мене ми е многу чудно и безобразно неекономично. На пример еден

од хотелите и три од баровите не нудат друга храна, освен тостови... а еден

служи помфрит.

„Предлагам да ги поттикнеме баровите и тој хотел да нарачуваат храна

за носење од нашите ресторани ако се на разумна меѓусебна оддалеченост.

Моите предлози за поврзување се во параграф број седумнаесет. Петте

групи коишто ги гледате, со по еден хотел и четири барови, се на растојание

до пет километри од рестораните во нивната група. Онаму кафе што два

или три ресторана може да се поврзат со еден локал, може да се направат

специјални комбинирани менија. Нема потреба да се објаснува дека

храната не се готви на самото место, освен ако некој не го праша

менаџерот, така?“

Прашањето беше реторичко, но татко ѝ одмавна со главата во знак на

согласување.

„Барот којшто е малку изолиран, може да се поврзе со други ресторани, за процент од профитот.“ Таа го крена погледот и виде како татко ѝ кима со

главата пред страницата којашто му беше отворена. Тоа ја охрабри, па

продолжи одважено.

„Следната етапа може да ја наречеме ’Глобализација‘. Не како

глобализацијата на Мекдоналдс, туку наша сопствена верзија. Само еден од

нашите барови има пристоен вебсајт, а три од другите локали имаат

никакви. Предлагам да направиме првокласна застапеност на интернет за

сите наши бизниси и да вклучиме линкови до другите што би можеле да

бидат корисни. Може да најмиме некој да го направи тоа за нас, а јас ќе

бидам надзор.

„Конечно, доаѓаме до ’Запознавање‘. Што е тоа? Тоа е мој збор за

креирање семејна атмосфера на заемна соработка во вашата групација.

Може сите да седнеме на разговор, пијачки и оброк еднаш во тромесечје

или двапати годишно... дури и еднаш годишно. Како што мислите дека е

најдобро. Можете дури и да одредите бонус од еден или два отсто од нето

профитот на сите бизниси, но сепак, вие би одлучиле за тоа.

„Ви благодарам за вниманието; тука е крајот на мојот извештај.“

Таа седна, а доби аплауз од двајцата родители.

„Браво, Дејзи!“ рече мајка ѝ. „Зар не беше прекрасна ќерка ни, Џон?“

„Секако дека беше, Тери. Знаев дека си посебна, пиле, но овде има

многу повеќе работи“, рече тој, мавтајќи со извештајот во рака, „одошто

очекував, од кои со над деведесет и кусур веднаш се согласувам. Како што

рече мајка ти, браво. Ќе ни оставиш неколку дена да размислиме за сето

ова, а потоа ќе ти се обратиме со евентуалните прашања. Дали одговара

така?“

„Секако, тато, како ќе кажеш.“ Таа беше на седмо небо.

„Да слеземе долу на ручек,“ предложи тој, погледнувајќи на златниот

рачен часовник од Патек Филип.

∞

Татко ѝ на Дејзи беше воодушевен од сите предлози на Дејзи и ѝ го кажа

тоа.

„Единствено не сум сигурен за тоа да воведеме банкарски трансфер на

пари во бизнисот на Пако. Јас го разгледував тоа, па може пред десет или

дванаесет години, но не ми излегуваше математиката. Можеш ти одново да

се распрашаш ако сакаш. Останатото е супер.“

„И, кој е следниот чекор, тато?“

Тој се загледа во празно накратко, пред да проговори. „Кога ќе бидеме

подготвени, ќе го известиме Тони. Потоа, ако тој не гледа проблеми, ќе ги

повикаме сите менаџери и на секој посебно ќе му го објасниме новиот

режим, па, во интерес на твоето ’Запознавање‘, ако сакаш, ќе организираме

неформална забава крај базенот, каде што ќе разговараме за ова со

останатите и ќе ги запознаеме едни со други. Дали ти звучи добро?“

„Да, тато, звучи совршено. Јас да го организирам тоа или ти?“

„Ајде прво да зборуваме со Тони, па ќе му го препуштиме тоа нему. Ти си

новиот посредник, но тоа отсекогаш била неговата улога. Вие двајца

отсекогаш добро сте се сложувале, па гледај да не го налутиш. Не

заборавај, никој не сака да се чувствува омаловажено... дека изгубил дел од

моќта... особено од новајлија, дури и кога се работи за ќерката на шефот.“

„Добро, тато, ќе ти го препуштам тогаш тоа тебе.“

∞

Откако таа му ја објасни новата структура на семејните фирми на Тони и

повторно на нејзините родители, се најде сама со Крупниот во градината, како што обично биваше.

„Дали навистина ни ги одобри идеите, чичко Тони, или само прифати нов

стил на раководење?“

Тој вообичаено беше внимателен со своите зборови исто како татко ѝ на

Дејзи, но не и кога се работеше за нејзе. Нејзе секогаш ѝ ја кажуваше

вистината во мера којашто сметаше дека треба да ја знае или пак може да

ја издржи.

„Искрено го одобрувам тоа што го рече внатре. Веројатно сега е

популарно... Нам немаше да ни текне тоа што ти го предложи...нашиот стил

беше да им кажеме ним, на менаџерите, што да прават, па да се

расправаме со нив ако не излегуваше математиката... Но таквите денови

сега се во замирање... Полицијата повеќе не е ни приближно толку

корумпирана како што беше пред дваесет години, а сега веќе не е модерно

да се тепаат менаџерите коишто не соработуваат... Така што, целокупно

гледано, твојот пристап е добро подновување на стилот на компанијата...и, да бидам искрен со тебе, уверен сум дека татко ти се согласува...“

„Значи, мислиш дека ми оди добро, чичко Тони?“

„И повеќе од ’добро‘, малечко, многу повеќе од тоа. Ти си вистински

доказ дека крушата под круша паѓа.“ Дејзи го фати огромниот бицепс и го

приближи кон образот додека чекореа. „Уште една работа; повеќе би сакала

отсега да ме викаш само Тони. Тоа не менува ништо, но...што знам, едноставно ми звучи подобро...“

„Нема проблем. Ќе биде ’само Тони‘!“

„И уште една работа; ако фатиш да ми шеташ, сепак може да ти ја

треснам една...неважно е што си му ќерка на шефот“.

„Пораката е примена јасно и гласно. Фала ти за охрабрувачкиот

разговор. Се гледаме после:

„Ах, Тони, уште една работа; имаш уште неколку минути?“

„За тебе? Секогаш. Што е?“

„Го знаеш ’Туѓи раце‘ во Лос Боличес?“

„Да, на татко ти е.“

„Да. Па, јас бев таму доцна една вечер, по работното време на повеќето

луѓе, и добив впечаток дека некои од девојките ’работеа‘ таму.“

„Зарем не е тоа и замислата“, рече тој, но знаеше кон што цели таа.

„Не, сакав да кажам дека ’работеа‘ работеа... се нудеа. Дали тато

дозволува такво нешто во неговите локали?“

Тоа прашање беше тешко да се одговори, со оглед на начинот на кој

зборуваше кога разговараше со Дејзи.

„Ајде вака ќе се изразам... Јас ги толкувам правилата на татко ти дека

менаџерите имаат голема слобода, сѐ додека нивните активности не нѐ

доведат до конфликт во полицијата или пак со пошироката јавност.

„Дали со ова ти го одговорив прашањето?“

„Донекаде, но не вистински. Дали дозволува во неговите барови да

работат проститутки?“

„Ако тој не знае за тоа...и ако не се бунат ниту полицијата ниту

пошироката јавност.“

„Дали е тоа ’да‘ или ’не‘?“

„Го има значењето кое го кажав?“

„Значи ’да‘?“

„Веројатно може така да се толкува.“

„Девојките работат хонорарно или за нас?“

Тони се помисли неколку секунди пред да одговори, „Не работат за ниту

една од петнаесетте фирми на твојот список, ако ме прашуваш тоа.“

„Првично да, но сега прашувам дали работат за некоја од нашите фирми

што не се на мојот список?“

„Сега нѐ втера во ќор-сокак. Не можам да ти одговорам на ова прашање.

Само тато ти може.“

„Јасно ми е дека те ставам во невозможна положба, чич...Тони, но не

можам правилно да си ја вршам работата, освен ако не знам што точно се

случува. Не грижи се. Ќе го прашам тато.

„Се гледаме после.“

∞

Кога зборуваше со татка си неколку дена подоцна, тој го очекуваше

прашањето бидејќи Тони го предупреди. Во ноќите оттогаш, тој по многу

часови го обмислуваше својот одговор.

„Ваква е работата, пиле“, рече тој додека седеа во неговата голема, проветрена, светла канцеларија, која имаше цел ѕид од стакло на лизгачи

кој се отвораше кон базен, „...навистина не е лесно да се каже на начин на

кој е разбереш... Кога дојдов да живеам тука со татко ми, пред околу

педесет години, Шпанија воопшто не изгледаше како денес, а исто така ни

јас. Да, имавме пари, но ние, особено јас, сѐ уште имав соништа. Татко ми

беше богат и задоволен, но јас сѐ уште бев млад и сакав да ставам свој

печат... исто така и да се докажам.

„Почнавме да продаваме сместување за одредени временски периоди, што тогаш беше нов концепт. Земјиштето беше евтино, а исто така и

работната рака, но мештаните сѐ уште не можеа да си ги дозволат цените

коишто сакавме да ги наплатуваме за куќите - вили и кондоминиуми, така ги

викавме - па ни текна да донесеме многу Британци од средната класа кои

би ги купиле во рок од една недела.

„Тоа помина непречено, но тогаш сфативме дека им треба

занимација...особено навечер. По цел ден можеа да лежат на плажа со

жените или девојките, но потоа сакаа да го прават она за што им

сугерираше телесниот часовник дека е време... пијалак по работа. Затоа

околу вилите, хотелите и блоковите со апартмани изградивме барови, ресторани и дискотеки, коишто беа новитет тогаш.

„Британците во тоа време заработуваа десетпати повеќе од локалните

шпански момци, па не помина долго пред девојките да сфатат во што е

штосот. Немавме избор освен да соработуваме со нив. Ако не им

дозволевме да влезат во нашите барови, ќе се моткаа надвор и ќе ги

вознемируваа жените што дошле на одмор и ќе ја поткупуваа полицијата за

да не ги преместува.

„Или, уште полошо, ќе отидеа во конкурентски бар, каде што ќе бидат

добредојдени и ќе ни ги однесеа муштериите. Единственото разумно

решение беше да им дозволиме да влезат, за да им прават муабет на

муштериите и овие да им купуваат пијачки. Со тек на време се ослободивме

од макроата, за што девојките ни беа благодарни.

„Но најважно би беше да имаме гости во локалите. Муштериите што

седеа на шанк трошеа повеќе од оние на масите, а понекогаш шанкерските

столчиња беа зафатени со девојки кои со часови пиеја чаша вода, па

моравме да им наплаќаме што ни ги користат баровите како канцеларии. На

крајот смисливме аранжман на работа кој беше прифатлив за сите

засегнати, којшто функционираше добро, но времето и ситуациите се

менуваат, а бизнисите мора да се менуваат со нив.

„Денес многу од девојките работат во летните месеци за да си ги

подмират универзитетските трошоци. Некои пак можеби сакаат нов

автомобил или патување во САД... а дел од емигрантките сакаат можност

да им праќаат пари на своите семејства за да им помогнат... или пак да ги

донесат тука и да се обединат како семејства. Многу од нив штедат за да ги

донесат родителите, па дури и сопрузите тука.“

„Но, тоа е погрешно, зар не, тато?“

„Што тоа?“

„Проституцијата... Заработувањето од девојки коишто ги продаваат

телата...“

„Законот вели дека во некои земји е... а во некои не е. Проституција, проститутки...ужасни зборови, зарем не? Знам дека зборовите се само

зборови, но не е така. Зборовите знаат да повредат. Еден ден ќе ти

раскажам за моето детство. Верувај, навистина повредуваат. Тие зборови

имаат набој од однапред замислени идеи којшто во минатото го направиле

луѓето од средната класа со безбедни работни места. Жените коишто

никогаш во животот не морале да работат и мажите коишто ги користеле

девојките навечер, откако во текот на денот ги проколнувале. Една мудра

жена на средни години еднаш ми кажа на темата за сексуалните

работнички, ’По тој пат тргнуваат многу жени во потрага по Божјата милост.‘

Те преколнувам, Дејзи, не заборавај дека си родена со привилегии. Твојата

положба во животот не е нормална... Си можела да се родиш како убава

бегалка без скршена пара. Што би дала тогаш за храна и сместување?

Размисли убаво за тоа... Твоите заклучоци може да те изненадат.

„Како и да е, веќе се обидов да објаснам дека ќе пропадневме ако не

соработувавме во тоа време со нив - но тоа сѐ уште е точно. Мажите сакаат

да легнат нешто кога се на одмор. Зачудувачки е, нели, тоа што дури и овие

прости девојки без скршена пара може да го обликуваат бизнисот? Сепак, единственото нешто што се има сменето е причината поради која девојките

сакаат пари. Во шеесеттите, тоа беше за основните потрепштини во

животот, а сега често е за луксузи...освен во случајот со бегалците, нормално. Дали е погрешно да им се помага на луѓето да ги достигнат

своите цели? Зарем не е подобро да не се критикува некој, освен ако

искрено не можеш сам на себе да си кажеш дека си бил во негова кожа?

„Јас мислам дека не е погрешно да се најде разбирање и да се направи

обид за помош, особено кога луѓето што донесуваат закони се истите тие

коишто седат по баровите навечер, движејќи ја нагоре раката ставена на

голата нога на убавата, млада непозната жена што седи до нив. Повеќето

луѓе се лицемери, пиле. Сите се со девизата ’Прави како што ти велам, не

како што правам јас.‘ Ти си уште млада, а јас сакав да те заштитам од

поникаквата страна на животот, како што направив и со мајка ти, но сфатив

дека сум погрешил. Ти работиш во фирмата, а Андалузија не е голема. Сега

кога живееш тука и имаш активна улога во заедницата, прашање на време

беше кога ќе дознаеш за репутацијата на нашето семејство.“

„А, што друго може да слушнам?“ Таа се престори во уво. Татко ѝ

никогаш не зборувал така отворено со неа за неговото семејство, за

минатото или пак за неговите деловни интереси. Меѓутоа, таа повеќе се

шокираше од себе, отколку од него. Очекуваше да биде етички понадмена, но дозна дека не е. Таа исто така сфати дека децата на училиште зборуваа

малку повеќе од вистината, не дека тоа нешто менуваше во нејзиното

размислување за нив - тие сепак сакаа да го навредат нејзиното семејство и

тоа беше доволно, независно дали имаа право или не.

Џон воздивна. „Па, исто така порано, девојките сакаа да пушат трева или

дрога. Многу од нив беа од Мароко, а најдобрите трева и лесен хашиш

доаѓаа од таму... отаде водата, всушност, од Кетама. Треба да имаш

предвид дека девојките ги гледале мажите во нивните семејства како го

пушат тоа цел живот и дека било поевтино од пиво и побезбедно од

домашна ракија. Така започнале и Моќта на цвеќето, Џими Хендрикс и

хипиците. Поседувањето дрога беше кривичен престап во Британија, и тука

исто, но локалната полиција го вртеше погледот.

„Така, девојките пушеа, и делеа со клиентите... а ни доаѓаа и итри

хипици, само за „сцената“, како што велеа тие. Беше неизбежно тоа, почнавме да снабдуваме со дрога, прво девојките, а потоа и другите. Можам

да ти кажам дека тоа беше профитабилно!

„Ќе испратевме комбе ’транзит‘, како за кампување, на еден месец во

Мароко, па додека движеше низ Кетама, ќе исчезнеше една недела.

Фармерите ќе го расклопеа возилото, ќе го наполнеа со четиристотини или

петстотини килограми дрога и повторно ќе го склопеа. По еден ден веќе се

продаваше тука. Во просек дававме еден грам за една фунта, така што во

тоа време тоа беа половина милион! Сето тоа за дадени само педесет

илјади!

„Проблемот беше во тоа што беше толку исплатливо, па и други се

обидоа да си пробијат пат. Со години се боревме со конкуренцијата... така го

застрелаа Пако. Јас бев застрелан двапати, во други прилики, а уште

десетина пати се имам спасено од повреди. Сепак, дрогата никому не

наштети. И јас пушев, а сигурно и мајка ти има пушено пред да се земеме.

Се оттргнавме од дрогата кога почнаа со неа да работат хемичарите. Во ред

беше да се земе малку кокаин или спид, па дури и трип, но кога почнаа да

ги засилуваат основните дроги, ние се повлековме.

Сега контролата ја имаат главно Ирците и Русите, а ние ги оставаме да

работат. Тие постојано се стрелаат или креваат во воздух... Нема фајде од

тоа... не е за мене и за моето семејство, но нема да порекнам дека и ние го

работевме тоа едно триесет години, ако не и подолго.

„Што друго имаше..? Шверцувавме цигари во Обединетото Кралство, каде што владата ставаше толкави даноци, што просечниот пушач не

можеше да си купи вистински цигари. Па, коцка... многу се занимаваме со

тоа. Имаме локации каде што познати клиенти може да се обложуваат на

коњски трки и слични работи... главно британски трки, иако интернетот го

консумира и тоа... Имаме локали со стриптиз, но не сме вклучени во друг

вид на порнографија... Не работиме со оружје, освен она за наша лична

заштита. Може да се каже дека правиме од сѐ по малку, но ништо

екстремно... барем не повеќе.

„Дали ти одговорив на прашањата?“

„Да... ми кажа многу работи за кои треба да размислувам... Можеш ли да

ми направиш список како минатиот пат?“

„Да, ако сигурно сакаш. Само дај ми неколку дена и не го изнесувај

надвор од дома.“

Таа се качи горе, во својата канцеларија, зашеметена. Сепак, поголемиот

дел од работите што ги кажуваа за нејзиното семејство биле вистинити.

Кога падна врз вртливото столче крај нејзиното биро, не знаеше како да

го протолкува тоа што го слушна. Се јави во кујната да пратат кафе и колач, се навали на столчето и ги качи нозете на бирото. Си ги анализираше

чувствата и се изненади кога откри дека нималку не е разочарана. Татко ѝ

образложи што и зошто се случувало, а тоа нејзе навистина ѝ имаше

логика. Порано, пред да се роди, времето било поинакво. Татко ѝ, а

несомнено и мајка ѝ, се соочувале со предизвици и се справувале со нив на

најдобриот начин за кој биле способни. Лесно беше да се критикуваат

луѓето за своите постапки, но како нејзините деца ќе го оценат нејзиниот

начин на справување со проблемите со коишто би се соочила? Со милост, се надеваше таа, но зарем не го сакаат сите тоа? Сепак, таа знаеше дека

не секогаш работите излегуваат така.

Едвај чекаше да го види новиот список од татко ѝ и да се зафати со

луѓето коишто работат во бизнисите на тој список. Сѐ се чинеше многу

повозбудливо од ’легалниот список‘.