Читать книгу To, co widzę bez ciebie - Peter Bognanni - Страница 8

Witaj, czytelniku. Powieść, którą właśnie skończyłeś, o mały włos byłaby nie powstała. Nie chciałbym dramatyzować, ale chwilami czułem, że nigdy nie uda mi się jej ożywić. Wiele lat trwało, zanim odnalazła swój głos, a z pewnością to by się nie powiodło, gdyby nie różni wspaniali ludzie. Zatem:

Przede wszystkim dziękuję Juanicie Bognanni za to, że przeczytała liczącą czterysta siedemdziesiąt stron wersję wstępną aż cztery razy. Cztery razy! I za to, że przez trzy lata wysłuchiwała przy obiedzie moich dywagacji na temat usług pogrzebowych. Dziękuję jej również za to, że zechciała mnie poślubić. Dość już powiedziałem? Zawsze będziesz moją pierwszą i najważniejszą czytelniczką.

Dziękuję Kathy Bognanni, która przeczytała więcej książek niż ktokolwiek mi znany i która bez ogródek przedstawiła mi wizję tego, czym moja powieść mogłaby być. Dziękuję Cecilowi Castellucci za odkrywczą rozmowę o literaturze dla młodych ludzi w tłocznym barze w Minneapolis oraz za polecenie mi agentki, która zmieniła moje życie. Dziękuję Kirby Kim, agentce nad agentami, za idealne prowadzenie i dodawanie mi odwagi, bym skończył tę powieść. Jestem szczęśliwy, że mam w tobie przyjaciółkę i wspólniczkę. Dziękuję też Brennie English-Loeb, Cecile Barendsma i wszystkim innym w Janklow&Nesbit.

Serdeczne podziękowania kieruję do Namraty Tripathi, mojej fenomenalnej redaktorki. Zrozumiałaś tę powieść lepiej niż ja, już kiedy po raz pierwszy rozmawialiśmy przez telefon, a także mobilizowałaś mnie i wspierałaś na każdym kroku. To był zaszczyt pracować z tobą. Dziękuję Lily Yengle, świetnej specjalistce od reklamy, oraz wszystkim w Dial Books for Young Readers.

Zacząłem pisać tę książkę w American Academy w Rzymie w najlepszym towarzystwie, na jakie artysta może liczyć. Dziękuję Academy oraz czytelnikom, którzy umożliwili mi to doświadczenie, bo poznałem tam kilku najwspanialszych ludzi na świecie, a także mogłem śpiewać w najciężej pracującym po tej stronie wzgórza Janikulum zespole grającym covery Sinatry.

Dziękuję kolegom i studentom z Macalester College, którzy inspirują mnie na co dzień. Do grona czytelników, doradców oraz psychiatrów amatorów należą: Tarik Karam, Matt Burgess, Nick Dybek, Ethan Rutherford, Hamlett Dobbins, Peter Livolsi i Alex Albright.

Dziękuję mojemu guru, i ojcu, Salowi Bognanni, oraz Markowi Bognanni, najinteligentniejszemu człowiekowi, jakiego znam. Dziękuję wszystkim Bognannim i Rhynasom za miłość i nieugiętą wiarę we mnie.

A na koniec dziękuję Romanowi Bognanni: pisałem tę książkę w szpitalu, gdy się urodziłeś, patrząc na twoją maleńką twarzyczkę i zastanawiając się, czy uda mi się jeszcze kiedykolwiek ukończyć jakąś powieść. Teraz już wiem: muszę tylko spojrzeć na siebie tak, jak ty na mnie patrzysz, a potem zasiąść przed komputerem. Nie mogę się doczekać opowieści, które będziesz tworzył.