Читать книгу Kobiece drogi. Polskie bohaterki II wojny światowej - Piotr Tomasz Kubicki - Страница 9

Najpierw tatuś przepadł gdzieś bez wieści,

a potem los obrócił się przeciwko nam.

Tej nocy nie zapomnę nigdy.

Nad ranem, choć słońce jeszcze skrywało się

za ciężką masą chmur,

a my leżałyśmy pogrążone w głębokim śnie,

drzwi do mieszkania niemal wypadły z zawiasów.

Aufmachen! Aufmachen!

Widziałam mamę, tę piękną i łagodną kobietę,

jak nerwowo zerwała się na równe nogi. A ja?

Ja miałam siedem lat, moja twarz zalała się łzami.

To mnie prześladuje, że wiem…

Jedna drugą za rękę trzymała.

Zuzanna