Читать книгу Zoroaster. Gwiazdy umierają w milczeniu - Rafał Dębski - Страница 4

Sylwetka niezwykłego kolosa wypłynęła niespodziewanie zza niedalekiego wzgórza. Zdawała się zasłaniać pół zielonkawo-fioletowego nieba. Stwór, rozciągnięty jakby na niewidzialnych niciach, zawisł kilkanaście metrów nad powierzchnią jeziora, niczym drapieżnik wypatrujący ofiary. Adam złapał się na tym, że określił aktywność organizmu, stosując ludzką miarę i wyobrażenia. Tymczasem stworzenie nie posiadało zmysłów wzroku, słuchu czy węchu w takim sensie, jaki mógł być zrozumiały dla kogoś wychowanego i stale mieszkającego na planetach Układu Głównego czy w koloniach. Jak ochrzcili to coś tutejsi naukowcy? Spiagot. To był akronim nazwisk odkrywców tego gatunku, Spiariniego i Gotina. Zwierzę miało niezliczone, biegnące wzdłuż ciała rzędy wyrostków, dzięki którym skanowało otoczenie. Te narządy pełniły także szereg innych funkcji, ale jak do tej pory nie zdołano jeszcze wszystkich określić. Nic zresztą dziwnego, gdyż świat, na którym żyły spiagoty, został odkryty stosunkowo niedawno; wiązano z nim wprawdzie spore nadzieje, jednak dopiero półtora roku temu została tutaj założona placówka badawcza z prawdziwego zdarzenia.

Zwierzę drgnęło, jego ciało przeszedł spazm. Ruszyło w stronę brzegu, wprost na znieruchomiałego człowieka.

Adam błyskawicznie wdusił czerwony przycisk w płytce na piersi skafandra. Spiagot, który już zaczął zwijać się, aby dosięgnąć intruza, znieruchomiał, stracił zainteresowanie obcą istotą. Przypominał w tej chwili niedosmażony naleśnik, który wylądował na stole, zwisając jedną częścią poza krawędź blatu. Po chwili szarawe ciało znów zaczęło przypominać gigantyczny dysk. Tylko wyrostki kręciły się czujnie.

Jednak nie budowa organizmu czy sposób polowania albo narządy zmysłów były w przypadku spiagotów najbardziej zadziwiające. Ostatecznie na wielu planetach można było spotkać nieprawdopodobne i dziwaczne formy życia. Szczególne zainteresowanie naukowców spiagotami miało inne podłoże. Chodziło tu o sposób poruszania się, a raczej umiejętność pływania w powietrzu, w warunkach grawitacji dwuipółkrotnie większej niż standardowa.

– Trzydzieści dwie tony – rozległ się w słuchawkach cichy głos. – Tyle ważyłby na Ziemi. Tutaj trzeba to pomnożyć przez dwa przecinek pięćdziesiąt cztery.

Adam odwrócił się. Nie słyszał zbliżającego się egzobiologa, ale nie było w tym nic dziwnego – skafander skutecznie tłumił wszelkie odgłosy, jeśli nie ustawiło się mikrofonów zewnętrznych przynajmniej na jedną ósmą mocy. A mężczyzna chciał być sam, przemyśleć kilka spraw, w ogóle wyłączył więc nasłuch.

– Piękna sztuka – powiedział naukowiec, stając obok Adama i zadzierając głowę. – Nie uważa pan, komandorze?

Zagadnięty nie odpowiedział. Jemu wielki organizm przypominał coś w rodzaju gigantycznej rozgwiazdy, tyle że pozbawionej ramion. Wyrostki potęgowały to wrażenie.

– Piękna sztuka – powtórzył głośniej Boranin. – A co pan o tym sądzi?

– Piękna – odparł bez entuzjazmu Adam.

Egzobiolog roześmiał się.

– Kiedy pan już przywyknie, łatwiej dostrzeże urodę spiagotów. Na początku każdemu wydają się odrobinę niewydarzone, a przy tym przerażające.

Adam spojrzał na Boranina. Uczony wpatrywał się w polujące zwierzę, a jego usta poruszały się bezgłośnie, jakby zachęcał ulubionego psa do wykonania efektownej sztuczki.

– Nie uważam, żeby ta istota była niewydarzona. Zbyt zwinnie się porusza. Ale trochę przerażająca jest z całą pewnością.

Boranin skinął poważnie głową. Bańka hełmu zakołysała się przy tym ruchu zabawnie. W rozdętych skafandrach, chroniących przed ciśnieniem i zabójczym promieniowaniem purpurowego w tej chwili słońca, ludzie wyglądali pokracznie, jak tandetne zabawki dla dzieci.

– Na naszym Zoroastrze spiagoty są tym, czym my na Ziemi – powiedział naukowiec. – Królami stworzenia. Może nierozumnymi, działającymi na ślepo, korzystającymi z dostępnych zasobów bez najmniejszej refleksji, ale niewątpliwie bez reszty władającymi tym światem.

– Nierozumnymi królami stworzenia? – Adam milczał przez chwilę, zanim dodał: – Ludzi też można było niegdyś oceniać w taki sposób.

Spiagot odpłynął dostojnie, zatrzymał się jeszcze na chwilę, jakby coś dostrzegł, a potem powoli zniknął za wzgórzem.

– Trzeba wracać do bazy – mruknął naukowiec. – Za kwadrans wzejdzie drugie słońce, potem pojawi się Valhalla, a wtedy...

Nie dokończył. Nie musiał. Każdy, kto przybywał do obcego świata, musiał przejść kurs zapoznający go z zasadami jego funkcjonowania. W przypadku Adama kurs był wprawdzie znacznie przyśpieszony i bardzo intensywny, ale nie znaczyło to wcale, że mniej dokładny. Drugie słońce samo w sobie nie byłoby może niebezpieczne, ale jego promieniowanie połączone z widmem gwiazdy głównej, siłą przyciągania gazowego olbrzyma oraz strukturą miejscowych skał, powodowało interferencje skutkujące zdumiewającymi oraz zabójczymi efektami sejsmicznymi, a przy większym natężeniu mogące niekorzystnie oddziaływać na ludzki mózg. Było coś więcej na ten temat w materiałach szkoleniowych, ale w tej chwili Adam nie mógł sobie przypomnieć, co konkretnie.

– Ta planeta jest niesamowita – powiedział.

– Księżyc – poprawił go Boranin.

Adam spojrzał w górę. Gazowy olbrzym znajdował się teraz poniżej linii horyzontu, jego ciężka sylwetka nawiedzała inne rejony nieba.

– Tak, księżyc – mruknął. – Łatwo o tym zapomnieć. Tak czy inaczej, to niesamowite miejsce.

– Chyba każdy obcy świat jest taki dla przybysza z zewnątrz – odparł Boranin. – Wszystkie planety i księżyce mają swoiste, niepowtarzalne właściwości. Pan, komandorze Bartold, na pewno widział już w życiu parę planet. Przy pana profesji to chyba naturalne.

– Fakt – przyznał Adam. – Nie ma dwóch takich samych globów, do każdego trzeba przywyknąć. Tyle że do niektórych przyzwyczaja się trudniej niż do innych. Czasem pierwsze wrażenie bywa bardzo mylące.

Przypomniał sobie zielone połacie Kardanu, soczystej na pozór planetki, pełnej niesamowitych lasów, uroczysk, rzek i jezior. Tyle że piękna barwa nie pochodziła od nasycenia chlorofilem, ale od soli metalicznych, a woda nie była wodą lecz mieszaniną kwasów. Wszystko wyglądało bajecznie. Z daleka i na pierwszy rzut oka, bo już po kilkunastominutowym pobycie na powierzchni zieleń przestawała wydawać się taka zielona, a drzewa, będące wybrykiem natury skutkiem kombinacji gwałtownej erozji skał i gleby oraz aktywności miejscowych mikroorganizmów, zaczynały zwyczajnie straszyć.

Na dobrą sprawę jedynie Ziemia i planety do niej podobne okazywały się do wytrzymania na dłuższą metę, a wszystkie inne tylko wtedy, gdy zostały chociaż wstępnie sterraformowane. Ten księżyc mógł kojarzyć się z Tytanem krążącym wokół Saturna z czasów, zanim człowiek zagospodarował go wedle własnego uznania i przystosował do swoich potrzeb. Tyle że na Tytanie, przed osiedleniem się ludzi, nie istniały bardziej rozwinięte formy życia.

– Chodźmy. – Boranin odwrócił się. Spiagot znów wychynął zza pagórka, pływał teraz w powietrzu, ledwie dostrzegalnie poruszając wyrostkami. – Jak trzeba, to trzeba. Zaraz do naszego starego, dobrego Thora – wskazał coraz jaśniejszy krążek na niebie, które zmieniło teraz odcień na zielono-pomarańczowy – dołączą Fenrir i Valhalla. Wtedy zacznie się piekło.

Ruszyli pod górę, w stronę odległej o trzysta metrów kopuły mieszczącej śluzę powietrzną. W warunkach zwiększonego ciążenia każdy krok w niewygodnym skafandrze wymagał sporo wysiłku. Adam pomyślał z wdzięcznością o egzobiologu, który się tutaj pofatygował, zamiast po prostu wezwać go przez radio i zrugać za nieostrożność. Człowiek zawsze pozostaje człowiekiem, niezależnie od miejsca we wszechświecie. Wszędzie można spotkać życzliwych i oschłych, uprzejmych i opryskliwych...

Rozmyślania przerwało komandorowi drżenie gruntu pod stopami.

– Chodu! – krzyknął Boranin, rzucając się do biegu. – Mamy pecha, to przedwczesne interferencje!

Adam poszedł w ślady egzobiologa, zauważając mimochodem, że termin „bieg” stanowi w tym wypadku spore nadużycie semantyczne. W zasadzie poruszali się niewiele szybciej niż do tej pory. Ale zawsze to była jakaś iluzja prawdziwego działania. A poczucie, że się coś robi jest czasem ważniejsze od sensu samej czynności.

Drżenie narastało. Zapowiadało wschód fioletowego słońca. Takie zjawisko, jak zbyt wczesne ruchy gruntu, zdarzało się bardzo sporadycznie, jednak należało się z nim liczyć. Minerały zawarte w skałach pod stopami o wiele wcześniej niż zazwyczaj odpowiadały na daleką pieśń gwiezdnego towarzysza głównego słońca układu.

Dysząc ciężko, dopadli ceramitowej podmurówki śluzy. W otwartych drzwiach czekała już na nich Elza, główny inżynier stacji.

– Rozum wam odebrało? – warknęła, z rozmachem waląc dłonią w płytkę alarmowego mechanizmu zamykania.

– Nie czepiaj się – głos Boranina był spokojny, kojący nawet. – Fioletowy szatan wzejdzie dopiero za dziesięć minut. Kto mógł przewidzieć, że skały już się wzbudzą akurat dzisiaj?

Śluza powoli wypełniała się mieszanką gazów, nad włazem prowadzącym w głąb stacji wciąż paliło się czerwone światełko. To była dopiero pierwsza faza procedury przejścia. Na razie ich skafandry miały zostać odkażone. Adam poczuł szarpnięcie, kiedy strumienie zabójczej dla miejscowej mikroflory i fauny mieszanki uderzyły ze wszystkich stron. Niby w temperaturze o dobre dwieście pięć stopni wyższej niż na zewnątrz wszystkie i tak powinny zginąć, jednak siła i zdolności przetrwania niektórych gatunków nieraz już potrafiły zaskoczyć człowieka.

– Nie czepiam się. – Elza nadal była rozdrażniona. – A na pewno nie naszego gościa. Komandor Bartold nie musi wiedzieć wszystkiego. Ale ty powinieneś zachować ostrożność, Noelu. Po co wylazłeś? Dzieje się to rzadko bo rzadko, ale przecież nigdy nie wiadomo, kiedy nastąpi wzbudzenie. A ty pozwoliłeś, żebyście stali tam, gruchając niczym para kochanków. Bywasz czasami niesamowicie bezmyślny!

Skafander wydął się jeszcze bardziej niż na zewnątrz, mocniej zaczął krępować ruchy – niechybny znak, że zakończyła się druga i trzecia część procedury, a w śluzie zapanowało normalne ciśnienie. Adam zaczął wydobywać się z rozdętego ubioru, rozpiął kryzę hełmu, zdjął przezroczystą banię i z ulgą odetchnął normalnym powietrzem. Normalnym... Natychmiast nadleciała refleksja: przecież to takie samo powietrze, jakim oddychał do tej pory w skafandrze. Na obcej planecie o atmosferze złożonej głównie z azotu, metanu i helu, tlen był wprawdzie produkowany z dostępnych tutaj surowców za pomocą syntetyzera, ale także w ogromnej mierze odzyskiwany z dwutlenku węgla przez układy recyklingu. Ta druga opcja wykorzystywana była także w ubiorach ochronnych, które poza plecakowym zapasem tlenu zawierały system filtrów. Lecz dzięki poczuciu, że nie przebywa się już w ciasnym kokonie, że można swobodnie rozprostować kości, odnosiło się wrażenie, że powietrze na zewnątrz jest o wiele świeższe.

Lekko spocony ze zdumieniem stwierdził, iż jako pierwszy poradził sobie z niewygodnym strojem. Elza i Boranin czekali na pomoc automatów. No tak, im nie chciało się podejmować wysiłków, skoro czasami po kilka razy dziennie musieli się pakować w ubiór ochronny. Roboty zaczęły działać z opóźnieniem, gdyż roztargniony egzobiolog zbyt późno przypomniał sobie, że trzeba je uruchomić, a Elza miała utrudniony dostęp do panelu z uwagi na stojących obok siebie mężczyzn. Wysięgniki sprawnie wykonały pracę, naukowcy wyszli z ubiorów prawie jednocześnie. Kobieta potrząsnęła głową, a jej rude, niezbyt długie włosy zafalowały. Miała mały, kształtny nos, zielone oczy i wargi wykrzywione w wiecznym grymasie ni to rozbawienia, ni rozdrażnienia.

– Jesteś osłem, Noelu – oznajmiła.

Boranin spojrzał z uśmiechem na Adama.

– Wścieka się, bo nie cierpi zakładać kombinezonu. Walter zrobił ci numer, co? – zwrócił się do Elzy. – Skorzystał z przywileju dowódcy, żeby wysłać cię jako ubezpieczenie? Przecież miał iść Robert.

– Odczep się – syknęła.

Ruszyła do wyjścia, wyładowując złość na przycisku przy przesuwanych drzwiach. Odjechały bezszelestnie na bok, ukazał się krótki korytarz prowadzący do windy. Adam spojrzał na kołyszące się biodra kobiety opięte matowym, ciasnym kombinezonem. Noel podchwycił jego spojrzenie, westchnął ciężko.

– Jest tak samo wredna jak śliczna – szepnął. – Aż żal.

Elza odwróciła się, zgromiła go wściekłym spojrzeniem.

– A słuch ma jak nietoperz – dodał naukowiec. – Czasem mam wrażenie, że pochodzi z innego świata. Albo może raczej z innego gatunku.

Delikatne drżenie podłogi sygnalizowało, że na zewnątrz szaleje burza, a nawet coś od burzy groźniejszego – niesamowite, właściwe tylko dla tego świata trzęsienie ziemi. System amortyzatorów grawitacyjnych chronił bazę przed zniszczeniem, nie był jednak w stanie zupełnie wytłumić wstrząsów.

– Następnym razem obejrzymy sobie ten spektakl w obserwatorium – powiedział Boranin. – Naprawdę jest na co popatrzeć.

Adam z roztargnieniem skinął głową. W milczeniu zjechali na poziom mieszkalny, ruszyli długim korytarzem.

Stacja w niczym nie przypominała tych, które umiejscawiano w pobliżu Układu Głównego. Tamte były o wiele bogatsze w wyposażenie, które miało służyć dobremu samopoczuciu członków załogi, wszędzie widać było panele bezdotykowe, praktycznie w każdym miejscu istniała możliwość wywołania ekranu holograficznego. Tutaj w korytarzu był zaledwie jeden monitor, w dodatku wyposażony w zwykły plazmowy generator obrazu, przez co odbiór pozostawiał wiele do życzenia. Zresztą, chyba i tak nikt z niego nie korzystał, sądząc po cieniutkiej warstwie kurzu pokrywającej pulpit sterowniczy. Podobnie było w przypadku pokoi. Miejsce wygodnych łóżek zajmowały tutaj zwyczajne koje, niewiele odbiegające od tych, jakie spotykało się na małych jednostkach wojennych patrolujących odległe rejony dominium federacji. W centrali znajdowała się końcówka komunikatora dalekiego zasięgu. Był to egzemplarz starszego typu, niezapewniający członkom zespołu możliwości korzystania zeń z własnych kwater, co było akurat zrozumiałe – nowoczesny sprzęt z pewnością dawał więcej możliwości, zapewniał lepszy odbiór i nadawanie, ale jak każda nowa technologia niezwykle często okazywał się zawodny. Dlatego na każdej stacji oprócz nowoczesnej końcówki komunikatora montowano jako zabezpieczenie sprawdzony sprzęt poprzednich generacji. Tutaj nie silono się na zapewnienie komfortu, gdyż odległość Zoroastra zarówno od Układu Głównego, jak i najbliższego portalu międzygwiezdnego była zbyt wielka, aby rząd wraz ze sponsorami chcieli inwestować spore środki tylko i wyłącznie dla zaspokojenia potrzeby luksusu. Ci, którzy zdecydowali się przylecieć aż tutaj byli tego świadomi. Tak samo jak faktu, że w razie poważnej katastrofy nikt nie udzieli im pomocy w przewidywalnym terminie.

Adam westchnął w duchu, rzucił okiem w bok na Noela, a potem znów zawiesił wzrok na podążającej z przodu Elzie.

Poszli pod wspólny prysznic. Przebywanie w ochronnych kombinezonach z jakiegoś powodu skutkowało wzmożonym poceniem się zaraz po ich zdjęciu. Coś musiało być nie tak albo z kompozytową tkaniną poszycia, albo z systemami filtrującymi.

Oczywiście, wspólny prysznic oznaczał, że Elza udała się do części przeznaczonej dla pań, a Noel z Adamem weszli do obszernej kabiny męskiej. Mieszanka drobin wody, środka myjącego i powietrza pieściła skórę ni to ciepłą bryzą, ni zwyczajnym wilgotnym podmuchem.

– Oszczędność posunięta do granic absurdu – zauważył Adam. – Chyba macie tutaj porządny sprzęt do pozyskiwania wody?

– Niby tak. Tym bardziej że w końcu są na księżycu bogate złoża lodu zaledwie kilkadziesiąt metrów pod powierzchnią. A jednak okazało się, że wydajność aparatury jest o wiele mniejsza niż przewidywano. Ktoś coś źle poustawiał, a teraz nie da się z tym nic zrobić. No i syntetyzer dali nam chyba z poprzedniej epoki, bo wciąż się zapycha. Gdyby nie porządny obieg zamknięty byłoby jeszcze trudniej i oszczędniej. Pan pewnie nie jest przyzwyczajony do takich warunków?

– Przeciwnie – Adam uśmiechnął się. Podmuch z wilgotnego stał się suchy i gorący. Po chwili wyszli spod prysznica. – Na jednostkach wojskowych, szczególnie dalekiego zwiadu, bywa jeszcze trudniej.

– Latał pan w dalekim zwiadzie? – Bartold dostrzegł w oczach naukowca podziw. – To coś niesamowitego. Moje młodzieńcze marzenie.

Adam roześmiał się.

– Młodzieńcze marzenie, mówi pan? Zapewne. Wielu chłopców śni o takiej pracy. Ale twarda rzeczywistość kopie człowieka w tyłek pancernym butem. Tyle w tym wszystkim romantyzmu, co w zakurzonym kubku ze spleśniałymi fusami. Przez zabawę z głęboką przestrzenią zginęło mi gdzieś dobre dwadzieścia pięć lat. I to mimo całego buforowania czasoprzestrzeni oraz innych takich zabiegów. Po którejś kolejnej podróży stwierdziłem, że moi dawni koledzy, siedzący już na wysokich stanowiskach, zdążyli posiwieć, porządnie podtatusieć, dostali brzuszków, a ja wciąż jestem piękny i młody... No, w każdym razie młody na pewno.

– To musi być... – Noel urwał nagle, położył palec na ustach, przywołał Adama gestem.

– Tam popatrz – tchnął mu w ucho, porzucając na chwilę oficjalne formy i wskazując lustro w rogu.

Adam posłusznie skierował wzrok we wskazanym kierunku. Ujrzał szczupłe plecy, zgrabne biodra, jędrne pośladki i długie nogi rudowłosej piękności.

– Cudeńko, prawda? – wyszeptał Boranin.

Bartold skinął tylko głową. Kobieta była rzeczywiście zjawiskowo piękna. Kiedy odwróciła się bokiem, ukazując wzgórza piersi, Noel z wrażenia wciągnął gwałtownie powietrze. Adam zerknął na niego z ukosa. Ciekawe, co by na to powiedziała żona egzobiologa.

– Że też marnuje się przy tym swoim Walterze – mruknął tamten.

Jego ciemne, prawie czarne oczy zaszły z lekka mgłą, w rozchylonych ustach ukazał się koniuszek języka. Był przystojny, wysoki, w miarę dobrze zbudowany, krucze włosy okalały męską twarz, jednak czegoś mu brakowało. To czuł nawet Adam, choć był przecież osobnikiem tej samej płci, najzupełniej niezainteresowanym grą genów i feromonów.

– Chodźmy – pociągnął towarzysza za rękę. – Zanim nas zauważy.

Elza z całą pewnością albo zdawała sobie sprawę, że była obiektem zainteresowania obu mężczyzn, albo zdołała nawet zauważyć ich spojrzenia, bo kiedy weszli do jadalni nazywanej tutaj – zupełnie jak na pełnoprawnej jednostce kosmicznej – mesą, obrzuciła ich pogardliwym spojrzeniem i takim samym skrzywieniem pełnych warg. Siedziała obok męża, mężczyzny średniego wzrostu o jasnoszarych oczach. Skronie miał przyprószone siwizną, a łysinka na czubku głowy była widoczna tylko wtedy, kiedy spojrzało się na nią od tyłu i z góry. Po prawej ręce dowódcy stacji zasiadł mężczyzna będący przeciwieństwem Waltera – wysoki, chudy i ponury mikrobiolog, Martin Gaut. O ile wszyscy inni członkowie zespołu na planecie, której ciążenie przekraczało wartość dwu i pół standardowych jednostek grawitacji, byli solidnej postury, nawet jeśli nie z racji konstytucji fizycznej to przez ciągłe przymusowe ćwiczenia podczas pokonywania oporu zwiększonej masy ciała, o tyle Gauta ten trening zdawał się nie dotyczyć. Wprawdzie urządzenia antygrawitacyjne bazy niwelowały nadmierne ciążenie do wartości jeden i pół, w porywach do jeden siedemdziesiąt pięć, ale i tak trzeba było w każdy ruch włożyć więcej wysiłku niż na globach zbliżonych masą do Ziemi.

Pomimo to Martin najbardziej przypominał ascetę ze średniowiecznej ryciny i tak się też zachowywał. Adam miał wrażenie, że ten człowiek musi mieć w swoim pokoju schowany różaniec, z którym modli się jeśli nawet nie codziennie, to na pewno często. Obok niego zasiadła żona – Sandra – kobieta uzupełniająca męża na zasadzie rażącego kontrastu – nieco przysadzista, o rozłożystych biodrach i pogodnym spojrzeniu. Włosy nosiła dość długie, jak na warunki tak daleko wysuniętej placówki – do ramion, a nawet nieco dłuższe. Upinała je zgrabnie grzebieniem hiszpańskim, co nadawało jej lekko filuterny, zalotny wygląd. Oczywiście, nie mogła równać się urodą z piękną Elzą, ale była na swój okrągły sposób bardzo atrakcyjna.

Na prawo od żony Waltera usadowiło się małżeństwo Sorensen. On zajmował się informatyką oraz fizyką grawitacji, ona była astrofizykiem i doktorem mechaniki grawitacji, a ponadto opiekowała się aparaturą recyklingu. Wszyscy wykonywali, poza obowiązkami wynikającymi ze specjalizacji, także inne prace. Czego jak czego, ale roboty w bazie nigdy nie brakowało. Szczególnie w takiej sytuacji... Adam szybko przebiegł wzrokiem pozostałe trzy pary, zatrzymał się na pustych krzesłach z lewej strony owalnego stołu. Cztery wolne miejsca. Inni podążyli za jego spojrzeniem, twarze z miejsca spochmurniały.

– Niech pan usiądzie – odezwał się Walter.

– Właśnie, właśnie – dorzucił natychmiast Noel, który zdążył już usiąść obok partnerki, postawnej brunetki o intensywnie, wręcz niepokojąco błękitnych tęczówkach. Adamowi przeleciało przez głowę, że to muszą być szkła kontaktowe albo implanty.

– Trzynasty przy stole – zazgrzytał Martin Gaut. – To zła wróżba.

Walter położył mu rękę na ramieniu.

– Daj spokój – powiedział z wymuszonym uśmiechem. – Nasz gość gotów jeszcze uwierzyć, że naprawdę wierzymy tutaj w przesądy. W naszych czasach...

– W naszych czasach bardziej niż kiedykolwiek należałoby wreszcie przestać udawać, że magia liczb nie istnieje! To zostało już naukowo potwierdzone!

– Nie należy mieszać faktu udowodnienia zjawisk synchronicznych z pojęciem magii. – Adam podszedł do stołu, przez chwilę zastanawiał się, które miejsce zająć. Najchętniej usiadłby tak, żeby być oddzielony od reszty wolnym krzesłem, ale byłoby to chyba niegrzeczne, a poza tym automatycznie wyizolowałby się z grupy. Miał do wyboru bezpośrednie towarzystwo wysokiej blondynki po prawej stronie albo niskiego bruneta z pokaźnym nosem po lewej. Wybrał oczywiście blondynkę. – To, że coś zostało matematycznie obliczone nie oznacza jeszcze, że w ogóle istnieje.

– Matematyka jest zasadniczo nieomylna – odezwał się niski brunet. Adam wiedział, że jest astrofizykiem, a jego żona lekarzem.

– Matematyka, owszem – odpowiedział z lekkim uśmiechem Adam – ale nie da się tego samego powiedzieć o człowieku.

– Święte słowa – poparł go Noel. – Powiedz, Grigoriju, ile znasz przykładów fałszywej interpretacji zarówno danych, jak i na pozór wzorowo przeprowadzonych dowodów?

– Trochę tego jest. – Niski wzruszył ramionami. – Ale co do zjawisk synchronicznych...

– Może wreszcie coś zjemy? – przerwała dyskusję blondynka. – Głodna jestem.

Walter machnął przyzwalająco ręką, wszyscy otworzyli stojące przed nimi połyskujące matowo pojemniki. Bartold pokiwał w duchu głową. Przynajmniej na to nie pożałowano funduszy. Nie skazano zespołu na jedzenie tylko i wyłącznie liofilizowanych, konserwowanych produktów podrzędnej jakości. Posiłki były tutaj naprawdę znakomite. Oczywiście, jak na warunki dalekiego kosmosu.

– Pani Tereso – Adam zwrócił się do blondynki – pani jest chyba z zawodu negocjatorem?

– Psychologiem – odparła z pełnymi ustami, przełknęła kęs, zanim dodała: – W zasadzie trafił pan w dziesiątkę. Niesłychanie często na tym właśnie polega moja rola. Na mediacjach. Już pan kojarzy, kto tutaj kim jest? Tylko proszę nie mówić, że zapamiętał pan od wczorajszego wieczora nasze imiona i profesje?

– Profesje niekoniecznie, ale imiona, czemu nie?

– Dwunastu osób? – spytała z niedowierzaniem, odkładając widelec. – Ja zazwyczaj gubię się już przy trzech nowo poznanych osobach.

– Chce pani, żebym to udowodnił?

Nie odpowiedziała, ale widać było, że chce. Przy stole zapanował lekki gwar, rozległ się szczęk sztućców. To też było coś innego niż na zwyczajnych placówkach. Tam posługiwano się jednorazową, higieniczną zastawą. Tutaj wyposażono ekipę w tytanowe łyżki, noże i widelce. Ważyły po prostu o wiele mniej niż przedmioty jednorazowego użytku – zapas jednorazówek dla kilkunastu osób zwiększyłby masę ładunku o ładnych paręset kilogramów.

– Dobrze. – Adam spojrzał na obecnych. – Zacznijmy od prawej: Grigorij, Zoja, Robert, Marie, Walter, Elza, Martin, Sandra, Alicja, Noel, Vlad i pani, Tereso.

Spojrzała na niego z pewnym podziwem.

– Przecież pierwszy raz zobaczył pan nas wszystkich przy stole, prawda? Nie mógł pan zastosować żadnej mnemotechniki. Poza tym widział nas pan wczoraj zaledwie raz i to nie wszystkich, bo Sandra z Alicją i Robertem byli akurat na zewnątrz.

– Niektórzy po prostu tak mają. W moim zawodzie tego typu pamięć bywa bardzo przydatna.

– W pana zawodzie? – Spojrzała na niego ze zmarszczonymi brwiami, nieco podejrzliwie. – A jaki jest ten zawód?

– Teresa, nieprzytomna byłaś na odprawie? – wtrącił się Vlad, który, wbrew pozorom, najwyraźniej nie był najzupełniej pochłonięty swoją porcją, ale przysłuchiwał się rozmowie. – Pan Bartold jest astronawigatorem. W tej robocie pamięć chyba rzeczywiście jest bardzo ważna.

Psycholog wyniośle spojrzała na męża.

– Byłam przytomna, ale jeśli i ty nie zasnąłeś, powinieneś pamiętać, że musiałam na chwilę wyjść.

– Tak à propos. – Vlad wychylił się, żeby spojrzeć na Adama. – Właściwie co się stało z pańskim statkiem?

– Anomalia przestrzeni. Niespodziewana anomalia.

– A dokładniej? Nie powie mi pan, że jakaś dziwna siła skierowała pana w rejon naszego cudownego układu.

– Dziwna nie. Po prostu uszkodzeniu uległa jednostka napędowa. Portal międzygwiezdny przy Alfie Carl II otrzymał przez to błędne koordynaty, trzepnął mnie w rejon Marco Polo, a tam... – Adam zawiesił na chwilę głos; zdał sobie nagle sprawę, że w jadalni zapadła cisza, a wszyscy utkwili w nim wzrok. – A to jest takie, z przeproszeniem, zadupie, że trudno się gdzieś ruszyć.

– Podobnie jak i tutaj – rzucił Grigorij. – Nie mógł się pan spróbować dostać w jakiś mniej zapluty rejon?

– Mówiłem, że wysiadła jednostka napędowa. Zasilanie awaryjne pozwoliło mi dotrzeć w pobliże Marachii. Chwała Bogu, że jest tutaj jakaś baza, bo inaczej musiałbym włączyć nadajnik alarmowy i hibernować, a to naprawdę okropność.

– Chwała Bogu? – podchwycił natychmiast Martin. – Pan jest wierzący?

– A zna pan jakiegoś wierzącego astronawigatora dalekiego zwiadu? – zaśmiał się Adam.

Gaut skrzywił się z niesmakiem, wrócił do posiłku.

– Dyżur kończę za cztery godziny – powiedział Walter. – Chciałbym, żeby przyszedł pan do mojej kwatery, komandorze Bartold. Musimy omówić parę spraw. I będę miał do pana wielką prośbę.

– Oczywiście – Adam skinął głową.

Zabrał się do jedzenia. Zastanawiał się przez chwilę, po którym z nieboszczyków odziedziczył sztućce. Nie miało to, oczywiście, żadnego znaczenia, gdyż wszystkie zostały dokładnie wysterylizowane, ale mimo to poczuł się odrobinę nieswojo.

Walter rozmawiał półgłosem z Gautem, Elza siedziała z naburmuszoną miną, a Sandra drwiąco popatrywała na obu mężczyzn. W pewnej chwili Martin, chcąc powiedzieć coś bardziej dyskretnego, położył dowódcy rękę na ramieniu. W tym samym momencie żona Waltera także postanowiła przekazać mu jakąś wiadomość, jej dłoń wylądowała na udzie męża. Ten spojrzał najpierw na jedno, potem na drugie, wstał i szybko wyszedł. Obcisłe kombinezony, które były na stacji strojem obowiązkowym i jedynym, w niczym nie przypominały swobodnych na ogół strojów członków załóg baz umiejscowionych w pobliżu centrum Federacji Międzygalaktycznej. Zostały wykonane z materiałów odpornych na brud i uszkodzenia, a właściwie na dobrą sprawę niezniszczalnych, jeśli się je odpowiednio użytkowało. Nanorurki tkaniny oczyszczały się w zasadzie same, wystarczyło zdjąć strój na parę godzin. Oczywiście, obcisłość kombinezonów także miała swoje wytłumaczenie. Każdy gram ładunku transportowanego przez portale zewnętrzne Galaktyki był dosłownie na wagę złota. Obszerniejsze ubrania oznaczały większą masę, czyli stawały się nierentowne. To była zupełna paranoja, regulaminy nie zmieniły się pod tym względem ani na jotę od wielu lat, ale właśnie dzięki tej idiotycznej oszczędności Adam mógł zobaczyć wzwód szefa projektu. Z podziwem pokręcił w duchu głową. Ciekawe, ile lat Elza i Walter byli małżeństwem? Pewnie przynajmniej z pięć przed wyprawą, bo przepisy w tym względzie były najzupełniej jasne. Przecież niektóre pary już po roku czy dwóch przestają na siebie reagować w ten sposób, a tutaj wszystko wskazywało na pełny rozkwit namiętności. Można by rzec, modelowy przykład małżeństwa skazanego na kilka lat życia w odległej bazie.

Nie wiedział, co skłoniło go, aby spojrzeć na siedzącą obok Teresę. Czyżby wykonała jakiś ruch, albo wydała mimo woli dźwięk? Nie był w stanie odgadnąć, ale zdążył zauważyć pełne niesmaku spojrzenie, zanim kobieta opuściła oczy i wpatrzyła się w na wpół opróżnione naczynie z obiadem.

Psycholog cierpiący na kompleksy seksualne? Dziwne. Nawet bardzo dziwne. Czyżby coś w rodzaju mizoandrii? A może problem dotyczy jeszcze czegoś innego?

– Jak to się stało, że Walter wypuścił pana na zewnątrz już następnego dnia po przylocie?

To pytanie padło, kiedy większość ludzi skończyła już jeść i zbierała się do wyjścia. Pytającą była Zoja, lekarz wyprawy.

– Byłem bardzo ciekaw tego świata – odpowiedział, domyślając się, do czego kobieta zmierza. – To fascynujące odnaleźć tak silne przejawy życia na azotowo-metanowej planecie... To znaczy, księżycu.

– Ale powinien pan przedtem przejść odpowiednie badania, uzyskać zgodę medyczną. Każdy z członków załogi musi odbyć testy co najmniej raz w tygodniu.

Spojrzał na nią uważnie. Miała smagłą, na pierwszy rzut oka ładną twarz o ostrych rysach. Przypominała nieco swojego partnera. Ta para była świadectwem, że mimo tysiącleci mieszania się ludów, mimo całego postępu i gromkiego wołania o tym, że wszyscy ludzie są w istocie rzeczy tacy sami, że nie istnieją różnice rasowe, ciągnie jednak swój do swego.

– Państwa przodkowie pochodzą z Kaukazu, prawda? – spytał nieco prowokacyjnie.

Potrząsnęła głową, skrzywiła się lekko.

– Podobno. Ale od pięciu lub nawet sześciu pokoleń moja rodzina mieszkała na Ganimedzie, a Grigorij urodził się w bazie marsjańskiej. Przedtem, o ile wiem, moi praprapra... i tak dalej dziadowie żyli w byłych Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnośrodkowej. Pan jest antropologiem?

– Podczas długich lotów, kiedy pełni się samotne dyżury, trzeba czymś zabijać czas. Jedni oglądają filmy, inni grają, jeszcze inni zajmują się jakąś nikomu niepotrzebną dłubaniną, jednak prędzej czy później każdy astronawigator sięga po słowo pisane, najpierw beletrystykę, a potem dzieła naukowe.

– Naprawdę? Wychodzi na to, że zwykły astronawigator... przepraszam...

– Nie ma za co.

Zdawał sobie sprawę, że niezręczność była zamierzona. Chciała go jednocześnie urazić, ale nie zrazić sobie ze szczętem. Dać do zrozumienia, iż prawdziwa nauka to coś więcej niż czytanie, a zarazem nie okazać totalnego lekceważenia.

– Wychodzi na to, że nawigator może zdobyć wszechstronne wykształcenie niejako przy okazji.

– Jeśli się tylko postara.

– Nie odpowiedział pan na pytanie. Dlaczego Walter pana wypuścił?

– Zdaje sobie pani sprawę, że astronawigatorzy, a szczególnie piloci dalekiego zwiadu, są poddawani najostrzejszemu reżimowi pod względem sprawności i zdrowia, prawda? Na jednostkach podróżujących w głęboki kosmos muszę być gotów w każdej chwili wyjść na zewnątrz, poza strefę ekranowaną przed promieniowaniem kosmicznym, muszę w razie potrzeby grzebać w obwodach pracującego generatora grawitacyjnego, co wiąże się z niebezpieczeństwem zasłabnięcia, a nawet zatrzymania akcji serca u zwykłego, nieprzygotowanego człowieka. Dla mnie wizyta na zewnątrz stacji w bezpiecznym kombinezonie ochronnym nie jest ryzykiem, lecz przyjemną odmianą po tygodniach spędzonych za sterami uszkodzonego statku. Tamto było prawdziwą drogą przez mękę.

Pokręciła głową z dezaprobatą, spojrzała Adamowi prosto w oczy. W tym momencie dotarło do niego, co z nią jest nie tak. Nie chodziło o jakąś nieregularność rysów twarzy, o skazę fizyczną. Miała czarne tęczówki, a w takich oczach mężczyzna spodziewa się ujrzeć ogień. Ciepły, serdeczny czy też odwrotnie: zimny i wyrachowany, ale zawsze ogień – płonący perwersyjnym wyzwaniem. Tymczasem wzrok Zoi był pusty. Oczy w ciemnej, atrakcyjnej oprawie zupełnie nie pasowały do twarzy kobiety.

– Mamy tu pewne żelazne procedury, których należy przestrzegać – powiedziała surowo. – Jestem odpowiedzialna za stan zdrowia członków załogi i wszystkich przebywających w bazie osób, w tym oczywiście także pana. Na mnie spoczywa odpowiedzialność za diagnozowanie i to ja w razie czego zostanę zapytana, dlaczego ktoś, kto nie posiada udokumentowanych wyników badań, przeprowadzonych w ciągu ostatnich siedmiu dni, został wypuszczony na zewnątrz. Jedyną moją obroną w takim momencie byłyby wydruki z automatu medycznego. Proszę na przyszłość o tym pamiętać. Może pan być sobie zdrowy jak młody bóg, ale lekceważenie regulaminu jest niedopuszczalne.

– Oczywiście – uśmiechnął się przepraszająco. – To już się więcej nie powtórzy. Nie pomyślałem o tym.

– Walter powinien pomyśleć – odparła nieco już łagodniejszym tonem. – Porozmawiam sobie z nim na ten temat.

W to Bartold nie wątpił. Zoja odeszła kołyszącym się nieco, charakterystycznym dla wzmożonego ciążenia krokiem. Dopiero w tej chwili Adam w pełni docenił grację, z jaką potrafiła poruszać się Elza.

Wyszli już prawie wszyscy, jeszcze tylko Sandra dopijała sok. Spojrzał na nią, ich oczy spotkały się. Kobieta skinęła mu leciutko głową, uniosła nieznacznie kąciki warg i wyszła, zanim zdążył odpowiedzieć w jakikolwiek sposób na ten miły, nieoczekiwany gest. Zebrał się w sobie, odetchnął głęboko, po czym jako ostatni opuścił jadalnię. Na korytarzu było już pusto. Wszyscy udali się do zajęć albo na zasłużony odpoczynek.