Читать книгу Anatomia Góry - Rafał Fronia - Страница 4

Nade mną nie ma nikogo, a mimo to coś szumi, dudni. Odwracam głowę. Dębieję.

Pędzi na mnie biała ściana. Potężna, jak z filmu o tanich efektach. Sztuczna, nierealna, w ogóle tu nie pasuje. Ale pędzi i wyje. Myśli zagłusza ryk. I ten mój krzyk:

– Laaawiiinaaa!

Rzuciłem się w prawo. Tam, gdzie lód przechodzi w skały. Jeden, drugi raz oplatam karabinek liną, kładę się, kulę, raki zabijam w lód, a kask z twarzą wtulam w skalne załomy. Zamykam oczy. Sekunda, dwie. Łup! Uderza we mnie pociąg. Jakbym wszedł pod wodospad. Lecąca biała masa bębni, dudni, szarpie. Czuję, jak napierany śniegiem plecak zaczyna ciążyć, lina wrzyna się w dłoń, a kolejne kule śniegu łomocą w kask. Głuchnę od huku. Wydaje mi się, że krzyczę i ostrzegam Piotrka Tomalę, ale nawet ja siebie nie słyszę. A co dopiero on.

Kamienie. Jeśli tam, w tej śnieżnej fali tsunami, są kamienie, to już po nas. Nagle zapadła cisza.

Otwieram oczy. Niepotrzebnie. W ślad za szarżą śnieżnej husarii pędzi bezładna masa pyłu. Nic nie widać, nic nie słychać. Gdy w końcu odważyłem się wstać, palcami odnajduję radio:

– „Krótki”, żyjesz? „Krótki”!

Jest! Piotr drze się zza załomu, więc zsuwam się w dół. A ze skał wstaje bałwan. Nie ma żółtego kombinezonu, twarzy. Jest tylko oblepiona śnieżna postać z jakiejś koszmarnej kreskówki. Postać ociera twarz, wyłaniają się oczy i roześmiany pysk. Rechotamy jak po wysadzeniu śnieżnego sracza w surrealistycznej komedii.

W tamtym momencie po raz kolejny zrozumiałem, że mam pewien dar. Dar życia. Jeszcze nigdy nie zginął przy mnie człowiek. Bo widzisz, ja mam Anioła Stróża. On dba o mnie, a ta Jego aura roztacza się na wszystkich wokół. Uśmiechasz się? Dobrze. Ale jeśli napiszę, że to prawda, zapewne pomyślisz, że zwariowałem, a jeśli stwierdzę, że robię sobie z ciebie jaja, będzie ci przykro. Chcesz wiedzieć? Dobrze. Każde słowo w tej książce to prawda. Czytasz więc zapiski wariata. Witam cię w Kukułczym Gnieździe.

Jedziemy.

Leci na nas wielka biała ściana