Читать книгу Emo Sapiens. Harmonia emocji i rozumu - Rafał Ohme - Страница 7

Podziękowania

Na książkę, którą trzymasz w ręku, wpłynęło świadomie i nieświadomie wiele osób. Przede wszystkim moja kochana profesor Maria Jarymowicz, która nauczyła mnie dużo więcej, niż przypuszcza, i to nie tylko o emocjach; profesor Jan Pomorski, prywatnie mój „starszy brat”, który sprawił, że zainteresowałem się psychologią, a potem udało mi się połączyć naukę z biznesem; profesor Jerzy Karyłowski, który uczył mnie warsztatu i dyscypliny, a jeszcze bardziej miłości do malarstwa i muzyki klasycznej oraz do „Kronik Seinfelda” (nie pamiętam dobrze, może ten serial to jednak ja pokazałem jemu); no i wreszcie Marek Tarnowski, który od blisko 30 lat inspiruje mnie rozmowami o cywilizacji, książkami, jakich łatwo nie znajdziesz w księgarni, i muzyką, której nigdzie nie kupisz – dosyć nietypowe zainteresowania jak na biznesmena wysokiego szczebla. Dziękuję wam, że stale mnie dopingujecie i pomagacie, także z Emo Sapiens.

Dziękuję wszystkim, którzy poświęcili swój cenny czas, żeby przeczytać wcześniejsze – niekiedy skandalicznie surowe – wersje tej książki: Oli Bieńkowskiej, Natalii Czech, Iwonie Demidowicz, Dominice Filipeckiej, Karinie Furdze-Dąbrowskiej, Ani Jędrych, Kasi Kołakowskiej, Tomkowi Marszałłowi, Michałowi Matukinowi, Robertowi Mikulskiemu, Wiktorii Pawlak, Monice Stareckiej, Lilianie Tahery, Justynie Tałanda, Kasi Warzecha, Marcinowi Wójcikowi, Oli Żarkowskiej oraz Maćkowi Żylewiczowi. A także kreatywnej Ani Matejek oraz Joasi i Tomkowi Szpikowskim, których zmuszałem do czytania maszynopisu w trakcie nocnego wstawania i przewijania ich małego Franka. Moi drodzy przyjaciele, dzięki wam ta książka ujrzała światło dzienne kilka miesięcy po terminie – tyle zajęło mi nanoszenie waszych trafnych uwag do mojego pozornie ukończonego utworu.

Osobne podziękowania kieruję na ręce Jacka Pomorskiego i Tomka Platy, którzy kierują firmami NEUROHM i Inemo, za ich wnikliwe komentarze i podpowiedzi do książki. Także za to, że godzili się, abym wykorzystywał ich cenne zasoby ludzkie, czyli mądrości i pracowitości Neurohmków i Inemonków, z czego skwapliwie korzystałem.

Czas, aby podziękować dwóm osobom, bez pomocy których dzieło to byłoby „płaskie i bez sensu” – jak kiedyś powiedziała o swoich omletach żona profesora Karyłowskiego. Uli Dąbrowskiej dziękuję za to, że uporządkowała i wzbogacała moje pomysły, organizowała pracę i wprowadziła dyscyplinę (której przez długi czas się podporządkowywałem), a co najważniejsze, nadała moim wypowiedziom poloru literackości. Z kolei Jędrzej Łaniecki to jedyny artysta, który jest bezgranicznie cierpliwy, potrafi czytać w myślach, a później to pięknie rysować, wyprzedzając moje oczekiwania. Jego dziełem są wszystkie ilustracje w tej książce, a także jej multisensoryczny sznyt. Ulo, Jędrku, nie wyobrażam sobie tworzenia w przyszłości czegokolwiek bez waszego talentu i zaangażowania.

Chcę podziękować wszystkim znajomym i nieznajomym, z którymi rozmawiałem o mózgu i emocjach, a także ludziom w barach, kawiarniach, na kortach tenisowych, ujeżdżalniach, lotniskach i w wielu innych miejscach, których mniej lub bardziej dyskretnie obserwowałem lub zaczepiałem, aby o coś zapytać. Płynące z tego doświadczenia – w równym stopniu co książki, które przeczytałem – są źródłem mojej wiedzy.

Na zakończenie dziękuję Małgosi Ohme za nieustający entuzjazm i wsparcie, Basi Han za to, że przez tyle czasu ogarniała sprawy, o których nawet nie wiedziałem, że istnieją, oraz Otakarowi Rezkowi i Pierrowi Detry’emu za otwartość umysłu, zaufanie i nieustanną motywację, abym się rozwijał. Dziękuję Klarze i Jurkowi, że mogłem napisać dla nich tę książkę, oraz wszystkim członkom mojej kolorowej rodziny – za to, że są, hałasują i sprawiają, że człowiek czuje, że żyje. I wreszcie mojej jedynej w swoim rodzaju teściowej, która wracając z zakupów, powiedziała kiedyś: „Bazar to ja znam lepiej niż ty psychologię”.

Dziękuję.

R.O.

Podkowa Leśna, styczeń 2017