Читать книгу Encyklopedia diagonalna. Biblia Сzasu - Rem Wоrd - Страница 3

Piąte miejsce. Niemiecki pancernik Bismarck, największy okręt swoich czasów. Wyporność wyposażona – 50 000 ton (dwa razy więcej niż lotniskowiec), długość 251 m, szerokość 36 m, zanurzenie 10 m. Maksymalna prędkość 55 km. h., autonomiczny zasięg nawigacji 17 000 km. Główne uzbrojenie to osiem 380 mm. armaty w czterech wieżach.

Bismarck jest gotowy do otwarcia ognia

Prawie jedną salwą pancernik zatapia ciężki brytyjski krążownik Hood. Tylko trzech marynarzy zostało uratowanych

Swordfish, jeden z pierwszych skutecznych bombowców torpedowych. Wcześniej uważano, że lotnictwo morskie jest nieskuteczne wobec dobrze opancerzonych okrętów wojennych. Pierwszy pojedynek niemieckich pancerników «Scharnhorst» i «Gneisenau» z brytyjskim lotniskowcem «Glories» u wybrzeży Norwegii rok wcześniej zakończył się na korzyść klasycznych okrętów «artyleryjskich»

Ostatnie minuty super pancernika. Wieczorem 24 maja 1941 r. Bismarck odbiera torpedę na pokładzie jednego z siedmiu bombowców torpedowych Suordfish, które wystartowały z pokładu zbliżającego się lotniskowca. Torpeda trafia w pas pancerny (145—320 mm) i nie wywołuje żadnego efektu specjalnego. Następnego dnia atak lotniczy zostaje powtórzony. Jedna z trzech torped uszkadza sterowanie, więc statek zaczyna krążyć. W tym stanie «Bismarck» musi stoczyć bitwę dwoma pancernikami, krążownikiem i kilkoma niszczycielami. Roll negatywnie wpływa na celność strzelania. Brytyjskie pociski niszczą stanowisko dalmierza i uszkadzają wieżyczki. Krążownik uderza w super pancernik trzema torpedami. Statek jest odwrócony do góry nogami przez kil. Z 2220 osób, 114 zostało uratowanych (trzy są zabrane przez zbliżający się niemiecki okręt podwodny).

Kiedy statek zostanie przewrócony kilem do góry nogami, runą z niego wieże głównej baterii.

«Bismarck» na dole. Głębokość wynosi 4875 metrów. Obraz jest zbudowany z fotografii wykonanych z bliskiej odległości oraz danych sonarowych. Badanie zostało przeprowadzone przez British Deep Ocean Expeditions w czerwcu 2001 roku przy użyciu rosyjskich pojazdów głębinowych Mir i wynajętego statku oceanograficznego Akademik Mstislav Keldysh. Na podstawie materiałów uzyskanych podczas nurkowania słynny amerykański reżyser James Cameron kręci film «Ekspedycja» Bismarck ” (2002)

Wieże średniego kalibru

«Bismarck» na dole. Obraz optyczny

Zdjęcie – «Yamato» na drodze. Czwarte miejsce. Fotografia nie jest w stanie w pełni oddać skali superłącznika. Wiosną 1945 roku Japonia nie ma prawie żadnych lotniskowców gotowych do walki. Teraz wojna sprowadza się do konfrontacji między anglo-amerykańskimi siłami powietrznymi a japońskimi okrętami uzbrojonymi jedynie w artylerię. Wynik takiej rywalizacji wyraźnie nie sprzyja temu drugiemu. Największy na świecie pancernik Yamato zostaje wysłany na brzegi wyspy Okinawa, aby wesprzeć oblężony japoński garnizon dziewięcioma potężnymi ogniem 460 mm. pistolety.

«Yamato» w walce z grupą amerykańskich lotniskowców. Obraz artystyczny. Wyporność pancernika wynosi 63 tysiące ton, czyli trzy razy więcej niż typowy lotniskowiec. Jest o 11 tysięcy ton wyższy niż Titanic. Pierwsza bitwa, 22 października 1944 roku, okazała się udana dla Yamato i czterech podobnych statków. Superlinkor otwiera ogień do amerykańskiego lotniskowca z odległości 27 km. I osiąga trafienia. Za jednego lotniskowca eskortowego, dwa niszczyciele i niszczyciel Japończycy płacą trzema ciężkimi krążownikami.

«Dountless», bombowiec nurkujący, najskuteczniejszy samolot amerykańskiego samolotu bazującego na lotniskowcu drugiej połowy II wojny światowej, przeciwnik Yamato. Warto zaznaczyć, że dzięki polityce bezpłatnej sprzedaży starego sprzętu wojskowego (z wyjętą bronią) w ręce prywatne, Ameryka Północna dysponuje najlepiej zachowaną flotą z czasów II wojny światowej. W tym jedyny na świecie latający samolot szturmowy Ił-2

Zdjęcie – «Yamato» opuszczający bomby, rano 7 kwietnia 1945 r

Tym razem, 7 kwietnia 1945 roku, Yamato i jego eskorta zostały zaatakowane jednocześnie przez 227 samolotów bazujących na lotniskowcach. Pancernik otrzymuje 10 trafień torpedami i 13 trafień o masie 250 kg. bomby lotnicze. Zdjęcie – «Yamato» w momencie wybuchu jednej z bomb na pokładzie.

Pewne wyobrażenie o tym, co dzieje się na pokładzie Yamato, daje fotografia tego samego typu pancernika Hyugu, po bombardowaniu w sierpniu 1945 r., Holowanego na płytkiej wodzie.

Jednak pozostaje na powierzchni, a tylko eksplozja w piwnicy artyleryjskiej 460 mm. pociski niszczą dumę Cesarskiej Marynarki Wojennej. 3 tysiące marynarzy ginie. Co dziwne, 260 osób przeżywa w centrum tak potężnej 500 ton eksplozji trotylu. Kolejne 1200 osób – uszkodzenie grupy eskortowej. Straty Amerykanów – 10 samolotów i 12 pilotów. Zdjęcie – eksplozja «Yamato». Południe, 7 kwietnia 1945 r

W 1999 roku na południe Japonii (Morze Wschodniochińskie, między wyspami Ryuku i Kyushu) wysłano statek badawczy Ocean Voyager wraz z dwoma pojazdami głębinowymi Julia i Jim. Na pokładzie – wspólna amerykańsko-japońska wyprawa. Zdjęcia ze zbliżenia i dane sonarowe stanowią model lokalizacji wraku. Głębokość miejsca spoczynku Yamato wynosi 344 metry. Wybuch amunicji rozerwał statek na pół. Widoczne miejsce sterty torped lub bomb lotniczych (główna część korpusu znajduje się na górze)

Jak to jest w zwyczaju wszędzie tam, gdzie działają Amerykanie («soft power»), na podstawie badań powstają imponujące dokumenty naukowe

Trzecie miejsce. Krążownik pancerny «Varyag». Wielokrotnie słyszeliśmy nazwę «Varyag», ale prawdziwy obraz statku jest mało znany. W miarę możliwości naprawimy ten błąd, przedstawiając kilka zdjęć zrobionych na redzie w koreańskich portach i Port Arthur

«Varyag» ładuje węgiel w jednym z portów na Pacyfiku

Kolor rur jest piękny pomarańczowy. Admirał Rozhenstvensky przyjmuje propozycję przemalowania okrętów obu eskadr na kolor kamuflażu tzw. «Kuli» (brzydki szary), tak jak zrobili to Japończycy u siebie, w duchu, że rosyjska flota ma swoje tradycje. Załoga Varyag poznaje wieści o rozpoczęciu wojny rosyjsko-japońskiej w neutralnym koreańskim porcie Czemulpo. Zbliżająca się eskadra japońska zaprasza marynarzy do poddania się lub podjęcia bitwy przy wyjściu z portu. Dziesiątki statków innych mocy stoją na redzie w pobliżu portu. W południe 9 lutego 1904 roku krążownik i kanonierka Koreets opuszczają port. Następuje pojedynek artyleryjski. Według szacunków kapitana «Wariaga» Rudnewa, jego okręt wystrzeliwuje 1000 pocisków głównego kalibru, zatapia krążownik, niszczyciel i poważnie uszkadza inny krążownik wroga. Straty własne, oprócz głównego dalmierza, wentylacji, broni i innego sprzętu – 30 marynarzy i oficer. Japończycy potwierdzają tylko uszkodzenie jednego z krążowników, który przechodzi długoterminowe naprawy, i zaprzeczają uszkodzeniom personelu. Według własnych obliczeń główny kaliber Varyag wystrzeliwuje tylko pięćdziesiąt pocisków podczas godzinnej bitwy.

Statek wraca do portu. Na zebraniu funkcjonariuszy zapada uchwała o jego zalaniu. A 9 lutego o godzinie 18 mechanicy otwierają królewskie kamienie. «Varyag» kładzie się na ziemi. «Koreańczyk» (którego załoga nie ponosi strat w bitwie) zostaje wysadzony w powietrze. Załogi są akceptowane na obcych statkach. Później, po uprzednim uzgodnieniu z dowództwem japońskim, marynarze, którzy zobowiązali się nie brać udziału w działaniach wojennych przeciwko Krajowi Kwitnącej Wiśni, udają się do Rosji. Zdjęcie – po zanurzeniu w płytkiej wodzie. Tutaj, na statku, pozostają ciała martwych marynarzy

«Varyag» zaraz po powstaniu

Japończycy wychowują i przywracają Varyag. Obecnie nazywa się Soy. Podczas pierwszej wojny światowej Rosja i Japonia stają się sojusznikami. Za niewielką opłatą Kraj Kwitnącej Wiśni zwraca krążownik. W 1917 roku statek wyrusza do Wielkiej Brytanii w celu naprawy. O ileż później, wraz ze zmianą władzy w Rosji, skonfiskowali ją Brytyjczycy. W 1925 roku, podczas promowania złomu do niemieckich firm na Morzu Irlandzkim, statek zrywa liny holownicze i wraki u wybrzeży Szkocji. Następnie zostaje wysadzony w powietrze

Krążownik «Varyag» w pobliżu szkockiej wioski Lendelfoot. Ostatnie zdjęcie

Drugie i pierwsze miejsce zajmują po równo amerykańskie Yorktown i japońskie Akagi.Największa, kluczowa bitwa wojny na Oceanie Spokojnym, Kursk na falach – bitwa o atol Midway. Amerykańscy kryptolodzy łamią kod morski i dowiadują się, że następny atak Imperialnej Marynarki Wojennej nastąpi u podstawy Atolu Midway. Siły stron. Japonia – 4 ciężkie, 2 lekkie lotniskowce, 300 samolotów myśliwsko-bombowych bazujących na lotniskowcach, 16 wodnosamolotów zwiadowczych, 30 dużych statków (krążowniki, pancerniki, niszczyciele), których głównym uzbrojeniem jest artyleria. Brak informacji o okrętach podwodnych. USA – 3 ciężkie lotniskowce, 240 samolotów bazujących na lotniskowcach, 130 – naziemnych, 23 nawodne okręty bojowe różnych klas, 16 okrętów podwodnych. Po południu 3 czerwca 1942 roku dziewięć bombowców B-17 dokonuje pierwszego ataku na zbliżającą się grupę. Jednak Latające Fortece są bardziej odpowiednie do niszczenia celów wielkości miasta. Nie powodują uszkodzeń statków. Rankiem 4 czerwca grupa szturmowa złożona ze 108 samolotów zaatakowała amerykańską bazę naziemną i zadała jej znaczne uszkodzenia. Dziesięć amerykańskich bombowców i bombowców torpedowych, bez myśliwców osłonowych, udaje się ponownie wystartować. Znajdują lotniskowce Kraju Kwitnącej Wiśni, atakują, ale prawie wszyscy giną pod ostrzałem karabinów maszynowych i armat japońskiego «Zero». Zdjęcie – Japoński lotniskowiec Hiryu uciekający przed bombardowaniem B-17 z atolu Midway

Amerykanie desperacko chcą naprawić sytuację. Ze zbliżających się lotniskowców wysyłają nowe fale bombowców nurkujących Vindicator i Dontles oraz bombowców torpedowych Divasteyor do japońskiej floty, ale wciąż zawodzą. Samoloty albo nie znajdują lotniskowców, albo spadają z ognia dział przeciwlotniczych i myśliwców. Jednak piloci wykazują się odwagą… pod żadnym pozorem nie opuszczają linii ataku, a takie zachowanie imponuje Fortunie. Tego samego gorącego poranka 4 czerwca lotniskowce Yorktown i Enterprise wysyłają do bitwy pozostałe bombowce nurkujące Dontles. Grupy samolotów rozdzielają się, gubią cele i znajdują je ponownie. Inicjatywa pozwala wygładzić nierówności. Początek ataku z dużej wysokości, przy zachmurzeniu, pozostaje niezauważony. Ogromne japońskie statki obracają się pod wiatr, aby ułatwić start na pokładach setek mocno obciążonych samolotów. W tej chwili na ich pokład spadają tony amerykańskich bomb. Lotniskowce Akagi, Kaga i Soryu odnoszą katastrofalne uszkodzenia. Według niektórych raportów okręt podwodny Nautilus wystrzeliwuje torpedy na jeden ze statków dwie godziny po uderzeniu. Wieczorem 4 czerwca – rankiem 5 czerwca lotniskowce, po tak udanej porannej bitwie, schodzą na dno. Według japońskiej legendy imperialne siły morskie potrzebują pięciu minut, aby wygrać bitwę, a nawet samą wojnę. Zdjęcie – Japoński lotniskowiec Akagi po śmiertelnym nalocie bombowym. W południe 4 czerwca 1942 r

Nieco przestarzały do 1942 roku, ale wciąż groźny «Divasteyor». Maksymalna prędkość to 430 km. h. Uzbrojenie obronne – dwa karabiny maszynowe. Do 1944 r. Torpedy trzeba było zrzucać z wysokości 15 m, z prędkością 200 km. h. W tym przypadku wiele «min samobieżnych» nawet po bezpośrednim trafieniu w cel (wzdłuż normalnej) nie eksploduje. Prędkość ruchu japońskich torped wynosi 40 węzłów (około 70 km.), American Mark 13 – 30 węzłów (50 km. H.), Zasięg przelotu 5200 m. Praktycznie w tym samym roku Divasteyory zostały zastąpione przez Avengers. Przez cały rok amerykańscy naukowcy rozwiązują problemy z niewybuchowymi torpedami.

Jedyny japoński lotniskowiec, Hiryu, ma teraz 18 wyposażonych bombowców Val i 6 bombowców Zero. Samuraj atakują Yorktown. Siedem bombowców nurkujących przebija się na amerykański lotniskowiec i uzyskuje trzy trafienia. Wraca 5 bombowców nurkujących i 1 myśliwiec. 10 bombowców torpedowych jest teraz gotowych do startu. Pięciu samolotom, które przeżyły, udało się osiągnąć dwa trafienia. Yorktown jest holowany do Pearl Harbor. Japoński okręt podwodny zatopił lotniskowiec i niszczyciel okrywający go 7 czerwca. Zdjęcie – Japoński bombowiec torpedowy uparcie przebija się doYorktown, druga połowa 4 czerwca 1942 r. Uzbrojenie – jeden karabin maszynowy, jedna torpeda 800 kg.

«Aichi D3A», w amerykańskiej terminologii «Val», japoński bombowiec bazujący na lotniskowcach. Maksymalna prędkość to 425 km. h., trzy karabiny maszynowe, ładunek bomb 250 kg.

Spragnione zemsty zespoły Enterprise i Hornet przygotowują grupę samolotów do ataku. Amerykanie nie mają już bombowców torpedowych, ale jest 41 bombowców nurkujących. Aby odeprzeć atak, «Hiryu» ma tylko 6 myśliwców «Zero», które zostały uruchomione. Amerykanie tracą trzy samoloty, ale otrzymują cztery trafienia 450-kilogramowymi bombami. Zespoły zapewniające przetrwanie ulegają licznym pożarom w ładowniach. Rankiem 5 czerwca japońskie dowództwo wydało rozkaz zatopienia bohaterskiego Hiryu. W bitwie nie biorą udziału japońskie lekkie lotniskowce, artyleria i transportowce. Główna grupa rekolekcji japońskich. Samoloty amerykańskie w miarę możliwości w warunkach pogarszającej się pogody uszkadzają go. Straty stron. Japonia – 4 lotniskowce, ciężki krążownik, 250 samolotów morskich, 2500 pracowników. USA – ciężki lotniskowiec, niszczyciel, 150 samolotów, 350 osób nieodwołalnie. Zdjęcie – lotniskowiec «Hiryu» po atakach amerykańskich samolotów, wieczorem 4 czerwca 1942 r

Yorktown na miesiąc przed bitwą… To była era, kiedy mężczyźni byli mężczyznami, a kobiety kobietami… Białe było białe, a czarne było czarne

Yorktown nie wydaje się jeszcze przesądzone

Yorktown i jej niszczyciel eskortujący w drodze do Pearl Harbor, 4 czerwca 1942 r

Yorktown na kilka godzin przed śmiercią

Yorktown

«Yorktown» spoczął na głębokości 5 kilometrów. Liczba oparta na danych z wyprawy głębinowej z 1998 roku.

«Akagi»