Читать книгу Stan podgorączkowy - Renata Chołuj - Страница 5

15 maja

Ranki są najgorsze. Rozkleić powieki. Przyjąć i utrzymać pozycję wyprostowaną. Zignorować potężną siłę, która ciągnie człowieka w stronę kołderki jeszcze ciepłej od niedokończonych snów. Wymacać ekspres, wprowadzić do żołądka dwieście mililitrów czarnej kawy. Zacząć dzień.

Kiedyś zdawało mi się, że to już jest naprawdę ambitny plan jak na wpół do siódmej. Teraz zrozumiałem, że skoordynować te działania z dwiema istotami nieletnimi to jest dopiero wyczyn. Wszyscy w naszej klinice wiedzą, że nie cierpię spóźniania. Fatalny obyczaj. Lekarz powinien być zorganizowany i wiedzieć, ile potrzebuje na dotarcie do roboty. Ginekolog zwłaszcza.

Rodząca nie poczeka, aż rozładuje się korek na moście Poniatowskiego…

Hania ma nowe pryszcze na czole. Tragedia czternastolatki. Nie wyjdzie z domu, nie pokaże się w szkole. To co, że jest klasówka z biologii. Jeszcze ją Kuba zobaczy w TAKIM stanie (Co za Kuba? Muszę zbadać temat, ale nie przed siódmą rano). Dramat, kryzys, koniec świata.

Antoś jest prawie gotów, ale nie ma jednej skarpetki. To znaczy przed chwilą miał, ale nie ma. Bo umilał sobie czas podrzucaniem garderoby, jedna skarpetka zahaczyła o karnisz. Trudno. Nie muszą być do pary. Sam chodziłem kilka razy w różnych. Świat pozostał obojętny. Ale moja żona miała inne zdanie na ten temat.

Biały ser z rzodkiewką z jakichś nieodgadnionych przyczyn nie kwalifikował się na śniadanie. Żadne dziecko nie ruszyło. Zrobiłem całą miskę, to pewnie będę jadł jeszcze na kolację.

Próbuję odpalić silnik i ugasić emocje. Silnik dwa razy gaśnie, emocje – wręcz przeciwnie. Na szczęście jeszcze raz zdarzył się cud i skoda odpaliła. Pojedziemy! Dzięki ci, Boże Łaskawy. Odgrażam się rodzinie, że odjadę sam, jeśli za pół minuty nie wsiądą. Miłka robi co może, pohukuje na Hanię oraz ciągnie młodego za fraki. Hania jakoś się wlecze, humor zdewastowany pryszczami.

Jeszcze przed rondem Waszyngtona Antoś musi natychmiast się dowiedzieć paru istotnych rzeczy: Która jest godzina w Chinach? Czy tarantula puszcza bąki? Jak długo żyje mucha plujka? I paru innych.

Zostawiliśmy dziewczyny na rondzie Waszyngtona. I pognaliśmy dalej przez most, do placówki wychowawczej Żółta Żaba. Na szczęście Antoś, jako dojrzały przedszkolak, radzi sobie znakomicie ze zmianą obuwia i z całym żółtożabim regulaminem. Ale zawsze coś musi się wydarzyć. Dopadła mnie pani przedszkolanka-żabianka, na widok której już od kilku dni mówiłem z narastającym przekonaniem: „Jutro to już na pewno!”. Ale tym razem się nie udało. Można by rzec – nie uszło mi płazem. Bo to dzisiaj właśnie Żabki i Kijanki idą na wycieczkę. Musiałem pójść do sekretariatu, zapłacić, podpisać plik rozmaitych kwitów, że się zgadzam, że alergii pokarmowych nie zgłasza się, że przyjmuję do wiadomości odstępstwo od diety optymalnej na dzisiaj. Oraz tak przy okazji, proszę pana, wysokość deklarowanej kwoty kwartalnego funduszu rodzicielskiego, uregulowanie należności za judo i angielski. Oraz czy byłby pan uprzejmy rozstawić stoły i krzesła na najbliższym jubileuszowym pikniku z okazji dwudziestolecia przedszkola oraz Dnia Ojca, bo każdy rodzic powinien mieć jakiś wkład w przygotowania.

No i się spóźniłem. Odprawa musiała się zacząć co najmniej dziesięć minut temu. Nie znoszę takich sytuacji. Próbowałem bezszelestnie rozewrzeć wrota do Mordoru, za którymi stała docent Iwona Struś oraz cały zespół, ale się nie udało. Stare zawiasy zaskrzypiały przeciągle. Dziesięć par lekarskich oczu popatrzyło wymownie w stronę drzwi. Bezgłośnie skinąłem głową na „dzień dobry”, podpełzłem po ścianie w stronę wieszaka i naciągnąłem na siebie biały fartuch. Ze zdenerwowania nie mogłem dopiąć guzików. Możliwe, że ze stresu tak się nadąłem.

Na koniec odprawy Strusiowa wyraziła życzenie miłego dnia i ruszyliśmy na obchód, a potem każdy do swojej roboty. Nie mogłem uwierzyć. Żadnych uszczypliwości, przytyków, akcji uwalniania jadu. To jakaś wyższa perwersja musi być (a może zaczęła brać hormony?). Wyżyński już w zeszłym tygodniu mi mówił, że z ordynatorową coś się dzieje: tu wesprze, tam pocieszy, psa do serca przytuli. Nie chciałem wierzyć. Ale dalibóg – prawda.

Nie wierzę w resocjalizację ani nagłe nawrócenie. To babsko coś knuje.

Przed piętnastą byłem już po obchodzie i po dwóch cesarkach. Przyszedłem do lekarskiego uzupełnić papiery. Władek Drewnowski kazał mi się pośpieszyć, bo dzisiaj otwierają barek po remoncie. Trzeba przeprowadzić wizję lokalną. Wreszcie znów będzie można coś zjeść bez wychodzenia z gmachu. Uzupełniłem zlecenia w kartach i wypisałem recepty dla pacjentek, które dzisiaj wychodzą. Sięgnąłem do kieszeni po pieczątkę. Natrafiłem na coś nieokreślonego w kolorze seledynowym. Zmrużyłem oczy i obejrzałem pod słońce. Cóż to może być? Opaska uciskowa? Bandaż elastyczny? Musiałem doznać jakiegoś przebłysku świadomości co do seledynowego obiektu, ale nie zdążyłem go dostatecznie szybko schować.

– Bardzo ładne stringi! – grzmotnął Władek, aż prysnął na mnie sok z jabłka, w które właśnie wbijał zęby. – Będziesz przymierzał? Zostałeś, Termos, fetyszystą?

– Nie, dla ciebie przyniosłem. – Posłałem mu buziaczka.

Wszyscy w lekarskim oderwali się od swoich zajęć i podnieśli głowy znad monitorów. Takie akcje są tutaj lubiane najbardziej. Niby ludzie na poziomie, niby wykształceni, a czasem jak dzieci (A Drewnowskiego w stosownym czasie opierdolę. Znowu mówi na mnie Termos przy stażystach). Władek rzęził ze śmiechu jak stary astmatyk z hiperwentylacją. Rzęził i rzęził, aż zadławił się jabłkiem. Walnąłem go między łopatki. Kawałek miąższu wyskoczył na klawiaturę.

– Chodź już do tego barku, Ty Królewno Śnieżko niewydarzona – zachęciłem kolegę.

– Dobra. Tylko zmienię stringi i lecę – wycharczał dowcipny Władzio.

W barku zmieniło się niemal wszystko. Powitała nas duża, częściowo przeszklona ściana z napisem „Café lunchroom Wulkan”. Spodobała mi się dwustronna zawieszka na drzwi: Wulkan czynny w godz. 8.00–17.00/ Wulkan nieczynny w godz. 17.00–8.00. Tym akcentem pozytywne wrażenia się zaczęły i skończyły. Białe płytki z pomarańczowo-czarną obwódką nie bardzo przypadły mi do gustu. Jałowe wnętrze, bez charakteru. No i te plastikowe krzesła, jak w każdym katalogu Ikei. Może i stare thonety faktycznie były wysłużone, ale czy nie ma już innych modeli? Tylko plastikowe siedzisko na drucianych nogach? Przytulnie tu mniej więcej tak jak w prosektorium.

Przestudiowałem wiszące na ścianie menu oraz zawartość witrynowych lodówek. Żadnego normalnego jedzenia. Sushi (nie lubię), panini, tortille oraz zimne przekąski: hummus z sumakiem, ravioli z selera, trójkątne kanapki z łososiem oraz jakieś sprasowane żółtawe jedzenie polane czarną mazią (wygląda jak pokarm dla kosmonautów). Mało i pretensjonalnie, ale za to drogo!

Zza kuchennych drzwi wyłoniła się pani Dziunia, mój gastronomiczny autorytet i żywy symbol smacznego obiadu.

– Dzień dobry, panie doktorze! Widzi pan, co tu się porobiło?

– Dzień dobry. Widzę i się martwię, droga pani. Zdechnąć można na takim wikcie.

– Od rana tłumaczę kierownikowi, że tu zawsze doktory biorą kaszę z sosem, leniwe, kartofelki, kotleta z surówką. A on, że, proszę pana doktora, takie są trendy i że trzeba ten lokal apgrejdować – błysnęła frazą.

– Jeśli o mnie chodzi, to nic dobrego z tego nie wyniknie. – Sięgnąłem po portfel. – Pani Dziuniu, pani pozwoli kawę firmową Wulkan.

Pani Dziunia z wyraźnym skupieniem przystąpiła do obsługi nowego ekspresu.

– Po mojemu to takie jedzenie – kłąb pary buchnął w twarz pani Dziuni – dla tych, no… flamingów czy lemingów by było dobre. Nawet drożdżówek nie ma, tylko jakieś nowomodne tartaletki po trzynaście złotych. A tu jest szpital i ludzie pracują, a nie tam, że po szklanych biurowcach tyłki grzeją.

I tak z Władkiem spędziliśmy kwadrans przy czarnej kawie. A ja wyraźnie zobaczyłem, że moja dietetyczna przyszłość rysuje się marnie. W pracy jakieś modne przekąski zamiast obiadu, w domu – żona wegetarianka.

Albo się przyzwyczaję, albo schudnę.

Musiałem jakoś markotnie wyglądać, bo kolega Władzio przyjrzał mi się z ukosa i zagaił:

– Coś ty, Termos, nie masz tęgiej miny. Trzy miesiące żonaty, powinieneś ćwierkać, a gębę masz zatroskaną, jakbyś się do złotych godów szykował…

– Do złotych godów to ja, człowieku, nie dożyję… Już ledwo ciągnę.

– Co jest? – Władek siorbnął kawę i objął mnie czułym wzrokiem pediatry z powołania.

– Niby nic szczególnego… Zwyczajny atak codzienności. Sprawy potoczyły się szybko. Dzieciaki Miłki muszą przywyknąć do mojej stałej obecności. Z Antosiem idzie łatwiej, od początku się zakumplowaliśmy… Ale Hania jest dużą dziewczyną… Już gimnazjum… Bywa, że daje do wiwatu, testuje… Przypomina mi od czasu do czasu, że nie jestem jej ojcem, a tylko mężem – i to świeżym – jej mamy. Cała ta akcja łączenia rodzin to, kurde, delikatna sprawa. Projekt na lata.

– Nooo. Bo jak sobie zatwardziały stary kawaler bierze kobitę z dziećmi, a ty się Termos ekspresowo uwinąłeś – Władzio z maniakalną dokładnością odmierzał trzecią łyżeczkę cukru do kawy – to jednak jest skok na główkę do pustego basenu…

– Aaale z ciebie ekspert! Jak będą redukcje na ginekologii, to możesz się zatrudnić w poradni małżeńskiej – próbowałem zakpić.

– Żebyś wiedział! Swoje przeżyłem. A ty zawsze byłeś nieprzystosowanym społecznie maminsynkiem i dziwakiem – skomplementował mnie Władzio, niczym mędrzec w natchnieniu uniósłszy palec wskazujący. – A ja od szesnastu lat mam i żonę, i teściową, to już dawno mnie życie przeszargało…

W drzwiach pojawiła się Łucja, nasza ulubiona, seryjnie samotna urolożka. Szykowna jak zawsze.

Władzio natychmiast się wyprężył i poprawił nakrochmalony kołnierz.

– Przypominam ci tylko, że jesteś żonaty, od szesnastu lat… – wycedziłem mu koło ucha.

– Tak, tak… Ale ja unikam fanatyzmu pod każdą postacią! – skonstatował mój kolega i rzucił się odsuwać Łucji krzesło przy naszym stoliku. – Pójdę po kawę dla ciebie. – Cmoknął koleżankę w policzek. – Jaką chcesz?

– Latte na ryżowym mleku.

Nasza koleżanka wbiła we Władzia wzrok, zajrzawszy mu chyba na samo dno oka. I to bez oftalmoskopu.

Nie byłem pewien, czy dobrze usłyszałem i czy chodzi o ryżowe, czy różowe mleko. Ale się nie odezwałem, żeby nie wyjść na większego lamusa, niż jestem. Wszyscy u nas wiedzą, że Łucja w lot łapie wszelkie trendy.

– Wróciłaś z urlopu? Byłaś chyba jakaś bielsza miesiąc temu.

– No pewnie! Tydzień moczyłam się w Oceanie Indyjskim. A potem byłyśmy nad Jeziorem Białym z koleżanką z podstawówki. Mówię ci, Termos, wypiłyśmy chyba całe morze kawy. Rzeka wspomnień.

– Jakieś wodniste te twoje wspomnienia – wyrwało mi się.

– Sam jesteś wodnisty – prychnęła. – Powiedz lepiej, kiedy rodzisz dziecko?

– Nooo… jesteśmy tak w połowie ciąży. Ale Miłka już wygląda, jakby miała urodzić autobus – zeznałem prawdę. – Poza tym stara się o telepracę na najbliższe miesiące. Ale na razie podobno zoo nie może się obyć bez psychologa zwierzęcego. Bez Miłki, zdaje się, małpki kapucynki mogłyby popaść w depresję czy tam inną melancholię…

– Bardziej dbają w tym zoo o małpki niż u nas w szpitalu o pacjenta…

– No – przytaknąłem – i dieta bardziej wyrafinowana.

– Właściwie, Termos, to mi uczyniłeś pewną przykrość. – Łucja szybko ciskała słowami. A ja, zaskoczony zmianą tematu, nadstawiłem uszu w oczekiwaniu na ciąg dalszy. – Kiedy byłeś wolny, to zawsze myślałam, że jeśli nie spotkam kogoś takiego, że wiesz, że tak mnie w krzyżu łupnie, chóry anielskie zaśpiewają… to zawsze mogę się za ciebie wydać!

– Wydała mi drobniakami, sorry. – Władzio sypnął bilonem na stolik.

I postawił przed Łucją kawę w fikuśnym szklanym pucharku.

A ja na kilka długich sekund zostałem z miną wioskowego głupka.

– Słyszałam – Łucja tym razem zwróciła się do Władka, powtórnie zapuszczając w jego źrenice wziernikowe spojrzenie – że macie nowych stażystów. Klara mi mówiła. Podobno takie ciacho chodzi u was po oddziale, że dziewczynom staniki eksplodują.

– No… mamy czworo stażystów. Dwie laski i dwóch gostków. Ale który niby taki piękny? – Władzio podrapał się w czubek głowy i spojrzał na mnie pytająco. – Ten Michał, co ma ze sto trzydzieści centymetrów wzrostu i podskakuje do pisuaru? Czy Rafał?

– Na mnie się nie oglądaj – westchnąłem.

– Ten, ten! Rafał! – Łucja podskoczyła na plastikowym wulkanicznym krzesełku. – Klara mówi o nim Rafaello. Musicie mnie z nim poznać!

Obaj z Władziem umilkliśmy. Że też taki wiotki kolo w opiętych spodenkach i fioletowych trampkach robi furorę na oddziale. Zaspane powieki, wyżelowane włoski, buzia-rózia-cud-malina.

– Jak chcesz – bąknął Władek. – Ale prawdę ci powiem, że ten Rafaello to jakiś taki waginosceptyczny jest…

Poszliśmy, zostawiając Łucję samą przy stoliku. Zdarzył się pretekst, pager mi zapikał, ale i tak zasłużyła, cwaniara jedna. Mnie posadziła na ławce rezerwowych mężów, Władkowi zalotnie zaglądała w ślepia, a wypytywała o trzeciego.

Ech, kobiety…