Читать книгу INŻYNIERIA PROCESOWA. Mechanika płynów - Roman Zarzycki - Страница 5

Inżynieria procesowa jest dyscypliną naukową z zakresu nauk technicznych. Jej burzliwy rozwój związany był z niewyobrażalnym rozkwitem przemysłu chemicznego w XIX i XX w. To wtedy zainicjowano nowe technologie produkcji leków, polimerów, nawozów sztucznych i przetwórstwa ropy naftowej oraz gazu ziemnego, a wraz z nimi tworzono nowe rozwiązania konstrukcyjne różnych aparatów i urządzeń. W ślad za tym (a niekiedy wyprzedzająco) wymyślano metody ich projektowania. To wtedy zaproponowano podstawowe opisy procesów absorpcji, rektyfikacji, suszenia, adsorpcji i szeregu innych procesów.

Od lat 50. XX w. aż do chwili obecnej to zaproponowane ujęcie i opis procesowy rozprzestrzeniają się na inne działy gospodarki: przemysł spożywczy, biotechnologiczny, przemysł włókienniczy, przemysł wydobywczy, papiernictwo, ale także na inżynierię komunalną, inżynierię i ochronę środowiska, inżynierię biomedyczną i inne. Inżynieria chemiczna, która powstała na bazie przemysłu chemicznego, przekształciła się w inżynierię procesową, gałąź nauki stosowanej opisującej procesy fizyczne i chemiczne zachodzące w płynach i na pograniczu płyn-ciało stałe.

Aby opanować i stosować w praktyce tę wiedzę, należy przejść przez trzy etapy poznawcze:

 zrozumieć mechanizmy, według których te procesy przebiegają i od jakich wielkości zależy szybkość ich przebiegu – uważam, że jest to najistotniejszy etap poznawczy;

 opisać te procesy jakościowo i ilościowo;

 nabrać umiejętności przewidywania, jak dany proces przebiegnie w innych warunkach (temperatury, ciśnienia, prędkości przepływu płynów, innej skali aparatu itp.) – jest to najwyższy etap poznawczy, czyli umiejętność projektowania procesów i aparatów.

Opracowanie poniższe dotyczy głównie pierwszego i częściowo drugiego etapu zdobywania tej wiedzy. Trzeci etap to wnikliwe studia, wiele lat pracy i zdobywania doświadczeń projektowych.

W ciągu szeregu lat pracy akademickiej napisałem kilka książek i opracowań monograficznych poświęconych różnym aspektom inżynierii procesowej. Niekiedy były to opracowania poruszające wyjątkowo złożone zagadnienia. Uznałem, że wykorzystam tę wiedzę i przedstawię w sposób możliwie najprostszy zasady inżynierii procesowej. To, co nie wymagało modyfikacji tekstu i napisane było przeze mnie, przeniosłem z tych książek. Ale niektóre zagadnienia wymagały uzupełnień lub skrótów. Niektóre rozdziały napisałem od początku.

Przez cały aktywny okres pracy zawodowej zajmowałem się zagadnieniami wymiany masy i procesami reaktorowymi. Ale ponad 20 lat temu profesor Zdzisław Orzechowski zaproponował mi współpracę w dziedzinie mechaniki płynów. Dołączyłem do niego i prof. Jerzego Prywera. Oni już odeszli, ale zawdzięczam im dużo. Wraz z prof. J. Prywerem napisaliśmy kilka lat temu książkę poświęconą technicznej mechanice płynów. Wykorzystałem materiał z tej książki i dlatego prof. J. Prywer jest współautorem pierwszej części inżynierii procesowej.

W życiu akademickim wiele zawdzięczam swojemu nauczycielowi – profesorowi Mieczysławowi Serwińskiemu. Wiele zawdzięczam także swoim kolegom i współpracownikom: dr. inż. Józefowi Kasprzyckiemu, dr hab. Zofii Modrzejewskiej, dr inż. Annie Wolborskiej, mgr inż. Annie Aulak, mgr inż. Ewie Walkowskiej, prof. Andrzejowi Chacukowi, prof. Grzegorzowi Rogackiemu, prof. Maciejowi Starzakowi, prof. Markowi Stelmachowskiemu, prof. Grzegorzowi Wielgosińskiemu, dr. inż. Mirosławowi Imbierowiczowi. Im wszystkim bardzo dziękuję. Dziękuję również p. Recenzentom, ale szczególnie moja wdzięczność skierowana jest do dr. inż. Wojciecha Strzeleckiego, który podjął się redakcji tej książki.