Читать книгу Między światami - Roxana Saberi - Страница 6

W tej książce próbuję pokazać wydarzenia, przez które przeszłam, będąc w Iranie, w szczególności podczas stu dni spędzonych w więzieniu Evin w 2009 roku, gdzie miałam okazję zobaczyć jasną oraz ciemną stronę ludzkiej natury, również własnej. Mam nadzieję, że nauki, jakie wyniosłam z pobytu w więzieniu, zainspirują moich czytelników do pokonywania trudności. Mam również nadzieję, iż moja historia pozwoli wyjść na jaw wydarzeniom dziejącym się w Iranie, gdzie wielu przeżywa gehennę podobną do mojej lub gorszą, niewielu zaś ma możliwość głośno o niej mówić.

Mimo że starałam się w swej opowieści być jak najbliżej prawdy, zataiłam szczegóły, które w moim przekonaniu mogłyby narazić innych na niebezpieczeństwo lub naruszyć ich prywatność. Dlatego zamiast nazwisk używam pseudonimów oznaczonych gwiazdką lub inicjałów. Zmieniłam również cechy niektórych współwięźniów, starając się zachować jak największą zgodność ich historii z rzeczywistością. Kilku spośród moich współwięźniów pozwoliło mi użyć swych prawdziwych nazwisk.

Agentom wywiadu oraz strażnikom więziennym stworzyłam pseudonimy, jako że nigdy nie ujawnili mi swojej tożsamości. Po wyjściu na wolność dowiedziałam się, że również nazwiska niektórych przedstawicieli władzy zajmujących się moją sprawą były prawdopodobnie pseudonimami.

W więzieniu nie wolno mi było mieć przyborów do pisania, miałam jednak mnóstwo czasu na wielokrotne odtwarzanie w pamięci rozmów i zdarzeń, aby po wyjściu na wolność móc je wszystkie zapisać. Jak wiadomo, pamięć jest zawodna, nie wszystkie więc dialogi z pobytu w więzieniu są tutaj oddane słowo w słowo. Mimo tego zrekonstruowałam rozmowy oraz wydarzenia opisane w tej książce z największą dokładnością, na jaką mogłam sobie pozwolić.

Przed aresztowaniem pracowałam nad inną książką o Iranie, do którego przeprowadziłam się jako dwudziestopięcioletnia dziennikarka. W planach miałam wtedy zostać tam na dwa lub trzy lata, ale kraj ten tak bardzo mnie urzekł, że po prawie sześciu latach pobytu nadal czułam się szczęśliwa, mieszkając w Teheranie, zupełnie nie podejrzewając, że wkrótce zostanę wyrwana z tej przyjemnej rutyny, i moim udziałem stanie się życie, jakiego nigdy wcześniej nie byłabym w stanie sobie wyobrazić.