Читать книгу Hans steek die Rubicon oor - Rudie van Rensburg - Страница 7

Toe hulle voor Huis Madeliefie se veiligheidshek stilhou, kry Hans dieselfde beklemming as destyds toe sy ouers hom vir die eerste keer by die skoolkoshuis afgelaai het.

Die stukkende lugversorger van die Avis-kar wat Ben gehuur het, help ook nie. Die bedompige kajuit laat hom uitermatig warm kry. Sy handpalms is klam en sweet loop in dun stroompies teen sy gesig af. Hulle sê dis die warmste Maartmaand nóg in die Kaap.

Hy weet nie of hy in sy volwasse lewe al ooit só bedremmeld gevoel het nie. Sy laaste, desperate poging om hierdie hel vry te spring, het ook nie gewerk nie. Die kinders het sy betoog dat hy hom eers geestelik vir die ouetehuis wil voorberei deur nog net vanaand in ’n hotel te oornag minagtend verwerp. Trouens, Carla was op die rand van ’n tamaai uitbarsting.

Die hekwag, uitgevat in ’n groen uniform en wit handskoene, kom kiertsregop en met mening nader. Sy vrae is omslagtig en oordrewe suspisieus, klink omtrent of hulle sekerheidsklaring by die Kremlin moet kry. Doel van die besoek? Gaan al die insittendes in die kar die perseel weer verlaat? Geskatte tydsduur van besoek? Volle name van die nuwe intrekker? Foonnommers van naasbestaandes? Adresse?

“Ben, vra of hy nie ons vingerafdrukke ook wil neem nie,” sê Hans vanuit die agterste sitplek.

Carla kyk kwaai om. “Gedra vir Pa! Moet in hemelsnaam nie nóg skandes maak nie.”

Hans snork toe hulle uiteindelik inry. “Mens sou sweer die Krugermiljoene word hier bewaar.”

“Dis juis hierdie veiligheidsingesteldheid van hulle wat ons in Desember die meeste beïndruk het,” sê Ben. “By van die ander ouetehuise is daar geen beheer nie. Mense kom en gaan soos hulle wil.”

“Wat’s daarmee verkeerd?” Hans staar na die onooglike turkoois mure van die gebou, dieselfde skakering as die bussie wat hom twee weke gelede by sy huis opgelaai het.

Die kinders ignoreer sy vraag.

Ben parkeer op die stilhouplek vir besoekers. Hulle klim uit, haal sy tas uit die kattebak en stap verby drie tuinkabouters wat in gelid in ’n roosbedding staan.

Daar’s diefwering voor al die vensters, merk Hans. En by die ingang is ook ’n veiligheidshek.

“Suid-Afrika se eie Alcatraz,” sug hy.

“Staak tog Pa se sarkasme,” sê Ben en druk die interkomknoppie by die hek.

Die hek klik oop en hulle stap in op ’n turkoois volvloermat in ’n groot ontvangslokaal. Moet die spul se korporatiewe kleur wees, dink Hans. ’n Gebrek aan goeie smaak vertel als.

Die verkleinwoordjie-kêrel wat die bussie bestuur het, wag hulle in.

“Welkom by Madies, mensies!” sê hy hartlik. Toe sy blik op Hans val, verdwyn die gasvryheid vir ’n oomblik uit sy oë.

Noudat Hans die man van naderby beskou, herinner die wippende bokbaardjie hom aan ’n boerbok. Die vent lyk eintlik nés ’n boerbok … een met ’n diklensbril op.

“Ek’s bly my oompie is uiteindelik hier,” sê Boerbok.

“Ongelukkig kan ek nie dieselfde sê nie.”

Carla stamp Hans met die elmboog in die sy en gee hom ’n vuil kyk.

“Moet tog nie my pa se grappies letterlik opneem nie.” Sy lag verleë. “Hy’s eintlik baie opgewonde om deel te word van julle wonderlike tehuis.”

Boerbok knik ingenome. “Matrone Van Dussen wag vir julle in haar kantoor. Volg my, asseblief.”

Op die verste punt van die ontvangslokaal is ’n deur waar hy eers gedienstig klop voor hy dit versigtig oopmaak.

’n Verpotte klein vroutjie in ’n grys broekpak kom orent agter ’n breë lessenaar. ’n Krimpvarkie, is Hans se eerste gewaarwording. Spits gesiggie met pennerige hare wat lyk of dit dreig om haar klein voorkoppie heeltemal toe te groei. Hy skat haar in die sestig, ondanks haar krom postuurtjie.

Sy kyk na Boerbok. “Dankie dat jy ons besoekers ingebring het, Esmeraldus. Jy kan nou maar gaan.”

Hans onderdruk ’n proeslag toe Boerbok hom vinnig uit die voete maak. Esmeraldus!

Matrone Van Dussen steek nie haar hand na hom uit nie, knik net beleefd. “Bly om oom uitéindelik te ontmoet.”

“Noem my sommer Hans.” Die bitsigheid in haar stem ontgaan hom nie.

Sy beduie hulle met ’n handgebaar na die besoekerstoele oorkant die lessenaar.

“Kom ons handel eers vinnig die administrasie af.” Sy gaan sit, trek ’n vorm nader en neem ’n balpuntpen.

Hans verkyk hom aan haar hande. Hy dink nie hy het al ooit sulke klein kloutjies aan ’n volwassene gesien nie.

Sy sit oorgehaal met haar pen, haar grou ogies koud op hom. “Jou kinders het in Desember jou persoonlike inligting vir my gegee. Hierdie vorm handel oor algemene sake wat die bestuur help om die lewe van ons inwoners so aangenaam as moontlik te maak.”

Hy knik stug.

“Goed. Enigiets wat jy glad nie eet nie?”

“Alles wat begin met ’n v: vis …”

“Pa, dis nou hééltemal ’n ontoepaslike ou grappie,” val Carla hom in die rede. “My pa eet alles, Matrone. Hy’s ook nie allergies vir enige kossoort nie.”

Hans vee oor sy gesig om sy glimlag weg te steek. Hy wou maar net uitvind of Krimpvarkie ’n sin vir humor het. Sy oorlede broer se gesegde dat hy nie vis, vark of fokken hoender eet nie, het mense altyd laat skaterlag.

“Enige ander allergieë?”

Hy hou twee vingers in die lug. “Net twee. Voorskriftelikheid en reëls.”

“Pa!” roep Carla uit.

Die matrone kyk streng na hom. “Ek bedoel is jy allergies vir aspirien, antibiotika … dalk ander goed soos bysteke?”

Hy skud sy kop. Hy kan sien sy hou nie van hom nie. Die gevoel is wederkerig.

“Enige siektetoestande waarvan ons moet weet? Lekhart, rumatiek, maagprobleme, swak blaas …”

“Gesond van lyf en lede.”

“My pa is regtig nog baie gesond,” moet Ben ook sy sê inkry.

Hans wil-wil hom vererg. Hy hét mos gesê daar skort niks met hom nie.

“Hy’t bietjie hoë bloeddruk, maar gebruik medikasie daarvoor,” sê Carla.

“Ek drink die pille net nou en dan,” mompel Hans. “My bloeddruk is meeste van die tyd piekfyn.”

“Sal jy soggens by ons liggaamsoefeningklas wil inskakel?”

“Ek hop nie op en af soos ’n kind nie. Verkies om te stap.”

Hy merk die skielike spiertrekking in die matrone se wang.

“Dis gevaarlik in die strate,” sê sy beslis en druk haar kennetjie uitdagend uit. “Ons laat inwoners nie toe om te gaan stap nie.”

Hy kom orent uit sy stoel. “Dan gaan ek nie hier by julle regkom nie.”

“Moenie Pa laf hou nie!” Carla trek hom aan sy mou terug. “Deur tien maal om die gebou te stap, sal Pa oorgenoeg oefening kry.”

Hy gaan sit, maar net op die punt van die stoel. Die kinders moet sien hy is gereed om enige oomblik sy tas te vat en te trap.

Die matrone trek ’n ander vorm nader. Sy begin lees die string kleingeestige reëls van die brosjure wat hy met soveel afsku bejeën het. Hy luister net met ’n halwe oor.

“Jinne, Pa, daar’s tot ’n klein biblioteek hier,” sê Carla met ’n paaistem. “Matrone, my pa is vreeslik lief vir lees.”

“Ek raak nie aan soetsappige liefdesverhale nie.”

“Ons het ’n wye verskeidenheid boeke,” sê Krimpvarkie nors.

Sy staan op uit haar stoel. “Reg, ek vra gou vir Esmeraldus om julle die kamer te gaan wys.”

Toe hulle in die ontvangslokaal uitstap, staan Boerbok gereed. Hans kyk hoe hy behoorlik op aandag spring toe die matrone haar bevele gee. Dan marsjeer hy voor hulle uit, bokbaardjie wippend van die aksie.