Читать книгу 'n Juffrou vir Skurwekop - Sarah du Pisanie - Страница 3

“Meneer Kruger, waar dink jy moet ek nou iemand anders kry? Dink jy dis maklik om iemand met sulke kwalifikasies sommer net in die hande te kry?”

“Ek gee nie om nie! Al pluk jy ook nou ’n ander een van ’n boom af. Wat de drommel dink jy moet ek met ’n vroumens hier maak?” Die man aan die ander kant van die verbinding se stem is hees van sarkasme.

“Jy is veronderstel om haar as ’n leerkrag te gebruik, meneer Kruger. Dis al wat die departement van jou verwag.”

“Ek wil haar nie hê nie! Dis ’n seunskool, ’n landbou­skool! Kan jy dit nie verstaan nie?”

“Die seuns kan niks daarvan oorkom om deur ’n baie bekwame onderwyseres geleer te word nie, meneer Kruger. Hulle sal beslis nie smelt nie.”

“Meneer Lindtveld, jy verstaan die posisie moedswillig verkeerd.” Bertus Kruger se stem is nou sissend, sag van woede. “Dis ’n proefskool . . . ’n spesiale soort skool. Ons woon op ’n plaas dertig kilometer van die naaste dorp af. Hier, meneer Lindtveld, is net seuns. Selfs ons kok is ’n Ovambo en daarby ’n man. Sê dit nie vir jou iets nie, meneer Lindtveld?”

“Meneer Kruger, juffrou Delport is bewus daarvan dat dit ’n seunskool is. Ons het haar ingelig daaromtrent. Ná ’n gesoebat en baie mooipraat, het sy ingewillig om vir ’n jaar te gaan. Ek is bevrees ek kan jou ontsteltenis net nie begryp nie. Jy en meneer Fourie is tog seker mans genoeg om die sport af te rig?”

Woedend gooi Bertus die gehoorbuis op die mikkie neer en haal hard asem. Annie Delport staan handewringend in die personeelkamer langs die kantoor waar sy feitlik elke woord van die gesprek kon hoor.

Vanoggend vroeg het ’n ouerige man, oom Brand, haar met ’n netjiese vragmotortjie op die stasie kom haal. Die oubaas was sonder woorde toe hy haar sien en het vier keer gevra of sy seker is dat sy die Delport is wat op Skurwekop kom skoolhou. Sy het net laggend haar bagasie aangegee en haar nie verder ontstel oor die man se reaksie nie. Hy het seker maar ’n ouer vrou verwag.

Nou eers verstaan sy oom Brand se ontsteltenis. Meneer Kruger, die hoof van die skool waarvan die personeel tot dusver net uit hom en nog ’n onderwyser bestaan het, het nooit verwag dat hulle vir hom ’n vrou sou stuur nie.

Die agtergrond van die skool interesseer haar geweldig. Meneer Lindtveld het haar so een en ander vertel. Hier was glo ’n groot behoefte aan ’n landbouskool. Die boere in die omtrek het toe saamgespan en die skoolgebou en ’n koshuis hier opgerig. Tot dusver is die skool feitlik selfonderhoudend en verder sorg die boere goed vir alles wat nodig is. Dat hier egter geen ander vroue sou wees nie, is vir haar net so ’n groot skok. Sy het darem ’n kok en ’n matrone hier verwag.

Bertus Kruger vloek saggies en tel dan weer die gehoorbuis op. Dit sal hom niks baat om kwaad te word nie. Hy is nog niks nader aan ’n oplossing vir sy probleem nie.

Ten eerste is daar nie ’n trein terug vir die juffrou voor oor drie dae nie. Daar ry net twee treine per week hiervandaan na Windhoek. Ten tweede is die naaste boere ongeveer dertig kilometer van die skool af; sy kan dus nie by een van hulle gaan woon nie. Die skool is op sy grond opgerig hier by die fontein. Hier is landerye en krale en stalle. Dit het ’n spogskooltjie geword. Daar is al glad ’n waglys van seuns wat hierheen wil kom. Hierdie landbou­skool, waar die seuns al van jongs af kan leer boer, beteken vir die boere geweldig baie. Vir die meeste van hulle voel dit na ’n vermorsing van tyd om hul kinders jare lank op die gewone skoolbanke te hou en dan kom boer hulle tog maar nadat hulle matriek geskryf het.

Vinnig draai hy die slinger van die telefoon. “Martie, skakel my tog weer deur na die man daar in Windhoek,” grom hy vies in die gehoorbuis.

“Het hulle jou dan afgesny, Bertus?”

“Hm . . .” Bertus het nie nou lus vir ’n geselsie met die praatgierige telefoniste nie.

“Meneer Lindtveld!”

“A! Meneer Kruger . . . Ek hoop jy het ’n bietjie afgekoel.”

“Meneer Lindtveld, ek probeer jou dit net aan die verstand bring dat hier geen geriewe vir ’n vrou is nie. By die koshuis is twee badkamereenhede. Alles is in een vertrek – die storte en toilette, asook ’n badkamer wat uit dieselfde lokaal uitgaan.”

“Meneer Kruger –”

Die man se stem wat so stroperig slim is, irriteer Bertus tot onder sy voetsole en laat sy nek behoorlik jeuk. Hy val hom dus ongeskik in die rede.

“Sy kan nie tussen die seuns gaan stort nie. Jy weet tog dis net sulke halwe muurtjies wat die storte van mekaar skei.”

“Ek ken die opset daar, meneer Kruger, ek was al daar. Jy sou tog vanjaar in jou eie huis gaan woon het en daar is dus ’n ekstra kamer beskikbaar vir haar.”

“Die kamer is nie die probleem nie! Dis die ander geriewe wat die probleem is.”

“Dit behoort nie so ’n groot probleem te wees nie, meneer Kruger. Ek is seker daarvan dat daar ’n plan gemaak kan word.”

“Natuurlik is dit ’n probleem!” Bertus rem aan sy oopnekhemp.

Hierdie Lindtveld laat altyd sy bloed kook.

“Meneer Kruger, ek en juffrou Delport se pa is ou kennisse. Ek het haar persoonlik genader om die pos te aanvaar. Sy kan Afrikaans en Engels en wiskunde gee. Selfs vir die matrieks. Hier is niemand anders wat bereid is om te gaan nie. Geen jong onderwyser is bereid om op ’n plaas te gaan wegkruip nie. Onderwysers is in elk geval baie, baie skaars.”

“Maar –”

“Luister, meneer Kruger, jy mors my tyd. Jou skool is niks beter as enige ander skool nie. Omdat jy nie juis geld van die departement nodig het nie, maak jy asof ons almal op aandag moet kom as jy iets nodig het. Wel, juffrou Delport is al wat ek jou kan aanbied. As jy haar nie wil hê nie, sorg dan dat sy so gou moontlik terugkom in Windhoek – op jou koste! Dan is ek ook jammer, maar dan kan ons jou nie verder help nie. Tot siens!”

Bertus staan verslae met die gehoorbuis in sy hande. Hy kyk verdwaas daarna en plaas dit dan woedend terug.

Met lang treë stap hy by die deur uit om die verdwaasde Annie Delport nog steeds in die vertrek langs die kantoor te sien sit. Sy spring vinnig op toe hy uitkom en stap nader. “Juffrou, jy kan saam met ons eet en dan sal meneer Brand jou terugneem dorp toe.”

Woede blits skielik in Annie Delport se groot, bruin oë.

“Dorp toe?”

“Ja, stasie toe!” Bertus wil by haar verbyloop, maar met twee vinnige treë staan sy voor hom.

“Daar is eers oor drie dae weer ’n trein. Moet ek nou drie dae lank op die stasie gaan sit?”

“Daar is ’n hotel. Jy kan daar gaan bly.”

“Ek sal dit nie doen nie. Die departement het my hiernatoe gestuur. Hulle het my gesoebat om te kom en ek het beloof om vir ’n jaar te bly. Ek breek nie my woord nie. As hulle my nie hier wil hê nie, kan hulle my self laat terugkom.”

Sprakeloos staar Bertus na die blitsende oë, terwyl twee rooi kolle ook nou haar wange versier.

“Waar dink jy gaan jy slaap?”

“Op ’n bed! Enige bed! Of slaap die onderwysers hier gewoonlik op die vloer?”

Bertus kners op sy tande. Nou sal sy ook nog staan en sukkel. Hy karring liewer alleen aan met ou Anton as dat hy nog ekstra probleme op sy skouers laai.

“Juffrou, dit is ’n seunskool!”

“Nou wat daarvan? Moet ek nou op my knieë gaan staan en my hande in aanbidding vou omdat ek toegelaat word om in ’n seunskool te wees?”

Bertus sug en gooi sy hande in die lug.

“Hier is nie geriewe vir ’n vrou nie. Verstaan jy dit ook nie?”

“Dis blykbaar net die badkamer wat ’n probleem is. Ek kan regtig nie dink dat dit so erg kan wees nie. Ek gaan koop vir my ’n sinkbad op die dorp en bad in my kamer.”

Bertus kyk verslae na die astrante vroumens.

“Juffrou, waar kom jy eintlik vandaan?”

“Kaapstad.”

“Ek het so gedink.”

“Wat bedoel jy?”

“Stadsmense weet niks van die platteland af nie. Hier is seuns wat amper so oud soos jy is. Hulle is groot, sterk seuns wat al ’n vrou kan waardeer.”

“Wel! Wat daarvan?”

“Jy kan nie daar tussen hulle gaan bly nie.”

“Ek sluit my deur.”

“Juffrou, bewys my ’n guns en gaan terug. Ek het genoeg probleme, ek soek nie nog nie. Ek sal jou hotelkoste betaal en ook jou kaartjie terug Windhoek toe.”

Annie kyk op in die smeulende oë van Bertus Kruger en iets koppigs kom steek dwars in haar vas.

“Nee, ek wil nie! Ek het nog nooit weggehardloop nie. Almal sal net dink ek kan nie ’n sukses daarvan maak nie. My pa en my broers het voorspel dat ek dit nie op ’n plaas sal uithou nie.”

Woedend swaai Bertus om en stap met lang treë deur toe. Met sy hand op die deurknop draai hy eers weer om.

“Moenie sê ek het jou nie gewaarsku nie. Sodra jy wil teruggaan, sê my net.”

Annie bly verdwaas staan toe die deur agter hom toeklap. Waarheen nou? Sy kyk om haar rond: Die skool bestaan uit drie klaskamers en die kantoor, asook hierdie personeelkamer.

“Waar is die koshuis en waar is my bagasie?” wonder sy hardop, tel haar handsak op en stap met lang treë by die deur uit. Haar netjiese ligblou rokkie swiep om haar kuite en die twee fyn, donkerblou skoentjies rond haar uitrusting af tot iets baie fyn en vroulik.

Buite staan sy ’n oomblik lank stil om aan die helder sonlig gewoond te raak. Sy lig haar hand voor haar oë en bekyk die wêreld om haar. ’n Ent weg is nog ’n wit gebou wat nestel onder groot koeltebome. Hierdie plekkie is ’n ware paradys! Oom Brand het vanoggend vir haar vertel dat hier ’n sterk fontein is. ’n Mens kan sommer aan die digte, welige plantegroei sien dat hier nie ’n gebrek aan water is nie.

’n Breë voetpaadjie loop van die skool af tot by die koshuis. Alles is so ver as wat die oog kan sien pynlik netjies. ’n Entjie agter die skool steek selfs twee rugbypale uit en met verbasing sien Annie aan die ander kant van die skool ’n tennisbaan. Voorwaar, hier is alles! Die gemeenskap kyk baie goed na hul skooltjie. Geen wonder Bertus Kruger is so grootkop nie. Hy dink natuurlik die boere se geld kan alles koop. Tot onderwysers ook!

Sy praat saggies met haarself terwyl sy met haar hoë­hakskoentjies versigtig met die voetpaadjie langs stap. Sy wens net die ongeskikte meneer Kruger wou haar darem gewys het waar haar kamer is. Groot grasperke omvou die koshuis en koeltebome maak donker kolle op die groen gras. Teen die spierwit mure rank trosse rooipers bougainvillea. Dit omskep die eenvoudige wit gebou in iets uit ’n lentesprokie: Annie trek haar asem skerp in. Dis so mooi en rustig hier dat dit haas ondenkbaar is dat al hierdie skoonheid geregeer kan word deur so ’n befoeterde en ongepoetste mens soos Bertus Kruger.

Toe sy nader stap en half om die gebou beweeg, sien sy dat die koshuis in ’n U-vorm gebou is. By die ingang gaan staan sy doodstil om alles in te neem. Die binnehof van die koshuis is nog mooier as wat dit buitekant is. Die grasperk lyk soos ’n groen mat wat met baie sorg netjies en versigtig oopgesprei is. Die gras word omsoom deur ’n rand van die lieflikste blomme en struike.

Dis betowerend mooi! Annie wonder vaagweg of dit nie vermors word op seuns nie. Kan hulle al dié skoonheid waardeer?

’n Groot flambojant staan in die middel van die binnehof. Trosse helderrooi blomme wat soos fyn orgideë vertoon, hang weelderig aan die sambreelagtige takke.

Daar is ’n spierwit tafeltjie om die stam van die boom. Dit lyk so uitnodigend dat Annie vurig wens dat sy nou daar kan gaan sit en rustig ’n koppie tee drink.

Die blomme en struike rank tot teenaan die groot stoep wat reg rondom loop. Nou eers let Annie op dat al die kamers op die stoep uitloop. Die kamerdeure is groen geverf en dit skakel volmaak in by die sprokiestoneel, asof dit deur ’n baie kunstige hand spesiaal daardie skakering groen geverf is.

“Waarheen moet juffrou se bagasie gaan?”

Annie kyk verskrik om. Oom Brand wat haar vanoggend op die stasie kom haal het, staan stram agter ’n struik op met die snoeiskêr nog in sy hand.

“Ek het maar eers juffrou se bagasie in die eetkamer neergesit. Ek het nie geweet in watter kamer dit moet kom nie. Het meneer Kruger vir jou gesê in watter kamer jy moet intrek?”

“E . . .” Annie kyk verbouereerd na die vriendelike oubaas. Sy het so gehoop dat hy inisiatief sou neem en dit in die kamer sou neersit waar hy dink sy behoort in te trek.

“Ek . . . e . . . ek gaan in meneer Kruger se ou kamer tuis.” Sy onthou skielik flardes van die gesprek wat sy gehoor het toe haar nuwe skoolhoof en meneer Lindtveld gesels het.

“Is juffrou seker? Meneer Fourie het dan al sy goed daar laat indra voor die skool gesluit het.”

“Nee, dan slaan ek die bal seker mis, dan moet ek in meneer Fourie se ou kamer intrek.”

“Wat dan van Kobus?”

Annie kyk hom dom aan.

“Wie?”

“Meneer Fourie en die hoofseun het altyd ’n kamer gedeel. Kobus is mos die hoofseun.”

“O, krismispoeding!” Annie slaan haar hand voor haar mond en giggel onbeheers. “Dis geen wonder meneer Kruger is so ontsteld omdat sy nuwe onderwyser ’n vrou is nie.”

Oom Gawie Brand kyk haar eers verbaas aan en dan trek die lagplooitjies fyn saam om sy oë en verkreukel sy hele gesig stadig voordat hy rukkerig soos ’n ou Fordjie begin saamlag.

“En nou, oom, wat maak ek nou?”

“Wat sê meneer Kruger?”

“Hy wil hê ek moet dadelik teruggaan. Maar dit kan ek nie doen nie. Waar gaan ek nou ’n pos kry? En buitendien sal dit lyk asof ek weghardloop.”

Woordeloos juig oom Gawie haar toe. Bertus Kruger is sommer ’n verstokte oujongkêrel, al kan hy nie veel ouer as dertig wees nie. Hy het ’n liefdesteleurstelling gehad wat maak dat hy niks en niemand vertrou nie. Hy is suur en vol draadwerk. Die arme seuns het ’n bietjie pret en vrolikheid nodig.

“Oom, kom wys vir my hoe lyk die koshuis. Dan dink ons solank ’n plan uit.”

“Nou toe, kom, juffroutjie.”

“My naam is Annie, oom.”

“Ek sal graag vir jou juffrou Annie sê, maar dan moet jy vir my oom Gawie sê.”

Soos twee samesweerders stap oom Gawie met haar na die punt van die U-vormige gebou.

“Sien, kindjie, die gebou lyk soos ’n U. Hier waar jy nou ingekom het, is die opening. Albei kante lyk dieselfde. Daar is alkant vier kamers elk met vier beddens daarin.”

Hulle begin sommer by die kant naaste aan hulle en Annie loer nuuskierig by die eerste kamer in. Dit lyk maar soos ’n gewone koshuiskamer met hoë beddens en bedkassies met hangplek vir die seuns se klere. Langs die slaap­kamers is die badkamereenheid. Dit bestaan uit drie storte, een bad, ses wasbakke en ’n paar toilette. Aan die ander kant van die badkamer is nog ’n vertrek. Dis die slaap­kamer wat meneer Fourie en die hoofseun gedeel het. Dis ’n mooi, ruim vertrek met twee beddens, asook twee lessenaars en twee gemakstoele en ’n koffietafel daarin.

“Hier maak die gebou nou sy draai. Langs hierdie kamer is die kombuis en langs dit is die eetkamer.” Oom Gawie geniet dit tog te baie om toergids te speel. “Die ander kant van die gebou lyk presies dieselfde. Die onderwyser se kamer aan daardie kant is nou meneer Fourie se nuwe kamer. Dis ook ruim, en dit het ’n buitedeur wat aan die ander kant uitgaan. Meneer Fourie het altyd gekla dat hierdie kamer te na aan die kombuis is. Hy sê die werksmense raas soggens wanneer hulle kom ontbyt maak.” Annie byt op haar lip. Dis seker meer privaat as die kamer ’n deur aan die ander kant ook het; dan hoef jy nie altyd deur die binnehof in te kom nie. Sy staan ’n oomblik lank besluiteloos. “Hoeveel seuns is hier, oom?”

“Vanjaar sal hier dertig wees, kindjie.”

“Hier is twee en dertig beddens, nè, oom?”

“Ja, kind, hoekom?” Oom Gawie frons.

“Wel, die hoofseun moet dan saam met die onderhoofseun in ’n kamer gaan. Ek dink in elk geval hy sal dit meer geniet. Dis seker aaklig om ’n kamer met ’n onderwyser te deel.”

Oom Gawie lag saggies.

“Ja, Kobus hou ook niks daarvan nie. Meneer Kruger voel egter dat die hoofseun nie saam met die ander seuns in ’n kamer moet slaap nie, want dan sal hy nie gesag oor hulle kan uitoefen nie.”

Annie keer die sarkastiese aanmerking op die punt van haar tong.

“Wel, ek is nou baie jammer vir meneer Kruger, maar die hoofseun kan ook nie by my slaap nie, want dan sal ek weer geen gesag kan uitoefen nie!”

Oom Gawie gooi sy kop agteroor en lag skaterend, om dan sy hand vinnig voor sy mond te druk.

“Hoor nou net hoe luidrugtig kan ek raak! En ek is ’n ou man!”

“Sal oom my asseblief help om my goedjies hier in te dra? Ek sal so bly wees.”

“Juffrou Annie, onthou net ek doen dit op jou instruksies.”

“Ja, oom.” Haar gesiggie is doodonskuldig, maar oom Gawie kan die duiweltjies in die groot, bruin oë sien dans.

“Wanneer kom die seuns dan, oom?”

“So namiddag se kant. Hulle kom maar so laat moontlik. Hulle is nooit haastig om hier te kom nie.”

Annie kyk hom vraend en ongelowig aan.

“Ag, hulle werk hard hier en . . . ’n kind is mos maar nie lief vir skool en veral vir ’n koshuis nie.”

“Haai, oom, dis dan die mooiste en rustigste plek wat ek nog ooit gesien het. Die kinders behoort gretig te wees om hiernatoe te kom. Ons was dan altyd behoorlik haastig om weer by die koshuis te kom ná so ’n lang vakansie. Daar was so baie om oor te gesels en te vertel!”

Oom Gawie sug net en stap voor haar uit. Hy tel die groot tas op sonder om verder kommentaar te lewer. Annie tel die twee kleiner tassies op en rek haar treë agter oom Gawie aan. Hy sit die tasse in die middel van die kamer neer. “Juffrou moet maar sê as daar nog iets is. Ek moet liewer nou gaan, netnou soek meneer Kruger my. Hy sal seker nou-nou kom kyk of ek al die struike klaar gesnoei het.”

Annie maak haar mond oop om iets te sê, maar bedink haar net betyds en klap dit vinnig toe.

By die deur draai oom Gawie om en aan die frons op sy voorkop kan Annie sien dat iets hom hinder.

“Juffrou Annie, watter badkamer gaan jy gebruik?”

“Dit, oom Gawie, was die twispunt vanoggend tussen meneer Kruger en meneer Lindtveld. Ek sal maar self iets moet prakseer. Ek dink nie meneer Kruger gaan sy vinger verroer om my te help nie.”

Sy stap saam met oom Gawie by die deur uit en saam gaan staan hulle in die badkamereenheid se deur. Hand in die sy bekyk sy die spulletjie. “Hier is twee ingange na hierdie eenheid toe, oom Gawie. As hulle dit net hier afskort, sommer met houtplanke of iets, dan kan ek hierdie ingang gebruik en die seuns die ander een. Dan is die badkamer en die een toilet aan hierdie kant mooi afsonderlik. Die seuns gebruik seker nooit die badkamer nie. Soos ek seuns ken, sal hulle net die storte gebruik.”

Annie loer onderlangs na oom Gawie en wag vir wat gaan kom. Haar pa en Kosie, haar een broer, sê altyd: “Alles lyk so maklik wanneer Annie begin werk uitdeel.”

“Al wat ons nodig het, oom Gawie, is ’n paar planke. Dit gaan nie vreeslik moeilik wees nie.”

“Hm!” Oom Gawie bekyk die spul op en af en meet dit dan met lang treë af.

“Ja-nee, wat! Dit kan maklik gedoen word. Dis net . . .”

Annie se gesiggie breek oop in ’n breë glimlag.

“Ai! Baie dankie, oom.”

“Wag! Wag, meisiekind! Ek het niks te sê hier nie. Ek is maar net die nutsman. Ek hou net alles in stand en kry my opdragte by meneer Kruger.”

“Net solank ek weet oom Gawie kan dit doen sonder dat ons eers toestemming van die president moet kry.”

Oom Gawie lag saggies.

“Ons sal in elk geval toestemming van meneer Kruger moet kry. Ek sal hom sommer nou gaan vra en dit dan gou kom doen voordat die seuns hier aankom.”

“Dankie, oom!”Annie glimlag breed en oom Gawie het lus en druk haar styf teen hom vas. Sy lyk nou net soos Estertjie, sy enigste kind. Waaroor die kind nou ook met ’n Duitser moes gaan staan en trou het en nou so ver van hom af is, weet hy nie.

Oom Gawie stap vinnig met sy kort beentjies terug skool toe. Annie pak al singend en heeltemal tevrede met die wêreld haar goed uit.

Sy sal netnou vir oom Gawie vra om die ander bed en die ekstra lessenaar uit te neem. Dan sal die kamer heerlik ruim wees.

Sy bekyk haar nuwe tuiste skewekop. Sy sal die boekrak tot teen daardie muur skuif waar die ander bed nou staan.Wanneer sy weer op die dorp kom, sal sy vir haar ’n mooi potplant en ’n staander koop vir die hoekie naby die venster.

Die gordyne wat voor die venster hang, is pragtig. Sy sal net vir haar ’n vrouliker beddeken en ’n ligroos matjie kry. Dit behoort die kamer baie geselliger en vroliker te laat lyk.

’n Ligte tikkie aan die deur laat haar vinnig opkyk. Oom Gawie staan bedremmeld voor haar en dit laat haar moed in haar skoene sak.

“Hy wil niks weet nie, juffrou Annie. Hy . . . e . . . hy sê jy gaan tog terug en dit sal nie nodig wees nie.”

“Sê hy! Gmf!”

Dié vreemde uitdrukking laat oom Gawie weer al sy frustrasie van so ewe vergeet en hy glimlag ondeund.

“Ons sal dan doodeenvoudig ’n ander plan moet maak, oom.”

Annie druk by hom verby en stap weer na die badkamer toe. Sy bekyk dit met ’n “Hm!” en ’n “A!”. Haar planne neem sommer gou weer vorm aan.

Oom Gawie beweeg soos ’n skadubeeld agter haar aan, heeltemal bereid om al die hulp aan te bied wat nodig mag wees.

“Oom Gawie, het oom vir my ’n stuk draad en ’n tang en . . . Ja, dit behoort eers al te wees.”

“Draad en ’n tang? Ja, natuurlik, kind. Hoe lank moet die draad wees?”

“Van daardie muur af tot by daardie een, oom Gawie.”

Oom Gawie vra nie verder nie. Hoe minder hy weet, hoe veiliger is dit. Hy sal hom net verontskuldig en sê dat hy net vir die juffrou die goed gegee het waarvoor sy gevra het. Hy is tog veronderstel om van enige onderwyser opdragte te kry.

Hy is sommer gou terug met die draad en ’n tang.

Annie sleep ’n stoel uit haar kamer nader en hou haar hand uit vir die tang en die draad. Met ’n behendigheid wat oom Gawie verstom, draai sy die draad om die venstertjie se knip vas. Sy sleep die stoel tot teen die teenoorgestelde muur en klim dan weer op. “Sal oom my asseblief help om die draad styf te trek? Ek is nie sterk genoeg nie.”

Oom Gawie vra nie vrae nie. Hy trek die draad styf en bind die punt aan die vensterknip vas. Hy het ’n baie goeie idee wat nou in daardie koppie broei. “Dankie, oom, nou sal ek self verder regkom.”

Oom Gawie vat die tang en die draad en verdwyn vinnig by die deur uit. Hy sal liewer later kom kyk wat hier aangaan. Vir alle praktiese doeleindes weet hy g’n sout of water van wat hier gebeur het nie.

Hy sien haar ’n rukkie later met twee lakens en ’n deken in die badkamer verdwyn en hy kan nie help om saggies te lag nie.

Die juffroutjie hang natuurlik nou die goed aan die draad op as ’n afskorting. Sy het ’n wasbakkie in haar kamer en nou het sy vir haar ’n badkamer en een toilet afgeskort met die lakens en deken.

Nie lank daarna nie kom sy by die deur uitgestap en toe sy hom sien, kom sy vinnig nader.

“Oom Gawie, sal dit moontlik wees om daardie een bed en lessenaar wat ek nie gaan gebruik nie, uit my kamer te neem? Die lessenaar kan oom sommer in die hoofseun se nuwe kamer laat sit.”

“Seker, juffrou Annie, ek doen dit graag.”

Oom Gawie roep hard na iemand in die kombuis en ’n groot man kom vinnig nader gehardloop. Hy groet vriendelik, maar Annie kan die openlike verbasing en nuuskierigheid op sy gesig lees.

“Filemon, help tog gou hier.”

Oom Gawie en Filemon dra die bed en die lessenaar uit en nou kan Annie na hartelus haar meubels skuif.