Читать книгу ’n Vrou vir Herman - Sarah du Pisanie - Страница 3
1
Оглавление“Herman!” Kaptein Parker roep na die jong man wat met sy sak oor sy skouer bewegingloos op die onderpunt van die boot staan. Hy is groot, gespierd en bruingebrand en ’n tipiese kind van die veld.
Vandat hy op Walvisbaai aan boord gegaan het, is daar egter ’n vreemde hartseer-verlange in die jong man se houding wat nie by sy uiterlike pas nie.
Die eerste twee, drie dae op die boot was hy siekerig en maar groen om die kiewe, maar hy het gou reggekom en soos ’n ingehokte dier rondgeloop. Dit was eers toe Williams siek word en hy sommer vanself sy gewig tussen die manne begin ingooi en die werk doen dat daar ’n bietjie rustigheid in sy gemoed gekom het.
“Wag eers,” roep die kaptein as Herman van Rensburg omdraai. “Ek wil jou sien voor jy gaan.”
Herman knik, swaai die groot sak van sy skouer af en gaan sit daarop terwyl hy lui na die bedrywighede in die hawe kyk.
Alles hier voel taai en vuil en sy hele wese smag na die skoon lug en uitgestrektheid van Duitswes. Die verlange is kennelik so ’n deel van hom dat hy tot die geur van koffie in Magriet se silwerskoon kombuis kan ruik.
Hy maak sy oë vir ’n paar oomblikke toe en trek die sout seelug in sy longe in. Maar dit is egter vir Magriet wat hy ruik, daardie kenmerkende blommegeur wanneer jy naby haar kom.
Hy sug diep soos ’n ou man wat die wêreld se laste op sy skouers dra.
“Ekskuus dat ek jou laat wag …” Kaptein Parker moet effens opkyk na hom as hy regop kom.
“Daar is geen haas nie,” sê Herman, en Parker loer nuuskierig na hom. Op die kaai is niemand wat vir hom wag nie, en hy wonder wat die jong man se planne vorentoe is.
Hy hou ’n hand vol muntstukke na Herman uit. “Vir al jou harde werk op die skuit. Jy het twee mense se werk gedoen nadat Williams siek geword het.”
“Ag, moenie verspot wees nie.” Herman staan terug asof die geld hom pik. “Die besigbly was my redding. Ek sou stapelgek geword het hierdie maand as ek moes sit en niks doen.”
“Asseblief … dit is maar net jou passaat. Jy het vir my baie beteken. As jy ooit werk soek, ek sal altyd vir jou hê.” Hy druk die geld vinnig in Herman se sak en Herman grinnik skeefweg. Hy tel sy sak op en swaai dit oor sy skouer.
“Dankie … Ek sal vir my ’n perd koop daarmee, dat ek darem hier kan rondbeweeg.” Hy tik liggies op die geld in sy sak en glimlag dan skeefweg. “Maar nee dankie vir die werksaanbod. Ek is maar ’n boer jong. Die veld roep my. Ek wil net ’n ou sakie afhandel en sodra ek klaar is, gaan ek terug.”
“Ek hoop dit sal weer op my boot wees …” Parker steek sy hand uit en druk Herman s’n hard. “Dit was aangenaam om jou te leer ken. As ek weer op Walvisbaai kom, sal ek uitkyk vir jou.”
Herman groet en stap met die plank af en die vaste aarde voel vreemd onder sy voete na hierdie maand op die boot.
Parker tik liggies teen sy pet in ’n saluut en Herman wuif voordat hy omdraai en tog effe onseker om hom rondkyk.
Vir hom wat in die stilte van die Namib en op ’n plaas in die Swakopvallei grootgeword het, is so baie mense en so ’n bedrywigheid soos hy hier voor hom op die kaai sien, vreesaanjaend.
Sy gedagtes bly terugkring plaas toe, na Magriet en Daan en alles wat in die laaste tyd daar gebeur het. Die verlange na die bekendheid van Jakkalswater wil hom soos ’n vloedgolf meesleur, maar hy ruk hom doelbewus reg.
Hy wil voor die lente by die huis wees! Hy het ’n plaas om op te bou en te bewerk. Hy moet egter eers hierdie saak klaarmaak, want ’n boerdery kan jy nie alleen los vir ses maande of ’n jaar nie.
Die gedagte aan Jakkalswater en sy familie bring geordendheid in sy gemoed. Hy stap doelgerig op ’n paar mans af wat by ’n groot pakkamer staan en gesels.
“Dag!” Hy steek sy hand na die een naaste aan hom uit. “Herman van Rensburg.”
Die man skud sy hand. “Flip Fourie.”
“As jy lank wil bly, moet jy maar daar by San se losieshuis gaan hoor. Die herberge is maar duur …”
“Nee, dit sal net vir ’n dag of twee wees totdat ek ’n perd in die hande kan kry.”
“Waarheen is die reis, neef?” Die manne is vriendelik en Herman vind dit geensins vreemd nie, want daar waar hy vandaan kom, is enige geselskap goeie geselskap.
“Ek soek eintlik werk … verkieslik op ’n plaas. Dit is al wat ek kan doen … nog altyd gedoen het.”
“Man,” die een naaste aan hom beduie met sy hand, “as jy hier omgaan, hou so reguit aan met die pad. Daar voor is twee groot groen hekke. Dit is ou Abraham se plek. Jy sal sommer die plek sien. Hy het perde daar wat hy uithuur en ook verkoop. Hy ken die boere en al die stories in die dorp want elkeen wat iets nodig het, gaan soek dit by ou Abraham.”
“Dankie!” Herman groet en stap doelgerig in die rigting wat hulle beduie het.
Dit is lekker om uit die hawe weg te kom. Die natheid van die see en die kenmerkende reuk van die boot was besig om hom te versmoor.
In Herman is daar nou net een begeerte en dit is om weg te kom van mense en geboue af. Sy hele wese smag nou na stilte en die reuk van die warmgebakte grond. Dit is die enigste ding wat nou rus in sy gemoed sal bring.
Hy kry Abraham se plek maklik. Ou Abraham is ’n Maleier met ’n grys baard en grys hare en ’n vreemdsoortige manier van praat, wat die glimlag al om Herman se mond laat knoop.
“Die maste’tjie sê hy het nou met die boet hie’ aangekom?” sê-vra Abraham.
“Ja, en ek soek ’n perd. Ek moet nou in die veld kom, want hierdie plek druk my bors toe.” Herman klink ongeduldig en ou Abraham lag sag.
“Ken van … ken van …” sê hy op ’n sangerige toon.
“Ek soek werk ook. Die mense sê jy sal dalk weet van iets. Ek is ’n boer en het nog nooit iets anders gedoen nie. Maar ek is groot en sterk en kan enigiets doen as dit moet. Dis net … ek soek nie so baie mense om my nie.”
Ou Abraham sit die yster waarmee hy in die vuur gestaan en werk het, neer. “Ken jy van winge’d?”
“Nee, ek kom van Duitswes af … die Namib … en dit is maar woestyn. Die enigste tuin wat ek ken, is my skoonsuster se groentetuin.”
Ou Abraham lag skaterend en vryf ingedagte oor sy ken. “En pê’de?”
“Perde ken ek. Ons vang vir ons wilde perde in die woestyn en maak hulle mak. Ons perde is nogal mooi …” spog Herman en die verlange na sy mense kom hang weer soos ’n kleed om hom.
“Op Mee’lust soek hulle iemand wat met pê’de kan wê’k. Mooi goed! Mooi goed! Hulle word soos bybies ve’sôe.” Hy laat gewoonlik die “r” uit sy woorde en dit klink vreemd op Herman se oor en hy moet mooi luister wat Abraham sê.
“Dit is jou gelukkige dag. Die mense van Mee’lust is in die dô’p.” Hy stap ’n entjie weg en roep hard na ’n jong seun wat eenkant besig is om in ’n tuintjie te werk.
“Gaan gou hie’ af na Samuel se winkel toe en sê vi’ mieste’ Conradie hy moet wee’ hie’langs kom, hie’ is iemand wat wê’k soek.”
Die jong seun los alles en draf vinnig weg.
“Maak jou tuis, dit sal dalk ’n tydjie neem,” sê Abraham en beduie na ’n vuil bankie onder die boom.
Herman besluit egter om eerder rond te stap, dit is lekker om weer vaste aarde onder sy voete te voel.
Na omtrent ’n halfuur keer hy terug, vasbeslote om vir hom ’n perd te koop, al kry hy dan nie dadelik werk nie.
“Het jy vir my ’n perd, ou Abraham?” vra Herman.
“Ja … te huu’ of te koop?”
“Nee, ek wil koop.” Herman stap agter Abraham aan. Hulle stap by groot stalle in en Herman frons gevaarlik as Abraham vir hom die eerste paar perde wys. “Ag, nee man!” Herman kyk vies na die stokou perde wat nie eers sy gewig sal kan dra nie. “Die goed sal inmekaarsak die oomblik dat ek op hulle klim.”
Abraham lag dat sy groot lyf liggies skud. “Ek wou ma’ net gekyk het of die maste’tjie ’n pê’d ken. Hulle kom hie van die bote af en ken nie ’n donkie van ’n pê’d nie.”
Herman lag, maar besef dadelik dat hy hierdie ou nie ’n halwe kans sal kan gee nie. Elkeen probeer seker maar om iewers ’n slag te slaan.
Dit is eers by die laaste paar perde wat Herman een kry wat in sy smaak val. Herman voltooi sy inspeksie en staan dan terug.
“Hoeveel?”
“Dit is een van my spogpê’de, maste’ … biete’ sal jy nie kry nie.”
Herman trek sy skouers op en wag.
“Hoeveel?”
Abraham noem ’n prys en Herman frons gevaarlik. “Jy is seker simpel. Ons verkoop drie perde vir daardie prys en dan lyk ons s’n ses keer beter.”
’n Vrouestem lag klokhelder hier skuins agter hom. “Vandag kom jy jou Moses teë, ou Abraham.” Sy draai na Herman en sê: “Hy sal jou eie broek aan jou verkoop as jy nie versigtig is nie.”
Herman swaai om na die stem, maar sien net ’n jong seun wat hang-staan teen die hek van die kraaltjie waarin die perde is.
“Ai! hoe kan jy nou so iets sê? Die seu’ is reeds so ’n moeilike ou, hy laat hom nie voorsê nie. Hy ken ’n pê’d,” maak Abraham beswaar.
’n Ouerige man kom onder die afdak uit en lag vir ou Abraham se verleë gesig.
“Is dit die man?” vra die ouer man vriendelik vir ou Abraham, wat knik maar nie sy oë van die geld in Herman se hand afhaal nie.
“Ja, mieste’ Conradie. Hy sê hy weet niks van winge’d nie, maar hy ken pê’de.”
Herman steek sy hand uit en vat Dawid Conradie s’n stewig vas. “Herman van Rensburg, meneer Conradie. Aangename kennis.”
Dawid Conradie kyk na Herman se groot bruingebrande liggaam asof hy sy beroep daarmee wil bepaal.
“Boer?”
Herman knik.
“Van waar is jy? Oosgrens?” vra Dawid.
“Nee,” Herman lag. “Ek is van Duitswes, ek het vanoggend met die boot hier aangekom.”
“Gaan jy jou permanent hier in die Kaap kom vestig?”
“Nee, meneer Conradie, ek … ek beter maar eerlik wees. Ek is net hier om ’n sakie te kom afhandel dan gaan ek terug. Ek het my eie plaas in Duitswes … nou net gekry, dit is nog heeltemal onbewerk en dit is hoekom ek nou nog kan alleen los en eers die ander ou sakie kom klaarmaak.”
“Dit is jammer … ek sou jou graag daar op Meerlust wou oplei, dit lyk my jy het ’n oog vir ’n goeie perd.”
“Ek sal enige werk doen, meneer Conradie, net om besig te bly. Die takie wat ek moet kom afhandel, gaan nie baie van my tyd in beslag neem nie, dit is maar net iets wat jy nie in ’n week kan doen nie.”
“Ek is nie die eienaar van Meerlust nie, ek werk ook maar net daar. Mevrou Vermeer het egter gesê ek moet iemand soek.”
Dawid hou sy hand na die jong seun uit. “Estie …”
Sy kom staan langs die ouer man.
“Herman, dit is my kleindogter, Estie … Sy lyk altyd soos ’n seun maar sy is darem ’n meisie,” terg hy teer en nou eers sien Herman die pragtige dik vlegsel agter haar rug. Sy steek haar hand uit en dit verdwyn in Herman se grote.
Sy lag weer vrolik en druk ’n soen op haar oupa se wang. “Hoe moet ek met die diere werk as ek ’n rok aan het, Oupa?” vra sy en klap teen die lang kakiebroek.
“Jy sien, dit is hoekom ek naarstiglik soek na iemand om op te lei om met die diere en veral die perde te werk sodat sy haar soos ’n dame kan gedra.”
“Wel, solank Oupa niemand kan kry nie, moet Oupa maar teen my kakiebroek en -hemp vaskyk.”
Dawid Conradie druk sy hoed op sy kop vas en kyk ernstig na Herman. “Ek sal jou graag in diens wil neem, al is dit net tydelik, ons sukkel nou.”
“Wat van die pê’d …?” Ou Abraham kyk steeds stip na die geld in Herman se hand.
Estie lag sag, en fluister sameswerend vir Herman: “Jy beter daardie geld bêre voordat ou Abraham se hart gaan staan.”
“Sal ek nie die perd op die plaas kan aanhou nie?” vra hy onseker.
“Nee, dit is nie dit nie, maar dalk is dit nie nodig om ’n perd aan te skaf nie. Ons is met die wa hier.”
“Ek sal verkies om my eie perd te hê,” sê Herman en glimlag verskonend met die pragtige, ongekunstelde jong meisie. Haar helder blougroen oë is vol lewenslus en lyk soos die see op ’n kalm dag.
Herman haal ’n derde van die prys wat ou Abraham genoem het, uit die geldsak en hou dit na hom uit. Hy tel nog geld af. “Hierdie vir ’n saal.”
Abraham kerm en kla maar gee uiteindelik in. “Goed … goed!” Hy steek sy hand uit, maar Herman trek eers weer die geld terug. “Ek wil eers die saal sien.”
Herman soek self vir hom ’n saal uit. Hy is bereid om vir hierdie ou aartsskelm te betaal wat hy by Morris op Walvisbaai betaal, maar niks meer nie.
Herman saal self sy perd op en maak sy sak vas.
“Dankie, Abraham.” Hy hou ’n ekstra geldjie na Abraham uit.
Abraham skud sy kop en weier die fooitjie. “Nee, dit is ve’niet. Maste’ moet da’em besef dit is my plig om die mense so ’n bietjie af te stry.”
Herman lag skaterend. “Ja … dit is seker jou plig, anders sou jy ’n swak handelaar wees.”
“Mies Estie moet kom kyk na die goed … jy is mee’ kwaai as jou oupa,” knor hy. Die jong meisie lag vrolik en stap flink agter ou Abraham aan.
Herman help om van die goed op die wa te laai en maak dan sy perd agter die wa vas voordat hy saam met Estie en Dawid op die wa klim.
Die wa het ’n seiltent op soos ’n ossewa, maar word deur ’n pragtige span perde getrek.
Estie is klein van postuur, nog korter as Magriet, en Herman – wat bitter min kennis van vrouens het – skat haar ouderdom dus maar op vyftien of sestien.
Sy is spontaan en vriendelik en Herman kan haar nuuskierigheid aanvoel.
Hy kyk glimlaggend na haar. “Daar by ons op Walvisbaai het ons net ou Morris se winkel. Ek wonder of daar altesaam vyftig mense op die dorp is. My broers gaan dink ek jok vir hulle as ek van al hierdie baie winkels en mense moet gaan oorvertel,” sê hy half skaam vir sy onkunde.
Dit is bietjie meer as ’n uur voordat hulle uit die Kaap self is. Die oop veld bring rustigheid in sy gemoed en dit is asof hy weer diep en vry kan asemhaal. Hier en daar is ’n plaashuis wat skel afsteek teen die groen van die wingerde.
Herman het nog nooit soveel groen in sy hele lewe gesien nie. Dit voel asof al die groen verf, wat vir die hele aarde bedoel was, per ongeluk hier omgeval het.
Die ongeduld kriewel in hom. Dit is nou sowaar ’n lastigheid, hierdie ding wat hy moet kom doen. Hy begin al hoe meer twyfel aan die wysheid van hierdie besluit van hom, maar die koppige Van Rensburg-streep het hom ook maar goed bygekry. Sy pa het geglo as jy ’n ding doen, doen jy dit goed en op die regte manier. In hierdie geval is die regte manier ongelukkig die enigste manier.
Dawid trek die wa onder ’n groot boom in en Estie klouter agterin en kom met ’n kosmandjie te voorskyn.
Herman, wat nou die honger aan sy maag kan voel, laat hom nie twee keer nooi nie en laat die een sny bruinbrood na die ander vinnig saam met die louwarm koffie verdwyn.
Dawid het sy beker koffie gevat en stap ’n entjie die veld in, asof hy alleen wil wees en los vir Herman en Estie in mekaar se geselskap sonder om verskoning te maak.
“Jou oupa sê die plaas behoort aan ’n mevrou Vermeer? Is daar nie ’n meneer Vermeer nie?” vra Herman uit.
“Nee, tant Amalia Vermeer se man is dood. Sy is so oud soos oupa! ’n Jaar of twee jonger, miskien. Sy en haar kleinkind, Leana, woon alleen op Meerlust. Tant Amalia se man is baie vroeg dood. Hulle het net die een seun gehad, Anton. Hy was baie sieklik en is dood toe Leana maar ’n kleuter was. Leana se ma, tant Amalia se skoondogter, is so ’n paar jaar gelede weer getroud en woon nou in Switserland.”
“Die kleindogter … hoe oud is sy? Is sy al getroud?” vra Herman hoopvol.
“Leana is so oud soos ek … Nee, sy is nog nie getroud nie.”
“En jy?” vra Herman, uitgehonger vir geselskap. “Het jy nog broers en susters en is julle almal daar op die plaas?”
Haar gesiggie versomber. “Nee, ek … ek is ook al kind en my ouers is albei dood. My oupa het my grootgemaak vandat ek twaalf jaar oud was.”
“Ek is jammer om dit te hoor,” sê Herman en probeer die atmosfeer weer lig en vrolik kry. “My ouers is ook albei dood, maar ons het ’n oom Bennie gehad wat na ons omgesien het. Ons is darem vyf broers, so dit was nie te eensaam nie.”
Estie pak die kosmandjie op en Dawid kom klim weer voor op die wakis.
Die son hel al ver oor na die weste toe hulle by die imposante hekke van Meerlust inry.
Herman probeer nie eers om sy ongeloof en verbasing weg te steek nie. So iets het hy in sy lewe nog nie gesien nie. Nie eers ’n koning kan ’n mooier kasteel hê nie, besluit hy kinderlik. Dit is ’n enorme tweeverdiepinghuis wat bokant die omgewing uittroon. Met sy spierwit mure, swart grasdak en asemrowende tuin, is dit vir Herman absoluut ’n sprokie, iets wat nie in menslike taal beskryf kan word nie.
Die tuin is iets wat hy glad nie kan verwerk nie. Daar by hulle in die Namib, waar water maar skaars is, was die eerste tuin wat hy gesien het, Magriet se groentetuin.
Hy het nie geweet dat ’n mens sulke blomme so netjies in akkers kan plant nie. Hy het nie eers geweet dat ’n mens soveel soorte blomme kry nie!
Die grasperke lyk in die laatmiddaglig soos ’n lusernland en toe hy nader kom, soos ’n fluweelmat. So iets het hy nog nie gesien nie. Hier sal hy maklik tien koeie deur die winter aan die lewe kan hou.
Iewers veraf blaf ’n hond en dwing hom stadig terug na die hede. Hy skud sy kop ongelowig en staar net verdwaas na die prag en weelde om hom. Al word hy ’n honderd jaar oud, sal hy nie genoeg woorde kan vind om dit wat hier voor hom oopgesprei lê, te beskryf nie. Nie eers Magriet sal woorde hiervoor hê nie, troos hy homself.
Estie kyk met verwondering na hom en die trots lê oop op haar gesiggie. “Dit is mooi, nè? Ek het ook so gevoel die eerste dag wat ons hier gekom het.”
Hulle ry om die huis en trek die wa onder die boom in.
Herman spring af en kom agterom gestap en maak die flap van die seil oop.
“Dankie, kind, ons sal môre afpak. Die mense sal kom uitspan,” sê Dawid en klim stram van die wa af. “Estie, vat vir Herman huis toe, ek sal hom môre aan mevrou Vermeer gaan voorstel. Dit is nou te laat.”
“Ek wil net my perd afsaal, oom Dawid. Is hier iewers ’n plek waar hy kan bly?”
“Ja, kom ons vat hom sommer na daardie onderste stalle toe. Hierdie een is net vir die stoetgoed.”
Hulle gaan sit die perd in die onderste stalle en dan kom Dawid terug om te kom seker maak of alles reg is by die opreg geteelde diere. Die stalle is ’n belewenis vir Herman. Nie eers hulle huis op Jakkalswater is so mooi en netjies, selfs nadat Magriet dit onder hande gehad het nie. Alles is silwerskoon en elke dingetjie is presies op sy plek.
Herman trek sy asem vinnig in as hy die pragtige perde elkeen in sy netjiese stal sien staan. Daar is twee staljongens wat hulle versorg, roskam en borsel en dan ’n netjiese blou kombersie oor elkeen hang.
Herman stap verwonderd nader en staan eers vir ’n paar oomblikke doodstil sodat die perd aan sy reuk gewoond kan raak voordat hy sy hand baie stadig uitsteek na die pragtige silwerwit dier toe, en hom baie liggies tussen sy oë vryf.
“Jy is pragtig!” Sy stem is sag en vol verwondering en die dier snork liggies maar gee nie pad nie, hy vroetel net met sy lippe sag in die palm van Herman se hand.
Herman kyk oor sy skouer want hy kan aanvoel dat iemand hom dophou. Estie en Dawid staar hom ongelowig aan.
“Jy het definitief ’n slag met perde!” Dawid klink ingenome. “Venus keur nie enigeen goed nie.”
“Daar is baie wilde perde in die woestyn, oom. Ek en my broers gaan vang vir ons as ons nodig het en dan breek ons hulle in en …” Herman is sowaar verleë as hy kop onderstebo sy sin klaarmaak. “Ek … Daan, my ouboet, glo dat net ek dit kan doen. Hy sê ek praat met my hart, daarom verstaan hulle my.”
Dawid kyk hom stil aan. “Jy het nie kennis van hierdie opreg geteelde diere nie, nè?”
“Nee, oom, maar ek is bereid om te leer.”
“Ons moet nog eers oor die salaris praat …” sê Dawid as Herman klaar is en druk hom by ’n klein kantoortjie in.
Herman knip nie ’n oog as Dawid die salaris noem nie. Die verwondering stoot in hom op. Hulle leef so eenvoudig daar op Jakkalswater en as iemand vir hom moes gevra het of hulle ryk of arm is, sou hy gesê het arm. Hierdie mense kan mos nie op so ’n salarissie leef nie?
Hy was altyd die een op Jakkalswater met die kop vir die finansies. As hy net uitreken watter bedrag Daan nou vir hom gegee het om vir hom diere mee aan te skaf, sou hy vir twintig jaar daarvoor moes gewerk het teen hierdie salaris.
Dawid stuur hom na ’n huisie aan die kant van die stalle, en glad nie na die groot huis wat hulle gesien het toe hulle ingekom het nie.
Herman maak asof hy dit geweet het, maar besef met duidelike klaarheid dat hy sal moet luister en leer as hy nie hier ’n kolossale gek van homself wil maak nie.
“Kom maak jou maar eers daar by ons tuis vannag. Ons sal môre by mevrou Vermeer hoor wat die reëlings is,” nooi Dawid.
Estie is al in die kombuis doenig om kos te maak, en praat oor haar skouer as sy hulle sien inkom. “Oupa, vat hom spaarkamer toe. Die bed is oorgetrek.”
Herman gaan swem sommer in die groot klipdam wat Dawid vir hom uitgewys het. Sy donker hare is los en sag om sy kop en die spiere bult onder die skoon kakiehemp toe hy ’n ruk later weer terugkom by die huis.
“Het jy reggekom?” Dawid kyk na Herman se nog effe klam hare.
“Ja, dankie, dit was baie lekker, die dam is mooi skoon.” Herman sak in die een gemakstoel neer en sug behaaglik. Dit voel rustig en huislik hier by hulle.
Dit is heerlik om weer die vars aandlug in te asem en die son agter die berg te sien wegsak.
Estie kom met lang glase lemoenstroop uit en hou die skinkbord vir Herman, wat een met ’n dankie aanvaar en weer gemaklik terugleun in sy stoel.
Estie kom sit op die muurtjie naby haar oupa. Sy is seker so oud soos die tweeling, som Herman haar op, en skielik is die verlange weer terug in sy binneste.
“Ek het tweelingbroertjies wat seker so oud soos jy moet wees,” deel hy rustig die gedagte wat in sy kop kom.
“Woon jy daar saam met jou ouers of is jy al getroud?” vra Dawid wat nie vanoggend by was toe hy dit vir Estie vertel het nie.
“Nee, my ouers is baie jare gelede dood. My ma eerste. Die tweeling was nog nie eers ’n jaar oud nie.”
“Wie het hulle grootgemaak? Is jou pa weer getroud?” vra Dawid gemaklik, omdat hy weet dat Herman hieroor wil praat, hy het die verlange in sy oë gesien.
“My pa is twee jaar na my ma ook dood. Oom Bennie het toe na ons klomp kom omsien. Daan was darem al groot genoeg dat hy ook kon help.”
“Is Daan jou broer?” vra Estie ontspanne en is gemaklik en tuis by hierdie groot aantreklike man wat soos familie voel.
“Daan is die oudste van ons. Dan ek en dan Piet en omtrent ag jaar na Piet het die tweeling gekom. Oom Bennie …” Herman besluit om die hele familiegeskiedenis te vertel en klaar te kry. “Oom Bennie is nie regtig familie van ons nie. Hy het my ouers ontmoet toe hulle op pad was Duitswes toe. Oom Bennie was vroeër verloof en het vir hom en sy aanstaande bruid ’n toekoms probeer skep in Duitswes. Hy het siek geword en teen die tyd dat hy teruggekom het by sy verloofde, wat gedink het dat hy dood is, was sy al getroud. Oom Bennie was op pad terug Duitswes toe en was so verpletter dat my pa gevoel het hy moet maar eers daar op Jakkalswater by hulle bly, tot die seer nie meer so erg was nie. Ook maar gelukkig, want toe my ouers albei dood is, was oom Bennie al wat ons gehad het.”
Herman kyk glimlaggend na die onskuldige gesig van die meisiekind wat die hele storie ademloos sit en aanluister.
“Het hy toe ook nooit weer getrou nie?” vra sy sag.
“Nee … vrouens is skaarser as fyngoud in daardie omgewing. Jy weet, die Duitse soldate bestel vir hulle vrouens in Duitsland en dan kom hulle uit en kom trou met hulle.”
“Ag, jy jok, man!” Estie glo nie ’n woord wat hy vir haar vertel nie.
Herman lag skaterend. “Dit is waar! Magriet het gesê ek …” hy bly skielik stil as hy besef dat hy darem nie hierdie stukkie van die geskiedenis moet vertel nie.
“Wie is Magriet dan? Nie vrouens nie …” lag sy ongelowig.
“Magriet is Daan se vrou. Hulle is so ’n jaar gelede getroud.” Herman besef dat hy nou van een duiwel tien gemaak het as Estie hard en oorwinnend lag.
“Aha! Uitgevang! Waar het hy haar gekry?” Sy lyk soos ’n oorwinnaar en Herman lag skaterend en al die styfheid en gespannenheid is skielik uit hom uit en hy korswel met haar soos met die seuns.
“Jy gaan my tog nie glo nie, daarom gaan ek jou nie vertel nie,” sê hy kastig geheimsinnig.
“Ooo!” Dawid hou sy kop vas. “Dit is die grootste fout wat jy kan maak. Sy sal dit uit jou uitkry, al moet sy jou ook blinddoek en voor ’n geweerloop sit.”
Estie kom sit reg voor hom. “Vertel!” beveel sy. “Hier sal jy sit sonder kos en sonder slaap tot ek gehoor het,” dreig sy.
Herman lag weer skaterend en dit is heerlik om weer sommer net vry en gemaklik te voel. Hierdie kind is so spontaan dat geen mens vir haar sal kan kwaad word nie.
“Nee, jy glo mos nie grootmense nie.”
Voordat Herman mooi besef wat aangaan, buk sy oor hom en kielie hom soos wat hulle altyd gemaak het toe hulle kinders was.
Herman kraai dit uit van die lag en vat haar hande weg. “Goed … maar dan moet jy daar ver gaan sit.”
Estie gaan sit soet en plegtig weer op die muurtjie maar krom haar vingertjies dreigend as hy nie gou genoeg begin nie.
“Oom Bennie se verloofde … was getroud met ’n sendeling. Hulle het net een dogter gehad, Magriet …”
“Jy maak nie die storie op nie …” dreig sy en Herman keer laggend as sy wil nader kom.
Nee, dit is waar. Haar pa is dood toe sy ’n jong meisie was en intussen het haar ma ook baie siek geword. Die ma het vir oom Bennie geskryf. Sy het hom gevra om na haar kind te kyk aangesien sy net omtrent nog ’n jaar gehad het om te leef. Oom Bennie, wat haar steeds liefgehad het, het gesê dit is goed. Wel, om ’n lang storie kort te maak: Magriet het na haar ma se dood alles verkoop en Walvisbaai toe gekom en vir oom Bennie laat weet dat sy daar is. Oom Bennie, wat besef het dat die mans mekaar sal doodmaak oor ’n enkellopende vrou in die vallei, het vir Daan opgekommandeer om met Magriet te trou voordat hulle haar Jakkalswater toe bring. Niemand sal dit waag om aan iets wat Daan s’n is te vat nie.” Herman konstateer dit soos ’n feit, en die ander twee aanvaar dit so.
Estie se oë blink oor die romantiese storie. Sy loer onseker na Herman as hy stilbly.
“En toe?”
Herman se stem versomber en dít meer as iets anders, vertel vir Estie dat hierdie storie waar is en dat dinge vir Herman nie heeltemal reg uitgewerk het nie.
“Magriet was vir ons almal soos ’n engel uit die hemel. Sy het die huis skoongemaak, ons laat bad en skeer en ons almal in die holte van haar handjie gehad.”
“Sy en Daan … is hulle gelukkig? Ek meen, hulle het mekaar nie eers geken nie!” sê-vra Estie sag en met oë wat onnatuurlik blink.
“Baie. Dit het ’n paar maande gevat, maar hulle twee is wonderlik gelukkig.”
Daar is ’n vreemde hartseer toon in Herman se stem wat Estie verhinder om verder uit te vra.
Herman is vir ’n paar oomblikke stil en sy gedagtes spring terug na Magriet. Wonderlike Magriet wat ook sy hart in die holte van haar hand hou. ’n Magriet wat hom gesmeek het om vir hom ’n vrou te gaan soek in die Kaap. “Want,” het sy met haar sagte soet stem en oë wat blink van die trane, gesê, “jy is net so min op my verlief as ek op jou. Jy is verlief op die idee van ’n vrou. Ek is maar die enigste vrou wat julle hier gesien het. As jy eers weg is, sal ek harder kan probeer om Daan se liefde te wen.”
Dit was glad nie nodig nie, want Daan was so verlief op sy eie vrou en kon enigeen vermoor wat net na haar kant toe gekyk het. Die sakie is sommer daardie selfde aand nog opgelos en dit is darem vir hom ’n salwende ou gedagtetjie op sy, nog steeds, rou gemoed. Magriet se oë het geblink en die liefde vir Daan het soos ’n ligkrans om haar gestraal.
Estie loer vinnig na Dawid wat stil voor hom sit en uitkyk, met die wysheid van die lewe in sy oë en sy weet dat dit nie net sy is wat nou hierdie gedagte huisves nie, naamlik dat die verlatenheid in Herman alles met hierdie storie te doen het.
“Dit was die mooiste storie wat ek nog gehoor het en as ek eendag moet uitvind dat jy vir my gejok het, sal ek by jou kom spook,” dreig sy, maar verdwyn vinnig by die deur in.
