Читать книгу Drome van liefde - Schalkie van Wyk - Страница 4

Die groot, donker man in die kafeedeur voor haar het nie regtig van ’n molslang gepraat nie. Die koue, glibberige gewaarwording om haar nek is net haar verbeelding, maak Sanet haarself wys. Sy knyp haar oë styf toe, maak haar mond oop om te gil, maar sluit dan weer haar lippe ferm opmekaar.

“Ek … s-sal nie gil nie, want dan p-pik hy my,” stotter sy en haar oë pleit om hulp terwyl sy opkyk na die vreemdeling.

“O, ’n ou molslangetjie se byt is onskadelik,” stel die man haar gerus. “Maar het jy geweet jy het twee oulike, goudbruin spikkels in die irisse van jou oë, juffroutjie? Stukkies goud … net soos die sproetjies op jou neus. Hmm, ek hou daarvan … ek hou werklik daarvan. Ek is Jean-Pierre du Pont, en jy is …?” stel hy homself bekend en steek sy regterhand na haar uit om te groet.

“Meneer Du Pont,” fluister sy, te bang om hard te praat en die slang om haar nek te laat skrik, “ek lyk dalk nie so nie, maar ek kan sterf van vrees! Vat die slang weg en maak hom dood voordat ek ’n toeval kry!”

“Maar juffroutjie, waarom sal ek ’n onskuldige molslangetjie doodmaak, as …” begin die man, maar hy kry nie die kans om sy sin te voltooi nie.

“Sê haar, oom!” skree Gerrie met skrille verwyt in sy stem langs haar, steek sy hand uit en laat die molslang toe om oor sy hand en om sy arm te krul. “So ja, jy is nou weer veilig, ou Jannie. Sy naam is Jannie, oom, maar my … my ma sal hom vermoor. Sal oom asseblief vir my ma sê klein slangetjies soos ou Jannie is nie giftig nie?”

Sanet, wat nog roerloos voor Jean-Pierre bly staan, te bang om asem te haal selfs nadat Gerrie die molslang verwyder het, sien verwonderd hoe die glimlag op Jean-Pierre se gelaat vinnig plek maak vir wisselende uitdrukkings van teleurstelling, ongeloof en afkeer.

“Jou ma? Genugtig, jy was seker ’n kinderbruid … of liewer, ’n kleuterbruid,” sê hy misnoeg.

Wat ’n onopgevoede lummel om so ’n persoonlike aanmerking te maak, dink Sanet terwyl ’n gloed van verontwaardiging oor haar nek en gesig kruip. As Gerrie net wil padgee met sy molslang, sal sy haar genoeg vererg om die verwaande vreemdeling op sy plek te sit.

“Gerrie meen sy is ons stiefma, oom,” verbeter Peet op Gerrie se leuen, klim uit die motor en draf nader. “Oom weet mos hoe kwaai is ’n stiefma, maar ou Sanet is boonop verskriklik wreed! Oom se ma sou mos nooit ons arme ou Jannie vermoor het nie, nè, oom?”

Sanet merk hoe snel die uitdrukking van misnoeë van Jean-Pierre se gesig verdwyn terwyl hy beurtelings na haar en die tweeling kyk. Hy glimlag hartlik vir haar en sy sluit haar oë vinnig sodat sy nie na hom of die molslang hoef te kyk nie.

“Dan is die molslangetjie jul troeteldier?” verneem hy belangstellend.

“Ja, oom, want hy het nie hare nie, sien?” verduidelik Gerrie. “Ons oom Lukas Grové kry hooikoors, daarom mag ons nie ’n kat of ’n hond of … haai, Sanet, wat van ons? Moet ek en Peet ook al ons hare afskeer, of sal ons nie vir oom Lukas hooikoors gee nie?” vra hy bekommerd.

Sanet hou haar oë styf toegeknyp en ril aanhoudend, nie seker of dit net haar verbeelding is wat haar nek nog koud en glibberig laat voel nie. Sy is nog haar lewe lank bang vir alle reptiele. Selfs paddas maak haar half waansinnig van vrees, maar ’n werklike, lewendige molslang …!

Sy sluk droog, ineens naar, en veg om haar gevoelens onder beheer te kry. As die tweeling maar weet hoe sy slange vrees, sal hulle haar lewe ondraaglik maak, daarom mag sy nie vir hulle wys hoe bang sy is nie. As die vreemdeling net wil padgee, sal sy moontlik weer dissipline oor die seuns kan handhaaf, want hy is klaarblyklik hulle bondgenoot.

Gelukkig het sy nog altyd geweet hoe om van lastige mans ontslae te raak, dink sy, maak haar oë oop en kyk vas in Jean-Pierre se glimlaggende gesig. Sy is woedend.

“Kinderbruid … gmf!” snou sy, maar merk uit die hoek van haar oog dat Gerrie sy arm met die molslang na haar uithou en vergeet van haar besluit om van Jean-Pierre ontslae te raak. Sy swaai vinnig om en slaag daarin om met ’n vertoon van verontwaardiging na haar motor te stap en die deur agter haar toe te slaan en te sluit.

“En julle twee bly net daar totdat julle van daardie molslang ontslae geraak het!” roep sy dreigend deur die oop motorvenster, draai dit dan vinnig toe en gluur Jean-Pierre en die tweeling deur die voorruit aan.

Sy sien hoe die tweeling na die molslang en dan na haar beduie, sien hoe Jean-Pierre iets sê en wens sy kan hoor wat hulle te sê het oor haar. Stiefma … verbeel jou! Wat het in die twee seuns gevaar? En dat ’n vreemde man die vermetelheid het om haar ’n kleuterbruid te noem!

Sy kyk met halfhartige belangstelling na Jean-Pierre du Pont. Hy is ’n baie lang man, breedgeskouerd en met die voorkoms van ’n donker Fransman, soos sy naam aandui. Sy neem aan ’n Hugenote-voorouer het vir sy swart hare, swartbruin oë en sterk aristokratiese gelaatstrekke gesorg, maar dit was beslis ’n Hollandse of Duitse voorvader wat vir sy forsheid van gestalte verantwoordelik is. Sy skat hom nie jonger as vyf-en-dertig nie, hoewel sy glimlag hom baie jonger laat lyk. Sy hou van sy glimlag, flits die besef deur haar bewussyn en sy vererg haar onmiddellik vir haarself. Heel waarskynlik is hy jare lank reeds getroud, loop haar gedagtes verder en sy merk met verligting dat hy nie ’n troupand aan sy ringvinger dra nie. Baie mans dra nie trouringe nie, wys sy haarself tereg, en ’n man soos Jean-Pierre wat ’n vreemde meisie trompop loop en vertel sy het stukkies goud in haar oë …

Sanet sug en loer in die truspieëltjie, maar dan ruk sy om na die passasiersdeur links van haar en sien hoe Jean-Pierre op die sitplek gaan sit en gemaklik regskuif asof hy van plan is om lank te kuier.

“Ek was nie ’n kleuterbruid nie!” snou sy hom toe en bloos vuurrooi omdat sy soos ’n katterige kleuter klink en oor iets rusie maak wat die vreemdeling tog nie kan raak nie.

Wat skort met haar? Sy was reeds drie dae voor Kersfees vyf-en-twintig, en almal wat haar ken, bewonder haar oor haar ysige selfbeheersing en kille waardigheid; daar is selfs enkele mans wat haar opreg bejammer oor haar onkreukbare selfdissipline, want hulle voorspel ’n eensame oudag van oujongnooiskap vir haar.

Watter vreemde invloed het Jean-Pierre du Pont op haar dat sy van ’n koue, professionele rekenmeesteres in ’n twisgierige kind kan verander? vra sy haarself af en blik ongemaklik na hom.

Hy glimlag vir haar en sy glimlag laat haar onmiddellik vergeet wie of wat sy is. Dit laat haar vergeet van haar woede jeens hom en van die tweeling se molslang, want daar is soveel warmte en opregte belangstelling in sy glimlag dat sy vir die eerste keer in baie jare voel asof sy nie langer alleen buite in die koue staan nie.

“Ek is so bly, want nou kan ek jou mý bruid maak,” antwoord Jean-Pierre en nou vonkel sy glimlag onnutsig.

Dan is hy een van daardie soort mans, dink sy teleurgesteld. Hy is die soort wat elke tweede meisie vra om met hom te trou, omdat hy te onnosel is om ’n interessante gesprek te voer. Gelukkig het sy op vyf-en-twintig geleer hoe om alle soorte mans te hanteer, daarom is Jean-Pierre dalk ’n bietjie lastig, maar geensins ’n probleem nie.

“Meneer Du Pont, ek is vanoggend voor dagbreek uit Johannesburg weg en teen hierdie tyd is ek moeg en honger en nie lus vir sottepraatjies nie. As jy uit my motor klim, kan ek en my nefies na my oom Lukas Grové se huis gaan soek,” sê sy styf.

“My naam is Jean-Pierre en as jy regtig van plan is om ’n plattelander te word, vergeet dan jou stadsmaniertjies en noem my op my naam. Ek gaan jou beslis nie juffrou Grové noem nie, want dan klink jy sommer klaar soos ’n oujongnooi, al is jy nog nie een nie. Reg, Sanet?” vra hy.

En sy weet hy het haar op die een of ander manier beledig, maar hy hou aan glimlag en sy begin aan die getuienis van haar eie ore te twyfel.

“Dis wat oom dink!” praat Peet onverwags langs Jean-Pierre en steek sy kop deur die oop venster. “Arme Sanet is klaar ’n oujongnooi, oom, want sy was al vyf-en-twintig en ons tant Dassie sê as ’n meisie eers vyf-en-twintig is, is dit uit en gedaan met haar, want al wat vir haar nog oorbly, is ’n ou wewenaar of dalk ’n geskeide man.”

“ ’n Ordentlike, geskeide man, maar hulle is maar skaars,” verbeter Gerrie op Peet se vertelling. “Ons tant Dassie sê as vroumense nie so geduldig was nie, was daar net geskeide mans. Het oom gesien hoe lank is Sanet? Dink oom sy is lankmoedig genoeg om nie te skei as oom instem om met haar te trou nie?”

Sy ken haar tweelingnefies nege jaar lank – altans, sy het geglo sy ken hulle. Hulle was Gerhard en Hermien se oulike babas, dierbare kleuters en kostelike seuntjies, want hulle het gewoonlik buite in die tuin of in hulle speelkamer gespeel. Hulle was werklik oulik … tot vandag toe. Waarom het sy nooit agtergekom dat die oulike babas intussen grootgeword het nie? vra Sanet haarself met ’n gevoel van verleentheid en ergernis af.

“Hoekom klim julle nie solank in daardie wit motor en wag daar nie? Julle het mos gesê julle wil graag voel hoe ry my motor,” stel Jean-Pierre taktvol voor.

“Dan moet oom net gou maak, want ons is al moeg om net te sit en te sit,” maan Gerrie en draf agter Peet aan na die groot, Duitse motor wat ’n entjie verder voor die slaghuis geparkeer staan.

“Gaan jy hulle ontvoer?” vra Sanet hoopvol.

“Ek kon, ja, maar ek twyfel of jy bereid sal wees om ’n losprys vir die twee snippe te betaal,” skerts hy.

Sy kyk na hom en ’n glimlaggie pluk om haar mondhoeke.

“Dan ken jy my oom Lukas Grové?” vra sy. Sy wil nie met Jean-Pierre gesels nie, sy wil hom nie leer ken nie. Waarom sy so ’n teësin in ’n vriendskap met hom het, is vir haar nog duister.

“Hy was twaalf jaar lank my skoolhoof, want ons skooltjie spog nog met een laer- en hoërskool. Hy het my vertel julle kom hier woon en toe ek die tweeling saam sien, het ek geweet wie julle is, want hul foto is in oom Lukas se studeerkamer.” Hy swyg en Sanet merk met ’n gevoel van ongemak die vonkeling in sy oë voordat hy vervolg: “As ek kon kies, het ek liewer jou foto in my studeerkamer laat pryk.”

“Weet jou vrou dat jy ongetroude meisies so graag komplimenteer?” vra sy bitsig.

“A-ha, en nou gaan ek sê ek het nie ’n vrou nie, en dan is jou nuuskierigheid oor my ook bevredig,” treiter hy haar. Hy lag sag wanneer ’n donker gloed van verleentheid oor haar gesig stoot.

“Dit sal seker vir ’n man met jou verwaandheid ongelooflik klink, meneer Du Pont, maar ek stel nie in jou of jou vrou of enigiemand anders op Bothasrus belang nie. Ek is hier om my oom Lukas en my nefies te versorg, maar ek soek beslis nie na ’n man nie. Ek sal dit opreg waardeer as jy onmiddellik uit my motor klim en in die toekoms uit my pad bly.”

Sy wag dat hy hom vererg en uit haar motor klim, maar hy bly sit, sug diep en klik sy tong simpatiek.

“Tsk, tsk … Dan het oom Lukas gelyk gehad – dat jy aard na jou tant Dassie. Sy was glo net so ’n giftige ou skepsel op haar dag. Dan hou jy sowaar nie van mans nie?” vra hy bekommerd.

“As oom Lukas jou so breedvoerig oor my ingelig het, waarom vra jy my uit?” vra sy nydig. Sy voel verneder omdat haar oom haar met ’n wildvreemde man kon bespreek het.

“Omdat ek amper seker is dat oom Lukas êrens ’n fout begaan het, want geen meisie wat soos jy lyk, kan ’n giftige ou skepsel op vyf-en-twintig wees nie. Inteendeel, jy lyk …”

“Meneer Du Pont!” roep sy uit en gluur stip na sy voorkop sodat sy die lag in sy oë kan miskyk. “Gaan jy nou dadelik uit my motor klim, of sal ek uitklim en by die polisie hulp gaan soek?”

“Sulke drastiese optrede is glad nie nodig nie, Sanet. Ek neem nou die tweeling na jou oom toe en al wat jy hoef te doen, is om agter my aan te ry. Ek ken in elk geval die pad beter as die sersant en sy twee konstabels, want ek woon my lewe lank op Bothasrus,” antwoord Jean-Pierre gemoedelik en klim uit die motor. “Volg my net, hoor!” roep hy nadat hy die deur toegemaak het. Hy loop met lang hale na sy motor.

Sanet hoor haar harde asemhaling in haar ore, merk dat haar hande liggies tril en dwing haarself om stadiger asem te haal.

Waarom laat sy haar so ontstel deur ’n eenvoudige, onbeskofte plaasjapie soos Jean-Pierre du Pont? Hy lyk soos ’n boer met sy gespierde, songebruinde arms en donkerbrons gelaatskleur, maar as hy op die dorp woon, is hy heel waarskynlik ’n bouer of ’n steenmaker of die een of ander arbeider. Hy is beslis nie ’n pennelekker nie, want daarvoor is hy te bruingebrand, mymer sy. Sy vervies haar vir haarself omdat sy soveel tyd op ’n onbelangrike plattelander mors.

Sy sien die wit motor vertrek, maar wend geen poging aan om hom te volg nie. Sy sal koeldrank gaan koop en sommer die kafee-eienaar vra waar oom Lukas woon. Sy kom al vier jaar lank baie goed sonder die hulp van ’n man klaar. Tertius is natuurlik die uitsondering, maar noudat hy nie langer daar is nie, het sy beslis nie ’n plaasvervanger nodig nie, veral nie iemand soos Jean-Pierre du Pont nie, besluit sy en klim uit haar motor.

Die huis is oud met Victoriaanse torinkies en traliewerk, maar die houtwerk is goed versorg, soos die ruim grasperke en die tuin. Sanet stap na die voorstoep van oom Lukas se woning. Sy klim die trap op en merk eers dan oom Lukas wat op ’n riempiesbank op die voorstoep sit met die tweeling weerskante van hom.

Oom Lukas lyk presies soos sy hom uit haar kleintyd onthou, dink sy wanneer hy opstaan en sy hande uitnodigend na haar uitstrek. Hy is ’n lang, skraal man – sy weet sy het haar lengte van die Grové’s geërf – met silwerwit hare, ’n reguit neus en ’n mond wat net so maklik soos haar eie glimlag. Sy oë is blou en wakker, asof vyf-en-sewentig somers te kort was om die jeug uit sy oë te verdryf.

“Sanet,” sê hy en glimlag, en sy weet dat hy bly is dat sy gekom het. Hy soen haar op die wang en hou haar dan op armlengte weg van hom.

“Dag, oom Lukas.” Sy wonder of hy haar gaan uitvra oor die dinge van vier jaar gelede. Almal lees tog koerante, selfs die mense van Bothasrus. Lees Jean-Pierre ook koerant? vra sy haarself af, en weet dis ’n belaglike vraag, maar wens vurig hy het nooit leer lees nie.

“Jy is ’n klein Grové, Sanet, en ek praat nie net van jou lengte nie. Jou blonde hare en jou gesig … Dis net jou oë wat jy by ’n onbekende voorvader gekry het, want ons Grové’s het almal blou oë en jou ma se mense is donker … almal met groenbruin of donkerbruin oë, soos jou tant Dassie,” sê hy opsommend, ’n tikkie trots en goedkeuring in sy stem.

“Sanet aard baie na tant Dassie, oom Lukas,” merk Peet van die riempiesbank af op. “Sy sukkel ook om ’n man te kry en sy is klaar ’n arme oujongnooi.”

“En jy meen alle oujongnooiens is arm, Peet?” vra oom Lukas en wend hom tot die seuntjie. “Of glo jy ons moet ’n oujongnooi jammer kry?”

“Ek sal net vir Sanet jammer kry, maar nie vir tant Dassie nie. Oom weet, sy is so agterbaks. Sy gee ’n mens sommer so ’n vinnige klap as jy nie kyk nie. Ek wed dis waarom sy nie ’n man kan kry nie, want sy klap hulle te vinnig,” kom dit vies van Peet.

“Sy het my al in die kerk geknyp toe ek net so ’n bietjie rondgeskuif het,” gooi Gerrie ook ’n stuiwer in die armbeurs.

“Is nie. Jy het tant Dassie eerste met ’n speld gesteek, daarom het sy jou geknyp,” verdedig Peet.

“Daar is ’n bottel koeldrank in my motor as julle dors is,” sê Sanet met die hoop om van die tweeling ontslae te raak sodat sy oom Lukas oor die molslang kan uitvra.

“Gaan haal jy die koeldrank, Sanet, want ek en Peet wil nog ’n bietjie alleen met oom Lukas gesels,” stel Gerrie voor en hou haar kwellend dop.

Sanet merk dat Gerrie sy hand in sy regterbroeksak hou, wonder of dit sy vingers is wat in sy broeksak rondkriewel, maar voel haar nekhare rys en weet dat hy die molslang in sy broeksak versteek.

“Oom Lukas, die tweeling weet van oom se hooikoors en …” begin sy en lê haar hande in ’n pleitende gebaar op sy arm.

“Oom Lukas, sal oom aspris vir Jan van Riebeeck doodmaak? Oom sal mos nie, nè, oom? Oom weet moes hoe ’n belangrike ou was Jan van Riebeeck?” skree-praat Gerrie haar tot stilswye.

“Oom hoef niks bang te wees vir ou Jannie nie, want hy het nie een ou haartjie op sy kop nie, daarom sal hy oom nie hooikoors gee nie,” pleit Peet, spring op en kom langs oom Lukas staan.

Sanet sien hoe Gerrie opstaan en hou haar hand gebiedend op.

“Sit, Gerrie! Ek weet daardie molslang is in jou broeksak en as jy naby my kom … Gerrie, ek kan baie harder as tant Dassie klap!” waarsku sy.

Oom Lukas vee ’n glimlag met sy groot hand weg en kyk na Gerrie wat onseker op die riempiesbank bly sit.

“Jean-Pierre het my vertel dis sommer nog ’n klein ou molslangetjie, Sanet, maar as jy nie van so ’n troeteldier hou nie, is dit beter dat die seuns hom in die tuin loslaat. Toe, Gerrie, die slang kan nie baie gelukkig in jou broeksak voel nie. Laat hom in die tuin vry,” beveel oom Lukas.

“Ja, oom,” antwoord Gerrie bedees. Hy lyk afgehaal, maar stap weg om die huis na die tuin. ’n Ewe besadigde Peet volg hom.

“Kan ons nie liewer die slang doodmaak nie, oom? Ek kan die goed nie verdra nie en as ek weet daar is ’n slang in die tuin …?” Sanet ril en staar na die hoek van die huis asof sy verwag dat die molslang sy verskyning sal maak.

“ ’n Molslang is ’n nuttige reptiel, want hy leef van muise en rotte en daarom sou dit dom wees om hom dood te maak. Hy is nie giftig nie en jy hoef ook nie bang te wees dat hy jou sal aanval nie. Boonop sal die bure se katte die arme slangetjie gou verwilder. Jean-Pierre het my verseker dis ’n molslangetjie,” antwoord oom Lukas gerusstellend en beduie na ’n glas lemoensap op die klein tafeltjie langs die riempiesbank. “Sit en drink eers iets. Jy is seker moeg en dors ná die lang rit.”

Sanet wens sy kan daarop aandring dat die molslang liewer in ’n ander tuin vrygelaat word, maar onderdruk haar vrees en gaan sit op die riempiesbank om haar koeldrank te drink.

“Dankie, oom. Dit smaak vorentoe,” sê sy en hou oom Lukas dop terwyl hy peinsend voor hom uitstaar. Sy kyk vinnig af wanneer hy onverwags na haar draai. Sy ken hom nie, besef sy. Behalwe dat hy haar sterk aan haar pa herinner omdat hulle albei blond en lank is, is oom Lukas vir haar ’n volslae vreemdeling.

“Ek het die huis gekoop toe ek nog ’n jongman was, maar dit was eers nadat ek afgetree het dat ek uit my woonstel in die skoolkoshuis weg is. Ek het toe hier kom woon en Marthie Breytenbach en haar man, Lourens, het die woonstel in die agterplaas gehuur en sommer vir ons almal se etes gesorg,” begin oom Lukas te gesels asof hy haar vreemdheid aanvoel en haar op haar gemak wil stel.

“Gerhard het my vertel oom het ’n huishoudster,” merk Sanet op.

Oom Lukas sug diep. “Hy was ’n goeie seun, oorlede Gerhard. Nogal my peetseun, hoewel ek nooit ’n goeie peetpa vir hom was nie, want ek onthou nie verjaardae nie. Maar nou kan ek tog vir hom en Hermien iets doen …” sê hy en kyk Sanet skerp aan. “Lourens Breytenbach is verlede November dood en omdat dit so hoort, is Marthie toe weg na een van haar dogters toe, want skindertonge het nie respek vir ouderdom nie. Daarom kon sy nie langer in die woonstelletjie aanbly en vir my huishou nie.”

“Ek is bly dat ek kon kom om met die huishouding te help, oom Lukas,” sê sy en wonder hoeveel die skindertonge van Bothasrus van háár verlede weet.

“Dis waaroor ek wou praat, Sanet, voordat ons finale reëlings tref,” sê oom Lukas ernstig. “Gerhard het voorsiening vir die kinders gemaak en ek is nie ’n arm man nie, daarom sal jy ’n ordentlike salaris kry. Jy is …”

“Maar ek verwag geen betaling nie, oom Lukas! Die tweeling is tog my broer se kinders,” maak sy beswaar.

“En jy dink jy is ’n voël van die lug af of ’n lelie van die veld? ’n Mens koop nie klere en ander benodigdhede met goedhartigheid nie. Jy sal nie so ’n groot salaris kry soos waaraan jy gewoond was nie, maar jy sal ordentlik kan aantrek. Maar eers moet ek sekerheid hê oor jou toekomsplanne. Wat van jou jongetjie in Johannesburg?”

Sanet frons en staar hom onbegrypend aan. “Van wie praat oom?”

“Die Lindeque-seun – Tertius Lindeque. Jou suster, Magda, het my van hom vertel toe sy en Anton vroeg in Desember hier kom kuier het. Dis toe dat hulle my vertel het van hulle probleem om langer vir die tweeling te sorg. Jy en Tertius het nie dalk trouplanne nie?”

Sanet glimlag wrang. “Ek sal nooit trou nie, oom. Tertius is ’n goeie vriend, maar dis ook al,” antwoord sy met finaliteit.

“Dan spook die ander een nog by jou?” vra hy.

Oom Lukas se woorde ruk deur haar, ruk haar hand wat die glas koeldrank vashou, en sy sien die geel lemoensap teen die wande van die deursigtige glas opspat. ’n Stormagtige see van lemoensap, mymer sy, stormagtig soos die gisters wat sy moet vergeet. Sy wag totdat die lemoenkoeldrank weer ’n kalm oppervlakte weerspieël en plaas die glas op die tafeltjie langs haar neer.

“Ken die mense van Bothasrus my storie, oom Lukas?” vra sy, haar stem sag, ingehoue.

“Nee, Sanet, want ek het niks gesê nie. As daar iemand is wat onthou, sal dit nie saak maak nie. Op een-en-twintig was jy ’n bang kind met groot oë en ’n vae gesiggie langs ’n swart koerantopskrif, maar op vyf-en-twintig is jy ’n beeldskone en trotse vrou. Niemand sal glo jy is daardie kind met die bang oë nie.”

“Ek is nie beeldskoon nie, oom.”

“Vir my is jy. Maar miskien is dit waar dat jy nie beeldskoon of trots of selfversekerd is nie. Jy is nog altyd die bang kind wat wegvlug van die liefde en die seerkry van jare gelede. Dis wat Gerhard by geleentheid aan my gesê het en Magda het dit bevestig. En nou het jy hier na my gevlug. Dis goed so.”

Sy merk sy begrypende glimlag. “Oom is ook nie getroud nie. Beteken dit oom het ook eenkeer seergekry en toe aanhou vlug vir die liefde?” vra sy en hoop haar woorde gesel hom omdat hy met woorde ’n ou seer in haar binneste oopgehaak het.

“Ja, Sanet,” antwoord hy eenvoudig. Sy rustige antwoord blus die opstandvure in haar en sy ken die skaamte van ’n kind wat onder ’n gebed gelag het. ’n Blos van verleentheid vlek haar wange rooi en sy kyk hom sku aan.

“Ek is jammer ek het gevra, oom,” sê sy skuldig.

“Ek is nie, want so leer ons mekaar beter ken en verstaan.” Sy glimlag stel haar gerus en hy staan op. “Vertel my eendag wanneer jy geleer het om my te vertrou of jy daardie man nog liefhet. Maar nou kan jy my jou motorsleutels gee sodat ek jou bagasie kan gaan haal.”

“Ek kom saam, oom,” sê sy en neem hom aan die arm terwyl hulle die stoeptrap afklim. Sy weet hy het nie haar hulp nodig nie, maar dis sy wat hom wil vashou, omdat sy vir die eerste maal in baie jare nie langer alleen voel nie.

Gisteraand was sy te moeg om die agterplaas te verken, maar met die tweeling nog vas aan die slaap en ’n molslang wat ’n hele nag tyd gehad het om ’n veilige wegkruipplek in die tuin te soek, kan sy dit seker waag om in die boord rond te loop, dink Sanet. Sy asem die vars oggendlug in en drafstap tussen die vrugtebome deur na die suidelike ringmuur.

Sy het vergeet om oom Lukas oor hul bure uit te vra, want ná aandete het sy en die tweeling gaan bad en dadelik gaan slaap. Dit sal aangenaam wees as een van hulle bure darem nog jonk is, want sy sal graag ’n vriendin wil hê, dink sy en onthou hoe lank gelede sy reeds van al haar ou skool- en studentemaats vervreemd geraak het.

Sy hoor ’n vrolike gefluit agter die suidelike ringmuur opklink en loop gretig nader, maar bly teleurgesteld staan wanneer sy besef dat sy tog nie lank genoeg is om bo-oor die ringmuur te kyk nie. Op ’n ingewing spring sy teen die muur op, gryp die boonste bakstene vas en trek haarself op.

“Goeie môre,” groet Jean-Pierre, wat oor die ringmuur kan kyk sonder om op sy tone te staan. “Ek wou jou nog sê ek gaan met jou trou. Reg so, Sanet?”