Читать книгу Êrens is daar liefde - Schalkie van Wyk - Страница 3
ОглавлениеLara Wiese stamp die voordeur met haar heup agter haar toe, gooi haar handsak met ’n sierlike boog deur die lug en glimlag selftevrede toe dit netjies langs die blommerangskikking op die blad van die antieke kapstokkas land.
“Kind …!” kom dit berispend van Phoebe Wiese, wat met haar oë styf toegeknyp in die oop dubbeldeur van die sitkamer staan.
“Haal asem, my liewe professor Phoebe,” terg Lara laggend. Sy soen haar tante speels op die wang. “Het jy vergeet ek was die beste krieketbouler in ons straat?”
Phoebe maak ’n ongeduldige handgebaar. “So vertel jy my graag, maar totdat Heilie die koperblompot begin gebruik het, moes ek elke maand ’n halfdosyn nuwe blompotte koop.” Sy beduie na die eetkamer. “Kom ons gaan eet – koue vleis en slaaie vir so ’n warm dag. En probeer om ’n klein bietjie simpatie met jou middeljarige tante se oorspanne senuwees te hê, Lara. Ek is dertig jaar ouer as jy, maar soms voel dit soos sestig!”
“Dertig jaar,” herhaal Lara kamma beïndruk terwyl sy aan die eetkamertafel plaasneem, maar haar oë vonkellag in dié van Phoebe. “Op drie-en-vyftig is jy eintlik al ’n antikwiteit, Phoebe, maar gelukkig lyk jy nog … e … jongerig. Jy is te blond om grys te wees, en blou oë lyk altyd vars, soos kropslaai. En jy is mooi, want jy het gelukkig my fyn gelaatstrekke geërf, anders sou ek nooit my vriendinne kon oortuig jy het uit vrye wil ’n oujongnooi geword nie.”
“Ongeskik én verwaand,” sê Phoebe verpletterend, maar ’n glimlag huiwer om haar mondhoeke. Sy kyk met liefdevolle bewondering na Lara se skraal gesiggie: haar swartbruin oë met uitsonderlike lang, digte wimpers en fyn gevormde wenkbroue, die delikate skadu’s onder haar hoë wangbene, en haar vol, ekspressiewe lippe wat gedetermineerd en terselfdertyd weerloos lyk. Haar digte, blouswart hare val met sagte krulle oor haar skouers, en enkele krulle omraam haar gesig en verleen ’n kinderlike onskuld aan haar. Lara het ’n ingebore statigheid en grasie wat ’n treffende kwaliteit aan haar skoonheid gee, dink sy goedkeurend.
“Wat kyk jy so na my, Phoebe? Ek het in oom Ryno se stoorkamer tussen die stowwerige lêers rondgekrap. Het ek ’n vuil streep oor my neus?” vra Lara toe sy bewus raak van Phoebe se ondersoekende blik.
“Jy het die afgelope jaar te veel gewig verloor – eet ’n bietjie aartappelslaai. Ek aanvaar ons is albei beeldskoon, aangesien ons dieselfde fyn gelaatstrekke het, maar met jou donker hare en donkerbruin oë lyk jy soos ’n koringkriek as jy te maer is.”
“Ek sal kaas eet. Aartappelslaai lyk soos skaapharsings,” mompel Lara misnoeg en ril. Sy peusel aan ’n stukkie rou wortel, kyk fronsend hoe Phoebe smaaklik eet, en laat dan haar vurk kletterend op haar bord val.
“Kind …!” roep Phoebe snakkend na haar asem uit. Sy sit oomblikke lank roerloos met haar oë styf toegeknyp en kyk dan ergerlik na haar niggie. “Jy doen dit opsetlik, Lara: plaas verdere spanning op my uitgerafelde senuwees. My studente sorg dat ek ’n wrak is aan die einde van elke akademiese jaar, en jy doen alles in jou vermoë om my toestand te vererger!”
“Jy soek daarna, Phoebe: jy het gesê ek lyk soos ’n koringkriek.” Lara byt op haar onderlip, twyfel kolkend in haar oë. “Maritsa sê blonde meisies is meer gewild, want mans verkies blondines. Maar ek het nog altyd gehoop … e …”
Phoebe glimlag kopskuddend. “Jy is ’n gekwalifiseerde apteker, met jou jaar gemeenskapsdiens reeds agter die rug. Het jy sowaar nie genoeg intelligensie om self te kan sien jy is ’n pragtige meisie nie?”
“Dis onmoontlik om jouself objektief te beoordeel, Phoebe. As ek die dag gelukkig is, voel ek mooi, maar as iemand my afkraak … Wel, ek vóél soos ’n koringkriek as jy sê ek lyk soos een. En ek is doodbang ek gaan ’n oujongnooi soos jy word, want ek kan nie verlief raak op ’n man nie, selfs nie eens as ek dronk is nie!” erken Lara moedeloos.
“Het jy gereeld dronk geword toe jy op Helderbron jou gemeenskapsdiens gedoen het?” vra Phoebe ingehoue en staar met gedwonge konsentrasie na die koue ham op haar bord.
“Jy klink soos ’n agterdogtige ma, Phoebe,” antwoord Lara vies. Sy sug verwese voordat sy vervolg: “Jy weet ek vergryp my nooit aan drank as ons wyn saam met ons etes drink nie, maar as ek op ’n partytjie is … Ná een glasie wyn is ek doodbang om te praat, net ingeval ek iets doms sê, daarom drink ek liewer koeldrank. En boonop: as ek die dag verlief raak op ’n man, wil ek in volle beheer van al my sintuie wees. Ek wil nie die volgende oggend wakker word en skielik besef ek was die vorige aand net dronk, nie verlief nie.”
“My arme Lara …” Phoebe glimlag gerusstellend. “Ons het meer as net ons gelaatstrekke van ons Wiese-voorgeslag geërf. Jou pa, en selfs jou oupa Wiese, het net een maal liefgekry, maar dit het nie verhoed dat jou pa talle meisies uitgeneem het voordat hy en jou ma getroud is nie. Jy het tog ook dikwels gedurende jou studentedae saam met mansvriende uitgegaan?”
“Nie te dikwels nie, want ek moes dag en nag swot om my graad te kry – aptekerswese is nie maklik nie. Maar selfs al het ek uitgegaan, het ek nooit ’n man ontmoet wat my voete onder my uitgeslaan het nie. Jy het my en Karl grootgemaak vandat ek ’n pap baba was, en my ouboet se vriende was altyd my vriende. Ek het nog altyd talle mansvriende gehad, maar daar was nog nooit iemand spesiaals nie.” Lara swyg en vra dan huiwerig: “En jy, Phoebe? Het jy ooit ’n man liefgehad?”
Phoebe lag spontaan. “Ek wag sedert jou tienerjare dat jy my oor my liefdeslewe sal uitvra. Hoekom het jy tot vandag toe gewag?”
“Ek wou vandat ek tien jaar oud was, maar Karl het my gedwing om hom met my hand op my hart te beloof dat ek nooit so iets sal doen nie. Hy het gesê persoonlike vrae is ’n groter sonde as om mense deur ’n sleutelgat af te loer of privaat gesprekke af te luister. Ouer broers is bullebakke, veral as hulle vyf jaar ouer as jy is.”
“Maar met Karl veilig in Londen is jy vry om jou belofte te verbreek?” vra Phoebe skertsend.
Lara maak ’n afwerende handgebaar. “Ek het lankal van die belofte vergeet, maar ek is drie-en-twintig en ek het raad nodig. Ek het net begin wonder of dit in ons gene is om nie lief te kry nie. Ek bedoel, jy lyk so gelukkig, Phoebe. Enigiemand kan sien jy het nie ’n man in jou lewe nodig om jou gelukkig te maak nie. Maar toe jy jonk was … het jy nie ook gewens, gehoop dat … Êrens is daar liefde, Phoebe, maar hoekom het jy dit nooit gevind nie?”
Phoebe glimlag stadig, haar oë starend in die verte van tyd. “Êrens is daar liefde,” herhaal sy mymerend. Sy kyk na Lara en glimlag warm. “Ek was heelwat jonger as jy toe ek die verkeerde man liefgekry het. Nee, hy was nie getroud nie, maar hy was nie bereid om met my te trou nie. Moontlik het hy geglo ek was te jonk vir liefde en te onervare om tussen liefde en verliefdheid te kan onderskei. Maar ek was nie. Dalk het ek hom nog altyd lief, of dalk het sy verwerping my immuun gemaak teen die liefde. Ek wonder nie daaroor nie en ek wil ook nie weet nie.”
“Dis so hartseer,” sê Lara simpatiek.
“Geensins! Getroude vroue is dikwels …” Phoebe breek haar sin af en vra skerp: “Waarom werk jy nie vanmiddag nie? Dis Donderdag. Is Ryno se prokureurspraktyk nou so suksesvol dat hy kan bekostig om Woensdae én Donderdag gholf te speel?”
Lara lees die agterdog in Phoebe se oë en lag haar goedig uit. “Nou lyk jy weer nes my ou tant Phoebe wat vermoed ek het nie al my huiswerk gedoen nie!” koggel sy. Sy sien Phoebe bekommerd frons en vervolg gerusstellend: “Oom Ryno moet die hele dag in die hof wees en hy het gesê ek kan ons kantoor om eenuur sluit en huis toe gaan. Sy ander sekretaresse, Elna, werk in elk geval net soggens. Ek draai darem nie stokkies nie, Phoebe! Ek speel net ontvangsdame vir oom Ryno totdat sy nuwe ontvangsdame vroeg in Januarie by hom begin werk. Ek sukkel in elk geval nog om ’n permanente pos as apteker te kry.”
Phoebe trek onsigbare strepies met haar wysvingernael op die tafeldoek, kyk eindelik op en vra hoorbaar onwillig: “Noem jy Ryno nog ‘oom’ vandat julle saam werk?”
“Wat anders? Hy is ’n stokou oom van agt-en-veertig. Of verwag jy dat ek hom ewe formeel as meneer Marx op kantoor moet aanspreek?” vra Lara onthuts.
“Nee … nee, maar ek is vyf jaar ouer as Ryno en jy noem my nooit tannie nie.”
“Omdat jy en ta’ Heilie nie vir my en Karl geleer het om jou tannie te noem nie. Jy is ons Phoebe, want ons het nie ’n pa of ’n ma gehad om ons groot te maak nie. Toe ek klein was, was ek so trots dat net ek ’n Phoebe het, nie ’n ma soos al my maats nie. Dit pla jou tog nie werklik dat ek jou nie ‘tannie’ noem nie, Phoebe?” vra Lara gekwel.
Phoebe sug met hoorbare ongeduld en skud haar kop. “Natuurlik nie. My naam is die eerste woord wat jy gesê het, en ek was so trots dat ek my siek gehuil het. Dis Ryno se vrou … Lynette is ’n verveelde, kinderlose huisvrou met te veel tyd tot haar beskikking … te veel tyd om te dink. Of dalk doen haar talle vriendinne haar dinkwerk vir haar, want hulle gereelde teepartytjies is niks anders as skinderpraatjies nie.”
“Ek onthou. Die een keer toe ek haar moes help om tee en koek te bedien, het my ore nooit ophou gloei nie. Hulle bespreek hulle mans en hulle slaapkamerprobleme asof dit koekresepte is! En elke vrou wat groet en uitstap, word deur dié wat agterbly aan repies geskeur. Ek is bly jy hou nie teepartytjies nie, Phoebe.”
“Natuurlik, dis net ’n gemors van tyd. Maar Lynette is my probleem. Sy het talle vriendinne, maar ek is haar vertroueling … of dalk haar biegmoeder.” Phoebe huiwer ’n oomblik en vra dan: “Het jy geweet Lynette is Ryno se tweede vrou?”
Lara giggel onnutsig. “Hou op skuldig lyk, Phoebe: die waarheid is nie skinder nie. Maritsa het my lankal vertel Lynette was Ryno se ontvangsdame en dat hy van sy eerste vrou geskei het om met die jong Lynette te trou. Jonk? Ek wed sy is al veertig!”
“En op veertig is ’n vrou ’n dinosourus?” vra Phoebe wrang.
“Net as sy probeer om soos twintig te lyk en op te tree … A, nou verstaan ek! Tant Lynette het my verlede jaar op my gradeplegtigheid gevra om haar op haar voornaam te noem, maar ek is so gewoond om haar ‘tannie’ te noem … Het sy by jou daaroor gekla?”
“Nee, maar Lynette is ’n bekommerde vrou. Sy het besluit veertig is stokoud, en dat Ryno reeds vir hom ’n jong meisie gekies het of binnekort sal kies – heel waarskynlik sy nuwe ontvangsdame,” antwoord Phoebe en kyk Lara deurdringend aan.
Lara gryp met haar hande na haar gloeiende wange. “Moenie so na my kyk nie, Phoebe! Ek bloos van boosaardigheid, nie omdat ek skuldig is nie. Dink die stommerik van ’n vrou sowaar ék stel in haar stokou man belang?” vra sy verontwaardig.
“Lynette is te lafhartig om jou prontuit te beskuldig, maar sy bel gereeld teen sesuur saans om te hoor of jy al tuis is. Veral wanneer Ryno die aand laat werk of die een of ander vergadering moet bywoon,” vertel Phoebe met opsigtelike ergernis.
“En vandat ek by oom Ryno werk, nooi sy my en ta’ Heilie elke Woensdagmiddag om by haar tee te drink,” sê Lara nadenkend en draai met blitsende oë na Phoebe. “Die ou heks! Sy nooi my net uit omdat sy wil seker maak ek rits nie saam met haar man rond terwyl hy veronderstel is om gholf te speel nie. Sien jy nou? Selfs Lynette glo ek is nie mooi genoeg om ’n jong man te kry nie, daarom is ek verplig om op haar stokou man verlief te raak!”
“Om liefdeswil!” Phoebe kom orent en vervolg ongeduldig: “Ek gaan nie herhaal wat ek oor jou voorkoms gesê het nie, want jy het self ’n spieël. Het jy al besluit of jy ná Nuwejaar saam met my Kaapstad toe vlieg?”
“Vlieg?” vra Lara, haar stem skril van paniek. “Jy weet ek sal nooit my lewe in ’n vliegtuig waag nie! Jy weet my pa is in ’n vliegtuigongeluk dood! Hoekom sê jy nie reguit jy wil alleen gaan vakansie hou nie, Phoebe? Ek en ta’ Heilie sal die huis oppas en mekaar geselskap hou.”
Phoebe sak met ’n sug terug op haar stoel. “Jou pa het in ’n klein, eenmotorige vliegtuigie verongeluk, Lara,” sê sy paaiend. “Karl vlieg die wêreld vol en hy het nog elke vlug oorleef. Hoe weet jy jy is bang om te vlieg as jy nog nooit ’n vlug ervaar het nie?”
“Dis ’n simpel vraag. Ek het jou dit reeds gesê toe jy my gedwing het om ’n paspoort te kry: ek hoef nie in ’n vliegtuig te sit om uit te vind of ek bang is nie – ek ís bang. Hoekom wil jy skielik Kaapstad toe vlieg? Jy het gesê ons gaan langs die Weskus toer,” antwoord Lara verwytend.
“Omdat ek Heilie ook saamgenooi het. Jy ken haar: ek moet op elke dorp en by elke vulstasie stilhou sodat sy kan tee drink en die ruskamers besoek. Ek gee nie om om kort-kort stil te hou wanneer ons langs die kus op toer nie, maar ek kan die pad Kaapstad toe al met toe oë ry. As ons afvlieg, kan ek ’n motor in Kaapstad huur vir ons toer. Asseblief, Lara, doen dit ter wille van my. As Heilie die moed het om op haar leeftyd te vlieg …”
“Dis nie moed nie!” val Lara haar boos in die rede. “Ta’ Heilie het te min breinselle oor om helder te kan dink of bang te wees. Goeiste, sy is al vyf-en-sestig!”
“Wees dankbaar ons huishoudster het vanmiddag by ’n vriendin gaan kuier, anders het sy nou jou ore warm geklap,” probeer Phoebe haar niggie betig, maar ’n moedswillige glimlaggie pluk aan haar mondhoeke. “Heilie het oorgenoeg breinselle om van haarself ’n oorlas te maak, maar haar liefde en groothartigheid vergoed vir alles. Sy is bereid om saam met jou in my motor Kaapstad toe te ry as jy werklik nie kans sien om te vlieg nie.”
Lara lag verlig. “My liewe ta’ Heilie! Sien jy nou, Phoebe? Ta’ Heilie besef my vrees vir vliegtuie is nie iets soos aknee wat ’n mens as tiener ontgroei nie.”
Phoebe byt op haar onderlip, haar blik nadenkend op Lara. “Ek wil dit nie sê nie, en dalk moet ek nie, maar miskien sal dit jou help, Laratjie. My broer … jou pa het alle belangstelling in die lewe verloor toe jou ma ’n paar uur ná jou geboorte gesterf het. Hy was altyd lief om te vlieg, maar ná jou ma se dood kon hy nie wegbly van sy vliegtuig af nie. Ek het hom verwyt, gesê dat hy jou en Karl afskeep omdat hy al sy vrye tyd in sy vliegtuig deurgebring het, en toe het hy iets vreemds gesê …”
“Wat, Phoebe?” por Lara toe haar tante stilbly.
“Dat hy nader aan jou ma voel as hy in sy vliegtuig is; dat hy soms voel dat as hy aanhou vlieg, hy by haar sal uitkom. Daardie dag toe hy verongeluk het … die brandstof van sy vliegtuig het opgeraak en sy vliegtuig het geval. Miskien was die instrumentepaneel foutief, of dalk het hy doodeenvoudig aanhou vlieg, na sy dood toe gevlieg, omdat dit die enigste manier vir hom was om met jou ma herenig te word,” vertel Phoebe, haar stem sag van ’n ou hartseer.
“Glo jy my pa het selfmoord gepleeg?” wurg Lara die vreeslike vraag uit.
“Nee … want selfs al het hy dit beplan, twyfel ek of hy dit in sy gemoedstoestand as selfmoord sou beskou het. Moontlik was hy só verdiep in sy gedagtes oor jou ma dat hy nie ag geslaan het op die instrumentepaneel nie, of hy het tred verloor met die tyd. Maar ek raai net, Lara. Weet enigiemand waartoe intense hartseer iemand kan dryf? Ek praat nie selfmoord goed nie, maar hoe kan ek oordeel? Soms voel ek dat ek onbewustelik aandadig was aan sy tragiese dood,” antwoord Phoebe met ’n ondertoon van selfverwyt in haar stem.
“Hoe so? Ta’ Heilie het my vertel jy het drie maande verlof geneem om my voltyds te versorg voordat sy my versorging oorgeneem het. En jy was daar om vir Karl liefde en aandag te gee toe my pa nie in staat was om dit te doen nie. Jy het my pa tyd gegee om sy hartseer oor my ma se dood te verwerk, maar hy was te selfsugtig om dit te doen.”
“Die ongenaakbare oordeel van die jeug,” spot Phoebe met ’n skaduglimlaggie. “Dis juis waarom ek soms skuldig voel: as ek nie so gretig was om al jou pa se verantwoordelikhede teenoor jou en Karl oor te neem nie, sou hy miskien sy hartseer gouer verwerk het. Hy het te veel tyd gehad om te dink en te rou oor sy vrou wat hy so innig liefgehad het. Maar ek sal nooit weet nie, want ek is ’n wetenskaplike, nie ’n psigiater nie. En jy raai ook, Lara, want ons sal nooit met sekerheid weet of dit ’n blote ongeluk of selfmoord was nie.”
“Ek verkies om te glo dit was ’n ongeluk, anders moet ek aanvaar my pa was ’n lafaard,” besluit Lara. Sy kyk op haar polshorlosie en spring vervaard op. “Goeiste, dis byna drie-uur! Ek het Maritsa beloof ek sal halfvier by haar wees, maar ek wil eers gaan stort. Dink jy dit gaan reën?” Sy stap vinnig na die venster en sê bekommerd: “Kyk hoe vinnig steek die wolke op, en dis skielik donker. Mag ek jou motor leen, Phoebe? My ou karretjie lek soos ’n sif in ’n stortbui.”
“Jy oordryf, Lara. Jou motor het goeie remme en splinternuwe buitebande. Trek ’n reënjas aan as jou motor so buitensporig lek. En stuur vir Maritsa ’n SMS voordat die praatsieke meisiekind bel terwyl jy in die stort is. Ek kon nog nooit begryp waarom Maritsa my so graag oor haar bedrywige liefdeslewe inlig nie!”
“Maritsa dink jy is ’n preutse, Victoriaanse oujongnooi, Phoebe. Sy sê dis haar lewenstaak om jou uit jou inhibisies te skok – voordat ek saam met jou op die rak beland,” terg Lara laggend en draf die eetkamer uit na die voorportaal waar sy haar handsak gelaat het.
“Selfrespek is nie preutsheid nie. Maritsa is ’n breinlose flerrie wat al sedert haar tienerjare ’n gebrek aan inhibisies het!” kom dit driftig van Phoebe terwyl sy Lara na die voorportaal volg. “Wat het sy vir vanaand beplan? Weer een van haar deurnagpartytjies van drank en dwelms?”
“Phoebe …!” probeer Lara haar verwyt, maar die afkeurende uitdrukking op haar tante se gesig laat haar gierend van die lag teen die kapstokkas aanleun. “Ek het jou gesê Maritsa geniet dit om jou te skok. Sy is gewild onder die mans en sy is dol op dans en partytjies, maar sy is net so bang vir drank en dwelms soos ek. Het jy geweet sy is ’n hoërskoolonderwyseres? Ek en sy het nie ons grade gekry met behulp van drank en dwelms nie. Ons is jonk en ons het vriende en kennisse wat wel misbruikers van drank en dwelms is, daarom is ons bewus van al die gevare.”
“Ek hoop so!” Phoebe kyk fronsend hoe Lara eers in haar handsak rondvroetel en dan die inhoud daarvan op die blad van die kapstokkas omkeer. “Sal ek raai? Jy het weer jou selfoon by die kantoor laat lê.”
Lara sug met oordrewe selfbejammering en pak die inhoud van haar handsak vinnig terug. “Ja, ek het, maar ek sal nie eens vra of ek net een ou oproepie van ons landlyn af kan maak nie. Jy is suinig, Phoebe – vrek suinig!”
“Nee, ek gebruik net my gesonde verstand. Die laaste keer toe jy van ons landlyn af gebel het, het jy en Maritsa drie uur lank gesels. Die foon is daar vir ons gerief, nie vir sosiale kuiertjies nie. Jy moet jou selfoon maar by die kantoor gaan haal, dis in elk geval gevaarlik om saans daarsonder uit te gaan. Ry versigtig, en dink na oor my voorstel om Kaap toe te vlieg.”
“Ek vlieg nie!” roep Lara boos oor haar skouer en draf vinnig na haar motor toe die eerste swaar druppels reën begin val.
Dank die hemel my motor het goeie remme, dink Lara terwyl sy met intense konsentrasie haar voertuig deur die stortende reën stuur. Sy volg die dienspad langs die hoofweg en draai regs op in die rylaan na die groot privaat woning wat Ryno Marx in sy kantoor omskep het. Sy bring haar motor langs die stoeptrap tot stilstand, hou die sleutel gereed in haar hand en hardloop kop onderstebo die trap op na die voordeur.
“Is jy deel van die orgie?” vra ’n donker, grimmige manstem terwyl ’n groot hand soos ’n staalband om haar boarm sluit.
Skok smoor die vreesuitroep in Lara se keel en laat ruk haar kop werktuiglik op. Hy troon oor haar – ’n lang, breedgeskouerde man met silwer vlamme van woede in sy ligblou oë wat hulle soos vloeiende staal in die reënskemering laat glim. Sy digte, donkerbruin hare val oor sy voorkop en die kraag van sy hemp. Sy aristokratiese neus pas by die sterk beenstruktuur van sy gesig, sy hoekige ken en ferm mond, fokus haar gedagtes verward op die man voor haar.
Hy skud haar liggies aan die arm. “Antwoord my! Het jy by Marx en Monette kom aansluit?” rasper sy stem, sy oë geskreef onder sy saamgetrekte wenkbroue.
Sy probeer om te praat, maar haar tong voel bevrore van vrees. Wie is hierdie man wat uit die bloute voor haar verskyn het en haar vashou asof hy ’n wetsoortreder is? Hy lyk nie soos ’n misdadiger nie, maar hy is smoorkwaad. Sy het egter méér rede om kwaad te wees, want niemand het die reg om haar vas te gryp en soos ’n stuk vodde rond te ruk nie.
Sy klem haar hand in ’n vuis en skree uitdagend bo die gedruis van die reën op die dak: “Los my! Los my, of ek roep oom Ryno!”
Hy los haar arm vinnig en sy sien hoe die woede uit sy oë vlug. Dit maak plek vir verwarring. “Oom Ryno?” herhaal hy vraend.
“Ja! Hy is ’n oom van amper vyftig en sy vrou se naam is Lynette, nie Minette of Nanette nie. Maar wat soek tannie Lynette hier?”
’n Kwelgedagte laat rek haar oë wyd. “Het oom Ryno skielik siek geword? Ek weet hy gebruik medikasie vir sy hoë bloeddruk. Is jy ’n dokter?”
’n Flitsende glimlag verhelder die man se oë soos sonlig agter ’n reënwolk. “Allermins. Ek is Wiehahn. Werk jy hier?” vra hy, sy blik op die bos sleutels wat sy nog in haar hand vashou.
“Ja. Ek het my selfoon in my kantoor vergeet.” Sy byt op haar onderlip en kyk hom met fronsende onbegrip aan. “Wat het jy van ’n orgie gesê? Glo jy oom Ryno en tant Lynette het kantoor toe gekom om dronk te word?”
“E … nee. Ek vermoed ek is verkeerd ingelig. Ek is jammer as ek jou laat skrik het, juffrou …?”
“Lara Wiese,” sê sy dadelik, verbaas oor haar onvermoë om kwaad te wees vir hierdie vreemde man wat haar oomblikke gelede nog vir haar lewe laat vrees het. Nee, nou oordryf sy. Sy het aanvanklik geskrik, maar sy is nie bang vir hom nie, want sy oë straal ’n innerlike krag en integriteit uit.
“Lara,” herhaal hy haar naam asof hy die woord op sy tong proe. “Dit klink soos musiek. Bly te kenne, Lara. Vra jou oom Ryno om ’n sekuriteitsheining op te rig. Die digte struike en bome in die voortuin maak ’n mooi vertoning, maar dis nie veilig nie. Tot siens,” groet hy en draai weg.
“Tot siens, meneer Wiehahn,” groet sy met ’n onverklaarbare gevoel van teleurstelling. Sy wou langer met hom gepraat het, besef sy. Dit laat voel haar soos ’n gek en sy sluit die voordeur haastig oop. Sy stoot die deur oop en tik die kode op die paneelbord in om die alarm af te skakel. Toe stap sy na haar lessenaar om haar selfoon te soek.
Die bekende klank van Ryno Marx se lag laat haar verras na sy toe kantoordeur kyk. Meneer Wiehahn het gelyk gehad: oom Ryno en tant Lynette is saam op kantoor. Sy ontdek haar selfoon in die boonste laai van haar lessenaar en stoot die laai vinnig toe. Sy sal net by oom Ryno se kantoor inloer om hom en tant Lynette te groet, besluit sy. Sy is tog reeds laat vir haar afspraak met Maritsa, en sy sien nie werklik kans vir haar terugtog huis toe deur die stortende reën nie.
Die druisende reën op die dak smoor die klank van die oopgaan van Ryno se kantoordeur, maar die helder elektriese lig versluier nie die realiteit van wat Lara voor haar sien nie: Ryno in ’n vurige omhelsing met ’n onbekende blonde meisie.
Lara staan versteen, haar hand nog op die deurknop, nie in staat om net vinnig agteruit te tree en die deur weer toe te maak nie.
’n Groot, warm hand glip oor haar mond en neus; nog ’n hand sluit om hare wat nog krampagtig die deurknop vasklou.
“Doodstil!” adem ’n manstem in haar ore, sy asem ’n warm streling op haar wang. Sy weet sonder om te kyk wie dit is, en sy tree gewillig onder die druk van sy hand agteruit sodat hy die deur geluidloos kan toemaak.
“Is jy ’n privaat speurder, meneer Wiehahn? Het tant Lynette jou gehuur?” vra Lara gedemp toe hy sy hande laat sak.
“Nee, op albei vrae. Ek doen net ’n guns vir my beste vriend.” Wiehahn glimlag verskonend. “Ek is jammer ek moes jou deel maak daarvan, maar toe jy die voordeur agter jou laat oopstaan, was die versoeking te groot om te weerstaan. Dis makliker om die getuienis van jou eie oë te glo – en nou weet ek vir seker. Ek is dankbaar jy het nie gegil nie.”
“Met jou yslike hand op my neus en mond? Ek het geskrik, totdat ek die geur van jou naskeermiddel herken het.” Sy glimlag skeef. “In my werk is die geure van vloeistowwe soms lewensgevaarlik, veral as die bottel nie ’n etiket het nie.”
Hy frons verwonderd, lyk asof hy haar wil uitvra, maar kyk vinnig na Ryno se kantoordeur toe Ryno se harde lag weer vanuit sy kantoor opklink.
“Ek sal vir jou ’n ruiker stuur om dankie te sê, Lara, maar nou …”
“Nee, wag!” val sy hom in die rede. Sy gryp hom impulsief aan sy baadjiemou vas en ruk dan haar hand met ’n gevoel van verleentheid weg. “Ek gaan nie hier bly nie. Wat oom Ryno agter tannie Lynette se rug doen …”
Sy swyg toe ’n meisiestem skielik aan die ander kant van die deur opklink. “Nee, Ryno! Ek het lank genoeg gekuier, jou kantoor bewonder en die drankies geniet, maar ons speel met vuur. Bespreek vir ons ’n kamer in ons gebruiklike hotel en ek sal môremiddag daar wees, maar nou moet ek gaan.”
“Maar dit reën nog hard, my liefste. Ons motors staan ses straatblokke hiervandaan. Jy kan nie nou gaan nie. Toe, kom drink nog ’n drankie saam met my,” protesteer Ryno, sy tong lomp.
“Jy het reeds te veel gedrink, Ryno-lief. Slaap ’n paar uur lank op daardie gerieflike rusbank voordat jy dit agter ’n stuurwiel waag. Maar ek loop nou,” antwoord die meisiestem vasbeslote.
“Klop hard aan die deur, Lara – gou!” beveel Wiehahn sissend. Hy retireer na die oop voordeur en bly afwagtend staan, sy oë gebiedend op haar.
Lara klop met ’n gebalde vuis aan Ryno se kantoordeur. Sy sien Wiehahn met ’n haastige wuif van sy hand by die voordeur uitglip en roep hard: “Oom Ryno! Is jy hier, oom? Mag ek inkom?”
Dis onmoontlik om voetstappe op die sagte mat van Ryno se kantoorvloer bo die reëngedruis te hoor, maar sy kan haar voorstel watter geskarrel op haar woorde volg, dink Lara met ’n wrang glimlaggie. Sy het altyd geglo die buitedeur wat uit Ryno se privaatbadkamer lei, is daar ingeval hy ’n onredelike kliënt wil ontwyk, maar die deur het duidelik ander voordele: soos om van ’n geheime minnares ontslae te raak.
“Het iemand geklop? Wie is daar?” roep Ryno eindelik, sy stem verder weg as tevore.
“Dis ek, Lara! Het oom ’n kliënt? Sal ek vir julle tee maak?” Lara besef dat sy die situasie terdeë geniet en voel dan skuldig: tant Lynette sal beslis nie saam met haar lag oor oom Ryno se dislojaliteit nie.
“ ’n Kliënt? Ja, ja, ek het ’n kliënt gehad!”
Ryno se stem kom vinnig nader. Dan gaan die kantoordeur oop. Hy vervolg met gul hartlikheid: “Jy weet nie hoe bly ek is om jou te sien nie, Laratjie! Ou mevrou Scoombie wou haar testament vir die twintigste maal verander, en sy het daarop aangedring dat dit nog vandag gedoen moet word. Maar kom binne, kom binne! Sal jy ’n drankie saam met my drink? Jy is mos nou al mooi groot.”
En dis hoe ek wil bly: mooi en groot, dink Lara en draai haar kop weg om nie deur die walms van Ryno se drankasem oorweldig te word nie.
“Nee, dankie, oom. Ek drink nie as ek moet bestuur nie.” Sy kyk vraend rond. “Dan is mevrou Scoombie reeds weg?”
“Ja, ja … nou net. Sy woon mos in ons straat en sy is sommer by die buitedeur van die badkamer uit. ’n Komieklike ou mens, maar skatryk en glad nie suinig om te betaal vir my diens nie.”
Ryno merk dat Lara na die twee gebruikte drankglase staar en borduur oortuigend voort: “Lief vir haar drankie ook, al sy is byna tagtig. Drink graag ’n glasie rooiwyn.”
Tot ’n paar minute gelede was sy lief vir Ryno Marx, want hy was deel van haar lewe vanaf haar kinderjare, dink Lara ontnugter. Oom Ryno en tant Lynette was die vrygewige kinderlose egpaar wat vir haar en al die ander kinders in hulle straat geskenke gekoop het met hulle verjaardae en Kerstyd: wat nooit geweier het om mildelik by te dra as hulle geld moes insamel vir hulle skool se sportklub nie. Dis waarom sy nie eens gehuiwer het om die pos van ontvangsdame te aanvaar toe hy iemand nodig gehad het om hom ’n maand lank uit te help nie.
Sy kyk na die groot man met sy rooi gesig wat met lomp hande probeer om die glase en drankbottels weg te pak. Sy het nooit aan hom in terme van aantreklikheid gedink nie, maar toe sy klein was, het sy gedink hy is ’n mooi oom, moontlik omdat hy altyd vriendelik was. Miskien is hy aantreklik met sy koringblonde hare, diepblou oë en reëlmatige gelaatstrekke, maar sy voorkoms, sy hele menswees vervul haar op hierdie oomblik met ’n gevoel van weersin. Hoe kan enige getroude man so veragtelik optree? Sy sal nooit trou nie, want sy sal nooit ’n man kan vertrou nie, dink sy en draai weg.
“Ek moet nou gaan, oom Ryno. Ek het net my selfoon kom haal. Ek sien jou môre weer,” groet sy oor haar skouer.
“Ek ry saam, Laratjie, want ek moes my motor laat insleep – weer probleme met die petrolpomp.” Hy kom op onvaste bene nader. “Waar het jy jou motor geparkeer?”
“Langs die stoeptrap. Klim solank in, oom. Ek sal die alarm stel en die deur sluit,” antwoord Lara gelykmatig, verlig dat Ryno besef hy kan nie ná soveel drankies bestuur nie.
Sy sluit die voordeur, stap die stoeptrap af en frons onthuts toe sy Ryno agter die stuurwiel van haar motor sien sit, reeds besig om die enjin aan te skakel.
“Nee, ek sal bestuur, oom! Ek glo nie jy –”
“Ry jy of bly jy, Lara?” vra Ryno met ’n harde lag en trek vinnig weg.
“Dis mý motor, ek wil bestuur!” roep Lara boos uit. Maar Ryno lag harder en ry onverskillig in die rylaan af na die dienspad.
Lara hardloop na die rylaan en steek dan verskrik in haar spore vas toe ’n luukse wit motor skielik tussen die digte struike van die voortuin verskyn en langs haar tot stilstand kom.
“Klim in, Lara!” roep Wiehahn uit die motor. “As ons gelukkig is, kan ons ’n noodlottige ongeluk voorkom!”
