Читать книгу Meisie in die reën - Schalkie van Wyk - Страница 4

Hilgard se arms vou haar toe in die veiligheid teen sy bors, en sy huil met die bandelose oorgawe van ’n kind; huil oor al die verspeelde gisters toe hy nie deel van haar lewe was nie; oor haar vergeefse liefde wat ongevraagd in haar hart kom nesskop het. Sy is bewus van sy pogings om haar trane met sy sakdoek te droog, van die diep, troetelende klank van sy stem, maar haar snikke skeur met pynlike asemteue uit haar en laat haar smal skouers ruk.

“Marli, Marli . . . asseblief, ou kleintjie, jy gaan dehidreer as jy nie ophou huil nie. ’n Fyn, klein meisie soos jy kan onmoontlik soveel trane huil,” sê hy paaiend.

Haar snikke verstil en sy kyk hom vies aan. “Is jy simpel? Ek het nog nooit gehoor van iemand wat gedehidreer het net omdat hy gehuil het nie!”

“Wel, daar is altyd ’n eerste maal,” antwoord hy, sy glimlag tevrede. “Maar jy het ophou huil en dis al wat belangrik is. Ek het vir ons Chinese wegneemetes gekoop, en of jy nou daarvan hou of nie, jy gaan saam met my eet. Of verkies jy nog insekte en wurms soos in jou kleuterdae?”

“Jig! Ek het nooit wurms en insekte geëet nie!” protesteer sy, verlig en dankbaar dat sy, ten spyte van haar trane, nie haar gevoel aan hom verraai het nie.

“Jy het. Ek en Armand moes jou gereeld oppas as jy in die tuin gespeel het, want jy het enigiets in jou mond geprop en dan moes ons dit uitgrawe. Nie dat dit maklik was nie – jy kon deksels seer byt!”

Sy lag saam met hom en erken verleë: “Ek moet jou ongelukkig glo, want my pa het my van my barbaarse eetgewoontes vertel.” Sy neem sy sakdoek en droog haar trane af. “Jy kan jou sakdoek terugkry sodra ek dit nie meer nodig het nie,” vervolg sy en laat hom toe om haar orent te help.

Hy bly staan, haar hand nog in syne, en sê mymerend: “Tien jaar . . . en jy was ses, sewe jaar hier in Johannesburg, maar ons het mekaar nooit raakgeloop nie.”

“Het tant Alma jou nie vertel ek bly by my ouma Heilet nie?”

“Sy het, maar ek het nie die moed gehad om jou te besoek nie – nie na jou ma se brief aan my nie. Boonop was jou ouma jou ma se ma en ek het aangeneem sy en jou oupa sou my ook nie met ope arms in hulle huis verwelkom het nie.” Hy glimlag skeef. “Sien, ek lyk net groot en gevaarlik, maar eintlik is ek ’n lafaard met ’n klein hartjie,” spot hy met homself.

“Ék sou jou verwelkom het,” antwoord sy impulsief, sien die tergende lag in sy oë en weet sy bloos van haar kleintoontjies tot by haar kroontjie. Hoekom maak liefde ’n mens so oorsensitief en selfbewus? wonder sy onthuts. Sy kon altyd eerlik sê wat sy dink of voel, maar haar nuutgevonde gevoel vir Hilgard laat haar vrees dat sy haar liefde aan hom sal verraai.

“Nóú vertel jy my,” verwyt hy haar glimlaggend, gee haar ’n spontane drukkie en stap met sy arm om haar skouers saam met haar die trap af. “Hoekom het jy nie vir tant Alma ’n boodskap gegee nie? Sy sou my laat weet het as jy wou gehad het ek moet kom kuier.”

“Ek was so gewoond daaraan om nie oor Armand of die mense van Groeneweide te praat nie dat ek nooit daaraan gedink het nie. Daarby was ek nie bewus van die briewe wat jy vir my geskryf het nie. Ek was ’n tiener en jy was reeds ’n effektemakelaar en volwasse – ons het niks meer gemeen gehad nie.”

“Jou eerste veertien jaar was deel van my – van die dag af toe ek my gesig en hande moes was en my hare moes kam voordat ek die oorweldigende voorreg kon hê om Armand se babasussie in haar wiegie te bewonder.” Sy lag is ’n klank vol warmte. “Jou kamer was wit en pienk, nes jy met jou pienk gesiggie en jou wit haartjies. Op tien het ek nie in babas belanggestel nie, maar jy was Armand se babasussie en dit het die situasie verander. Ek en hy het die dag soos ridders gevoel toe ons mekaar plegtig beloof het ons sal sorg dat niemand jou ooit seermaak nie.”

“Armand het?” vra sy, trane soos fyn druppeltjies reën aan haar wimpers ingeryg.

Hy trek haar digter teen hom aan en skud haar liggies. “Waag dit om te huil, asjas, en ek praat nooit weer ’n woord oor Armand nie,” dreig hy.

“Asjas . . .” Sy glimlag oorwonne. “Dis wat jy en Armand my genoem het as ek op my driewiel agter julle wou aanry wanneer julle rugby of krieket gaan speel het. ‘Wees nou ’n soet klein asjas en ons bring vir jou ’n roomys of sjokolade,’ was julle gereelde belofte, wat julle net so gereeld verbreek het!”

“En wat jy net so gereeld geglo het!” lag hy.

“Hoe anders? ‘Asjas’ was vir my ’n eretitel, iets wat ek met die misterieuse volwasse wêreld geassosieer het. Toe ek eintlik uitgevind het wat die woord beteken, was ek reeds gewoond daaraan om jou en Armand se klein asjas te wees en kon dit my nie skeel nie,” antwoord sy, gaan die kombuis binne en plaas hulle wegneemetes in die mikrogolf.

“Dis byna vieruur,” sê Hilgard ná ’n blik op die horlosie teen die muur. “Is jou tasse reeds gepak, Marli, of slaap ek vannag hier?”

Sy lag hom uit. “Grootprater! Jy besit jou eie woonstel in die stad. Jy het nie spesiaal Johannesburg toe gery om my te kom haal nie – jy woon en werk hier.”

“Korreksie: ek hét hier gewerk, nie meer nie.”

“Maar . . . is jy nie meer ’n effektemakelaar nie? Tant Alma het gereeld gespog oor die groot sukses wat jy van jou loopbaan gemaak het. Waarom het jy van werk verander?” vra sy onkant betrap.

“Ek sal altyd ’n effektemakelaar bly, want gelukkig is daar so iets soos die Internet, maar ek stel nou net in my eie beleggings en dié van ’n paar ou kliënte – onder andere jou pa – belang. Wat ek die res van die tyd doen . . .” Hy lig sy hande op, sy handpalms na haar gekeer. “Kyk!”

Sy beweeg nader aan hom. “Eelte? Ek het gevoel hoe hard is jou hand toe jy myne vasgehou het, maar ek het aanvaar dis as gevolg van die een of ander sport.”

“Boeresport!” skerts hy en vervolg ernstiger: “My pa was nie ’n gebore boer nie. Hy het liewer met vliegtuie en enige ander masjien gepeuter en die boerdery aan ons plaasbestuurder oorgelaat. Ek wou boer, maar ek het besef ek het die kapitaal nodig om al die verbeterings aan te bring wat ek beoog. Ek en Armand het tydens ons hoërskooljare al in die effektebeurs en aandele belanggestel, daarom is ek universiteit toe om ’n effektemakelaar te word. Rekeningkunde, ekonomie . . . Ek kan my kennis ook in my boerdery op Geldenweide gebruik.”

“Jy is terug op Geldenweide, sommer by tant Alma?” sêvra sy met blye verrassing.

“Dis die gerief van die opstalle van Geldenweide en Drie Werwe: hulle is langs mekaar en vorm die oostelike grens van Groeneweide. Ons is boere wat op die dorp woon!”

“Is jy al lank terug op Geldenweide?” vra sy terwyl sy hulle kos na die ontbythoekie toe dra.

“Minder as ’n maand.” ’n Glimlag lig sy mondhoeke. “Selfs tant Alma weet nog nie dat ek van plan is om permanent te boer nie. Ek wou eers die kat goed uit die boom kyk, seker maak dat ek wel van my rol as boer gaan hou.”

“En?” vra sy toe hy oorkant haar aan die tafel plaasneem.

“Ek geniet dit selfs om vieruur soggens op te staan! Ek gaan beslis bly. Maar intussen: eet jou kos, voordat jy my verplig om jou met ’n teelepel te voer.”

“Ja . . . ek sal,” antwoord sy, eet werktuiglik, maar proe nie wat sy eet nie. Sy stel nie in kos belang nie – nie met Hilgard wat oorkant haar sit en ongekende emosies deur haar binneste jaag nie. Sy wil net na hom kyk, sy gelaatstrekke een vir een met haar oë streel, sy breë skouers en gespierde arms bewonder en na die diep, welluidende resonansie van sy stem luister. As sy net aan hom kan raak . . .

Nee, nee, sy is nie meer normaal nie. Sy is vier-en-twintig en sy was nog altyd in beheer van haar emosies, selfs toe sy geglo het sy voel aangetrokke tot Frans. Maar sy is bang vir haar bandelose begeerte om in Hilgard se arms te wees, deur hom gesoen en geliefkoos te word. Het sy eensklaps al haar selfrespek verloor? wonder sy ontsteld.

“Jy eet nie, asjas,” raas hy kamma. “En jy het my nog nie vertel of jy reeds jou tasse gepak het nie.”

“Ek eet,” antwoord sy, kou en sluk vinnig ’n paar mond­jiesvol en sê gejaagd: “Ek het gedink . . . besluit ek sal volgende week met my eie motor Groeneweide toe ry. Ek . . .ek het nog ’n paar sake om af te handel.” Ja, dis beter so, dink sy verlig. Sy het ’n week nodig om nugter oor haar gevoel vir Hilgard te dink. Sy sal vanaand vroeg gaan slaap en môreoggend sal sy weer die ou Marli wees.

“Gaaf. Ek kan tot volgende week wag,” sê hy ongestoord en staan op. “Verskoon my, asseblief. Ek maak solank vir ons iets te drinke.”

“Maar . . . maar wat van al jou plaaswerk?” maak sy hulpeloos kapsie.

“Ek het ’n knap voorman en betroubare arbeiders, maar selfs al was dit nie die geval nie – jy kan nie alleen die ver pad Groeneweide toe aanpak nie,” antwoord hy met finaliteit.

“As ek net bedags ry en snags in ’n hotel –”

“Nee, Marli,” val hy haar ferm in die rede. “Jy is dalk nie meer die fraai, pienk babatjie met die wit haartjies nie, maar ek voel nog soos jou ridder wat jou kleintyd beskerm het. Dis doodeenvoudig te gevaarlik vir jou om alleen die lang pad af te lê, maak nie saak hoe betroubaar jou motor is nie. Jy kan in jou motor ry as jy wil, maar ek sal op jou hakke wees. Pas dit jou?”

“Dis so ver . . .” Sy byt op haar onderlip en bloos betrap. “Ek bedoel, ek sien nie kans om reeds vanmiddag self te ry nie. As ek ’n paar nagte goed geslaap het, sal ek makliker kan bestuur.”

Hy plaas ’n beker koffie voor haar neer en neem weer op sy stoel plaas. “Hoe goed gaan jy stoksielalleen in hierdie kasarm van ’n huis met al jou hartseer herinneringe slaap? Hoe gereeld gaan jy eet? Wees eerlik, Marli: jy het ’n vakansie nodig. Meer as dit – ’n vakansie by die liewe tant Alma wat jou sal vertroetel en bederf totdat jy nie meer soos ’n verdwaalde spookasempie lyk nie.”

“Dankie! Ek het nog nooit so gevlei gevoel nie!” sê sy gekrenk.

Hy lag haar goedig uit. “Jy het ’n spieël en oë . . . Maar aan die ander kant: daar is soveel onskuld in jou uitdrukking dat jy moontlik onbewus is van jou skoonheid.”

“Onskuldig – ek?” vra sy ongelowig, innig dankbaar dat haar uiterlike nie haar verwarrende emosies verraai nie.

“Onbetwisbaar, ja,” antwoord hy terwyl sy blik tydsaam oor haar gly. “Jy het nie dikwels saam met mans uitgegaan nie?” vra hy.

’n Skaam glimlaggie fladder om haar lippe. “Nee . . . Ek dink ek het al my selfvertroue en sprankel in die stad verloor. Op skool was ek sku vir seuns, en toe ek universiteit toe is, het ek onbewustelik met my ma se akademiese prestasies gekompeteer. Ek móés doodeenvoudig al my vakke met die hoogste lof slaag, anders sou ek soos ’n mislukking gevoel het. En na oupa Fanus se dood het ouma Heilet al my aandag vereis. Ek het soms uitgegaan, maar my verhoudings was nooit ernstig nie, behalwe . . .” Sy swyg, ’n ligte frons kepend tussen haar wenkbroue.

“Hy verwar jou en laat jou ongelukkig lyk. Los hom!” skerts hy.

“Jy verstaan nie, Hilgard. Frans is . . . Dis die interkom.”

Hy staan vinnig op en laat rus sy hand op die gehoorstuk van die interkom. “Verwag jy gaste, Marli?”

“Dit kan net Frans wees, want hy het gesê hy kom weer inloer. Maak maar die hek oop, asseblief,” versoek sy, jammer dat Frans se teenwoordigheid die intimiteit van haar en Hilgard se kuiertjie gaan onderbreek, maar terselfdertyd bly dat haar vriendskap met Frans sal verhoed dat Hilgard agterkom hoeveel sy vir hom omgee.

“Gaan jy nie jou gas tegemoetloop nie?” vra hy toe hy weer aan die tafel plaasneem om sy koffie klaar te drink.

“Hy stap altyd deur die huis na die sitkamer toe. Kom jy saam?” nooi sy hartlik.

Hy kyk haar wantrouig aan. “Só gretig om my aan die liefde van jou lewe voor te stel, Marli? Ek sou liewer solank jou tasse in my motor wou laai. As ons binnekort ry, kan ons op Colesberg oornag en môremiddag teen etenstyd op Groeneweide wees.”

Sy glimlag onnutsig. “My bagasie staan gereed aan die bopunt van die trap. As jy so graag arbeider wil speel, sal ek Frans intussen inlig oor my vakansieplanne. Kom roep my sodra jy gereed is om te ry.”

“Slim meisie. Maar eers sal ek seker die vervlakste skottelgoed moet was!” antwoord hy kamma vies en dra die breekgoed en eetgerei met ’n oordrewe sug na die opwasbak toe.

Marli glimlag flitsend toe Frans die sitkamer binnekom en beweeg opsetlik om die rusbank na die venster met ’n uitsig oor die tuin. “Hallo, Frans. Die plante lyk so vars en skoongewas na die onverwagte reën vanoggend. Sal ons buite gaan sit?”

“Hallo, my liefste,” groet hy asemrig, sluit by haar aan en plaas sy arms besitlik om haar. “Ek kyk liewer na jou, want jy is mooier as enige blom.”

“Daar is niks mooi aan die donker vlekke onder my oë nie, maar dankie vir die kompliment. Kom ons gaan sit. Ek het iets om jou te vertel,” antwoord sy, beur weg van hom af en verstyf toe sy lippe dringend op hare rus. Sy ruk haar kop weg, druk met haar handpalms teen sy bors en stoot hom liggies weg. “Asseblief, Frans. Ek het vanoggend vir jou verduidelik hoe ek oor ’n ernstige verhouding voel.”

“Jammer, my liefste. Ek sal meer selfbeheersing toepas, maar as ’n man liefhet . . . Het jy al besluit wanneer jy na jou tante toe gaan?” vra hy, neem haar hand in syne en lei haar na die rusbank toe.

“Ja. So spoedig moontlik.”

Hy glimlag triomfantelik. “Dan is ek nog blyer ek het my besluit uitgevoer!” antwoord hy, haal ’n klein, wit boksie uit sy baadjiesak, klap die deksel oop en hou dit na haar toe uit. “Ons verloofring, my liefling. Hou jy daarvan?”

Sy staar sprakeloos na die diamantring en kyk ontsteld op in sy gesig. “Frans, ek is so bitter . . .”

“Jou bagasie is in my motor, Marli. Sal ons . . .” vra Hilgard terwyl hy die sitkamer binnekom, maar bly stil toe hy die ring in Frans se hand sien. “Jammer. Daar skort iets met my tydsberekening,” sê hy verskonend.

“Dis alles reg, Hilgard,” sê Marli vinnig, so verlig dat sy in trane kan uitbars, loop na hom toe en vat sy hand. “Frans, dis Hilgard Geldenhuys. Ons het saam grootgeword. Hilgard, ontmoet Frans le Roux. Frans het my net ’n verloofring kom wys, maar hy besef ek is nie op die oomblik in staat om ernstige besluite te neem nie.”

Hilgard kyk haar skerp aan, druk haar hand asof om te sê hy besef wat sy van hom verwag en glimlag aangenaam. “Bly te kenne, Frans. Dis ’n mooi klippie wat jy daar het,” groet hy en steek sy hand uit.

“Ja . . . ’n mooi klippie,” beaam Frans, sy stemtoon grinterig, klap die deksel toe en prop die boksie in sy broeksak. Hy skud Hilgard se hand en sê strak: “Aangenaam. Dan het jy Marli kom haal?”

“Op aandrang van haar tant Alma Conradie, ja. Marli het jou seker vertel van haar plan om by haar tante te gaan kuier?” verneem Hilgard en druk weer haar hand liggies.

“Ja . . . ja, sy het, maar ek het nie verwag dat sy reeds vandag sou vertrek nie.” Hy blik verwytend na Marli. “Ek het ’n tafeltjie in die Drie Flaminke bespreek, my liefste, en gehoop ons kon saam iets vier, maar nou . . . Is dit werklik so noodsaaklik dat julle vandag al moet vertrek? As ek jou vanaand kan uitneem, net behoorlik van jou kan afskeid neem . . . Of is dit te veel gevra?”

Hilgard voel Marli se greep op sy hand verstewig, kyk flitsend na haar en lees die woordelose pleidooi in haar oë. Hy frons oorwegend en skud dan sy kop. “Ek is werklik jammer ek moet julle romantiese aandjie bederf, Frans, maar ek is ’n besige boer en ek moet teruggaan plaas toe. Boonop het ek tant Alma reeds laat weet dat ons môre teen middagete by haar sal wees.” Hy blik op sy horlosie. “Ons sal moet wikkel as ons die spitsverkeer wil vermy.”

“O . . . in daardie geval . . .” Frans frons sy teleurstelling weg en vra geraak: “Het jy darem tyd om my na my motor toe te vergesel, Marli?”

“Vanselfsprekend, Frans. Ek is jammer ek het die aand vir jou bederf, maar alles het so skielik gebeur,” maak sy skuldig verskoning.

Frans groet Hilgard stug en loop swyend saam met Marli na waar sy motor voor die motorhuis geparkeer staan. Hy ruk langs sy motor tot stilstand en vra grimmig: “Is daardie Hilgard-vent die rede waarom my verloofring nie goed genoeg is vir jou nie, Marli? Ek het sy motor in die motorhuis gesien; hy het geld. Miljoene, soos jy. Geen wonder hy verwys na die diamant in my ring as ’n ‘klippie’ nie!”

“Ek het nog nie gevra om sy bankstate te sien nie, Frans. En jy is onredelik. Ek het vanoggend al verduidelik dat ek nie nou belangrike besluite oor my toekoms kan neem nie. Ek ken jou nouliks, Frans. En hoe goed ken jy my? Ons het nog nie eens mekaar se ouers ontmoet nie. Jy is te oorhaastig,” antwoord sy paaiend.

“As dit van my afhang, sal jy nóóit my pa ontmoet nie! Maar ek het jóú lief, nie jou ouers nie. Of sal jy my verwerp as ek in hulle oë nie ryk genoeg is om met hulle ryk dogter te trou nie?” vra hy geraak.

“Draai alles vir jou om geld, Frans?”

“Ja! Ek ervaar dit elke dag van my lewe: geld soek geld. As jy geld het, is almal jou vriende, wil almal jou ken, anders word jy rondgeskop, soos ek vandag rondgeskop is,” antwoord hy bitter.

“Ek het jou nie rondgeskop nie – ek was net eerlik. Ek het jou nie lief nie, Frans, maar as jy geld as ’n maatstaf vir vriendskap gebruik, sal ek jou nooit kan liefhê nie, want ek sal altyd wonder of jy my liefhet oor my geld.”

“As ek jou miljoene besit het, sou ek jou nog altyd liefgehad het. My gevoel vir jou, Marli . . . Asseblief, my liefste, ek besef ek is onredelik, maar ek is so bang ek gaan jou verloor. Ek het jou waaragtig lief, Marli. Jy weet hoe sensitief ek oor my armoede as kind is, daarom is geld vir my so belangrik. Kan jy nie verstaan nie?”

“Ek het begrip vir jou situasie, maar dit maak my nie lief vir jou nie, Frans. Ek is jammer. Tot siens . . . En dankie vir alles,” groet Marli, draai om en begin wegstap na die oopstaande deur van die motorhuis toe.

“Marli . . . wag!” roep hy, bereik haar binne enkele treë en gryp haar aan die arm. “Asseblief, my liefling. Dit was net ons eerste rusie, nie die einde van ons verhouding nie. Jy het dit tog geniet om saam met my uit te gaan? Jy hou tog van my?” vra hy pleitend.

“Ek sou nie saam met jou uitgegaan het as ek nie van jou geselskap gehou het nie, Frans, maar vriendskap is nie liefde nie. As jy glo jy het my lief, sal jy allermins my vriendskap wil hê, daarom sal ek bly wees as jy nou gaan. Ek en Hilgard wil so spoedig moontlik vertrek.”

Hy los haar arm asof dit hom brand, pers sy lippe in ’n harde lyn saam en sluk hoorbaar. “Ja . . . jy en Hilgard . . . Ek verstaan. Tot siens, Marli,” groet hy skor, draai om en stap vinnig na sy motor toe.

Frans dink hy verstaan, maar sy kan werklik sy situasie verstaan en empatie met hom hê, want is sy nie in dieselfde bootjie as hy nie? Om alleen lief te hê, so wanhopig lief te hê, is ’n hartseer wat ’n mens self moet ervaar voordat jy dit kan verstaan, dink sy en vlug blindelings na die sitkamer toe.

Hilgard wag haar in, sien die uitdrukking van totale onmag in haar oë en hou sy arms verwelkomend oop.

Haar voete loop vanself en sy kruip in die veiligheid van sy arms, huil sag, ingehoue, oor haar vergeefse gevoel vir die groot, donker man wat met soveel teerheid oor haar hare streel.

“Toe maar . . . toe maar, klein asjas. Vandag is jy my meisie in die reën, maar môre skyn die son weer,” troos hy, sy stem vibrerend in sy bors.

Sy sukkel sy groot sakdoek uit die sak van haar denim, beur weg van hom af en droog haar trane. “As ek nog een maal vandag huil, knyp my!”

“Nooit nie! Jy het tussen my en Armand in die kerk gesit en beurte gemaak om ons met die hakke van jou nuwe, wit skoentjies op ons maermerries te skop. Ons het saam afgespreek om jou te knyp . . . en jou gille was genoeg om die stokdowe oom Doepie te laat wakker skrik en opspring! Die dominee het daardie dag ’n wakker gemeente gehad om na die laaste deel van sy preek te luister!” vertel hy laggend.

“Dis nie altyd goed om ou vriende te hê nie – hulle ken al jou sondes,” sê sy met ’n klein glimlaggie.

“Nie almal nie. As dit jou so ontstel het om van Frans afskeid te neem, waarom nooi jy hom nie uit om die langnaweek in Mei te kom kuier nie?”

Sy kyk hom verras aan. “Ek het nie . . .” begin sy, maar byt die res van haar sin op haar onderlip vas. As Hilgard glo sy het Frans lief, dat sy gehuil het omdat hulle afskeid van mekaar moes neem, sal hy nie so maklik agterkom hoe sy oor hom voel nie. Haar skynliefde vir Frans sal Frans nie seermaak nie, maar dit kan haar beskerm, dink sy verlig en glimlag dankbaar in sy oë. “Ek sal daaroor besluit wanneer ek eers by tant Alma is. En boonop . . .” Sy frommel sy sakdoek gespanne in haar hande, haar blik neergeslaan.

Sy wysvinger lig haar ken en sy kyk sku in sy oë. “Toe jy en Frans motor toe gestap het, het ek jou tasse gaan haal om na my motor toe te dra. Die motorhuisdeur was oop en ek kon hoor wat julle sê.”

“Jy het ons gesprek afgeluister?” vra sy, maar probeer nie eens kwaad klink nie.

“Nee, ek het julle stemme gehóór, nie opsetlik afgeluister nie. Ek stem saam met jou, Marli: jy is nie in ’n gemoedstoestand om ’n besluit te neem wat die res van jou lewe gaan raak nie. Hou eers vakansie. Wanneer jy uitgerus is, kan jy oor jou toekoms besluit.”

“Maar . . . het jy nie gehoor dat ek vir hom gesê het ek het hom nie lief nie?” vra sy verward.

“Ja, daarom het ek baie vinnig omgedraai en jou tasse in die gastebadkamer in die gang neergesit. Voor jou ouma se dood het jy dit geniet om saam met Frans uit te gaan. Ek is seker jou gevoel vir hom sal weer verander nadat jy by tant Alma gekuier het.”

“Jy glo ouma Heilet se dood is die oorsaak daarvan dat ek Frans nie kan liefhê nie?” vra sy ongelowig, en wonder ontsteld presies watter gedeelte van haar en Frans se gesprek hy gehoor het.

“Wel . . . hy noem jou ‘liefste’. Pas so ’n woord nie by verliefdes nie?” terg hy.

“Frans noem elke meisie wat hy ken ‘liefste’ of ‘skat’. Dis gerieflik as ’n mens te lui is om iemand se naam te onthou.”

Sy glimlag tart haar uit. “En hy koop ’n duur verloofring vir elke meisie wat hy ken?”

’n Blos van verleentheid vlek haar wange rooi en sy frons ongemaklik. “Hy het net vir my die ring kom wys!” antwoord sy misnoegd en probeer haarself kwaad dink. “Jy lag my met jou oë uit, Hilgard. Wil jy hê ek moet my humeur verloor?”

“En my ’n aaklige aspatat noem? Hoekom nie? Of het jy intussen ’n paar beter skelwoorde aangeleer?” vra hy, lag en warmte in sy stemtoon en oë.

Sy glimlag vir hom. “Aaklige aspatat . . . die kamtige vloekwoorde wat jy en Armand my geleer het . . . En toe skop ek die dominee op die maermerrie toe hy my die dag ’n ‘oulike aspatat’ noem!” Sy neem impulsief een van sy hande in albei hare. “Ek is so bly jy het my kom haal, Hilgard. Dit voel of ek die afgelope tien jaar op ’n vreemde plek gekuier het, maar nou is ek eindelik weer tuis.”

“En ek is weer heel, want ek het nie net Armand en my ouers nie, maar ook my klein asjas verloor die dag toe jou ouers jou weggeneem het van Groeneweide af. Ek dink ek is bly jy wou nie aan jou Frans verloof raak nie, want jy hoort op Groeneweide, Marli.”

“As deel van die agtergrond?” spot sy.

“Nee. As deel van my en tant Alma. Julle het almal saam in die opstal op Drie Werwe gebly, en omdat jou pa gewoonlik uithuisig was en jou ma skoolgehou het, het tant Alma jou grootgemaak. Dis waarom sy so gretig was om die ou opstal my nuwe ouerhuis te maak, want sy was nie minder stukkend as ek of jy óf jou ouers nie. Verstaan jy wat ek probeer sê?”

“Ja . . . ja, ek begryp. Ons was almal saam, totdat die vliegtuigongeluk ons lewens aan flarde geskeur het. As my ma net Armand se dood kon aanvaar en verwerk, kon ons mekaar heelgemaak het. Maar sy het die meeste gely, want ek het oupa Fanus en ouma Heilet gehad, en jy en tant Alma kon mekaar troos, maar niemand kon haar troos nie,” antwoord sy mymerend en skrik toe sy selfoon lui.

Hy kyk flitsend af na sy selfoon in die skede aan sy gordel, mompel: “Verskoon my,” en stap tydsaam weg terwyl hy praat. “Nee, nog nie . . . Ja, ons vertrek binnekort . . . Nee, ek het haar reeds gebel . . . Tot siens.” Hy plaas die selfoon terug, ’n ligte frons tussen sy wenkbroue. “Ek wens ek kan die vervlakste ding permanent afskakel, maar ek is bang tant Alma het my nodig.”

“Waarom het jy die oproep beantwoord as die persoon jou irriteer?” vra Marli met ’n tergende glimlaggie.

“Omdat die meisiemens . . .” ’n Skerp asemteug sny sy sin af, sy blik op die oopstaande dubbeldeur van die sitkamer.

Marli draai vinnig om en verys innerlik toe sy haar ma die vertrek sien binnekom voor sy by Hilgard verbystap asof hy nie bestaan nie en haar soen.

“Hallo, Marli,” groet Theresa Conradie glimlaggend. “Is jou tasse gepak? Ek het jou kom haal om saam met my en jou pa in ons strandhuis te gaan vakansie hou.”