Читать книгу Om joune te wees - Schalkie van Wyk - Страница 4

Kayla wil haar vererg, maar kommer oor die fietsryer se toestand laat haar vra: “Kan ek iemand bel om jou te kom help, meneer? Ek is eintlik baie haastig, want …” Haar oë rek verskrik. “Deksels! Die eiers! Seker almal fyn en flenters!” sê sy oorstelp en probeer opstaan, maar die man sit skielik orent en sy lang vingers sluit om haar pols en hou haar terug.

Sy is oombliklik intens bewus van sy aanraking, want dit vul haar met ’n gevoel van ongekende warmte en geluk wat haar hele liggaam laat gloei. Nee, dis alles haar verbeelding … Sy gaan gereeld uit saam met mans en nie een van hulle het haar ooit hierdie vreemde gevoel van betowering laat ervaar nie. Of dalk moet sy haar oorwerkte brein en gebrek aan slaap blameer, dink sy verward en dwing haarself om nie in die warmte van sy fassinerende oë te kyk nie. “Om liefdeswil, los my! As al die eiers gebreek het, is ek bankrot!”

“Dan raak my gebreekte been jou nie?” vra die man verwytend.

Kayla snak na haar asem en vra ontsteld: “Is jy seker? Moet ek ’n ambulans ontbied? Of sal ek my tannie Annelize vra om ons huisdokter te bel?”

“As jy my kan help om op te staan … Ek dink dis my enkel wat gebreek is. Ek is Briand Olivier. Bly te kenne, juffrou …?” sê-vra hy en kyk haar afwagtend aan.

“Kayla Joubert. Asseblief, meneer, ek –”

“Briand. Ons het mekaar lank genoeg afgeloer om vriende te wees,” val hy haar skertsend in die rede.

Briand se taankleurige oë is nog net so besonders soos gister, en van naderby is hy selfs aantrekliker as wat sy aanvanklik gedink het. Sy verkyk haar aan die wyse waarop sy effense glimlag ’n kuiltjie in sy linkerwang optower en wens sy kan vir die res van die dag met hom gesels, maar sy onthou die rede vir haar vroegoggendrit en vervolg paniekerig: “Ja, ja, goed, ons is vriende, maar ek moet die eiers dringend by meneer Baumann se restaurant gaan aflewer. Wil jy my selfoon leen om een van die motorfietsryers te bel?”

“As ek een van daardie manne dié tyd van die oggend wakker bel, dam hy my met ’n fietsketting by. Nee, daar is geen ander genade nie: jy sal my moet help, mooi Kayla … asseblief,” versoek hy, die sagte vonkeling van ’n glimlag in sy oë.

As Briand glimlag, verander die kleur van sy oë, dink Kayla en wonder verward waarom sy nie meer in beheer is van haar eie gedagtes nie. ’n Halfuur gelede was sy nog ’n entoesiastiese entrepreneur met die voorneme om oor ’n paar jaar ’n miljoenêr te wees, en nou sit sy op ’n sypaadjie, verkyk haar aan ’n man wat sy enkel gebreek het en wonder wat sy met ’n motor vol gebreekte eiers gaan doen. Briand Olivier is nie werklik haar vriend nie en beslis nie deel van haar toekoms nie, herinner sy haarself streng en versoek met ’n neutrale stemtoon: “Kom dan. Sit jou arm om my nek en ek sal jou probeer ophelp.”

“A, dis ’n uitnodiging wat ek nie kan weerstaan nie,” grinnik Briand, sit sy arm om haar skouers, druk met sy regterhand op die sypaadjie langs hom en kom gemaklik orent. “Ek dink ek sal soos ’n paashaas tot by jou motor kan hop,” spot hy en los haar skouers. Hy druk op die enjinkap van die geparkeerde motor langs die straat om vorentoe te beweeg en sak op sy hurke langs sy trapfiets neer. “Blikskottels! Die voorwiel is so gebuig dat ek ’n nuwe een sal moet koop – en ek het net gister hierdie fiets splinternuut gekoop,” sê hy en kom stadig orent, sy hande troetelend op die gebuigde voorwiel.

“Jy staan op albei jou voete, Briand. Wat het van jou gebreekte enkel geword?” vra Kayla verontwaardig.

Hy kyk na haar en sy glimlag tower songoud in sy oë en laat haar hart in haar bors klop met ’n ongekende geluk wat aan pyn grens.

“Dis jy,” antwoord hy met doodse erns. “Ek sal lieg en bedrieg om net ’n klein bietjie aandag te kry van ’n beeldskone meisie met sagte swart krulhare en oë wat een oomblik ligblou soos ’n winterhemel is, en dan weer donkergrys soos ’n onweerswolk. Klink ek liries, my swartkopmeisie?”

“Ylend, nie liries nie. Is jy seker jy het nie ’n kopbesering opgedoen nie?” vra sy skerp, draai om en loop na die passasiersdeur van haar motortjie toe. Sy besef sy het haar motorsleutel in haar motor gelos, druk met haar hande langs haar gesig en loer deur die toe venster.

“Wat ’n gemors,” merk Briand langs haar op.

Sy ruk haar kop op en sien hom langs haar staan, sy hande ook teen die ruit om binne-in die motor te kan sien. “En jy huil oor ’n simpel fietswiel! Besef jy hoeveel kos sestig dosyn eiers?” vra sy boos.

“ ’n Wavrag geld?” raai hy.

“Ja! En meneer Baumann was my en Sunette se heel eerste kliënt. Wat gaan hy vir sy sakevriende sê as ek nie oor” – sy kyk vinnig op haar polshorlosie en vervolg bitter – “oor ’n kwartier die eiers by hom aflewer nie? As jy nie so simpel was om voor my in te ry en te verongeluk nie, was ek nou ’n suksesvolle sakevrou. Ek hoop jy besef … Haai, waar is jy? Briand … ?” Sy kyk verwilderd om haar rond en sien hom aangedraf kom, ’n paar koerante onder sy arm. “Is jy stapelgek, Briand? Jy het ’n nuwe fietswiel nodig, nie die jongste nuus nie!” Sy is bang om teenoor haarself te erken hoe bly sy is omdat hy nog by haar is. Hy dra sy valhelm in sy een hand en Kayla kyk vlugtig na sy koringblonde hare, laat sak haar blik en bewonder sy sterk beenspiere wat duidelik sigbaar is onder die knielengte-fietsrybroek.

“Ek het my flenter fiets aan die straatlamp vasgeketting en die koerantjoggie ’n fooitjie beloof as hy ’n ogie daarop hou,” antwoord hy, draf om haar motor, bring haar motorsleutels te voorskyn en roep: “Vang!”

Sy steek haar hande instinktief uit en vang haar motor­sleutels toe hy dit oor die motordak gooi.

“Sluit oop en red wat te redde is. Ek glo nie die skade is te groot nie. Ek sal die koerante op die agterste sitplek pak sodat jy daar kan sit sonder om soos ’n omelet te lyk. Ek sal bestuur,” sê hy en buig oor die rugleuning om die koerante op die agterste sitplek oop te sprei.

“Dis my motor en ek bestuur,” sê sy koppig, dankbaar om te sien dat die skade nie werklik so groot is nie. Ta Trynie noem haar gereeld ’n morsjors omdat sy boeke, skoene, truie en sweetpakbaadjies voor die passasiersitplek in haar motortjie laat lê, maar al haar onnodige bagasie het verhoed dat te veel van die kartonhouers beskadig word.

“Ek kan nie agter sit nie – my bene sal knoop as ek my soos ’n knipmes moet opvou in daardie klein spasietjie. Kom nou, Kayla, klim in en laat ons ry. Meneer Baumann wag!” beveel hy, klim agter die stuurwiel in, skuif die sitplek agtertoe en hou sy hand gebiedend uit na haar. “Die sleutels, asseblief, my minsame meisie.”

“Jy’s ’n gebore flirt, nes my beste vriendin. Onthou dat ek jou aan Sunette voorstel,” sê sy misnoeg, laat val die sleutels in sy hand en wurm haar deur die smal opening na die agterste sitplek voordat sy die deur agter haar toetrek.

“Ek was galant, maar as jy ’n emosielose robot verkies … Links, regs of reguit aan by die volgende verkeerslig … bie-biep?” vra hy met ’n monotone stem.

“Reguit aan, asseblief,” versoek sy en slaag nie daarin om die glimlag in haar stem te verberg nie. ’n Dosyn of wat gebreekte eiers is ’n goedkoop prys om te betaal vir die genot om Briand Olivier te leer ken, dink sy ingenome en gaan voort met haar rol van navigator.

Kayla sug dankbaar toe hulle die laaste kartonne eiers by die kombuis van die restaurant indra en terugkeer na haar motor.

“Baie dankie vir die ekstra eiers wat jy by die slaghuis gaan koop het, Briand,” sê sy toe sy langs hom in haar motor sit. “Jy’t my gered. Ek was net ’n paar minute laat en meneer Baumann was reg om rusie te maak. As ek boonop nie die volle sestig dosyn eiers afgelewer het nie, sou hy sy bestelling by ons gekanselleer het.”

“Ek verstaan nie,” sê hy en kyk vlugtig na haar, sy uitdrukking onseker. “Dalk klink ek ongeskik, maar dit maak nie sin nie: julle besit die grootste erf en die grootste herehuis in die buurt, maar jy bestuur ’n stokou motortjie en jy verkoop eiers terwyl ander mense nog slaap. Het jou ouers finansiële probleme? Of is ek nou te persoonlik?”

Kayla lag spontaan. “Ek het nog nie so daaraan gedink nie, maar dit lyk seker snaaks vir mense wat ons nie ken nie,” erken sy en sien hom verlig glimlag. “My ouers boer al byna twintig jaar op hulle beesplaas naby São Paulo, in die provinsie met dieselfde naam, in Brasilië.”

“As hulle so lank al in Brasilië woon, waarom is jy nie ook daar nie?”

Kayla byt op haar onderlip en skud haar kop. “Dis nou maar net hoe dinge uitgewerk het. Toe dit tyd word vir my om skool toe te gaan, kon my ouers nie besluit of hulle wil aanbly in Brasilië en of hulle wil terugkom Suid-Afrika toe nie. Dit het destyds gelyk asof hulle sou terugkom, toe besluit hulle ek moet maar liewer my skoolloopbaan in Suid-Afrika begin. Ek het by my tannie Annelize, my pa se enigste suster, kom woon. My tannie is ses-en-veertig, ongetroud en ’n professor in ekonomie aan ons universiteit. En vakansies gaan kuier ek by my ma se ouers. Op ’n manier werk dit eintlik goed uit dat ek by tannie Annelize woon: sy het geen ander naby familie nie, want my oupa en ouma Joubert was albei enigste kinders, en hulle is voor my geboorte reeds dood.”

“Ek weet nog nie waarom jy eiers op jou nugter maag moet verkoop nie,” mor hy.

“Omdat ek gister my finale eksamenvraestel as student geskryf het en van vandag af amptelik ’n werklose persoon is. Totdat ek ’n pos by ’n advertensieagentskap kan kry, sal ek strate vee as dit nie anders kan nie, want as ek by my ouers wil gaan kuier, sal ek self vir my vliegkaartjie moet betaal.”

“Maar dit kos duisende. Sal jou suinige tante jou nie finansieel help nie?” vra hy onthuts.

“Tannie Annelize gee vir my geld vir my verjaarsdae en Kersfees, en dis die begin en die einde van haar groothartigheid. Sy sê as ek nie van jongs af leer wat die waarde van geld is nie, sal ek nie eendag my erfenis kan waardeer nie. Liewe land, wie dink nou aan erf? Ek hoop nie een van my mense gaan ooit dood nie.”

“Maar totdat jy erf, sal jy eiers moet verkoop,” korswel hy. “Waarom wil jy by ’n advertensieagentskap gaan werk?”

“Ek hou van prentjies teken,” spot sy en verduidelik: “Ek kry binnekort my graad in grafiese kuns. Kry ek werk by ’n advertensieagentskap, sorg ek en ’n hele span vir die visuele en verbale elemente van ’n advertensie. My vriendin, Sunette, het ’n graad in joernalistiek en sy wil ’n kopieskrywer word. Ek en sy het al saam plakkate en biljette vir ’n paar besighede ontwerp terwyl ons studente was en goeie betaling gekry.”

“Maar julle verkoop nog eiers?” vra hy kamtig ernstig, lag dansend in sy oë.

“Weet jy hoe skaars is werk vir onervare studente?” vra sy gegrief en kyk hom opsommend aan. “As ek eendag stokoud is soos jy, sal ek nie vir werklose jong mense lag nie.”

“Stokoud?” vra hy beledig. “Meisiekind, as ons met my motor gery het, het ek jou net hier uitgesmyt! Jy is agttien en ek is agt-en-twintig – reg?”

“Ek is reeds mondig,” korrigeer sy hom met ’n trotse lig van haar ken.

“Gaaf. Ek is nege-en-twintig … e … amper dertig,” erken hy, sy glimlag vonkelend. “Is jy so honger en dors soos ek? ’n Koppie koffie en ’n bord spek en eiers sal nou vorentoe smaak. Waar kry ons ’n restaurant wat voor sesuur in die oggend oop is?”

“Nêrens nie. Ken jy nie die stad nie?”

“Ek is nie dikwels hier nie,” antwoord hy en vervolg tergend: “Net soos jou slim ouers, woon en werk ek ter wille van my finansies in Brasilië.”

“In São Paulo?” vra sy verras.

“In al die stede waar daar werk is. Dis die voordeel van my hoë ouderdom: ek kry maklik werk en ek kan Portugees praat. As jy Portugees magtig is, vat ek jou saam met my as ek weer Brasilië toe gaan.”

“Ek ken genoeg Portugees om oor die weg te kom, maar …” Sy kreukel haar neus en gaan met sekerheid voort: “Ek hou van ons land en al sy mense. Ek is gelukkig hier en my tannie Annelize en ta Trynie het my nodig.”

“En jou pa en ma?”

“Ons gesels gereeld op Skype, en elke twee jaar kom kuier hulle by my ma se ouers en tannie Annelize. Tot dusver het ek elke tweede jaar by hulle gaan kuier, maar van nou af sal ek self vir my vliegkaartjies moet betaal.” Sy betrag hom vraend en vra huiwerig: “Het jy jou ouers finansieel gehelp om ons buurhuis te koop?”

Briand se mond val oop en hy kyk vlugtig na haar, trap rem by die verkeerslig en word deur ’n langdurige hoesbui oorval. Hy bring die motor weer in beweging toe die verkeerslig na groen verander, maar sy hoesbui kom nie tot bedaring nie.

“Ek dink jy moet hier êrens parkeer sodat jy met groter gemak jou longe kan uithoes, Briand. Ek sal verder bestuur,” sê sy sarkasties, maar sy sien hoe die glansende lag goud in sy oë tower.

“My ouers …” begin hy hees, skraap sy keel verskonend en sê met groot erns: “Ek veronderstel jy en die tannie met die wit hare het aanvaar ek en al die ander manne is … e …” ’n Moedswillige laggie peul onverhoeds oor sy lippe en dan skud sy skouers van ’n geluidlose lag wat hy nie probeer verberg nie.

Dit is nogal snaaks, dink sy eerlik: sy en ta Trynie het aanvaar die besadigde pa- en ma-hippies se huwelik is geseën met sewe rumoerige motorfietsryers plus Briand. Die sewe manne het soms hulle valhelms afgehaal en sy het twee rooikoppe opgemerk tussen allerlei haarskakerings, van donkerblond tot raafswart, maar steeds geglo hulle is almal broers.

“As jy klaar gelag het, Briand: verhuur die twee ou hippies kamers aan die spul motorfietsryers?” vra sy toe hy met sy handrug lagtrane van sy wange vee en links draai in ’n systraat. “Jy moes reguit aangery het, Briand. Ons is …”

Briand parkeer die motor langs die sypaadjie en skakel die enjin af. “Ek is jammer ek kon nie ophou lag nie, Kayla, maar Sheilah en Ben Stassen …” Hy kuglag weer. “Hulle wil nie oom en tannie genoem word nie. Sheilah is ’n uitmuntende kok en Ben help haar ewe fluks – hy is ’n professionele sjef en het jare lank in restaurante en hotelle gewerk, maar nou laat hy die meeste van die kookwerk aan Sheilah oor.”

“En nou het hulle ’n losieshuis vir lawaaimakers,” sê Kayla onvergenoegd. “Ek weet hulle het gisteraand stiptelik om tienuur opgehou om op hulle motorfietse rond te jaag, maar as hulle vandag weer soveel lawaai gaan maak … Het hulle nie werk nie? Elkeen van daardie motorfietse is heelwat duurder as my ou motortjie. Of is hulle almal met vakansie?”

“Ek ken nie die situasie so goed nie, Kayla. Hanco Erhart het my gevra om julle buurhuis te besigtig en die gasvrye Sheilah en Ben het my vir middagete genooi. Ek en oom Sebastiaan het lekker gesels, daarom het ek ’n uur of wat saam met hom gekuier.”

“Maar jy loseer nie by Sheilah en Ben nie?” vra sy, so teleurgesteld dat sy kan huil.

“Nee, maar ek sal gereeld by oom Sebastiaan gaan inloer en hoop Sheilah nooi my weer vir ete – of dalk kan ek jou vir ete nooi ná al die moeite en skade wat ek jou vanoggend aangedoen het,” stel hy met ’n speelse glimlag voor.

“As jy vriende met ons bure is, sal ta Trynie sê ek heul met die vyand as jy my sou uitneem vir ’n ete, behalwe …” Sy glimlag en vra gretig: “Wie is oom Sebastiaan? En hoe lyk hy?”

“Oom Sebastiaan van Oldenbarneveldt –”

“Goeiste! Wat ’n mondvol!” val sy hom verdwaas in die rede.

“E … ja, dit is nogal ’n mondvol vir ’n omie wat nie te groot is nie. Sheilah is oom Sebastiaan se suster. Ek vermoed dis waarom sy so jonk met Ben getroud is: sy kon nie wag om van haar nooiensvan ontslae te raak nie.”

“Is oom Sebastiaan die korterige omie met die spierwit hare en blou-blou oë?” vra sy nuuskierig.

Hy frons hewig en gluur haar aan. “Moet ek van jou vraag aflei jy hou meer van oom Sebastiaan se blou-blou oë as van my geel oë?” vra hy kamma vies.

“Geel? Moenie laf wees nie! Jy het doodgewone ligbruin oë. Gee oom Sebastiaan nie om om na die dreunende motorfietsenjins te luister nie?”

“Nie werklik nie, want sy slaapkamer is aan die agterkant van die huis. Die mure van al die ou huise in die cul-de-sac is byna ’n meter dik, en dit help om die klank te doof. Oom Sebastiaan was sy lewe lank ’n geskiedenisonderwyser, en hy het ’n studie gemaak van die verskillende boustyle van al die historiese geboue in die stad,” vertel Briand en blik op sy polshorlosie. “Ek sal moet wikkel om my fiets op te laai voordat die koerantjoggie al sy koerante verkoop en padgee. Ek dink ek het my fiets by die verkeersligte net ná hierdie dwarsstraat gelos. Sal ons ry?”

“Ja, asseblief. Ek is jammer ek kan jou nie verder help nie, maar ons sal nooit jou fiets in my motortjie kan laai nie,” sê Kayla verskonend en wens hy maak ’n definitiewe afspraak om haar uit te neem vir ete.

“Nee, jy gaan my tog help, mooi Kayla, want ek en jy is stokou vriende, al is dit net van gister af. Ek het al die gereedskap in die fietssakkie om my fiets uitmekaar te maak en stuk vir stuk in jou motortjie te pak. Mag ek … groot asseblief? Of wil jy ’n groot man sien huil?”

“Aangesien jy so slim was om eiers by ’n slaghuis te gaan koop en boonop daarvoor te betaal … Hoe kan ek weier?” vra sy en lag saam met hom, bly om nog ’n tydjie in sy geselskap te kan deurbring, maar terselfdertyd bang vir die onbekende emosies wat sy teenwoordigheid in haar binneste laat ontwaak.

Kayla gaan die ontbytkamer binne en glimlag liefies vir Annelize wat haar wantrouig betrag.

“Jy het my wakker gemaak toe jy hier weg is, Kayla,” verwyt Annelize en proe-proe aan haar koffie. Sy hou haar koppie na Trynie uit en versoek sonder om na Trynie te kyk: “ ’n Bietjie koue melk, asseblief, Trynie. Dankie.” Sy proe weer aan haar koffie en hervat haar gesprek met Kayla: “Hoe is dit moontlik dat jou rit na Baumann se restaurant meer as twee uur geduur het, Kayla? Of het jou motor gaan staan? Dit sal my glad nie verbaas nie. Dat jou skatryk ouers kan toelaat dat jy met so ’n rammelkas jou lewe daagliks in die stadsverkeer waag, gaan my verstand te bowe.”

“Kayla se skatryk tante is net so vrek suinig soos haar ouers, professortjie,” merk Trynie bedees op.

“Moenie lol nie, Trynie. Jy weet my naam is nie ‘professortjie’ nie, jy was teenwoordig in die kerk toe ek gedoop is. Daar lê ’n lang en besige dag vir my voor. Moenie skoor soek op my nugter maag nie.”

“O, ek is nie goed genoeg om jou ‘professortjie’ te noem nie, maar jou duisende studente mag? Sien jy op my neer omdat ek net ’n dommerige en ongeletterde huishoudster is, professortjie?” vra Trynie kamma gekrenk.

“My studente spreek my uit respek vir my posisie as ‘professor’ aan, Trynie, maar jy doen dit om my te treiter. Jy het talle diplomakursusse in huishoudkundige vakke voltooi, so ons weet jy is allesbehalwe dom of ongeletterd,” antwoord Annelize ongeduldig en kyk weer na Kayla, wat intussen aan die tafel gaan sit het. “Meer as twee uur, Kayla. Waar het jy oral rondgejakker? Hoeveel brandstof het jy gemors? Om ’n besigheid winsgewend te bedryf, moet jy sorg dat jou oorhoofse kostes altyd –”

“Ek het ’n man omgery,” val Kayla haar in die rede en glimlag stralend.

Annelize snak met ’n mondvol koffie na haar asem en verstik. Sy hoes onbedaarlik in haar servet, selfs nadat Trynie ’n paar ongenadige houe tussen haar skouerblaaie geplant het.

“Jy het ’n erger hoes as ’n ou roker, Annelize,” sê Trynie met oordrewe besorgdheid en hou ’n glas water na haar uit. “Onthou om volgende winter ’n griep­inspuiting te kry, anders kry jy weer bromkatjies.”

Annelize drink ’n paar slukkies water en beveel met ’n hees stem: “Bly om liefdeswil stil, Trynie!” Sy staar die glimlaggende Kayla ’n paar oomblikke swyend aan en vra huiwerig: “Het jy … het jy gesê jy het ’n man omgery, my kind?”

“Wie ken nou nie haar respekte nie?” vra Trynie vinnig. “Kayla is mondig en sy is nie meer ’n student nie. Moenie haar as ‘kind’ aanspreek nie, jy is g’n haar ma nie, professortjie.”

“Trynie, besef jy nie die erns van Kayla se oortreding nie? Sy kan van manslag of … of moord aangekla word. Haar hele toekoms is geruïneer!” bars Annelize ontsteld uit, haar gelaat strak van kommer. Sy klem die glas water so styf vas dat haar kneukels wit vertoon.

“Foei, ja … en dit alles oor ’n spul hoendereiers,” beaam Trynie met ’n weemoedige stemmetjie. Dan sug sy en vervolg: “Gebruik tog jou oë as jou verstand gaan staan het, professortjie. As Kayla werklik iemand doodgery het, het sy nie nou hier gesit en glimlag asof sy ’n splinternuwe motor van haar suinige tannie present gekry het nie!”

“Ja … ja, natuurlik. Kayla, wat presies …” ’n Oorverdowende gedreun en geknal van motorfietse klink meteens op deur die oop vensters van die ontbytkamer. Annelize wip orent asof sy op ’n warm stoof gaan sit het. “Ek sal ’n petisie opstel en al die bure se handtekeninge kry! Ons sal nie agterbuurtbewoners in ons straat duld nie!” skree sy en smyt die skuifraamvensters die een ná die ander toe.

“Ja, toe, my liewe professortjie, hoeveel bure woon in ons straat? Ons bly in ’n doodloopstraat met drie huise: Huis Kanferfoelie is in die middel, die hippies is in die huis regs van ons, en op linkerhand staan oorle mevrou De Nysschen se huis al ses maande lank leeg. Die hippies en hulle spul motorfietsmaniakke is ons enigste bure, en nie een van hulle sal jou petisie teken nie,” som Trynie die situasie onbewoë op.

Annelize werp haar ’n vernietigende blik toe en sê dan hard en vinnig: “Ek gaan vroeg universiteit toe en ek weet nie wanneer ek terug sal wees nie. Moontlik kuier ek vanaand by vriende, Trynie, maar ek sal bel as ek nie tuis sal wees vir aandete nie. Kayla, moenie weer gaan eiers aflewer voordat ons die saak deeglik bespreek het nie.” Sy soen Kayla op die wang en verlaat haastig die ontbytkamer.

Trynie kyk Annelize agterna en draai kopskuddend en tongklikkend na Kayla. “Die arme mens probeer so hard om te alle tye waardig en professioneel op te tree, maar as daar net ’n moontlikheid is dat jy sal seerkry, kloek sy soos ’n gebore moederhen. Dis ’n alte groot jammerte dat sy en hy nooit getroud is nie.”

“Sy en hy? Wie is hy, ta Trynie? En wie is sy? Tannie Annelize het my jare gelede vertel sy het nooit ’n man liefgehad nie en dat sy van jongs af besef sy verkies die sekuriteit van ’n suksesvolle loopbaan bo die moontlikheid van ’n onstabiele huwelik.”

Trynie knik haar kop herhaalde male. “Dis woord vir woord wat die arme siel vir my gesê het. Foei tog, sy gebruik altyd sulke groot woorde as sy nie haar ware gevoelens wil verraai nie. Maar jy moenie jou aan jou neus laat lei deur jou geleerde tannie nie, my liefietjie. As sy nie destyds daardie man liefgehad het nie, hoekom het sy my belet om ooit weer sy naam oor my lippe te laat kom? Dis waarom ek van ‘hom’ en ‘hy’ praat, want hy moet naamloos bly.”

“Is die man getroud? Ken ek hom, ta Trynie? Is hy ook ’n professor?” vra Kayla nuuskierig.

“Ek het hom voor jou geboorte laas gesien, sussietjie, daarom kan ek nie een van jou vrae beantwoord nie. Maar wat nou van die man wat jy omgery het? Het jy hom langs die straat laat lê om dood te bloei, of het jy ’n ambulans gekry om hom hospitaal toe te neem?”

“Hy het nie gebloei of enigiets gebreek nie, tannie, en die ongeluk was sy eie skuld,” verdedig Kayla haarself.

“Onsin! Die bestuurder is altyd skuldig, want ’n mens is veronderstel om ’n paar ekstra oë bokant jou ore te hê. Het die man voor jou motortjie ingehardloop?”

“Nee, tannie. Hy het te na aan my motor verbygery op sy fiets en toe hy omkyk na my, het sy wiel aan my buffer vasgehaak. Hy het my verseker hy is nie beseer nie en ten spyte van die ongeluk, kon ek die eiers nog byna betyds by die restaurant aflaai.” Sy kyk verwytend na Trynie. “Maar kry ek nie koffie en ontbyt nie, ta Trynie?”

“Ja, ja, ek skink, maar moenie dink jy gaan so maklik loskom nie, Kaylatjie. Jy is voor vyfuur vanoggend hier weg en jy was pas voor seweuur eers weer terug. Saam met wie het jy gekuier?” vra Trynie.

Kayla loop met haar bord in haar hand na die buffet toe om vir haar hawermoutpap in te skep en keer terug na die tafel om met toe oë haar koppie koffie te drink. Toe wy sy haar aandag aan haar bord pap.

Trynie blaas haar asem hoorbaar uit toe Kayla eindelik haar mond met haar servet klad.

“Dankie vir die lekker ontbyt, ta Trynie. Hawermoutpap en gemaalde sade en rosyne is lekkerder as muesli,” sê Kayla met ’n sonnige glimlaggie.

“Liefie, jy wag verniet dat ek op my knieë gaan staan om te hoor waar jy vanoggend rondgefoeter het, maar ek waarsku jou: jy en Sunette kan maar vergeet, ek bak nie een enkele koeksister vir die tuisnywerheid as jy my nie die waarheid vertel nie,” dreig Trynie en snuif vies.

“As tannie weier om koeksisters te bak, vertel ek tannie niks van die omie met die blou-blou ogies en die skaam glimlaggie nie,” antwoord Kayla vermakerig.

“Sê jy jy het my … e … ons goeie buurman vanoggend omgery, my sussie? Maar ’n man van sy jare en sy postuur … Ek meen nou maar, hy lyk nie vir my soos ’n man wat graag voor sonop op ’n fiets sal wil rondjaag nie,” sê Trynie met verslae ongeloof. Haar oë rek bekommerd. “Hoe erg is die arme man beseer, Kaylatjie? Kon jy hom darem terughelp huis toe?”

“Die man wat met sy fiets in my motor vasgery het, het gister by die pa- en ma-hippies gekuier, ta Trynie. Sy naam is Briand Olivier en hy het my van die omie met die blou-blou ogies vertel. Die omie se naam is Sebas­tiaan van Oldenbarneveldt.” Kayla moet op haar onderlip byt om nie te giggel oor die naam nie. Sy sien hoe Trynie eers diep beïndruk na haar kyk en dan met ’n uitdrukking van verwondering op haar gesig nikssiende voor haar uitstaar.

“Ek was ook sprakeloos toe ek die kleinerige omie se groterige naam gehoor het, ta Trynie,” sê Kayla simpatiek.

“Sprakeloos, ja, Kaylatjie. Die goeie man se naam klink so adellik: Sebastiaan van Oldenbarneveldt,” antwoord Trynie eerbiedig en beklemtoon elke lettergreep. “Ek kon sommer met die eerste oogopslag sien Sebastiaan is ’n man uit een stuk, edel van inbors en waarskynlik uit die adelstand gebore. Sebastiaan sal elke meisie en vrou met die grootste respek behandel, want hy het innerlike adel.”

“Dis waar, tannie. Oom Sebastiaan behandel ook sy kaalvoetsuster met die grootste respek,” stem Kayla saam.

“Sy wát, liefie? Agge nee a, moenie jou laf hou nie, kind. Vir wat sal my … ons Sebastiaan se suster sonder skoene loop?” vra Trynie ergerlik.

“Omdat sy ’n hippie – ’n blommekind – is, my tannie. Onthou tannie nie die ma-hippie met die lang grys hare en die kaal voete nie? Haar naam is Sheilah Stassen en sy is oom Sebastiaan se suster. Briand het my vertel Sheilah het jonk getrou om van haar ontsagwekkende van ontslae te raak,” vertel Kayla bedees.

“Ja, toe, sussietjie, die beste families het swart skape,” keer Trynie. “Nie dat ek dink die goeie Sheilah is ’n swart skaap nie. Sy en haar ou man is nou wel brandmaer, maar hulle lyk nie soos daggarokers of mense wat drank misbruik nie. Ek sou sê hulle is sagmoedige, vrede­liewende mense wat ongelukkig deur hulle spul wilde seuns uitgebuit word. Dis darem nie reg om so ’n klomp kinders te moet grootmaak en dan nog op jou oudag met hulle opgeskeep te sit nie.”

“Ja, tannie. Gelukkig is die spul motorfietsryers nie Sheilah en Ben se seuns nie, dis hulle loseerders.” Kayla frons onbegrypend toe Trynie haar oorbluf aanstaar. “Het ek iets skokkends gesê, ta Trynie? Dis tog nie ongehoord vir getroude mense om kinderloos te wees of om loseerders te hê nie.”

“Dis ons redding, my engel! Die rumoerige derduiwels is net loseerders! Ek en jy en jou tant Annelize ken hope jong mense wat op soek is na losies. Ons soek vir Sheilah en Ben nuwe loseerders wat nooit hulle lewe op ’n motorfiets sal waag nie, en ons kan weer in rus en vrede in Huis Kanferfoelie woon,” kom dit triomfantelik van Trynie.

Toe Kayla haar in stilte aankyk, kom sy ongeduldig orent en haal haar voorskoot af. “Ek gaan nou dadelik op die leer klim en my aan Sebastiaan van Oldenbarneveldt voorstel en met sy gawe suster en sy swaer kennis maak. Dalk kan ek ’n melktert of twee saamneem, net om hulle in ons buurt te verwelkom.”

“Ta Trynie … wag!” roep Kayla, gryp Trynie aan die arm en trek haar terug na haar stoel toe. “Dink, my liewe tannie. ’n Mens gaan kuier nie voor agtuur in die oggend by jou nuwe bure nie – nie eens gewapen met twee melkterte nie. Ons kan beurte maak om op die leer te staan en as oom Sebastiaan weer sy verskyning maak, kan tannie hom oornooi vir ’n koppie tee.”

Trynie byt op haar onderlip en tik-tik met die vingerpunte van haar regterhand op die tafelblad. “Noudat ek ’n bietjie nadink oor die situasie …” begin sy, haar stemtoon yl, en kyk pleitend na Kayla toe sy vervolg: “Jy ken my jou lewe lank, my hartlam. Ek was altoos ’n skaam, inkennige vrou wanneer dit by mans kom. As ’n vrou so lank soos ek is, bly sy liewer stil in ’n geselskap, want maak sy haar mond oop, kyk almal op na haar. Jy sal nie weet nie, Kaylatjie, maar dis ’n aardige gevoelente as die mans altyd opkyk na jou, so asof jy ’n kameelperd is.”

“Ja, tannie, maar mense vergeet van –”

“Sjoes, liefie, ek praat nou. Ander mense vergeet dalk van my lengte, maar ék kan nooit vergeet nie. Maar gister toe ek op die leer staan en in Sebastiaan se blou oë vaskyk en sy skaam glimlaggie sien … Dit was ’n onvergeetlike oomblik in my lewe, sussie, want ek was skielik so sielsgelukkig, so asof ek ’n wonderlike present gekry het. As ek vyftig jaar jonger was, sou ek gesê het ek is verlief, maar op my ouderdom is ek doodgewoon stuitig … Nee, ek sal maar liewerste uit Sebastiaan se pad bly en jou en jou tant Annelize toelaat om met ons bure te onderhandel,” antwoord Trynie en sug verwese.

“Dis nie sonde om …” begin Kayla paaiend en swyg verras. “Luister, tannie! Die motorfietse het ophou brul!”

Trynie luister saam met Kayla na die welkome stilte, en dan kyk hulle vraend na mekaar toe die voordeurklokkie lui.

“Haai, Kayla … ta Trynie! Ek het die manne met die motorfietse oorgenooi vir ’n drankie! Het tannie genoeg bier in die yskas?” roep Sunette en bly met ’n selfvoldane glimlag op haar gesig in die deur van die ontbytkamer staan.