Читать книгу Maryna se liefdeslied - Schalkie van Wyk - Страница 5

Maryna lees die naam “Isabel” op Christiaan se foon, wonder hoe die onbekende Isabel kan verhoed dat hy die plaas erf, en bring die foon na haar oor. Sy druk die ontvangsknoppie en boots die hooghartige, bejaarde stem van haar ouma na toe sy praat: “Goeiedag. Neckershoogte hier.”

’n Oomblik van stilte volg op haar woorde en dan vra ’n ongeduldige vrouestem: “Wie praat? Waar is Christiaan? Hoekom antwoord jy sy foon?”

“Ek is mevrou Le Grange, die nuwe huishoudster op Neckershoogte,” antwoord Maryna formeel, sien Christiaan voor die deur staan, met skouers wat skud van die lag, en gluur hom aan voordat sy styf vervolg: “Meneer De Necker is reeds ná ontbyt weg. Hy het ongelukkig sy selfoon tuis vergeet. Is daar ’n boodskap vir hom?”

“Nee. Ja. Hy moes al ure gelede hier gewees het. Wanneer verwag jy hom terug?” vra Isabel ergerlik.

“Moontlik môre, want die rivier kom af. Ek sal meneer De Necker vra om u te bel. Tot siens,” groet Maryna, sny die oproep af en kyk verwytend na Christiaan. “Agge nee, Christiaan. Hoe kan jy verwag dat ek ernstig bly terwyl jy huil van die lag?”

“Jy is ’n ster, mooie Maryna. Klink jou ouma Le Grange werklik so hooghartig?” vra hy.

“Net wanneer sy haar bloedig vererg,” antwoord sy en vra onseker: “Was jy ernstig? Kan Isabel verhoed dat jy Neckershoogte erf?”

Sy uitdrukking is skielik sober. “Ek weet nie. My tante is ’n knoeier en Isabel is haar boesemvriendin. Enigiets is moontlik.” Hy kyk in haar oë en glimlag met ’n warmte wat vuurtjies van geluk diep in haar binneste aansteek. “Maar ons gaan nie aan wispelturige vroue dink nie. Neckershoogte is ons vesting en solank as wat die rivier afkom, is ons die enigste twee mense in die wêreld.”

“Maar …ek kan nie hier slaap nie,” protesteer sy ongemaklik.

“Omdat jy my nie vertrou nie?” vra hy beskuldigend.

“Nee, maar my ouers …”

“Vertrou jou nie?” val hy haar in die rede.

“Aag, bly stil, Christiaan. Mense soos jou Isabel …Ek wed sy sal jou tannie uitvra oor haar nuwe huishoudster, en wat dan?”

“Dan sê ek ek was nie tuis nie en ek weet niks van die nuwe huishoudster nie,” antwoord hy ongesteurd. “Is jou klere droog? Kom, ons gaan vir ons aandete maak. Biefstuk, slaai en aartappelskyfies. Lekker. Roer jou litte, mooie Maryna.”

“Maar ons het roosterbrood geëet,” protesteer sy toe hy haar hand in syne neem. So ’n groot hand – maar sonder eelte. En sy naels is goed versorg. Iets rym nie …Nie dat sy kan dink terwyl hy haar hand vashou nie, want sy ferm greep stuur ’n prikkeling van genot oor haar vel.

“Dit was netnou, en jy het net een snytjie geëet. Ons gaan gesels en koffie drink en kos maak en saam-saam op die rusbank voor die kaggel sit en aanhou gesels totdat die son opkom. As ons die hele nag wakker bly, kan niemand sê jy het in die ou opstal geslaap nie …Reg, Maryna?”

Sy glimlag en knik instemmend, bang om te praat, ingeval hy hoor sy snak na haar asem omdat hy haar hand so styf vashou.

Maryna voel haar wang teen ’n arm skuur, weet sy is nie behoorlik wakker nie, maar weet terselfdertyd dis nie haar arm nie. Sy beweeg haar wang hoër op en ruik die reuk van naskeermiddel en die geur van ’n man se vel. Dis so snoesig en warm hier dat sy nie wakker wil word nie. Die sagte geknetter van die kaggelvuur bring haar genadeloos terug na die werklikheid. Haar oë gaan oop.

Christiaan. Sy het met haar kop teen Christiaan se skouer aan die slaap geraak, besef sy, kyk in sy oë en ervaar ’n intense bewustheid wat haar bloed soos vuur deur haar are laat vloei.

“Ek is so jammer …Ek het aan die slaap geraak. Ek is rêrig jammer,” maak sy verskoning, voel haar ore en wange gloei van verleentheid en skuif haastig weg van hom.

“Goeiemôre, mooie Maryna. Ons het al twee geslaap. Ek was net gelukkig om eerste wakker te skrik sodat ek jou stilweg kon dophou. Jou wimpers is lank en donker, selfs al is jou hare al die skakerings van blond.” Hy betrag haar met openlike bewondering.

“Jy klink soos die grootste flirt in die land,” beskuldig sy.

“Maar jy weet ek is nie,” antwoord hy gemoedelik.

“Nee, ek weet nie, Christiaan. Ons het ure lank gesels, maar jy het my ondervra en nooit oor jouself gepraat nie. Ek weet net jy is nie ’n boer nie, want jou hande is te sag,” sê sy vies en staan op.

Hy lag haar goedig uit. “Ek, kwaai Maryna, het nooit gesê ek is ’n boer nie. En ons het glad nie so lank gesels nie, want jy het nouliks jou aandete klaar geëet, of jy raak soos ’n liewe dogtertjie teen my skouer aan die slaap. Jy en Leonie moes die vorige nag bitter min geslaap het, want jy kon jou oë nie oophou nie.”

Sy bloos skuldig. “’n Uur of twee, want ons was so verlig omdat ons eindelik klaar was met ons gemeenskapsdiens dat ons nie kon ophou praat nie. Maar dis oggend …” Sy kyk na die ou staanhorlosie en draai hoopvol na hom. “Dis ’n paar minute voor agt. Het die rivier klaar afgekom?”

“Gisteraand al. Hanno het jou motortjie net na elfuur afgelewer en ek het hom op my motorfiets teruggeneem huis toe,” vertel hy met opsigtelike genoegdoening.

“Terwyl ek geslaap het?” vra sy ongelowig.

“Terwyl jy soos ’n soet kind geslaap het.” Hy strek sy hand uit na die tafeltjie langs die rusbank en tel ’n selfoon op. “Ek het jou selfoon gelaai sodat jy jou ma kan bel. Sê vir haar jy sal huis toe ry sodra ons ontbyt geëet het. Ek verkies om jou met my motor te neem terwyl Hanno jou motortjie bestuur, maar as jy koppig wil wees, sal ek jou op my motorfiets volg en sorg dat …”

“Nee, Christiaan, asseblief nie. Baie dankie dat jy my selfoon gelaai het, maar ek moet so vinnig moontlik hier wegkom. Ek sal ter wille van my ma se senuwees terugry Bultfontein toe en Leonie en haar vakansietasse oplaai – en sommer by hulle ontbyt eet. Nadat ek gistermiddag vir my ma gejok het, durf ek nie sonder Leonie by ons huis opdaag nie. Ek het werklik elke oomblik van my kuiertjie hier geniet en jy was baie gaaf en gasvry, maar …”

“Maar jy is skaam om my aan jou ouers voor te stel?” vra hy gelykmatig, sy oë deurdringend in hare.

“Nee. Dis net …Ek het klaar vir my ma gejok oor die oom en tannie by wie ek kuier, en ek sal dieselfde storie aan Leonie moet vertel sodat sy saam met my kan jok. Daag ek saam met jou by ons huis op …Dis verskriklik moeilik om vir my ma te jok, want sy snuffel leuens soos ’n speurhond uit. Jy gaan die hele situasie net ’n duisend maal erger maak, want …want my ma sal dadelik agterkom ons is vriende.”

“Is ons vriende?” vra hy, sy stemtoon onverwags streng.

Haar oë pleit: “Jy weet ons is. Ek skuld Hanno geld vir die nuwe waaierband en al sy moeite. My ouma Le Grange gee altyd vir my geld vir Kersfees, want sy sê as ’n meisie genoeg geld in haar beursie het, laat sy mans nie toe om haar met drank en duur etes te verlei nie. Ek sal jou bel sodra ek terugkom van Jeffreysbaai af en Hanno betaal. Hy sal mos tot na Nuwejaarsdag kan wag?”

“Hy sal, maar ek kan nie. Of liewer, ek wil nie.” Hy glimlag onverwags. “Goed, my koppige Maryna. As jy jou tande wil borsel, sal ek solank vir ons koffie maak. Jy mag my hemp leen as jou T-hemp nog nat is – en ek sal dit persoonlik kom haal.”

“Ek sal jou hemp was en stryk en dit per spoedpos aan jou terugstuur,” sê sy kamma vermakerig, buk vinnig en raap haar selfoon op. “Net koffie, nie ontbyt nie, asseblief, Christiaan. As die rivier klaar afgekom het, daag jou Isabel dalk hier op om julle nuwe huishoudster uit te trap oor haar onbeskoftheid. Ek kan soos my ouma Le Grange klink, maar kan nie soos sy lyk nie!” voeg sy by.

Maryna sit haar leë koffiebeker in die opwasbak en kyk verras op na Christiaan toe hy ’n plastiekhouer na haar uithou.

“Dis ’n paar toebroodjies. Jy het my gisteraand vertel jy is dol oor ham-en-tamatietoebroodjies. Eet dit op pad Bultfontein toe, anders word die brood sopperig,” sê hy ernstig.

“Dis bedagsaam van jou, dankie, Christiaan,” antwoord sy en sluk aan die knop wat sonder oorsaak ineens in haar keel vassteek. Sy wil nie weggaan nie, besef sy, en sluk weer. “Dankie vir die leen van jou hemp – my wit T-hempie is die ene ghrieskolle. Ek sal by ’n vulstasie stilhou en ’n ander T-hemp aantrek sodat Leonie my nie uitvra oor jou hemp nie.” Sy is hardop aan die dink terwyl hulle in die lang gang afstap na die voorportaal.

Christiaan bly naas die dubbele voordeur staan en staar haar stilswyend aan. Sy vermy sy oë en kyk na die bronsbruin holte in sy nek bokant sy borsbeen. Daar is ’n ligte lagie sweet op sy vel wat in die sonlig glinster, en sy ervaar die begeerte om liggies met haar vingers oor sy nek en bors te streel.

“Bel jy my nie na Kersfees nie, besoek ek jou pa. Ek sal wel aan ’n rede dink waarom ek die advies van ’n bekwame advokaat nodig het.”

“Dis afdreiging …dis ’n oortreding. Ek sal bel, ek beloof, maar wag tot na Nuwejaar,” antwoord sy, kyk in sy oë en draai vinnig weg na die muurtafeltjie om haar T-hemp en haar skouersak op te tel. Sy moet wegkom van die groot man met die silwergrys oë en ’n glimlag wat ongekende flikkerende sensasies deur haar liggaam stuur. As sy alleen is, sal sy weer nugter kan dink en haar gevoelens onder beheer kry.

“Tot siens, Christiaan,” groet sy, haar stem effens hees, en draf by die voordeur uit. Sy klim die trap af na die geplaveide parkeerterrein onder hoë skadubome, en steek haar hand na die deur van haar motortjie uit.

“Jy het jou motorsleutels vergeet, haastige meisie,” praat Christiaan vlak langs haar, sy asem warm op haar nek en oor. Sy lippe raak vlindersag aan haar wang. “Tot siens, Maryna. Sien jou na Nuwejaarsdag.”

Sy sluk, haar glimlag stram, neem die sleutels by hom en klim gou in haar motor. Sy skakel die enjin aan en ry weg sonder om om te kyk, bang dat hy die trane van hartseer in haar oë sal sien. Sy is veels te volwasse en intelligent om halsoorkop op ’n wildvreemde man verlief te raak, redeneer sy met haarself, maar sy en Christiaan het ’n besonderse vriendskap. Dis waarom sy nou huil: sy hou so baie van hom dat sy vir altyd by hom wil wees.

Maryna bring haar motor in die skadu van ’n kareeboom langs haar ouerhuis tot stilstand, skakel die enjin af en kyk waarskuwend na Leonie Redelinghuys. “Onthou nou, Leonie: ons het op die plaas Doringlaagte by oom Giepie en tant Soekie Joubert oornag nadat my motor se waaier­band gebreek het. Oom Giepie is lank en maer en bles, en hy het bruin oë, en tant Soekie se hare is spierwit en sy het blou oë. Hulle plasie is nie groot nie en hulle het ’n paar melkkoeie en skape en …”

“Ja, ja, ek weet al: en bokke en hoenders en kalkoene en …” val Leonie haar in die rede. “Genade, Maryna, dit het gereën toe die gawe oom Giepie ons in sy bakkie opgelaai het en vanoggend het ons nie tyd gehad om na sy boerdery te kyk nie. Ons is ’n bietjie laat omdat die motor­werktuigkundige moes sukkel om ’n nuwe waaierband vir jou Sonneblom te kry. Mag ek nou asseblief uitklim?”

“Nie kalkoene nie,” verwyt Maryna met oordrewe bitterheid. “En moenie in my ma se oë kyk wanneer jy met haar praat nie: jy knip jou oë altyd vinniger as gewoonlik wanneer jy jok.”

“Ek weet,” sê Leonie afgehaal. “Terwyl jy jou ma se nuuskierige vrae beantwoord, gaan ek my tasse na jou kamer sleep en vinnig stort en verklee. Ek voel vuil en verkreukel. Ek hoop jou suinige ouers koop vir jou ’n nuwe motor met lugreëling, want ons is darem nou professionele verpleegkundiges.”

“Professionele vroue wat bang is vir my ma?” spot Maryna en maak haar motordeur oop.

“Ek is net diplomaties. Jou liewe ma het beloof om vandag spesiaal tuis te bly en op jou terugkeer te wag, pleks van haar belangrike werk in die hof te gaan doen. Ek wed sy kan nie wag om haar dogter geluk te wens nie.” Leonie sluit sugtend by Maryna by die oop kattebak van die motor aan. “Ek het my oumagrootjie Saartjie se bloedrooi hare en goudgeel oë geërf, daarom gee my ma voor ek is haar stiefdogter. My broers het, let wel, elkeen ’n motor gekry toe hulle mondig geword het net omdat hulle blond en aantreklik soos sy is.”

Maryna laat val ’n tas op Leonie se voet, ignoreer haar gemompelde verwensings en vra gekweld: “Waar is my ma? Sy kom altyd onmiddellik uit om my te groet, want Sonneblom brul mos soos ’n trekker.”

“Ek dink jy het minstens ses beentjies in my voet gebreek,” verwyt Leonie, staan op een been en vryf haar beseerde voet.

“Aag, hou op kerm, Leonie. Dit was jou klein tassie. Dalk is my ma siek. Ek gaan gou kyk waar sy is,” antwoord Maryna en draf om die hoek van die huis.

“Mamma! Ek is terug, Mamma,” roep sy, loer by die sitkamer in en loop in die gang af na haar ma se studeerkamer toe.

“In die kombuis,” roep Sandra Fourie se stem geïrriteerd aan die onderpunt van die gang.

“Hoekom klink Mamma vies? Is dit nou my skuld dat my ou rammelkas se waaierband gebreek het?” vra Maryna toe sy by Sandra in die ontbythoekie van die kombuis aansluit.

“Hallo, my pop,” groet Sandra gejaagd, soen Maryna op die wang en gee haar ’n drukkie. “Ons het jou en Leonie ure gelede al verwag. Gerrie het beloof om jou motortjie deeglik te versien as jy vroeg genoeg tuis is, maar nou sal dit tot later moet wag. Waar is Leonie? Jy het haar nie dalk by haar ouerhuis gaan aflaai en alleen huis toe gekom nie?”

Sy haat dit as haar ma haar “pop” noem, en haar ma weet dit. As haar ma vies is omdat die simpel waaierband gebreek het, kan sy gerus maar befoeterd wees, dink Maryna wrokkig en antwoord gekrenk: “Goeiste, Mamma, ek het vier lange jare van swot en werk agter my rug om as ’n verpleegsuster te kwalifiseer, maar Mamma wens my nie eens geluk nie. Ek het nie ’n blaasorkes of kanonne en ballonne verwag nie, maar Mamma kan ’n bietjie blyer lyk om my weer te sien. My motor is piekfyn, want ek het dit klaar laat versien. En, ja, Leonie het saam met my gekom, maar sy het haar tasse na my slaapkamer toe gedra. Ek hoop Mamma is gawer met haar.”

Sandra Fourie glimlag skuldig, sit haar arm om Maryna se skouers en gee haar ’n verskonende drukkie. “Ek is jammer, my kleinstetjie. Ek en jou pa is vanselfsprekend baie trots op jou – en op Leonie. Ek is net in ’n aaklige bui. Jou oupa Leander Fourie se jongste manewales maak van my en jou pa senuweeorrels.”

“Hoekom? Ek ken my oupa Leander dan nie eens nie. Hoe weet Mamma miskien hy haal manewales uit?” vra Maryna. “En wat maak dit in elk geval saak? Oupa Leander wil ons mos nie ken nie,” vervolg sy, ineens smoor­kwaad dat haar onbekende oupa haar tuiskoms bederf het.

“Ek sal verduidelik, Marynatjie, maar jy en Leonie is seker flou van die honger. Daar is hoenderslaai en vars broodrolletjies, en ander koue vleis in die yskas. Of wil julle eers tee drink?”

“Nee, dankie, Mamma. Leonie se ma het vir ons ’n piekniekmandjie ingepak. Maar wat nou van oupa Lean­der? Ek weet hy is ’n skelm ou sakeman. Het hy geld verduister? Sit hy in die tronk?” vra Maryna agterdogtig, ontsteld oor Sandra se opsigtelike spanning.

“Gelukkig nie, maar …” Sandra betrag Maryna onseker en sê ineens vinnig: “Kom, ons moet jou vuil klere so gou moontlik was en stryk, want ons moet voor vieruur Durban toe vertrek.”

“Durban toe?” herhaal Maryna, haar stem skril van verbasing en ongeloof. “Het Mamma vergeet van my en Leonie se planne om die vakansie saam met haar ouers in hulle strandhuis op Jeffreysbaai deur te bring? Al my klere is skoon en ek moet net ’n paar ekstra bloesies en kortbroeke in ’n tas gooi. Ek en Leonie is van plan om môreoggend teen dagbreek Jeffreysbaai toe te ry.”

Sandra sak op die naaste stoel in die ontbythoekie neer asof haar bene skielik onder haar padgegee het. “Asseblief, Marynatjie, moenie my verkwalik nie. Ek is radeloos. Jou oupa Leander is veronderstel om ’n waardige man van sewentig te wees, maar tree skielik soos ’n stuitige skoolseun op.”

“Oupa Leander weet nie hoe om stuitig te wees nie. Selfs ouma Le Grange sê gereeld: ‘Die ou man dink hy is die koning se hond se oom’. Ek dink hy is ’n aaklige ou man, en ek wil hom nie ken nie. Hoe kan hy ná al die jare nog kwaad wees omdat Pappa nie ’n sakeman wou wees nie?”

“Jou oupa Leander is nie werklik so ’n aaklige mens nie, my kindlief. Goed, hy ignoreer my en jou pa, maar op jou verjaarsdag bank hy gereeld ’n aansienlike bedrag geld in die bankrekening wat my pa met jou geboorte vir jou geopen het. En hy en my pa speel dikwels saam gholf. Ek vermoed jou oupa Leander sal graag met ons almal vriende wil wees, maar dis sý, die ou heks, wat agter die vervreemding tussen ons en jou oupa sit. My ma het my destyds vertel die ou draak het jou pa verbied om met my te trou, maar …” Sandra breek haar sin af toe sy besef dat Maryna haar oopmond aanstaar. “Moenie jou aan my tirade steur nie, my liewe kind. Dis die spanning …ek rafel uit.”

“Hoekom rafel tannie uit?” vra Leonie nuuskierig, dartel met verrassende energie die ontbythoekie binne en druk ’n klapsoen op Sandra se wang. “Hallo, tannie. Ek en Maryna kan nie wag om saam vakansie te hou nie. Ons het dit só geniet om op oom Giepie en tant Soekie se plaas te kuier, want daar was honderde skape en osse en koeie en kalwers en eende en hoenders en ganse en kalkoene en …e …honde en katte en …”

“Leonie, bly net stil. Doodstil. My ma is ’n siek vrou,” skree Maryna haar tot stilte.

“Hoe siek?” vra Leonie met simpatieke belangstelling.

“Sy ly aan ’n hoë koors en geheueverlies, want sy het vergeet ek en jy gaan saam met jou ouers en jou broers vakansie hou op Jeffreysbaai. Sy dink ons gaan Durban toe,” lig Maryna haar met ’n bekommerde blik na Sandra in.

“O …” sê Leonie afgehaal, skuifel sydelings totdat sy langs Maryna staan, en fluister sissend: “Drink jou ma skelm? Drank kan ’n mens geheueverlies gee.”

“Moenie simpel wees nie, Leonie,” antwoord Maryna boos. “Het jy my ma al ooit dronk gesien wanneer jy naweke en vakansies by ons kuier?”

“Moenie ’n pasiënt in haar gesig bespreek nie,” fluister Leonie teregwysend.

“Ek gaan huil, want ek het nie die energie om te lag nie,” sê Sandra en betrag die twee meisies verslae. “Leonie, jy sal ook nooit leer om te fluister nie. Jy praat met ’n hees gansstemmetjie, wat weerklink, en verbeel jou dan jy fluister. En jy, Maryna, kan nou ophou dokter-dokter speel en eerder na my luister. Asseblief, julle twee.”

“Goed, tannie Sandra. Ek is jammer ek het gedink tannie is ’n skelm drinker,” antwoord Leonie bedees.

“Ek sal net luister omdat ek goeie maniere het, maar eintlik wil ek niks van my oupa Leander Fourie weet nie,” sê Maryna bot.

“Jy is lief vir jou pa, Maryna, en jy kan jou indink hoe Pappa oor oupa Leander voel. Jou pa was twaalf of dertien jaar oud toe jou ouma Fourie dood is, en gevolglik was daar ’n hegte band tussen jou pa en jou oupa. My ouers vertel ons gereeld hoe dit met oupa Leander gaan en waarmee hy hom sedert sy aftrede besig hou. My ma het gisteraand gebel en ons vertel van oupa Leander se kuiertjie in ’n Durbanse hotel,” vertel Sandra.

“Gaaf. Hy kuier in Durban en ek en Leonie gaan Jeffreys­baai toe,” sê Maryna dikmond.

“Dis nie so eenvoudig nie, kindjie. Sý kuier saam met hom daar. Sy het haar man nouliks ses maande gelede be­grawe, maar lê aldag en heeldag saam met jou oupa Leander op die strand rond,” kom dit verontwaardig van Sandra.

Leonie giggel senuweeagtig. “My ouma lyk nes ’n gekreukelde laken in haar baaiklere, maar sy swem darem net in ons swembad wanneer my pa en my broers nie tuis is nie.”

“Sjuut, Leonie. Jou ouma is drie-en-tagtig. Hoe oud is die ou heks, Mamma?” vra Maryna belangstellend.

“My ma sê sy was onlangs sestig, maar sy het nog ’n mooi figuur en haar vel en hare is goed versorg. Goeie genade …oor sestien jaar is ek sestig. Ek dink nog altyd aan die ou draak as ’n stokou vrou, maar as ’n mens in jou twintigs is, is almal vir jou stokoud. In elk geval, jou pa is bekommerd oor jou oupa Leander.”

“Hoekom? As ’n stokou oom van sewentig saam met ’n stokou tannie van sestig wil vakansie hou, mag hulle seker maar?” kom dit belangeloos van Maryna.

Sandra sug ergerlik. “Nie in hierdie geval nie. Dié vrou maak jag op jou oupa Leander vandat sy ’n twaalfjarige dogter was, en sy was so byna die oorsaak dat jou oupa sy verlowing aan jou oorlede ouma Fourie verbreek het. Jou oupa het nooit in haar belang gestel nie, maar nou hou hy saam met haar vakansie. Dis wat jou pa so bitterlik ontstel. Ly jou oupa moontlik aan seniele dementia? Alzheimer se siekte word ook deesdae so dikwels bespreek …Dalk toon jou oupa vroeë simptome van die siekte en het hy spesiale sorg nodig.”

Leonie knik haar kop alwetend en sê in ’n gesaghebbende stemtoon: “Die simptome van Alzheimer se siekte is die agteruitgang van die brein wat gekenmerk word deur aantasting van die spraak en geheueverlies. Ek en Maryna weet alles van alzheimers af, tannie Sandra.”

“Sjoe …Ek kan dit nie glo nie. My ouers – my bloedeie ouers – wil my Durban toe stuur om my seniele oupa op te pas nadat ek vier jaar lank bloed gesweet het om ’n verpleegsuster te word. Ek weier volstrek, Mamma, en ek is tot in my …e …diepste wese teleurgesteld in my selfsugtige ouers. As my oupa versorging nodig het, laat die ou heks dit doen,” vaar Maryna uit.

“Maryna, asseblief …! Jy hoef nie weke in Durban deur te bring nie. Ek het vir jou ’n suite bespreek in die hotel waar jou oupa tuisgaan. Ek twyfel of hy jou sal herken, want my ma sê sy het lanklaas vir hom ’n foto van jou gewys. Jy hoef nie direk met hom te praat nie, maar hou hom en die ou heks dop en probeer om hulle gesprekke af te luister. Dalk kan jy met hom ’n geselsie aanknoop wanneer die ou heks nie by hom is nie, net om agter te kom of hy normaal klink.”

“Mamma bedoel ek moet op my eie oupa spioeneer?” vra Maryna oorbluf.

“Jy is gelukkig,” kom dit afgunstig van Leonie. “Verblyf in ’n duur hotel en hope sakgeld, amper soos ’n Russiese spioen. Ek wens ek was jy.”

“Leonie, vergeet nou van die Russe,” versoek Sandra met ’n suggie en wend haar pleitend tot Maryna. “Maryna­tjie, doen dit ter wille van jou pa se gemoedsrus. As jou oupa normaal optree, sal ons almal gewoonweg kan voortgaan met die lewe. Ek wil net verhoed dat ’n hulpelose, seniele man in die kloue van ’n gewetenlose heks beland.”

“As dit werklik so belangrik is vir Pappa …” Maryna sug oordrewe om haar ma bewus te maak van haar opoffering. “Ek sal dit ter wille van Pappa doen, maar wat van Leonie? Gaan sy saam met my?”

Sandra merk die hoopvolle uitdrukking op Leonie se gesig en sê verskonend: “As jy nie te gretig is om Jeffreys­baai toe te gaan nie, Leonie …Jy kan saam met my en Maryna Durban toe ry en …”

“Mamma! Ek is oud genoeg om alleen helder oordag Durban toe te ry,” maak Maryna onthuts kapsie.

“Dis jou pa se opdrag, kindjie. Ek kon jou met my motor Durban toe geneem en daar vir jou ’n motor gehuur het, andersins ry ek en Leonie saam met jou en vlieg ons van Durban af terug Johannesburg toe.” Sandra lyk verleë: “Om die waarheid te sê het ek klaar vir my en Leonie kaartjies vir die laatnagvlug Johannesburg toe bespreek, want ek het sommer geweet jy sal met jou eie motor wil ry. Kom jy saam met ons, Leonie?” vra Sandra hoopvol.

“Ek kan nie wag nie, tannie Sandra. My broers sal groen wees van jaloesie, want ek is die eerste Redelinghuys wat in ’n vliegtuig gaan vlieg,” jubel Leonie en voer ’n paar spontane danspassies uit.

“Jy praat altyd asof julle Redelinghuyse brandarm is, maar jou pa het ’n yslike winkel en ’n slaghuis. Ek wed hy rol in die geld,” sê Maryna knorrig, vies omdat Leonie so gretig is om Sandra se aanbod te aanvaar.

“En hy het drie kinders op universiteit – wel, nou net twee. My pa karwei my in sy motor rond. Daar is nie geld vir vliegkaartjies nie,” antwoord Leonie en glimlag weer stralend toe sy na Sandra kyk. “Baie dankie, tannie. Wanneer ry ons?”

Sandra blik vraend na Maryna wat na die muurhorlosie kyk. “Oor ’n halfuur. Ek gaan vinnig stort en vir my ekstra klere vir die strand inpak. Ek hoop net ek kan my gemene oupa Leander Fourie herken.”

“Jy sal. Hy is ’n ouer weergawe van jou pa. En jy kan altyd by die ontvangstoonbank navraag doen,” sê Sandra gerusstellend, staan op en gee Maryna ’n waarderende drukkie. “Dankie, my kindlief. Jy behoort binne ’n paar dae te weet wat jou oupa se toestand is en dan kan jy en Leonie tot na Nuwejaar vakansie hou. Ek en jou pa sal vir julle ekstra sakgeld sorg.”

“Dankie, Mamma, maar wat nou van die heks? Wie is sy? Hoe lyk sy?”

“Dis wat ek ook die hele tyd wonder,” sê Leonie en staan nader aan Sandra.

“Ek is jammer, Maryna, maar toe ek en jou pa die dag getroud is, het ek my voorgeneem om nooit weer die ou heks se naam oor my lippe te laat kom nie. Ek het byna van haar bestaan vergeet totdat my ma my sowat ses maande gelede van haar man se dood vertel het. Dit was vir my ’n onbelangrike brokkie nuus, maar toe bel my ma gisteraand …Ek hoop al die jare dat jou pa en oupa Leander versoen sal raak, maar trou hy met háár …” Sandra sug en glimlag gedwonge. “Gaan maak nou klaar, Marynatjie. Ek en Leonie sal solank tee drink.”

“Goed, Mamma,” antwoord Maryna ongewoon gedwee en loop die vertrek uit.

Sy is ineens so hartseer dat sy kan huil, want …want sy wil nie in Durban of op Jeffreysbaai gaan vakansie hou nie, dink Maryna terwyl sy in die gang af stap. Sy wil op Neckershoogte by Christiaan wees. Of net alleen wees en aan hom dink. Sy wens sy kan haar ma of Leonie vertel van die wonderlike Christiaan de Necker wat haar al die pad Bultfontein toe op sy motorfiets gevolg het. Hy is ’n unieke, bedagsame man wat ter wille van haar veiligheid sy tyd en sy brandstof gemors het. Toe sy by die Redelinghuyse se erf indraai, het hy verbygery, gewuif …en uit haar lewe verdwyn. En nou wil sy huil. Moontlik is sy besig om griep of iets te kry, want net ’n ylende meisie sal oor ’n onbekende man huil. Christiaan behoort aan ’n droomwêreld wat nooit weer deel van haar lewe sal wees nie, maan sy haarself streng, maar wens vuriglik dis ’n leuen.

Sandra kyk besorg na Maryna wat oorkant haar aan ’n tafeltjie in ’n restaurant sit en troosteloos voor haar uitstaar, haar mes en vurk roerloos in haar hande. “Is jy oormoeg, kindjie? Hoekom eet jy nie? Die visgereg is werklik smaaklik. Of sal ek iets anders vir jou bestel?” vra sy bekommerd.

Sy kan nie eens aan Christiaan dink sonder dat haar ma snuf in die neus kry nie, dink Maryna wrang, en antwoord kamma ongeërg: “Ja, Mamma, dit was ’n lang dag. Ek hoop nie Mamma verwag ek moet vanaand al op oupa Leander spioeneer nie.”

“Ek dink jy het ’n virus of ’n kiem onder lede,” sê Leonie in haar professionele stemtoon. “Jy was op pad van Johannesburg af al onnatuurlik stil en jou gelaatskleur laat veel te wense oor. As jy my toelaat om jou pols te …”

“Raak net aan my, Leonie, en ek trap jou tone met my hak plat,” dreig Maryna bloeddorstig, oneindig verlig dat sy met Leonie kan rusie maak en tydelik van Christiaan kan vergeet.

“Dis haar koors wat so praat,” lig Leonie vir Sandra in. “Maryna is altyd aggressief wanneer sy koors het, want sy haat dit om siek te wees. Dalk moet ek hier bly en haar versorg, tannie Sandra.”

“Baie dankie vir jou groothartige aanbod, Leonie,” sê Sandra taktvol, “maar Maryna kry gloede van ergernis, daarom hoef jy jou nie langer oor haar gelaatskleur te kwel nie. Dit was vir ons almal ’n lang dag. Sodra ons koffie gedrink het, sal ek ’n taxi kry om ons lughawe toe te neem, terwyl Maryna na haar hotel ry.”

“Miskien moet ons Maryna in ons taxi volg, net om seker te maak sy kom veilig by haar hotel uit.” Leonie glimlag opgewonde. “Dan kan ons ook soos spioene voel, tannie Sandra.”

“Mamma, ek gaan ry voordat ek my beste vriendin met my vurk aanrand,” sê Maryna en klad haar lippe met haar servet. “Ek is net gespanne omdat ek bang is oupa Leander kom skielik by die restaurant ingestap. Ons is nie eens twee blokke van sy hotel af nie. Leonie, hou op dokter-dokter speel voordat jy my ma tot raserny dryf. En kuier asseblief by my ma totdat ek terugkom.” Maryna staan op en soengroet Sandra en Leonie.

“Moenie met vreemde mans praat nie, Maryna,” waar­sku Sandra, byt op haar onderlip en glimlag verskonend. “Ek kan nie ophou kloek nie, al weet ek jy is lankal groot. Ek hoop jy kan binnekort terugkom huis toe, my kindlief. Ek en Pappa sal jou mis.”

“Onthou ons gaan nie trou voor ons vyf-en-twintig is nie,” fluister Leonie. “Dis te sê, as ek ’n man kan kry wat van plankdun rooikoppe hou. Sien jou, Maryna.”

Vreemd, sy het haar hotelsuite van hoek tot kant bekyk, haar klere sorgvuldig uitgepak, en nou is sy skielik helder wakker en flou van die honger, besef Maryna. In die breë ingang van die dofverligte hotelrestaurant bly sy staan, gedeeltelik verskuil agter ’n waaierpalm. Haar oë soek oor die talle tafeltjies en steek vas by ’n bejaarde paartjie. Dit kan net haar bloedeie oupa Leander wees, want hy lyk soos haar pa, behalwe dat sy hare spierwit is; en haar pa sal natuurlik nooit ’n ander vrou se hand vat en dit in die openbaar soen nie.

“Stuitige ou man,” sis sy deur haar tande.

“Presies wat ek dink,” beaam ’n fluisterstem regs van haar. “Hoekom klap sy hom nie? Kan sy nie sien die ou man is seniel nie?”

“Jy vra nog, boetie. Die ou vrou is nie minder seniel nie. Kyk sy bloos kompleet soos ’n bakvissie,” fluister ’n heserige gansstemmetjie wat Maryna aan Leonie herinner.

“Hoekom skinder …?” begin Maryna onthuts, kyk op en skrik haar asem weg toe sy in Christiaan se verbysterde gesig vaskyk.