Читать книгу Lokstem van die liefde - Schalkie van Wyk - Страница 3

1

Louise Barnard hou Eben Griesel dop terwyl sy een lang, smal hand die rathefboom van sy motor na die parkeerposisie ver­skuif, die handrem tussen die motorsitplekke optrek en die enjin met sy regterhand afskakel.

“Dis die gebou daar skuins links voor ons, my skat. Ons woonstel is op die elfde verdieping,” beduie hy en kyk glimlaggend na haar.

Louise knik met haar kop, haar oë vasgenael op Eben se volmaakte glimlag wat sy perfekte tande vertoon sonder dat lagplooie die gladde oppervlak van sy aantreklike gelaat ontsier.

Haar eie glimlag is byna idioties, dink sy, as sy dit met Eben s’n vergelyk, want om haar oë waaier talle lagplooitjies en soms frommel haar kort, fyn neusie nog kleiner op ook. Sy voel skuldig, selfs effens minderwaardig in die teenwoordigheid van soveel perfektheid.

“Dis nie ’n nuwe gebou nie, maar dis al wat ek op so ’n kort kennisgewing kon kry. Dit lyk darem nie te sleg nie – jou ma behoort dit goed te keur.” Eben se blik rus op die woonstelgebou skuins voor hulle.

Louise kyk na die plek en plooi haar neusie misnoeg, besef wat sy doen, en laat ’n masker van uitdrukkingloosheid oor haar gesig sak. Eben vertel haar al die afgelope vier maande dat dit ’n teken van gebalanseerde volwassenheid is om nie aan impulsiewe gevoelens uitdrukking te gee nie, maar sy slaag nog selde daarin om haar gelaat emosieloos te hou, mymer sy, en voel ’n hinderlike gekriewel in haar binneste. Sal sy ooit daarin slaag om aan Eben se hoë eise en verwagtinge te voldoen? Sy twyfel, loer tersluiks na hom en sug verwese.

“Jy lyk nie baie entoesiasties nie,” merk hy op en laat dit soos ’n aantyging klink.

“O, ek is jammer, maar … ek kyk nog,” antwoord sy skuldig en dwing entoesiastiese belangstelling in haar blik. Dis ’n groot gebou met talle verdiepings en ’n ontstellende aantal vensters, maar haar aanvanklike gevoel van teleurstelling bly, want die plek is vuil. Vuil en stowwerig en vol roet, so asof niemand daarvoor omgee nie.

“Dis maar net nog ’n gebou,” sê Eben ongeduldig langs haar, sy hand reeds op die deurknip.

“Dis jammer ’n mens kan die gebou nie in ’n swembad met seepskuimwater druk nie – jy weet, soos op die televisie,” sê sy ernstig, sien die afkeur op Eben se gesig en probeer glimlag, maar dis ’n volslae mislukking.

Eben neem sy hand weg van die deurknip en kyk na haar met ’n uitdrukking van gedwonge geduld en lydsaamheid.

“Dís wat my so oneindig irriteer van jou, Louise,” sê hy betigtend en lê ’n hand met strengheid eerder as teerheid op haar arm. “Jou sin vir humor herinner aan dié van ’n kind in ’n grade­klassie, daarom is ek dankbaar dat jy eindelik jou pos as onderwyseres bedank het. Wanneer jy eers saam met die meisies in ons kantoor gewerk het, sal jy besef hoe groot jou agterstand is. Soos ek jou male sonder tal al gesê het, onskuld hoef nie noodwendig kinderagtigheid te wees nie.”

Ek is lief vir Eben … ek is lief vir Eben … herhaal sy die woorde soos ’n refrein in haar binneste om haar opstuwende humeur in bedwang te hou. Hulle gaan binnekort trou, want hy het reeds vir hulle ’n woonstel gehuur. Daarby is hy die man wat eendag die besturende direkteur van sy pa se groot in- en uitvoermaatskappy gaan wees, en vanselfsprekend moet sy toekomstige vrou weet hoe om ten alle tye onberispelik op te tree, vermaan sy haarself.

Maar is dit kinderagtig om ’n vuil woonstelgebou in ’n swembad vol seepskuim te wil was? wonder sy opstandig en sug oorwonne. Moontlik wel, want dis die soort voorstel wat haar graadtwee-klassie dikwels aan die hand doen.

“Ek sal graag die woonstel wil sien, Eben,” sê sy met net genoeg belangstelling in haar stem. Sy slaag selfs met ’n klein glimlaggie om te wys dat sy die teregwysing ter harte geneem het sonder om haar te vererg.

Hy druk haar arm liggies, klim uit die motor en stap om sodat hy haar deur kan oopmaak. Sy bly ongeduldig sit en weet dat hy haar net ’n lesing oor etiket sal gee as sy sommer self die deur oopmaak. Maar ’n onverklaarbare gevoel om in trane uit te bars, oormeester haar skielik en sy sluk drie, vier keer swaar.

“Kom, my skat,” praat Eben se stem buite die woelinge van haar emosies en sy doen dit, konsentreer soos ’n drenkeling op sy groot gestalte om die hartseer in haar binneste te smoor.

Eben is ’n besonder aantreklike man met sy silwerblonde hare, donkerbruin wenkbroue en byna swartbruin oë, dink sy. Sy gelaatstrekke is simmetries, sy lippe ’n reguit lyn van vasbeslotenheid, sy ken sterk om by die krag van sy lang, breedgeskouerde gestalte te pas.

Sy is ’n gelukkige meisie om die liefde van ’n man soos Eben te hê, vertel sy haarself terwyl hy haar na die hysbak vergesel.

Haar ma werk al bykans twintig jaar lank as rekenmeesteres by die maatskappy wat aan Eben se pa, oom Ben Griesel, behoort. As kind het haar ma soms vir haar vertel van die jong Eben, maar omdat hy agt jaar ouer as sy was en omdat haar ma en die Griesels nooit sosiaal met mekaar verkeer het nie, het Eben vir haar net altyd ’n naam gebly.

Tot vier maande gelede. Eben het die aand onverwags by hulle huis opgedaag om ’n belangrike dokument by haar ma te kom haal, en sy het voordeur toe gegaan toe hy die klokkie lui. Eben kon nie lank bly nie, want oom Ben het die kontrak dringend nodig gehad, maar die volgende aand het hy weer gekom … en weer en weer.

Hy het nie lank gewag om haar te verseker dat sy die enigste meisie in sy lewe is nie en aan haar eie gevoel het sy van die eerste dag af nie getwyfel nie. Eben is ’n dinamiese mens wat geen teenkanting duld nie, daarom het sy haar pos as onderwyseres bedank en ingestem om van die begin van Januarie af as sy persoonlike sekretaresse by Griesel en Seun op te tree.

Natuurlik as mevrou Louise Griesel, mymer sy, drome wasig in haar oë terwyl sy opkyk na Eben wat langs haar in die hysbak staan. Sy glimlag vir hom. Hy het reeds hul woonstel gekies, hoewel hulle nog nie op ’n troudatum besluit het nie. Maar so het sy Eben die afgelope maande leer ken. Hy dink aan die praktiese dinge en ’n woonplek sal beslis van groter belang vir hom wees as al die beplanning en gepraat en bespiegelinge oor ’n geskikte troudatum en hoe groot die huweliksonthaal sal wees.

“Die gebou is binne baie skoon,” merk sy op terwyl hulle in die lang gang afstap na woonstel 117.

“Vanselfsprekend. Ons is die beste gewoond,” antwoord hy, haal ’n sleutel uit sy sak en sluit die deur oop. Dan kyk hy afwagtend na haar, wag dat sy die woonstel eerste betree.

Sy kyk hoopvol na hom en glimlag halfhartig om haar teleurstelling te verberg. Sy ís kinderagtig, verwyt sy haarself, want net ’n kinderagtige grade-onderwyseres sal hoop dat die man wat binnekort met haar gaan trou, haar in sy arms sal opraap en haar hulle eerste tuiste binnedra.

“Die plek is klaar gemeubileer,” merk sy verras op wanneer sy haar weerkaatsing in ’n vergulde spieël aan die oorkantste muur van die voorportaal sien. Sy bly staan, sien die vreemde turkooisblou van haar oë, die sagte karteling in haar kort, digte, kastaiingbruin hare en die fyn egaligheid van haar gelaatstrekke. Sy lyk vir haarself niks ouer as die agtienjarige matriekdogter wat ses jaar gelede haar skoolopleiding voltooi het nie. Sy is van gemiddelde lengte, maar haar tenger, skraal liggaamsbou gee ’n porseleinagtige fynheid aan haar figuur.

“Ek het gemeen dis beter so … om sommer ’n gemeubileerde woonstel te huur. Om meubels te koop, beteken net ’n onnodige kapitaaluitgawe,” sê Eben steeds agter haar, sy regterhand liggies rustend op haar regterskouer.

Sy kyk op na hom en haar oë ontmoet syne in die spieël. Hulle is ’n aantreklike paartjie, hoewel Eben vanselfsprekend baie meer aandag in ’n geselskap trek as sy, dink sy, liefde en trots in haar glimlag. Sy mondhoeke lig en hy gee haar skouer ’n vinnige drukkie. Dan draai hy van die spieël af weg, asof hy ongemaklik voel onder die oë van sy eie spieëlbeeld.

“Kom ek wys jou die sitkamer. Dis die eerste deur links,” bied hy aan en vergesel haar na die ruim vertrek.

Die meubels is van ’n minderwaardige houtsoort en die materiaal van die kussings het ’n verbeeldinglose sandkleur. Louise byt onwillekeurig op haar onderlip om nie uiting aan haar teleurstelling te gee nie. Die gordyne herinner haar aan die kleur van aartappelsakkies met ’n modderspatsel hier en daar. Dalk was haar oorspronklike gedagte om die woonstel in ’n swembad seepskuim te druk, tog nie so verspot nie, reken sy en voel ’n kooltjie opstand diep in haar binneste vonk.

“Dalk kan ek met ’n paar helderkleurige kussings die somberheid van die vertrek ophelder,” stel sy taktvol voor.

“As jy dit regtig nodig vind, maar ek is nie iemand wat my aan onnodige tierlantyntjies steur nie,” sê Eben skouerophalend en beduie na ’n alkoof wat ’n ronde eetkamertafel en ses stoele huisves. “Ek sou ’n aparte eetkamer verkies het, maar ons sal beslis nie tuis onthaal nie, behalwe in uitsonderlike gevalle. Die deur regs lei na die slaap- en badkamer.”

“Net een slaapkamer?” vra sy verwonderd terwyl sy hom na ’n kort gangetjie volg.

Eben lag sag. Hy laat sy blik geamuseer op haar rus toe hulle die slaapkamer binnestap en sy met ’n hoorbare asemteug in die deur vassteek.

“Jy bloos … en jy woon nog nie eens hier nie,” terg hy, trek haar met sy linkerarm teen hom aan en lig haar ken met sy regterhand sodat sy teësinnig opkyk in sy oë.

“Dis … ’n vreemde gevoel om te dink ons gaan saam hier woon,” merk sy verleë op, intens bewus van sy arm om haar, van die kloppende gehamer van haar hart.

Sy geniet elke oomblik in Eben se arms, maar tog is sy bang vir hom – bang vir haar eie emosies wanneer hy haar soen. Sy weet intuïtief dat Eben sal neem wat hy wil hê sonder om haar toestemming te vra, en omdat sy hom liefhet, weet dat hulle binnekort sal trou, vrees sy haar eie swakheid.

“Jy sal daaraan gewoond raak,” meen hy, sy stemtoon ineens weer koel, byna saaklik, en neem sy hande weg van haar. Hy kyk haar nie aan wanneer hy weer praat nie, maar beweeg na die venster wat ’n beperkte uitsig op ’n besige straat bied. “Die skool het vandag gesluit en jy is seker tog nou vry om te kom en gaan soos jy wil. Ek het gemeen jy kan solank jou intrek hier neem.”

Sy frons, haar lippe effens oop.

“In Desember? Met Kersfees voor die deur?” Sy wil bitter graag vra of hulle voor Kersfees reeds getroud sal wees, maar kan die woorde nie oor haar lippe dwing nie.

“Genugtig, Louise, moenie vir my sê jy glo nog aan Kersvader en Kerskabouters nie. Ek wed die goeie ou man met die wit baard en rooi klere sal wel vir jou ’n geskenkie bring, al verander jy ook so kort voor Kersfees van adres.” Sy hoor ’n tikkie sarkasme in sy bolangs goedige gespot.

Iets skort, besef sy, kyk hom skerp aan, maar hy wend weer sy gesig af en tuur na die straat onder hom. Iets skort lankal, maar tot dusver kon sy nog nooit haar vinger op die seerplek lê nie. Sedert die einde van Junie kuier Eben minstens twee keer per week by haar, neem haar uit na die duurste restaurante, die beste vertonings, en maak haar die hof soos ’n ware ridder.

Hy het van die begin af haar loopbaan as grade-onderwyseres as ’n swakkerige grap beskou – so asof geen mens met gesonde verstand se erns kan wees om haar tyd te bestee deur ander mense se dom kinders te leer nie. En omdat sy volkome voor sy bekoring geswig het, het sy self so begin dink. Sy, Louise Barnard, reeds vier-en-twintig jaar oud, het te veel verstand om die res van haar lewe voor ’n klas vol onnosel kinders te staan.

Maar dis nie soos sy vanoggend in haar klaskamer gevoel het toe sy ’n laaste maal na haar dertigtal graadtweetjies gekyk het nie. Een en elkeen van hulle is vir haar oneindig kosbaar, selfs klein Gideon wat na ’n hele jaar nog nie ’n “b” van ’n “d” kan onderskei nie.

’n See van kindergesiggies swem voor haar oë en sy besef eers dat sy huil wanneer ’n enkele traan ’n warm paadjie oor haar linkerwang loop. Skrik trek haar oë wyd oop en sy vee vinnig met haar handrug oor haar wang, dankbaar dat Eben steeds met sy rug na haar staan. Sy het nog nooit voor hom gehuil nie, maar sy het ’n gevoel dat hy nie die soort man is wat graag sy sakdoek aan snikkende meisies leen nie.

“Jy het tog jou ma voorberei oor jou besluit om ’n eie woonplek te kry? Ek het jou mos ’n maand of ses weke gelede al van die woonstel vertel,” kom dit ergerlik van Eben terwyl hy sy gesig net effens in haar rigting draai voordat hy weer deur die venster kyk.

Wat is onder in die straat wat sy aandag so boei? wonder sy, oorweeg dit om langs hom te gaan staan en self te kyk, maar sy besluit daarteen.

Sy soek net na ’n ompaadjie sodat sy nie die werklikheid dadelik hoef te konfronteer nie, besef sy met ’n gevoel van verslaentheid. Eben praat reeds byna ses weke lank van ’n woonstel vir hulle twee, van hulle groot liefde vir mekaar, van die onbetwisbare feit dat hulle saam hoort. Maar Eben het nog nooit in soveel woorde oor ’n huwelik tussen hulle gepraat nie.

Die gedagte sleur moeiteloos deur haar bewussyn, maar die besef van wat dit presies beteken, tref haar soos ’n vuishou op die krop van haar maag. Sy sluit haar oë werktuiglik en byt ’n sagte kreuntjie op haar onderlip weg.

Sy het voorwaar haar rol van goedgelowige grade-onderwyseres met volkome oortuiging vertolk, want sy het geglo dat as ’n man sê hy het jou lief, as hy daarop aandring dat jy sy private sekretaresse word, en as hy ten slotte van julle woonstel praat, hy sonder die geringste twyfel reeds ’n verloof- en trouring in sy besit het. Huweliksklokke het harder as kanonskote in haar ore weergalm terwyl Eben met ’n deeglikheid wat van ervaring spreek, voortgegaan en vir hulle ’n woonstel gehuur het.

“En as ek nou eers in ons woonstel woon?” wil Louise weet met onskuld in haar stem, wat selfs klein Gideon haar nie sal kan nadoen nie.

Eben draai om na haar. ’n Frons keep tussen sy wenkbroue en sy hande is in sy broeksakke.

“Ek het gemeen ek sal tot aan die einde van Januarie wag voordat ek hier intrek, net ingeval daar mense op kantoor is wat twee en twee kan bymekaar tel. Jy weet mos hoe gaan dit – as die baas se seun hard hoes, praat die hele personeel daaroor. Vanselfsprekend wil ek nie enige verleentheid vir my pa veroorsaak nie,” sê hy prakties.

“Dis werklik bedagsaam van jou,” sê sy waarderend, lees ’n tikkie agterdog in sy oë, en vervolg met dieselfde erns: “Ek weet natuurlik van ’n eenvoudige oplossing as jy ’n meisie liefhet. Jy trou met haar.”

Eben frons donker en sy lag met valse hartlikheid.

“Maar … wie wil nou trou? O, goeistetjie, het ek vergeet om jou te sê van my afspraak met die tandarts? Ons sal nou dadelik moet ry,” voeg sy by en stap in die kort gang af na die voorportaal, sonder om op ’n antwoord te wag.

Eben haal haar halfpad op pad hyser toe in, en ’n flitsende kyk na sy profiel verseker haar dat hy persoonlik nie ’n besoek aan die tandarts op sy program vir die middag gehad het nie.

“Is die besoek aan die tandarts werklik so dringend?” vra hy bot.

“Absoluut. As ek my asem deur my tande intrek, kan ek sterf van pyn,” verseker sy hom en sy voel nie in die minste skuldig nie.

“Ek veronderstel ek kan jou nie vra om nie jou asem in te trek nie,” terg hy halfhartig.

“Nee, dis hoe ek asemhaal,” antwoord sy, haar oë op hom. “En wie wil nou doodgaan?”

Hy antwoord nie, want die hyser hou op die agtste verdieping stil en hulle stap binne.

Sy wil doodgaan, dink sy en ril onwillekeurig. Sy wens sy was dood omdat sy nou weet hoe dit voel om … Nee, sy gaan nie daaraan dink nie, want dan breek die damwal van onderdrukte emosies in haar, en sy huil soos sy vanoggend wou huil toe sy die laaste maal na haar graadtweetjies se gesiggies gekyk het.

Tant Heleen Barnard skuif die braaipan met die olie vinnig van die warm stoofplaat af, bereik Louise met enkele treë en neem die ui en groentemessie uit haar hande.

“My goeiste genade, Louise, is dit nodig om jouself so te martel?” vra sy ongeduldig. “Ek het gesê ek sal die uie skil en kerf, want jy huil jouself gedaan as jy dit doen.”

Louise draai weg, skeur ’n reep handdoekpapier van die rol teen die kombuismuur af, en snik met oorgawe daarin.

Tant Heleen knip haar oë vinnig, ongelowig, draai weg na die stoof en skakel die plaat af. Dan neem sy op ’n hoë kombuisstoel plaas, vat haar hande op haar skoot saam en wag geduldig dat Louise se tranestorm moet bedaar.

“Dis Eben,” sê tant Heleen wanneer Louise eindelik stil word en op ’n stoel gaan sit, haar profiel na haar ma gekeer. “Ek moes jou seker gewaarsku het, maar op vier-en-twintig is jy oud genoeg om jou eie besluite te neem. Dan het jy geweier om sy woonstel met hom te deel?”

Haar ma se koel, professionele stemtoon skok Louise byna net soveel as Eben se koelbloedige voorstel vroeër die middag.

“Dan het Mamma alles geweet? En Mamma het my nie gewaarsku nie? Mamma het niks gesê nie? Ek het gedink … Hoe moes ek weet? Mamma kon my darem gewaarsku het!” verwyt sy, hoor die huilklank in haar stem en pers haar lippe saam.

Sy gedra haar soos ’n kind, want op vier-en-twintig behoort ’n meisie seker al aan alles gewoond te wees. Sy behoort nie te voel soos ’n rondloperbrakkie wat ’n onverdiende skop gekry het nie. Maar sy het Eben liefgehad en geglo dat hy haar liefhet. Hoe kon sy so blind, so absoluut dwaas gewees het? Selfs haar ma kon sien waarop hulle verhouding afgestuur het, maar sy wat die nouste betrokke was, het laaste uitgevind dat liefde nie altyd huweliksklokke en ’n gelukkige einde beteken nie.

“Dalk het ek ter wille van jou gehoop dat Eben dié keer ’n meisie werklik liefgekry het,” antwoord tant Heleen met ’n kort suggie, swyg ’n oomblik lank, en vervolg: “Hy is reeds twee-en-dertig en sy ouers hoop dat hy ’n meisie sal liefkry en trou, want soos alle ander ouers wil hulle graag kleinkinders hê. Maar Eben geniet sy vryheid en die geselskap van meisies wat klaarblyklik net soveel van sý geselskap hou.”

“As Mamma my net gesê het …” sê Louise, ’n aanklag in haar stem en oë.

“Ek kon sien jy is verlief op hom, daarom wou ek jou nie ontstel met stories oor sy vorige liefdes nie. Hy was vanmiddag ’n rukkie daar by my op kantoor, en toe het hy iets genoem van die moontlikheid dat hy vir jou ’n woonstel gaan kry. Ek neem aan hy wou my pols om te hoor hoe ek daaroor voel,” vertel tant Heleen.

“En intussen het ek nog nie eens vir Mamma vertel dat ons al na ’n woonstel soek nie.” Louise swyg, ’n wrang glimlag om haar lippe. “Ek het vas geglo Eben sou my vra om met hom te trou, daarom het ek niks gesê nie. Ek wou Mamma met ’n verloofring verras, maar pleks daarvan …” Sy lag hakkelrig en trane loop haar oë vol. “Dis wat so aaklig is, Mamma. Ek voel so … so goedkoop!” Sy laat sak haar kop op haar hande en snik gesmoord.

Tant Heleen staan op en loop tot by haar, laat haar regterhand op Louise se skouer rus en gee haar ’n begrypende drukkie.

“Sal dit help as ek sê ek weet hoe jy voel, my meisiekind?” vra sy gedemp.

Louise kyk op, verwondering in haar oë.

“Maar Mamma is tog al …” begin sy en swyg. Haar ma is reeds sewe-en-veertig, maar sy is steeds ’n aantreklike vrou met haar ligblou oë en donkerblonde hare wat lank nog nie grys is nie. Haar figuur is goed versorg, en sy het dieselfde fyn gelaatstrekke as haar dogter.

“Oud?” terg tant Heleen. “Dalk klink sewe-en-veertig oud vir jou, maar ouderdom vrywaar ’n vrou nie teen die voorstelle van verwaande mans nie. Ek is byna drie jaar lank ’n weduwee, daarom weet ek, Louise, maar ek voel só daaroor – dis maklik om te weier.”

“Ja, maar Mamma het Pappa liefgehad en vandat hy dood is … Mamma sê self dit sal nie maklik wees om iemand anders lief te kry nie,” redeneer Louise, oortuig daarvan dat haar situasie uniek moet wees.

“Is jy nog lief vir Eben?” vra tant Heleen, haar stemtoon sag van begrip.

“Nooit!” ontken sy skerp, haar gevoel wisselend tussen pyn en walging. “Ek dink hy is ’n … ’n … Ek wil hom nooit weer sien nie, Mamma, want na vandag … Ek haat hom, maar ek kan nie ophou huil nie.” Sy huil geluidloos, laat die trane oor haar wange loop en vee werktuiglik met die handdoekpapier oor haar oë.

“Jy sal vergeet van jou liefde vir hom, my skat, maar dit gaan nie oornag gebeur nie. Solank hy kom kuier, solank julle in dieselfde stad woon –” sê tant Heleen.

“Ek sal hom nooit weer sien nie! Ek gaan nie langer by hom werk nie. O, ek wens ek het hom nooit ontmoet nie!”

Die klank van onmag in Louise se stem laat die uitdrukking op tant Heleen se gesig verhard en sy draai vinnig weg stoof toe.

“Jy gaan hom nie weer sien nie – nie gou nie, in elk geval. Ek hou van my werk en Ben Griesel is ’n goeie baas, maar as Eben nie my kind kan uitlos nie …” Tant Heleen swyg en Louise kyk op na haar, glimlag deur haar trane.

Dis goed om ’n ma te hê, veral ’n goeie ma soos hierdie een, dink sy en die besef steek ’n warm vuurtjie in haar binneste aan wat die koue uitdryf en haar veilig en tevrede laat voel.

“Sal Mamma hom vra om hier weg te bly?” vra sy dankbaar.

“Nee, dit sal in elk geval geen oplossing wees nie,” kom haar ma se verrassende antwoord. “Dalk het ek jou tog te veel beskerm, Louise. As jy liewer ’n rukkie kan weggaan, êrens kan gaan kuier of selfs elders werk kan kry … Maar natuurlik! Daar is tant Ragie se huis op Rheedershoop.” Tant Heleen glimlag ingenome en skuif die braaipan terug op die warm plaat, asof tant Ragie se erflating op die dorpie digby Johannesburg ’n antwoord op al Louise se hartseer en ontnugtering is.

“Hoe bedoel Mamma nou?” vra Louise oorbluf.

“Hartjie, ek wonder al die afgelope drie maande, vandat ek van die erfporsie verneem het, wat om daarmee te doen, maar nou weet ek. Jy kan dit kry. Rheedershoop is naby genoeg aan die stad dat ek jou gereeld kan besoek, maar ver genoeg dat niemand hoef te weet waar jy is as jy dit so verkies nie. Ek sal jou die naweek met my motor soontoe neem,” besluit haar ma.

“Nee, Mamma, ek gaan sommer môreoggend … en ek gaan nou begin inpak. As ek dan moet vlug, doen ek dit liewer nou voordat my moed my begewe,” sê Louise vasbeslote, staan op en mik kombuisdeur toe. Sy talm ’n oomblik en vra huiwerig: “Mamma sal nie vir Eben van my wegkruipplek vertel nie?”

“Nee, Louise, selfs al sal jy in die dae wat kom moontlik wens ek moet dit doen,” antwoord tant Heleen ernstig en draai weg om met die bereiding van die aandete voort te gaan.

Die taxibestuurder plaas haar twee groot tasse op die stowwerige voorstoep van die netjiese, witgeverfde huis, loer wantrouig na die toe vensters en die drie meter hoë ringmuur.

“Ekskuus, juffroutjie, maar is jy seker dis die regte adres?” vra die middeljarige man verwonderd. “Ek meen nou maar, verwag die mense jou?”

“Moenie jou daaroor kwel nie, dankie, meneer,” antwoord sy en haal die voordeursleutel van oorlede tant Ragie se huis uit haar handsak. “Ek het selfs die sleutel saamgebring. Dankie dat u my tasse gedra het.”

“O …” sê die man asof ’n lig so helder soos die son vir hom opgaan. “Ek wou mos sê niemand het na ou mevrou De la Rey hier gewoon nie. Hulle sê haar testament was skoon deurmekaar, maar as ’n mens dink sy was al naby die honderd …” Sy woorde droog op wanneer hy die ysige uitdrukking op Louise se gesig sien en hy draai vinnig weg. “Nou, dan groet ek maar. Tot siens, juffroutjie. Darem snaaks, want hulle het gesê die huis en grond is aan …” praat hy met homself terwyl hy wegstap, totdat sy woorde ’n onverstaanbare gemompel in Louise se ore is.

Louise slaak ’n hoorbare sug van verligting wanneer die voortuinhekkie van gegote yster agter die taxibestuurder toeklingel, en sy besef met iets soos skok dat die man se teenwoordigheid haar ontstel het.

Wat het Eben haar aangedoen? wonder sy wrang. Haar vir altyd afgeskrik van ’n normale verhouding met al wat man is?

Sy sluit die voordeur met ’n ongeduldige gebaar oop en drafstap die klein ontvangsportaaltjie binne, asof sy hoop om van haar gedagtes te kan weghardloop. Die groot dubbeldeur na die sitkamer staan oop en sy storm die vertrek binne en steek in haar spore vas toe sy twee kinders langs mekaar op die swaar rusbank sien sit, ’n jeukende, krappende, bebaarde brakkie voor hulle op die stowwerige mat.

“Wat op aarde soek julle hier?” stamel sy oorbluf, wonder of dit in die ou huis spook, maar word deur ’n geniepsige vlooibyt aan haar enkel ontnugter. “Vervlaks! Kry daardie brak hier uit. Die ding is vol vlooie!” vervolg sy onthuts.

“Dis wat ons stiefpa ook gesê het, tannie,” kom dit verwytend van die oudste kind, ’n dogter van ongeveer tien jaar met deurmekaar, kort, donker hare en onskuldige, groot, bruin oë wat haar pleitend aanstaar. “My stiefpa het gesê as ons nie ’n nuwe huis vir Oom Lafras kry nie, gaan hy ons weeshuis toe stuur. Asseblief, tannie, kan Oom Lafras maar hier by tannie kom bly?”